Paganizm Nedir? Paganlar Neye İnanır? Doğa, Druidler ve Cadılar

     Paganizm ( klasik Latince pāgānus ‘kırsal’, ‘rustik’, daha sonra ‘sivil’ ) ilk olarak dördüncü yüzyılda erken Hıristiyanlar tarafından Roma İmparatorluğu'nda çok tanrılılığı veya Yahudilik dışındaki etnik dinleri uygulayan insanlar için kullanılan bir terimdir . Roma imparatorluğu döneminde, bireyler ya Hıristiyan nüfusa göre giderek daha fazla kırsal ve taşralı oldukları için ya da milis Christi ( İsa'nın askerleri ) olmadıkları için pagan sınıfına düştüler. Hristiyan metinlerindeki alternatif terimler, Hellen, Gentile, ve kafir. Ritüel kurban, eski Yunan - Roma dininin ayrılmaz bir parçasıydı ve bir kişinin pagan mı yoksa Hıristiyan mı olduğunun bir göstergesi olarak kabul edildi. Paganizm, geniş anlamda "köylülüğün dini" anlamına gelmektedir.

    Orta Çağ boyunca ve sonrasında, paganizm terimi , Hıristiyan olmayan herhangi bir dine uygulandı ve terim, sahte tanrıya ( lara ) bir inanç varsayıldı . Pagan teriminin çoktanrıcılığa uygulanmasının kökeni tartışılmaktadır. 19. yüzyılda paganizm, antik dünyadan ilham alan çeşitli sanat gruplarının üyeleri tarafından bir öz tanımlayıcı olarak benimsendi. 20. yüzyılda, Modern Paganizm , Neopagan hareketleri ve Çoktanrılı yeniden inşacılar tarafından kendi kendini tanımlayıcı olarak uygulanmaya başlandı.. Modern pagan gelenekleri, genellikle, en büyük dünya dinlerinden farklı olan doğaya tapınma gibi inançları veya uygulamaları içerir. 

    Eski pagan dinleri ve inançları hakkında güncel bilgiler, antropolojik saha araştırma kayıtları, arkeolojik eserlerin kanıtları ve antik yazarların Klasik antikitede bilinen kültürlerle ilgili tarihsel hesapları dahil olmak üzere çeşitli kaynaklardan gelmektedir. Bugün var olan modern pagan dinlerin çoğu ( Modern veya Neopaganizm ) , panteist , panenteist , çok tanrılı veya animist bir dünya görüşünü ifade eder, ancak bazıları tek tanrılıdır . 

Adlandırma ve etimoloji 

Pagan

    20. yüzyıla kadar insanların uyguladıkları dini tarif etmek için kendilerine pagan demediklerini baştan vurgulamak çok önemlidir. Bugün genel olarak anlaşıldığı şekliyle paganizm kavramı, erken Hıristiyan Kilisesi tarafından yaratılmıştır. Hıristiyanların kendilerini tanımlama sürecinin merkezinde yer alan antitezlerden biri olan Hıristiyanların başkalarına uyguladıkları bir etiketti. Hal böyle olunca da tarih boyunca genellikle aşağılayıcı bir anlamda kullanılmıştır.

—  Owen Davies , Paganizm: Çok Kısa Bir Giriş, 2011

    Pagan terimi , Rönesans döneminde yeniden canlandırılan Geç Latince paganus'tan türetilmiştir . Başlangıçta 'işaretlerle sınırlandırılmış bölge' anlamına gelen klasik Latince pagus'tan türeyen paganus , aynı zamanda 'kır ile ilgili veya kırsalla ilgili', 'kır sakini', 'köylü' anlamına da gelmişti; uzantısı olarak, ' rustik ', 'öğrenilmemiş', ' yokel ', ' huck '; Roma askeri jargonunda "savaşçı olmayan", "sivil", "vasıfsız asker". Pangere ( 'bağlamak', 'sabitlemek veya yapıştırmak' ile ilgilidir aynı anlamda 'düzeltmek' ). 

