Aziz Pavlus Kimdir?
Havari Pavlus, erken dönem Hıristiyan kilisesinin en etkili liderlerinden biriydi. Birinci yüzyılda Yahudi olmayanlara müjdenin yayılmasında çok önemli bir rol oynadı ve misyonerlik yolculukları onu tüm Roma imparatorluğuna götürdü.
Pavlus bir düzineden fazla kilise kurdu ve geleneksel olarak Mukaddes Kitabın 13 kitabının yazarı olarak kabul edilir - diğer İncil yazarlarından daha fazla. Bu nedenle Aziz Paul, tarihteki en etkili insanlardan biri olarak kabul edilir.
Ancak Hıristiyanlığın yorulmak bilmeyen bir savunucusu olarak bilinmeden önce, Pavlus aslında Hıristiyanlara zulmetmesiyle biliniyordu . Elçilerin İşleri Kitabı, Pavlus'un ilk Hıristiyan şehidinin ölümünde bile orada bulunduğunu söyler; burada "İstefanos'un recimini onaylamıştır" ( Elçilerin İşleri 8:1 ).
Paul kimdi?
Havari Pavlus ( Aziz Paul veya Tarsuslu Saul olarak da bilinir ) hakkında bildiklerimizin çoğu ona atfedilen yazılardan ve Elçilerin İşleri Kitabından gelmektedir . Bununla birlikte, Romalı Clement'in Korintliler'e yazdığı mektup da dahil olmak üzere, birinci yüzyılın sonları ve ikinci yüzyılın başlarından ona atıfta bulunan birkaç yazı da vardır .
İbranilerin İbranisi
Pavlus, Mesih'in takipçisi olmadan önce "doğru" bir Yahudi'nin başlıca örneğiydi. Tanrı'dan korkan bir aileden geliyordu ( 2 Timoteos 1:3 ), babası gibi bir Ferisiydi ( Elçilerin İşleri 23:6 ) ve Gamaliel adlı saygın bir haham tarafından eğitildi ( Elçilerin İşleri 22:3 ). Yahudi kimlik bilgileri arasında mirası, disiplini ve gayreti vardı.
Filipililer 3'te , Yahudiliğe bağlı kalarak kurtulabileceklerine inanmak için nedenleri olan birinin neden kendisi olduğunu açıklıyor:
“ Bedene güvenmek için nedenleri olduğunu düşünen başka biri varsa, benim daha çok şeyim var: İsrail halkından, İbranilerin bir İbranisi olan Benyamin oymağından sekizinci gün sünnet edildim; yasa ile ilgili olarak, bir Ferisi; gayrete gelince, kiliseye zulmetmek; Yasaya dayalı doğruluk ise kusursuzdur. ” — Filipililer 3:4 – 6
Bu doğruluğu, Mesih'e imandan kaynaklanan doğruluğun yanında "çöp" olarak gördüğünü söyleyerek devam eder ( Filipililer 3:8 – 9 ).
Pavlus'un kimliğinin kökleri Yahudiliğinden geliyordu, ancak Şam yolunda dramatik bir şekilde din değiştirdikten sonra ( buna daha sonra değineceğiz ) Yahudi kimliği, Mesih'in takipçisi kimliğine göre ikincil hale geldi. Hizmetinin çoğunu, İsa'ya kurtarıcı bir imana sahip olmak için Yahudi olmayanların önce Musa Kanununu benimseyerek "Yahudi olmaları" gerektiği fikrini ortadan kaldırmakla geçirdi . “İbranilerin İbranisi” olmak, Yahudi dinleyicilere konuşurken ona güvenilirlik ve uzmanlık kazandırdı ve Kanunun insanları doğru kılma konusundaki yetersizliğini dile getirmesine yardımcı oldu.
Roma vatandaşı
Pavlus, Kilikya eyaletinde müreffeh bir şehir olan ve kendisine Roma vatandaşlığı veren Tarsus'ta doğdu. Bu statü ona özel ayrıcalıklar sağladı ve bazı durumlarda onu suistimalden kurtardı ( Elçilerin İşleri 22:25 – 29 ).
Elçilerin İşleri 25'te Pavlus yargılandı ve onu suçlayanlar, onu pusuya düşürüp öldürmeyi planladıkları Yeruşalim'de yargılanmasını istediler ( Elçilerin İşleri 25:3 ). Pavlus Roma yurttaşlığını Sezar'ın davasını bizzat görmesini talep etmek için kullandı ( Elçilerin İşleri 25:11 ) ve savcının ona bu hakkı vermekten başka seçeneği yok. Ne yazık ki kitap Sezar'a ulaşmadan önce sona eriyor - çünkü Elçilerin İşleri'nin amacı Pavlus'un hikayesi değil .
Bir Roma vatandaşı olarak Pavlus imrenilen bir statüye sahipti. Elçilerin İşleri 22:28'deki yüzbaşı gibi bazıları ona sahip olmak için çok para ödemek zorunda kaldı. Diğerleri bunu kazanmak için Roma ordusunda 25 yıl görev yaptı. Ancak Paul bu ayrıcalığın içinde doğdu. Ve bu statüyü herkesin üzerinde yüceltmek yerine, herkesin İsa'yı Rab olarak kabul ederek sahiplenmeyi seçebileceği bir vatandaşlık hakkında vaaz verdi :
“ Ama vatandaşlığımız cennette. Ve oradan bir Kurtarıcıyı, her şeyi kontrolü altına almasını sağlayan güçle, alçak bedenlerimizi O'nun şanlı bedeni gibi olacak şekilde dönüştürecek olan Rab İsa Mesih'i sabırsızlıkla bekliyoruz. ” — Filipililer 3:20 – 21
Hristiyanlara zulmeden
Pavlus, bir Ferisi olarak, Hıristiyanlığa geçmeden önce ( o zamanlar ağırlıklı olarak Yahudi olan ) Hıristiyanları Yahudiliğe karşı bir bela olarak gördü. Pavlus'un bakış açısına göre, bu insanlar Tanrı'ya küfrediyor ve halkını yoldan çıkarıyorlardı. İsa'nın sadece bir insan olduğuna inanıyordu ve bu nedenle, Tanrı olduğunu iddia ettiği için haklı olarak idam edildi.
Ve İsa'nın takipçileri, İsa'nın Tanrı olduğu fikrini yaymaya devam ettikleri için, Pavlus, Hristiyanların en kötü türden günahkarlar olduğunu düşündü.
Bu nedenle, Pavlus'un İncil'de ilk kez Hıristiyanlara karşı yoğun bir zulmeden olarak yer alması şaşırtıcı gelmemelidir. ( Her ne kadar ilk olarak İbranice adı Saul ile anılsa da, buna yakında geleceğiz. )
İstefanos müjdeyi vaaz ettiği için taşlanarak öldürüldüğünde, “tanıklar kaftanlarını Saul adlı genç bir adamın ayaklarının dibine serdiler. . . Ve Saul, onların onu öldürmelerini onayladı” ( Elçilerin İşleri 7:58 – 8:1 ).
Pavlus daha sonra başkâhinden Hıristiyanları ( “Yolun takipçileri” olarak bilinir ) esir almak için izin istedi:
“ Bu sırada Saul, Rab'bin öğrencilerine karşı ölümcül tehditler savurmaya devam ediyordu. Başkâhine gitti ve ondan Şam'daki sinagoglara mektuplar istedi; öyle ki, orada Yol'dan erkek ya da kadın herhangi birini bulursa, onları tutsak olarak Yeruşalim'e götürebilsin. ” — Elçilerin İşleri 9:1 – 2
Pavlus'un Hıristiyanlara zulmeden biri olarak kötü şöhreti, vaftizinden sonra bile etrafındaki inananları rahatsız etti ve onun gerçekten değiştiğine inanmaları biraz zaman aldı ( Elçilerin İşleri 9:26 ).
