Dünyanın en eski dini, Hinduizm

    Hinduizm, Orta Asya ve İndus Vadisi kökenli, günümüzde de uygulanan dünyanın en eski dinidir. Hinduizm terimi, bir eksonim ( başkaları tarafından bir halka, yer veya kavrama verilen bir isim ) olarak bilinir ve İndus Nehri boyunca yaşayanları belirten Farsça Sindus teriminden türemiştir.

    İnancın taraftarları onu Sanatan Dharma ( ‘ebedi düzen’ veya ‘ebedi yol’ ) olarak bilirler ve Vedalar olarak bilinen kutsal yazılarda belirtildiği gibi, her zaman var olan, Ruhun Üstündeki Yüce Brahman olarak var olan ilkeleri anlarlar. Tüm yaratılış ortaya çıkar, her zaman olmuştur. Brahman, diğer her şeyi harekete geçiren, aynı zamanda hareket halinde olan, yaratılışın gidişatını yönlendiren ve yaratılışın kendisi olan İlk Neden'dir.

    Buna göre, Hinduizm tek tanrılı ( tek tanrı olduğu için ), çok tanrılı ( tek tanrının birçok avatarı olduğu için ), henoteist ( bu avatarlardan herhangi birini üstünlüğe yükseltmeyi seçebileceği gibi ), panteist ( tek tanrı olduğu için ) olarak yorumlanabilir. Avatarlar, doğal dünyanın yönlerini temsil ediyor olarak yorumlanabilir, hatta kişinin kendisinin en iyi versiyonu olmaya çabalarken Brahman kavramını kendi benliği ile değiştirmeyi seçebileceği için ateist bile olabilir. Bu inanç sistemi ilk olarak Vedik Dönem olarak adlandırılan dönemde Vedalar olarak bilinen eserlerde yazılı olarak belirlenmiştir. MÖ 1500 -  500, ancak kavramlar çok önce sözlü olarak aktarıldı.

    Hinduizmin kurucusu, menşe tarihi ya da - inanca göre - inanç sisteminin gelişimi yoktur; Vedaları yazan din bilginlerinin sadece her zaman var olanı kaydettikleri söylenir. Bu sonsuz bilgi olarak bilinir Shruti ( “duyduklarımı” ) ve Vedalar ve olarak bilinen onların çeşitli bölümlerde beIirIeniyor. Samhitas, Aranyakas, Brahmanalar, en ünlü ve Upanishads, her birinin adreslerinin farklı bir yönü inanç.

    Bu eserler, smritis ( "hatırlananlar" ) olarak bilinen ve kişinin inancı nasıl uygulayacağına dair hikayeleri anlatan ve Puranaları, Mahabharata ve Ramayana destanlarını, Yoga Sutralarını ve Bhagavad Gita'yı içeren başka bir tür ile tamamlanmaktadır. Ancak bunların hiçbiri “Hindu İncili ” olarak kabul edilmemelidir, çünkü bunların “Tanrı'nın sözü” olduğu iddiası yoktur; onlar, bunun yerine, evrenin rasyonel olduğunu, yapılandırıldığını ve özünde tüm insanların yer aldığı Brahman olarak bilinen Yüce Ruh / Zihin tarafından kontrol edildiğini iddia eden varoluş gerçeğinin ifşasıdır.

    Yaşamın amacı, varoluşun esas birliğini, herkesin benliğinin ve aynı zamanda Ruh / Zihin Üstü'nün bir parçası olan bireysel benliğin ( Atman olarak bilinir ) daha yüksek yönünü tanımak ve kişinin kendi içindeki görevine bağlı kalmaktır. Yaşam ( dharma ) , fiziksel varoluşun bağlarını koparmak ve yeniden doğuş ve ölüm döngüsünden ( samsara ) kaçmak için uygun eylem ( karma ) ile gerçekleştirildi . Kişi bunu yaptıktan sonra, Atman Brahman ile birleşir ve kişi ilkel birliğe geri döner. Birini bu birliği gerçekleştirmekten alıkoyan şey, dualite yanılsamasıdır - kişinin diğerlerinden ve kişinin Yaratıcısından ayrı olduğu inancı - ancak kişinin fiziksel dünyadaki deneyimiyle teşvik edilen bu yanlış anlama ( maya olarak bilinir ), farkına vararak üstesinden gelinebilir. Tüm varoluşun özsel birliği – kişinin başkalarına ve nihayet ilahi olana ne kadar benzer olduğu – ve aydınlanmış kendini gerçekleştirme durumuna erişmek.

