Portekiz İmparatorluğu

    Portekiz İmparatorluğu 15. yüzyıldan itibaren kuruldu ve sonunda Amerika'dan Japonya'ya kadar uzandı. Çoğu zaman, savunma tahkimatlarına sahip bir dizi kıyı ticaret merkezi, Brezilya, Angola ve Mozambik gibi daha büyük bölgesel koloniler vardı. Beyaz Avrupalılar ticarete , siyasete ve topluma hükmediyordu , ancak aynı zamanda önemli bir ırk karışımı vardı ve birçok yerde karışık soydan gelen insanlar sömürgelerde zenginlik ve güç konumlarına yükseldi.

    Portekizliler imparatorluklarına Batı Afrika'nın altınına ve ardından doğudaki baharat ticaretine erişim arayışı olarak başladılar . Ayrıca, Asya'da Hıristiyanlığın İslam halifeleriyle devam eden savaşlarında yararlı müttefikler olabilecek Hıristiyan devletlerin olabileceği umuluyordu . Tarım için yeni topraklar , sömürge maceraperestleri için zenginlik ve şan ve misyonerlik tutkusu bir imparatorluğun inşasındaki diğer motivasyonlardı.

    Carrack gemileri batıda ve onun kolonileri hepsi ile Lizbon bağlı bir deniz ağ yarattı Estado da India ( 'Devlet Hindistan imparatorluğu Ümit Burnu doğu bilinen, doğuda' ). Altın, fildişi, ipek , Ming porseleni ve baharat gibi mallar dünya çapında taşınmış ve ticareti yapılmıştır. Bir diğer önemli ticaret, Batı ve Güney Afrika'dan alınan ve Kuzey Atlantik adaları ve Amerika'daki plantasyonlarda emek olarak kullanılan kölelerdi.

Anahtar Koloniler

Portekiz İmparatorluğu'ndaki en önemli koloniler şunlardı:

• Madeira ( 1420'de kuruldu )
• Azorlar ( 1439 )
• Yeşil Burun ( 1462 )
• Sao Tome ve Principe ( 1486 )
• Portekiz Cochin ( 1503 )
• Portekiz Mozambik ( 1506 )
• Portekiz Goa ( 1510 )
• Portekiz Malacca ( 1511 )
• Portekiz Hürmüz ( 1515 )
• Portekiz Kolombosu ( 1518 )
• Portekiz Brezilya ( 1532 )
• Portekiz Makao ( 1557 )
• Portekiz Nagazaki ( 1571 )
• Portekiz Angola ( 1571 )

Kuzey Atlantik Adaları

    Portekizliler cesur denizcilerdi ve bu nedenle ilk kolonilerinin nispeten uzak adalar olması tamamen uygundur. Portekiz'in buğday ihtiyacındaki açığını çözebilecek yeni kaynaklar ve topraklar arayan denizciler, bilinmeyen orta Atlantik Okyanusu'na doğru yola çıktılar. Portekizli denizciler, Navigator Prens Henry ( diğer adıyla Infante Dom Henrique, 1394 - 1460 ) gibi zengin ve güçlü destekçiler sayesinde bu seferleri düzenleyebildiler. Bir başka ölçülemez avantaj, yenilikçi gemi tasarımı ve lateen üçgen yelkenin kullanılmasıydı.

