Amerika Birleşik Devletleri'nde ırkçılık

   1865'teki İç Savaş'ın ardından, güney Amerika Birleşik Devletleri'nde kölelik kaldırıldı. Ancak, yavaş yavaş sürgüne gönderilen ve siyasi yaşamdan dışlanan siyah nüfus, kendilerini yasal bir ayrımcılık sistemi dayattığını görüyor. Neredeyse bir asır sürecek.

Amerika'da Irkçılık ve Kölelik

   1916'da, Amerika Birleşik Devletleri'nin güneyinde seyahat eden Güney Afrikalı Maurice Evans, bu bölgenin ülkesine ne kadar benzer olduğunu memnuniyetle belirtti: "Orada tüm alanlarda ırkların ayrılması, Güney Afrika'daki kadar katıdır..." Gerçekte, Güney Afrika apartheid* ile Amerikan ayrımcılığı* arasındaki benzerlikler, çağdaşları birçok karşılaştırmalı tarihi esere1 yol açma noktasına getirdi. Ancak İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra iki sistem birbirinden ayrıldı, Güney Afrika apartheid'i güçlenirken Amerikan ayrımcılığı zayıfladı.

   Ancak 1865'te her şey açık görünüyordu. Kuzey savaşı kazanmıştı. Kölelik, 13. Değişiklik ile Amerika Birleşik Devletleri'nde kaldırıldı. 1866'da Kongre, güçlü bir Cumhuriyetçi çoğunluğa sahip, Lincoln'ün partisi, savaşın ardından Güney meclisleri tarafından eski köleleri plantasyonlarda kalmaya mecbur etmek için kabul edilen Kara Kanunları kaldırdı ve 14. değişiklikle, halkın vatandaşlığını garanti etti. eski köleler. 1869'da, 15. Değişiklik, yeni vatandaşlar için oy kullanma hakkının sorgulanmasını yasakladı.

   Eski köleler artık oy kullanabiliyordu ve tüm güney eyaletlerinde birçok siyah politikacı seçildi - hatta nüfusunun üçte ikisi siyah olan Güney Carolina'da çoğunluktaydılar. Mississippi, Washington'daki Senato'ya iki siyah senatör gönderdi. "Çok sevindik, kahraman olduğumuzu düşündük. İşte bu, özgürdük!" 1930'larda röportaj yapılan Teksaslı eski bir köle olan Felix Heywood'u hatırladı.

   Ancak, kuzey Cumhuriyetçilerin kademeli olarak geri çekilmesinin yanı sıra eski kölelik destekçilerinin iktidar konumlarına geri dönmeleri nedeniyle umut kapıları kısa sürede kapandı. İkincisi, 1866'da kurulan ve kukuletalı binicileri savaşın ve sandıkların onlardan aldığını şiddetle geri almayı amaçlayan Ku Klux Klan tarafından yerel olarak desteklenen Demokrat Parti'de yeniden toplandı: Güney'de beyaz üstünlüğü.

   1880'lerin sonunda, bazı yoksul beyazların siyahlarla ittifak kurma ve böylece tarım reformu için yeni bir militan oluşum olan Popülist Parti çerçevesinde bir "sınıf cephesi" oluşturma girişiminin temsil ettiği tehditle karşı karşıya kalan, seçkinler, beyaz işçi sınıflarına, ırkçı şiddetlerini benimseyerek ve siyahları çeşitli yasal araçlarla siyasi olarak ortadan kaldırarak yaklaşmayı seçtiler. Bu nedenle, siyahların dışlanması, bir yanda, o zamana kadar eski köleleriyle ataerkil ilişkiler sürdüren büyük toprak sahipleri, sanayiciler ve büyük tüccarlar ile diğer yanda, onlarla doğrudan ekonomik rekabet içinde olan Yoksul beyazlar arasındaki siyasi bir ittifaktan ileri geldi. siyahlar.

