İnsanlar Kuran'ın Mucizelerini Neden Görmezler?

   Kuran-ı Kerim, kainatın Yaratıcısı'nın son Elçisi aracılığıyla insanlığa gönderdiği sonsuz bir mucizedir. Bu, yeryüzünde tanık olunan en büyük mucize ve en iyi göksel armağandır. Önemi, Peygamberlerin Mührü olarak Peygamberimiz (sav)'in büyüklüğü ve onun peygamberlik görevinin büyüklüğü ile orantılıdır.
Kuran, Allah'ın insanlığa son vasiyetidir. Bu O'nun Kutsal Konuşmasıdır ve dolayısıyla Cennet ile geriye kalan tek sarsılmaz bağlantıdır. Bunun böyle devam etmesi için Allah, en ufak bir çarpıtma ve çarpıtmaya karşı Kuran'ın Koruyucusu olacağına söz verir.

   Allah'ın sonsuz kelâmı olduğu için Kuran, insanların söylediği veya zannettiği gibi değildir. O ancak Allah'ın bildirdiği şeydir. İşte Kur'an hidayettir, kitaptır, hidayetin apaçık delilleridir, bir ölçüdür, hak ile batılın arasında hükümdür, müjdedir, nasihattir, öğüttür, haktır, sinelerdekine şifadır, rahmettir, herkes için bir aydınlatıcıdır. şeyler, bir ışık, ilham, ruh, aydınlanma ve net içgörü.

   Kuran'ın sadece insan hayatını değil, genel olarak hayatı ne kadar etkileyebileceği, Kuran'ın şu iddiasına tanıklık eder: "Eğer biz bu Kur'an'ı bir dağa indirseydik, onu alçalmış ve parçalandığını görürdün. Allah korkusundandır. Ve bu misalleri insanlara belki düşünürler diye sunuyoruz" ( el-Haşr, 21 ).

   Peygamber'den Kuran'ın imkanlarını sonuna kadar kullanması ve "onlara karşı Kuran'la büyük bir cihad (büyük bir gayretle) cihad etmesi" ( el-Furkan, 52 ) istenmiştir. Kuran, Peygamber'in en iyi müttefiki, en güvenli sığınağı ve en güçlü silahı (savunması) idi.

   Kuran'ın vahyi, yaratılış tarihinin en sıra dışı olayıydı. Bütün varoluş, tam da bu olayla sonuçlanacak şekilde algılanabilirdi. Her şey o ruhsal ve deneyimsel doruğa yönelik olabilir.

   Böylece Kuran'ın indirilmesi sırasında tüm metafizik hayat etkilenmiştir. Bazı yönleri henüz geçici olarak ayarlandı ve durduruldu. Vahiy varoluşsal bir tehdit ve kendinden geçmeydi. Varlığın "varlığının" en önemli nedeniydi.

   Buna göre örneğin Kuran'ın indirildiği (Peygamberimize vahyin başladığı) geceye Kadir Gecesi (kadir, kadir, değer, kader veya ölçüler) denir. Bin aydan daha hayırlıdır. "Melekler ve Ruh, orada Rablerinin izniyle her iş için inerler. Selâm sabaha kadardır." ( Kadir, 4-5 )

   Parantez içinde, bazı sözde tasavvuf öğretilerine göre Hz. Muhammed (s.a.v.) ilk yaratılan, adı geçen ve ilk şereflendirilendir. Bu, Peygamber'in kişiliği, misyonu ve bütün hayatı için geçerlidir. Pek çok Sufi, -bazı zayıf ve uydurma rivayetlere dayanarak- Allah'ın Peygamber'e şöyle dediğine inanır: "Ey Muhammed, sen olmasaydın ben hiçbir şeyi yaratmazdım, ne o zaman ne de şimdi... Ben her şeyi senin sayende yarattım. Ruhlar aleminde hayatın başlangıcından beri İslam'ın nuru olarak etrafta olan Muhammed'in nuru).

Kuran insanların almak istediği kadar verir.

  Kuran, Hz. Musa (as)'ın asasının yılana dönüşmesi, elinin beyazlayıp parlaması, denizi ikiye ayırması gibi meşhur mucizelerinden ve peygamberden daha büyük ve derin bir mucizedir. İsa (İsa) – beşikten konuşmak, körleri ve alacalıları iyileştirmek, ölüleri diriltmek, gökten yemekle dolu bir sofra almak vb. gibi. kuyu.

   Bu mucizeler kısa sürdü. Ne kadar büyük olursa olsun, etkileri yalnızca bir grup insanla, zamanda bir an ve belirli bir coğrafi ortamla sınırlıydı. Daha sonra, sadece tarihi anlatılar haline geldiler.