    Kolonileştirilecek ilk ada grubu, volkanik ve ıssız Madeira takımadalarıydı. Zengin volkanik toprak, ılıman iklim ve yeterli yağış ile adalar buğday, asma ve şeker kamışı yetiştirmek için kullanıldı. Birçok yönden, Portekiz'in Madeira kolonizasyonu, diğer tüm kolonilerin kopyaladığı şablonu oluşturacaktı. Portekiz Krallığı adaları paylaştırdı ve soyluları tarımsal ve ticari kalkınmayı finanse etmeye teşvik etmek için tasarlanmış bir feodal sistemin parçası olarak 'kaptanlıklar' ( donarias ) verdi . Kraliyet genel mülkiyeti elinde tuttu, ancak her kaptana ( donario ) belirli mali ve adli ayrıcalıklar verildi ve sırayla, topraklarının daha küçük parsellerini ( semarias ) verdiler, belli sayıda yıl içinde temizlenip xiulian uygulamasına başlamak zorunda kalan takipçilerinin gelişimi için. Bu kaptanlıklar birçok durumda kalıtsal ofisler haline geldi. Yerleşimciler daha iyi bir yaşam umuduyla cezbedildi, ancak gelecekteki tüm kolonilerde olacağı gibi, daha az arzu edilen başka göçmenler de vardı. Bunlar, hükümlüler, dilenciler, ıslah edilmiş fahişeler, yetimler, Yahudiler ve dini muhalifler gibi kolonilere zorla nakledilen istenmeyen kişiler ( degregados ), Portekiz'deki yetkililer tarafından istenmeyen kişilerdi.

    SÃO TOMÉ & PRİNCİPE, AFRİKALI KÖLELERİ AVRUPA VE AMERİKA'YA SEVK EDEN ATLANTİK KÖLE TİCARETİ AĞINDA BİR MERKEZ HALİNE GELDİ .

    Madeira'nın sömürge modeli haline gelmesinin bir başka yolu da 1455'te oluşturulan şeker kamışı tarlalarıydı. Bu mahsulün başarısı ve büyük işgücü gereksinimi, onları çalıştırmak için Batı Afrika'dan kölelerin ithal edilmesine yol açtı. Köle çalıştırılan plantasyon sistemi , Yeni Dünya'da ekonominin önemli bir parçası haline geldi ve bu da Atlantik köle ticareti olan insanlıkta korkunç bir trafiğe yol açtı.

    Madeira'dan sonra ve aynı örüntüyü takip ederek, Portekiz'in Azor Adaları ve Yeşil Burun Adaları grubunu sömürgeleştirmesi izledi . Bu kolonilerin tümü, Hindistan ve Amerika'dan yelken açan gemiler için paha biçilmez limanlar haline geldi. Portekizliler bu koloniler için rakipsiz değildi. Portekiz ve İspanya, Kanarya Adaları'na sahip olmak için tartıştı, ancak 1479 - 80 Alcáçovas - Toledo Antlaşması ve 1494 Tordesillas Antlaşması, cüretkar bir şekilde dünyayı kapsayan iki etki alanı belirledi. Bu anlaşmaların belirsizliği, Portekiz'in Afrika'daki gelecekteki keşifleri ve İspanya'nın Kanarya Adaları ötesindeki adaları, nihayetinde Karayipler ve hatta Amerika olarak tanımlanan çıkarları gibi daha sonra sorunlara neden oldu.

    Kuzey Atlantik adaları, Portekiz Kraliyetinin Kuzey Afrika'daki İslam devletlerinden kaçınarak Batı Afrika'nın altınlarına doğrudan erişmesine izin verdi. Önemli bir engel, yelkenli gemilerin güneye gitmesini ve ardından Avrupa'ya dönmelerini engelliyor gibi görünen Bojador Burnu'ydu. Atlantik adaları ve rüzgarları, akıntıları ve yüksek basınçlı alanları en iyi şekilde kullanmak için Afrika kıyı şeridinden cesur bir rota belirlemek çözümü sağladı. Portekizli denizciler artık güvenle güneye yelken açabiliyorlardı ve nihai sonuç Asya'nın Avrupa gemilerine açılmasıydı.