   Böylece, güney eyaletlerinin çoğunda var olan fiili ayrımcılığa yasal bir boyut eklendi: Louisiana, Mississippi, Alabama, Arkansas, Georgia, Kuzey ve Güney Carolina, Florida, Virginia'da, 1890 yılları arasında geçişle birlikte ayrımcılık yasal hale geldi. ve 1917, "Jim Crow" takma adıyla süslenmiş 1830'da siyahlarla alay eden bir şarkıya atıfta bulunan "Jim Crow" yasalarından. C. Vann Woodward'ın sözleriyle, bu yasalar "ırksal şiddete yasanın heybetini" vermiştir .

   Siyahlar ve beyazlar arasındaki sosyal ayrımı örgütlediler. Bu durum önce trenlerde, tramvaylarda ve teknelerde, daha sonra diğer kamuya açık yerlerde - tuvaletler dahil - okullarda, yerleşim yerlerinde ve kısa süre sonra da hastanelerde, bakımevlerinde, yetimhanelerde yaşandı. Güney Carolina ve Mississippi'de sadece siyahi hemşireler siyahi hastalara bakabilirdi. 1927'de Memphis'te, sağlık görevlilerinin siyah olması ve beyaz bir kadına dokunmasına izin verilmemesi nedeniyle beyaz bir sürücü yol kenarında aldığı yaralardan öldü. 1942'ye kadar Kızıl Haç "siyah" kanı "beyaz" kandan ayırdı: bir hasta yalnızca kendi ırk grubundan bir kişiden kan alabilirdi.

   1914 tarihli bir Louisiana yasası, sirklerde, hayvanat bahçelerinde ve sinemalarda farklı bilet gişelerinin en az 7,5 metre aralıklarla yerleştirileceğini belirtirken, Kuzey Carolina ve Florida'da ders kitaplarının iyi bir şekilde ayrılması gerekiyordu. New Orleans'ta fahişelerin de ırksal bariyere saygı duymaları gerekiyordu. Atlanta'da beyazlar için, siyahlar için başka asansörler vardı, telefon kulübeleri ayrı olan Oklahoma'da durum böyle değildi!

   Bu yasal maki, özellikle ulaşımda grotesk durumlar yarattı. Örneğin, Kuzey Carolina istasyonları, Tennessee'dekilerin aksine, halka açık çeşmeler için ayrım sağlamadı. Yanlış çeşmeye, bekleme odasına, kompartımana ya da tuvalete giren dikkati dağılmış siyah yolcu, azarlama, bazen tutuklanma, çoğu zaman da dayak yeme riskini aldı.

   Tramvay şirketleri, bazıları yoğun zamanlarda boş olabilen ayrı vagonlar ilkesinden yana değildi. Bu nedenle vagonlar, arkadaki Siyahları ve önde Beyazları ayıran görünmez ve hareketli bir çizgi ile herkese açıktı. Tartışmalar sık ​​sık patlak verdi ve sürücüyü müdahale etmeye zorladı: "Geri çekilin!" "temel olarak !" ortalığı karıştıran siyahi yolculara ima etti. Ara sıra, yaşlı bir siyah adamı götürmekten utanan bazı beyaz yolcular ayakta kalmayı başarabiliyordu.

   Ancak, ezici bir çoğunlukla, güneyli beyazlar, siyahların temelde farklı ve zeka ve karakter bakımından daha aşağı olduğuna inanıyorlardı. Ne de olsa gazeteler ve dergiler Anglo-Saksonların üstünlüğü ve siyahların aşağılığı hakkında bilgili makalelerle dolu değil miydi? Irkçı önyargılar, bilim ve siyasetin aydınları tarafından her gün doğrulandı ve meşrulaştırıldı. 20. yüzyılın başlarında Columbia Üniversitesi'nden Franz Boas gibi birkaç antropolog, ırk hiyerarşisini çürüttü.

