İslam ve Bilim Ayrılmaz Bir Bütündür

   ‘Rahman ve Rahim olan Allah'ın Adıyla’ geleneksel formülünü söyleyerek başlayayım. Bu cümle ile Müslümanlar, hayatlarının tüm ritüel eylemlerinin yanı sıra, ritüel eylemlerin değerini alan günlük hayatlarının eylemlerine başlarlar. Bu formül, İslam'ın kutsal kitabı olan Kur'an-ı Kerim'in her bölümünü veya suresini, metnin okunması ve bu okumadan esinlenen sonraki eylem için bir anahtar olarak açar. Kuran'ın tüm vahiyleri, O'nun sevgi ve merhamet isimleri aracılığıyla Bir olan Allah'tan gelir.

   Kulağa gerçekten çok basit geliyor. Ne yazık ki, gerçekte olanın bu ilkelerden uzak olduğunu kabul etmek gerekir. Elbette herkes, ilkeler ve gerçekler, dinin olması gerektiği ile bu dinin mensuplarının ondan ne anladığı arasında, manevi ilkeler alanı ile tarihin iniş çıkışları arasında bir boşluk olduğu konusunda hemfikir olacaktır.

   Ama İslam'ın özel bir sorunu var mı? İslam inancını yargılayan birçok ses duyulmaktadır. Diğer kültürel alanların aksine, İslam dünyasının günümüzün bilimsel arayışlarına çok az katıldığı ve tekrarlayan sosyal ve politik düzensizliklerden etkilendiği bir gerçektir. Bazı yazarlar bu iki gerçeği aynı sebebe bağladılar: İslam inancının aklın pratiğiyle sağlam bir ilişki kurmadaki ve dolayısıyla toplumlarda makul davranışları dayatmadaki varsayılan yetersizliği. İslam şu suçtan sorumlu tutuluyor: Görünüşte ilkelerinde kendi şiddetli sapmasının tohumlarını içeriyor.

   İşte bu derste izninizle, profesyonel bir bilim adamı olan Batılı bir Müslümanın özel bakış açısından değinmek istediğim nokta geliyor. İslam, ilkeleri gereği, bilimin yöntem ve sonuçlarında aşılmaz bir güçlükle mi karşı karşıyadır? Müslümanların modern toplumlarda makul davranışları benimsemelerinin imkansızlığını gerektirecek, aklın pratiğiyle ilgili belirli bir sorun mu var? Tek bir cümlede tutarlı bir Müslüman olmak ve ortak dünyamızın çabalarına ve her şeyden önce bilime yapıcı bir şekilde katılmak mümkün müdür? Bundan sonra, İslam dünyasında cehalet, nefret ve şiddet ne yazık ki var olmasına rağmen, İslam inancının manevi öğretileri ve fikri kaynaklarının, Müslümanları bilgi arayışına yönlendirdiğini iddia etmek isterim.

   Dersim üç bölüme ayrılacak: İlk olarak, İslami perspektifte bilginin doğasını anlamakla ilgili görünen İslam inancının temel ilkelerini özetleyeceğim. İkinci olarak, inanç ile akıl ve din ile bilim arasındaki ilişki hakkında birkaç tarihsel ve çağdaş konumu kısaca gözden geçireceğim. Üçüncüsü, inancın bilimin belirli içeriği hakkında hiçbir şey söylemese de, bir bilim adamı olarak keşiflerinde amaç ve anlam bulmama yardımcı olan geniş bir metafizik arka plan sunduğu bir bakış açısını savunmaya çalışacağım. Son olarak, yukarıda bahsedilen konunun yeni bir incelemesiyle bitireceğim: toplumların örgütlenmesi ve inançlar ve kültürler diyaloğu. Bu metafizik arka planın, inançların çeşitliliğinde amaç ve anlam bulmamıza da yardımcı olduğu ortaya çıktı.

İslam inancının ilkeleri

   İslam'ın akılla ilişkisinde karşılaştığı varsayılan zorluk, yakın zamanda, Papa 16. "- burada ele aldığımız konu için ayrıntının önemi var. Kutsal Peder, sekülerleşmiş Avrupa'ya yeni bir vizyon önermek amacıyla, Hıristiyanlığın kendine özgü özelliği olarak gördüğü şeyi açıkladı. Ona göre modern bilimin ve makul davranışların Hıristiyanlığın hakim olduğu ülkelerde gelişmesi şaşırtıcı değildir. Nitekim bu ders İslam dünyasında sert tepkilere neden oldu çünkü İslam bir tür karşı örnek olarak kullanılmış, akıl yokluğu ile şiddetin varlığının iç içe geçtiği bir din olarak kullanılmıştır.

   Papa'ya göre, “Müslüman öğretisi için Tanrı kesinlikle aşkındır. Onun iradesi, bizim kategorilerimizden herhangi birine, hatta rasyonelliğe bile bağlı değildir.” Bu Regensburg konuşmasının ardından İslam dünyası ile Vatikan arasında karşılıklı konuşmalar, bir yanda özür talepleri, diğer yanda dersin yanlış anlaşıldığına dair açıklamalar oldu. Burada, Kutsal Peder'in gündeme getirdiği konuyu, bıraktığı yerden çokça ele almak ve sonunda her iki taraftan da duyulan diyalog çağrılarına olumlu yanıt vermek istiyorum.

   Aslına bakarsanız, sorunun Tanrı hakkında sahip olduğumuz düşünceden kaynaklandığını düşünüyorum. Papa, diğer birçok yazardan sonra “Müslüman öğretisine göre Tanrı mutlak olarak aşkındır” diye yazarken, bu cümleyi şu şekilde anlar: “Müslümanlar için Tanrı ancak aşkındır”. İslam'ın Tanrısı ile Hıristiyanlığın Tanrısı farklı mı? Müslümanların görüşü değildir. Onlara göre etimolojik olarak “Tanrı” anlamına gelen bir kelime olan Allah, Müslümanların tanrısının adı değildir. Yahudiler, Hıristiyanlar ve Müslümanlar tarafından tapılan, tüm insanlığın Tanrısı olan Tek Tanrı'nın Arapça adıdır.

   Musevilik ve Hıristiyanlık için olduğu kadar İslam için de Tanrı mutlak olarak aşkındır ve aynı zamanda mükemmel bir şekilde içkindir. O, bizim kategorilerimizden hiçbiriyle bilinemez ve aynı zamanda O bize yakındır, dünyada hareket eder, bizi bilir ve sever, O'nun bizim tarafımızdan bilinmesine ve sevilmesine izin verir. Kuran'ın dediği gibi, "Hiçbir şey O'nun benzeri değildir ve O, hakkıyla işiten ve bilendir." Allah çelişkili yönleri bir araya toplar: “O, İlk ve Son, Görünen ve Gizlidir.” Ve "Bize şah damarımızdan daha yakındır." Bu iki yönün bir arada bulunması, tek tanrılı bir dinde, Tanrı hakkındaki düşüncemizin bir put haline gelmesini önlemek için gereklidir. İslami terimlerle, Allah'ın birliğinin ifadesi olan tevhidin, aynı zamanda, Allah'ın başka hiçbir şeye benzemediği ifadesi olan tenzihi de gerektirdiği söylenebilir. ve Tanrı'nın isimlerinin, niteliklerinin ve eylemlerinin dünyanınkilerle karşılaştırılması olan tanşbih. Yalnızca aşkın olan bir Tanrı soyut bir kavramdır ve yalnızca içkin olan bir Tanrı, bir kozmik enerji biçiminden başka bir şey değildir.

   Tanrı'nın sıfatlarının ve eylemlerinin anlaşılabilirliği meselesinin ve aklın dini bilmek ve bilimi bilmek için uygulanabileceği alanın genişlemesinin, aşkınlık ve içkinlik arasındaki dengeye güçlü bir şekilde bağlı olduğu kolayca anlaşılabilir. İslami düşüncede şu ya da bu yönde aşırı görüşlerin var olduğu doğrudur. Ancak ana akım, bu iki yönün aynı anda var olduğunu ve Tanrı'nın o kadar aşkın olduğu için içkinliğin mümkün olduğunu ve O'nun aşkınlığının, O'nun bize yakın olan dünyadaki varlığından etkilenmediğini savundu.

