ABD başkanı Lincoln ile II. Aleksander arasındaki paralellikler

     Her ikisi de ülkelerinde köleliği sona erdirmek için savaşan ABD başkanı ile II. Aleksandr arasındaki paralellikler dikkat çekicidir.

    Amerika Birleşik Devletleri ve Rusya arasındaki ilişkiler her zaman bu kadar soğuk olmamıştı . Bir buçuk yüzyıl önce, 1860'larda, ülke liderleri -Başkan Abraham Lincoln ve Çar II. Alexander- sıcak bir ilişkiden ve ortak bir amaçtan keyif aldılar: kendi uluslarındaki köleliği sona erdirmek.

Lincoln, Özgürlük Bildirgesini Yayınlamadan Önce, Bu Rus Çarı 20 Milyon Serfi Serbest Bıraktı

    Amerikan İç Savaşı'na giden yolda, iki ülke benzer yollardaydı; kölelik karşıtları ABD'de köleliği sona erdirmek için savaşırken, Rusya'da büyüyen serfliği sona erdirme ivmesiyle her iki hareketin savunucuları, Fransa , İngiltere gibi Avrupalı ​​güçler tarafından belirlenen örneğe işaret etti. ve 1848'de köleliği kaldırmış olan Danimarka .

    Toronto Üniversitesi'nde yazar ve tarihçi Carolyn Harris , “Hem Başkan Lincoln hem de Çar II. Alexander, ülkelerinin kölelik ve serflik konusunda aykırı değerlere dönüştüğünün farkındaydı ” diyor . “Her ikisi de değişimin ufukta olduğunun farkındaydı ve bu değişikliği nasıl yöneteceklerini düşündüler.”

    İlk olarak Alexander harekete geçti ve 3 Mart 1861'de Kurtuluş Manifestosu aracılığıyla yaklaşık 20 milyon serfi serbest bıraktı. İki adam arasındaki birkaç çarpıcı tarihsel bağlantıdan birinde, bu Lincoln'ün ilk göreve başlamasından bir gün önce gerçekleşti .

    Ancak, köleliğin yeni bölgelere ve eyaletlere yayılmasını durdurmak değil, onu ortadan kaldırmak için bir kampanya platformunda koşan yeni Amerikan başkanı , henüz Rus mevkidaşı ile aynı noktada değildi. Açılış konuşmasında “Kölelik kurumunun bulunduğu eyaletlerde doğrudan veya dolaylı olarak müdahale etmek gibi bir amacım yok” dedi . "Bunu yapmak için yasal bir hakkım olmadığına inanıyorum ve bunu yapmaya da niyetim yok."

    Yine de Amerikalılar, köylüleri üzerinde yaşadıkları toprağa ve dolayısıyla toprak sahiplerine bağlayan asırlık bir uygulamayı sona erdiren çarın ilanını not aldılar .

    New York Şehir Üniversitesi'nde tarihçi ve Lincoln on the Verge: Washington'a On Üç Gün kitabının yazarı Ted Widmer , manifestonun Amerika Birleşik Devletleri'nde "köleliğin sonunu kesinlikle hızlandırdığını" söylüyor . “ Kuzey'de olumlu basında yer aldı. Aydınlanmış liderliğin bir zaferi olarak kabul edildi.”

    İskender'in serfleri serbest bırakma kararı, ABD'yi Batılı ülkeler arasında daha da yabancı yaptı. O zamana kadar , Hollanda ve diğer önde gelen birkaç kişiyle birlikte köleliğe hala izin veren birkaç kişiden biriydi . (Rusya'nın Kurtuluş Manifestosu zamanında, daha önce serfliği uygulayan çoğu ülke, aralarında Macaristan, Danimarka ve Hırvatistan'ın da bulunduğu, onu zaten kaldırmıştı.)

    Widmer, “Ulusunuzun modern ve etik olduğunu düşünüyorsanız bu utanç verici” diyor. “Tarihimizin çoğu, halkımıza çok fazla özgürlük verdiğimiz fikri üzerine kuruldu - tam orada, Lincoln'ün her zaman bahsettiği Bağımsızlık Bildirgesi'nde . Kölelik o kadar göze batan bir çelişkiydi ki, kendini pek çok düşünmeye zorladı. Lincoln, bu tutarsızlıklara dikkat çekmek konusunda harikaydı.”

    New-York Tribune'ün editörü ve Amerika'nın önde gelen kölelik karşıtlarından biri olan Horace Greeley , çarın kararlı özgürleşmesini ABD'nin eylemsizliğiyle karşılaştırmakta hızlıydı.