Batı Afrika ve Kölelik

    Batı Afrika altın ve tuz ticaretine erişmeye hevesli olan Portekizliler, 1482'de Elmina'da olduğu gibi güney kıyısı ( modern Gana ) boyunca birkaç müstahkem ticaret yerleşimi kurdular. Ancak, tropikal hastalıklar, insan gücü eksikliği ve yerel halkın isteksizliği, hükümdarların erkek kölelerin ihraç edilmesine izin vermesi, en azından başlangıçta burada kârların sınırlı olduğu anlamına geliyordu. Afrikalı şefler ateşli silahlar için ticaret yapmaya hevesliydi, ancak Portekizliler bunları serbest bırakmadı. Daha başarılı bir strateji, Batı Afrika'nın güney kıyılarında bulunan ve 1486'dan itibaren sömürgeleştirilen ıssız São Tomé ve Principe adalarına odaklandı. İki ada, köle ticaretine yoğun bir şekilde dahil oldu ve Kuzey Atlantik'te olduğu gibi, geliştirme için kaptanlık modeli kullanılmıştır.

    Adalardaki yerleşimcilerin Batı Afrika'daki topluluklarla ticaret yapmalarına izin verildi ve birkaç on yıl önce yapılan girişimlerden daha başarılı olduklarını kanıtladılar. Portekiz ticaret yerleşimleri, malların iç kısımdan ana nehirler ( örneğin Gambiya ve Senegal ) boyunca kıyıya doğru hareket ettiğini gören iyi organize edilmiş Afrika ticaretinden yararlanmak için kıtada Luanda ( modern Angola'da ) kadar uzak bir yerde kuruldu. Edinilen mallar arasında altın, fildişi, biber , balmumu, sakız ve boya odunları bulunuyordu. Köleler ( erkek ve kadın ) elde edildi Kongo Krallığı ve Benin Krallığı hükümdarları pamuklu kumaş, ayna, bıçak ve cam boncuk gibi Avrupa ticaret malları için istekliydi. Adalar, köleler için bir toplanma noktası ve insan yükünü taşıyacak gemiler için erzak alma yeri işlevi gördü. Her beş köleden biri bu gemilerde öldü, ancak ilk yakalama ile nihai varış noktasına varış arasında iki köleden biri öldü. Atlantik köle ticareti 19. yüzyılın ortalarında sona erdi, ancak bundan sonra bile, 1908'deki yasaklanana kadar köleler São Tomé ve Principe'ye ithal edilmeye devam etti. Kölelerin yerini, belirli sayıda yıl sonra ülkelerine geri gönderilmeleri gereken Afrikalı işçiler aldı. ama yaşam koşulları, köle atalarının çektiklerinden biraz farklıydı.

    Batı Afrika'da ticaret geliştiği ve Avrupalıların böyle bir politika için askeri kaynaklara sahip olmadığı için toprak fetihlerinde çok az girişim vardı . Bazı yerleşim yerleri güçlendirildi, ancak bu genellikle yerel Afrika kabile şefinin izniyle yapıldı. Avrupalılar ve yeniden yerleşen Afrikalılar, güçlü bir Afrika dini ve sanatsal etkisi olan bir Afro - Portekiz kültürü yaratan Cape Verde grubu gibi adalarda evlenmişlerdi . Afrika kıyılarındaki ticaret merkezlerine yerleşenler genellikle bu özgür karışık ırk Cape Verdeans ( melezler ) idi.

    Afrikalı şefleri ortadan kaldırmak ve doğrudan iç kısımdan köle elde etmek için hamleler yapıldı, ancak bu politika Kongo ile ilişkileri bozdu. Geleneksel kültürel faaliyetler ve kabile bağlılıkları bozulunca, Hıristiyan misyonerlere karşı bir tepkinin ardından durum daha da kötüleşti. Avrupalılar, kıyıdan daha aşağılara, Ndongo bölgesine doğru ilerlemek zorunda kaldılar ve burada müdahaleleri, yakında Portekiz Angola'sı olacak bir bölgede bir dizi savaşa yol açtı.

