İslam'ın Gerçek Mirası: İmparatorluklar İnşa Etmek Değil, Zihinleri Açmak

    Bugün hem İslami hem de İslami olmayan ilimlerde 'fetih' ve 'imparatorluk' terimlerini İslam, Müslümanlar ve İslam medeniyeti ile ilişkilendirmek yaygındır. 

    Ancak, bu son derece uygunsuzdur. Bu ilişki kısmen eski Müslüman sömürgeci güçlerin çabalarından, kısmen de Müslümanları baltalamayı, inançlarını ve medeniyetlerini küçümsemeyi amaçlayan Oryantalizmin sahte biliminden kaynaklanmaktadır. 

    Tarihsel ve pratik gerçek şudur ki, Müslümanların temel amacı hiçbir zaman başkalarını fethetmek ve bunun sonucunda imparatorluklar kurmak olmamıştır. Elbette, İslam medeniyetinin uzun ve renkli tarihinde, genellikle vasıfsız kişiler tarafından yönetilen birçok talihsiz olay yaşandı, ancak bunlar uzun süredir devam eden kuralı geçersiz kılamayacak istisnalardı.

    Müslümanların medeniyet katkıları o kadar zengin ve çeşitliydi ki, bu istisnalar, Müslüman ana akım tarafından yaratılan mirasların yanında sönük kalıyor. 

    ‘Fetih’ kelimesi 14. yüzyılda icat edildi ve ‘silahlı bir kuvvet tarafından bir düşmanı yenmek ve boyun eğdirmek’ ve ‘güç kullanarak bir ülkeyi veya şehri işgal etmek ve kontrol altına almak’ anlamına geliyor. Kelime, ‘aramak, çabayla elde etmek ve kazanmak’ anlamına gelen Vulgar Latince ‘conquaerere’ kelimesinin geçmiş ortacından türemiştir ( www.etymonline.com ). 

    "Fetih" bağlamında, "aramak", "nerede olurlarsa olsunlar fırsatları, kaynakları ve malları aramak", "çabayla elde etmek", "arananı ne pahasına olursa olsun, elde etmek için her şeyi ortaya koymak" anlamına gelir ve "kazanmak", "elde edileni elde etmek için mevcut ve potansiyel tüm engelleri yine ne pahasına olursa olsun aşmak" anlamına gelir. 

    Ayrıca, "imparatorluk" kelimesi de 14. yüzyılda yaratılmıştır ve "bir imparatorun yönetimine tabi olan bölge", "bir imparatorun en yüksek otoritesi" ve "yönetimde genellikle mutlak ve tartışılmaz güç" anlamına gelir. "İmparatorluk" kavramı, ilahi olarak onaylanmış otorite fikrine odaklanan siyaset teorisinin bir sonucudur. 

    Buna göre, imparatorlar halka veya krallıklarının herhangi bir yönüne veya genel olarak bu dünyevi hayata karşı değil, doğrudan göksel bir otoriteye veya kendilerine karşı sorumluydu. 

    Hem "fetih" hem de "imparatorluk"un, ortaya çıkan Avrupalı güçlerin, görünüşte keşif ve keşif adına dünyayı fethetmek ve sömürgeleştirmek için komplo kurdukları bir zamanda yaratılmış ve geçerlilik kazanmış olmaları şaşırtıcı değildir ve işgal gerekçesiyle yaratılacakları gibi gelişecek imparatorluklar yaratacaklar. boyun eğdirme, baskı ve sömürü. 

    Ne var ki, Müslümanların tarihleri boyunca başkalarıyla olan etkileşimlerinde ne yapmış olduklarının "fetih" kavramıyla hiçbir ilgisi yoktur. Ek olarak, ister tek bir hükümet ister birden fazla hükümet altında olsun, siyasi bir topluluk olarak örgütlenmelerinin "imparatorluk" fikriyle hiçbir ilgisi yoktur. 