Erken Hıristiyan kilisesinde bir lider
Pavlus, İsa'ya iman ettikten sonra hemen alenen vaaz etmeye başladı ( Elçilerin İşleri 9:20 ) ve hızla müthiş bir öğretmen olarak ün kazandı ( Elç ) . Elçilerin İşleri'nin geri kalanı boyunca, Pavlus, müjdeyi Yahudi olmayan topluluklara ulaştırmada çok önemli bir rol oynayan önemli bir şahsiyettir.
Pavlus'un kendi mektuplarından da gördüğümüz gibi, birçoğunu kendisinin başlattığı, giderek dağılan Hıristiyan topluluklarında büyük saygı görüyordu. Mektupları sık sık bu kiliselerin kendisine yazdığı sorunları ve soruları ele alıyor.
Yahudi olmayanlara bir elçi
Pavlus'un Ferisi statüsü ve Kanuna olan yoğun bağlılığı onu Yahudilere vaaz etmeye çok uygun hale getirmiş olsa da, Pavlus'un farklı bir mesleği vardı. Pavlus daha Müjde'yi vaaz etmeden önce, İsa şöyle dedi: "Bu adam, Yahudi olmayanlara, onların krallarına ve İsrail halkına adımı duyurmak için seçtiğim araçtır" ( Elçilerin İşleri 9:15 ) .
Pavlus, İsa'nın adını Yahudi olmayan bir krala ilan etti . Elçilerin İşleri 26'da , Sezariye'de yargılanırken Kral II. Herod Agrippa ile müjdeyi paylaştı.
Pavlus'un Yahudi olmayanlara elçi olarak çağrılması, orijinal havariler tarafından da desteklendi . Galatyalılar'daki kiliseye yazdığı mektupta Pavlus , Galatyalıların kurtulmak için Musa'nın Yasasını takip etmeleri gerekmediğini bilmelerini istedi. Onlara vaaz ettiği müjde yeterliydi ve sadece İsa'ya iman etmeleri gerekiyordu. Bu düşüncesini kanıtlamak için Galatyalılara Petrus ( Cephas olarak da bilinir ), Yakup ve Yuhanna'nın Pavlus'un müjde yorumuna ekleyecek hiçbir şeyleri olmadığını söyledi :
“ Övünenlere gelince, onların ne oldukları benim için fark etmez; Tanrı kayırmacılık yapmaz - mesajıma hiçbir şey eklemediler. Tersine, tıpkı Petrus'un sünnetlilere yaptığı gibi, müjdeyi sünnetsizlere vaaz etme görevinin bana emanet edildiğini anladılar. Çünkü sünnetlilere elçisi olarak Petrus'ta etkin olan Tanrı, Yahudi olmayanlara elçisi olarak bende de etkindi. Sütunlar olarak kabul edilen Yakup, Kefas ve Yuhanna, bana verilen lütfu fark ettiklerinde bana ve Barnabas'a kardeşliğin sağ elini verdiler. Yahudi olmayanlara gitmemiz konusunda anlaştılar, onlar da sünnetlilere. ” — Galatyalılar 2:6 – 9
Ve Petrus, Yakup ve Yuhanna'nın Pavlus'un vaazlarına ekleyecek hiçbir şeyleri yoksa, o zaman Galatyalılar kurtulmak için yapmaları gereken daha çok şey olduğunu söyleyen başka birini neden dinlesinler?
Yahudi olmayanların bir havarisi olarak, Pavlus'un yalnızca ulaşmaya çalıştığı kültürlerle ilişki kurması gerekmiyordu, aynı zamanda bu yeni inananları Yahudi Hıristiyanların sık sık onlara dayatmaya çalıştıkları yükümlülüklerin ağırlığından koruması gerekiyordu. Yahudi olmayanların İsa'ya iman etmeleri ve Kutsal Ruh'u almaları için sünnet gibi Yahudi geleneklerini benimsemeleri gerekmediğini sürekli olarak kanıtlamaya çalışıyordu.
Bir misyoner
Pavlus, Avrupa ve Küçük Asya'da çok sayıda kilise kurdu ve tipik olarak daha önce kimsenin müjdelemediği bölgelere doğru sürüldü:
“ Başka birinin temelleri üzerine bina yapmayayım diye, Müjde'yi Mesih'in bilinmediği yerlerde duyurmak her zaman tutkum olmuştur ” — Romalılar 15:20
Elçilerin İşleri Kitabı ve Pavlus'un mektupları, özellikle Avrupa ve Asya'daki çeşitli şehirlere her biri birkaç yıl süren üç misyonerlik yolculuğunu kaydeder. ( Bunları daha sonra tartışacağız veya şimdi onlar hakkında daha fazla bilgi edinebilirsiniz. )
Pavlus gittiği her yerde yeni Hıristiyan toplulukları kurdu ve bu acemi inananların kendi liderliklerini geliştirmelerine yardım etti. Bu kiliselerle düzenli olarak yazıştı ve fırsat buldukça onları ziyaret etti. Ara sıra, hizmetine başka bir yerde devam edebilmesi için onu mali olarak desteklediler ( Filipililer 4:14 – 18 , 2. Korintliler 11:8 – 9 ).
Bir mucize işçisi
İsa göğe yükselmeden önce, takipçilerine Kutsal Ruh aracılığıyla güç alacaklarını vaat etti ( Elçilerin İşleri 1:8 ). Elçilerin İşleri Kitabı, havarilerin mucizeler gerçekleştirdiğini kaydeder ve Pavlus da bir istisna değildir. İnsanları iyileştirdi, ruhları kovdu ve hatta birini ölümden diriltti. ( Adil olmak gerekirse, eğer Paul onu uyutmamış olsaydı, çocuk en başta o pencereden düşmeyecekti. )
İşte Pavlus ile ilgili mucizeler:
- Bir büyücüyü geçici olarak kör etti ( Elçilerin İşleri 13:11 ).
- Doğuştan topal olan bir adamı iyileştirdi ( Elçilerin İşleri 14:8 – 10 ).
- Kendisini rahatsız eden bir ruhu kovdu ( Elçilerin İşleri 16:16 - 18 ).
- İnsanları iyileştirdi ve dokunduğu nesnelerle ruhları kovdu ( Elçilerin İşleri 19:11 – 12 ).
- Eutychus adında genç bir adamı diriltti ( Elçilerin İşleri 20:9 - 12 ).
- Zehirli bir yılan tarafından ısırıldı ve ona hiçbir şey olmadı ( Elçilerin İşleri 28:3 - 5 ).
- Ateş ve dizanteri hastası bir adamı iyileştirdi ( Elçilerin İşleri 28:8 ).
Pavlus'u gören ve duyanlar için, tıpkı İsa'nın mucizelerinin bir zamanlar onun gücünü kanıtladığı gibi, bu mucizeler onun Tanrı'dan gelen yetkisini kanıtladı ( Markos 2:10 ).
Şam yolunda Pavlus'un din değiştirmesi
Pavlus'un yaşamının en dikkat çekici yönlerinden biri, genç bir adamken Hıristiyanlara zulmetmesiyle tanınması, ancak yaşamının sonunda bir Hıristiyan olarak önemli bir zulme katlanmış olmasıdır . Elçilerin İşleri Kitabı ve Pavlus'un kendi mektupları, bu dramatik değişimin nasıl gerçekleştiğine dair bir açıklama sunar.
“ Bu sırada Saul, Rab'bin öğrencilerine karşı ölümcül tehditler savurmaya devam ediyordu. Başkâhine gitti ve ondan Şam'daki sinagoglara mektuplar istedi; öyle ki, orada Yol'dan erkek ya da kadın herhangi birini bulursa, onları tutsak olarak Yeruşalim'e götürebilsin. Yolculuğunda Şam'a yaklaşırken, birdenbire gökten bir ışık etrafını aydınlattı. Yere düştü ve bir sesin kendisine, 'Saul, Saul, neden bana zulmediyorsun?'
"Sen kimsin, Tanrım?" diye sordu.