   Tanrı dünyayı yarattı. Bu cümle, dünyanın kendi kendine yeterli olmadığı anlamına gelir. Dünya orada olmayabilirdi. Ama aslında oradadır ve dinlerin yaptığı açıklama, dünyanın varlığının, diğerleri gibi “varlık” olmayan, daha çok varlığın eylemi olan başka bir Varlık tarafından verildiğidir. Tanrı ayrıca Sonsuzluğun sonlu olanla, ebediyetin zamansal olanla temasa geçtiği belirli anlar aracılığıyla Kendisini dünyada ifşa etmiştir. Bu anlar, İslami perspektifte, aynı evrensel gerçeğin yeni halklara (ve bu halkların “dillerine”) yeni uyarlamaları olan yeni dinler doğurur. Ve Allah'ın, özendiği ve ilham verdiği her insanla özel bir teması vardır.

   İslam, Musevilik ve Hıristiyanlıktan sonra Allah'ın İbrahim'e verdiği sözden sonra tek tanrılı dinlerin üçüncü gelişidir. İbrahim'in Allah'ın emrine itaat edip karısı Hacer'i ve oğlu İsmail'i çölde bıraktığı zaman, Yaratılış Kitabı'nın bu hikayesini hatırlayın. Müslümanlar için Hacer ve İsmail'in bırakıldığı yer, Tanrı'nın Aden'den Düşüş'ten sonra Adem'e verdiği bir tapınağın Tufan'dan önce bulunduğu Bakka vadisidir. Daha sonra İbrahim ve İsmail, şimdi Mekke'deki büyük camide bulunan, siyah bir örtüyle örtülü küçük kübik bir yapı olan tapınağı yeniden inşa ettiler. Bu bina boş ve sadece sakina, Tanrı'nın gizemli ve kutsal bir varlığı, bu oldukça çelişkili, çünkü Tanrı her yerdedir ve yine de bazı yerlerde özellikle tezahür eder.

   İslam, bu İbrahimî inancın yenilenmesini, yeni bir vahiy, yani insan türünün bir bölümünün Tanrı ile yeni bir ilişkisini kuran bir ilk mucize aracılığıyla getirir. Bu ilk mucize, 6. yüzyılın sonunda Mekke'de dünyaya gelen bir insan olan Hz. Muhammed'e bir metin olan Kur'an-ı Kerim'in vahyedilmesidir. Vahiy, Kadir Gecesi'nde başladı ve Peygamber'in 632 yılındaki vefatına kadar yirmi yıl sürdü. Bu mucize tam olarak nedir? Müslümanlar için mucize, yalnızca Kur'an-ı Kerim'in anlamlarının Tanrı'dan gelmesi değil, aynı zamanda belirli bir insan dilinde, Arap dilinde kelimelerin, cümlelerin ve bölümlerin seçilmesidir. ilahi konuşma insan tarafından duyulabilir, telaffuz edilebilir ve anlaşılabilir. Sadık bir haberci olarak, Muhammed, daha sonra Kitap haline gelen ve nihai görünümünü Osman'ın halifeliği (644-656) altında elde eden Kutsal Okuma veya Bildiri'nin (Kuran kelimesinin anlamı) tek bir kelimesini eklemedi veya kesmedi. Elbette Arap dili ilahi kelamın ağırlığı altında adeta yıkılır. İncelikler var, alışılmadık bir kelime dağarcığı kullanımı, gizemli bilgileri aktarabilecek ayrı harfler. Arapça kelimelerin çoğu zaman birkaç anlamı vardır ve müfessirlerin görevi, tek bir ayetin getirebileceği öğretilerin zenginliğini vurgulamaktır. Peygamber, “her ayetin bir zahiri ve bir iç anlamı, bir hukuki anlamı ve bir yükseliş yeri” olduğunu, yani okuyucu üzerinde doğrudan bir manevi etki olduğunu söyleyerek Kur'an'ın anlamlarının çokluğundan bahsetti. Bu anlam çokluğu, çevirmenin işini oldukça zorlaştırmaktadır, çünkü bu çoğulluk doğrudan diğer dillere ve özellikle Avrupa dillerine geçmemektedir. Kuran'ın bir başka büyüleyici yönü de, ilahî isimler, sıfatlar ve fiiller, Allah'ın emir ve yasakları, peygamberlerin kıssaları, dünya ve ahiret tasvirleri, ahlâkî öğütler ve ahiret vakayinameleri hakkında mesajlar toplamasıdır. Peygamber'in etrafındaki ilk İslam toplumunun hayatı. Ancak tüm bu zincirler, 114 bölümün her birinde aşağı yukarı karışık veya iç içe geçmiş durumda, öyle ki iç tutarlılık ancak metni okuyup yeniden okuduktan sonra bulunabiliyor, bu da giderek kendi kendine ışık tutuyor. çünkü bu çoğulluk doğrudan diğer dillere ve özellikle Avrupa dillerine geçmez. Kuran'ın bir başka büyüleyici yönü de, ilahî isimler, sıfatlar ve fiiller, Allah'ın emir ve yasakları, peygamberlerin kıssaları, dünya ve ahiret tasvirleri, ahlâkî öğütler ve ahiret vakayinameleri hakkında mesajlar toplamasıdır. Peygamber'in etrafındaki ilk İslam toplumunun hayatı. Ancak tüm bu zincirler, 114 bölümün her birinde aşağı yukarı karışık veya iç içe geçmiş durumda, öyle ki iç tutarlılık ancak metni okuyup yeniden okuduktan sonra bulunabiliyor, bu da giderek kendi kendine ışık tutuyor. çünkü bu çoğulluk doğrudan diğer dillere ve özellikle Avrupa dillerine geçmez. Kuran'ın bir başka büyüleyici yönü de, ilahî isimler, sıfatlar ve fiiller, Allah'ın emir ve yasakları, peygamberlerin kıssaları, dünya ve ahiret tasvirleri, ahlâkî öğütler ve ahiret vakayinameleri hakkında mesajlar toplamasıdır. Peygamber'in etrafındaki ilk İslam toplumunun hayatı. Ancak tüm bu zincirler, 114 bölümün her birinde aşağı yukarı karışık veya iç içe geçmiş durumda, öyle ki iç tutarlılık ancak metni okuyup yeniden okuduktan sonra bulunabiliyor, bu da giderek kendi kendine ışık tutuyor. sıfatlar ve fiiller, Allah'ın emir ve yasakları, peygamberlerin kıssaları, bu alt dünya ve ahiret tasvirleri, ahlâkî tavsiyeler ve Peygamber'in etrafındaki ilk İslam toplumunun hayatının kronikleri. Ancak tüm bu zincirler, 114 bölümün her birinde aşağı yukarı karışık veya iç içe geçmiş durumda, öyle ki iç tutarlılık ancak metni okuyup yeniden okuduktan sonra bulunabiliyor, bu da giderek kendi kendine ışık tutuyor. sıfatlar ve fiiller, Allah'ın emir ve yasakları, peygamberlerin kıssaları, bu alt dünya ve ahiret tasvirleri, ahlâkî tavsiyeler ve Peygamber'in etrafındaki ilk İslam toplumunun hayatının kronikleri. Ancak tüm bu zincirler, 114 bölümün her birinde aşağı yukarı karışık veya iç içe geçmiş durumda, öyle ki iç tutarlılık ancak metni okuyup yeniden okuduktan sonra bulunabiliyor, bu da giderek kendi kendine ışık tutuyor.

