Hindistanın eski tarihi
Hindistan , Güney Asya'da adı İndus Nehri'nden gelen bir ülkedir. 'Bharata' adı, hikayesi kısmen Hint destanı Mahabharata'da anlatılan antik mitolojik imparator Bharata'ya atıfta bulunarak anayasalarında ülke için bir atama olarak kullanılır .
Puranalar (MS 5. yüzyılda yazılan dini/tarihi metinler) olarak bilinen yazılara göre, Bharata Hindistan'ın tüm alt kıtasını fethetti ve ülkeyi barış ve uyum içinde yönetti. Bu nedenle toprak, Bharatavarsha ("Bharata'nın alt kıtası") olarak biliniyordu. Hindistan alt kıtasındaki hominid aktivitesi 250.000 yıl öncesine uzanıyor ve bu nedenle, gezegendeki en eski yerleşim bölgelerinden biri.
Arkeolojik kazılar, bölgedeki insan yerleşimi ve teknolojisi için son derece erken bir tarih öneren, taş aletler de dahil olmak üzere, erken insanlar tarafından kullanılan eserler keşfetti. Uygarlıkların iken Mezopotamya ve Mısıruzun onların ünlü katkılarından dolayı kabul edilmiştir medeniyet tarihi ve olsa, Hindistan sıklıkla olmuştur özellikle Batı'da, gözden kaçan kültürü sadece zengin gibidir. Indus Valley medeniyet (c. 7000, c. 600 BCE) Mısır ve Mezopotamya ya daha fazla toprak kaplama, ve eşit hareketli ve progresif kültür üretiminde, antik dünyanın en büyük arasındaydı.
Dört büyük dünya dininin ( Hinduizm , Jainizm , Budizm ve Sihizm) yanı sıra bilimsel düşünce ve araştırmanın gelişimini etkileyen Charvaka felsefi okulunun doğum yeridir . Eski Hindistan halkının icatları ve yenilikleri, sifonlu tuvalet, drenaj ve kanalizasyon sistemleri, halka açık havuzlar, matematik, veterinerlik bilimi , plastik cerrahi, masa oyunları, yoga ve meditasyon da dahil olmak üzere bugün verilen modern yaşamın birçok yönünü içerir. çok daha fazlası. Hindistan'ın Tarih Öncesi
Günümüz Hindistan, Pakistan ve Nepal bölgeleri arkeologlara ve bilim adamlarına en eski soyağacının en zengin yerlerini sağlamıştır. Homo heidelbergensis türü (modern Homo sapiens'in atası olan bir proto-insan ), insanlar Avrupa olarak bilinen bölgeye göç etmeden yüzyıllar önce Hindistan alt kıtasında yaşıyordu . Homo heidelbergensis'in varlığına dair kanıtlar ilk olarak 1907'de Almanya'da keşfedildi ve o zamandan beri, daha sonraki keşifler bu türün Afrika dışına oldukça açık göç kalıplarını belirledi .
Hindistan'daki varlıklarının antikliğinin tanınması, büyük ölçüde, Mezopotamya ve Mısır'daki çalışmaların aksine, Hindistan'daki batı kazılarının 1920'lere kadar ciddi bir şekilde başlamaması nedeniyle, bölgeye oldukça geç arkeolojik ilgiden kaynaklanmaktadır. Harappa antik kentinin 1829 gibi erken bir tarihte var olduğu bilinmesine rağmen, arkeolojik önemi göz ardı edildi ve sonraki kazılar, büyük Hint destanları Mahabharata ve Ramayana'da (hem 5. hem de 4. yüzyıllar) bölge için çok daha eski bir geçmiş olasılığını göz ardı ederken.
Sadece bir örnek vermek gerekirse, Balathal köyü (Racastan'da Udaipur yakınlarında), MÖ 4000'e kadar uzanan Hindistan tarihinin antik dönemini göstermektedir. Balathal 1962 yılına kadar keşfedilmedi ve MS 1990'lara kadar burada kazılara başlanmadı. Daha da eski olan Mehrgarh'ın Neolitik bölgesi, c. MÖ 7000, ancak 1974'e kadar keşfedilmemiş olan daha eski yerleşimlere dair kanıtlar gösteriyor.
SON 50 YILDA YAPILAN ARKEOLOJİK KAZILAR, HİNDİSTAN'IN GEÇMİŞİNE VE BUNA BAĞLI OLARAK DÜNYA TARİHİNE İLİŞKİN ANLAYIŞI ÖNEMLİ ÖLÇÜDE DEĞİŞTİRDİ.