Doğu Afrika

    1498'de kaşif Vasco da Gama ( 1469 - 1524 ) Ümit Burnu'nu dolaşıp Hint Okyanusu'na girdiğinde, Portekizliler aniden Afrikalıları, Hintlileri ve Arapları içeren yepyeni bir ticaret ağına erişim sağladılar. Bu yüzyıllardır devam ediyordu ama Portekizliler geldiğinde ticaret şiddetlendi. Portekizliler, üstün gemiler ve toplar kullanarak rakip gemileri sudan çıkardılar, mürettebat tutuklandı veya öldürüldü ve yüklerine el konuldu. Tüccarların çoğunun Müslüman olması, hâlâ haçlı zihniyetiyle kuşatılmış olan Avrupalılar için ek bir motivasyon oldu.

    Bağımsız ticaret Portekizli saldırılar şehirler arasında Swahili Coast ve Inland Krallık üzerinde Mutapa tüccarlar sadece kuzeye taşınmış veya bunları kaçınılması olarak güneye ( Zimbabwe / Zambiya ) herhangi somut faydalar getirmedi. Portekizliler Malindi, Mombasa, Pemba, Sofala ve Kilwa gibi bölgeleri ele geçirip güçlendirdiklerinde, bu şehrin ticaret ortaklarını çoktan kaybettiklerini gördüler. Sonra Basra Körfezi'nin Umman Arapları geldi. Kızıldeniz ticaret yollarını elinde tutmak ve eski ticaret ağlarını yeniden kurmak isteyen Umman, Swahili Sahili'ne taşındı ve 1698'de Portekizli Mombasa da dahil olmak üzere birçok şehri ele geçirdi. Portekizliler Mozambik'in güneyinde, ancak dünyanın yeni keşfedilen bir bölgesinin, Hindistan'ın potansiyeli tarafından zaten tamamen dikkatleri dağılmıştı.

Hindistan ve Baharatlar

    Vasco da Gama'nın başlıca hedeflerinden biri, Portekiz'in kazançlı baharat ticaretine doğrudan erişim sağlayabilmesi için Asya'ya giden bir deniz yolu bulmaktı. Biber, zencefil, karanfil, hindistan cevizi ve tarçın gibi baharatlar İngiltere'den Çin'e pazarlarda yüksek fiyatlar aldı.. Hindistan'ın Malabar Sahili'ne ulaştığında, denizci gerçekten de devam eden bir ticaret zenginliği buldu. Calicut ( Kozhikode ) şehri düşmanca olduğunu kanıtladı, ancak daha fazla Portekiz seferi izledi ve Calicut'un büyük rakibi Cochin ( Kochi ) daha umut verici görünüyordu. 1503'te inşa edilmiş bir kale olan yerel hükümdarla bir anlaşma yapıldı ve Portekizliler bazı büyük işler yapmak için yerleştiler. Ne yazık ki, büyük bir sorunları vardı: çok az insan herhangi bir Avrupa malıyla ilgileniyordu. Sonuç olarak, Swahili Sahili'nde uyguladıkları stratejinin aynısını benimsediler. Hint Okyanusu ticaret ağını zorla ele geçirmek ve baharat ticaretinde tekel oluşturmak için üstün gemiler ve toplar kullanıldı. Diğer kıyı şehirleri devralındı ​​veya kuruldu, özellikle 1530'da Estado da India'nın başkenti olarak Cochin'in yerini alan Goa .

    Hindistan'ın Portekizli Valisi Goa'da ikamet ediyordu, birincil amacı ticareti kontrol etmek olan bir güç piramidinin tepesindeydi . Vali, Portekiz Hindistan'ının sivil ve askeri valisiydi ve yalnızca Portekiz kralına karşı sorumluydu. Lizbon'da, conselho ultramarino , denizaşırı kolonilerin işleri hakkında hükümdara tavsiyelerde bulunurken, Casa da India , Asya ile tüm iletişimi ve ticareti denetleyen kraliyet kurumuydu.