   Kuran'ın iniş mucizesi, yaratılış mucizesini tekrarlar. Allah, "Ol! (kun)” Canlılar varlıklarını bu ontolojik düzen aracılığıyla Tanrı'dan alırlar. Allah daha sonra gizli ilmi, yine kelâmı ile bir başka emriyle ortaya çıkarır: “Oku! (iqra')”, Kuran'ın Hz.Muhammed'e verdiği ilk kelimedir. Bu talimat okuyucuya, yani zekasını Kutsal Metni anlamak için kullanan insana hitap etmektedir. Sonuç olarak Kur'an ikinci bir yaratılış, Allah'ın ayetlerini veya ayetlerini gösterdiği bir kitap gibidir, tıpkı ilk yaratılışın varlık ve olgularında Allah'ın ayetlerini (âyetlerini) tefekkür etmemiz gibi. Allah, Kitâb-ı tekvîn'i yarattığı gibi, Din Kitabı'nı da (kitâb at-tedvîn) çok açıklamıştır. İmanın bilimle ilişkisi konusu, özellikle birinci ve ikinci kitap arasındaki uyumla ilgilenir. Liber Scripturae ve Liber mundi'nin bu konusu diğer inançlarda benzer terimlerle ifade edilir.

   İslam, İbrahim'in inancının yenilenmesi, ilk insan, ilk günahkar, ilk tövbe eden, ilk affedilen insan ve ilk peygamber olan Âdem'e verilen aynı evrensel hakikatin yeni bir uyarlaması olarak kendini gösterir. Muhammed, İncil'in birçok peygamberini, Nuh, İbrahim, İshak, İsmail, Yakup, Musa, Davut ve Süleyman'ın yanı sıra Vaftizci Yahya ve İsa'yı içeren uzun bir zincirin ardından son peygamber olarak gelir. Kuran ayrıca İncil geleneği tarafından bilinmeyen ve Araplara veya belki Asya'daki diğer halklara gönderilen diğer peygamberlerle ilgili hikayeleri de içerir. Dolayısıyla İslam'ın temel formülü, sözde inanç mesleği veya İslam'ın beş şartından ilki olan şehadet: “Allah'tan başka ilah yoktur ve Muhammed Allah'ın elçisidir”. Mesaj Kuran'dır, Müslümanları kendi manevi görevlerine sadık kalmaya teşvik eden Tanrı'dan bir mesaj. İslam'ın ikinci direği, kozmik olaylarla bağlantılı belirli anlarda, gün doğumundan önce, öğleden sonra, öğleden sonra, gün batımından sonra ve gece karanlık olduğunda günde beş kez kılınan kanonik duadır. Üçüncü sütun, birikmiş servet üzerine sadaka vermektir. Dördüncü sütun, Ramazan ayında (Kur'an'ın ilk ayetlerinin indirildiği ay), günün ilk ışıklarından gün batımına kadar oruç tutma ritüelidir. Ve son olarak, beşinci ve son sütun, Allah'ın Evi'ni, Kâbe'yi ve Mekke civarındaki bazı yerleri ziyaret etmektir. Bu beş sütun, ibadet eylemleri için referans noktaları oluşturur. Bu, dini hukukun veya şeriatın en önemli kısmıdır. Şeriat, sosyal hayatın birçok yönünün tarifini de içerir. Aslında sosyal örgütlenme ile ilgilenen sadece birkaç Kuran ayeti vardır, ancak ilk İslam toplumu zamanında, Peygamber'in varlığı onun tüm sorunları çözmesine izin verdi. Daha sonra, İslam geniş bir imparatorluğun dini haline geldiğinde, dini hukukun daha eksiksiz bir kodifikasyonuna sahip olmak gerekli hale geldi ve sözde klasik şeriat yavaş yavaş oluşturuldu. Bilim ve teknoloji, küreselleşme, insan ve bilgi alışverişi ve çok sayıda azınlığın varlığı ile şekillenen toplumlarda Müslümanların artık bu konuyu çok daha karmaşık bir bağlamda yeniden ele almaları gerekmektedir. Bu büyük bir meydan okumadır ve güçlü bir “tefsir çabası” veya ictihâd gereklidir. Aslında sosyal örgütlenme ile ilgilenen sadece birkaç Kuran ayeti vardır, ancak ilk İslam toplumu zamanında, Peygamber'in varlığı onun tüm sorunları çözmesine izin verdi. Daha sonra, İslam geniş bir imparatorluğun dini haline geldiğinde, dini hukukun daha eksiksiz bir kodifikasyonuna sahip olmak gerekli hale geldi ve sözde klasik şeriat yavaş yavaş oluşturuldu. Bilim ve teknoloji, küreselleşme, insan ve bilgi alışverişi ve çok sayıda azınlığın varlığı ile şekillenen toplumlarda Müslümanların artık bu konuyu çok daha karmaşık bir bağlamda yeniden ele almaları gerekmektedir. Bu büyük bir meydan okumadır ve güçlü bir “tefsir çabası” veya ictihâd gereklidir. Aslında sosyal örgütlenme ile ilgilenen sadece birkaç Kuran ayeti vardır, ancak ilk İslam toplumu zamanında, Peygamber'in varlığı onun tüm sorunları çözmesine izin verdi. Daha sonra, İslam geniş bir imparatorluğun dini haline geldiğinde, dini hukukun daha eksiksiz bir kodifikasyonuna sahip olmak gerekli hale geldi ve sözde klasik şeriat yavaş yavaş oluşturuldu. Bilim ve teknoloji, küreselleşme, insan ve bilgi alışverişi ve çok sayıda azınlığın varlığı ile şekillenen toplumlarda Müslümanların artık bu konuyu çok daha karmaşık bir bağlamda yeniden ele almaları gerekmektedir. Bu büyük bir meydan okumadır ve güçlü bir “tefsir çabası” veya ictihâd gereklidir. İslam, geniş bir imparatorluğun dini haline geldiğinde, dini hukukun daha eksiksiz bir kodifikasyonuna sahip olmak gerekli hale geldi ve sözde klasik şeriat yavaş yavaş oluşturuldu. Bilim ve teknoloji, küreselleşme, insan ve bilgi alışverişi ve çok sayıda azınlığın varlığı ile şekillenen toplumlarda Müslümanların artık bu konuyu çok daha karmaşık bir bağlamda yeniden ele almaları gerekmektedir. Bu büyük bir meydan okumadır ve güçlü bir “tefsir çabası” veya ictihâd gereklidir. İslam, geniş bir imparatorluğun dini haline geldiğinde, dini hukukun daha eksiksiz bir kodifikasyonuna sahip olmak gerekli hale geldi ve sözde klasik şeriat yavaş yavaş oluşturuldu. Bilim ve teknoloji, küreselleşme, insan ve bilgi alışverişi ve çok sayıda azınlığın varlığı ile şekillenen toplumlarda Müslümanların artık bu konuyu çok daha karmaşık bir bağlamda yeniden ele almaları gerekmektedir. Bu büyük bir meydan okumadır ve güçlü bir “tefsir çabası” veya ictihâd gereklidir. insan ve bilgi alışverişi ve birçok azınlığın varlığı. Bu büyük bir meydan okumadır ve güçlü bir “tefsir çabası” veya ictihâd gereklidir. insan ve bilgi alışverişi ve birçok azınlığın varlığı. Bu büyük bir meydan okumadır ve güçlü bir “tefsir çabası” veya ictihâd gereklidir.