Hz. Peygamber'in ve Müslümanların Yüce Görevi

    Hz. Muhammed صلى الله عليه وسلم'a kendisine vahyedilen İslami mesajı dünyaya iletmesi talimatı verildi, onu fethetmek ve dönüştürmek ya da dünyevi krallıklar yaratmak için değil. Zihinleri aydınlatmak ve kalpleri arındırmak, Peygamber'in ilk gününden itibaren ana odak noktasıydı ve bu çizgide de kaldı. 

    Dünya da, insanlar da Yüce Allah'a aittir. Onlar daha büyük ve daha önemli bir egemenliğin parçasıdır. Rekorun düzeltilmesi gerekiyordu, özellikle de büyük şemada kimin kim olduğu ve neyin ne olduğu konusunda. İnsanlara neden ve nasıl yaratılışa değil de Yaradan'a ibadet etmeleri gerektiği ve insanları neden ve nasıl tanrılaştırmayıp insanların Rabbi'ne tapınmaları gerektiği gösterilecekti. 

    Yeryüzünde insanların ihtiyaç duyduğu şey, çoktanrıcılığın sadece bir örnek olduğu çeşitli sahte biçimlerden özgürleşmekti. Bu kurtuluş onları kendini onaylama ve kendini gerçekleştirme yoluna sokacaktı.

    Ayrıca, insanların seçimlerini özgürce yapmalarına ve onlar tarafından onurlu bir şekilde yaşamalarına ve ölmelerine izin veren bir yaşam tarzı olarak ortaya çıkan özgürlüğe de ihtiyaçları vardı. Son olarak, insanların aklın, hayvanlığın ve maddenin putlarına hizmet etmek yerine, yalnızca Yaradan'a hizmet etmeye yönelik yeni bir yön duygusuna ihtiyaçları vardı. 

    Başka bir deyişle, insanların son Elçi ve ona verilen son mesaj ( son ve nihai Ahit ) hakkında bilgi sahibi olmaları gerekiyordu. 

    İslam'ı özgürce kabul edebilecekleri veya reddedebilecekleri, yani düşüncelerinin, eylemlerinin ve sonuçlarının sorumluluğunu alabilecekleri ve kendi kaderlerini kontrol edebilecekleri destekleyici sosyal ve politik ortamlara ihtiyaçları vardı. 

    Mümin ( Müslüman ve mü'min ) ya da başka türlü ( kafir ) olmak için, kişinin bu özgürleşme sürecinden geçmesi ve temel onaylama görevini yerine getirmesi gerekir. Kur'an-ı Kerim'de şöyle buyurulur: "Ve de ki: 

    "Hak Rabbindendir, dileyen iman etsin. Kim dilerse inkâr etsin" ( el-Kehf 29 ). 

İslam'da "fetih" yoktur, sadece "İslam'a toprakları, zihinleri ve kalpleri açmak" vardır 

    Hz. Peygamber ( s.a.v. ) ve takipçilerinin nesilleri, dünyanın ihtiyaç duyduğu her şeyi sağlamayı arzuluyorlardı. Ülkeleri ve bölgeleri, çeşitli bağlamlarıyla birlikte, aynı amaç için insanların zihinlerini ve kalplerini "açmayı" amaçlayarak, İslami tevhidin ışığına "açmaya" ( fath ) kararlıydılar. 

    Müslümanlar, şehirleri ve köyleri fethetmek yerine, hakikatin yayılması ve daha iyi iletişim, etkileşim ve diyalog için onları "açmayı" ve "açmayı" amaçladılar. Müslümanlar, insanları fethetmek ve köleleştirmek yerine, manevi ve beyinsel kapasitelerini özgürleştirmeye ve "fethetmeye" çalıştılar. 