"Ben zulmettiğin İsa'yım" diye yanıtladı. "Şimdi kalk ve şehre git, sana ne yapman gerektiği söylenecek."
Saul'la birlikte seyahat eden adamlar orada suskun bir halde durdular; sesi duydular ama kimseyi görmediler. Saul yerden kalktı, ama gözlerini açtığında hiçbir şey göremedi. Böylece onu elinden Şam'a götürdüler. Üç gün boyunca kördü ve hiçbir şey yiyip içmedi. ” — Elçilerin İşleri 9:1 – 9
Bu ünlü karşılaşma, Şam'a giden yol, Şam dönüşümü ve Şam Christophany ( enkarnasyonundan farklı bir Mesih vizyonu ) olarak anılır. Pavlus bazı Hıristiyanları tutsak olarak toplamaya giderken, İsa onu olduğu yerde durdurdu ve onu kör ederek sakat bıraktı.
Ancak Pavlus artık zulmettiği kişinin gerçek kimliğini ve gücünü biliyor olsa da, İsa'nın lütfunu ve iyileştirme gücünü henüz öğrenmemişti. Ve bunun için, Mesih'in bir takipçisiyle tanışması gerekecekti.
“ Şam'da Ananias adında bir öğrenci vardı. Rab ona bir görüntüde, 'Ananias!' diye seslendi.
"Evet, Tanrım," diye yanıtladı.
Rab ona, "Düz Sokak'taki Yahuda'nın evine git ve Saul adında Tarsuslu bir adam iste, çünkü o dua ediyor" dedi. Bir rüyette Ananias adında bir adamın gelip görüşünü geri kazanmak için ellerini onun üzerine koyduğunu gördü.'
Ananias, "Efendimiz," diye yanıtladı, "Bu adam ve onun Yeruşalim'deki kutsal halkına yaptığı tüm kötülükler hakkında birçok rapor duydum. Ve senin adını anan herkesi tutuklamak için başkâhinlerden aldığı yetkiyle buraya geldi.'
Ama Tanrı Hananya'ya, 'Git! Bu adam, Yahudi olmayanlara, onların krallarına ve İsrail halkına adımı duyurmak için seçtiğim araçtır. Ona benim adım için ne kadar acı çekmesi gerektiğini göstereceğim.'
Sonra Ananias eve gitti ve içeri girdi. Ellerini Saul'un üzerine koyarak şöyle dedi: "Saul kardeş, sen buraya gelirken yolda sana görünen Rab İsa, yeniden görüp Kutsal Ruh'la dolman için beni gönderdi." Hemen Saul'un gözlerinden pul gibi bir şey düştü ve Saul tekrar görmeye başladı. Ayağa kalkıp vaftiz oldu ve biraz yemek yedikten sonra gücünü geri kazandı. ” — Elçilerin İşleri 9:10 – 19
Pavlus sonraki birkaç günü tam da yakalamaya geldiği Hıristiyanlarla geçirdi ve hemen İsa Mesih'in sevindirici haberini vaaz etmeye başladı - hem Hıristiyanları hem de Yahudileri aynı şekilde karıştırdı. Pavlus'un bir Hıristiyan vaizi olarak ününün, Hıristiyanlara zulmeden biri olarak ününü aşması zaman alacaktı.
Pavlus, ihtidasıyla ilgili kendi anlatımlarında, İsa'nın kendisine göründüğünü söyler ( 1 Korintliler 15:7 – 8 ) ve İsa'nın kendisine müjdeyi açıkladığını iddia eder ( Galatyalılar 1:11 – 16 ).
Pavlus, Korintoslulara yazdığı mektubunda, İsa'nın kendisi de dahil olmak üzere birçok kişiye göründüğüne işaret ederek görgü tanıklığının otoritesine başvurur. Galatyalılara yazdığı mektupta, Galatyalıların kendilerine sunduğu müjdeye doğrudan Tanrı'dan geldiği için güvenebileceklerini ve ilk havarilerin onun mesajını desteklediklerini öne sürüyor ( Galatyalılar 2:6 – 9 ) .
Şam yolundaki bu karşılaşma, Pavlus'un kim olduğunu tamamen yeniden tanımladı ve yolculuğunun amacını, Hıristiyanları susturmaktan onları desteklemek için konuşmaya çevirdi. Sayılarından çıkarmak yerine üzerine ekledi. Ve İsa onu yeniden yönlendirdiğinde, Pavlus hayatının geri kalanında bu yörüngede devam etti.
Pavlus ne zaman yaşadı?
Bilim adamları, Paul'ün MÖ 5 ile MS 5 arasında doğduğuna ve MS 64 veya 67 civarında öldüğüne inanıyor. O, İsa'nın çağdaşıyken, yolları hiç kesişmedi - en azından, İsa ölmeden önce.
Birinci yüzyıl, Hıristiyanlık için çalkantılı bir dönemdi. Yeni din savunmasızdı ve her yerde onun küfür olduğuna inanan Yahudilerin ve Sezar'ın otoritesine meydan okuyup huzursuzluk yarattığına inanan Romalıların muhalefetiyle karşılaştı. Yahudi cemaatinde bir lider olarak Pavlus, hızla yayılan Hristiyan cemaatini bir tehdit olarak gördü ve ilk Hristiyanların karşılaştığı zulme doğrudan katkıda bulundu.
Ancak İsa ile karşılaşmasından sonra, Pavlus, Hıristiyanlığı yok etmek yerine, nereye giderse gitsin, inancın alevlerini körükledi. Pavlus, İsa dışında herhangi bir kişiden daha fazla, Hıristiyanlığın bu kadar hızlı yayılmasının nedeniydi.
Saul Paul mü oldu?
Pavlus'un "eskiden Saul olduğu" ve İsa'nın onu çağırdığında adını Paul olarak değiştirdiği yaygın bir yanılgıdır. "Zulme uğrayan Saul, zulme uğrayan Paul oldu" gibi bir şey duymuş olabilirsiniz.
Ama bunu söyleyen bir ayet yok. Ve Paul ve Saul aslında aynı ismin iki versiyonudur.
Saul Hristiyanlığa geçtikten kısa bir süre sonra, Luka bize onun Pavlus olarak da adlandırıldığını söyler ( Elçilerin İşleri 13:9 ) ve İncil'in geri kalanının büyük bir kısmında ondan Pavlus olarak söz edilir. Ancak İsa ondan Pavlus olarak bahsetmez ve din değiştirmesinden sonra 11 kez daha Saul olarak anılmaya devam etti.
Eski Ahit'te, Tanrı'nın zaman zaman insanların isimlerini değiştirdiği doğrudur ( Yaratılış 17:5'te Abram İbrahim oldu ve Yaratılış 32:28'de Yakup İsrail oldu ). Ama burada böyle olmadı.
Gerçek şu ki, Saul İbranice bir isimdi ve Paul aynı ismin Yunanca versiyonuydu. ( "Yakup"un Yunanca "Yakup" biçimi ve "Yahuda"nın "Yahuda"nın Yunanca biçimi olmasına benzer şekilde. ) Pavlus Yunan topluluklarını müjdelemeye başladığında ( ve Yeni Ahit'in çoğu Yunanca yazıldığından beri ) , adının Yunanca versiyonunu en çok din değiştirdikten sonra görmemiz mantıklı.
Yahudi olmayanlara Pavlus'un bakanlığı
Pavlus'un Hıristiyanlığı etkilemesinin tüm yollarından en büyüğü, muhtemelen, müjdeyi Yahudi olmayan topluluklara yaymadaki rolüydü. Bunu yapan tek elçi kesinlikle o değildi, ancak “Yahudi olmayanların elçisi” olarak biliniyor çünkü İsa onu özellikle ona hizmet etmeye çağırdı ( Elçilerin İşleri 9:15 ), o ve diğer havariler bunun onun havarisi olduğu konusunda hemfikirdiler. Rol ( Galatyalılar 2:7 ) ve inkar edilemez bir şekilde hizmetinin odak noktası buydu.
