Çingenelerin ( Romanların) Tarihi
Çingeneler: Göçebe Bir Halk
Çingeneler uzun zamandır dünyadaki en gizemli, egzotik insanlar arasında yer alıyor. Gerçek bir yuvaları olmayan bir göçebe ırkı olarak tanımlandılar. Çingenelerin kendi dilleri vardır, Romanca ve kendilerini Roman olarak tanımlarlar . Çingeneler uzun zaman önce Hindistan'dan Avrupa'ya geldi.
Çingene tarihi, büyük ölçüde yazılı dilleri olmadığı ve yeterince tuhaf bir şekilde nereden geldiklerini unuttukları için yüzyıllarca bilinmiyordu. Çingeneler genellikle Mısırlı olduklarını iddia ederler - bu nedenle "Çingene" adı verilir. Avrupalılar sonunda Roman dilinin Hindistan'ın belirli lehçeleriyle ilişkili olduğunu keşfettiler ve oradan Çingene tarihi yavaş yavaş bir araya getirildi.
Çingeneler, Hindistan'da gezgin müzisyenler ve şarkıcılar olarak geçimlerini sağlayan düşük kastlı bir halktı. 430 yılında Hindistan'ın Jat ( Persler tarafından Zott olarak anılır ) olarak bilinen kabilesinden Çingene müzisyenler ( 12.000 kişi ) V. Pers Kralı yaklaşık 855'te büyük akrobatlar ve hokkabazlar olarak övüldüler.
Çingeneler, 12. yüzyıl Konstantinopolis tarihinde ayı bekçileri, yılan oynatıcıları, falcılar ve nazardan korunmak için sihirli muska satıcıları olarak belirtilmektedir. Balsamon, Yunanlıları Şeytan'la işbirliği içinde olduğunu söylediği bu "vantriloklardan ve büyücülerden" uzak durmaları konusunda uyardı.
Symon Simeonis, Girit'teki Çingenelerin ( 1323 ) "kendilerini Ham ailesinden olduklarını iddia edenler" olarak tanımlar. Otuz günden fazla bir yerde nadiren dururlar ya da asla durmazlar, ama her zaman başıboş ve kaçaktırlar, sanki Tanrı tarafından lanetlenmiş gibi... tarladan tarlaya dikdörtgen çadırlarıyla göç ederler."
Modon'da yaşayan Çingeneler, 1497'de Arnold von Harff tarafından "Çingene denen birçok fakir siyah çıplak insan ... ayakkabıcılık ve ayrıca demircilik gibi her türlü ticareti takip ediyor" olarak tanımlanıyor.
Çingenelerin 1348'de Sırbistan'da rapor edildiği; 1362'de Hırvatistan ( kuyumcu olarak ) ; ve 1378'de Romanya - köleler berber, terzi, fırıncı, duvarcı ve ev hizmetçisi olarak çalıştırılırlar.
Bosna Çingeneleri
Çingeneler ilk olarak 1414 - 1417'de İsviçre, Macaristan, Almanya ve İspanya'da ortaya çıktı. Bu süre zarfında, Kutsal Roma İmparatoru Sigismund'dan bir Güvenli Davranış ( Pasaport'a benzer ) ile seyahat ettiler. Sigismund öldükten sonra Çingeneler, Papa'dan gelen güvenli davranış mektuplarıyla Avrupa'yı dolaştı. Sigismund'dan gelenler meşruydu, ancak sözde papalık mektupları sahteydi.
Hermann Conerus, Çingeneler hakkında şunları yazmıştı: "Gruplar halinde seyahat ederler ve geceleri kasabaların dışındaki tarlalarda kamp kurarlardı ... Büyük hırsızlardı, özellikle kadınları ve çeşitli yerlerde birçoğu yakalanıp öldürüldü."
İsviçre'de Çingenelerin battaniyeye benzeyen ama altın ve gümüş takılarla süslenmiş paçavralar giydikleri kaydedildi. Çingene kadınları, büyücülük yaptıklarından şüphelenilen el falcıları ve küçük hırsızlar olarak tanındı. Avrupa'daki birçok kasaba Çingenelere ortaya çıkar çıkmaz gitmeleri için para ödemeye başladı.