   Ayrımcılığın güçlendirilmesi, federal hükümetin kayıtsızlığında gerçekleşti. İlke olarak ayrımcılığı yasaklayan 1875 tarihli bir yasayı göz ardı eden Yüksek Mahkeme, Plessy v. 1896 tarihli Ferguson , her ırka eşit koşullar sunulmasının anayasal olduğunu ilan etti. Tabii ki, sadece ayrılık ilkesi uygulandı, eşitlik ilkesi göz ardı edildi: beyaz okullarda çocuklar siyah okullardan çok daha iyi eğitimli ve maaşlı öğretmenlerin otoritesi altında ve çok daha iyi koşullarda okudu.

   En azından siyahi okullar vardı, ki bu hiç olmamasından daha iyiydi, bazı Afrikalı Amerikalılar hissetti. 19. yüzyılın sonlarında büyük bir siyah figür olan Booker T. Washington için, Yüksek Mahkemenin bile onayladığı ayrımcılığa karşı umutsuzca savaşmaktansa, siyah kurumlarını kademeli olarak iyileştirecek şekilde beyazlarla işbirliği yapmak daha iyiydi.

   Washington'un uzlaştırıcı ve pragmatik bakış açısı herkes tarafından paylaşılmadı: birçok güneyli siyah sisteme meydan okumaya devam etti. Aşırı düşmanca davranan tramvay hatlarına ve işletmelere, şiddetle ırkçı gazetelere karşı boykotlar düzenlendi; Protesto toplantıları katılımcıların risk ve tehlikesi altında yapıldı. 1897'den 1910'a kadar Atlanta'da ders veren siyahi sosyolog W. EB Du Bois, 1903 tarihli The Soul of Black Folk'ta neden adaletsizliğe karşı mücadele çağrısında bulunduğunu açıkladı.

   İki yıl sonra, Du Bois diğer siyah entelektüellerle birlikte, 20. yüzyılda Afrikalı Amerikalıların hakları için ana örgüt olan 1909'da kurulan NAACP Ulusal Renkli İnsanların Gelişimi Derneği'nin bir başlangıcı olan Niagara Hareketi'ni yarattı. Ancak segregasyon korsesi o kadar sağlam bir şekilde yerine oturdu ki kimse sonunu öngöremedi.

   Kamusal alanlarda sistematik ayrımcılığa siyasi dışlanma eşlik etti. Beyaz üstünlükçüler, daha önce de söylediğimiz gibi, teorik olarak tüm vatandaşlar için oy kullanma hakkını garanti eden 15. Değişikliği aşmanın bir yolunu buldular. Seçmen sahtekarlığı ve yıldırmanın yetersiz kaldığı kısa sürede anlaşıldı: 1895'e gelindiğinde, siyah politikacılar çoğu Güney yasama meclisinde hala iyi kurulmuştu.

   Daha sonra zahmetli bir şekilde birkaç hile geliştirildi: Mississippi, Güney Carolina ve Virginia'nın, siyahların büyük çoğunluğunun okuma yazma bilmediği herhangi bir seçmen için Anayasa'yı okuma ve anlama incelemesini sağlayan bir okuryazarlık testi eklediği ikamet ve sans maddeleri oylandı. Louisiana, büyükbabası 1860'tan önce oy kullanabilenlere oy verme hakkını saklı tutan ve bu nedenle kölelerin soyundan gelenleri dışlayan "dede" maddesiyle kendini ayırdı. Böylece bir yasa koyucunun "kalıtsal seçmenler" dediği şey yaratıldı .

   Yüksek Mahkeme tarafından onaylanan bu yasal meclis beklenen etkileri üretti: 1890'da Güneyli erkeklerin dörtte üçü seçmen iken, on yıl sonra üç erkekten birden azı oy kullanabiliyordu. Neredeyse tüm siyah seçmenler ve yoksul beyaz seçmenlerin önemli bir kısmı sandıklardan çıkarıldı. Örneğin Louisiana'da 1896'da 130.334 olan siyah seçmen sayısı 1904'te 1.342'ye yükseldi.