Son 50 yılda yapılan arkeolojik kazılar, Hindistan'ın geçmişine ve buna bağlı olarak dünya tarihine ilişkin anlayışı önemli ölçüde değiştirdi. 2009 yılında Balathal'da keşfedilen 4000 yıllık bir iskelet, Hindistan'daki en eski cüzzam kanıtını sağlıyor. Bundan önce bulmak için, cüzam çok daha genç bir hastalık tarafından bir noktada ve daha sonra Hindistan'dan Avrupa'ya Hindistan'a Afrika'dan taşınan sanılan kabul edildi Büyük İskender'den ordusu onun şu ölüm 323 M.Ö..
Artık, Holosen Dönemi'nde (10.000 yıl önce) Hindistan'da önemli insan faaliyetlerinin sürmekte olduğu ve Mısır ve Mezopotamya'daki daha önceki çalışmalara dayanan birçok tarihsel varsayımın gözden geçirilip revize edilmesi gerektiği anlaşılmaktadır. Hindistan'daki Vedik geleneğin bugün hala uygulanmakta olan başlangıçları, şimdi, en azından kısmen, Balathal gibi antik yerlerin yerli halklarına ve bunların arasında bölgeye gelen Aryan göçmenlerin kültürüyle etkileşimi ve harmanlanmasıyla tarihlendirilebilir. C. 2000-c. 1500 BCE, Vedalar olarak bilinen Hindu kutsal yazılarının yazılı forma adandığı Vedik Dönemi (c. 1500-c.500 BCE) başlatıyor .
Mohenjo-daro ve Harappan Uygarlığı
İndus Vadisi Uygarlığı c kadar uzanır. 7000 BCE ve güneye ve kuzeye Malwa'ya aşağı Ganj Vadisi bölgesi boyunca istikrarlı bir şekilde büyüdü. Şehirler bu dönemin diğer ülkelerdeki çağdaş yerleşim daha büyüktü kardinal noktalarına göre yer verilmesi ve çamur tuğlalarla inşa edildi, çoğu zaman fırınlanmış ateşledi. Evler, ön kapıdan açılan geniş bir avlu, yemek hazırlamak için bir mutfak/çalışma odası ve daha küçük yatak odaları ile inşa edilmiştir.
Aile etkinlikleri evin ön cephesinde, özellikle avluda yoğunlaşmış gibi görünüyor ve bu konuda Roma , Mısır, Yunanistan ve Mezopotamya'daki yerlerden çıkarılanlara benzer . Bununla birlikte, İndus Vadisi halklarının binaları ve evleri, teknolojik olarak çok daha gelişmişti; birçoğu, klima sağlayan çatılarda sifonlu tuvaletler ve "rüzgar tutucular" (muhtemelen ilk olarak antik İran'da geliştirildi ) içeriyordu. Şimdiye kadar kazılan şehirlerin kanalizasyon ve drenaj sistemleri, Roma'nın yüksekliğinden daha ileri düzeydedir.
Bu dönemin en ünlü yerleri, günümüz Pakistan'ında (Sindh eyaletinde Mohenjo-daro ve Pencap'ta Harappa) bulunan büyük Mohenjo-Daro ve Harappa şehirleridir. ayrı bir ulus yarattı. Harappa, adını genellikle MÖ 5000-4000 (Erken), MÖ 4000-2900 (Orta) ve genellikle Erken, Orta ve Olgun dönemlere ayrılan Harappan Uygarlığı'na (İndus Vadisi Uygarlığı için başka bir isim) vermiştir. MÖ 2900-1900 (Olgun). Harappa Orta dönemden (MÖ 3000), Mohenjo-Daro ise Olgun dönemde (MÖ 2600) inşa edilmiştir.
Harappa'nın binaları ciddi şekilde hasar gördü ve 19. yüzyılda İngiliz işçilerin demiryolunun yapımında balast olarak kullanılmak üzere önemli miktarda malzemeyi taşıdıkları alan tehlikeye girdi. Bu zamandan önce, birçok bina yerel Harappa köyünün (siteye adını veren) vatandaşları tarafından kendi projelerinde kullanılmak üzere sökülmüştü. Bu nedenle, Harappa'nın bir zamanlar 30.000'e kadar nüfusu olan önemli bir Tunç Çağı topluluğu olduğu açıkken, Harappa'nın tarihsel önemini belirlemek artık zor .