    Müslümanlar kalpleri ve zihinleri kazanmak ve ele geçirmek istediler, çünkü özgürlük olmadan gerçek bir İslam olamaz ve gerçekten özgür ve aydın bireyler olmadan hiçbir İslam kardeşliği - hayır, İslam medeniyeti - mümkün değildir. Kuşkusuz İslam medeniyeti, manevi, ahlaki ve aydınlatıcı belirleyicilerin dümende olduğu zaman en iyi dönemini yaşamıştır. 

    Bununla birlikte, öncelikler birbirine karıştığında ve kendi iyiliği için fetih takıntısı ve genişleme uğruna krallıklar yaratma takıntısı yerleşir yerleşmez, İslam medeniyeti, mucizevi idealleri ve ilkeleriyle ilişkili tüm iyiliklerle birlikte gerilemeye başladı. 

    Bu nedenle, Kur'an'da şehirleri ve ülkeleri alt etmek ve kontrol altına almak ile parantez içine alınan "fath" ( açma, kilidini açma ) kavramı yanlış bir şekilde "fetih" olarak tercüme edilmiştir. 

    Yukarıda görüldüğü gibi, İslam'ın "fetih" kavramı, diğer sözde medeniyetlerde bulunan geleneksel versiyonlardan tamamen farklıdır. 

    "Fetih" ile "fetih" arasında dünyalar kadar fark vardır. İlki açmayı, özgürleştirmeyi, güçlendirmeyi ve beslemeyi içerirken, ikincisi kilitlemeyi, boyun eğdirmeyi, boyunduruk altına almayı ve zayıflatmayı içerir.

    Sonuç olarak, "fath" standardı çerçevesinde İslam devletleri ve hatta monarşiler oluşturmak bir yan üründü. Bu, "fath" lafının sonuçlarının acil zorunluluklarının gerektirdiği ilkesel bir çıkar şekliydi. 

    Farklı siyasi alanlar yaratmak, bazı istisnalar dışında "fath"a nihai hedef olarak hizmet eden bir araçtı. İslam'ın merceğinden savaşmak bir merhamet biçimi olarak görülüyordu ve "fath" bir nimet olarak görülüyordu. 

İslam'da tüm yetki ve yönetim sadece Allah'a aittir  

    Geçerken, tüm otorite ve yönetimin yalnızca Allah'a ait olduğu İslami bir ilkedir. O, Yaratıcı ve Rab'dir; insanlar sadece O'nun yaratımı ve kullarıdır. Hiçbir koşulda unvan değişimi yapılamaz. İnsanlara sadece sembolik olarak güçlü ve hükümdarlar denir. 

    Tek gerçek krallık Allah'ınkidir: Göklerin Krallığı. İnsanlığın kapsamı, Allah'a kulluğu ve birbirine kulluğu aşmaz, çünkü "Yüce ve Yüce olan, Yüce ve Aziz olan Allah'tan başka hiçbir güç ve kuvvet yoktur." 

    Bu nedenle, el-Maverdî'nin "el-Ahkam el-Sultaniyye" adlı eseri gibi İslami yönetim yasalarına ilişkin kitaplar, hükümdarların yargı yetkilerinin ilahi olarak yönlendirilen sınırlarını ve Yaratıcı'ya, İslam dinine ve gayrimüslimler de dahil olmak üzere insanlara karşı sorumluluklarının ana hatlarını çizmeye odaklanmaktadır. 

    Sanki hakları gündemden kaybolmuş gibi. İktidarı elinde tutmak yerine, otorite sahipleri başkalarının hizmetinde olarak gösterilir. 

    Benzer şekilde, el-Farabi'nin "Ara' Ahl al-Madinah al-Fadilah" adlı eseri, ideal bir İslam devleti kavramını bir medine veya bir dizi medine ( devletlerin sinir merkezleri olarak hizmet eden kentsel ortamlar ) fikri aracılığıyla sunar. Bu siyaset felsefesinin amacı, kolektif adalet, uygun etkileşimler ve işbirliği yoluyla insanlığın hem dünyevi hem de manevi yönlerini optimize etmektir. Bu unsurlardan yoksun olan devletler ideal devletler değildir; bunun yerine, cahiliyeye ( cehalete ) kök salmış ve yönlendirilmişlerdir. 