   Biri siyah, diğeri beyaz olan iki toplum, kendilerini bir düşmanlık ve güvensizlik duvarı ile ayrılmış buldular: "Biz komşuyuz ama yine de yabancıyız. En aydın beyazlar ve siyahlar arasında bile, daha fazla iletişim, daha fazla görüş alışverişi yok. " , 20. yüzyılın başında Kuzey Carolina'dan siyah bir adam yazdı. Zengin çiftçilerin çok küçük bir kızı olan Katherine Lumpkin, " [siyah] erkeklerin, kadınların ve çocukların sessizce çalışmasına " hayret etti ve "bizim için veya başkaları için çalışmaya kayıtsız olan ve görünüşe göre bu karanlık yabancıların gelip gitmesini izledi . Onları endişelendiren bir yük" 5.

   Çoğunlukla, mülksüz veya sermayesiz, indirgenemez borçlarla boğulmuş, ayrıca yurttaşlık haklarından yoksun bırakılmış ortakçıların, gerçekten de "karanlık" olmak için bazı nedenleri vardı: köleliğin sonunun kırk yıl önceki neşeli kutlaması. , çok uzak görünüyordu. 1860'ların sonu ile 1890'lar arasında, Güney'in büyük şehirlerinde küçük bir azınlık, siyahilere yönelik sigorta şirketleri, bankalar ve işletmeler kurarak bir iş burjuvazisi oluşturabilse bile, sosyal ve politik durumları ciddi şekilde kötüleşmişti. müşteriler. "Beyazlar bizim özgür olmamıza dayanamıyor ve bizi ezmek için her şeyi yapıyorlar. Uzun zamandır okulumuz yok [...] ve sandıklara yaklaşmanın bir yolu yok, yoksa kırbaçlanırız . […] En dipteydik ve orada kaldık ” dedi Felix Heywood.

   Ayrıştırmaya eşlik eden linçler, 1890'ların başlarından itibaren çoğaldı.Kölelik sırasında ve İç Savaşı takip eden yıllarda çok nadirdi. 1866-1872 yıllarının ilk Ku Klux Klan'ı kamçıya, nadiren cinayete başvurdu. Bununla birlikte, 1890'dan sonra, on dört güney eyaletinde, her yıl ortalama olarak yaklaşık yüz kişi linç edildi ve bunların %75'i siyahtı, bu oran 20. yüzyılda %90'a yükseldi6.

   1937'de New York'lu bir Yahudi öğretmen olan Abel Meeropol tarafından yazılan ve Billie Holiday tarafından unutulmaz bir şekilde icra edilen Strange Fruits şarkısı , bu ürkütücü ritüelleri dokunaklı bir şekilde çağrıştırıyor: "Güney'in ağaçları garip meyveler veriyor / Yapraklarda kan/ Kan köklere/ Kara bedenler güney esintisinde sallanır..."

   Lynchings, sözde suçları, genellikle tecavüz veya beyaz bir kadına saygısızlık suçlamalarını cezalandırdı: yan bir bakış pahalıya mal olabilir.

   Beyaz nüfusta ırksal dayanışma duygularını pekiştiren ve siyah nüfusu terörize eden bu linçler, özellikle nüfus yoğunluğunun düşük olduğu, iletişim araçlarının kısıtlı olduğu bölgelerde çok sayıdaydı ve çoğunlukla yoksul siyahları, yeni yerleşmiş yabancıları veya bölgeden geçenleri hedef aldı. 1897'de Montgomery'li siyah bir papaz, " Kurbanlar her zaman kimsenin savunamayacağı erkeklerdir " diye açıklamıştı. Böylece, mahkemeye çıkmadan törensel olarak kurban edilen zavallı zavallıların önlerinde safsata saikleriyle asılması pahasına kırılgan bir toplumsal barış korunmuş oldu. alaycı ve suç ortağı yetkililer.