1422 tarihli bir Bologna kroniği, bir Çingene grubunun ziyaretini şu şekilde anlatıyor:
"Falına baktırmak isteyenler arasında cüzdanı çalınmadan danışmaya giden çok az kişi vardı... Çetenin kadınları altı sekiz kişi birlikte kasabada dolaştılar; vatandaşların evlerine girip boş hikayeler anlattılar, Bu esnada bir kısmı alınabilecek her şeyi ele geçirdi. Aynı şekilde bir şey satın alma bahanesiyle dükkânları gezdiler, ama içlerinden biri hırsızlık yaptı."
15. yüzyılda Çingeneler, Avrupa çapında kendileri hakkında birçok efsane yaydılar. Bu mitlerin en büyüğü sahte papalık mektubunda özetlenmiştir. Mektupta, Çingenelerin toplu günahları nedeniyle Papa tarafından göçebe olarak yaşamaya ve asla bir yatakta uyumamaya mahkum edildiği belirtiliyordu.
Bu acıklı hikayenin yanı sıra, mektubu okuyan insanlara Çingenelere yiyecek, para ve bira vermeleri ve onları her türlü geçiş ücreti ve vergiden muaf tutmaları talimatı verildi.
Çingenelerin çoğunluğu Osmanlı İmparatorluğu'ndan ayrılıp Avrupa'ya taşınsa da bir kısmı kaldı. Kanuni Sultan Süleyman 1530'da Çingene fuhuşunu düzenleyen bir ferman çıkardı. Çingene erkeklerinin 16. yüzyıl Osmanlı İmparatorluğu'nda madenci olarak önemli bir rol oynadıkları bilinmektedir. Diğerleri bekçiler, demir işçileri ve kömürcülerdi.
1696'da Sultan II. Mustafa, Çingenelerin ahlaksız ve düzensiz yaşam tarzlarından dolayı cezalandırılmaları için emir verdi. "Pezevenkler ve fahişeler" olarak tanımlandılar. Ancak Çingenelerin Osmanlı İmparatorluğu'nda süpürgeci, bacacı, müzisyen, silah tamircisi, silah ve mühimmat yapımında çalıştıklarını da görüyoruz.
Çingeneler Avrupa tarihinde ilk olarak 1469'da ( İtalya ) müzisyen olarak anılır. 1493'te dilenci ve huzuru bozan hırsız oldukları için Milano'ya girmeleri yasaklandı. Sarıklı bir Çingene kadın falınıza bakarken çocukları ceplerinizi karıştırırdı.
Çingene kadınlarının büyü yaptıkları ve büyücülük yaptıkları söylendi; Çingene erkekler kilit açma ve at çalma konusunda uzmandı.
Yerleşik insanlar genellikle köksüz, efendisiz ve sabit bir adresi olmayan gezginlerden şüphelenirler. Çingeneler Avrupa'yı başka hiç kimsenin yapmadığı kadar gezdiler, bu nedenle çeşitli ülkelerde neler olup bittiği ve sakinlerinin faaliyetleri hakkında çoğundan daha fazlasını biliyorlardı. Bu, Çingenelerin casus olarak kullanıldığına dair söylentilere yol açtı.
1497'de Kutsal Roma İmparatorluğu'nun Diyeti ( yasama organı ), tüm Çingeneleri casusluk nedeniyle Almanya'dan sınır dışı eden bir kararname çıkardı. 1510'da İsviçre aynı şeyi yaptı ve ölüm cezasını ekledi. İsviçreli bir vakanüvis, Çingeneleri "günümüzde ortalıkta dolaşan ve yalnızca hırsızlık yapmak için yaşadıkları için en değerlisi hırsız olan işe yaramaz hergeleler" olarak suçladı.
Kutsal Roma İmparatorluğu'nda 1551 ile 1774 yılları arasında Çingenelere karşı 133 yasa çıkarıldı. Bunlardan biri 1710'da Almanya'da Çingene kadını ya da yaşlı Çingene erkeği olmayı suç haline getirdi. Yaygın olarak tanrısız ve kötü insanlar olarak görülüyorlardı. İhlal edenler kırbaçlanacak, damgalanacak ve sınır dışı edilecekti.
Almanya'da Çingene olmak, ömür boyu hapis ve ağır çalışma cezası almaktı. Çingenelerin çocukları onlardan alınıp iyi Hıristiyan evlerine yerleştirildi.
