Haccın Maneviyatı: Sa'y
Tavaftan sonra gelen sa'y, Safa ile Merve tepeleri arasında yürümek ve ara sıra olmak üzere belirlenen istasyonlarda toplam yedi sefer koşmaktır. Aralarındaki tek yönlü mesafe bir streç olarak kabul edilir. Sa'y Safa'da başlar ve Merve'de tamamlanır.
Sa'y, canlılığın ve hırsın bir işareti olarak “yürümek”, “uğraşmak”, “aramak”, “emek”, “emek”, “emek” ve “takip etmek” anlamlarına gelir. Sa'y, Allah'ın bir emri olmasının yanı sıra, İbrahim'in eşi Hacer'in, kendisi ve oğlunun (İsmail) içinde bulundukları çıkmaza bir çözüm bulmak için verdiği çaba ve mücadeleyi de anmaktadır. Safa ve Merve tepeleri - yaklaşık 450-500 metre ve toplamda yaklaşık 3,2-3,5 km mesafe - tüm ihtimaller aleyhine olsa bile Hacer'in özverisini ve iradesini akla getiriyor.
Sa'y, tavafta başlatılan ve kutlanan hareketin devamıdır. Bu nedenle tavaf ve sa'y bazen, özellikle zahiren, aynı hareketin iki yüzü veya parçası olarak kabul edilir. Onlar bir felsefenin tamamlayıcı parçalarıdır.
Daha önce, tavafın ilk üç turu sırasında bir hacının acele ettiğini ve koştuğunu (ramal) - ki bu bir sa'y şeklidir - gördük, oysa sa'y'in kendisine genellikle tavaf denir. Kuran'ın kendisi ikincisini yapar: “Şüphesiz Safa ve Merve, Allah'ın alâmetlerindendir. O halde her kim Kabe'yi hacceder veya umre yaparsa, onların arasında yürümesinde veya tavaf etmesinde ( yattawvefe bihima ) ona bir günah yoktur. Kim iyiliğe gönüllü olursa, şüphesiz Allah şükredendir, bilendir” (Bakara, 158).
Bununla birlikte, sa'y hareketi düzdür, sonsuzluğu temsil eder ve aynı zamanda yataydır, zamansallığı temsil eder. Tıpkı İslam'daki her şey gibi, say da iki alan arasındaki ince bir etkileşimdir. Ve sa'y'ın doğruluğunu (genişlemesini) ve onun edebî sonsuzluğunu somutlaştırmak ve zamansallaştırmak için sa'y, dünyevi iki nokta arasında çerçevelenmiştir: Safa ve Merve tepeleri.
Bu çerçeveye rağmen, sa'y'ın önemi ve etkileri hiçbir şekilde azaltılamaz. Bilakis, fizikî say, ilahî âlemin sonsuzluğuna doğru dikey bir istikamette yükselmek için bir fırlatma rampası olarak kullanılmalıdır. Bu yükselme, sa'y ritüelinin tasavvur edilen kesin sonucudur. O, gök ile yer, ruh ile madde arasındaki ruhani bir seyirdir (manevi sa'y) ve gerçekten sınırsız ve sonsuzdur.
Sa'y, hayatın karakterini ve mücadelelerini somutlaştırır. Koşmak ve yürümek, zevk ve ıstırap karışımıdır. Bu, her şeyden önce, bir kişinin yaşamın sonuçsal yönlerine doğru koşması, onları ele geçirmek için çok şey feda etmesi, çünkü bunlar vazgeçilmez (temel) ve göreceli ve göreceli oldukları için sadece daha az önemli yönlere doğru yürümesi gerektiği anlamına gelir. geçici araçlardan (kazalardan) başka bir şey değildir.
Böylece Kuran, insanların ahireti istemeleri ve bunun için gerekli çabayı göstermeleri (sa'y) (el-İsra', 19); insanların Allah'ı anmaya (Cum'a, 9) acele etmesi (demesi); insanların tüm yaşamları boyunca sadece uğrunda (sa'y) çabaladıklarına (iyi ve kaliteli) sahip olacaklardır (en-Necm, 39).