   Güney'deki ayrımcılık ve ırkçı şiddet, siyah nüfusun bir kısmının Kuzey'deki büyük sanayi şehirlerine gitmesiyle sonuçlandı: 1890 ile 1910 yılları arasında oraya 200.000 kişi yerleşti. Hareket, Avrupa göçünün sona erdiği I. Dünya Savaşı'ndan itibaren arttı. Harlem daha sonra büyük bir siyah mahallesi, 1920'lerde Afrikalı-Amerikalı kültürel yaşamın merkezi haline geldi. Chicago'nun siyah nüfusu 1910'da 44.000'den 1920'de 110.000'e ve 1930'da 234.000'e yükseldi.

   Ancak kuzeydeki şehirlerde ırkçılığın ısırıkları daha az acı verici değildi. Ayrımcılık kanunla dayatılmadı, ama aslında vardı. Kısıtlı bölgelerde yaşayan siyahlar, renkli mahalleler , Avrupalı ​​göçmenlerle rekabet halinde en mütevazı işleri yaptı ve bu da gerilimlere, bazen de ayaklanmalara neden oldu. Saint Louis'de, Temmuz 1917'de, küçük bir olaydan sonra öfkeli bir kalabalık tarafından 39 siyah öldürüldü. 1960'lara kadar, Amerika Birleşik Devletleri'nin kuzeyindeki büyük şehirlerin tarihi, çoğunlukla konut kıtlığının körüklediği ırkçı önyargı bağlamlarında meydana gelen ırksal isyanlarla doluydu7.

   Gerçek şu ki, siyahlar Güney'in bilmediği şekilde oy kullanabildiğinden, Kuzey'in sosyo-ekonomik ve politik beklentiler sunduğu ortada. Kuzeye akış daha da arttı: 1910 ile 1970 arasında, 1940'tan sonra 5 milyon olmak üzere 6,5 milyon siyah Güney'den Kuzeye göç etti.

   İkinci Dünya Savaşı, segregasyon tarihinde önemli bir dönüm noktasını temsil etti; savunucuları artık kendilerini savunmada buldular. Birincisi, totaliter rejimlere karşı mücadele, demokratik değerleri ve insan haklarına saygıyı ön plana çıkarmış ve Amerikan ayrımcılığı ile düşmanın ırkçı politikaları arasında tatsız karşılaştırmalara neden olmuştur. Alabama valisi, samimi bir tavırla, Nazizmin "bize çok iyi hizmet eden ırk teorilerini mahvettiğinden" şikayet etti . Afrikalı Amerikalılar, hem Mihver kuvvetlerine karşı hem de Amerikan ayrımcılığına karşı zafer beklentisiyle savaşı desteklediler. "Hitler bizi beyazların mutfağından çıkardı" , siyah bir Boeing işçisini hatırlattı.

   O zaman askeri seferberlik, bir milyon Afrikalı-Amerikalının askerlik hizmetine çağrılmasına yol açtı. Çoğu beyaz subaylar altında ayrılmış birimlerde görev yaptı, ancak siyah askerler yeni umutlarla ve ayrımcılığın sona ermesi gerektiği inancıyla eve döndü. Artık otobüslerin arkasına oturmak istemiyorlardı. Siyah Amerikalıların dernekler içinde artan seferberliği, medeni haklar hareketine bir başlangıç, İkinci Dünya Savaşı'ndan çok sonra başladı.

   Buna Yüksek Mahkeme tarafında belirleyici bir değişiklik eklenmelidir. 1953'te yeni bir başkan olan Earl Warren'ın atanması da dahil olmak üzere bileşimindeki değişiklikler, Amerikan hukuk tarihinde belki de en çok ses getiren kararı hızlandırdı: Brown v. 17 Mayıs 1954'te Topeka Eğitim Kurulu, devlet okullarının ayrılmasını anayasaya aykırı ilan etti. "Çocukların ırk temelinde ayrılması, toplumdaki statülerinde, zihinlerini ve kalplerini onarılamayacak kadar etkileyebilecek bir aşağılık duygusu yaratır."