Bu zulüm karşısında 18. yüzyılda Almanya'da Çingene erkeklerin çeteler kurduğunu ve şiddete başvurduklarını görüyoruz. 1726'da 26 Çingene'nin infazını izlemek için Hessen, Giessen'de büyük bir kalabalık toplandı. Bunlar, kötü şöhretli Hemperla'nın ( Johannes la Fortun ) liderliğindeki bir çeteydi. Bazıları asıldı; bazılarının kafası kesildi.
Alman Çingene haydutlarının en ünlüsü Hannikel'di ( Jakob Reinhard ). 1783'te üç yandaşıyla birlikte cinayetten asıldı. Hannikel'in kadın ve çocuklardan oluşan küçük bir ordusu vardı. Babası bir müfreze davulcusuydu.
Bu şiddet karşısında, Prusya Kralı 1790'da Çingene erkeklerinin hepsinin askere alınmasına karar verdi. Diğer Avrupa ülkeleri de aynı şeyi yaptı ve Çingene erkekler o zamandan beri Avrupa'daki her ülke için asker olarak hizmet ettiler.
Çingeneleri ilk olarak 1505 yılında İskoçya'da tamircilik, seyyar satıcılık, dansçılık, öykücülük, düzenbazlık ve şarlatanlık olarak görüyoruz. 1609'da, Serseriler Yasası Çingeneleri hedef aldı ve Faw ailesinin dört erkek üyesi, kalıcı bir adrese sahip olmadıkları için 1611'de asıldı. Altısı Faa soyadına sahip sekiz adam daha 1624'te "Mısırlı" oldukları için asıldı.
İskoç Çingene soyadları Faa ve Baille belki de 500 yıl öncesine dayanıyor. 1624'te gezgin Çingene erkeklerin tutuklanıp asılması, çocuğu olmayan Çingene kadınların boğulması ve çocuklu çingene kadınların kırbaçlanıp yanaklarının dağlanmasıyla ilgili yeni bir ferman çıkarıldı.
Billy Marshall, İskoçya'da ünlü bir Çingene Kralıydı. 120 yıl yaşadıktan sonra 1792'de öldü. Billy Marshall, bazıları 17 karısından ve bazıları başka kadınlardan olmak üzere 100'den fazla çocuğa sahip oldu.
İngiltere'de, ahlaksız serseriler oldukları, iyi vatandaşları dolandırdıkları ve bir dizi ağır hırsızlık yaptıkları için Çingeneleri diyardan kovmak için 1530 tarihli Mısır Yasası kabul edildi. 1562'de Kraliçe Elizabeth, Çingeneleri kalıcı konutlara yerleşmeye veya ölümle yüzleşmeye zorlamak için tasarlanmış bir emir imzaladı. Birçoğu 1577'de, dokuzu 1596'da ve 13'ü 1650'lerde asıldı.
Kral I. James altında İngiltere, Çingeneleri Amerikan kolonilerinin yanı sıra Jamaika ve Barbados'a sürmeye başladı. İstenmeyenleri kolonilere atmak, yalnızca Çingeneler için değil, aynı zamanda "hırsızlar, dilenciler ve fahişeler" için de yaygın bir uygulama haline geldi.
Abram Wood ve ailesi, 1730 dolaylarında Galler'e yerleşen ilk Çingenelerdi. Abram harika bir kemancı ve hikaye anlatıcıydı. Galler Çingenelerinin Kralı olarak tanındı. Abram Wood'un oğulları ve torunları, Galler'in ulusal enstrümanı olan harpta ustalaştılar.
Provence'ta Çingeneler hoş karşılanmış gibi görünüyor. İlk olarak Bohemyalılar olarak adlandırılmaya başladıkları yer burasıdır . İnsanlar fallarına baktırmak için onlara akın etti. Çingeneler, aralarında dükler ve kontlar olduğunu iddia etmişler ve daha sonra bunlara kaptanlar ve krallar eklemişlerdir.
İspanyol soyluları önce Çingeneleri korudu. Çingene kadınları, güzellikleri ve baştan çıkarıcı çekiciliklerine hayrandı; Çingene erkekler, atların kalitesi konusunda mükemmel yargıçlar olarak takdir edildiler ve soylular tarafından ahırları için at satın almaları için tutuldular. Ancak 1499'da Kral Charles, köleleştirme cezası altında tüm Çingeneleri İspanya'dan kovdu.