Buna karşılık, iş yeryüzünün (hayatın) maddi nimetlerinden yararlanmaya gelince, Kur'an basitçe şöyle der: "Onun (yerin) yamaçları arasında yürüyün ve O'nun (Allah'ın) rızkından yiyin" (el-Mülk) , 15) ve “Yeryüzüne dağılın ve Allah'ın lütfunu arayın” (el-Cumu'a, 10). Aşırı dayanıklılık ve yoğunluk hiçbir şekilde ima edilmemektedir.
Ayrıca “safa” kelimesi “temiz ve saf olmak”, “merve” kelimesi ise “çakmaktaşı ve çakmaktaşı” anlamlarına gelmektedir. Bundan dolayı Safa ile Merve arasında sa'y demek, hayatın zerre kadar takva ve fazilet saflığı ile maddenin zaafları arasında bir denge kurmak olduğu anlamına gelir.
Prensipte, maddenin özünde yanlış olan hiçbir şey yoktur; her şey, kişinin birkaç avantajını nasıl ele aldığına ve birçok dezavantajını nasıl yendiğine bağlıdır. Bazen bir insan "koşmalı" ve bazen "yürümelidir", bazen ileri doğru bastırmalı (saldırıda olmalı) ve bazen geri çekilmeli (savunmada olmalı) ve bazen vermeli ve diğer zamanlarda - doğru dengeyi bulurken.
Açıktır ki, bir kişi hayatta kalamaz ve sadece maneviyat veya madde üzerindeki yaşam görevlerinde başarılı olamaz. Manevi hayat ne kadar sıhhatli ve saf olursa olsun, madde ve ruhun bileşimi olan ve benzer varoluş şartlarında faaliyet gösteren bir insan her şeye sahip olamaz. Benzer şekilde, madde ne kadar nahoş ve nahoş olursa olsun, bir kişi ondan tamamen vazgeçemez, özellikle de bu kendini beğenmişlik adına ise. Sanki bir insan hayatının onunla zor, ama onsuz daha da zor olduğunu ve hayatının sadece gemideyken anlamlı ve tatmin edici olduğunu dini bağlılığın saflığına ilan ediyor, ama - son tahlilde - orada. ahiret dışında ne aktüel ve eksiksiz bir hayat ne de saadet vardır.
Her halükarda, ne saflık (maneviyat) ne de madde bakımından hiçbir aşırılık hoş karşılanmaz. Durağan ve pasif, vasat ve verimsiz olma durumları da kabul edilebilir değildir. Bu olumsuzluklar, hayatın (sa'y) güçlü akımları tarafından süpürülmeye yazgılıdır. Bu nedenle, İslam öncelikle materyalizm, rölativizm ve liberalizm ideolojilerinden, diğer yandan dini ütopyacılık, ayincilik ve kadercilik ideolojilerinden nefret eder ve onlarla bağdaşmaz.
Sa'y ayiniyle bağlantılı olarak üç karakter söz konusuydu: Hz. İbrahim, Hacer ve İsmail. İbrahim, Allah'ın hükmüne uydu ve karısını ve oğlunu (zürriyetinden bazılarını), Allah'ın Kutsal Evi'nin yakınında ekilmemiş bir vadiye yerleştirdi (İbrahim. 37). Hacer, kocasının işini kabul ederek - ilahi takdirin her şeyi halledeceğine kesin olarak inanarak - elinden gelenin en iyisini yapmak, ona doğru koşmak ve kaderin seçimlerini onun için kolaylaştırmak için yola çıktı (Safa ile Merve arasında yedi kez koşarak ve bir kaynak bulmayı umarak) Yardım Edin). O sıkıntılıydı ama asla güvenini kaybetmedi ya da umudunu kaybetmedi.