    Paganus'un Latin Hıristiyanlar tarafından çok tanrılılar için her şeyi kapsayan, aşağılayıcı bir terim olarak benimsenmesi, başlangıçta dini anlamdan yoksun bir Latin argo sözcüğünün dini bir grup içinde öngörülemeyen ve tekil olarak uzun süreli bir zaferini temsil eder. Evrim sadece Latin batıda ve Latin kilisesiyle bağlantılı olarak gerçekleşti. Başka yerlerde, Helen veya Yahudi olmayan ( ethnikos ) pagan kelimesi olarak kaldı; ve paganos, aşağı ve sıradan imalarla tamamen seküler bir terim olarak devam etti.

—  Peter Brown , Geç Antik Çağ , 1999

    Ortaçağ yazarları genellikle, dinsel bir terim olarak paganusun , Avrupa'nın Hıristiyanlaşması sırasındaki din değiştirme kalıplarının bir sonucu olduğunu varsaydılar ; burada, kasaba ve şehirlerdeki insanlar, eski yolların kalma eğiliminde olduğu uzak bölgelerdeki insanlardan daha kolay dönüştürülürdü. Ancak, bu fikrin birden fazla sorunu var. Birincisi, kelimenin Hıristiyan olmayanlara referans olarak kullanılması, tarihteki o dönemden önce gelir. İkincisi, Roma İmparatorluğu içindeki paganizm şehirlere odaklanmıştı. Kırsal putperestliğe karşı kentsel Hıristiyanlık kavramı, Erken Hıristiyanlık döneminde Romalıların aklına gelmezdi . Üçüncüsü, rusticitas , paganus gibi kelimelerin aksinepaganlara neden uygulanacağını açıklamak için kullanılan ( kültürsüz geri kalmışlığın ) anlamlarını henüz tam olarak kazanmamıştı.

    Paganus'un anlamını Hıristiyan terminolojisinde Roma askeri jargonu aracılığıyla edinmesi daha olasıdır ( yukarıya bakın ). İlk Hıristiyanlar askeri motifleri benimsediler ve kendilerini Milites Christi ( İsa'nın askerleri ) olarak gördüler.  Hıristiyanların paganus'u dinsel bağlamdan ziyade askeri bağlamda kullanmalarına iyi bir örnek, Hıristiyan'ın paganus ( sivil ) olarak anıldığı Tertullian'ın De Corona Militis XI.V'indedir : 

O'nda [ Mesih ] pagan sadık bir asker kadar pagan sadık bir askerdir.

O'nunla [ Mesih ] sadık vatandaş bir askerdir, tıpkı sadık bir askerin bir vatandaş olduğu gibi.

    Paganus , dini çağrışımlarını 4. yüzyılın ortalarında elde etti.  Daha 5. yüzyılın başlarında, paganos , Hıristiyan topluluğunun sınırları dışındaki kişileri belirtmek için mecazi olarak kullanılıyordu. I. Theodosius yönetimindeki putperestliğe yönelik Hıristiyan zulmünden sadece on beş yıl sonra Vizigotlar tarafından Roma'nın yağmalanmasının ardından, eski tanrıların şehre Hıristiyan Tanrı'dan daha fazla özen gösterdiğine dair mırıltılar yayılmaya başladı. Buna karşılık, Hippo'lu Augustine, De Civitate Dei Contra Paganos'u yazdı. ( 'Paganlara karşı Tanrı'nın Şehri' ). İçinde, düşmüş "İnsan şehri"ni, tüm Hıristiyanların nihayetinde vatandaşı olduğu "Tanrı şehri" ile karşılaştırdı. Bu nedenle, yabancı işgalciler "şehirden değil" veya "kırsal" idi. 

    Pagan terimi, 17. yüzyıla kadar İngilizce dilinde onaylanmamıştır.  Kafir ve sapkınlığa ek olarak, Yahudilikte kullanıldığı şekliyle goy ( גוי / נכרי ) ve kafir ( كافر , ' inançsız ' ) ve müşrik ( مشرك , ' putperest ' ) için birkaç aşağılayıcı ( Hıristiyan benzerlerinden biri olarak kullanılmıştır. ) İslam'da olduğu gibi.