   Yahudiler ve Hıristiyanlar, Kuran'ın vahyedildiği dönemde Arabistan'da bulunuyorlardı ve Kuran, onların Hz. Bu mübadelelerin şu sonucu doğurduğu ortaya çıktı: Yahudilerin ve Hıristiyanların çoğunluğu Hz. Yahudilikle arasındaki temel fark, İslam'ın Hıristiyanlık gibi açıkça evrensel bir din olmasıdır. Mesajı tüm insanlığa hitap ederken, Yahudilik belirli bir halkla bağlantılıdır. Hıristiyanlıkla arasındaki temel fark, İsa'nın doğası hakkındaki anlaşmazlıktır. İsa, Kuran'da Tanrı'nın Birliğine ilişkin mesajı getirmeye gelen bir “İslam peygamberi” olarak yer alır. Ama o çok sıra dışı bir Peygamberdir. Kendisi herhangi bir günaha karşı korunan Meryem Ana'dan mucizevi bir şekilde doğdu. Melek Cebrail, İsa'nın doğumunu Maria'ya duyurdu. Müslümanlar için İsa, Rab tarafından meshedilen Mesih, el-Masîh'tir. Doğduktan hemen sonra hikmetle konuştu, Allah'ın izniyle mucizeler yarattı. Mucizevi bir şekilde ölümden kurtuldu ve hala hayatta, Tanrı'nın yanında. Müslümanlar, İsa'nın Allah'ın Ruhu (Ruh Allah) ve Allah'tan bir Kelime (Kelimat Allah) olduğunu söylerler ama İsa'nın Allah'ın oğlu olduğunu söylemezler. Öyle deselerdi, Hıristiyan olurlardı ve İslam da yalnızca bir Hıristiyan kilisesi olurdu. Sonuç olarak, İslam'a göre enkarnasyon, Teslis, çarmıha gerilme ve kurtuluş (ve her halükarda, insan türünün kurtuluşunu gerekli kılacak hiçbir ilkel günah) yoktur. Yahudilerin İsa figürü konusunda da Hıristiyanlardan farklı oldukları doğrudur. Bu merkezi figür dışında, üç tek tanrılı dinin pek çok ortak noktası vardır: Tek Tanrı, dünyanın yaratılması, insanın “Tanrı'nın suretine ve benzerliğine göre” yaratılması (biz Müslümanlar şöyle deriz: “şekle göre”. "Rahmân-ı Kerîm"), manevî yaşama, fakirlere yardıma çağrı ve insanın günahlarına rağmen iyileşip kurtulabileceğine olan inancıdır. Son olarak, İsa şu anda Yahudileri, Hıristiyanları ve Müslümanları birbirinden ayırsa bile, zamanın sonundaki bir ufukta onları yeniden birleştireceğini söylemek doğru olur. Müslümanlar, İsa'nın “son saatin işareti” olduğunu ve tüm dinlerden inananları bir araya getirmeye geleceğini düşünürler. Nitekim Hıristiyanlar da İsa için aynı şeyi söylüyorlar: ve Yahudiler Mesih'i beklerler. Mesih hakkında çok farklı şeyler söyleyen bu müminlerin sonunda onu tanıyıp takip edecekleri büyük bir sırdır.

   İslami geleneğin sürekli öğretisine göre ve vahyin temel ekseni olarak İslam'ın Kutsal Metni'nin özel statüsü nedeniyle, inanç bilgiyle yakından bağlantılıdır. Ünlü bir Kuran ayeti şöyle buyurmaktadır: “Kesin olana kadar Rabbine ibadet et” (Kuran 15:99) ve birçok Peygambersel söz, “bütün Müslümanlara farz olan” dini bir görev olarak bilgi arayışını şiddetle tavsiye eder. Peygamber'in kendisi de "Rabbim ilmimi artır" derdi. Elbette bu bilgi, Allah'ı vahiy yoluyla tanımaktan ibarettir. Ancak bir şekilde Allah'a bağlanabilecek, toplumun dini ve dünyevi hayatına yardımcı olabilecek her türlü bilginin iyi olduğu ve peşinden gidilmesi gerektiği de açıktır. Peygamber, ashabına ilim Çin'e kadar araştırmalarını tavsiye ettiğinde, Hz.

   İnsanoğlu, Kuran'da üç yönlü olarak tarif edilen bir “bilme yetisine” sahiptir: “Sizi analarınızın karnından çıkaran ve sizi işitme, görme ve iç görme ile görevlendiren Allah'tır. (Kuran 16:78). İşitme, dinî bilginin iki temel kaynağı olan Kur'an ve hadis-i şerifi olan metinsel işaretleri kabul etme ve bunlara uyma yetimizdir; görme, fenomenler üzerinde düşünme ve yansıtma yeteneğimizdir ve rasyonel bilgi arayışıyla yakından ilişkilidir; ve sembolik olarak kalpte bulunan içsel vizyon, ruhsal örtünün açılması yoluyla doğrudan Tanrı'dan bilgi alma olasılığıdır. Bu üç yönün bir sonucu olarak, bilginin doğası da üç katlıdır:

   Ayrıca, din öğretimi açısından doğal kuralların bağımsızlığı hakkında iyi bilinen bir hikaye vardır. Hurma yetiştiren çiftçiler, Peygamberimize bu hurmaların aşılanmasının gerekli olup olmadığını sordular. Peygamber “hayır” cevabını verdi ve onlar da onun tavsiyesine uydular. Daha sonra hurma ekinlerinin çok kötü olduğundan şikayet ettiler. Peygamber onun da onlar gibi bir insan olduğunu söyledi. Sen benden daha alimsin, bu dünyan nâhiyetinde dedi. Bu çok önemli bir hikaye. Dinin söyleyecek hiçbir şeyinin olmadığı bir alan vardır, vahiyin ritüel ve ahlaki öğretileri açısından tarafsız olan bir alan. Ancak İslam, hayatın entelektüel yönlerini etik kaygılardan ayırmadığı için kaçınılması gereken tek bilgi faydasız bilgidir ki bu İslami perspektifte,

   Özetlemek gerekirse, Allah'ın kendi aşkınlığını ve içkinliğini ortaya koyduğu Kuran'ın indirilmesi, Müslümanlara Allah'ın gizini kutlamanın yanı sıra O'nun anlaşılırlığına yaklaşmak için bir yol sağlar. Bu anlaşılabilirlik, daha geniş bir bilgi perspektifinde kapsüllenmiş aklın kullanılmasını gerektirir. Tanrı, açıklamaları ve vaatleri aracılığıyla, Merhametinden ve dünyaya olan Sevgisinden dolayı, kısmen akıl kategorilerine bağlı kalmayı seçer. Ancak aklın kendisi tüm Gerçeğe yaklaşamaz, çünkü Hakikat sadece kavramsal değildir. Aynı zamanda tüm varlığı içerir. İslami perspektifte, “akıl” tam olarak aklın pratiğini ve aklın bu arayışta nerede etkin olmaktan çıktığını anlama açıklığını içerir. Aklın alanının tam olarak genişletilmesi sorunu tartışıldı,