Hristiyanlık ortaya çıktığında, genellikle bir Yahudi mezhebi olarak düşünüldü - Yahudi öğretileri ve inançları üzerine inşa edildi ve çoğu Hristiyan da Yahudi olduğu için, çoğu hala Musa Yasasında kurulan Yahudi gelenek ve törenlerini takip ediyordu.
Ancak Hıristiyanlık, Yahudilikten kökten farklıydı ve ilk Hıristiyanların çoğu Kanuna uysa da, bu, İsa'ya inanmak için bir ön koşul değildi. Musa Kanunu ve onları bağlayan eski ahit, İsa'nın yeni ahdi ve sevgi kanunu ile değiştirildi ( Yuhanna 13:34 - 35 ).
Pavlus, havariler ve ilk Hıristiyanlar için Kanun ( ve özellikle sünnet ), zamanlarının en büyük teolojik meselelerinden biriydi. Birinci yüzyıldaki Yahudiler, Tanrı'nın seçilmiş halkı olarak Kanun'un kimliklerinin merkezinde olduğuna inanarak büyüdüler ve İsa'nın Kanunu geçersiz kıldığını tam olarak kavramak için mücadele ettiler ( İbraniler 8:13 ) .
Havariler Pavlus ile aynı fikirde
Pavlus, Yahudi olmayan Hıristiyanlara sünnet hakkında endişelenmemelerini söylemek için sürekli mektup yazıyordu ( tahmin edebileceğiniz gibi, sünnetsiz yetişkinler bunu yapmak zorunda kalacakları fikrinden haklı olarak korkmuşlardı ) ve Elçilerin İşleri 15'te havariler Pavlus'la bir araya geldi ve Barnabas'a meseleyi resmen halletmesi için, çünkü Yahudi Hıristiyanların cepleri Yahudi olmayanlara sünnet olmalarını söylemeye devam ediyordu.
Petrus, Tanrı'nın Yahudi Hıristiyanlar ile Yahudi olmayan Hıristiyanlar arasında ayrım yapmadığını, çünkü onlara her ikisine de Kutsal Ruh'u verdiğini ve eğer tüm Yahudilik tarihinde hiç kimse ( İsa hariç ) Kanunu yerine getirememişse, o zaman neden bu yükü Yahudi olmayanlara mı yüklüyorlar ( Elçilerin İşleri 15:7-11 )?
Havari Yakup herkesi dinledikten sonra şu sonuca vardı:
“ Bu nedenle, kanımca, Tanrı'ya dönen Yahudi olmayanların işini zorlaştırmamalıyız. Bunun yerine onlara yazıp putlara bulaşan yiyeceklerden, fuhuştan, boğularak öldürülen hayvanların etinden ve kandan sakınmalarını söylemeliyiz. Musa'nın yasası eski zamanlardan beri her kentte duyurulmakta ve her Şabat Günü havralarda okunmaktadır. ” — Elçilerin İşleri 15:19 – 21
Fark ettiyseniz, elçiler Yahudi olmayanların "en önemli" emirleri, Büyük On'u veya buna benzer herhangi bir şeyi izlemesi gerektiğine karar vermediler. Bunun yerine, diğer uluslardan olanlara , Yahudi kardeşlerine karşı kültürel olarak duyarlı olmaları talimatını verdiler , çünkü Yahudiler her yerde Kanuna saygı duyuyor ve uyguluyorlardı.
Ancak, Yahudi olmayanların Hıristiyan olmak için Yahudi geleneklerini benimsemeleri gerekmediği konusunda havarilerin hemfikir olmasına rağmen, Yahudi Hıristiyanlar hâlâ yasalara uyan Hıristiyanları üstün görüyorlardı ve Petrus bile favorileri oynaması için kendisine baskı yapılmasına izin verdi.
Paul bunun kaymasına izin vermeyecekti.
Paul, Peter'la yüzleşir
Petrus bir vizyon aldıktan sonra ( Elçilerin İşleri 10:9 – 16 ), sevindirici haberi Yahudi olmayanlarla paylaşmayı özel olarak savunan ilk havarilerden biriydi. Ancak Yahudi olmayanlar kiliseye katıldıkça Pavlus, Petrus'un hâlâ yasaya değer verenlerle itibarını kurtarmak için Yahudi olmayan Hıristiyanlara farklı davrandığını fark etti.
Bu yüzden Paul onu bunun üzerine çağırdı.
" Kefas Antakya'ya geldiğinde, ona karşı çıktım, çünkü o mahkum edilmişti. Çünkü bazı adamlar Yakup'tan gelmeden önce Yahudi olmayanlarla birlikte yemek yerdi. Ama geldiklerinde, sünnet grubuna mensup olanlardan korktuğu için geri çekilmeye ve kendisini Yahudi olmayanlardan ayırmaya başladı. Diğer Yahudiler de ikiyüzlülüğünde ona katıldılar, öyle ki onların ikiyüzlülüğü Barnabas'ı bile yoldan çıkardı.
Müjde'nin hakikatine uygun hareket etmediklerini görünce hepsinin önünde Kefas'a, 'Sen bir Yahudisin, ama Yahudi gibi değil, Yahudi olmayan biri gibi yaşıyorsun' dedim. O halde Yahudi olmayanları Yahudi geleneklerini takip etmeye nasıl zorluyorsunuz?
Doğuştan Yahudi olan ve öteki uluslardan günahkâr olmayan bizler, kişinin Yasa'nın gereklerini yaparak değil, İsa Mesih'e iman ederek aklandığını biliriz. Böylece biz de Yasa'nın gereklerini yaparak değil, Mesih'e iman ederek aklanalım diye Mesih İsa'ya iman ettik, çünkü hiç kimse Yasa'nın gereklerini yapmakla aklanmaz. '” — Galatyalılar 2:11 – 16
Pavlus sözlerine şöyle devam ediyor: "Eğer aklanma Yasa aracılığıyla elde edilebilseydi, Mesih bir hiç uğruna öldü!" ( Galatyalılar 2:21 ). Ve daha önce Galatyalılara yazdığı mektubunda açıkladığı gibi, Petrus, Yakup ve Yuhanna onunla zaten aynı fikirdeydiler: Yahudi olmayanların Musa'nın Yasasını takip etmelerine gerek yoktu ve Yahudi Hıristiyanlar, Yahudi olmayan Hıristiyanlardan daha iyi ya da üstün değillerdi, çünkü onlar uymaktaydılar .
Pavlus, Elçilerin İşleri 15'te Hıristiyanların sünnet edilmeleri gerekmediğini savunsa da , Timoteos'u hemen sonraki bölümde “o bölgede yaşayan Yahudiler yüzünden” sünnet etti ( Elçilerin İşleri 16:1 – 3 ).
Paul'ün misyonerlik yolculukları
Elçilerin İşleri, Pavlus'u Küçük Asya, Kıbrıs, Yunanistan, Makedonya ve Suriye'ye götüren üç misyonerlik yolculuğunu kaydeder. Bazı akademisyenler, dördüncü bir misyonerlik yolculuğunun da olduğunu iddia ediyor. Bunların her birinde Pavlus ve arkadaşları, Müjde'yi Yahudi olmayanlara ulaştırmak için yola çıktılar ve Pavlus'un mektuplarında ( ve diğer birçoklarında ) yazdığı kiliseleri kurdular.
Bazı durumlarda, Pavlus vaaz ettiği şehirlerde bir yıldan fazla zaman geçirdi, oradaki imanlılarla birlikte yaşadı ve Mesih'i örnek alan bir yaşam tarzı modellendi. Pavlus, hayatı boyunca müjdeyi yaymak için muhtemelen 10.000 milin üzerinde yol kat etti.