   Bu peygamberlerin kavimlerinin imanları giderek zayıfladıkça ve peygamberlerin dini geleneklerine bağlılıkları ve muhafazası hususundaki güvenilirlikleri giderek daha fazla sorgulanır hale geldikçe, rivayetler de buna bağlı olarak çekiciliğini ve önemini yitiriyordu. Tarihsel gerçekler böylece sonunda efsane oldu; efsaneler mit haline geldi ve modern bilinemezcilik çağında mitler sadece halk hikayelerine ve uydurmalara dönüştü. Kuran ve Müslümanlar, bu tür mucizelerin ve onların gerçekliğinin ve peygamberlerinin şerefli şöhretlerinin en iyi koruyucuları oldular.

   Öte yandan Kuran her zaman, her insan, her yer ve her durum için bir mucizedir. Bununla birlikte, mesele göründüğü kadar basit ve açık değildir.

  Kuran hem kendini ifşa eden hem de keşfedilebilir bir kapasitedir. Aynı anda hem açık hem de gizli bir hazinedir. Bir amaç olduğu kadar bir araçtır. Eşit ölçüde mutlak Hakikate götürür ve birincinin ayrılmaz bir parçası olur. Okurlarıyla (okuyucularıyla) karşılıklı ilişkiler kurmak istemesi anlamında konuşur ve "konuşmak ya da iletilmek" ister.

   Allah Teâlâ şöyle buyurur: "Andolsun biz, Kur'ân'ı anlaşılması ve ibret alınması için kolaylaştırdık, öyleyse öğüt alacak olan var mı?" ( el-Kamer, 17 ).

  "(Ey Muhammed) İnsanlara kendilerine indirileni açıklayasın ve düşünüp anlasınlar diye sana zikri ve öğüdü (Kur'an'ı) da indirdik." ( Nahl ) , 44 ).

"Bunlar apaçık kitabın ayetleridir. Hikmet öğrenesiniz diye biz onu Arapça bir Kur'an olarak indirdik" ( Yusuf, 1-2 ).

"(O) Ayetlerini düşünsünler ve akıl sahipleri öğüt alsınlar diye sana güzellikleri bol olan bir Kitap indirdik." ( Sad, 29 )

"Onlar Kuran'ı anlamaya çalışmazlar mı, yoksa kalpleri (onu anlamaktan) mı kilitlenir?" ( Muhammed, 24 ).

   Kuran, mucize olmasının bir parçası olarak, sadece insanın istediği ve almaya hazır olduğu kadar verir. Demek ki, Kur'an'ı dost edinen, okuyan ve sürekli okuyan, fakat ondan hiç bir şey almayan veya çok azını alan kimseler vardır. Buna karşılık, Kuran'ın mesajıyla teması asgari düzeyde olan, ancak yaşamları bu sayede dönüşen insanlar var.

   Durum böyle çünkü ilk senaryoda insanlar Kuran'dan hiçbir şey istemediler ya da çok az şey istediler. Onunla ilişkileri belki de sadece akademik, profesyonel, samimiyetsiz ve kazanılmış çıkarlarla yüklüydü. İkinci senaryoda ise insanlar gerçek hakikat arayanlardı ve hakikatin kaynağı ve somut örneği olarak Kuran onları hemen büyüledi. Bu, kaybolmuş, çaresiz ve susamış ruhlar ile kaybolmuş, korkmuş ve susamış olanları aramayı ve kurtarmayı amaçlayan bir kurtarıcı olarak vahiy arasındaki karşılaşmaya benzer.

   Kur'an'ın istenilenden fazlasını vermemesi ve istememesi doğaldır, çünkü böyle yapmak yersiz olur. İnsanların sadece neyi ve ne kadar istediklerini ve hak ettiklerini almaları adildir.

   Ayrıca, vasiyet takdir edilmemiş olabileceğinden, Kuran bir kişinin hazır olduğundan fazlasını vermez. Taşınamayacak kadar büyük bir yük olabilir ve bu nedenle yanlış anlaşılabilir ve yanlış kullanılabilir. Bir kişi aynı zamanda ihtilafa da düşebilir, bu suretle sadece şahsi olarak makul yorumlara başvurabilir ( Alu' İmran, 7 ). Gerçekten de Kuran, "en doğru ve en adil olana hidayet eder" ( İsrâ, 9 ).

"Ve de ki: "Hak Rabbinizdendir, artık dileyen inansın; Dileyen inkar etsin" ( Kehf, 29 ).

"Şüphesiz Allah zalimler topluluğunu doğru yola iletmez." ( Maide, 51 )

"Şüphesiz Allah, kâfirler topluluğunu hidayete erdirmez" ( el-Mâide, 67 ).

"Allah, asi bir kavmi hidayete erdirmez" ( el-Mâide, 108 ).

Kuran'ı akıllıca kullanmak

   Kur'an'ın hidayet olduğunu yineler. Belki de en belirgin sıfatı budur. Bununla birlikte, Kur'an aynı zamanda rehberliğinin yekpare olmadığını da ortaya koymaktadır. Çok boyutludur ve farklı insan kategorileri için sonsuz hazineler içerir. Herkesi bekleyen sürprizleri var. Böylece onun, Allah'a karşı gelmekten sakınanlar (Allah'a karşı gelmekten sakınanlar) için ( Bakara, 2 ), bütün insanlık için ( Bakara, 185 ), inanan bir toplum için ( el-A ) bir hidayet olduğunu tasdik eder. 'raf, 52 ), teslim olanlar (Müslümanlar) (en -Nahl, 89 ), iyilik yapanlar ( Lokman, 3 ) ve kesin olarak iman edenler ( Casiye, 20 ) için.