İnanç ve akıl üzerine İslami bakış açıları

   İslam imparatorluğunun genişlemesinden sonra, Emevi ve Abbasi halifelikleri döneminde İslam düşüncesi Yunan bilim ve felsefesi ile tanışmıştır. O zaman, kendi aklımızla geçerli olarak keşfedebileceğimiz alanı işaretleyerek, rasyonel bilginin dini arayıştaki yerini daha doğru tanımlamak gerekli hale geldi. Batıda Algazel olarak bilinen büyük düşünür Gazali (1058-1111), bir yanda bilim ve felsefe, diğer yanda din arasındaki ilişkiyi incelemiştir. Tüm selefleri gibi o da tek bir hakikat olduğuna ve iyi yönlendirilmiş aklın Kuran ve Peygamber geleneğinin verdiği metinsel işaretlerle çelişemeyeceğine dair güçlü bir inanca sahipti. Entelektüel ve manevi otobiyografisinde “Hatadan Kurtarıcı” (el-Münkidh min al-dalâl), Platon ve Aristoteles'in eserlerinin ardından İslam filozoflarının (el-felâsafah) uyguladıkları bilimlerin listesini sıraladı. Bu ilimlerden “aritmetik, geometri ve astronominin dinî meselelerle müspet veya menfi hiçbir ilişkisi yoktur. Daha çok, bir kez bilindikten ve anlaşıldıktan sonra çürütülemeyecek olan, ispata sunulan konularla ilgilenirler.” Ancak Gazali, uygulamalarında “çifte risk” olduğunu yazar. Bir yandan, bu bilim adamları kendileriyle çok gurur duydukları için, çoğu zaman aklın geçerli olarak uygulanabileceği alanın ötesine geçerler ve Tanrı ve dini meseleler hakkında metinsel işaretlerle çelişen metafizik veya teolojik açıklamalar yaparlar. Öte yandan, sıradan müminler, bu bilim adamlarının aşırılıklarını gördükten sonra, bütün bilimleri ayrım gözetmeksizin reddetmeye yönlendirilir. Gazzâlî, "felsefi ilimleri reddederek İslam'ı savunduklarına inananları" ve "aslında İslam'a çok zarar verenleri" kınamıştır. Şimdi, tek bir Hakikat olduğuna göre, bilim ile Kuran ayetleri arasındaki olası çelişkilerle nasıl baş edilir? Durum açıktır: Bilimin metinsel işaretlerle açıkça çeliştiği yerde, vahyedilen hakikatle çelişen sonuçlara vardıkları ölçüde, bilimsel çalışmalarında kesinlikle hatalar yapan bilim adamlarının hatasıdır. Gazzâlî, “Filozofların Tutarsızlığı” (Tahâfütü'l-felâsafah) adlı kitabında, filozofların verdiği delilleri yeniden gözden geçirmeye, mantık ve ilmî olarak onların hatalarının nereden kaynaklandığını ortaya koymaya çalışmıştır. Gazzâlî, "felsefi ilimleri reddederek İslam'ı savunduklarına inananları" ve "aslında İslam'a çok zarar verenleri" kınamıştır. Şimdi, tek bir Hakikat olduğuna göre, bilim ile Kuran ayetleri arasındaki olası çelişkilerle nasıl baş edilir? Durum açıktır: Bilimin metinsel işaretlerle açıkça çeliştiği yerde, vahyedilen hakikatle çelişen sonuçlara vardıkları ölçüde, bilimsel çalışmalarında kesinlikle hatalar yapan bilim adamlarının hatasıdır. Gazzâlî, “Filozofların Tutarsızlığı” (Tahâfütü'l-felâsafah) adlı kitabında, filozofların verdiği delilleri yeniden gözden geçirmeye, mantık ve ilmî olarak onların hatalarının nereden kaynaklandığını ortaya koymaya çalışmıştır. Gazzâlî, "felsefi ilimleri reddederek İslam'ı savunduklarına inananları" ve "aslında İslam'a çok zarar verenleri" kınamıştır. Şimdi, tek bir Hakikat olduğuna göre, bilim ile Kuran ayetleri arasındaki olası çelişkilerle nasıl baş edilir? Durum açıktır: Bilimin metinsel işaretlerle açıkça çeliştiği yerde, vahyedilen hakikatle çelişen sonuçlara vardıkları ölçüde, bilimsel çalışmalarında kesinlikle hatalar yapan bilim adamlarının hatasıdır. Gazzâlî, “Filozofların Tutarsızlığı” (Tahâfütü'l-felâsafah) adlı kitabında, filozofların verdiği delilleri yeniden gözden geçirmeye, mantık ve ilmî olarak onların hatalarının nereden kaynaklandığını ortaya koymaya çalışmıştır. bilim ile Kuran ayetleri arasındaki olası çelişkilerle nasıl başa çıkılır? Durum açıktır: Bilimin metinsel işaretlerle açıkça çeliştiği yerde, vahyedilen hakikatle çelişen sonuçlara vardıkları ölçüde, bilimsel çalışmalarında kesinlikle hatalar yapan bilim adamlarının hatasıdır. Gazzâlî, “Filozofların Tutarsızlığı” (Tahâfütü'l-felâsafah) adlı kitabında, filozofların verdiği delilleri yeniden gözden geçirmeye, mantık ve ilmî olarak onların hatalarının nereden kaynaklandığını ortaya koymaya çalışmıştır. bilim ile Kuran ayetleri arasındaki olası çelişkilerle nasıl başa çıkılır? Durum açıktır: Bilimin metinsel işaretlerle açıkça çeliştiği yerde, vahyedilen hakikatle çelişen sonuçlara vardıkları ölçüde, bilimsel çalışmalarında kesinlikle hatalar yapan bilim adamlarının hatasıdır. Gazzâlî, “Filozofların Tutarsızlığı” (Tahâfütü'l-felâsafah) adlı kitabında, filozofların verdiği delilleri yeniden gözden geçirmeye, mantık ve ilmî olarak onların hatalarının nereden kaynaklandığını ortaya koymaya çalışmıştır. vahyedilen gerçekle çelişen sonuçlara götürüldükleri sürece. Gazzâlî, “Filozofların Tutarsızlığı” (Tahâfütü'l-felâsafah) adlı kitabında, filozofların verdiği delilleri yeniden gözden geçirmeye, mantık ve ilmî olarak onların hatalarının nereden kaynaklandığını ortaya koymaya çalışmıştır. vahyedilen gerçekle çelişen sonuçlara götürüldükleri sürece. Gazzâlî, “Filozofların Tutarsızlığı” (Tahâfütü'l-felâsafah) adlı kitabında, filozofların verdiği delilleri yeniden gözden geçirmeye, mantık ve ilmî olarak onların hatalarının nereden kaynaklandığını ortaya koymaya çalışmıştır.

   İbn Rüşd, “Din ile Hikmet Bağlantısını Kuran Kesin Risale” (Kitâb fasli‐l-makâl ve taqrîr ma beyne-ş-şerî'ah ve-l-hikmah mina‐l-ittisâl) adlı kitabında, İbn Rüşd (1026‐ -1098), Batı'da İbn Rüşd olarak bilinen eser, Gazali'nin ele aldığı konuyu yeniden incelemektedir. İbn Rüşd bir kadıydı (kâdî) ve onun metni gerçekten de “Felsefe ve Mantık çalışmasına vahyedilmiş şeriat tarafından izin verilip verilmediğini veya onun tarafından mahkûm edilip edilmediğini veya tavsiye edildiği veya zorunlu olarak emredildiğini belirleyen bir fıkhî bildiridir (fetva). ” İbn Rüşd, okuyucuyu Yaratılış üzerinde düşünmeye sevk eden birçok Kuran ayetinden bazılarını aktarır: "Onlar göklerin ve yerin melekûtunu ve Allah'ın yarattığı her şeyi düşünmeyecekler mi?" Vahyedilen Kanunun uygulanması, İslam fıkhında fıkhî kıyasın (kıyâs şer'î) kullanılmasını gerektirdiğinden, Yaratılışı bilmek ve üzerinde tefekkür etmek, aklî kıyasın (kıyâs 'aklî), yani filozofların eserlerinin kullanılmasını gerektirir. Şimdi, İbn Rüşd şöyle yazdı: “Bu vahiy [yani Kuran] doğru olduğundan ve gerçeğin bilgisine götüren rasyonel incelemeyi (nazhar) uygulamayı teşvik ettiğinden, biz Müslümanlar kesin olarak biliyoruz ki rasyonel inceleme asla vahyedilenin öğretileriyle çelişmeyecektir. metin: çünkü hakikat hakikatle çelişemez, onunla hemfikir ve onu destekler.” Sonuç olarak İbn Rüşd, aklî incelemenin sonuçlarının metinsel işaretlerle çeliştiği her yerde, bu çelişkinin yalnızca görünüşte olduğunu ve metnin alegorik yoruma (ta'vîl) tabi tutulması gerektiğini açıklar. İbn Rüşd şöyle yazdı: “Bu vahiy [yani Kuran] doğru olduğundan ve gerçeğin bilgisine götüren rasyonel incelemeyi (nazhar) uygulamayı teşvik ettiğinden, biz Müslümanlar, rasyonel incelemenin asla vahyedilen metnin öğretileriyle çelişmeyeceğini kesin olarak biliyoruz: çünkü hakikat hakikatle çelişemez, onunla hemfikirdir ve onu destekler.” Sonuç olarak İbn Rüşd, aklî incelemenin sonuçlarının metinsel işaretlerle çeliştiği her yerde, bu çelişkinin yalnızca görünüşte olduğunu ve metnin alegorik yoruma (ta'vîl) tabi tutulması gerektiğini açıklar. İbn Rüşd şöyle yazdı: “Bu vahiy [yani Kuran] doğru olduğundan ve gerçeğin bilgisine götüren rasyonel incelemeyi (nazhar) uygulamayı teşvik ettiğinden, biz Müslümanlar, rasyonel incelemenin asla vahyedilen metnin öğretileriyle çelişmeyeceğini kesin olarak biliyoruz: çünkü hakikat hakikatle çelişemez, onunla hemfikirdir ve onu destekler.” Sonuç olarak İbn Rüşd, aklî incelemenin sonuçlarının metinsel işaretlerle çeliştiği her yerde, bu çelişkinin yalnızca görünüşte olduğunu ve metnin alegorik yoruma (ta'vîl) tabi tutulması gerektiğini açıklar. çünkü hakikat hakikatle çelişemez, onunla hemfikirdir ve onu destekler.” Sonuç olarak İbn Rüşd, aklî incelemenin sonuçlarının metinsel işaretlerle çeliştiği her yerde, bu çelişkinin yalnızca görünüşte olduğunu ve metnin alegorik yoruma (ta'vîl) tabi tutulması gerektiğini açıklar. çünkü hakikat hakikatle çelişemez, onunla hemfikirdir ve onu destekler.” Sonuç olarak İbn Rüşd, aklî incelemenin sonuçlarının metinsel işaretlerle çeliştiği her yerde, bu çelişkinin yalnızca görünüşte olduğunu ve metnin alegorik yoruma (ta'vîl) tabi tutulması gerektiğini açıklar.