Pavlus'un ilk misyonerlik yolculuğu ( Elçilerin İşleri 13 – 14 )
Pavlus'un ilk yolculuğu Antakya'da Kutsal Ruh'tan gelen bir çağrıyla başladı ( Elçilerin İşleri 13:2 – 3 ). Barnabas ve John ( Markos İncili'nin yazarı olduğuna inanılan Mark olarak da bilinir ) adında bir adamla birlikte kiliseden ayrıldı ve birlikte Akdeniz'de bir ada olan Kıbrıs'a yelken açtılar .
Pavlus burada ilk mucizesini gerçekleştirdi, belki de Şam yolundaki kendi ihtidasından esinlenerek: onların bir prokonsülü müjdeleme girişimlerine karşı çıkan bir büyücüyü kör etti ( Elçilerin İşleri 13:10 - 12 ).
Daha sonra , John Mark'ın Paul ve Barnabas ile yollarını ayırdığı Pamphylia'daki Perga'ya yelken açtılar ( bu, daha sonra Paul ve Barnabas arasında bir gerilim noktası haline geldi ). Oradan Paul ve Barnabas, Türkiye'nin dağlarında bir şehir olan Psidion Antioch'a gitti.
Psidion Antakya'da, Pavlus ve Barnabas Şabat sırasında bir sinagoga girdiler ve Pavlus müjdeyi hem Yahudilere hem de Yahudi olmayanlara vaaz etti. Bir sonraki Şabat günü gelip konuşma yapmaları için davet edildiler ve yaptıklarında şehrin çoğu katıldı. Toplantıya katılan Yahudilerin çoğu sinirlendi ve onları durdurmaya çalıştı, ancak Yahudi olmayanlar onların mesajlarını kabul ettiler. Pavlus ve Barnabas sonunda zulüm nedeniyle Psidion Antakya'dan ayrıldılar ve Konya adlı başka bir Türk şehrine gittiler . "Orada hatırı sayılır bir zaman" geçirdiler ( Elçilerin İşleri 14:3 ) ve şehir giderek daha fazla bölündü: bazı Yahudiler ve Yahudi olmayanlar onları destekledi ve diğerleri onlara sövdü. Pavlus ve Barnabas'a karşı çıkanlar, onları taşlamak için bir düzen kurdular, ancak bunun haberini aldılar ve Likaonya'nın başkenti olan Likaonya'ya kaçtılar.
Orada Pavlus başka bir mucize daha gerçekleştirdi: doğuştan topal olan bir adamı iyileştirdi ( Elçilerin İşleri 14:8 - 10 ). Bunu gören halk, Pavlus ve Barnabas'ı tanrı sandılar ve Pavlus ile Barnabas onları yapmamaya ikna etmeye çalışsalar da onlara kurbanlar sunmaya çalıştılar.
Psidion Antakya ve Konya'da onlara karşı çıkan insanlardan bazıları, onları Listra'ya kadar takip ederek kalabalığı onlara karşı ayaklandırdılar. Pavlus'u taşladılar ve şehrin dışında ölüme terk ettiler. Sonra ayağa kalktı ve tekrar içeri girdi. Ertesi gün, "çok sayıda öğrenci kazandıkları" ( Elçilerin İşleri 14:21 ) başka bir Likaonya şehri olan Derbe'ye doğru yola çıktılar.
Pavlus ve Barnabas, Derbe'den , oradaki yeni imanlıları teşvik ederek ve her kiliseye ihtiyarlar atayarak, daha önce vaaz vermiş oldukları şehirlere geri döndüler.
Pavlus'un ikinci misyonerlik yolculuğu ( Elçilerin İşleri 15:36 – 18:22 )
Antakya'da bir süre kaldıktan sonra Pavlus, Barnabas'tan birlikte kurdukları kiliseleri ziyaret etmek için kendisiyle birlikte gitmesini istedi. Barnabas, John Mark'ı tekrar getirmek istedi ama Paul, John Mark'ın daha önce onları terk etmesinden dolayı gelmesi gerektiğini düşünmedi. Böylece Paul ve Barnabas yollarını ayırdı: Barnabas, John Mark'ı Kıbrıs'a götürdü ve Paul, Silas adında bir adamı Suriye ve Kilikya'ya götürdü .
Pavlus ve Silas, Derbe'den ve ardından Listra'dan geçerek Timoteos adında bir imanlıyı aldılar ( bu, Timoteos Pavlus'un 1. Timoteos ve 2. Timoteos'ta yazdığı Timoteos'tur ). Birlikte kasabadan şehre seyahat ettiler ve insanlara havarilerin Kudüs Konsili'nde neye karar verdiklerini anlattılar; burada Yakup Yahudi olmayan Hıristiyanlara sünnet konusunda endişelenmemelerini söyledi, bu oldukça ironikti, çünkü Pavlus Timoteos'u yeni sünnet etmişti ( Elçilerin İşleri 16 : 3 ) .
Kutsal Ruh, Pavlus ve arkadaşlarının Asya eyaletinde vaaz vermesini engelledi, bu yüzden Frigya ve Galatya'ya gittiler ( burada Pavlus'un daha sonra Galatyalılara yazacağı kiliseyi diktiler ) ve sonunda Troas'a gittiler .
"Asya", bugün Türkiye olarak bildiklerimizin bir kısmında çok özel bir bölgeye atıfta bulunurdu, ancak batılılar bu adı, sonunda tüm kıta için kullanana kadar, doğularındaki hemen hemen her şeyi tanımlamak için kullanmaya başladılar.
Pavlus'un grubu Makedonya'ya götüren bir görümü vardı ve ilginç bir şekilde, Elçilerin İşleri'nin yazarı burada öyküye dahil olmaya başlıyor: "Paul görümü gördükten sonra, hemen Makedonya'ya gitmeye hazırlandık ve Tanrı'nın bizi çağırdığı sonucuna vardık onlara müjdeyi vaaz etmek için” ( Elçilerin İşleri 16:10 , vurgular eklenmiştir ).
Makedonya'nın ana şehri olan Filipi'ye varmak için birkaç ilden geçtiler . Burada zengin bir kumaş satıcısı olan Lydia'nın da aralarında bulunduğu bir grup kadınla tanıştılar. Lydia ve ev halkını vaftiz ettikten sonra onları evinde kalmaya davet etti. Bunlar, Pavlus'un Filipililer'de yazdığı kilisenin ilk üyeleriydi .
Filipi'de bulundukları süre boyunca , yerel bir köle kızı ele geçiren bir ruh Pavlus'u rahatsız ediyordu, bu yüzden onu kızdan kovdu ( Elçilerin İşleri 16:18 ). Normalde insanlar bu olduğunda çok sevinirler, ama köle kızın sahipleri ruh yüzünden ondan para kazanıyorlardı , bu yüzden oldukça kızdılar. Herkesi Paul ve Silas'a karşı kışkırttılar ve yerel makamları onları dövüp hapse attırmaları için ikna etmeyi başardılar.
Paul ve Silas hapisteyken bir deprem oldu ve hapishanenin kapıları açıldı ve herkesin zincirleri çözüldü ama kimse kaçmaya çalışmadı. Pavlus ve Silas, müjdeyi gardiyanla paylaştılar ve serbest bırakıldıklarında Lidya'nın evine döndüler ve ardından Selanik'e doğru yola çıktılar .
Pavlus üç Şabat günü sinagoglarda ders verdi ve daha sonra 1 Selanikli ve 2 Selanikli'ye yazacağı inananlar grubunu kurdu . Pek çok takipçi kazandı, ancak ona karşı çıkanlar isyan çıkarıp taraftarlarını tehdit ettiler, bu yüzden inananlar onu Veria'ya gönderdiler .
Verian Yahudileri "mesajı büyük bir şevkle aldılar ve Pavlus'un söylediklerinin doğru olup olmadığını görmek için her gün Kutsal Yazıları incelediler" ( Resullerin İşleri 17:11 ). Ne yazık ki Selanik'te Pavlus ve arkadaşlarına karşı çıkanlardan bazıları onun Veria'da olduğunu duyunca gelip ortalığı karıştırmaya başladılar. Paul Atina'ya gitti . Silas ve Timothy geride kaldılar ama daha sonra yetişeceklerdi.