   Buradan, Kuran'ı ele almak için tek veya birkaç katı ve tek tip yöntem olamayacağı sonucu çıkar. Yaklaşımlar, içeriğinin ve amaçlarının gerektirdiği kadar çeşitli ve esnek olmalıdır. Örneğin, bir Müslüman için amaçlanan bir yöntem, bir Müslüman olmayan için amaçlananla aynı olmamalıdır; Ne de itibarlı bir Müslümana yönelik bir yöntem, imana güvenen ve iyilik yapan bir Müslüman için uygulanabilir bir yöntem gibi olmamalıdır. Aynı şekilde Yahudiler için geliştirilen yöntemler de Hristiyanlara yönelik olmamalı, bunun tersi de geçerli; ne Yahudilere ne de Hıristiyanlara yönelik olanlar, katı ateistler ve şüphecilerle başa çıkmak için kullanılmamalıdır.

   İşte bu, Allah'ın yoluna "hikmetle ve güzel öğütle" davet etme ve onlarla en güzel ve en güzel şekilde mücadele etme şeklindeki Kur'an emrinin anlamıdır. hidayete erenler " ( en-Nahl, 125 ).

   Bu mantıklıdır, çünkü insanların kapasiteleri, ihtiyaçları ve beklentileri aynı değildir. Herkes ihtiyacı olan, umduğu ve kavrayabildiği şeyi elde etmelidir.

   Kuran'ın ilham vermesi ve yol göstermesi için insanların tam olarak nerede durduklarını, nereye gitmek istediklerini ve nedenini bilmeleri gerekir. İnsanların kim olduklarını ve kendilerinden memnun olup olmadıklarını bilmeleri gerekir. Hayatlarını gözden geçirmeleri gerekiyor: başarıları, başarısızlıkları ve gelecek beklentileri. Kısacası, tüm dünya görüşlerini ve davranış modellerini yeniden gözden geçirmeleri ve gerekirse sıraya koymaları gerekiyor.

   Ayrıca Kuran'ın bir nur, delil, muteber zikir, müjde vb. bir kaynak olması için insanın öncelikle bu tür şeylere ihtiyaç duyduğunu hissetmesi gerekir. Birikmiş hatalarından, kuruntularından ve peşin hükümlerinden kurtulmalı ya da en azından ciddi bir şekilde sorgulamaya başlamalılar. Gözleri ve kulakları açılmalı ve zihinleri uyanmalıdır. Ancak, tüm bunlar son derece zordur.

   Bunu yapmak için, insanlar her şeyi, çoğunlukla kendilerini eleştirmelidir. Her şeyi sorgulamalılar. Mevcut yollarındaki eksiklikleri ancak bu şekilde tespit edebilirler ve aynı zamanda Kuran'ın evrenine daha da yaklaşabilirler. Kuran'ın en yüksek adaleti, Allah'ın kendisine verdiği tüm yeteneklerin batılı reddetmek ve hakkı kabul etmek için kullanılmasında ısrar etmesidir. Bu taktiğin dışında herhangi bir şey olursa, Kuran eğlendirmeye hazır değildir.

   Kuran, herhangi bir ideolojik kestirme yolu, zimmete para geçirmeyi ve sıradanlığı kabul etmeye meyilli değildir. Kuran, batıl ve sapıklığın ancak akl ile reddedilmesini istediği gibi, hak ve hidâyetin de ancak akl ile kabul edilmesini ister. Kuran ve Müslümanlar, hiç kimseyi ve her düzeyde yapıcı tartışmalara ve tartışmalara dahil etmekten çekinmemelidir.

   Kuran'ın ve Müslümanların savunma yerine sürekli saldırı halindeyken saklayacakları ve korkacakları hiçbir şey yoktur. Davaları kusursuz bir şekilde açık ve dürüst. Bununla insanlık ve dünya için hayırdan başka bir şey kastedilmez. Çağrıları her şeyi kapsayıcı ve küreseldir, mevcut uygarlık tercihleri ​​ve stratejileri de öyle olmalıdır.

   İnsanların yaşam misyonu - kim olurlarsa olsunlar - gerçeği aramak ve gerçeği takip etmek olmalıdır. Onların takıntıları, varlık nedeni bu olmalı. İnsanların, meşgul zihinlerinde ve kaygılı ruhlarında, kullanılmayan bazı fikirleri ve tecrübeleri atabilmelerinin ve içlerinde Kuran mesajının ışınlarının girip faaliyete geçmesi için bir alan yaratabilmelerinin tek yolu budur.
İnsanların Kuran'ın eşiğine ikna edici bir şekilde getirilmeleri ve böylece Kuran'la ilk tarafsız ilişki kurmaları gerekir. Oradan Kuran'ın kendisi, insanların akıl, duygu ve ruh hallerine el ele hakim olacaktır. İlki daha yoğun ve daha derin hale geldikçe, nedensel bir ilişki içinde kilitli kalırken, ikincisi daha gelişmiş ve daha anlamlı hale gelir.