    Goa'da ve diğer kolonilerin çoğunda , vergiler gibi yerel konularda karar veren bir konsey olan bir câmara vardı . Din işleri bir başpiskopos veya piskopos tarafından yönetiliyordu ve kiliseler, manastırlar, manastırlar ve hastaneler tüm büyük dini tarikatlar, özellikle de Cizvit Cemiyeti tarafından kuruldu. Misericórdia kardeşliğinin şubeleri, yoksullara temel sosyal refah hizmetleri sundu. Yasal konular Goa'daki bir Yüksek Mahkemenin ve her kolonideki yerel mahkemelerin sorumluluğundaydı. Bir kaptan, genellikle bir kalede ikamet eden yerel askeri gücü yönetiyordu ve kraliyet ticaretinden ve diğer ticaret türlerinden kazançlı gümrük vergilerini çıkarmaktan bir faktör sorumluydu. Bu, çoğu kolonide uygulanan sömürge modeliydi.

    Portekizliler, hem Asya ile Avrupa arasında hem de Asya'nın kendi içinde baharat ticaretinde tekel kurmak için ciddi bir girişimde bulundular. Denizler artık özgür değildi. Ruhsatsız tüccarlar tutuklandı veya idam edildi ve mallarına el konuldu. Bazı limanlar kısıtlandı, gemiler Portekiz tarafından verilen bir pasaport ( cartaz ) taşımak zorunda kaldı ve genellikle Portekiz tarafından korunan konvoylarda ( cafilas ) seyahat etmek zorunda kaldı.. Limanlarda gümrük vergileri alınıyordu ve bunlar Doğu'daki tüm Portekiz gelirinin yaklaşık %60'ını oluşturuyordu. Bununla birlikte, birçok tüccar Avrupalılardan kaçındı, bazı şehirler silahlı direniş sağladı ve imparatorluk çok büyüktü ve Asya çapındaki ticaretin küçük bir bölümünü bile kontrol etmek için insan gücü çok azdı. Bu pratik düşünceler, Portekizlileri imparatorluk olgunlaştıkça ticaret tekellerine olan düşkünlüklerini gevşetmeye yöneltti.

Uzak Doğu

    Ticareti kontrol etmek için bir başka Portekiz stratejisi, değerli baharatların kaynağını bulmaktı. Birçok baharat, Endonezya'daki küçük bir ada grubundan, Baharat Adaları'ndan ( Maluku Adaları veya Moluccas ) geldi. Bu adalardan gelen baharatların çoğu, Hint Okyanusu'ndan Güney Çin Denizi'ne uzanan Malay Boğazlarını kontrol eden Malay yarımadasının güneybatı kıyısındaki Malacca'ya ( Melaka ) gönderildi. Afonso de Albuquerque ( 1453 - 1515 ) tarafından yönetilen bir Portekiz filosu 1511'de Malacca'yı ele geçirdi ve sandal ağacı 1512'den itibaren Timor'daki gayri resmi yerleşimlerinden alındı.

    Portekizliler kazançlı Çin ipek pazarına girmeye hevesliydiler ve bu nedenle Portekizli Makao, Çin'in güneyinde Guangzhou ( Kanton ) yakınlarındaki İnci Nehri deltasının bir yarımadasında kuruldu. Benzer şekilde, Japonya'nın Kyushu Adası'nın kuzeybatı kıyısında Portekizli Nagasaki kolonisi kuruldu. 1571, başta gümüş olmak üzere o ulusun ticari mallarına erişim izni verdi . Ticaret için yük yüklü olan Portekiz gemileri, en doğudaki kolonileri olan Lizbon, Goa, Malacca, Makao ve Nagazaki arasında düzenli olarak gidip geliyordu. Japon hükümeti, Hıristiyanlığın yayılmasına karşı kalıcı bir izolasyon ve tepki politikasının bir parçası olarak 1639'da tüm yabancıları anakaradan kovdu ve bu nedenle Nagazaki'nin terk edilmesi gerekiyordu.