Atinalılar yeni fikirleri tartışmaya alışkındılar ve Pavlus'un vaaz ettiği mesajı daha önce hiç duymamışlardı, bu yüzden ilgilerini çektiler ve onunla tartıştılar. Dinleyicilerinden bazıları iman etti ve sonra Korintos'a gitti .
Pavlus bir buçuk yıl Korint'te kaldı , sinagoglarda vaaz verdi ve çeşitli sosyal statülerden hem Yahudi hem de Yahudi olmayan takipçiler kazandı ve daha sonra 1 Korintliler ve 2 Korintliler'de yazacağı inananlar grubunu oluşturdu . Kendisi gibi çadırcı olan Aquila ve Priscilla adlı iki kişinin yanında kaldı. Silas ve Timothy burada ona yeniden katıldı.
Pavlus'a karşı çıkan Yahudiler, Yahudi yasalarına dayanarak ona karşı suçlamalarda bulunmaya çalıştılar, ancak Roma prokonsülü onların davalarını dinlemekle ilgilenmedi. Pavlus, Priskilla ve Akuila'yı alıp Efes'e gitti .
Efes'te Pavlus sinagoga girdi ve Yahudilerle tartıştı ve eğer yapabilirse geri döneceğine söz verdi . Sonra ikinci yolculuğunun sona erdiği Yeruşalim ve Antakya'ya geri döndü.
Pavlus'un üçüncü misyonerlik yolculuğu ( Elçilerin İşleri 18:23 – 20:38 )
Pavlus üçüncü misyonerlik yolculuğuna , kurduğu kiliseleri inşa etmeye devam ettiği Galatya ve Frigya'ya dönerek başladı .
Pavlus oradan Efes'e geri döndü ve orada , o sırada müjdeyi tam olarak kavramamış olan Apollos tarafından eğitildikleri için Kutsal Ruh'a aşina olmayan bazı inananlarla karşılaştı.
Pavlus iki yıldan fazla bir süre Efes'te kaldı ve bu süre zarfında sinagogda öğretmekten Tyrannus'un amfisinde müjdeyi tartışmaya geçti. Elçilerin İşleri, " Asya ilinde yaşayan tüm Yahudilerin ve Yunanlıların Rab'bin sözünü işittiklerini" kaydeder ( Elçilerin İşleri 19:10 ).
Bu süre zarfında Pavlus birçok mucize yaptı ve dokunduğu şeylerin bile insanları iyileştirdiği bildirildi ( Elçilerin İşleri 19:12 ). Tehlikeli bir şeytani ruh, İsa ve Pavlus'u tanıdığını iddia ettikten sonra, insanlar Pavlus'a ve takipçilerine akın etti ve kilise hızla büyüdü.
Bu sıralarda Pavlus Yeruşalim'e gitmeye karar verdi , bu yüzden Makedonya ve Ahaya'dan geçerek Roma'da durma planları yaptı . Bu arada, Efes kargaşa içindeydi, çünkü Hıristiyanlığın hızlı büyümesi putperestliğe dayanan işleri engellemişti.
Şehir isyanın eşiğindeydi ve Paul arkadaşlarına yardım etmek için geri dönmek istedi, ancak belediye memuru durumu onsuz hafifletmeyi başardı. ( Bu iyi bir şeydi, çünkü o işletme sahipleri Paul'e oldukça kızmışlardı ve muhtemelen onu öldürürlerdi. )
Paul Yunanistan'da üç ay kaldı , ardından kendisine karşı komplo kuran bazı insanlardan kaçınmak için Makedonya'ya döndü . Troas'ta ( Makedonya'da bir şehir ), Paul üst kattaki bir odada ders verirken , genç bir adam uyuyakaldı ve pencereden düşerek düşerek öldü. Paul onu diriltti, sonra gitti.
Yeruşalim'e ulaşmak için acele eden Paul, Troas'tan Assos'a , Midilli'ye , Sakız Adası'na ve son olarak Milet'e sıçradı ve burada Efes'in yaşlılarından onunla buluşmalarını istedi. Onları cesaretlendirdikten sonra bir gemiye bindi ve çok sayıda Hıristiyan onu oraya gitmemesi konusunda uyarmasına rağmen Kudüs'e döndü.
Paul'ün dördüncü misyonerlik yolculuğu (?)
Bazıları Pavlus'un dördüncü bir misyonerlik yolculuğu yaptığını iddia ediyor, çünkü bazı mektupları Elçilerin İşleri'nde açıklanmayan olaylara ve ziyaretlere atıfta bulunuyor. Bu, büyük ölçüde Pavlus'un Roma'da bir kez mi yoksa iki kez mi hapsedildiğine bağlıdır, ki bu mektupları hakkında muğlaktır. Bununla birlikte, ilk kilise babaları Pavlus'un aslında İspanya'ya seyahat ettiğini iddia ettiler.
Birinci yüzyılda Romalı kilise babası Clement, Korintoslulara yazdığı mektupta, Pavlus'un o zamanlar muhtemelen İspanya anlamına gelen "batının en ucuna gittiğini" söyledi. Dördüncü yüzyılda kilise babası Chrysostom'lu John, "Roma'da bulunduktan sonra İspanya'ya döndü, ancak oradan bu bölgelere tekrar gelip gelmediğini bilmiyoruz" dedi. Ve Yeruşalimli Kiril ( yine dördüncü yüzyıldan ) Pavlus'un "vaaz etme ciddiyetini İspanya'ya kadar taşıdığını" yazdı.
Yine de bilim adamları, Pavlus'un bu dördüncü yolculuğu yaptığından emin olamazlar, çünkü onun diğer üç yolculuğunun birincil kaynakları ( Elçilerin İşleri ve mektuplar ) bize onun hakkında açık bir açıklama vermemektedir.
Paul kaç kez deniz kazası geçirdi?
Paul birçok yolculuğunda tekneyle seyahat etti. Tahmin edebileceğiniz gibi, tekneler birinci yüzyılda özellikle uzun yolculuklarda o kadar güvenli değildi. Pavlus, muhtemelen Yeruşalim'e son yolculuğundan önce yazdığı Korintoslulara yazdığı ikinci mektubunda, üç kez deniz kazası geçirdiğini iddia ediyor:
“ Üç kez sopalarla dövüldüm. Bir kez taşlandım. Üç kez gemi kazası geçirdim; bir gece ve bir gün denizde başıboş kaldım; ” — 2 Korintliler 11:25
Mektuplarda veya Elçilerin İşleri'nde bu enkazlarla ilgili başka bir kayıt yoktur, ancak Elçilerin İşleri 27, dördüncü bir gemi enkazını çok daha ayrıntılı olarak kaydeder. Paul, Roma'daki duruşmaya giderken, teknesi şiddetli bir fırtına ve tehlikeli sularla karşılaşır. Askerler sert önlemler aldı, ancak bir melek Pavlus'la konuştu ve onları yol boyunca cesaretlendirdi ve tavsiyelerde bulundu.
Paul'e yönelik suikast girişimleri
Pavlus hizmeti sırasında birçok insanı çıldırttı. Elçilerin İşleri'nde altı kez, Yahudiler ve Yahudi olmayanlar benzer şekilde onu öldürme planları yaptılar ve bu zamanlardan birinde onu taşladılar ve ölüme terk ettiler.
Sadece Mukaddes Kitabın açıkça saldırmayı veya ona zarar vermeyi değil, onu öldürmeyi planladıklarını söylediği zamanları sayarsak, burada sıralı sıradalar.
1. Şam'da
Pavlus, Şam yolunda din değiştirdikten hemen sonra havralarda vaaz etmeye başladı. Birkaç gün sonra insanlar onu öldürmeyi planlamaya başladılar ve gece gündüz şehrin kapılarını gözetlediler. Takipçileri onu bir sepet içinde şehrin içine ve dışına kaçırdılar ( Elçilerin İşleri 9:23 – 25 ).