   Ancak, Deep South Louisiana, Mississippi, Alabama, Arkansas, Georgia, Güney Carolina, Florida eyaletlerinde, özellikle Başkan Eisenhower ihtiyatlı bir sessizliğe sığınırken, yasal tedbire saygı gösterilmedi. Yerel yasama organları tarafından desteklenen, örgütlenen ayrımcıların direnişi ve Ku Klux Klan'ın yeniden canlandırılması. 1957'de, Arkansas Valisi Orval Faubus, Little Rock okullarının ırk ayrımının kaldırılmasını kabul etmek yerine, eyaletinin Ulusal Muhafızlarını harekete geçirdi ve ardından devlet okullarını iki yıllığına kapattı. 1960 civarında, Güney'deki siyah çocukların %1'inden azı entegre okullarda eğitim gördü.

   Ancak Afrikalı-Amerikalı militanlık zayıflamadı: Sivil haklar hareketi sembolik olarak 1 Aralık 1955'te Rosa Parks'ın Montgomery Alabama'da bir otobüste koltuğunu bırakmayı reddettiği zaman doğdu . 50 _ Güneydeki siyahlar kararlılıklarını doğruladılar: Genç papaz Martin Luther King, bu olağanüstü konuşmacıyı karakterize eden bu lirik uçuşlardan birinde, "Ayrılmaktan ve aşağılanmaktan, zulmün acımasız ayakları tarafından ezilmekten bıktık" diye haykırdı. 1957'de, o ve bir grup bakan, "Jim Crow'u devirmek için" sivil itaatsizliği ve şiddetsizliği savunan bir Hıristiyan örgütü olan SCLC Southern Christian League Conference'ı kurdu .

   Ayrımcılık sistemi, 1960'ların başından itibaren ıstırabına girdi.Yeni seçilen, sivil haklar aktivistlerinin baskısına selefinden daha duyarlı olan John Kennedy, kendisine karşı uygulanan şiddete son vermek için federal silahlı kuvvetleri kullanmaktan çekinmedi. onlara. Siyah bir öğrenci olan James Meredith, 1962'de Mississippi Üniversitesi'ne girdiğinde ordunun koruması altındaydı.

   Barışçıl yürüyüşler ve oturma eylemleri, Kennedy'nin elini zorlamak ve her gece cinayet ve saldırılarla karşılık veren ayrımcıların şiddetini dünyanın gözüne göstermek için birbirini izledi. Haziran 1963'te cumhurbaşkanı "ülkenin yaşamında ve hukukunda ırkın yeri olmadığını" ilan etti . Kennedy 22 Kasım'da öldürüldü, ancak halefi Lyndon Johnson politikasına devam etti: 1964'te kabul edilen büyük medeni haklar yasası, halka açık yerlerde her türlü ayrımcılığı* ve ayrımcılığı yasakladı, hükümete eşitlik sağlamaktan sorumlu bir komisyon oluşturarak yeni yollar verdi. tüm iş dünyasında, ırk, din, ulusal köken ve cinsiyet ayrımı olmaksızın.

   "Şimdi, McDonald's'a gitmek istiyorsak, McDonald's'a gidebiliriz!" dedi Atlantalı bir kadın. Bir yıl sonra, Oy Hakkı Yasası, polis vahşetinin Amerikalıları öfkelendirdiği Alabama, Selma'daki militan kampanyaların ardından siyah seçmenleri ortadan kaldıran kısıtlayıcı sözleşmeleri askıya aldı. Sapkın ve yıkıcı ayrım sistemi çökmüştü. Ayrımcılıkla mücadele devam etti.