Mohenjo-Daro ise çoğunlukla 1922'ye kadar gömülü kaldığı için çok daha iyi korunmuş durumda. Mohenjo-Daro adı Sindhi'de 'ölüler höyüğü' anlamına geliyor ve bölgeye insan ve kemik bulan yerel halk tarafından uygulanıyordu. orada hayvanların yanı sıra periyodik olarak topraktan çıkan antik seramikler ve diğer eserler. Bölgedeki buluntular tarafından çeşitli olasılıklar önerilmiş olsa da, şehrin orijinal adı bilinmiyor, bunların arasında Dravidian adı 'Kukkutarma', horoz şehri, şimdi Mohenjo-Daro olarak bilinen siteye olası bir gönderme. ritüel horoz dövüşünün merkezi veya belki de horozlar için bir üreme merkezi olarak.
Mohenjo-Daro, düzgün bir şekilde dik açılarla düzenlenmiş sokakları ve sofistike bir drenaj sistemi ile özenle inşa edilmiş bir şehirdi. Alandaki merkezi bir yapı olan Büyük Hamam ısıtıldı ve topluluk için bir odak noktası gibi görünüyor. Vatandaşlar bakır , bronz , kurşun ve kalay gibi metallerin (Dans Eden Kız'ın bronz heykeli gibi sanat eserlerinin ve bireysel mühürlerin kanıtladığı gibi) ve ekili arpa, buğday, bezelye, susam ve pamuk gibi metallerin kullanımında yetenekliydi. . Ticaret önemli bir ticaret kaynağıydı ve Magan ve Meluhha'dan bahseden eski Mezopotamya metinlerinin genel olarak Hindistan'a veya belki de özel olarak Mohenjo-Daro'ya atıfta bulunduğu düşünülmektedir. Hindistan'daki kesin menşe noktaları her zaman net olmasa da, İndus Vadisi bölgesinden eserler Mezopotamya'daki sitelerde bulunmuştur.
Harappan Uygarlığının Gerilemesi
Harappan Uygarlığı halkı birçok tanrıya tapardı ve ritüel ibadetlerle uğraşırdı. Çeşitli tanrıların heykelleri ( fırtına ve savaş tanrısı Indra gibi ) pek çok yerde bulunmuştur ve bunların başlıcaları , dişil ilkeye popüler, ortak bir tapınmayı öneren Shakti'yi (Ana Tanrıça) tasvir eden pişmiş toprak parçalardır . c. 2000 - c. 1500 BCE, Aryanlar olarak bilinen başka bir ırkın, Hayber Geçidi yoluyla Hindistan'a göç ettiği ve tanrılarını ve Sanskritçe dilini getirerek mevcut kültüre asimile olduğu düşünülmektedir .onlarla daha sonra bölgenin mevcut inanç sistemine tanıttılar. Aryanların kim olduğu ve yerli halk üzerinde ne gibi etkileri olduğu tartışılmaya devam ediyor ancak genel olarak onların gelişiyle aynı zamanda Harappan kültürünün azalmaya başladığı kabul ediliyor.
Bilim adamları, bölgedeki hem kuraklığın hem de selin kanıtlarını belirten olası bir neden olarak iklim değişikliğini gösteriyorlar. İndus Nehri'nin bölgeyi daha düzenli olarak su basmaya başladığı düşünülüyor (Mohenjo-Daro'da yaklaşık 30 fit veya 9 metrelik silt ile kanıtlandığı gibi) ve bu, ekinleri yok etti ve kıtlığı teşvik etti. Ayrıca ekinleri sulamak için güvenilen musonun yolunun değişebileceği ve insanların güneydeki topraklar için kuzeydeki şehirleri terk ettiği düşünülüyor. Diğer bir olasılık da, ticaretteki en önemli iki ortakları olan Mezopotamya ve Mısır ile ticari ilişkilerinin kaybedilmesidir, çünkü bu iki bölge aynı zamanda iç çatışmalardan geçmektedir.