   İslam dünyası modern bilimle 19. yüzyılda, ikili bir meydan okuma, maddi ve entelektüel bir meydan okuma olarak tanıştı. Osmanlı İmparatorluğu'nun Batılı ülkelerin getirdiği askeri işgal karşısında savunması ve sömürgeleştirmenin başarısı, Batı teknolojisinin ve aynı zamanda onun temeli olan Batı biliminin edinilmesini gerekli kılmıştır. Batı, sürekli mühendis ve teknisyen yetiştirmek ve üçüncü dünya ülkelerini kalkındırmak için gereken teknolojiyi transfer etmek suretiyle ulaşılması ya da en azından takip edilmesi gereken bir ilerleme modeli olarak görünmektedir. Ancak İslam ile modern bilimin karşılaşması, doğası felsefi ve doktriner olan bir düşünceyi ve hatta bir tartışmayı da doğurdu.

   Uzun lafın kısası, İslam dünyası şimdi bilime büyük bir ilgi duyuyor, ancak bilimin “İslami” hale getirilerek İslam toplumlarına tam olarak dahil edilmesi için bilimin ne olduğu veya olması gerektiği konusunda birçok anlaşmazlık var. Modernist akım için, “İslami bilim” sadece Müslüman olan bilim adamları tarafından uygulanan evrensel bilimdir. Yeniden inşa akımı için, İslam toplumlarının ihtiyaçları göz önünde bulundurularak “İslam bilimi” İslami ilkelerden “yeniden inşa edilmelidir”. Geleneksel akım için “İslami bilim”, doğaya ve bilim adamlarının manevi arayışlarına daha saygılı bir bakış açısıyla yeniden ele alınması gereken eski, sembolik bilimdir. Çağdaş İslam düşüncesinin çeşitli akımları, bilim ve din arasındaki ilişki üzerinde yoğun bir faaliyet göstermektedir. Hepsinin yollarındaki tuzakları tanımlaması gerekiyor. Asıl mesele, bunların Müslüman bilim adamlarının faaliyetlerinin zihinsel temsilleri olarak a priori olarak hazırlanmış kavramlar olmaları ve laboratuvarlardaki fiili uygulama ile çok az ilgileri olabilir. Bu akımlar hakkında yorum yapacak olsam, her birinin durumun bir parçasını ele aldığını ve vurguladığını söyleyebilirim. Evet, yöntemlerinde ve felsefesinde bilimin büyük ölçüde evrensel olduğu ve insan türünün ortak malı olduğu doğrudur. Evet, bilimin içinde geliştiği toplumdan ayrı tutulamayacağı, düzenlenme biçiminin, öne çıkan konuların, uygulanan ahlakın bilim adamlarının dünya görüşlerinden etkilendiği doğrudur. Evet, bilim maddi kozmosu, anlam ve amaç meselesini tanımlasa bile, doğrudur.

   Gerçekte, İslam perspektifinde bilim ve din arasındaki tartışmaların çoğu, temel bir başlangıç ​​noktasını, yani Kuran vahyiyle ortaya çıkan bilginin doğasını unutmaktadır. Kadir Gecesi'nde Hz. Muhammed'e inen ilk ayetlerde açıklandığı gibi, Allah insana bilmediğini öğretmek için konuşur: “Yaratan Rabbinin adıyla oku. İnsanı bir kan pıhtısından yarattı. Oku, kalemin kullanımını öğreten ve insana bilmediğini öğreten Rabbin çok kerem sahibidir.” Kuran'ın öğretileri, öncelikle insanın manevi mesleğini, yaratılış amacını ve ahiret gizemlerini vurgulamaktan ibarettir. Çoğunlukla doğru davranmak ve kurtulmayı ummak için ne yapılması gerektiğinden bahsederler. Bu öğretiler, mitler ve semboller perdesi altında önerilmektedir. Burada bu kelimelere güçlü bir anlam vermeliyiz. Kutsal metinlerdeki mitler ve semboller basit alegoriler değildir. Mutos'un dili, başka türlü ifade edilemeyen anlamları, yani logos'un dilinde, eklemli ve açık bir tanıtlama dili ile ifade eder. Mitler ve semboller, aksi takdirde dikkatimizin ötesinde olan gerçeklere işaret eden parmaklar gibidir. Sadece ima ettikleri anlamı, sembollerin tefekküriyle ilişki ve rezonans içindeki bir sezgiyle elde edilen bilgiye çağrıda bulunurlar. Bir anlamda, tüm ritüel eylemler, manevi etki getiren “semboller” gibidir. Bu bakış açısıyla metnin literalist bir okumasından kaçınmak ve manevi gerçeklere odaklanmak mümkündür.

Amaç için bir matris olarak inanç

    Şimdi modern bilim ve din arasındaki eklemlenmenin İslami gelenekte nasıl ele alınabileceğine dair bir görüş önermeme izin verin. İslam düşüncesinin teolojik ve metafizik külliyatının, Müslüman bilim insanının mevcut bilimsel araştırmanın tarif ettiği dünyada bir anlam bulmasına yardımcı olacak kadar zengin olduğunu önermek isterim. Tabii ki, yeni bir paralellik biçimi önermeyeceğim. Ben daha çok yakınsama açısından konuşacağım. Modern bilim tarafından ortaya çıkarılan gerçeklik, daha geniş bir metafizik aşamaya sığabilir. Bu yakınsamanın nasıl gerçekleşebileceğine dair sadece dört örnek vereceğim.

(1) Dünyanın anlaşılırlığı

   Fiziği ve kozmolojiyi birbirinden ayıran temel gizem, dünyanın anlaşılabilir olduğu gerçeğidir. İslam geleneğine göre bu anlaşılırlık, dünya için ilahi planların bir parçasıdır, çünkü her şeyi bilen Allah, hem dünyayı hem de insanı Kendi Zekasından yaratmıştır. Sonra insana zeka koydu. Kozmosa baktığımızda, zekamız sürekli olarak O'nun Zekası ile buluşur. Tanrı'nın Bir olduğu gerçeği, insan ve kozmosun birliğini ve aklımızın dünyanın en azından bir kısmını anlamaya yeterliliğini garanti eder.