Helen 

    Yeni Hıristiyanlaşan Roma İmparatorluğu'nun Latince konuşan Batı Roma İmparatorluğu'nda , Koine Greek , Antik Yunanistan'ın geleneksel çok tanrılı dini ile ilişkilendirildi ve batıda bir yabancı dil ( lingua peregrina ) olarak kabul edildi. 4. yüzyılın ikinci yarısında Yunanca konuşan Doğu İmparatorluğu'nda paganlar - paradoksal bir şekilde - en yaygın olarak Helenler ( Ἕλληνες , lit. 'Yunanlılar' ) olarak adlandırılıyordu. Kelimenin kültürel anlamda kullanılması neredeyse tamamen sona erdi. Bu anlamı kabaca Hıristiyanlığın ilk bin yılı boyunca korudu.

    Bu, Hıristiyanlığın Yahudi olan ilk üyelerinden etkilendi . Zamanın Yahudileri kendilerini yabancılardan etno - kültürel standartlardan ziyade dine göre ayırdılar ve ilk Yahudi Hıristiyanlar da aynısını yapacaktı. Helen kültürü, Roma'nın doğusundaki baskın pagan kültürü olduğundan, paganlara Hellen deniyordu. Hıristiyanlık, Yahudi olmayanlar için Yahudi terminolojisini devraldı ve temas halinde oldukları Hıristiyan olmayanlara atıfta bulunmak için uyarladı. Bu kullanım Yeni Ahit'te kayıtlıdır . Pauline mektuplarında Hellen , gerçek etnik kökenlere bakılmaksızın neredeyse her zaman İbranice ile yan yana gelir. 

    Hellene'nin dini bir terim olarak kullanılması, başlangıçta yalnızca Hıristiyan bir terminolojinin parçasıydı, ancak bazı Paganlar meydan okurcasına kendilerini Helenler olarak adlandırmaya başladılar. Hatta diğer paganlar, kelimenin dar anlamını geniş bir kültürel alandan daha spesifik bir dini gruplaşmaya tercih ettiler. Bununla birlikte, terminolojinin evrimine şiddetle karşı çıkan birçok Hıristiyan ve pagan vardı. Örneğin, Konstantinopolis'in nüfuzlu Başpiskoposu Nazianzuslu Gregory, Helen kültürünü ( özellikle sözlü ve yazılı Yunanca konusunda ) bastırmaya yönelik imparatorluk çabalarına gücendi ve imparatoru açıkça eleştirdi. 

    Helenizm'in artan dini damgalaması, 4. yüzyılın sonlarında Helen kültürü üzerinde caydırıcı bir etkiye sahipti. 

    Bununla birlikte, geç antik çağda, kendini bir Helen olarak düşünmeden Yunanca'yı birincil dil olarak konuşmak mümkündü. Yunancanın hem Doğu Roma İmparatorluğu içinde hem de çevresinde bir lingua franca olarak uzun süredir yerleşmiş kullanımı, ironik bir şekilde, Hıristiyanlığın yayılmasını sağlamada merkezi hale gelmesine izin verdi - örneğin , Pavlus'un Mektupları için Yunanca kullanılmasıyla belirtildiği gibi . 5. yüzyılın ilk yarısında, piskoposların iletişim kurduğu standart dil Yunancaydı, ve Acta Conciliorum ( "Kilise Konseylerinin İşlemleri" ) orijinal olarak Yunanca kaydedildi ve daha sonra diğer dillere çevrildi.

Kafir 

    Heathen , Eski İngilizce hæðen'den ( Hıristiyan veya Yahudi değil ) gelir. Terimin bu anlamı, İncil'in Cermen diline ilk çevirisi olan Wulfila'nın İncil'inde Hellene'yi tercüme etmek için kullanılan Gotik haişno'dan ( gentile kadın ) kaynaklanmaktadır . Bu, paganlar için kullanılan zamanın Yunan ve Latin terminolojisinden etkilenmiş olabilir. Eğer öyleyse, Gotik haişi'den ( sağlık üzerinde yaşayan ) türetilmiş olabilir . Ancak bu tasdik edilmemiştir . Hatta Yunanca bir ödünç alma olabilir. Ermeni hethanos aracılığıyla ἔθνος ( ethnos ) .