Kral III. Philip, 1619'da tüm Çingenelerin ( Gitanos olarak anılır ) İspanya'dan çıkmasını emretti, bu sefer ölüm cezası aldılar. Bir yere yerleşip İspanyol gibi giyinip eski dillerini konuşmayı bırakanlar için bir istisna tanındı. Philip IV, 1633'te cezaları erkekler için altı yıla, kadınlar için iyi bir kırbaç cezasına indirdi.
Çingenelerin en çok yaşadığı şehir o zamanlar Sevilla'ydı. Pek çok Çingene, kehanet yoluyla sırları açığa çıkardıklarını, hastaları sihirle iyileştirdiklerini, büyüler yaptıklarını ve gömülü hazinelere haritalar sattıklarını iddia ederek halkı kandırdıkları için orada alenen kırbaçlandı.
1749'da İspanya'daki tüm Çingenelerin ( tahmini 12.000 ) bir gecede toplanıp mallarına el konularak köleliğe zorlanacakları yeni bir plan yapıldı ve uygulandı. Çingene kadınlar iplikçi olarak, erkekler fabrikalarda, erkekler madenlerde ve tersanelerde çalıştırıldı. On dört yıl sonra, Kral III. Charles tarafından serbest bırakıldılar.
1783'te, tüm Çingenelerin kalıcı bir adres tutmalarının ( Madrid'de değil ) gerekli olduğu bir yasa çıkarıldı. Ancak bu yasa tasarısı, kırkımcılık, pazar veya panayırlarda ticaret ve hancılık gibi popüler geçim kaynaklarının birçoğunda çalışmalarını yasakladı.
Göçebe olarak yaşamaya devam edenlerin, çocuklarını ellerinden alıp yetimhanelere yerleştireceklerdi; ikinci bir suç infazla sonuçlanacaktır.
Portekiz, 1526'da Çingeneleri yasakladı ve orada doğanlar Portekiz Afrika kolonilerine sürüldü. Çingenelerin Brezilya'ya tehcir edildiğine dair ilk kayıt 1574'te ortaya çıkıyor. Çingenelerin tüm grupları 1686'da Brezilya'ya gönderildi, kadırgalarda köleleştirildi.
Fransa Kralı IX. Charles, 1561'de Çingeneleri yasakladı. Fransa'da yakalanan herhangi bir Çingenenin, şiddet yanlısı olmadığı ilan edilmesine rağmen üç yıl kürek cezasına çarptırılmasını emretti. 1607'de IV. Henry, mahkemede Çingene dansçılarını severdi. 1666'da Çingene erkekleri yeniden kadırgalara mahkûm edildi - bu kez ömür boyu - ve Fransa'da yakalanan Çingene kadınların başları kazıtıldı.
Çingeneler, Macaristan'da kraliyet hizmetkarları ilan edildi ve demirciler ve kaliteli silah yapımcıları olarak değerlendirildi. Resmi Macar belgelerinde onlara "Firavun'un halkı" deniyordu. Kraliçenin Viyana'daki mahkemesinden gelen bir mektupta ( 1543 ) "Mısırlı en mükemmel müzisyenler burada çalıyor" diyor. Çingeneler aynı zamanda haberci ve cellat olarak da görev yaptılar.
Çingeneler 1536'da Danimarka'dan, 1560'ta İsveç'ten sürüldüler. Avrupa ülkelerinin yetkilileriyle yaşanan tüm bu sorunlar, polisin kendi eyaletleri dışında yetkisi olmadığı için sınırların ücra bölgelerinde çok sayıda Çingene kampının kurulması sonucunu doğurdu. Giderek daha fazla Çingene erkek ve kadın kırbaçlanıyor ve damgalanıyordu.
Macaristan'da ( 1783 ) 50.000'den fazla Çingene sayılan bir nüfus sayımı yapıldı. Mağara evlerine çekildikleri kış ayları dışında çadırlarda yaşayan gezginler olarak tanımlanırlar. Çingenelerin sandalyesi ve yatağı yoktu, mutfak eşyası kullanmıyorlardı, daha çok et ve erişte yiyorlardı, tütün ve alkolü seviyorlardı. Leş yedikleri için hor görüldüler.