   Bu bakımdan insan Kuran'dan ve Kuran'la olan ilişkisinden ne kadar çok isterse, o kadar fazlasını elde edecek ve ne kadar çok görmeye çalışırsa, o kadar çok harikaları ortaya çıkarabilecek ve takdir edebilecektir. Şüphesiz, karşılıklı olarak oluşan ve karşılıklı beslenen bu ilişkide gökyüzünün sınır olduğunu söylemek yetersiz kalır. Böyle keyifli bir yolculuğun sınırı yoktur.

Bağlamsallaştırma ve derecelendirme

   Vahiy, akıl, duygular ve genel koşullar arasındaki ince etkileşim ile Kuran ile ilişkiye ilişkin bu bağlamsallaştırma ve dereceleme çok önemlidir. Başından beri sadece Kur'an'ın Allah kelamı olduğu, insanlığa son Elçi aracılığıyla vahyedildiği, ahirette cennete götüreceği vb. konularda ısrar etmek, pek dikkate alınmaz. Bunun nedeni, birçok insanın Allah'a inanmaması, Muhammed'i (s.a.v.) son Peygamber olarak kabul etmemesi, ahiret ve onun şartlarıyla ilgilenmemesidir. Bu nedenle, tüm konuşmalar sağır kulaklara düşecek. Vaaz etme, insanların anlayışlarının doğasına ve seviyelerine göre ayarlanmalıdır.

   Elbette, insanlar sayısız yanılgı ve yanılgılara dayanan sıradan yaşam endişeleriyle boğdukları sürece, hakikat arayışı ve insanların varoluşsal çağrıları söz konusu olduğunda hiçbir ilerleme olamaz. Durum, hafızası dolu bir bilgisayara benzer. Yeni bir dosya kaydedilmek üzereyse, her zaman belleğin dolduğunu belirten bir uyarı mesajı olacaktır, bu nedenle yeni bir dosyanın kaydedilmesi için bazı eski dosyaların silinmesi gerekir. Ayrıca, standart altı yiyeceklerle doldurulmuş bir kişinin, en mükemmel ve en besleyici yiyecekler de dahil olmak üzere, artık hiçbir şey tarafından heyecanlanamayacağına dair bir deyim vardır. Tekrar acıkmasına ihtiyacı var.

   Yani insanları Kuran'a davet ederken, onlar ve durumları dikkatle ve eksiksiz olarak incelenmelidir. Her yönü göz önünde bulundurularak doğru bir şekilde teşhis edilmelidirler. Hiçbir özellik gözden kaçırılmayacak kadar küçük değildir. Ancak o zaman, yerinde, pratik ve gerçek olacak Kur'an hükümleri ortaya konulabilir. Ancak o zaman gerçekten değerli olabilirler ve Kuran yol gösterici ve şifa verici sıfatıyla mucizeler yaratmaya başlayabilir.

   Bu aynı zamanda Kuran'ın hayatı etkilemesi ve yönlendirmesi için hayatta işler hale getirilmesi gerektiği anlamına gelir. Zaman ve mekanın değişkenliklerinde uygulanabilir olmalıdır. İlahi olması ile "yeryüzüne" olması arasında ince bir denge kurması gerekiyor.

   Geçerken, Kuran'ın en büyük mucizelerinden biri de tam da şudur: Hz. , benzersizlik ve zamansızlık, her iki evrenin taleplerini mükemmel bir şekilde yerine getiren kutup karşıtlarının dünyasına.

   Kuran'ın nihai mucizesi, aşkınlıkta ortaya çıkması, zamansallığa (geçmiş, şimdi ve geleceğin lineer ilerlemesi) yerleşme ve işlemesi ve bu haliyle her şeyin üzerine çıkması ve manevi krallığın en yüksek makamlarına götürmesi ile kendini gösterir. Dünyevi amacı, uhreviliğin iki boyutu arasında bir bağlantı olarak hizmet etmek ve ikincisine sorunsuz bir geçişi sağlamaktır.

   Bu gerçeğin belirli nüanslarını anlayamamak, bazı aşırı ve hatta tehlikeli bakış açılarına yol açabilir. 9. yüzyılda olduğu gibi, Müslüman dünyasının entelektüel merkezlerinde benzeri görülmemiş doktrin tartışmaları şiddetlendi. Anlaşmazlıkların merkezinde, Kuran'ın Allah'ın Sözü olarak yaratılıp yaratılmadığı tartışması vardı. Sonuç olarak bu, İslam medeniyetini temellerinden sarsan, her yeri kaplayan mihneye (deneme veya çile) yol açtı.