   Kuran dünyada var olan düzenlerden bahseder: “Allah'ın töresinde bir değişiklik bulmazsınız”. Dolayısıyla “Allah'ın yaratmasında bir değişiklik yoktur.” Açıkça bu, Yaratılışın değişmez olduğu anlamına gelmez, çünkü Kuran birçok ayette gökte ve yerde gördüğümüz değişiklikleri vurgular. Bu ayetler, Yaratılış'ta Allah'ın değişmezliğini yansıtan “istikrar” olduğu anlamına gelir. Ayrıca Allah'ın İradesinin bir sonucu olan bu düzenlilikler “matematiksel düzenlilikler” olarak nitelendirilebilir. Birkaç ayet okuyucunun dikkatini evrende bulunan sayısal düzene çeker: “Güneş ve Ay, kesin bir hesaba (husbân) göre [düzenlenir].”

(2) Tanrı'nın yaratılıştaki eylemi

   Tanrı, Yaratılışında nasıl davranır? Ana akım İslam teolojisine göre Tanrı, fizik yasalarını ve başlangıç ​​koşullarını belirleyerek ve dünyanın mekanik olarak gelişmesine izin vererek hareket etmez. Gerçekte, “ikincil nedenler” basitçe ortadan kalkar, çünkü “birincil Neden” olarak Tanrı, dünyayı tekrar tekrar yaratmayı bırakmaz. "Her gün bir görev O'nu meşgul eder." Yaratılışın bu sürekli yenilenmesinde (tecdîd-i halq), atomlar ve onların arazları her defasında yeniden yaratılır. “Kazanın iki dakika kalmamasının” nedeni budur. Dünyada gözlemlenen düzenlilikler, nedensel bağlantıdan değil, Tanrı'nın İradesiyle kurulan bir alışkanlık veya gelenek olan fenomenler arasındaki sürekli birliktelikten kaynaklanmaktadır.

   İslam geleneğinin nedensellik incelemesi
, yasaların sürekli geçerliliğinin metafizik gizemini vurgular. “Yeryüzünde yaşayan her şey geçicidir” ve hiçliğe geri dönmelidir. Fakat kozmik fenomenlerin (göreli) kalıcılığı, Tanrı'nın (mutlak) değişmezliğine (samadiyyah) dayanır. Bunun içindir ki “Rahmân'ın yaratmasında bir kusur görmezsiniz. Gözlerini kaldır: Tek bir çatlak tespit edebiliyor musun?”

   Her halükarda, İslam'ın nedenselliğe yönelik metafizik eleştirisi, aynı dönemde İslam biliminin gelişmesini engellemedi. Tersine, Aristotelesçi nedenlerin, sonuçların zorunlu olarak ve derhal meydana gelmesi için salt koşullar olarak ele alınmasının eleştirisi, Tanrı'nın önerdiği "alışkanlık" veya "alışkanlığın" gerçekte ne olduğunu belirlemek için dünyanın daha derin bir incelemesinin yolunu açtı. Nedenlerden sonuçlara giden tümdengelimli düşünce, doğa alanında apriori olarak kullanılamaz. Gerçekte ne olduğunu gözlemlemek gerekir. Büyük klasik dönemde Isla'da bilimin gelişimi, fenomenlere bakma isteğiyle yakından bağlantılıydı.

(3) Tanrı çeşitliliği övüyor ve seviyor

   İslam öğretisinin temel bir unsuru, Tanrı'nın çeşitliliği övmesi ve sevmesidir: "O'nun işaretleri arasında: dillerinizin ve renklerinizin çeşitliliği." Nitekim Allah, etimolojik olarak anne rahmine atıfta bulunan bir kelimeyi sevgisi veya rahma nedeniyle yaratmaktan asla vazgeçmez. Annenin çocuklarına olan sevgisi, Allah'ın bu rahmanın yüz parçasını yarattığını ve doksan dokuz parçasını kendisinde tuttuğunu, bir bölümünü ise kendisine bağışladığını söyleyen bir peygamberlik öğretisine göre, bu ilahi sevginin yeryüzündeki en iyi sembolüdür. yeryüzüne inin. Dünyanın bu kısmı ile tüm anneler çocuklarına bakar. Bu ilahi aşk, yaratıkların, fiziksel olguların, bitkilerin ve hayvanların çeşitliliğinin yanı sıra etnik türlerin, dillerin ve kültürlerin insan çeşitliliğine de ulaşır ve dinlerin çeşitliliğine uzanır, Bu meşhur ayete göre: "Eğer Allah isteseydi, şüphesiz hepinizi tek bir ümmet yapardı. Fakat size verdiği şeylerle sizi imtihan etmek için başka türlü istedi. Öyleyse, iyi işler yapmakta birbirinizle yarışın. Hepiniz Tanrı'ya dönmelisiniz; Sonra ayrılığa düştüğünüz her şeyi size iyice anlatacaktır."

   Müslüman bir bilim adamı, modern bilimin sonuçları üzerine tefekkürde bu çeşitlilik sevgisini kolaylıkla takdir edebilir. Teknik keşif araçları sayesinde, modern kozmoloji, gözlemlenebilir evrende yüz milyarlarca galaksi olan galaksiler evreninin muhteşem bir görüntüsünü keşfetti. Her galaksi tipik olarak bir ila bin milyar yıldızdan oluşur. Ve bu yıldızların her birinin, uyduları olabilecek birkaç gezegenle çevrili olması çok muhtemeldir. Bu, farklı evrimin her gezegene diğerlerine benzemeyen belirli bir kimlik verdiği gerçeğini bağlaması gereken inanılmaz sayıda gezegen yapar. Tabii ki, bu gezegenlerin gerçekte ne kadarının yaşam formlarını barındırdığını bilmiyoruz. ancak astrofizikçiler, yaşamın muhtemelen evrenin başka bir yerinde var olduğunu düşünmeden bu büyük sayıları düşünemezler. Sadece yeryüzünde milyonlarca canlı türü vardır. İnsan gözlemlenebilir evrenin ne olduğunu hayal edebilir mi? Ve fizik yasalarının (ve galaksilerin, yıldızların ve gezegenlerin) bildiğimiz yasalara benzemesinin beklendiği evren parçası, muhtemelen gözlemlenebilir evrenden milyarlarca kat daha büyüktür. Ve evrenin bu parçası, fizik yasalarının ve sonuçların özelliklerinin parçadan parçaya büyük ölçüde değiştiği sonsuz bir çoklu evrende kapsüllenebilir. Bütün bunların anlamı nedir? Bir mümin bu manzarada Allah'ın yaratıcılığını ve sevgisini okuyabilir. Aşk, Tanrı'nın “Ben gizli bir hazineydim” dediği geleneğe göre yaratılışın açıklamasıdır.