Bu arada, bebek İsmail, yaratıcı bir ilahi elin ana aracı ve doğrudan nesnesi olarak seçildi. O masum bir şekilde çaresizdi ve ölmek üzereydi, bu yüzden melek Cebrail (Cebrail) Zemzem kuyusunu kazmak için gönderildi, böylece İsmail'in susuzluğu ve annesinin susuzluğu - onun annelik-insan çaresizliği ile birlikte - söndürüldü. Suyun, İsmail'in küçük bacaklarının hemen altından fışkırdığı söyleniyor. Böylece, süreci başlatan İbrahim, hızlandıran ve böylece bir üst müdahaleyi başlatan Hacer ve nihayet, kişiliği etrafında bu sürecin ilk ve belki de en dramatik bölümü sonuçlanan İsmail'di.
Buradan çıkarılan ek mesaj, insanın sosyal bir varlık olduğu ve sosyal ilişkiler içinde yaşaması gerektiğidir. Bireycilik ve benmerkezcilik hastalıklardır ve uzun vadede toplumsal düzene çok az şey katabilir. Bir topluluğun başarısı, sosyal uyum ve uyuma bağlıdır. Her üye bir kaynağa dönüştürülmelidir. Yükümlülükler ve kusurlar zarar vericidir, bu nedenle yüz yüze gelinmeli ve iyileştirilmelidir. Her toplumun İbrahimleri, Hacerleri ve İsmailleri olmalı ve sa'y yoluna (kalite vizyon ve misyon) sahip olmalıdır.
Ayrıca, kapsamlar ve yetki alanları açısından ne belirsizlikler ne de ihlaller olmamalıdır. İnsanlar bu konuda net olmalı (ve buna göre eğitilmeli) ve performans için hazırlanmalıdır. Örneğin, erkekler rollerinde kadınların rollerini taklit etmeye veya engellemeye çalışamazlar ve bunun tersi de geçerlidir. Gençliğin yeri ve rolleri de doğru tanımlanmalı ve güçlendirilmelidir. Aslında, tıpkı İsmail'in durumunda olduğu gibi, ilgi odağı haline getirilmeleri gerekir, çünkü onlar geleceklerdir. İnsanların bireysel ve toplu, resmi ve gayri resmi görevlerinin pusulalarının açık bir şekilde belirtilmesi gerektiği gibi. Temel, sosyal bir sözleşme ve kültürel işbirliği olmalıdır.
İslam, feminizm ideolojisi anlamında herhangi bir dengesizliği, önyargıyı, tercihi ve hatta cinsiyet eşitliğini savunmaz. Aksine, eşitlik, tarafsızlık ve kapsayıcılığı savunur. Herkesin üretken olmasını ve hesap verebilir davranmasını beklemek için öncelikle herkese fırsat ve kaynaklara eşit erişim sağlanmalıdır. Bir topluluk, parçaları birlik ve güç içinde bir arada tutulan, “her parça kendi yolunda güç katan ve bütünü bir kitle gibi değil, canlı bir organizma gibi bir arada tutan” canlı bir varlığa dönüştürülmelidir.
Peygamber (s.a.v.) şöyle buyurmuştur: "Her biriniz çobansınız ve her biriniz sürüsünden sorumlusunuz. Halkın üzerinde olan emir (hükümdar) bir çobandır ve sürüsünden sorumludur; bir adam, evinin sakinlerinden sorumlu bir çobandır ve sürüsünden sorumludur; kadın, kocasının evinden ve çocuklarından sorumlu bir çobandır ve onlardan sorumludur; ve bir adamın kölesi, efendisinin malından sorumlu bir çobandır ve ondan sorumludur. O halde her biriniz çobansınız ve her biriniz sürüsünden sorumlusunuz.”
Mas'a - sa'y'ın yeri ve yolu - Mescid-i Haram'ın (Mescid-i Haram) çevresinin dışında yer alır. İkisini birbirinden ayıran özel evler ve kurumsal binalar vardı. Mas'a hızla Mekke'nin ev ve dükkanlarla dolu bir ana caddesi (bulvar) haline getirildi. Aynı zamanda şehrin ticaret merkezi haline geldi. Peygamber (s.a.v.) zamanında, hacıların koşması gereken mas'a bölümü, kurumuş bir nehir yatağının küçük taşlarla kaplı bir kısmıydı ve Peygamber (asm) buyurdu ki: "Dere yatağı kuvvetle geçilmez."