Çingenelerin tek bir kıyafeti, bir sürü de mücevheri vardı. Seyyar satıcı, dilenci ve hırsız olarak biliniyorlardı. Çingene erkekleri, mükemmel biniciler ve at tüccarları olarak ünlendiler. Bazıları deri yüzücü, elek ya da tahta alet yapıcı, altın elek ya da altın yıkayıcı, hatta meyhane bekçisi olarak çalıştı.
Çingeneler, son derece gururlu bir halk olarak biliniyordu, ancak çok az utanç ve onur duyuyorlardı. Anne babalar çocuklarını çok sevdiler ama onları eğitmediler. Çingene yaşam tarzı, her organize toplumun kurallarına aykırıydı. Ve yerleşenler, göçebe olarak devam edenler tarafından hor görüldü.
1800 yılına gelindiğinde Avrupa'da 800.000 Çingene yaşadığı tahmin ediliyor. Sayıları en çok Balkanlar'daydı ve İspanya ve İtalya'da önemli bir varlıkları vardı. Bu sıralarda bir Alman bilim adamı olan Heinrich Gellmann, Roman dilinin Hindistan'ın bazı dilleriyle bağlantılı olduğunu kanıtladı. Bu insanlar artık Mısırlı olarak kabul edilmeyecek olsalar da, Çingene adı takılıp kaldı.
19. yüzyılda Çingeneler, özellikle Macaristan, İspanya ve Rusya'da müzisyen olarak öne çıktılar. Macar soyluları, misafirleri için çalması için bir ziyafetin ev sahibinin yanında bir Çingene ozanı bulundurma geleneğini geliştirdi. Çok geçmeden, her zaman bir virtüöz kemancı içeren Çingene grupları çoğaldı.
İlk ünlü Çingene kemancı, 1814'te Viyana Kongresi'nde sahne alan Bratislavalı Janos Bihari idi. 1850'de Çingene müziği tüm Avrupa'da popülerdi. Çingene grupları gösteri yapmak için yola çıktı, bazıları Amerika'ya kadar gitti. 1865'te Ferenc Bunko, Prusya Kralı için oynadı. Ünlü Çingene gruplarının taklitçileri kısa sürede Avrupa'nın her yerine yayıldı, tavernalarda, pazarlarda, panayırlarda, festivallerde ve düğünlerde çaldılar.
Rusya'da Çingeneler daha çok şarkı söyleme yetenekleri nedeniyle seviliyordu. Çoğu soylu aile, yedi telli bir Rus gitarı eşliğinde, ana rollerde Çingene kadınların ( aynı zamanda dansçı olan ) olduğu bir Çingene korosu çalıştırdı. İspanya'da flamenko müziğinin kaydedilen ilk şarkıcısı bir Çingene olan Tio Luis el de la Juliana'dır.
1893'teki Macaristan Nüfus Sayımı, büyük çoğunluğu şimdiye kadar yerleşik olan ve kendi yerleşim bölgelerinde toplanmış 275.000 Çingene tespit etti. Çingene halkının yüzde 90'ı okuma yazma bilmiyordu; Çingene çocukların yüzde 70'i okula gitmedi.
Çingene erkekleri, müzisyenler ve at tüccarlarının yanı sıra demirci, tuğlacı ve inşaat işçisi olarak da uğraşıyorlardı. Kadınlar çoğunlukla seyyar satıcıydı. Bunların en büyük yoğunluğu Transilvanya'daydı.
Viktorya dönemi İngiltere'sinde, atlı vagonlarla ( vardos ) Çingene kervanlarının ve trende eşek veya katırların ortaya çıktığını görüyoruz. Göçebe Çingeneler, kışın bile hala çadırlarda yaşıyordu. Çingene halkı bu dönemde tamircilik, çömlekçilik, sepetçilik, fırçacılık ve ucuzluk olarak bilinir. Ayrıca on dokuzuncu yüzyılda Gezginler olarak tanınmaya başladılar .
Görünüşe göre İngiltere'deki Çingene nüfusu 1900'de yaklaşık 13.000 idi. Çingeneler, henüz trenlerin ulaşmadığı uzak kasaba ve köylere mal dağıtarak yararlı bir işlev gördüler. Müzisyenlikleri, şarkı söylemeleri ve danslarıyla köy şenliklerini renklendirdiler.