    Terim yakın zamanda , taraftarları kendilerini Heathens olarak tanımlayabilecekleri Germen neopagan hareketi için alternatif isimler olarak Heathenry ve Heathenism ( genellikle büyük harfle değil ) biçimlerinde yeniden canlandırıldı.

Paganizmi Tanımlamak

    [ Ortak Çağın ] başlangıcında paganizm diye bir dinin olduğunu söylemek bile belki yanıltıcı olabilir... Paganların Hıristiyanlıkla rekabet etmeden önce hiçbir dininin olmadığını söylemek bu kelimenin bugün normalde kullanıldığı anlamda daha az kafa karıştırıcı olabilir.. Ritüel ya da dini meseleler hakkında ( felsefi tartışma ya da antika risaleleri dışında ) hiçbir söylem geleneğine, kendilerini bağlamaları istenen hiçbir örgütlü inanç sistemine, dini alana özgü hiçbir otorite - yapıya, aileleri ve siyasi bağlamları dışındaki belirli bir grup insan veya fikire hepsinden öte, hiçbir bağlılıkları yoktu.. Eğer pagan yaşamına ilişkin doğru görüş bu ise, paganizmi oldukça basit bir şekilde MS ikinci ila üçüncü yüzyıllar arasında icat edilmiş bir din olarak görmemiz gerektiği sonucu çıkar.

—  JA Kuzey 1992, 187 – 88,

    Paganizmi tanımlamak karmaşık ve sorunludur. İlişkili terminolojisinin bağlamını anlamak önemlidir.  İlk Hıristiyanlar , kolaylık ve retorik nedenleriyle etraflarındaki çeşitli kültlere tek bir grup olarak atıfta bulundular .  Paganizm genellikle çoktanrıcılığı ima etse de, klasik paganlar ve Hıristiyanlar arasındaki temel ayrım, tüm paganlar katı bir şekilde çoktanrıcı olmadığından, tek tanrılılığa karşı çoktanrılılık değildi. Tarih boyunca çoğu, yüce bir tanrıya inandı . Bununla birlikte, bu tür putperestlerin çoğu, bir alt tanrılar / şeytanlar sınıfına inanıyordu.  Hristiyanlar için en önemli ayrım, birinin tek gerçek Tanrı'ya tapıp tapmadığıydı . Olmayanlar ( çok tanrılı, tek tanrılı veya ateist ) Kilise'nin dışındaydı ve bu nedenle pagan olarak kabul edildi. Benzer şekilde, klasik putperestler, grupları, takipçilerinin taptığı tanrıların sayısına göre ayırt etmeyi kendine özgü bulurlardı. Rahip kolejlerini ( Pontifler Koleji veya Epulones gibi ) ve kült uygulamalarını daha anlamlı ayrımlar olarak kabul ederlerdi.

    Paganizmden Hıristiyanlık öncesi yerli dinler olarak bahsetmek de aynı derecede savunulamaz. Tüm tarihi pagan gelenekleri, Hıristiyanlık öncesi veya ibadet yerlerine özgü değildi.

    İsimlendirme tarihi nedeniyle, paganizm geleneksel olarak klasik dünyadaki ve çevresindeki Hıristiyan öncesi ve Hıristiyan olmayan kolektif kültürleri kapsar ; Greko - Romen, Kelt, Germen ve Slav kabileleri dahil.  Bununla birlikte, folklorcuların ve özellikle çağdaş paganların modern söylemi, erken Hıristiyanlar tarafından kullanılan orijinal dört bin yıllık kapsamı, tarih öncesine kadar uzanan benzer dini gelenekleri içerecek şekilde genişletti .

