İslam Hümanizmi Var mı?

    İslam'da ne Greko-Romen ne de Rönesans geleneklerinin kalıbında hümanizm yoktur. Bu kalıplar küfürdür. Aynı şekilde, İslam'ın dini duygularına karşı saldırgandırlar ve mantıksızdırlar. Aksini savunmasına rağmen, Batı hümanizmi doğal değildir ve pratik değildir. İnsanlıktan çıkarıcıdır ve idealist aşırılıkçılığın bir örneğini teşkil eder. Her şey muhteşem bir şekilde geri tepti.

    Bu tür bir hümanizm aynı zamanda antiklimaktiktir, çünkü birkaç yüzyıl sonra göze çarpan ideallerinin çoğunun sadece birer yanılsama olduğu kanıtlanmıştır. Çok az getirisi olan ama uzun vadede faydadan çok zarar veren fantezilerdi. Göründüğü kadar sert olan hümanizm, insanı açgözlü bir kurt, ahlaksız bir zavallı ve hem kültürel hem de medeniyetsel bir ikiyüzlü yaptı.

    Hümanizm, en önemlileri kibir, benmerkezcilik, açgözlülük, zevk arayışı, yozlaşma ve şiddet olan bir ahlaksızlık külliyatı doğurdu ve aktif olarak teşvik etti. Modern ve post-modern dünyanın pek çok kötülüğünün, ister istemez, modern Batı egemen uygarlığın can damarı olarak hümanizmin karanlık taraflarına atfedilebileceğini söylemek hafife alınmaz. Ve dünya gezegeni modern hümanizm güdümlü insanın oyun alanı olduğundan, sonuç olarak insan ırkının tek yuvası yıkımın eşiğine itilmiştir.

    Bununla birlikte, İslam'ın hümanizmi olarak tanımlanabilecek şeyi açıklayan kapsamlı bir şekilde benzersiz bir İslam insan felsefesi vardır. Her halükarda, İslami hümanizm terimi, onun antitezi olarak işlev gören birincisine bir alternatif sağlamak için desteklenmelidir.

    Bu felsefeden hareketle insan, Yüce Allah'ın yeryüzündeki halifesi olarak yaratılmıştır. Yaratılışı, beden ve ruhtan oluşan en güzel formdadır. Oysa insan, Peygamberimiz (s.a.v.)'in ( Sahih-i Müslim ) bildirdiğine göre, Yaratıcısının suretinde yaratılmıştır. İnsan, bir şekilde veya başka şekilde, insanın onurlu statüsü ve rolü ile ilişkilendirilen diğer yaratılış katmanlarıyla birlikte, ilahi yaratıcılık eyleminin doruk noktasını temsil eder.

    Örneğin, göklerde ve yerde olan her şey insana boyun eğmiştir; meleklerden, insanlığın babası ve sembolü olan Âdem'e secde etmeleri istenmiş; cinlerin hareketi Kuran-ı Kerim'in indirilmesi nedeniyle kısıtlanmış ve yakından izlenmişti; Muhammed (s.a.v.), Allah'ın hem insanlara hem de cinlere son elçisi olarak gönderilmiştir.

    Ayrıca insan özgür ve masum yaratılmıştır. Kendiliğinden, Yaratıcısı ve Efendisi olan Allah'a teslim olmak ve ibadet etmektir. O'nun hayatı, bilinçli kulluk ve minnet dolu bir hayat olmaktır. Manevi, fiziksel ve akılcı yeteneklerine rağmen insan, hayatını sadece kendi iradesine göre değil, aynı zamanda insanın ve varlığın bir bütün olarak Rabbi olan tüm hayatın Yaratıcısı'nın iradesine göre yaşamaktır. .

    Yeryüzündeki halifelik görevini yerine getirmek için insana yeterli yeteneğin verildiğini kimse inkar edemez. Ancak insanı bütünsel varoluşsal realitenin arka planına karşı gözlemlerken, birdenbire önemsiz, zayıf ve savunmasız bir varlık olarak karşımıza çıkar. O dezavantajlı ve muhtaç. Yaratan ve gemide O'nun açıklanmış rehberliği olmadan, insan bir kumardan diğerine ve bir seraptan diğerine dolaşmaya, sürekli olarak yanılgıyı kılavuzluk ve yalanı gerçekle karıştırmaya mahkum olacaktır. İçsel eksiklikleri sonunda onu başarısızlığa uğratacak ve iddia ettiği güçlü yönleri bir çöküşün nedenlerine dönüşecek. Medeniyet ölçeğinde, insanın hayat maceraları durma noktasına gelecek ve intihara meyilli olacak.