    İç Savaşın başlamasından birkaç gün önce, Nisan 1861'de “Bütün dünya ve sonraki tüm çağlar, Rusya'da Köleliğin kaldırılması için İmparator İskender'i alkışlayacak” diye yazdı . "Fakat dünya ne düşünüyor, gelecek nesiller, Amerika'da Köleliği kalıcı hale getirme girişimi hakkında ne düşünecek?"

    Rusya'da, serflik üzerindeki savaş, iki karşıt entelektüel hareket arasındaki daha büyük bir tartışmanın parçasıydı: Batılılar ve Slavofiller . Harris'in açıkladığı gibi, gruplar Rusya'nın "dışarıya Batı'ya bakması ve kendisini Avrupalı ​​güçlerle karşılaştırması gerekip gerekmediğini sorguladı. Yoksa Rusya kendi tarihine bakmalı mı, kendisini daha çok bir Asya gücü olarak görüp Doğu'ya bakmalı ve Batı ile kıyaslamak yerine kendi geleneklerine mi odaklanmalı?

    Modernleşme yanlısı Batılılar, serfliğe karşı çıktılar ve onu Rusya'nın geri kalmış bir ulus olduğunun bir işareti olarak gördüler. Onlara göre, “serflik ve köylülüğün toprağa bağlı olması fikri özellikle modası geçmiş görünüyordu. Kölelik, Orta Çağ ile ilişkilendirildi, ”diyor Harris. Tüm Slavofiller kurumu savunmadı, ancak Rusya'nın aldığı kararın kendi tarihinden ve kültüründen gelmesi gerektiğini savundular.

    Rus serfliği , toprak sahiplerine topraklarında yaşayan köylü serfler üzerinde tam yetki veren bir 1649 yasal yasasına dayanıyordu . Bu kontrol, serflerin başka yerlere taşınma özgürlüğü üzerindeki yetkiyi de içeriyordu. ABD'de köleliğin savunucuları, köleliği haklı çıkarmak için ırklar arasındaki fiziksel farklılıkların temelsiz iddialarına dayandı; Rusya'da, serfliğin savunucuları sınıf farklılıklarını gösterdi. İki uygulama arasındaki temel ayrım, Rus serflerinin toprak sahipleriyle aynı ırk ve ulusal kökene sahip olmalarıydı. Ayrıca , ne kadar düşük seviyede olurlarsa olsunlar , toplumun üyeleri olarak görülüyorlardı .

    İskender bir Batılı idi ve 1855'te çar olduktan sonra serfleri serbest bırakma planlarını açıklamak için çok az zaman harcadı.

    1856'da bir soylular meclisine “Bunu yapmaya karar verdim beyler” dedi . “Köylülere yukarıdan özgürlük vermezsek, onu aşağıdan alacaklar.”

    Çar genç bir adam olarak Avrupa'yı gezmiş ve İngiltere'nin köleliği kaldırmasından dört yıl sonra 1837'de İngiliz tahtına çıkan Kraliçe Victoria ile tanışmıştı . Harris, “İkinci İskender, Avrupa'nın başka yerlerinde neler olduğuna dair çok net bir fikre sahipti ve Rusya'yı bir Doğu gücü yerine bir Avrupa gücü olarak hizaya getirmek istedi” diyor. Rusya'nın daha önce, en belirgin şekilde 19. yüzyılın başlarındaki Napolyon Savaşları sırasında bir Batılı güç olduğunu belirtiyor.

    İç Savaştan önce, Amerikan köleliği ve Rus serfliği etrafında dönen tartışmalar Atlantik boyunca birbirini etkiledi. Harriet Beecher Stowe'un kölelik karşıtı bir romanı olan Tom Amca'nın Kulübesi , Rus serflik karşıtları arasında tanıdık bir akor vurarak Rusya'da önemli bir etki yarattı. Rus romancı Ivan Turgenev , kitabın bir kopyasını ondan aldıktan sonra Amerikalı kölelik karşıtı Maria Weston Chapman'a “Kitapta anlatılan sahnelerin çoğu, Rusya'daki aynı derecede korkunç sahnelerin tam bir tasviri gibi görünüyor” diye yazdı .

    New School'da tarihçi olan ve Post-Emancipation Imagination'da American Slavery and Russian Serfdom in the American Slavery and Russian Serfdom in the Post-Emancipation Imagination kitabının yazarı olan Amanda Bellows , “ Tom Amca'nın Kulübesi 1852'de yayınlandıktan sonra geniş çapta yayıldı” diyor . “Kölelik ve özgürlük konuları hakkında küresel olarak büyük bir tartışmayı teşvik etti.”

    “Eğitimli Ruslar kitabı 1850'lerin sonlarında okudu ve tartıştı. Bu, çoğu serf sahibi soyluların üyesi olan Rus hükümet yetkililerinin, Rusya'nın Kurtuluş Manifestosu'nun şartlarını hazırladığı bir dönemdi.”