Çoğu şeyi tamir edebilen insanlar olarak iyi bir ün kazandılar. Kasaba halkı, diyarın diğer yerlerinden en son haberleri ve dedikoduları duymak için Gezginlerin gelişini beklerdi.
Çingeneler de İngiltere ve İrlanda'da şerbetçiotu hasadı ile oldukça ilgiliydi, kadınları ise karnavallarda ve panayırlarda falcılık yapıyordu. Bir yazar turistleri Çingeneleri görmeye davet etmiş, ancak Çingeneler geceleri sarhoş oldukları için sabah gelmelerini tavsiye etmiştir.
Mekanize hasat makinelerinin yanı sıra ucuz makine yapımı malların gelişi, Çingene gezginler için yaygın olan iş talebini azalttı.
Romanya'da 200.000 Çingene, 19. yüzyılın ilk yarısında hâlâ köleleştirilmiş durumdaydı. Seyis, arabacı, aşçı, berber, terzi, nalbant, tarakçı ve ev hizmetçisi olarak çalıştılar. Efendileri cezasız kalarak onları öldürebilirdi.
Bir reformcu Yaş'ta bu kölelere yapılan muameleyi şöyle anlatıyor: "İnsanların kollarına ve bacaklarına zincir vurulmuş, diğerlerinin alınlarına demir kıskaçlar takılmış... donmuş bir nehre çıplak olarak... onları dünyaya getirenlerin göğüslerinden kopartılan ve satılan... sığır gibi çocuklar."
Birinci Dünya Savaşı'ndan önce Çingeneler, İngiltere ve Fransa'da bir kasabaya girdiklerinde büyük kalabalıklar çekerlerdi. İnsanlar Çingene kadınlarını, saç örgülerinin yanı sıra boyunlarında ve göğüslerinde altın paralarla bizzat görmeyi özlüyordu. Çingene erkekler, bakır kapları ve benzerlerini tamir etmek için iş aramak için fabrikalara, bira fabrikalarına, otellere ve restoranlara uğrarlardı.
Amerika Birleşik Devletleri 1880'den 1914'e kadar çok sayıda Ludar veya "Romen Çingenesini" ( aslında çoğu Bosna'dandı ) memnuniyetle karşıladı. Bu insanlar sirklere hayvan eğitmeni ve gösterici olarak katıldılar. Yolcu manifestoları, Atlantik'i geçerken yanlarında ayılar ve maymunlar getirdiklerini gösteriyor.
Geleneksel Çingene kültüründe baba, oğlunu gelin adayının babasıyla nikah masasına oturtur. Gençlerin genellikle ret hakkı vardır. Damadın babası, iki babanın ve iki ailenin durumuna, kızın para kazanma potansiyeline ve "geçmişine" göre değişen bir başlık parası öder.
Yeni çift daha sonra damadın ebeveynleriyle birlikte yaşar. Yeni gelin, kayınpederinin ev işlerini yapmalıdır. Bazen aileler kızlarını kendi oğulları için gelin olarak değiştirirler.
Çağlar boyunca Çingene halkının büyük korkusu mullo ( hayalet veya vampir ) olmuştur. Çingenelerin bazı kabilelerinde, yaşayanlara musallat olmalarını önlemek için ölü bir kişiye ait tüm malları yok etmek adettendir. İngiltere'de bu, kişinin yaşayan vagonunu ( minibüs ) içerecektir.
Çingeneler ayrıca kabileleri tarafından "kirletilmiş" olarak ilan edilmekten de korkuyorlar, bu da toplumsal bir ölümdür. Alt kısımları deniz sayılan necis bir dişi ile temas ile kişi kirlenebilir. Bu terim karmaşıktır ancak cinsel organlar, bedensel işlevler, ergenlik, adet görme, cinsiyet, hamilelik ve doğum ile ilgili olduğunu rahatlıkla söyleyebiliriz.
Çingeneler Almanya'da hiçbir zaman iyi karşılanmadı. 19. yüzyılın sonlarına doğru, Almanlar İtalyan kriminolog Cesare Lombroso'nun teorilerine katıldıkça işler daha da kötüye gitti. Fikirlerinden biri, suçluluğun kalıtsal olduğuydu.
Bunun bir kanıtı olarak Lombroso, kuşaktan kuşağa kibirli, utanmaz, kayıtsız, gürültücü, çapkın ve şiddet yanlısı insanlar olarak tanımladığı Çingeneleri gösterdi. Kuklacılardan ve akordeonculardan bahsetmiyorum bile.
