Hristiyanlıkta Günah Çıkarmak Nedir?

    Itiraf, Yahudi - Hıristiyan geleneğinde, ilahi bağışlamayı elde etmek için gerekli olarak kabul edilen, kamusal veya özel olarak günahkarlığın kabulü.

    İbranice İncil'de itiraf etme ihtiyacı sık sık vurgulanır. Yahudi peygamberlerin misyonu, insanlarda bir günahkarlık duygusu uyandırmak ve hem kişisel hem de kolektif suçluluklarının kabulünü sağlamaktı. Yeruşalim Tapınağı'nın yıkılmasından önce ( MS 70 ), Kefaret Günü'ndeki ( Yom Kippur ) günah sunularının başında günahkârlığın toplu bir ifadesi vardı ( Levililer 16:21 ) ve Tapınağın yıkılmasından bu yana Kefaret Günü Yahudilikte dua, oruç ve günah çıkarma günü olarak devam etti.

    Yeni Ahit'te İsa'nın kamu hizmeti, halkı vaftiz eden Vaftizci Yahya tarafından hazırlandı; vaftize günahların herkesin önünde itiraf edilmesi eşlik ediyordu ( Matta 3:6 ). İtirafın gerekliliği Yeni Antlaşma'da birçok yerde tartışılmıştır ( Yakup 5:16; 1 Yuhanna 1:9 ), ancak itirafın belirli ya da ayrıntılı olması ya da bir kâhine yapılması gerektiğine dair doğrudan bir kanıt yoktur.

    Bununla birlikte, bir piskopos veya rahibe yapılan ayrıntılı bir itiraf, kilise tarihinin başlarında ortaya çıktı. Roma kilisesinin 5. yüzyıl disiplininde, uygulama, Büyük Perhiz'in başlangıcında itirafları duymak ve Paskalya'ya hazırlanırken Kutsal Perşembe günü tövbe edenleri uzlaştırmaktı. Bununla birlikte, yavaş yavaş, günahkarları itiraftan hemen sonra ve kefaretin yerine getirilmesinden önce uzlaştırma veya bağışlama uygulaması getirildi. 11. yüzyılın sonunda, Kutsal Perşembe günü sadece kötü şöhretli günahkarlar uzlaştırıldı. Çoğu zaman, ciddi, ölümcül günahlardan suçlu olanlar, ölüm yaklaşana kadar kefaretlerini ertelerlerdi. Bu suistimali düzeltmek için, Dördüncü Lateran Konseyi ( 1215 ), her Hıristiyan'ın yılda en az bir kez bir rahibe günah çıkarması gerektiği kuralını koydu.

    Modern zamanlarda Roma Katolik Kilisesi, itirafın veya uzlaşmanın, vaftizden sonra işlenen tüm ciddi günahların itirafının gerekli olduğu, Mesih tarafından kurulan bir ayin olduğunu öğretir. Roma Katolik Kilisesi, rahibin affedilmesinin bir bağışlama eylemi olduğunu iddia ediyor; Bunu kabul etmek için, tövbe eden kişi tüm ciddi günahları itiraf etmeli ve gerçek bir "pişmanlık" veya günahlar için üzüntü göstermeli ve telafi etmek için makul derecede sağlam bir amaç göstermelidir. II. Vatikan'ın ardından kilise, kefaretin bir uzlaşma süreci ve Tanrı'dan af elde etmenin bir yolu olduğunu vurgulamaya başladı. Rahip, sürece yardımcı olan bir şifacı olarak görülür ve tövbe eden günahkarlar, yaşamlarını dönüştürmeye ve düzeltmeye çağrılır.

    Doğu Ortodoks kiliselerinin günah çıkarma doktrini, Roma Katolik Kilisesi'ninkiyle uyumludur. Ortodoks uygulamada, itiraf genellikle bir ruhsal şifa biçimi olarak görülür ve görece yasallık eksikliği, Doğu'nun patristik günah anlayışını içsel bir tutku ve bir kölelik olarak yansıtır.

    Reformasyon sırasında İngiltere Kilisesi, özel itirafa ( örneğin, bir rahip veya itirafçıyla ) ve aflanmaya yapılan tüm atıfların dua kitabından çıkarılması girişimlerine direndi. 19. yüzyılda Oxford Hareketi, özel itirafın yeniden canlanmasını teşvik etti ve bazı Anglo - Katolikler tarafından kabul edildi. Bununla birlikte, birçok Anglikan, Komünyon hizmetinin genel itirafını ve affını desteklemektedir.

    Protestanların çoğu, Komünyon hizmetinin genel itirafını ve bağışlanmasını Rab'bin Sofrası için yeterli hazırlık olarak görür. Lutherciler arasında, özel itiraf ve af bir süre Reform'dan kurtuldu, ancak sonunda çoğu üye tarafından vazgeçildi. John Calvin ayrıca vicdan sıkıntısı çekenler için özel itiraf ve bağışlamanın değerini kabul etti, ancak böyle bir itirafın bir kutsallık olduğunu veya günahların bağışlanması için gerekli olduğunu reddetti. Bazı Pentekostal ve Köktendinci kiliselerde, günahların itirafı ibadet hizmetinin önemli bir parçasıdır.

    Protestanların çoğu, kulak kepçesi veya özel itirafın Kutsal Kitap'a aykırı olduğunu düşünür ve bir sakrament olarak görülen itirafın da aynı şekilde Kutsal Kitap'a aykırı olduğunu düşünür. Bu Protestanlar, yalnızca Tanrı'nın günahları bağışlayabileceğini vurgularlar ve düzenli iç gözlem yapmanın ve kişinin günahlarını dua yoluyla Tanrı'ya doğrudan itiraf etmesinin Hıristiyan yaşamının hayati bir parçası olduğuna inanırlar.