    Bu arada kölelik savunucuları, serfliğin savunucularıyla ortak bir neden buldular. Kölelik yanlısı bir Virginia avukatı ve yazarı olan George Fitzhugh, 1857 tarihli bir makalesinde , “Rusya hariç, Güney, medeni Hıristiyan âleminin tek muhafazakar kesimidir” diye yazmıştı. Kuzeyde, “Siyah Cumhuriyetçiliğin yükselişte olduğunu ve aşırı uçta radikal ve devrimci olduğunu” söyledi.

    Senatör Joseph McCarthy'nin Kızıl Korkusu ABD'deki şüpheli komünistleri karalamadan bir asır önce, Fitzhugh “tüm kölelik karşıtları, toplumun tüm kurumlarını yok etmeyi öneren sosyalistlerdir” dedi .

    Nisan 1861'de Amerikan İç Savaşı'nın başlamasından kısa bir süre sonra Rusya, ABD'ye bağlılıklarının nerede olduğunu açıkça belirtti.

    Rusya dışişleri bakanı Temmuz 1861 tarihli bir bildiride , “Her durumda, Amerikan Birliği, Birliğin şu anda içinden geçmekte olduğu ciddi kriz sırasında [çarın] en içten sempatisine güvenebilir” diye yazdı . Washington'daki Rus elçisine. İskender el yazısıyla yazılmış bir not bile ekledi: “Öyle olsun.”

    Buna karşılık Lincoln, Rusya'nın ABD büyükelçisine “lütfen İmparatora minnettarlığımızı iletmesini ve Majestelerinin tüm ulusun bu yeni dostluk tezahürünü takdir ettiğini temin etmesini” söyledi. İki lider, savaş sırasında mektuplaşmaya devam edecek ve birbirlerine “ İyi Arkadaşınız ” mektupları imzalayacaklardı .

    Widmer, kapanış selamının diplomatik protokolün gerektirdiğinden daha sıcak olduğuna dikkat çekerek, "Mektuplarında samimi bir samimiyete yaklaşıyorlar gibi görünüyor" diyor.

    Widmer, “Rusya'dan birlik davasına desteğin çok anlamlı bir erken ifadesi var, bu şaşırtıcı çünkü Rusya çok uzakta” ​​diye ekliyor. “Rusya, birlik davasına samimi ve içten bir destek mesajı gönderiyor. Lincoln'ü çok beklenmedik bir dönemden biraz cesaretlendirdi. ”

    Ocak 1863'te -İskender'in serfleri serbest bırakmasından iki yıl sonra- Lincoln , isyancı devletlerdeki köleleştirilmiş insanları özgürleştiren Kurtuluş Beyannamesi'ni yayınladı . Fermanın kapsamı sınırlıydı ve Birliğe sadık kalan sınır devletlerinde köleliği sürdürdü; Aralık 1865'te 13. Değişikliğin onaylanmasına kadar ABD'de kölelik resmi olarak kaldırılmadı .

    Bellows, iki liderin benzer takma adlara sahip olduğuna dikkat çekiyor: Çar-Kurtarıcı ve Büyük Kurtarıcı. Ancak Lincoln'ün Güneyli eleştirmenleri, Kurtuluş Bildirgesi'ni çarın fermanı tarzında yüksek bir kararname olarak nitelendirerek ve cumhurbaşkanına “Amerikan çarı” olarak saldırarak karşılaştırmaya olumsuz bir ışık tuttu.

    Daha sonra 1863'te Rusya, ABD'nin Fransa ve İngiltere'nin Konfederasyonu tanıyabileceğinden endişe duyduğu bir zamanda, Birlik davasına destek gösterisi olarak Donanma gemilerini New York ve San Francisco limanlarına göndererek teşvik edici mektupların ötesine geçti . New York'ta Rus denizcileri, ABD ve Rus bayraklarının süslendiği gösterişli bir baloda ağırlandı. ABD Donanması Sekreteri Gideon Welles, Rus büyükelçisine yazdığı bir mektupta , “İmparatorluk Majestelerinin Donanmasına ait bir filonun sularımızda bulunması, hemşehrilerimiz için bir zevk ve mutluluk kaynağı olmaktan başka bir şey olamaz” diye yazdı ve günlüğüne şunları ekledi: “Tanrım Rusları korusun.”

    Aynı sıralarda, Rusya dışişleri bakanı St. Petersburg'daki bir Amerikalı diplomatı Birliğin “güçler arasında çok az dostu olduğu” konusunda uyardı . İngiltere başınıza gelenlere seviniyor” ve Fransa “arkadaşınız değil. … Ne kadar derin bir endişe hissettiğimizi size anlatamam – korkularımız ne kadar ciddi.”