    İsmail el-Farukî'nin dediği gibi: "Müslüman'ın tasavvur ettiği görev küreseldi; Ve her şeyi yerine getirdiğinden emin olmak istedi. Görevin doğası ahlaki ve dinî idi, çünkü Müslüman ne siyasi makamla ne de ekonomik avantajla ilgileniyordu.

    Kurmaya çalıştığı yeni bir dünya düzeni tarafından yönetilen bir dünyaydı; hiçbir adaletsizliğin adil telafisi olmadan kaçamayacağı bir dünya; fikirlerin seyahat etmekte özgür olduğu ve insanların ikna etmekte ve ikna olmakta özgür olduğu; ve İslam'ın insanları Allah'ın, hakikatin ve değerin birliğine çağırabileceği yer." 

Tarihin ve gerçeğin çarpıtılması eylemleri 

    Bu nedenle, açıklama amacıyla, "fetih Mekke", Osmanlı Sultanı Mehmed el-Fatih ve "futuhat İslamiyyah" sırasıyla "Mekke'nin fethi", Fatih Sultan Mehmed ve "İslami fetihler" olarak tercüme edilemez. Bunu yapmak, tarihi çarpıtacak ve onlarla ilişkili olağanüstü kişilikleri ve olayları yanlış tanıtacak, bu da onları itibarsızlaştırabilecektir. 

    Basitçe söylemek gerekirse, bu haksızlık olur. Bu terimler ya Arapça olarak tutulmalı ya da Araplaştırılmalı ve diğer dillere dahil edilmelidir. 

    Müslümanlar sadece nefsi müdafaa için savaştılar ve halklarının insanlığa yönelik en son vahiy ile meşgul olmalarını engelleyen ve kendi seçimlerini yapmalarına izin veren ideolojik, fiziksel veya her ikisi de özgür olmalarını engelleyen doğurgan adaletsizlik ve tiranlık biçimlerine karşı durmak için savaştılar. 

    Eğer Müslümanlar, insanları kendi inanç ve değerlerini özgürce seçme konusunda güçlendiren yerleşik maddi ve manevi engelleri fiziksel olarak kaldırmak zorunda kalırlarsa, o zaman eski despotik yönetim kalıplarının geri dönmemesini ve insanları eski yöntemlere geri dönmeye zorlamamasını sağlamak için kalmak zorunda kalacaklardı. 

    Bu yaklaşımdan ortaya çıkan siyasi oluşumlar ve hükümet sistemleri, Müslümanlar tarafından halifelik, devlet, saltanat veya diğer yönetim biçimleri olarak görülmüştür. Bu varlıklar, değişen derecelerde, medine ( ideal bir şehir devleti fikri ), ümmet, tevhid, içtihad, makasid el-şeriat ( Şeriat'ın hedefleri ) ve el-siyasah el-şer'iyye ( Kur'an ve Peygamber'in Sünnetine dayalı iyi yönetim ) ilkeleri tarafından yönlendirildi. 

    İslam devletlerinden ya da devletçiklerinden herhangi birini imparatorluk olarak değerlendirmek entelektüel bir yanlış adımdır. Örneğin, Osmanlı hilafetini ve devletini, kendisini “Büyük Osmanlı Devleti” ( Devlet-i Alîye-i Osmânîye ) olarak tanımlamasına rağmen, Osmanlı sultanlarının hem halife hem de kutsal şehirler Mekke ve Medine'nin koruyucusu olarak görev yaptığı bir imparatorluk olarak görmek, “İyi Korunmuş Topraklar” ( Memâlik-i Mahrûsa ) ve ‘Halifelik’ ( Hilâfet Makamı ), Osmanlılara ve onların medeniyet mirasına olduğu kadar daha geniş İslam toplumuna da saygısızlıktır. 