    Hiçbir ruh, insanın cephaneliğinden bir şey almak istemez. Ancak, o kuşkusuz güçlüdür, ancak her şeye kadir değildir; entelektüel kapasiteleri uçsuz bucaksız, ama asla her şeyi bilen olamaz; hırslıdır, ancak yine de madde, zaman ve uzayın sınırlarına hapsolmuştur. İnsan, küçüklüğünü ve çaresizliğini anlamak için uzağa bakmamalıdır. Sadece etrafına ve kendi içine bakmalıdır. Hem hümanizm hem de İslam, insanın taban tabana zıt kalıplara dökülmüş ve taban tabana zıt amaçlara hizmet etmesine rağmen bir mikro kozmos olduğu konusunda hemfikirdir.

    Dolayısıyla İslam, insanın pragmatik olması gerektiğini öğretir. Hem güçlü yönlerini hem de zayıf yönlerini tanımalı, ilkini optimize etmeli ve ikincisini hafifletmelidir. İnsan hangi durumda bulunursa bulunsun, ne kapılıp gitmemeli, ne de yılmamalıdır. Yaratıcı ve O'nun ilahi öğretileri onun için oradadır, başarı ve mutluluğun gerçekten tadını çıkarmasına ve başarısızlık engellerinin üstesinden gelmesine yardım eder. Her ikisi de yaşamın kaçınılmazlığını karakterize eder.

    Yağmur yağsın ya da parıldasın, insan kendine sadık kalarak, hayatının hiçbir özelliğinden taviz vermemelidir. Onurlu ve onurlu bir şekilde yaşamak ve ölmek içindir. Bu hayat, ahirete bir girişten başka bir şey değildir. Karasal bağlam, öbür dünyanın yararına yetiştirilecek bir mülktür. Hayat ciddi bir iştir. Kurtuluş ve sonsuz haz elde etmek için tek fırsattır. İnsanın her şeyin kalbine saplanması, hayatın ne kadar ciddi olduğunu ve insanın bu hayattaki rolünün ne kadar ciddi olduğunu göstermeye yeter.

    Tehlikede olan çok şey var. Hayat, bir şeylerden temelsiz bir şekilde şüphelenmek ve varsayımlarda bulunmakla boşa harcanmak için çok kısa. Deneme ve yanılma prosedürleri, diğer herhangi bir ideolojik karışıklık biçimi kadar verimsizdir. Tek yol Yüce Allah'ındır. Doğuştan gelen tüm iyilikler, ilahi iyiliğe bir yardımcı olarak işlev görmeli ve meşruiyetini onda tesis etmelidir. İsmail el-Faruqi böylece, Allah'ın nihai son olduğu, yani tüm nihai bağların hedeflediği ve durduğu son olduğu sonucuna varmıştır. Allah, diğer tüm amaçlar için bir sondur. O, tüm arzuların nihai nesnesidir ( İsmail al-Faruqi, Al Tevhid: Its Impplications for Thought and Life ).

    İslam hümanizminin olumlanmasının peşinde koşan insanın, madde ile ruh, beden ile ruh ve bu dünya ile ahiret ihtiyaçları arasında bir denge kurması gerekir. Hiçbiri kendi iyiliği için veya başkalarının pahasına aranmamalıdır. Bunun yerine, uyumlu bir bütünün parçaları olarak yetiştirilmelidirler. Bunlar aynı zamanda nihai olarak sonuçsal anlamlar ve deneyimler düzeninin parçaları olarak da beslenmelidir.

    Örnek olarak, maneviyat ve etik alanlarından ayrı olarak, kendi amaçları için izlenirse, ne madde, ne beden, ne de bütünlüğü içinde bu dünya, geçerliliğini tesis edebilecektir. Aksine, her biri yetersiz, çarpık ve günün sonunda zararlı bir güç olmaya mahkûm olacaktır. Özerk olarak aziz olmadıkları gerçeğine rağmen, ne madde, ne beden, ne de bu yaşam özünde kötüdür. Manevi alemin araçları ve taşıyıcıları olarak onların yararları gerektiği gibi kabul edilmeli ve bunlardan en iyi şekilde yararlanılmalıdır. Neyin iyi neyin kötü olduğu ikisi arasındaki uyumun derecesine bağlıdır: fiziksel ve metafiziksel, küreler.