Erken Gelişim

    Hinduizm haline gelecek veya en azından etkileyecek olan inanç sisteminin bir biçimi, büyük olasılıkla İndus Vadisi'nde, kendilerini Aryan olarak adlandıran göçebe bir kabileler koalisyonunun Orta Asya'dan bölgeye gelmesiyle MÖ 3. binyıldan önce mevcuttu . Şimdi Hint - İranlılar olarak anılan bu insanların bir kısmı, günümüz İran bölgesine yerleşirken ( bazıları Batı'da Pers olarak bilinir hale geldi ), şimdi Hint - Aryanlar olarak bilinen diğerleri ise evlerini İran'da yaptı. İndus Vadisi. “Aryan” terimi bir ırkı değil, bir insan sınıfını ifade eder ve “özgür insan” veya “asil” anlamına gelir. Kafkasyalıların “ medeniyet getirdiği” uzun süredir devam eden bir “Aryan İstilası” efsanesi” bölgeye yönelik dar görüşlü ve önyargılı 18. ve 19. yüzyıl Batı bursunun ürünüdür ve uzun süredir gözden düşmüştür.

    Mohenjo-daro ve Harappa ( sadece en ünlü iki tanesini sayarsak ) gibi şehirlerin harabelerinden çok ileri bir uygarlığın İndus Nehri Vadisi'nde MÖ 3000, MÖ 7000 öncesine tarihlenen Neolitik Dönem yerleşimlerinden büyümüştür. Bu döneme şimdi İndus Vadisi Uygarlığı veya Hint - Aryanların kültüründen etkilenecek ve onunla birleşecek olan Harappan Uygarlığı ( MÖ. 7000 - 600 ) dönemi olarak atıfta bulunulmaktadır.

    M.Ö. 2000 yılına gelindiğinde, büyük Mohenjo-daro kentinin tuğla sokakları, akan suyu ve oldukça gelişmiş bir sanayi, ticaret ve siyasi sistemi vardı. Her ne kadar bunu kanıtlayacak yazılı kayıtlar olmasa da, ritüel banyo ve diğer dini törenleri içeren bir tür dini inanç geliştirdikleri de neredeyse kesindir. Bu din her ne şekilde olursa olsun, önemli unsurlarının erken Pers diniyle yakından örtüştüğü daha kesindir, çünkü Vedik düşüncenin temeli ( tanrıların birçok ismi ve karakterinin yanı sıra ) bir yerlerde Pers kökenlidir.

    Erken İndus Vadisi dini, Vedik Dönem boyunca yeni gelenlerin etkisiyle gelişti. Bu süre zarfında, Vedizm olarak bilinen inanç sistemi , Vedaların oluşturulduğu Sanskritçe'de yazan Vedik halklar tarafından geliştirildi . Bilgin John M. Koller şöyle yazıyor:

    Vedaların hayatta kalan en eski ifadesi olduğu Sanskrit dili baskın hale geldi. Sanskrit geleneği Vedik olmayan kaynaklardan ödünç alma ve uyum sağlamayı yansıtsa da, bu katkıların ortaya koyduğundan daha fazlasını gizler. Bu nedenle, eski İndus uygarlığının görkemine rağmen, en eski Hint düşüncesini anlamak için Vedalara dönmeliyiz. 

    Vedalar, varoluşun doğasını ve bireyin kozmik düzendeki yerini anlamaya çalıştı. Bilgeler, bu soruların peşine düşerek Hinduizm olacak son derece gelişmiş teolojik sistemi yarattılar.

Brahmanizm

    Vedizm, varlığın görünmeyen yönleri kadar gözlemlenebilir tüm fenomenlerin altında yatan Gerçeğe, İlk Nedene odaklanan dini bir inanç olan Brahmanizm oldu. Brahmanizmi geliştiren bilgeler, belirli kurallara göre işleyen gözlemlenebilir dünya ile başladılar. Bu kurallara rita ( “düzen” ) adını verdiler ve rita'nın var olması için, onu yaratacak bir şeyin önceden var olması gerektiğini kabul ettiler; bir kural koyucu olmadan kurallara sahip olunamaz.