(4) Bilim etikten ayrılamaz

   İslam öğretisine göre insan, “Allah'ın yeryüzünün halifesi” olmak için çamurdan ve Allah'ın ruhundan yaratılmıştır. İnsan, Allah'ı tüm isim ve sıfatlarıyla tanıyan tek varlıktır ve bahçede bahçıvan olarak yeryüzüne iner. Yeryüzündeki diğer canlılarla ilişkimiz, tüm “aşağı” varlıkları sömürme olasılığı ile birlikte yukarıdan aşağıya doğru değil, merkezden perifere doğrudur. Bahçıvanın dünyadaki "merkezi" konumu, bahçenin tüm sakinlerini eşit derecede önemseyen bekçinin konumudur. Bu, tüm yaratılış için bir sorumluluk duygusu anlamına gelir ve kibir değil, alçakgönüllülüğe yol açmalıdır. Sonuç olarak, bahçenin meyvelerini yiyebiliriz ama ağaçları kökünden sökmeye hakkımız yok. bize ait olmayan. Bilimin bize verdiği güce, bu gücü ayrımcılık ve zeka ile kullanmak için gerekli olan daha büyük bir etik anlayışı eşlik etmelidir. Birkaç kelimeyle söylemek gerekirse, Adem'in bahçedeki belirli bir ağaca dokunmasına izin verilmediği için elimizden gelen her şeyi yapmamalıyız. Bu yasak bizi özgür kılar, çünkü özgürlük bir seçim olanağını gerektirir. Bahçedeki bahçe bekçisinin bu sembolü, küresel ısınmayla nasıl başa çıkılacağı, doğal kaynakların sürdürülebilir bir şekilde paylaşılması veya biyolojik çeşitliliğin korunması konusundaki güncel tartışmalarla bugün güçlü bir yankı uyandırıyor. Birkaç kelimeyle söylemek gerekirse, Adem'in bahçedeki belirli bir ağaca dokunmasına izin verilmediği için elimizden gelen her şeyi yapmamalıyız. Bu yasak bizi özgür kılar, çünkü özgürlük bir seçim olanağını gerektirir. Bahçedeki bahçe bekçisinin bu sembolü, küresel ısınmayla nasıl başa çıkılacağı, doğal kaynakların sürdürülebilir bir şekilde paylaşılması veya biyolojik çeşitliliğin korunması konusundaki güncel tartışmalarla bugün güçlü bir yankı uyandırıyor. Birkaç kelimeyle söylemek gerekirse, Adem'in bahçedeki belirli bir ağaca dokunmasına izin verilmediği için elimizden gelen her şeyi yapmamalıyız. Bu yasak bizi özgür kılar, çünkü özgürlük bir seçim olanağını gerektirir. Bahçedeki bahçe bekçisinin bu sembolü, küresel ısınmayla nasıl başa çıkılacağı, doğal kaynakların sürdürülebilir bir şekilde paylaşılması veya biyolojik çeşitliliğin korunması konusundaki güncel tartışmalarla bugün güçlü bir yankı uyandırıyor.

Birlik ve çeşitlilik: gelecek yüzyılın anahtarı

   İslami gelenek, 21. yüzyılın inşasına katkıda bulunması gereken önemli bir manevi ve entelektüel mirasa sahiptir. İnsan türünün güçlü bir birlik duygusu içinde çeşitliliği için bir paradigma bulacağını umuyoruz. Ne yazık ki, dünyamızda işleyen karanlık ve cehalet güçleri de var. Çeşitlilik yerine parçalanma görüyoruz. Birlik yerine tekdüzelik görüyoruz. Bu trajedide müminlerin payına düşen sorumluluk vardır, çünkü onlar gerçek bir dini hakikat duygusunu teşvik etmezler.

   Bilim ve din arasındaki tartışmanın bununla ne ilgisi var? Bence Allah'ın iki kitap, yani Yaratılış Kitabı ve Kutsal Yazılar Kitabı'nı, bu kitapların görünürdeki farklılıklara rağmen esaslı bir uyum içinde oldukları kesinliğiyle yazdığı fikri, bizi Allah'ın yazdığı veya indirdiği fikrine hazırlayabilir. "Birçok Kutsal Kitap", bunlar da görünürdeki tutarsızlıklara rağmen temel bir uyum içindedir. Bu çelişkilerin çözümü söz konusu olduğunda, Yarattığı ve ortaya çıkardığı muhteşem çeşitlilik için Rab'bi överken biraz gerginlikle ayrılmalıyız.

   Sonuç olarak, bu nihai gerçek meselesine değinmeme izin verin ve size insanlık durumunun gizemini gösteren kısa ve derin bir hikaye anlatayım. Geçmişe dönüp tekrar İbn Rüşd'e bakmamız gerekiyor. 1180 civarında, İbn Rüşd'e, Muhyî‐d-dîn İbn 'Arabî adında, 15 yaşlarında olan genç bir adama, inzivaları sırasında manevi açılımlar verildiği bilgisi verildi. Zamanının en büyük filozofu olan İbn Rush, bu genci kendisiyle görüşmeye davet etti. Daha sonra, o zamanlar İslam tasavvufunun Büyük Üstadı olarak kabul edilen İbn Arabi, manevi sezgilerinin içeriğini açığa çıkaran 4000 sayfalık bir inceleme olan büyük kitabı Meccan Openings'in girişinde toplantının hikayesini yazdı. Sadece İbn Arabi'nin konuşmasına izin verdim. “[İbn Rüşd'ün] yanına girdiğimde sevgi ve saygıdan dolayı ayağa kalktı. Bana sarıldı ve dedi ki: "Evet". Evet dedim." Onu anladığım için sevinci arttı. Sonra buna neden sevindiğini anladım ve “Hayır” dedim. Neşesi kayboldu, rengi değişti ve kendinde olandan şüphe etti.” Sonra İbn Arabi bize, cevapların sorulardan önce geldiği bu tuhaf alışverişlerin anahtarını verir. İbn Rüşd, bu akşamki konuşmamızın ana konusuna değiniyor: “Tesbih ve ilâhî fışkırmadaki durumu nasıl buldunuz? Rasyonel düşüncenin bize verdiği şey bu mu?” İbn Arabi, “Evet, hayır. Evet ve hayır arasında ruhlar maddelerinden, kafalar bedenlerinden uçar.” İbn Arabi, İbn Rüşd'ün şu sözlere tepkisini nakleder: “Rengi soldu ve titremeye başladı. Oturup, 'Allah'tan başka kuvvet ve kuvvet yoktur, çünkü o benim imamı anlamıştır,' diye okuyarak oturdu. Onu anladığım için sevinci arttı. Sonra buna neden sevindiğini anladım ve “Hayır” dedim. Neşesi kayboldu, rengi değişti ve kendinde olandan şüphe etti.” Sonra İbn Arabi bize, cevapların sorulardan önce geldiği bu tuhaf alışverişlerin anahtarını verir. İbn Rüşd, bu akşamki konuşmamızın ana konusuna değiniyor: “Tesbih ve ilâhî fışkırmadaki durumu nasıl buldunuz? Rasyonel düşüncenin bize verdiği şey bu mu?” İbn Arabi, “Evet, hayır. Evet ve hayır arasında ruhlar maddelerinden, kafalar bedenlerinden uçar.” İbn Arabi, İbn Rüşd'ün şu sözlere tepkisini nakleder: “Rengi soldu ve titremeye başladı. Oturup, 'Allah'tan başka kuvvet ve kuvvet yoktur, çünkü o benim imamı anlamıştır,' diye okuyarak oturdu. Onu anladığım için sevinci arttı. Sonra buna neden sevindiğini anladım ve “Hayır” dedim. Neşesi kayboldu, rengi değişti ve kendinde olandan şüphe etti.” Sonra İbn Arabi bize, cevapların sorulardan önce geldiği bu tuhaf alışverişlerin anahtarını verir. İbn Rüşd, bu akşamki konuşmamızın ana konusuna değiniyor: “Tesbih ve ilâhî fışkırmadaki durumu nasıl buldunuz? Rasyonel düşüncenin bize verdiği şey bu mu?” İbn Arabi, “Evet, hayır. Evet ve hayır arasında ruhlar maddelerinden, kafalar bedenlerinden uçar.” İbn Arabi, İbn Rüşd'ün şu sözlere tepkisini nakleder: “Rengi soldu ve titremeye başladı. Oturup, 'Allah'tan başka kuvvet ve kuvvet yoktur, çünkü o benim imamı anlamıştır,' diye okuyarak oturdu. Sonra buna neden sevindiğini anladım ve “Hayır” dedim. Neşesi kayboldu, rengi değişti ve kendinde olandan şüphe etti.” Sonra İbn Arabi bize, cevapların sorulardan önce geldiği bu tuhaf alışverişlerin anahtarını verir. İbn Rüşd, bu akşamki konuşmamızın ana konusuna değiniyor: “Tesbih ve ilâhî fışkırmadaki durumu nasıl buldunuz? Rasyonel düşüncenin bize verdiği şey bu mu?” İbn Arabi, “Evet, hayır. Evet