Brezilya

    Brezilya 1500 yılında Portekizliler tarafından 'keşfedildi' ve tüm kolonilerinin en önemlisi haline gelecekti. Brezilya, sert ağaçlar, elmaslar ve altın ( Minas Gerais bölgesinden ) gibi doğal kaynaklar açısından zengindi. Kaptanlıklar dağıtıldı ve 1532'de São Vicente ilk Portekiz yerleşimi oldu. Brezilya'nın ilk valisi 1549'da atandı ve Brezilya resmi bir Kraliyet kolonisi yapıldı. Başkent Salvador da Bahia'da kuruldu ( 1763'te Rio de Janeiro'nun yerini aldı ). 1572'de bir vali atandı.

    Amerindian ve ardından Afrikalı köle işçilerle sömürge plantasyon modeli, başka herhangi bir yerden çok daha büyük bir ölçekte tanıtıldı ve Brezilya, dünyanın önde gelen şeker ve ardından tütün üreticisi oldu. Yalnızca 17. yüzyılın ilk çeyreğinde, 150.000 Afrikalı köle Atlantik üzerinden Güney Amerika'ya getirildi. 1853'te bağımsız bir Brezilya tarafından köle ticaretinin kaldırılması, nihayet transatlantik ticaretine son verdi.

    Kölelerin yanı sıra başka bir sömürgeleştirme zayiatı, köyleri ve kültürleri sistematik olarak yok edilen ve kalanları yağmur ormanlarının içlerine doğru kaçmaya zorlayan Tupi - Guarani Kızılderilileri idi. Kızılderililerin Portekiz Kraliyetinin tam ve özgür tebaası olarak tanınması 1755 yılına kadar sürdü.

    Brezilya'da sömürge toplumu, başka yerlerde olduğu gibi çok katmanlıydı. Avrupalılar en yüksek statüye sahipti ve sosyal teşhir genellikle abartılı giysiler ve sahip oldukları hizmetçi, köle ve silahlı adam sayısıyla sağlandı. Avrupalılar kendilerini üç sınıfa ayırdılar: Avrupalılar, sömürgelerde doğan Avrupalılar ve karışık ırk Avrupalılar ( herhangi bir kolonide çok az Avrupalı ​​kadın vardı ). Bunun üzerine, soylular, din adamları, ordu ve diğerlerinin ( evli ve bekar olarak ikiye ayrılan ) üyeliğine dayanan dört katman daha vardı. Ayrıca deniz tüccarları gibi Avrupalılar ve daha geniş bölgeden yerel tüccarlar da vardı. Daha sonra, herhangi bir kolonide açık ara çoğunluk olan, kendi toplumsal kademelerine ve Hıristiyanlığı kabul etmeleri gibi faktörlere göre bölünebilecek yerel nüfus vardı.

Güney Afrika

    Angola bölgesi, 1571'den itibaren Portekizliler tarafından sömürgeleştirildi ve Afrika'daki ilk Avrupa toprak kolonisi oldu ( sadece bir şehir devleti veya kıyı yerleşiminin aksine ). Ndongo Krallığı ( yaklaşık 1500'de kuruldu ) çöktü, ancak kuzeydeki Kongo'ya karşı bir müttefik olarak kullanılmadan önce değil. Avrupalılar barut silahlarının avantajına sahipti ve böylece Portekiz'in ilk toprak fethi başlamıştı. Önümüzdeki yüzyıllarda tüm Afrika'da gerçekleşecek olanın uğursuz bir başlangıcıydı.