    O zamanlar Vedizm panteonunda İlk Neden olarak görülebilecek birçok tanrı vardı, ancak bilgeler antropomorfik tanrıların ötesine geçtiler ve Koller'in dediği gibi, “bir bütünlük, bölünmemiş bir gerçeklik var, bu varlık ya da yokluktan daha temeldir”. Bu varlık, bir birey olarak tasavvur edildi, ancak tüm insan kavrayışının ötesinde olacak kadar büyük ve güçlüydü. Brahman olarak adlandırmaya başladıkları varlık, yalnızca gerçekte ( diğerleri gibi başka bir varlık ) veya gerçekliğin dışında ( olmama veya önceden var olma aleminde ) değil, gerçek gerçekliğin ta kendisiydi. Brahman sadece şeylerin olduğu gibi olmasına neden olmadı; her zaman olduğu gibi şeylerdi ve her zaman olacaklardı. Dolayısıyla Sanatan Dharma'nın tanımı – Ebedi Düzen – inanç sisteminin adı olarak.

    Ancak öyle olsaydı, dünya üzerinde kısa bir süre yaşayan önemsiz bir bireyin bu nihai yaşam kaynağıyla bağlantı kurma umudu yoktu. Brahman anlaşılamadığı için hiçbir ilişki mümkün olamazdı. Vedik bilgeler dikkatlerini İlk Sebepten bireye çevirdiler ve benliğin veçhelerini fiziksel beden, ruh ve zihin olarak tanımladılar, ancak bunların hiçbiri, onlar orada anlayana kadar Nihai ile bağlantı kurmaya yeterli değildi. Kişinin diğer işlevlerini yöneten daha yüksek bir benlik olması gerekiyordu. Koller'in yorumları:

    Bu Benliğin “bilinen ve bilinmeyenin dışında” olduğu söylenir [ Kena Upanishad I.4 ]. Bilgenin sorduğu soru şudur: Görmeyi, duymayı ve düşünmeyi mümkün kılan nedir? Ancak soru, fizyolojik veya zihinsel süreçlerle ilgili değildir; bilen nihai konu hakkındadır. Gözü rengi görmeye ve zihni düşünceleri düşünmeye yönlendiren kim? Bilge, bilginin çeşitli işlevlerini yöneten bir içsel yönetici, bir içsel ajan olması gerektiğini varsayar. 

    Bu “iç yönetici”, Brahman olduğu için Brahman'a bağlı olan Atman – kişinin yüksek benliği – olarak belirlendi. Her birey kendi içinde Nihai Gerçeği ve İlk Nedeni taşır. Bu varlığı dışarıda aramanın bir mantığı yoktur çünkü insan o varlığı kendi içinde taşır; bu gerçeği yaşamak için idrak etmek yeterlidir; Chandogya Upanishad'da Tat Tvam Asi - “Sen Osun” ifadesinde ifade edildiği gibi , kişi zaten olmak istediği şeydir; sadece bunun farkına varmak gerekir.

    Bu gerçekleşme, yalnızca Brahman'ı kutlayan değil, aynı zamanda her şeyin yaratılışını yeniden canlandıran ritüeller aracılığıyla teşvik edildi. Rahip sınıfı ( Brahminler ), Vedaların ilahileri, ilahileri ve şarkılarıyla Nihai İlahi Olan'ı yüceltirken, izleyicileri, onların zaten olmak istedikleri yerde oldukları gerçeğini etkileyerek yükselttiler. Tanrısal olanın ayrılmaz bir parçasıydılar ve yapmaları gereken tek şey bunun farkında olmak ve bu göreve göre yürürlüğe giren yaşamda ilahi olarak atanmış görevlerini yerine getirerek onu kutlamaktı.