2. Kudüs'te
Pavlus Şam'dan ayrıldığında Yeruşalim'e gitti ve oradaki öğrencilere katılmaya çalıştı. Helenistik Yahudilerle tartışmaya başladı ve onu öldürmeye çalıştılar, bu yüzden Hıristiyanlar onu Sezariye'ye götürdüler ve Tarsus'taki evine gönderdiler ( Elçilerin İşleri 9:26 – 30 ).
3. Konya'da
Pavlus ve Barnabas, Konya'da uzun zaman geçirdiler ve şehir bölündü: bazı insanlar onları destekledi ve diğerleri onlardan nefret etti. Yahudiler ve Yahudi olmayanlar benzer şekilde onları taşlamak için plan yaptılar ve Pavlus ile Barnabas bunu öğrenince Listra'ya kaçtılar ( Elçilerin İşleri 14:4 – 6 ).
4. Listra'da
Paul, Listra'da bir adamı iyileştirdikten sonra, insanlar onun ve Barnabas'ın tanrılar, Zeus ve Hermes olduğunu düşündüler ve onlara kurban kesmeye çalıştılar. Ama sonra Antakya ve Konya'dan bazı Yahudiler geldi ve bu kalabalığı Pavlus'u taşlamaya ikna etti. Onu öldürdüklerini sandılar, bu yüzden onu şehir kapısının dışında bıraktılar. ( Hâlâ hayattaydı. ) Sonra o ve Barnabas ayrıldı ( Elçilerin İşleri 14:8 – 20 ).
5. Kudüs'te ( tekrar )
Pavlus başkâhine hakaret ettikten ve Sadukiler ile Ferisiler arasında yoğun bir teolojik tartışmayı ateşledikten sonra, 40'tan fazla kişiden oluşan bir grup Pavlus'u öldürene kadar bir şey yiyip içmemeye yemin etti ( Elçilerin İşleri 23:12 – 13 ).
Planları, bir yüzbaşının Pavlus'u sorgulanmak üzere Sanhedrin'e göndermesini ve yolda onu öldürmesini sağlamaktı. Ancak biri yüzbaşıyı plan konusunda uyardı ve bunun yerine Pavlus'u Sezariye'deki valiye götürmek için yaklaşık 500 asker topladı.
6. Kayseri'de
Yıllar sonra, Paul hala tutukluydu ve Porcius Festus adında yeni bir prokonsül sorumluydu. Pavlus'u suçlayanlar, “yolda onu öldürmek için pusu kurdukları için” Yeruşalim'e geri gönderilmesini talep ettiler ( Elçilerin İşleri 25:3 ).
Festus reddetti ve onlara, Pavlus'un bir Roma vatandaşı olarak ayrıcalığını kullanarak cesur bir talepte bulunduğu Caesarea'da davalarını açmalarını söyledi.
Pavlus'un Sezar'a çağrısı
Pavlus Sezariye'de ilk kez hapsedildiğinde, Vali Feliks'e başvurdu, ardından iki yıl hapis yattı ve hiçbir ilerleme olmadı. ( Vali Felix, Yahudilerin kendisini sevmesini istediği ve Paul'ün kendisine rüşvet vereceğini umduğu için onu oyaladı. )
Porcius Festus, Felix'in yerini aldı ve Paul'ün kendini savunduğunu duyduktan sonra, Paul'e Kudüs'te yargılanmak isteyip istemediğini sordu.
Yahudi suçlayıcılarını yatıştırmak için uzayıp giden davasından bıkan Paul, bir Romalı olarak Sezar'a başvurma hakkını talep etti:
" Şimdi yargılanmam gereken Sezar'ın mahkemesinin önünde duruyorum. Sizin de çok iyi bildiğiniz gibi, Yahudilere hiçbir kötülük yapmadım. Bununla birlikte, ölümü hak eden bir şey yapmaktan suçluysam, ölmeyi reddetmem. Ama bu Yahudilerin bana yönelttikleri suçlamalar doğru değilse, kimsenin beni onlara teslim etmeye hakkı yoktur. Sezar'a sesleniyorum!"
Festus, konseyiyle görüştükten sonra şunları söyledi: “Sezar'a başvurdunuz. Sezar'a gideceksin! ” — Elçilerin İşleri 25:10 – 12
Ne yazık ki Elçilerin İşleri Kitabı, Pavlus'un Sezar'ın önünde yargılanmasından önce sona eriyor. Ancak Sezariye'den ayrılmadan önce, başka bir hükümdar - Kral II. Herod Agrippa - onun durumunu dinler ve Festus'a şunları söyler:
“ Bu adam Sezar'a başvurmasaydı serbest bırakılabilirdi. ” — Elçilerin İşleri 26:32
Belki Pavlus, Sezar'a başvurmanın sonunda davasına bir son vereceğini umuyordu, ama ne yazık ki bu onları daha da ileriye sürükledi.
Veya . . . belki de Pavlus'un Roma imparatorluğunun liderlerine Mesih hakkında tanıklık etmesi stratejik bir hamleydi. Sezar'ın sarayına ve Roma adalet sistemine tutsak seyirci olarak sahip olmak, başından beri Pavlus'un oyunu olabilirdi.
Pavlus'un ev hapsi ( Elçilerin İşleri 28:14 – 31 )
Pavlus, Sezar'a başvurarak, Festus'u kendisini mahkemeyi beklemesi için Roma'ya göndermeye zorladı. Nihayet vardığında, "Pavlus'un kendisini koruması için bir askerle tek başına yaşamasına izin verildi" ( Elçilerin İşleri 28:16 ). Pavlus burada iki yıl boyunca Roma'da Yahudilere özgürce vaaz verdi. Akademisyenler , Filipililere mektubunu yazdığında bunun muhtemel olduğuna inanıyorlar , çünkü zincirlenmiş olmaktan bahsediyor ( Filipililer 1:12 – 13 ).
Elçilerin İşleri Kitabı, Pavlus'un ev hapsinde bitmesiyle sona erer ve mektuplardan durum hakkında fazla bir şey öğrenmiyoruz ve bilginler, Pavlus'un ev hapsinden hiç serbest bırakılıp bırakılmadığı konusunda tartışıyorlar. Bazıları, mektuplarının tutukluluğundan geçmiş zamanda bahsettiğini ve ancak ev hapsinden sonra gerçekleşmiş olabilecek şeylere atıfta bulunduğunu iddia ediyor.
Örneğin, 2. Timoteos'ta ( ölümünden kısa bir süre önce yazıldığına inanılır ) yakın zamanda Troas'a yaptığı bir geziden bahsediyor gibi görünüyor ( 2. Timoteos 4:13 ); Roma'daki ev hapsinden iki yıldan fazla bir süre önce.
Pavlus'un dördüncü bir misyonerlik yolculuğu yapıp yapmadığı ( muhtemelen İspanya'ya ) büyük ölçüde Roma'da bir veya iki kez hapsedilip hapsedilmediğine bağlıdır.
Pavlus Mukaddes Kitabın ne kadarını yazdı?
Havari Pavlus geleneksel olarak Yeni Ahit'in 13 kitabının yazarı olarak kabul edilir . Mukaddes Kitapta ( geleneksel olarak ) en çok kelimeyi yazma unvanı hâlâ Musa'da olsa da, en çok belgeyi Pavlus yazdı . ( Eh, her bir Mezmur'u bir belge olarak saymazsanız, bu durumda David kazanır. ) Ona atfedilen kitaplar şunları içerir:
- Romalılar
- 1 Korintliler
- 2 Korintliler
- Galatlar
- Efesliler
- Koloseliler
- 1 Selanikliler
- 2 Selanik
- 1 Timoteos
- 2 Timoteos
- Titus
- Filimon
Bu kitaplar aslında Pavlus'un kurduğu kiliselere ve Elçilerin İşleri Kitabında gördüğümüz misyonerlik yolculuklarında muhtemelen karşılaştığı insanlara yazılan mektuplardır - veya risalelerdir. Mektuplar, bilim adamlarının Pavlus'un yaşamı ve hizmetine ilişkin daha net zaman çizelgeleri oluşturmak için kullandıkları Elçilerin İşleri'nde kaydedilen olayların çoğuna atıfta bulunur.