   Kur'an ayrıca kendisi hakkında şöyle demektedir: "Ona temiz (temiz) olanlardan başkası dokunamaz. Alemlerin Rabbinden bir vahiydir" ( el-Vakıa, 79 ). Bu demektir ki, ne metafizik ne de fiziki alemde necis ve istenmeyen hiçbir unsur, Kuran'ın özüne girip onu kirletmek şöyle dursun, Kuran'la herhangi bir bağı olamaz. Bu mesaj evrenseldir. Aynı zamanda insanların Kuran olgusunu nasıl kavramsallaştırdıkları, ele aldıkları ve yaydıkları konularını da kapsar. Saflığın (temizliğin) fiziksel, ruhsal, entelektüel ve ahlaki biçimleri bu şekilde ima edilir.

   Kuran'la yanlış yöntemlerin kullanılmasının er ya da geç kaçınılmaz olarak geri tepeceğini söylemeye gerek yok. Yanlış reçeteler yine de öldürebilir. Bir ilaç bir kişi için hayat kurtarıcıdır, ancak bir başkası için katil olabilir. Kuran zorla ve empoze edilmemeli, daha çok imrenilecek ve zevk alınacak bir kitaptır. Yük olmak değil, nimet ve rahmet olmaktır. Aynı hakimiyete ait oldukları için Kuran ile ruh arasında derin bir sevgi ilişkisi gelişecektir.

   Kuran'ı akıllıca kullanmanın bir başka anlamı da, kişinin nerede ve ne zaman bir çizgi çekeceğini bilmesi gerektiğidir. Doğru yola ileten Allah'tır, insanlara değil ve "ne kadar uğraşsan da insanların çoğu inanmaz" ( Yusuf, 103 ). Günahkarlar ve suçlular, acıklı azabı görmedikçe ona (Kur'an'a) iman etmezler." ( Şuara, 201 ) Her halükarda akıl ve ahlak ilkelerinden taviz verilmemelidir. her koşulda.

   Allah, Peygamber'e şöyle tavsiyede bulunur: "Eğer bu mesaja (Kur'an'a) inanmazlarsa, belki onların arkasından üzülerek kendini öldürürsün" ( el-Kehf, 6 ).

"Sen onların üzerinde gözetleyici (denetici ve vekil) değilsin" ( el-Gâşiye, 22 ).

Kur'an'ın amaçları veya makâsıdı

Kuran'ı ele alırken, bazı alimlerin "Kur'an'ın amaçları ya da makâsıdı" dediği şeyleri titizlikle gözlemlemek kritik olacaktır. Her şeyin, kurulduğu ve sürdürüldüğü amaçları olduğu için, Kuran'da da vardır. Bir şeyin geçerliliği ve etkinliği, amaçlarına ve ne kadar gözlemlendiğine bağlıdır. Kur'an'ın önemi nedeniyle, Kur'an'ın amaçlarını – Şeriat'ın amaçları veya makâsidi ile birlikte – incelemek ve uygulamak, kesinlikle diğer tüm entelektüel alanlarda bunu yapmaktan daha önemlidir.

   Kuran'ın amaçlarını gözden kaçırmak, hem inananların hem de inanmayanların zihninde Kuran'ın mantığında ve işlevinde bir azalmaya yol açar. Mesele hem karşılıklı hem de görecelidir. Amaçlar ne kadar yanlış anlaşılır veya ihmal edilirse, Kuran ve mesajı o kadar sıradan görünür. Ne kadar uzak ve mantıksız olarak teşhir edilirlerse, Kuran'ın amacı ve misyonu o kadar gerçek dışı ve pratik olmaktan çıkar.

   Örneğin, bazı yaygın temelsiz inanışların aksine Kuran bir bilim ve tarih kitabı değildir; ne de kelimenin geleneksel anlamıyla bir hikaye kitabı ya da edebi bir başyapıt. Bunlar hiçbir şekilde ana hedefleri değildir. Kuran yukarıdakilerin tümüne kısmen değinir, ancak yöntemleri ve amaçları bir perspektife oturtulmalıdır. Temel hedeflerinin arka planına ve genel ruhuna göre ölçülmelidirler.

   Amaçları yanlış kullanmanın tehlikesi, bir bilim adamı, tarihçi, yazar, bilim adamı veya Kuran'la ilgili duyduklarından etkilenmiş herhangi biri, Kuran'la temasa geçtiğinde, gerçekleştirmesi gereken beklentilerin olmasıdır. Ancak Kuran'ın beklediği gibi olmadığını çabucak anlayınca, bir anda hayal kırıklığına uğrar. Beklentileri en iyi ihtimalle ikna edici değil. Daha sonra bu ilk izlenimlere dayanarak bir yargıda bulunur.