Bu durum, üçüncü Abbasi Halifesi Mehdi (ö. 785) tarafından Mescid-i Haram'ın genişletilmesine kadar, cami ile mes'a arasındaki yapılı çevresiyle birlikte tüm arazinin ilhak edilip inşaata açılmasına kadar devam etti. Caminin güneydoğu bölümü daha sonra Safa'ya yakın bir mes'a bölümüyle birleşmiştir. Ancak, mes'a kısmı henüz camiye tam olarak entegre edilmedi. Bu, yalnızca modern zamanlarda, 1955'te Kral Suud b. Abdülaziz (ö. 1969).
İngiliz kâşif Eldon Rutter (Ahmad Salahuddin al-Inklizi) (ö. 1956) 1925'te hacca gittiğinde, mas'a hakkında, uzunluğunun yarısından fazlasının küçük dükkanlarla kaplı olduğunu yazmıştır. Bu dükkânların bulunduğu yerin üzeri çatıyla kapatılmıştı. Bu çatı Merve'den Dar el-Abbas'a kadar uzanıyordu. Şehrin başlıca pazarlarından biri olan mas'a caddesi, 1925'te hâlâ asfaltsızdı. Ancak yazar, yeni taç giyen Kral Abdülaziz bin Al Sa'ud'un bir Mes'anın mümkün olan en kısa zamanda taşla döşenmesi emri verildi.
Eldon Rutter şunları ekledi: “Mekka'da geçirdiğim süre boyunca, (mes'a) yılın mevsimine göre her zaman birkaç santim derinliğinde toz veya çamur içindeydi. Kuru havalarda, alışveriş yapan ya da sa'y yapan, sürekli oradan oraya koşuşturan kalabalıklar, kalın bir toz sisi oluşturup nefes almayı son derece rahatsız ediyordu.”
Mes'anın tarih boyunca sahip olduğu durum, sa'y'ın ağırlıklı olarak dünyevi enerji ve hareketi temsil ettiği iddiasını akla getirmektedir. Bu dünya ve ahiret başarısına götüren doğru yolun bir sembolüdür. Ancak yol ve onu geçme misyonu, her tarafta gizlenen, yine de ölçek ve büyüklük olarak değişen denemelerle doludur. Görevine kendini o kadar kaptırmış olan bir kimse, rahatsız edilmeyecek, hatta yoldan çevrilmeyecektir. Güçlükle hareket etmek ve sık sık koşmak, boşta kalmaya ve odağı ve perspektifi (sa'y) kaybetmeye zaman ayırmadan, bir kişinin rotasında kalmasına ve hedeflerini asla gözden kaçırmamasına yardımcı olur.
Bu, mes'anın fiilen bu denemelerden ve meydan okumalardan herhangi birini - hepsinden önce büyük olanları - içerdiği anlamına gelmez, bununla birlikte, doğal ve insan yapımı çeşitli rahatsızlıkları, sembolik olarak bir zil çaldı. Bu yorumun sonlarına doğru Peygamberimiz (sav)'in şu hadisi yer almaktadır. Abdullah bin Mes'ûd'dan rivâyet edildiğine göre Rasûlullah (s.a.v.) eliyle kuma bir çizgi çekerek: "Bu, Allah'ın dosdoğru yoludur" buyurdu. Sonra sağa ve sola çizgiler çizdi ve şöyle dedi: "Bunlar başka yollar ve aralarında yol yoktur, ancak onun üzerine bir şeytan kendi yoluna çağırmaktadır." Bunun üzerine Rasûlullah (s.a.v.) "Şüphesiz bu dosdoğru yoldur, ona uyun, başka yollara uymayın" (En'âm, 153) âyetini okudu.
Dr. Spahic Omer'in "Hac Maneviyatı" adlı son kitabından uyarlanan bir dizi makale.
Önceki < Haccın Maneviyatı > Sonraki