    Bir kez daha, Portekizli yerleşimciler, Luso - Afrikalılar olarak bilinen karma bir ırk yaratmak için Angola bölgesindeki yerel halklarla karıştı. Luanda ve diğer birkaç kıyı yerleşiminde yerleşik yerleşimciler ve onların soyundan gelenler, yeni Krallığın kurulduğu Angola'nın iç kısımları üzerinde kontrol sağlamak için mücadele etti. Matamba yükselişteydi. Bunu Angola Savaşları olarak bilinen bir asırlık savaş izledi. Koloni Portekiz için bir hayal kırıklığı oldu. İç kısımdaki çok konuşulan gümüş madenlerinin sadece bir efsane olduğu ortaya çıktı, kaynaklar sınırlıydı ve Hıristiyanlığı yayma umutları aşırı derecede hırslıydı. Bazı özel yerleşimciler ve tüccarlar zenginleşti ve koloninin ana ticaretinin devamını sağlayanlar bunlardı: köleler. 16. yüzyılın sonlarında, yılda yaklaşık 10.000 köle Angola'dan doğrudan Luanda'dan Brezilya'ya ve Amerika'nın başka yerlerine gönderilmek üzere ihraç ediliyordu. Avrupalıların getirdiği çiçek hastalığı ve diğer hastalıklardan sarsılan Angola toplulukları, ticaret yüzünden harap oldu.

    Güney Afrika'nın diğer tarafında, Portekizliler başka bir büyük toprak kolonisi yaratmıştı: Mozambik ( 19. yüzyılda Portekiz Doğu Afrika adını benimsedi ). İlk Portekizli yerleşimciler, bir kaptanlık oluşturulduğunda 1506'dan Mozambik Adası'na geldi. Mozambik umulduğu kadar altın zengini değildi ama fildişi ve köleler vardı. Mozambik , 1571'den itibaren Estado da India'nın bir parçası oldu ( ancak 1752'de ayrıldı ) ve carreira da India olarak bilinen rotanın bir parçası olarak carrack gemileri doğrudan Goa ile ticaret yaptı . İç kısımda, Afrikalı şeflerin Portekiz ve Afro - Portekizce'ye toprak, ticaret ve haraç hakları verdiği prazo olarak bilinen bir sistem geliştirildi , bu randevu daha sonra Portekiz Tacı tarafından resmen tanındı. Karşılığında, atanan ( birmuzungo ) kendi topraklarında adaletin yerine getirilmesini sağlamak, geleneksel ritüelleri denetlemek ve kendi yetki alanlarındaki daha küçük köylerin şeflerini onaylamak zorundaydı. Konumlarını korumak için, muzungos'un birkaç bin Afrikalıyı sayabilecek özel bir hizmetli ordusu ( chiunda ) vardı. 1637'de en az 80 prazo vardı ve çoğu başkent Maputo'daki zayıf Portekiz yönetiminden bağımsız hareket etti.

    Portekiz Kraliyet daha sonra Mozambik Şirketi ve Niassa Şirketi gibi özel şirketler tarafından sömürülmek üzere koloniyi terk etti. Merkezi bir yönetimin olmaması ve İngilizlerin Güney Afrika'daki başarısı, iki Afrika kolonisi olan Angola'yı Mozambik'e bağlama hayalini de hayata geçirdi.

Düşüş, Dekolonizasyon ve Miras

    Yerel yöneticilerden gelen genellikle her zaman mevcut olan bir tehdidin yanı sıra, Portekizliler, kısa süre sonra imparatorluklarına kıskançlıkla bakmaya başlayan diğer Avrupa deniz güçlerinin şiddetli rekabetiyle karşı karşıya kaldılar. Bu, özellikle Portekiz kalelerinin bakımsızlığı ve yardımına gelecek yerel nüfusu olmayan tek tek kıyı şehirlerinin genel izolasyonu göz önüne alındığında böyleydi. İngiliz ve Fransız korsanlar, Açık Denizlerde yelken açarken Portekiz ticaret gemilerini almaktan daha fazlasını sevmiyorlardı. Bir başka büyük tehdit, ironik bir şekilde, Portekizli bir kaşif olan Ferdinand Magellan kılığında geldi.( 1480 - 1521 ), 1519 - 22'de İspanya'nın hizmetinde, Güney Amerika'nın güney ucunu dolaşarak Pasifik Okyanusu boyunca ve Doğu Asya'ya uzanan bir deniz yolunun öncülüğünü yaptı. Sefer sonunda dünyanın etrafını dolaştı, ancak önemli olan baharat ticaretine erişimdi. Diğer Avrupa ülkeleri Magellan'ın izinden gitti ve aniden Portekizlilerin Doğu'da bir ticaret tekeli elde etme umutları kalmadı.