    Harris, “Bu, ABD ile Rusya arasındaki ilişkilerin oldukça güçlü olduğu bir dönemdi, çünkü her ikisi de İngiltere için endişeliydi” diyor. "Bazı ortak çıkarları olduğunu gördüler." (Birkaç yıl önce Rusya, Kırım Savaşı'nı Britanya, Osmanlı İmparatorluğu, Fransa ve Sardunya-Piedmont ittifakına kaptırmıştı.)

    Avrupa'da bazı gözlemciler bu garip dinamiğe dikkat çekti. Örneğin, bir Londra dergisinde Ekim 1863'te yayınlanan bir karikatür , Alexander ve Lincoln'ün, "Extremes Meet" yazan bir başlığın üzerinde, arkalarında ölümcül savaşlar ortaya çıkarken bölünme boyunca el sıkıştığını gösterdi.

    İç Savaş sırasında Lincoln, serflik ve köleliği karşılaştırmada siyasi avantaj gördü. 1863 Noel Günü'nde cumhurbaşkanı , kısa süre önce Washington'a dönen Rusya'daki eski diplomatına şu ricada bulunan bir mektup yazdı: ilginç ve değerli. Böyle bir şeyi kaldıramaz mısın?”

    Elbette, serflik ile kölelik ve bunların nasıl kaldırıldığı arasında önemli farklılıklar vardı. “Serfler tamamen aynı şekilde köleleştirilmediler. Belirli sınırlı hakları vardı” diye belirtiyor Widmer. “Rusya'daki serfliğin savunucuları, hiçbir zaman Amerika'daki köleliğin savunucuları kadar ideolojik olarak bağlı olmadılar ve elbette ırk politikaları çok farklıydı.”

    Ve Rusya fermanla serfliği sona erdirirken, Amerika Birleşik Devletleri'ndeki köleliği sona erdirmek için kanlı bir İç Savaş aldı.

Yine de paralellikler dikkat çekicidir.

    Widmer, "Bu son derece önemli iki özgürleşme eylemi, bazı yönlerden tuhaf bir şekilde benzer ve diğer yönlerden çok farklı olan bu iki ülkede iki yıldan daha az bir süre içinde" diyor. İnsanların “Amerika ve Rusya hakkında aynı düşüncede olduklarını” da ekliyor. Amerika'da Demokrasi'de Alexis de Tocqueville gelecek hakkında spekülasyon yapıyor ve Rusya ve Amerika'nın egemen olacağını düşünüyor. Ve birçok yönden haklıydı.”

    Lincoln ve Alexander'ın ortak bir yanı daha vardı. Her ikisi de suikaste uğrayacak - Lincoln , ABD'nin Nisan 1865'te İç Savaşı kazanmasından sadece birkaç gün sonra bir Konfederasyon sempatizanı tarafından ve Alexander , Kurtuluş Manifestosu'ndan yaklaşık 20 yıl sonra, Rus otokrasisini devirmeyi amaçlayan devrimci bir grup tarafından 1881'de .

    Çok da uzak olmayan bir geçmişte, Rus ve Amerikan hükümetleri, diplomatik ilişkileri geliştirmenin bir yolu olarak 19. yüzyılın ortalarındaki iki liderlerinin ortak potalarından bahsettiler.

    Rusya'nın o zamanki ABD büyükelçisi Sergey Kislyak, 2009'da Kansas City'de düzenlenen bir anma etkinliğinde , “Her ikisi de savaşıyor ve insanlara saygıyı ve ne ABD'de ne de Rusya'da bilinmeyen özgürlüğe saygıyı tanıtıyordu” dedi. Lincoln'ün 200. doğum günü ve “ Çar ve Başkan ” sergisi .

    İki yıl sonra, Dışişleri Bakanlığı ve Rus hükümeti , Rusya federal arşiv binasında Moskova'da düzenlenen “ The Tsar & The President, Alexander II & Abraham Lincoln: Liberator & Emancipator ” adlı benzer bir serginin finansmanına yardım etti. Binanın önünde, el sıkışan iki liderin yeni yapılmış, yaşamdan daha büyük bir heykeli duruyordu. Açılıştaki bazı katılımcılar, sergiyi Başkan Barack Obama'nın iki ülke arasındaki ilişkilerdeki “sıfırlanmasının” bir yansıması olarak gördü.

    Konuşmacılardan biri, büyük dedesi John Hay , Lincoln'ün kişisel sekreteri ve biyografi yazarı olan Amerikan-Rus Kültürel İşbirliği Vakfı'nın başkanı, eski Missouri Demokratik kongre üyesi James W. Symington'dı . Symington , Lincoln ve Alexander'ın "hiç kişisel olarak tanışmamış ama ruhen bir arada olan iki arkadaş" olduğunu söyledi.