   Bu beklentilerin ve buna karşılık gelen izlenimlerin gücü hiçbir şekilde küçümsenmemelidir, çünkü insanların bir izlenim oluşturmak için çok kısa bir zamana ve çok az bilgiye ihtiyaçları olduğu kanıtlanmıştır. Ve ilk izlenimler o kadar güçlüdür ki gerçeklerden daha önemlidir.

   Kur'an'ın amaçları hakkında en ayrıntılı şekilde yazan iki alim, Reşid Rıza ve İbn' Aşur'dur. Bunu kendi Kur'an tefsirlerinde veya tefsirlerinde yaptılar. Reşid Rıza'ya göre, Kur'an'ın temel amaçları on tanedir: "dinin temel şartlarını açıklamak; peygamberliği ve ilâhî nübüvveti ve peygamberlerin görevlerini vurgulamak; insan aklını mükemmelleştirmek; hümanist, sosyo-politik ve ulusal reformları yapmak. ahlakı; İslam'da sorumluluğu ve yasaklarının genel avantajlarını detaylandırmak; evrensel İslami siyasi yönetimin tavırlarını, temellerini ve genel ilkelerini açıklamak; ekonomik reforma rehberlik etmek; savaş politikasını formüle etmek, kötülüklerini ve çıkmazlarını ortadan kaldırma felsefesi; kadınların insani, dini ve medeni haklar; kölelerin özgürleşmesine yol açar" (Tazul İslam & Israr Ahmed Khan).

   İbn' Aşûr'a gelince, Kur'ân'ın gayeleri sekizdir. Bunlar: "İnançların ve aklın doğru yola göre değiştirilmesi, ahlakın temizlenmesi, genel ve özel hükümlerden oluşan yasama, ümmetin esenliği ve düzenini sağlam bir şekilde gözetmesidir. birlik şekillenir; iyiliği özendirmek ve kötülüklere karşı uyarmak için geçmiş milletler hakkında hikayeler ve bilgiler; muhataplarını içinde bulundukları çağın şartlarına uygun olarak eğitmek; öğüt vermek, uyarmak, caydırmak, teşvik etmek ve Kur'an-ı Kerim Peygamber'in doğruluğunun bir işareti olarak taklit edilemezliği" (Tazul İslam).

   Bu konuda en iyi rol model Peygamberimiz ve ashabıdır. Her kişiyi ve her durumu benzersiz bir şekilde hedef aldılar. Onlara Kuran'la muamele ettiler, ama sadece ihtiyaç duyulan ve en uygun olan kısımlarla. Her zaman uygun dozları ve doğru nitelikleri sundular.

   Aksum'un Hıristiyan Krallığı'na ilk göçü, günümüz Etiyopya ve Eritre'yi (eski adıyla Habeşistan) ve Müslüman göçmenler ile Negus olarak bilinen Aksum hükümdarı ve seçkinleri arasındaki görüşmeyi hatırlayalım. Müslüman grup, Cafer b. Ebû Talib, Meryem Suresi'nden (Evlen) bir bölüm okudu; veya Peygamber'in Fussilat suresinin ilk 38 ayetini Utbe b. Peygamber'e Mekkelilerin şirk inançlarına muhalefetini veya Hz. 64 sadece Alu İmran suresinden, Bizans imparatoruna diplomatik mektubunun bir parçası olarak.

  Esbâb-ı nüzûl ruhu, yani Kur'an'ın vahyediliş bağlamları ve vesileleri de diri tutulmalıdır. Süreç günümüzde başarıyla tersine çevrilebilir. Eğer Kur'an -ya da çoğu- bir dizi tarihi ve sosyo-politik etkenin sonucu olarak nazil olmuşsa, ayetleri belirli olaylar ve diğer sınırlı ayrıntılar yerine genel durumlar ve evrensel derslerle ilişkilendirmişse, onun şu anki ilintisi ve uygulama benzer faktörlere odaklanabilir, ancak tersine çevrilmiş süreçlerde ve çağdaş bağlamlarda.

   Farz edin ki tarihsel etkenler, yalnızca bu belirli etkenleri değil, aynı zamanda çok daha fazlasını ve çok daha fazlasını hedef alan, ortaya çıkarılan metinleri tetikledi. Bu durumda, aynı vahyedilen metinler bugün de benzer çağdaş faktörleri takip etmek ve iyileştirmek için kullanılmalı, böylece doğrudan ve dolaylı olarak karşılaştırılabilir çok daha fazla bağlam ve olayı hedef alan bir platform olarak hizmet etmelidir.

   Kuran'ın dinamikleri her zaman mevcuttur ve aktiftir, hayatın tüm dalgalanmalarını ve değişkenlerini kolayca ortadan kaldırır. Bu onun göksel görevidir. Bununla birlikte, Kuran'ın ve hayatın yönetilme biçiminde bir şeyler ters giderse, sorun ne Kuran'da ne de yaşamda değil, insanlarda ve duruma ayak uyduramamalarında olacaktır.