Algı 

    Paganizm, Hıristiyanlar tarafından, şehvetli, materyalist, rahatına düşkün, gelecekle ilgilenmeyen ve daha ana akım dinlere ilgi duymayanları temsil eden bir hedonizm duygusuyla eşitlendi. Paganlar genellikle bu dünyevi klişe içinde , özellikle de paganizmin sınırlamaları olarak algıladıklarına dikkat çekenler arasında tanımlandı. Bu nedenle GK Chesterton şöyle yazdı: "Pagan, takdire şayan bir duyguyla zevk almak için yola çıktı. Uygarlığının sonunda, bir insanın kendisinden zevk alamayacağını ve başka hiçbir şeyden zevk almaya devam edemeyeceğini keşfetti." Keskin bir kontrastla, Swinburne Şair aynı temayı yorumlayacaktı: "Ey solgun Galileli, yendin; nefesinden dünya karardı; Lethean şeylerden içtik ve ölümün doluluğuyla beslendik." 

Etnosentrizm

    Son zamanlarda, pagan teriminin yaygın kullanımının etnosentrik ve ahlaki mutlakiyetçi kökenleri kabul edildi,  bilgin David Petts, özellikle Hıristiyanlığa atıfta bulunarak, "... ayrıcalıklı 'dünya dinleri'; kendi başlarına bir konu olarak araştırılmak yerine, dünya dinlerinin olmadığı her şey haline gelirler." Buna ek olarak, Petts, farklı kültürlerden "pagan" olarak adlandırılan çeşitli manevi, dini ve metafizik fikirlerin, erken antropolojide Abrahamizm'e karşı, etnosentrizm ve sömürgecilikle ilişkilendirdiği bir ikili olarak nasıl çalışıldığını not eder. 

Paganizm Tarihi

Klasik antik

    Ludwig Feuerbach , Heidentum ( "kafirlik" ) olarak adlandırdığı klasik antikite paganizmini "din ile siyasetin, ruh ile doğanın, tanrı ile insanın birliği" olarak tanımlamış ve insanın pagan içindeki görüş her zaman etnik köken ile tanımlanır , yani Yunan, Roma, Mısır, İskandinav vb., böylece her pagan geleneği aynı zamanda ulusal bir gelenektir. Modern tarihçiler paganizmi, yazılı bir inanç veya ortodoksluk duygusu olmaksızın, ulusal bir bağlamdan ziyade sivil bir bağlamda belirlenen kült eylemlerin toplamı olarak tanımlarlar .

Geç Antik Çağ ve Hıristiyanlaştırma 

    Geç Antik Çağ'da çok uzaklara yayılmış Roma İmparatorluğu'nun dini düşüncesindeki gelişmeler ayrı ayrı ele alınmalıdır, çünkü Erken Hıristiyanlığın kendisinin birkaç tek tanrılı kültten biri olarak geliştiği bağlam budur ve bu dönemde pagan ilk etapta gelişti. Hıristiyanlık, İkinci Tapınak Yahudiliği ve Helenistik Yahudilikten ortaya çıktıkça, Dionysos kültleri , Neoplatonizm , Mithraizm , Gnostisizm ve Maniheizm de dahil olmak üzere pagan tektanrıcılığını savunan diğer dinlerle rekabet halindeydi . Özellikle Dionysos, Mesih ile önemli paralellikler sergiler, bu nedenle çok sayıda bilim adamı , gezgin haham İsa'nın, ilahi kurtarıcı olan Logos Mesih'in imajına dönüştürülmesinin, doğrudan Dionysos kültünü yansıttığı sonucuna varmıştır . Hem Dionysos hem de İsa Mesih'i çevreleyen mitolojide şarabın sembolizmine ve taşıdığı öneme işaret ederler;  Wick, İsa'nın suyu şaraba dönüştürdüğü Kana'daki Evlilik hikayesi de dahil olmak üzere, Yuhanna İncili'nde şarap sembolizminin kullanılmasının, İsa'yı Dionysos'tan üstün olarak göstermeyi amaçladığını savunuyor. Bacchae'de Dionysos'un tanrılık iddiasıyla Kral Pentheus'un huzuruna çıktığı sahne, İsa'nın Pontius Pilatus tarafından sorguya çekildiği Yeni Ahit sahnesiyle karşılaştırılır . 