    İnsan, bu bakış açısının küçük ölçekli bir versiyonudur. Onun bir boyutu maddenin düşüklüğünü, diğeri ise varlığın maddi olmayan seviyelerinin üstünlüğünü temsil eder. İnsanın görevleri, birincisinin ilerlemelerinin üstesinden gelmek ve ikincisiyle ittifak halinde, manevi doyuma doğru saflarda yükselmek için özetlenir. Ahiret, varılacak son yer ve cennet, hedeflenen ebedi yurdudur. Bu süreçte, yaşamın ne avantajlı ne de dezavantajlı yanları, insanın ilerlemesini engellememelidir. Başarılı olmak için, bu taraflar, ikisinden birini abartmadan veya değersizleştirmeden tam olarak oldukları gibi ele alınmalı ve ele alınmalıdır. Olumlu olarak, başarı için her iki taraf da gereklidir.

    Kısacası, İslam hümanizmi insanı kendi tarzında kutlar ve onun zaferinin yolunu açar. İnsanın durumunu Allah'ın yeryüzündeki halifesi veya temsilcisi mertebesine yükseltir. Çok yönlü fikir ve yaşam harikası yelpazesinde insanın haklarını ve sorumluluklarını tanır, ona başarılı olmak için uygulanabilir yollar ve araçlar sağlar.

    İslam hümanizmi insanı şerefli bir mahlûk, kul ve mahkûm olarak övmekte ve onu Allah'ın tek Yaratıcı, Efendi ve Kendine Yeten olduğu fikrinin zeminine yerleştirmektedir. İnsan büyüktür ve yalnızca bu karşılıklı ilişkilerin sonuçları nedeniyle bunu görebilir. İnsan ancak bu ilişkiler ve bunlardan kaynaklanan nimetler sayesinde en büyük ödülleri düşünebilir: sonsuzluk, ölümsüzlük ve sonsuz mutluluk. Bunlar, bir yandan hümanizm kalıplarını benimseyip, bozuk yollar çizenlerden kaçınarak, bu dünyada başarılı olanları ahirette beklemektedir.

    Bununla birlikte, insanın bu dünyadaki başarıları veya başarısızlıkları ne olursa olsun, hiçbir koşulda unvan alışverişi olamaz. Hizmetkar, hizmetkar ve Efendi Efendi olarak kalır; yaratılış, yaratılış olarak kalır ve Yaratan Yaratan; ve bağımlı olan öyle kalır ve Kendine Yeterli Olan da sonsuza kadar öyle kalır. İslam hümanizminin ancak İslami maneviyatın itici gücü sayesinde mümkün olduğu ve gerçek sonuçlarına ancak ahiret ile işbirliği içinde ulaşılabileceği ve meyvelerinin tadılabileceği sonucu çıkar. İnsan hiçbir surette ve hiçbir surette ilahlaştırılamaz, Yüce Allah da hiçbir surette ve herhangi bir derecede insanlaştırılamaz. Bu, İslami tevhid (Allah'ın Birliği) dünya görüşünden kaynaklanan İslami hümanizmin tekilliğidir. Bu aynı zamanda İslam hümanizmini diğer hümanizm türlerinden ayıran şeydir.

    İsmail el-Faruqi, İslam hümanizminin anlamını ve temel özelliklerini şöyle özetledi: “Bir dünya farkı, bu İslam hümanizmini diğer hümanizmlerden ayırır. Örneğin Yunan uygarlığı, Batı'nın Rönesans'tan beri model aldığı güçlü bir hümanizm geliştirdi. Abartılı bir natüralizm üzerine kurulmuş olan Yunan hümanizmi, insanı ve onun kusurlarını tanrılaştırmıştır... Tevhid hümanizmi tek gerçek. Tanrılaştırma ya da kötüleme olmaksızın insana ve yaratığa saygı duyar. İnsanın değerini erdemleri açısından tek başına tanımlar ve onun değerlendirmesine, Tanrı'nın tüm insanlara asil görevlerine hazırlanmak için verdiği doğuştan gelen bağış için olumlu bir notla başlar. İnsan yaşamının erdemlerini ve ideallerini inkar etmek yerine, doğal yaşamın içeriği açısından tanımlar, böylece onun hümanizmini ahlaki olduğu kadar yaşamı olumlayıcı kılar” ( Isma'il al-Faruqi, Al Tevhid: Its Impplications Düşünce ve Yaşam için )