Kuran mucizesinin yönleri

   Kur'an'ın rolleri şu şekilde özetlenebilir. İnsanları doğru yola iletir, karanlıklardan aydınlığa çıkarır. Bunu yaparken diğer boyutları da ön plana çıkıyor.

   Kuran, dağları yerinden oynatmak, diriltmek ve ölülerle konuşmak gibi terimin geleneksel anlamıyla fiziksel mucizeler gerçekleştirmez ya da fiziksel kanunlara karşı gelmenin herhangi bir biçimini - Yüce Allah'ın her şeye gücü yettiği halde - gerçekleştirmez. . Muhammed'in misyonunun karakterine uygun olarak, Kuran'ın mucizevi amacı, bireylerin, ancak nesillerin ve onların toplumlarının dikkate değer bir kültürel ve medeniyet eğilimi ile yaratılmasıdır.

   Başka bir deyişle, Kuran'ın amaçlanan mucizesi, insanın yalnızca Yaratıcısına ve Rabbine tam teslimiyetine ve ibadetine tanıklık edecek bir kültürel ve uygarlık ayak izinin yaratılması ve sürekli mevcudiyetinin yanı sıra, insanın yeryüzündeki sorumlu vekillik misyonunu başarıyla gerçekleştirmesidir. .

   Bu nedenle, Kuran'ın en büyük ve aynı anda en yakın mucizeleri şunlardı: Müslümanların ilk ve en iyi neslinin yaratılması: Peygamber'in sahabeleri veya sahabeleri; Medine'de bizzat Peygamber tarafından yönetilen ve dindarlık, adalet, kardeşlik, eşitlik ve fedakarlık gibi ilahi ilkeler üzerinde gelişen ilk ve örnek Müslüman, neredeyse ütopik, toplumun yaratılması; Peygamber'in önderliğinde Medine'de İslam kültür ve medeniyetinin ilk altın çağının yaratılması.

   Daha sonraki tüm örnek Müslüman bireyler, nesiller, toplumlar, kültürel ve medeniyet altın çağları aynı türdendi ve -Peygamber'in dönemiyle ilişkilendirilenler kadar olmasa da- bu tasarıya uyabiliyorlardı.

   Bundan, Kuran'ın mucizevi doğasının en iyi kanıtının tarih olduğu ve İslam'ın olduğu kadar Müslümanların da sürdürülebilir varoluşu ve Kuran'daki olağanüstü performansları olduğu sonucu çıkar. Hem özel hem de kurumsal olarak çok sayıda bireyin ve grubun çabaları ve çıktıları, genellikle insanüstü ve bu dünyanın dışında olarak tanımlandı. Onlar gerçekten mucize yaratıcılardı. Bunlar, Kuran'ın mucizevi amaç ve niyetinin amacını ve aracını hemen belirtmişlerdir.

   Örneğin Şeytan, Bedir'de müşrik ordusuna eşlik ederek onları cesaretlendirdi ve zaferin güvencesini verdi. "Fakat iki ordu birbirini görünce topuklarının üzerinde döndü ve dedi ki: "Şüphesiz ben sizden uzağım. Doğrusu ben senin görmediğini görüyorum; Doğrusu ben Allah'tan korkarım. Allah'ın cezası çetindir." ( Enfal, 48 )

   Müfessirlerin çoğuna göre şeytan, Allah'ın daha önce müminlere yardım etmek için gönderdiği binlerce meleğin müminlerle sıraya girdiğini görmüştür. Ancak mesele, Bedir'de müminleri gerçek yüzleriyle gören Şeytan'ın çizgisinde de kısmen yorumlanabilir. Savaş bir hakikat anıydı ve müminlerin, mucizevi Kuran'ın kendilerine neler yaptığını göstermeleri gerekiyordu.

   Şeytan, müminlerin Kuran'ın ve mesajının tecessümü haline geldiklerini, deyim yerindeyse, yaşayan ve yürüyen Kuran'lar gibi davrandıklarını anlayınca kaçtı. Müslüman savaşçılarda Kuran'ın mucizelerinin ve gücünün somut örneklerini gördü. Onlarda, bir bütün olarak vurmaya hazır bir mucizeler topluluğu gördü. Böyle insanlara ve böyle bir güce karşı bir zafer olamayacağını biliyordu - elbette ayrıca açılar ve Allah'ın doğrudan müdahalesi ile. Bu nedenle Şeytan'ın kendi korkak renklerini göstermekten ve savaş alanından kaçmaktan başka seçeneği yoktu.

   Aynı şekilde, gerçek müminlerin her zaman ve mekânda sahip oldukları mucizevi güç ve karaktere işaret eden Kuran'da, "Ey Peygamber, müminleri savaşa teşvik et. Eğer içinizden sabreden yirmi kişi varsa, onlar da mutlaka kurtuluşa ereceklerdir. İki yüze galip gelirseniz, eğer içinizden sabreden yüz kişi olursa, kâfirlerden bin tanesine galip gelirler, çünkü onlar anlamayan bir toplulukturlar.Şimdi Allah sizden (zorlukları) hafifletti. Aranızda zaaf olduğunu bilir.Sizden sabreden yüz kişi olursa iki yüze galip gelirler.Aranızda bin kişi olursa Allah'ın izniyle ikibin kişiye galip gelirler. Allah sabredenlerle beraberdir." ( Enfâl, 65-66 ).