Arabistan'da İslam

    Arap putperestliği, Hz. Muhammed'in ( sav ) döneminde, İslamlaşma yoluyla yavaş yavaş ortadan kalktı. Arap putperestlerinin kutsal ayları, İslami takvimin 1., 7., 11. ve 12. aylarıydı. Hz. Muhammed ( sav ) Mekke'yi fethettikten sonra, putperestleri dönüştürmek için yola çıktı.  Hz. Muhammed ( sav )'in Arap putperestlere karşı emrettiği son askeri seferlerden biri Zülhalasa'nın Yıkılmasıydı . Nisan ve Mayıs 632'de, Hicri 10'da meydana geldi. Zülhalasa pagan kabileler tarafından inşa edilen ve tapılan ( Yemen ) hem put hem de tapınak olarak anılır ve bazıları tarafından Kabe olarak bilinir..

Erken Modern dönem

    Pagan geleneklerine ilgi ilk kez Rönesans döneminde , Rönesans büyüsünün Greko - Romen büyüsünün yeniden canlandırılması olarak uygulandığı zaman yeniden canlandı. 17. yüzyılda paganizm tanımı teolojik bir yönden etnolojik bir niteliğe dönüşmüş ve dinler halkların etnik kimliklerinin bir parçası olarak anlaşılmaya başlamış ve sözde ilkel halkların dinlerinin incelenmesi, dinin nihai tarihsel kökeni . Böylece Nicolas Fabri de Peiresc , Prensipte Klasik Antik Çağ'ın tarihsel paganizmine ışık tutabilecek kalıntılar olarak onun zamanından kalma Afrika'nın pagan dinlerini gördü.

Romantizm 

Büyük Tanrım!
Eskimiş bir inançla emzirilen bir Pagan olmayı tercih ederim ;
Ben de öyle olabilir miyim, bu hoş çentikte dururken,
Beni daha az çaresiz kılacak bakışlara sahip olabilir miyim;
Denizden yükselen Proteus'u görün;
Ya da yaşlı Triton'un çelenkli borusunu üflediğini duy.

-  William Wordsworth , " Dünya Bizden Fazlası", satır 9 - 14

    Paganizm, 18. yüzyıldan 19. yüzyıla kadar Romantizm'de , özellikle tarihi Kelt ve Cermen çoktanrılılarını asil vahşiler olarak tasvir eden edebi Kelt ve Viking canlanmaları bağlamında, bir hayranlık konusu olarak yeniden ortaya çıkıyor .

    19. yüzyıl ayrıca, folklor veya peri masallarından pagan mitolojisinin yeniden inşasına bilimsel olarak çok ilgi gördü. Bu özellikle Grimm Kardeşler tarafından , özellikle de Cermen Mitolojisi'nde Jacob Grimm ve Kalevala'nın derlenmesiyle Elias Lönnrot tarafından denenmiştir . Grimm Kardeşler'in çalışmaları diğer koleksiyoncuları etkiledi, hem onlara masal toplama konusunda ilham verdi hem de benzer şekilde onları bir ülkenin peri masallarının kültürler arası etkiyi ihmal ederek özellikle onu temsil ettiğine inanmaya yönlendirdi. Etkilenenler arasında Rus Alexander Afanasyev , Norveçliler Peter Christen Asbjørnsen ve Jørgen Moe ve İngiliz Joseph Jacobs vardı.

    Klasik olmayan antik çağa romantik ilgi, Romantik milliyetçiliğin yükselişi ve 1848 devrimleri bağlamında ulus devletin yükselişiyle çakıştı ve yeni kurulan çeşitli devletler için ulusal destanların ve ulusal mitlerin yaratılmasına yol açtı . Pagan veya folklorik konular, dönemin müzikal milliyetçiliğinde de yaygındı .