Ancak herkes bu mektupların hepsini Pavlus'un yazdığı konusunda hemfikir değil. Çoğu bilim adamı ( eleştirel ve muhafazakar ), Pavlus'un bunlardan yedi tanesini yazdığına inanır : Romalılar, 1 Korintliler, 2 Korintliler, Galatyalılar, Filipililer, 1 Selanikliler ve Philemon. Ancak kalan altı mektup bazı soruları gündeme getirdi ve bilim adamları bunların gerçekten Pavlus'a atfedilip atfedilemeyeceği konusunda tartışıyorlar.
Koloseliler, Pavlus'un başka hiçbir yerde yapmadığı ( Koloseliler 1:15'te İsa'ya "görünmez Tanrı'nın sureti" adını verir ) ve daha sonraki Hıristiyan teolojisiyle ( Yuhanna'nın müjdesinde bulunan gibi ) daha çok uyumlu olan bazı şüpheli referanslarda bulunur. Bazıları onun ölümünden sonra Pavlus'un takipçileri tarafından yazıldığını iddia etti.
Efesliler, 1 Timoteos, 2 Timoteos ve Titus, Pavlus'un diğer mektuplarından çok farklı üsluplara sahiptir. Bu, Pavlus'un onları yazarken farklı bir amacı olduğu veya Pavlus'un yazma tarzının hizmeti boyunca değiştiği anlamına gelebilir, ancak Timoteos ve Titus'a yazılan mektuplar da diğer Pauline yazılarında gördüğümüzden çok farklı kelime dağarcığına ve hatta teolojiye sahiptir.
Pek çok Hıristiyan, bu akademik tartışmaların yapıldığını öğrenince şaşırır, çünkü bu mektupların tümü Pavlus tarafından imzalanmıştır. Ancak bilim adamları, bu mektupların aslında pseudepigrapha olduğunu iddia ediyor : gerçek yazarı olmayan biri tarafından yazıldığını iddia eden yazılar.
Bazı sözde yazılar zararsızdır, kolaylık, gereklilik veya zamanın kabul görmüş uygulamalarından üretilir ( öğretmenin onayı ve yetkisiyle bir öğretmen adına yazan bir öğrenci gibi ). Diğerleri, Gnostik İncillerin çoğu gibi , teolojik bir konumu ilerletmek için yazılmış apaçık sahteciliklerdi.
En kötüsü, birisi bu mektupları yazdı ve onları daha yetkili kılmak için aldatıcı bir şekilde Paul'ün adını imzaladı. Ancak birçok bilim insanı, Pavlus'un arkadaşlarından onları yazmalarını istemesinin, onlara ne yazmaları gerektiğini söylemesinin ve imzasını atmasının daha olası olduğuna inanıyor. Bu, harflerin gerçekliğini gerçekten kaybetmeden stil ve kelime dağarcığındaki farklılıkları açıklayacaktır.
İbraniler Kitabını Pavlus mu yazdı?
Bugün neredeyse tüm akademisyenler, Pavlus'un İbraniler yazmadığı konusunda hemfikirdir ve gerçek İncil yazarı bilinmemektedir. Bununla birlikte, ilk kilise mektubun Pavlus tarafından yazıldığını varsaydı ve hatta onu yazılarının ilk koleksiyonlarına dahil etti. Bu, ikinci ve üçüncü yüzyıllar gibi erken bir tarihte tartışıldı, ancak bin yıldan fazla bir süre boyunca kilise büyük ölçüde onu Pavlus'un yazdığına inandı.
İlk Hıristiyan yazarlar olası alternatif yazarları bile önerdiler. Tertullian ( yaklaşık MS 155 – 240 ), bunun Barnabas tarafından yazıldığını öne sürdü. Hippolytus ( yaklaşık MS 170 – 235 ), onun Romalı Clement olduğuna inanıyordu .
Kilise tarihinin babası Caesarea'lı Eusebius ( yaklaşık MS 260 - 339 ), "bazıları İbranilere Mektup'u Pavlus tarafından yazılmadığı gerekçesiyle Roma kilisesi tarafından tartışıldığını söyleyerek reddetti" dedi. ” ( Kilise Tarihi ). Ancak kendisi, Pavlus'un mektubu İbranice yazdığı ve basitçe imzalamamayı seçtiği ve ardından Luka'nın mektubu Yunancaya çevirdiği görüşündeydi.
Bugün, gerçekten tartışmaya bile açık değil. Donald Guthrie, Yeni Ahit Girişinde, "çoğu modern yazar, teoriyi ortadan kaldırmaktansa, bu Mektubun nasıl Pavlus'a atfedildiğini hayal etmekte daha fazla güçlük çekiyor" diye yazmıştı.
İbranileri gerçekten kimin yazdığını muhtemelen asla bilemeyeceğiz. Ama Paul olmadığından oldukça emin olabiliriz.
Paul nasıl öldü?
İncil bize Pavlus'un nasıl öldüğünü söylemez, ancak birçok eski kilise babası onun şehit edildiğini yazdı - özellikle, muhtemelen imparator Nero tarafından başı kesildi, bu da bunun MS 68'den önce olması gerektiği anlamına gelir.
Romalı Clement, Pavlus'un ölümünün hayatta kalan en eski kaydını, Pavlus ve Petrus'un şehit edildiğinden bahsettiği Korintliler'e yazdığı mektupta ( 1. Clement olarak bilinir ) sağladı.
The Acts of Paul olarak bilinen ikinci yüzyıldan kalma bir apokrif çalışma, Nero'nun Paul'ün başını kestiğini söylüyor. Ve MS 200'de Tertullian, Pavlus'un ölümünün Vaftizci Yahya'nınkine ( başının kesilmesi ) benzediğini yazdı. Diğer erken Hıristiyan yazarlar bu iddiaları desteklemekte ve olayın nerede olduğu ( Roma ) ve nereye gömüldüğü ( Roma'daki Ostian Yolu ) gibi bazı ek ayrıntılar sağlamaktadır.
Paul'ün kalıntıları
2002 yılında arkeologlar, Jerome ve Caius'un tarif ettiği yerin yakınında büyük bir mermer lahit buldular. Üzerinde “ PAULO APOSTOLO MART ” ( Paul havari şehit ) yazıyordu. Hiç kimse lahdi açmadı, ancak bir sonda ve karbon tarihleme kullanarak, arkeologlar içerideki kalıntıların birinci veya ikinci yüzyıldan olduğunu tahmin ettiler. Vatikan, bunların aslında Yahudi olmayanların Havarisi Aziz Paul'un kalıntıları olduğunu iddia ediyor.
Paul: havari, misyoner, yazar, şehit
Mesih'e iman ettiği andan itibaren, Pavlus'un hayatı değişti. İsa, Saul'a yeni bir isim vermese de ona yeni bir amaç verdi : hayatını yeniden tanımlayan bir amaç. Pavlus, Hıristiyanlara zulmetmek yerine, onlardan biri olarak zulme çağrıldı .
Pavlus, İsa'nın hizmetine hiç tanık olmamasına rağmen, muhtemelen Hıristiyan hareketinin büyümesine diğer tüm havarilerden daha fazla katkıda bulunmuştur. Bugün dünyanın dört bir yanında devam eden misyon çalışmalarının temelini attı ve hayatı boyunca onu tanıyan Hıristiyanlar ve bugün her inanan için müjdeleme, öğrencilik, sebat ve acı çekme konusunda model oldu.