   Müminlerin mucizevi üstünlüğünün tek sebebi, onların Kuran'ın gücünden dolayı dosdoğru ve sebatkar olmalarıdır. Tersine, kâfirlerin aşağılıklarının tek sebebi, Kuran'dan (ve İslam'ın tamamından) habersiz olduklarından, imansız olmaları ve anlamayan bir toplum olmalarıdır. İnananların başına karşılaştırmalı bir "zayıflık" gelse bile, inanmayanlar yine de onlara denk olmamalıdır.

Bazı yaygın başarısızlıklar

   İnsanın Kuran mucizesini yaşamasının en iyi yolu, Kuran'ı ısrarla okumak, incelemek, tefekkür etmek ve uygulamak suretiyle Kuran'la samimi bir ilişki kurmaktır. Kuran'a tamamen teslim olmalı, Kuran'ın sonsuz zenginliklerinin kendisini arındırmasına, ilham vermesine, yönlendirmesine ve "şekillendirmesine" izin vermelidir. Kur'an'ın tüm varlığına neler yaptığına herkesten daha net bir şekilde şahit olacak, yaşananları takdir edecek ve yolculuğun tadını ilk elden çıkaracaktır. Bir insanın hayatında yaşayacağı şey, kişisel bir mucizeden başka bir şey olmayacaktır.

   Aynı şey toplumlar ve mucizeyi gerçekleştirme biçimleri için de geçerlidir. Aynı taktik ve tutumlar yoğunlaştırılmalı ve kurumların ve onların kolektif kültürel ve medeniyet girişimlerinin seviyelerine taşınmalıdır. Toplumlar örgütlü birey gruplarından başka bir şey değildir.

   Ancak, insanlar genellikle çabalarında bocalarlar. Sonuç olarak, özellikle bugün birçok Müslüman'ın Kuran'la kayda değer bir ilişkisi yoktur; birçoğu Kuran'ı okumaya ve ezberlemeye devam ediyor, ancak bunu yapay ve mekanik olarak, anlamaya çalışmadan, çok daha az uygulamadan daha fazla değil; çoğu, konuyu "yasal" bir eğlence ve eğlence biçimi olarak değerlendirerek, aşırı derecede melodik ve gösterişli anlatımlara takıntılıdır; pek çoğu, Kuran'ın biçim ve içeriğini, esas olarak hat ve süsleme sanatları alanlarında yalnızca sanatsal bir ilham kaynağı olarak kullanır; pek çoğu Kuran'ı sadece boş akademik uğraşlarının nesnesi olarak kullanır; oysa birçok kişi hiçbir şeyi umursamıyor. Bütün bu kategorilerde konu, öz ve nitelikten ziyade biçim ve niceliğe indirgenir.

   Bu şekilde Kuran, Müslüman bir popüler(ler) kültür için bir katalizör haline geldi. Sadece bir sembol, bir nişan ve aciz bir potansiyel haline geldi. Dekoratif bir unsur olarak, bir araç olarak, bazı batıl inanç ve uygulamaların hedefi olarak kitaplıklardan hiçbir şey yapamayacak hale geldi. Kur'an'ın özü ve ruhu dışında Kur'an'la ilgili her şeyin kutlandığı dersler, kurslar, programlar, kongreler ve yarışmalarda etkisiz hale geldi.

   Çoğu zaman Kuran adına vasatlık, beceriksizlik ve apaçık cehalet övülür. Diğer zamanlarda, Kuran ve ehli (ab) siyasi tiranlıklar, idari yetersizlik ve yolsuzluk için bir sis perdesi olarak kullanılır. Düzenli olarak, yukarıdaki amaçların bazıları veya tümü için, Kuran'ın ve ehlinin (okuyucuların ve ezbercilerin) ve sahte siyasi yelpazenin temsilcilerinin bu sayede büyütüldüğü ve övüldüğü büyük ve gösterişli etkinlikler düzenlenir. Aslında, eğer yapabiliyorsa, bu tür toplantılardan uzak dursa iyi olur.

   Sonuç olarak - ve beklendiği gibi - bugünün Müslümanları ve onların kalkınma girişimleri ne mucizevi ne de mucize yaratmaktadır. Yerde ve başkalarının gözünde, bunlar "sel suyunun pisliği ya da çöpü" kadar önemsizdir. Dikkate alınması gereken bir güç olmaktan uzaktırlar. Hiçbir zaman diğer çağdaş uygarlık standart belirleyicileri kadar iyi görünmüyorlar.

   İlerlemenin tek yolunun, söylemeye gerek yok ki, Kuran'ı bütünlüğü içinde gemiye almak ve mucizevi güçlerine yol göstermesine izin vermektir.