    Batı sömürgeciliği projesinin ajanları eylemlerinin farkındaydı. Yöntemleri inceden kaba ve kaba olana kadar değişiyordu. Tüm Müslüman siyaseti ya "genişletilmiş bir imparatorluk" ya da "Halife imparatorluğu" olarak nitelendiren Sir Richard Burton, ikincisini örnekledi. 

    Hatta Yüce Allah'ın Kudret ve Hakimiyetini ( el-Mülk ) "imparatorluk" olarak yorumladı. İbn Haldun'un "Mukaddime" adlı eserinin çevirmeni Franz Rosenthal, ilkini temsil ediyordu. İbn Haldun'un "el-mamalik el-İslamiyyah" ( "İslam devletleri" ) ve "amr el-İslam" ( "İslam'ın durumu - bir din, devlet ve medeniyet olarak" ) gibi masum terimlerini sorumsuzca "İslam imparatorluğu" olarak tercüme etti. 

    Amaç, gerçeği çarpıtmak ve yanlış tanıtmaktı, böylece yeni yapılar ve tarihsel anlatılar, Batı'nın belirli bir davranışını haklı çıkarırken, onu Müslümanlara karşı canice sömürgeleştirme ve "medenileştirme misyonu" eylemlerinden aklayacaktı. Müslümanların, suçların diğer tarihsel failleri gibi tasvir edilmesi gerekiyordu ve bu da dünyanın onlardan ve etkilerinden kurtarılması çağrılarına yol açtı. 

    Bu nedenle suçlamalar, Müslümanların imparatorluklar kurmak için dünyayı fethetmeleri gibi, fethedilen bölgelerin de ya İspanyol Reconquista'sı gibi yeniden fethedilerek ya da Balkanlar'daki eski Osmanlı vilayetlerinde olduğu gibi tanınmayacak şekilde dönüştürülerek kurtarılması gerektiğini öne sürdü. 

    Söylemeye gerek yok, Osmanlılar, etkileri Avrupa'nın derinliklerine kadar uzanan İslam medeniyetinin en son meşale taşıyıcıları olduklarından, "barbarlar", "kalıcı tehlike" ve "Tanrı'nın gazabının çubuğu" gibi etiketlere maruz kaldılar. Sonuç olarak, en çok onlar hedef alındı. 

    Batı'nın gözünde eylemleri, hem Batı'yı hem de Doğu'yu hedef alan acımasız fetih ve sömürge hegemonyasından başka bir şey olarak görülmüyordu. 

    Bu şekilde Batı, kapılarının çoğunu gerçekten İslami ve Müslüman olan her şeye kapatmayı başardı, bu kapıların birçoğu açıldıktan sonra ( fetih ) ve geri kalanının da açılması gerekiyordu. Nitekim Batı'nın hafif din-i düşmanlığı da İslamofobi kanserine dönüştü. 

Brezilya'daki Portekiz ve Portekiz'deki Müslümanlar örneği 

    Son olarak, bir anekdota göre, bir kişi Brezilya'nın üç yüzyıldan fazla bir süredir Portekiz'in altında olmasıyla övünüyordu, bu yüzden Brezilyalılar artık Hıristiyan ve Portekizce konuşuyorlar. Bunun üzerine, beş yüzyıldan fazla bir süre Arap-İslam medeniyeti altında yaşadıktan sonra Portekiz halkının neden ne Müslüman olduğu ne de Arapça konuşabildiği soruldu. Adam şaşkındı. 

    Ona söylenmesinin nedeni, Portekiz'in Müslümanlar tarafından fethedilmediği veya sömürgeleştirilmediği ve Müslüman bir imparatorluğun parçası olmadığıydı. İber Yarımadası'ndaki Müslüman varlığı, her yerde olduğu gibi, sadece fetih, sömürgeleştirme ve imparatorluk inşasından çok daha asil ve daha önemliydi.