Klasik Hinduizm

    Brahmanizm, günümüzde Hinduizm olarak bilinen ve genellikle bir din olarak kabul edilse de, aynı zamanda bir yaşam tarzı ve felsefe olarak kabul edilen sisteme dönüştü. Hinduizm'in odak noktası, hangi biçimi alırsa alsın, kendini bilmektir; kişi kendini bilmekle Tanrı'yı ​​tanır. Kötülük, neyin iyi olduğunu bilmemekten kaynaklanır; iyinin ne olduğu bilgisi kötülüğü reddeder. Bir kişinin hayattaki amacı, neyin iyi olduğunu tanımak ve kişinin özel görevine ( dharma ) göre peşinden gitmektir ve bu uygun arayışta yer alan eylem kişinin karmasıdır. Daha aldatılan bir gerçekleştirdiği kişinin karması kişinin uyarınca dharma, kişi kendini gerçekleştirmeye ne kadar yakın olursa, ilahi olanı kendinde gerçekleştirmeye o kadar yakın olur.

    Fiziksel dünya, ancak ikiliği ve ayrılığı ikna ettiği ölçüde bir yanılsamadır. Kişi dünyaya sırtını dönebilir ve dini bir çilecinin yaşamını sürdürebilir, ancak Hinduizm, aşağıdakiler olan purusharthas - yaşam hedefleri - aracılığıyla hayata tam katılımı teşvik eder :

• Artha – kişinin kariyeri, ev hayatı, maddi zenginlik
• Kama - aşk, cinsellik, duygusallık, zevk
• Moksha - kurtuluş, özgürlük, aydınlanma, kendini gerçekleştirme

    Ruh, bunların hepsinin geçici zevkler olduğunu anlasa da, bu arayışlardan zevk alır. Ruh ölümsüzdür - her zaman Brahman'ın bir parçası olarak var olmuştur ve her zaman var olacaktır - bu nedenle ölümün kesinliği bir yanılsamadır. Ölümde, ruh bedeni atar ve sonra Moksha'yı elde edemezse reenkarne olur veya başaramazsa, Atman Brahman ile bir olur ve ebedi yuvasına geri döner. Samsara olarak bilinen yeniden doğuş ve ölüm döngüsü, ruh dünyevi deneyim ve zevklerle doyuncaya ve geçici değil, ebedi iyiliklerin peşinden ayrılmaya ve aramaya odaklanana kadar devam edecektir.

    Birine bu amaca yardım etmek veya onu engellemek, guna olarak bilinen her ruhta var olan üç nitelik veya özelliktir :

• Sattva - bilgelik, iyilik, bağımsız aydınlanma
• Rajas - tutkulu yoğunluk, sürekli aktivite, saldırganlık
• Tamas - kelimenin tam anlamıyla "rüzgarlar tarafından savrulan", karanlık, karışıklık, çaresizlik

    Gunalar, en aşağıdan en yükseğe doğru 'üzerinden çalışılan' üç durum değildir; onlar her ruhta az ya da çok derecede mevcutturlar. Genelde sakin ve iyi bir hayat yaşayan bir kişi, yine de tutkuya kapılabilir veya kendilerini çaresiz bir kafa karışıklığı içinde dönerken bulabilir. Ancak gunaların ne olduklarını tanımak ve onların daha az arzu edilen yönlerini kontrol etmeye çalışmak, kişinin hayattaki dharmasını ve onu nasıl gerçekleştireceğini daha net görmesine yardımcı olur. O ne Dharma sadece kişinin kendisi tarafından gerçekleştirilebilir; kimse başkasının görevini yapamaz. Herkes yeryüzüne oynayacak belirli bir rolle geldi ve eğer kişi mevcut yaşamında bu rolü oynamamayı seçerse, biri bunu yapana kadar bir başkasında geri dönecektir.

    Bu süreç genellikle Hinduizm'in Kast Sistemi ile ilişkilidir; bu sistemde kişi hiçbir şekilde değiştiremeyeceği belirli bir mevkide doğar, yaşamı boyunca bu sınıfın bir parçası olarak belirlenmiş işlevini yerine getirmek zorundadır ve bunu doğru şekilde yerine getiremezse yeniden dünyaya gelecektir. Bu kavram, popüler düşüncenin aksine, 19. yüzyılda İngiltere'nin sömürge hükümeti tarafından Hindistan'daki insanlara dayatılmamış, ilk olarak Krishna'nın Arjuna'ya Gunave ve kişinin dharma sorumluluğunu anlattığı Bhagavad Gita'da ( 5 - 2 yüzyıldan oluşur ) ortaya atılmıştır.