    Portekiz topraklarına yönelik en başarılı ve yaygın tehdit, 17. yüzyılın ilk on yılında Mozambik'e, 1622 ve 1626'da Makao'ya ve 1641'de Angola'ya saldıran Hollandalılardan geldi. 1620'lerde ve 1630'larda Hollandalılar kuzey bölgelerine saldırdı ve işgal etti. Brezilya. 1641'de Malacca'yı, 1656'da Kolombo'yu ve 1663'te Cochin'i ele geçirdiler. İngiltere büyüyen bir başka tehditti ve Arapların 1622'de Hürmüz'ü geri almasına yardım ettiler.

    18. yüzyılda Brezilya'daki Portekizliler, İngiltere, Fransa ve Hollanda'nın üstün deniz güçlerine çok elverişli ticaret hakları vermek zorunda kaldılar. İngilizler 1799'dan 1815'e kadar Goa'yı bile işgal etti. Diğer tehditler içerideydi. Brezilya'da halk tüm vatandaşlar için eşit haklar istedi ve 1822'de bağımsızlığını kazandılar. I. Pedro'yu ( taht. 1822 - 1831 ) kralları ve Brezilya'nın ilk İmparatoru ilan ettiler. Portekiz kralı VI. Pedro.

    20. yüzyıla gelindiğinde, Portekiz kolonilerinin çoğu ya rakip güçlere ya da iç savaşa kapılmıştı. Kalanlardan Madeira ve Azorlar, Portekiz'in özerk bölgeleri oldular ve Goa, 1962'de Hindistan'ın bir parçası oldu. Portekiz hükümeti, o zamanlar António de Oliveira Salazar'ın ( 1932 - 1968 arasında hüküm sürdü ) askeri diktatörlüğü, bunun yararsızlığını görmeyi reddetti. Afrika bağımsızlık hareketleriyle mücadele ve bunu hem Angola hem de Mozambik'te kanlı savaşlar izledi. Cape Verde adaları, São Tomé ve Principe, Doğu Timor, Angola ve Mozambik 1975'te Portekiz'den bağımsızlık kazandılar. Makao 1999'da Çin'e geri döndü.

    Portekiz sömürge imparatorluğu yerli halklara birçok felaket getirdi: kölelik, savaş, ticaret ağlarının bozulması, geleneksel kültürel faaliyetlerin sona ermesi, ormansızlaşma ve hastalıklar, bunlardan sadece birkaçı. Diğer sonuçlar, bugün dünyanın birçok yerinde Portekiz dilinin ve Katolik dininin devam eden yaygınlığını içeriyordu.. Portekizliler ayrıca flora ve faunayı dünyaya yaymaktan doğrudan sorumluydu, bazen yerel ekosistemler üzerinde feci etkiler yarattı, ancak aynı zamanda tamamen yeni yerlerde yaygın hale gelen manyok, mısır ve şeker kamışı gibi ürünler gibi dikkate değer başarılar elde etti. Son olarak, oldukça sallantılı ve kopuk bir imparatorluk olsa da, birkaç kıtada gerçekten küresel bir imparatorluk kuran ilk Portekizliler olmuştu. O zaman belki de en büyük mirasları, diğer Avrupalı ​​güçlerin artık emperyalizmin olanaklarını fark etmeleri ve böylece sömürgecilik yalnızca ticaretin değil, aynı zamanda bölgesel, kaynak ve kaynakların kontrolü sorunu haline geldiğinde dünya çapındaki halkları daha da büyük ölçüde sömürmeye başlamaları talihsizliğidir. Ve nüfus kontrolü.