Alman filolog Max Muller'in (l. 1823-1900) öncülüğünü takip eden 20. yüzyılın başlarındaki ırkçı yazarlar ve siyaset filozofları, İndus Vadisi Uygarlığının açık tenli Aryanların istilasına düştüğünü iddia ettiler, ancak bu teori artık uzun zamandır gözden düşmüş durumda. . Aynı derecede savunulamaz olan teori, insanların dünya dışı varlıklar tarafından güneye sürüldüğü teorisidir. Mohenjo-daro'nun en gizemli yönlerinden biri, sitenin bazı bölümlerinin, tuğla ve taşı eriten yoğun ısıya maruz kalmış gibi camlaştırılmasıdır. Aynı olgu, Traprain gibi sitelerde gözlenmiştir Kanunu içinde İskoçya ve sonuçlarına atfedilen savaş. Bununla birlikte (diğer gezegenlerden gelen uzaylıların işi) bir tür antik atom patlaması tarafından şehrin yok edilmesine ilişkin spekülasyonlar genellikle güvenilir olarak kabul edilmez.
Vedik Dönem
Ne olursa olsun şehirlerin terk nedeni olarak bilinen dini metinlere bir pastoral yaşam tarzı ve bağlılık ile karakterize Vedik Dönem olarak bilinen İndus Vadisi Uygarlığı düşüşünü izledi dönem Vedalar . Toplum dört sınıfa (bölündü Varnas halk oluşturmaktadır kast sistemi'' olarak da bilinir) Brahmana üst (rahipler ve alimler) de, Kshatriya sonraki (savaşçılar), Vaishya (çiftçiler ve tüccarlar) ve shudra (işçileri). En düşük kast Dalitler'di., et ve atıkları işleyen dokunulmazlar, ancak bu sınıfın antik çağda var olup olmadığı konusunda bazı tartışmalar var.
İlk başta, bu kast sistemi yalnızca kişinin mesleğinin bir yansıması gibi görünüyor, ancak zamanla daha katı bir şekilde kişinin doğumuyla belirlendiği şeklinde yorumlandı ve kişinin kast değiştirmesine veya kendi kastından başka bir kastla evlenmesine izin verilmedi. Bu anlayış, yüce bir ilah tarafından dikte edilen sonsuz bir düzene olan inancın insan yaşamına yansımasıydı.
SANATAN DHARMA , HİNDU PANTEONUNUN FARKLI TANRILARI OLARAK ORTAYA ÇIKAN BİRÇOK VEÇHE YOLUYLA TAM OLARAK KAVRANAMAYACAK OLAN BRAHMA ADINDA BİR TANRI OLDUĞUNU SAVUNUR .
Vedik Dönemi karakterize dini inançlar daha yaşlı olarak kabul edilir olsa da, onlar sistematize olması bu döneme rastlar din arasında Sanatan Dharma ) Hinduizm (Indus doğan bu isim (veya Sindus olarak bugün bilinen ( `Ebedi al ') Tapınanların toplandığı bilinen nehir, dolayısıyla 'Sindus' ve sonra 'Hindular'). Sanatan Dharma'nın altında yatan ilke , evrenin ve insan yaşamının bir düzeni ve amacı olduğu ve bu düzeni kabul ederek ve ona göre yaşayarak kişinin yaşamı olması gerektiği gibi deneyimleyeceğidir.
Sanatan Dharma , birçok tanrıdan oluşan çok tanrılı bir din olarak kabul edilirken , aslında tek tanrılıdır, çünkü tek tanrı Brahman'dır (Benlik ama aynı zamanda Evren ve gözlemlenebilir evrenin yaratıcısı), büyüklüğü nedeniyle Hindu panteonunun farklı tanrıları olarak ortaya konan birçok yön dışında tam olarak kavranamaz.
Ebedi düzeni kararlaştıran ve onun aracılığıyla evreni koruyan Brahman'dır. Evrenin düzenine olan bu inanç, Vedik Dönem boyunca hükümetlerin merkezileşmesi ve sosyal geleneklerin bölge genelinde günlük hayata tamamen entegre olması nedeniyle içinde büyüdüğü ve geliştiği toplumun istikrarını yansıtır. Vedaların yanı sıra Puranaların , Mahabharata'nın , Bhagavad- Gita'nın ve Ramayana'nın büyük dini ve edebi eserlerinin tümü bu dönemden gelir.