    Krishna kişinin yapması gerekeni yapması gerektiğini söyler ve bireyin hayatını İlahi İradeye göre nasıl yaşaması gerektiğini açıklarken varna ( kast ) sistemini bunun bir parçası olarak ilişkilendirir; Dharma'larına sahip oldukları takdirde herkes bir Brahman, bir savaşçı ya da bir tüccar olabilir; kast sistemi tıpkı gunalar gibi her bireyin içinde mevcuttur. Krishna'nın sözleri daha sonra MÖ 2. yüzyıldan MS 3. yüzyıla kadar yazılmış olan Manusmriti ( "Manu Kanunları" ) olarak bilinen ve katı bir kast sisteminin İlahi Düzenin bir parçası olarak emredildiğini ve kişinin doğduğu sosyal sınıfta ömür boyu kalmaya mahkûm olduğunu iddia eden eserde revize edilmiştir. Manu Kanunları el yazması, bu kavramın bugün anlaşıldığı şekliyle ilk ifadesidir.

Metinler ve Gözlem

    Manu'nun daha sonraki müdahalesi bir yana, Ebedi Düzen kavramı Hindu kutsal metinleri olarak kabul edilen metinler aracılığıyla açıklığa kavuşturulmuştur . Bu eserler, belirtildiği gibi, iki sınıfa ayrılır:

• Shruti ( “duyulan” ) – onu “duyan” ve Vedalarda kaydeden yazıcılar tarafından kaydedildiği şekliyle varoluşun doğasının ifşası.
• Smritis ( “hatırlananlar” ) – geçmişin büyük kahramanlarının ve onların Ebedi Düzenin ilkelerine göre nasıl yaşadıklarını – ya da yaşayamadıklarını – anlatmaktadır.

    Shruti ile ilgili metinler Dört Veda'dır:

• Rig Veda - Vedaların en eskisi, bir ilahiler koleksiyonu
• Sama Veda – dini metinler, ilahiler ve şarkılar
• Yajur Veda – ritüel formüller, mantralar, ilahiler
• Atharva Veda – büyüler, ilahiler, ilahiler, dualar

    Bunların her biri ayrıca metin türlerine ayrılır:

• Aranyakas - ritüeller, ayinler
• Brahmanalar - söz konusu ritüeller ve onları açıklayan gözlemler hakkında yorumlar
• Samhitas - kutsamalar, dualar, mantralar
• Upanişadlar - hayatın anlamı ve Vedalar üzerine felsefi yorumlar

    Smritis ile ilgili metinler şunlardır:

• Puranas - eski geçmişin figürleriyle ilgili folklor ve efsane
• Ramayana – Prens Rama'nın destansı hikayesi ve kendini gerçekleştirme yolculuğu
• Mahabharata - Beş epik masalı Pandavas ve savaş ile Kauravas
• Bhagavad Gita – Krishna'nın prens Arjuna'ya dharma konusunda talimat verdiği popüler hikaye
• Yoga Sutraları – yoga ve kendini özgürleştirmenin farklı disiplinleri üzerine yorumlar

    Bu metinler , kozmik güçlerin, yıldırımların, fırtınaların, savaşın ve cesaretin efendisi Indra gibi sayısız tanrıya atıfta bulunur veya özel olarak hitap eder; Vac, bilinç, konuşma ve açık iletişim tanrıçası; Agni, ateş ve aydınlanma tanrısı; Kali , ölüm tanrıçası; Ganesh, fil başlı tanrı, engelleri kaldıran; Parvati, aşk, doğurganlık ve güç tanrıçası ve aynı zamanda Shiva'nın eşi ; ve deniz, bereket, aydınlanma ve coşku tanrısı Soma. Tanrıların en önemlileri arasında sözde “Hindu Üçlüsü ” nü oluşturanlar vardır :

• Brahma – yaratıcı
• Vişnu – koruyucu
• Shiva – yok edici

    Bütün bu tanrılar, ancak Kendi veçheleriyle anlaşılabilen Nihai Gerçek olan Brahman'ın tecellileridir. Brahma, Vishnu ve Shiva hem bu yönlerdir hem de kendi karakterleri, motivasyonları ve arzuları olan bireysel tanrılardır. Aynı zamanda kendi avatarları aracılığıyla da anlaşılabilirler - çünkü kendileri de tamamen kendi başlarına kavranamayacak kadar bunaltıcıdırlar - ve bu nedenle diğer tanrıların şeklini alırlar, en ünlüsü Vişnu'nun avatarı olan Krishna'dır. İnsanlığın anlayışını ayarlamak ve hatayı düzeltmek için periyodik olarak toprak.

    Bhagavadgita'da Krishna Kurukshetra savaşında Prens Arjuna'nın arabacısı olarak görünür, çünkü Arjuna'nın savaşan akrabaları hakkında şüpheleri olacağını bilir. Arjuna'ya dharmanın doğası ve ölümün kesinliği yanılsaması hakkında talimat vermek, zihnini mevcut duruma ilişkin yorumunun üzerine çıkarmak ve bir savaşçı olarak görevini yerine getirmesini sağlamak için zamanı durdurur.

    Bu metinler, genel olarak iki yönü olan Sanatan Dharma taraftarlarının dini ibadetlerini bildirir :

• Puja - kişisel bir türbe veya tapınakta ibadet, ritüel, fedakarlık ve dua
• Darshan - bir tanrı heykeli ile doğrudan görsel temas

    Kişi İlahi Olan'a evinde, kişisel bir türbede veya bir tapınakta ibadet edebilir. Tapınakta, din adamları talimat, ilahiler, şarkılar ve dualar yoluyla tanrı ile onlar adına aracılık ederek bir bireye ve ailesine yardım edecek. Şarkı, dans ve kişinin kendini Tanrı'nın önünde ifade etmesindeki genel hareket, genellikle dini bir hizmeti karakterize eder. Bunun önemli bir unsuru, bir heykel veya heykelcik tarafından temsil edilen tanrının gözleriyle görsel temastır.

    Darshan , ibadet ve cemaat için hayati öneme sahiptir, çünkü tanrı, bağlı olanın tanrıyı aradığı kadar ciddiyetle arar ve gözlerle buluşurlar. Hindu tapınaklarının içte ve dışta birçok tanrının figürleriyle süslenmesinin nedeni budur. Heykelin tanrının kendisini somutlaştırdığı düşünülür ve tıpkı bir arkadaşla görüşmede olduğu gibi, göz teması yoluyla kutsama ve rahatlık sağlanır.

    Bir mümin ile ilah arasındaki bu ilişki, en çok yıl boyunca kutlanan birçok festivalde açıkça görülmektedir. En popülerleri arasında, parlak enerjilerin ve ışığın olumsuzluk ve karanlık güçleri üzerindeki zaferini kutlayan ışık festivali Diwali yer alır . Bu festivalde, günlük törenlerde olduğu gibi, bir tanrı heykelinin veya heykelcikinin varlığı, bağlantı kurmada ve bir taraftarın zihnini ve ruhunu yükseltmede önemlidir.

    Diwali, sevgi dolu bağlılık ve hizmete odaklanan Bhakti Yoga disiplininin muhtemelen en iyi örneğidir. İnsanlar bereket ve refah tanrıçası Lakshmi'nin onuruna evlerini temizler, yeniler, dekore eder ve geliştirir ve ondan aldıkları her şey için şükrederler. Bununla birlikte, bir taraftarın neye ihtiyaç duyduğuna ve geçen yıl boyunca ne alındığına bağlı olarak, Diwali'de Lakshmi'nin yerini alması için çağrılabilecek birçok başka tanrı vardır.

    Bireysel tanrı nihai olarak önemli değildir, çünkü panteonun tüm tanrıları, ibadet eden ve ibadet eylemi gibi Brahman'ın görünümleridir. Ayinin ayrıntıları, kişinin evrendeki yerini kabul eden ve kişinin yaşamının her alanında ilahi birliği tanımaya olan bağlılığını ve aynı yoldan eve doğru giden başkalarıyla olan bağlantısını yeniden ortaya koyan ayin kadar önemli değildir.