MÖ 6. yüzyılda, dini reformcular Vardhamana Mahavira (MÖ 599-527) ve Siddhartha Gautama (MÖ 563-c. 483) kendi inanç sistemlerini geliştirdiler ve sonunda kendi Jainizm dinlerini yaratmak için ana akım Sanatan Dharma'dan ayrıldılar . ve sırasıyla Budizm. Dindeki bu değişiklikler, şehir devletlerinin oluşumu ve güçlü krallıkların ( hükümdar Bimbisara yönetimindeki Magadha Krallığı gibi) yükselişi ve felsefi düşünce okullarının çoğalmasıyla sonuçlanan daha geniş bir sosyal ve kültürel kargaşa modelinin bir parçasıydı. ortodoks Hinduizm'e meydan okudu.
Mahavira, Vedaları reddetti ve kurtuluş ve aydınlanma sorumluluğunu doğrudan bireye yükledi ve Buda daha sonra aynısını yapacaktı. Charvaka'nın felsefi okulu, dini inancın tüm doğaüstü unsurlarını reddetti ve gerçeği kavramak için yalnızca duyulara güvenilebileceğini ve ayrıca hayattaki en büyük hedefin zevk ve kişinin kendi zevki olduğunu savundu. Charvaka bir düşünce okulu olarak varlığını sürdürememiş olsa da, daha temelli, pragmatik yeni bir düşünce tarzının gelişimini etkilemiş ve nihayetinde ampirik ve bilimsel gözlem ve yöntemin benimsenmesini teşvik etmiştir.
Bu süre zarfında şehirler de genişledi ve artan şehirleşme ve zenginlik , MÖ 530'da Hindistan'ı işgal eden ve MÖ 530'da Hindistan'ı işgal eden Pers Ahameniş İmparatorluğu'nun ( MÖ 550-330) II . Cyrus'un (Büyük, MÖ 550-530) dikkatini çekti . Bölgede fetih kampanyası . On yıl sonra, oğlu I. Darius'un hükümdarlığı altında(Büyük, MÖ 522-486), kuzey Hindistan sıkı bir şekilde Pers kontrolü altındaydı (bugün Afganistan ve Pakistan'a karşılık gelen bölgeler) ve o bölgenin sakinleri Pers yasalarına ve geleneklerine tabiydi. Bunun bir sonucu, muhtemelen, bazı bilim adamlarının daha fazla dini ve kültürel reform için bir açıklama olarak işaret ettiği Fars ve Hint dini inançlarının asimilasyonuydu.
Eski Hindistan'ın Büyük İmparatorlukları
Chandragupta'nın oğlu Bindusara (MÖ 298-272), imparatorluğu neredeyse tüm Hindistan'a yaydı . Oğlu , yönetimi altında imparatorluğun zirvesinde gelişen Büyük Ashoka (MÖ 268-232) idi. Saltanatından sekiz yıl sonra Ashoka , doğu şehir devletiKalinga'yı fethetti ve bu da 100.000'den fazla ölümle sonuçlandı. Yıkım ve ölüm karşısında şok olan Ashoka, Buda'nın öğretilerini benimsedi ve Budist düşünce ve ilkelerini savunan sistematik bir programa başladı.
Birçok manastır kurdu, Budist topluluklara cömertçe verdi ve Buda'yı onurlandırmak için topraklarda 84.000 stupa diktiği söyleniyor. MÖ 249'da, Buda'nın hayatıyla ilgili yerlere hac ziyaretinde, resmi olarak Lumbini köyünü Buda'nın doğum yeri olarak kurdu, oraya bir sütun dikti ve Budist düşünce ve değerlerini teşvik etmek için ünlü Ashoka Fermanlarının oluşturulmasını görevlendirdi . Ashoka'nın saltanatından önce, Budizm taraftar kazanmak için mücadele eden küçük bir mezhepti. Ashoka, Budist vizyonunu taşıyan misyonerleri yabancı ülkelere gönderdikten sonra, küçük mezhep, bugünkü büyük dine dönüşmeye başladı.
Mauryan İmparatorluğu Ashoka'nın ölümünden sonra geriledi ve düştü ve ülke, Orta Dönem olarak adlandırılan dönemde birçok küçük krallığa ve imparatorluğa (Kushan İmparatorluğu gibi) bölündü. Bu çağda, Augustus Caesar'ın Mısır'ı MÖ 30'da yeni kurulan Roma İmparatorluğu'na dahil etmesinin ardından (MÖ 130 dolaylarında başlayan) Roma ile ticaretin arttığı görüldü . Romalılar da zaten Mezopotamya'nın çoğunu ilhak etmiş olduklarından, Roma artık Hindistan'ın ticarette birincil ortağı haline geldi. Bu, sonunda Gupta İmparatorluğu'nun (MS 320-550) hükümdarlığı altında Hindistan'ın Altın Çağı olarak kabul edilen dönemde gelişen çeşitli krallıklarda bireysel ve kültürel gelişim zamanıydı.
Gupta İmparatorluğu muhtemelen 240-280 CE arasında hüküm biri Sri Gupta ( `Sri 'vasıta` Rab') tarafından kurulduğu düşünülmektedir. Sri Gupta'nın Vaishya (tüccar) sınıfından olduğu düşünüldüğünden , kast sistemine meydan okuyarak iktidara yükselişi emsalsizdir. Hindistan'ı o kadar istikrara kavuşturacak hükümetin temellerini attı ki, Guptaların hükümdarlığı altında kültürün neredeyse her yönü doruk noktasına ulaştı. Felsefe , edebiyat , bilim, matematik, mimari , astronomi, teknoloji, sanat, mühendislik, din ve astronomi, diğer alanların yanı sıra, bu dönemde gelişti ve en büyük insan başarılarından bazılarıyla sonuçlandı.
Vyasa Puranalar'da bu dönemde ve ünlü mağaralar sırasında derlenmiştir Ajanta onların ayrıntılı oymalar ve tonozlu odalar ile ve Ellora da başlanmıştır. Şair ve oyun yazarı Kalidasa, şaheseri Shakuntala ve Kamasutra'yı yazdı.ayrıca Vatsyayana tarafından yazılmış veya daha önceki çalışmalardan derlenmiştir. Varahamihira astronomiyi, matematikçi Aryabhatta'nın bu alanda kendi keşiflerini yapmasıyla aynı zamanda keşfetti ve aynı zamanda icat ettiğine inanılan sıfır kavramının önemini fark etti. Gupta İmparatorluğu'nun kurucusu ortodoks Hindu düşüncesine meydan okuduğu için, Gupta yöneticilerinin Budizm'i ulusal bir inanç olarak savunmaları ve yaymaları şaşırtıcı değildir ve bu, Hindu'nun aksine Budist sanat eserlerinin bolluğunun nedenidir. Ajanta ve Ellora olarak.
İmparatorluğun Çöküşü ve İslam'ın Gelişi
İmparatorluk, MS 550 civarında çökene kadar art arda gelen zayıf hükümdarlar altında yavaş yavaş geriledi. Gupta İmparatorluğu daha sonra bölgeyi 42 yıl boyunca yöneten Harshavardhan (590-647 CE) yönetimi ile değiştirildi. Önemli başarılara sahip bir edebiyat adamı (diğer eserlere ek olarak üç oyun yazdı) Harsha , sanatın hamisi ve krallığında hayvanların öldürülmesini yasaklayan, ancak bazen savaşta insanları öldürmenin gerekliliğini kabul eden dindar bir Budistti .
Hayatında sadece bir kez sahada yenilen çok yetenekli bir askeri taktikçiydi. Saltanatı altında, Hindistan'ın kuzeyi gelişti, ancak krallığı ölümünden sonra çöktü. Hunların istilası, Guptalar ve daha sonra Harshavardhan tarafından defalarca püskürtüldü, ancak krallığının düşmesiyle birlikte Hindistan kaosa düştü ve işgalci güçlerle savaşmak için gerekli birlikten yoksun küçük krallıklara bölündü.
MS 712'de Müslüman general Muhammed bin Quasim kuzey Hindistan'ı fethetti ve kendisini günümüz Pakistan bölgesinde kurdu. Müslüman istilası, Hindistan'ın yerli imparatorluklarının sonunu getirdi ve o andan itibaren, bir şehrin kontrolü altındaki bağımsız şehir devletleri veya topluluklar standart hükümet modeli olacaktı. İslami Saltanatlar günümüz Pakistan bölgesinde yükseldi ve kuzeybatıya yayıldı.
Bölgede kabul görmek için artık birbiriyle yarışan dinlerin farklı dünya görüşleri ve konuşulan dillerin çeşitliliği, Guptalar zamanında görülen birlik ve kültürel ilerlemelerin yeniden üretilmesini zorlaştırdı. Sonuç olarak, bölge İslam Babür İmparatorluğu tarafından kolayca fethedildi. Hindistan daha sonra 1947'de bağımsızlığını kazanana kadar çeşitli yabancı etkilere ve güçlere (aralarında Portekizliler, Fransızlar ve İngilizler) tabi kalacaktı.