1886'da Bismarck, "Reich'ta dolaşan Çingene çetelerinin yol açtığı fesat ve halkın artan taciziyle ilgili şikayetler" kaydetti. 1899'da, Çingenelerin hareketlerine ilişkin raporları düzenlemek için Münih'te bir takas odası kuruldu.
Genel Alman görüşü, göçebe Çingenelerin şovmen ve parfüm tüccarı kimliğini kullandıkları, ancak aslında dilenciliğe ve hırsızlığa odaklandıkları yönündeydi.
1905'te Alfred Dillmann, Çingene Kitabını Avrupa çapında polise dağıttı. Kitap 3.500 Çingene'nin profilini çıkardı. Dillmann bunun "Çingene Vebası"nı ortadan kaldırmaya yardımcı olacağını umuyordu. 1926'da Almanya'daki Çingenelerin kalıcı bir adrese sahip olmalarını ve düzenli bir iş bulmalarını zorunlu kılan yasalar çıkarıldı.
İhlal edenler bir düşkünlerevinde iki yıl hapis cezasına çarptırıldı . Bu cezanın nedeni şuydu: "Bu insanlar doğaları gereği her türlü çalışmaya karşıdırlar ve göçebe yaşamlarının herhangi bir şekilde kısıtlanmasına tahammül etmekte özellikle zorlanırlar; bu nedenle hiçbir şey onları zorunlu çalıştırmayla birlikte özgürlüklerini kaybetmekten daha fazla vuramaz."
İsviçre'de 1926'dan sonra Çingene çocukları ebeveynlerinden alındı; isimleri değiştirildi ve koruyucu ailelere yerleştirildi. Bu politika 1973'te sona erdi.
Nazi sözcüsü Georg Nawrocki 1937'de şunları söylemişti: "Weimar Cumhuriyeti'nin Çingene sorununu ele almak için hiçbir içgüdü göstermemesi, içsel zayıflığı ve yalancılığıyla uyumluydu... her şeyden önce çözülmesi gereken ve çözülmekte olan bir ırk sorunu olarak sorun." Nasyonal Sosyalistler Yahudilerle birlikte Çingeneleri de yok edilmek üzere görevlendirdiler.
Bir Nazi bilim adamı olan Dr. Robert Ritter 1940'ta şöyle yazmıştı: "Çingeneler, tamamen ilkel etnolojik kökenlerden gelen bir halktır; işe yaramaz Çingene bireyleri ... büyük çalışma kamplarında [dırlar ] ve orada çalışmaya devam ettiler ve bu popülasyonun daha fazla üremesi ... kesin olarak durdurulduğunda."
Nasyonal Sosyalist İşçi Partisi ( NAZİ ), Çingeneleri "koruyucu gözaltı" için topladı ve toplama kamplarına gönderdi. Çingeneler zorla kısırlaştırıldı, tıbbi deneylere tabi tutuldu, tifüs enjekte edildi, ölümüne çalıştırıldı, açlıktan öldü, donarak öldü ve çok sayıda gazla zehirlendi. Nazilerin elindeki toplam ölü sayısının 275.000 olduğu tahmin ediliyor.
1960'lara gelindiğinde, Çingene kervanları artık çoğunlukla motorlu araçlarla çekiliyordu ve çadırların yerini büyük ölçüde kaba barakalar almıştı. Birçoğu devlet tarafından sağlanan gecekondu konutlarında ikamet etti. Çingenelerin çoğu eğitimsiz ve cahil kaldı.
Erkeklerin çoğu hurdacı oldu ve bazıları dekoratif, dekoratif sanat eserleri üretmek için bakırla çalıştı. Çingene kadınları hala falcılık ve dilenme ile ünlüydü. Bazı Çingene çocuklar, kovuşturmaya karşı dokunulmaz oldukları için mağaza hırsızlığına, cep telefonlarına ve araçlardan hırsızlık yapmaya yöneldi.
Çingene halkının, ifade ettikleri herkes için eşitlik felsefesiyle, Komünist rejimler altında iyi durumda olması beklenebilir. Ancak komünist devletlerde girişimcilik faaliyetleri yasa dışıydı ve bunlar Çingenelerin uzmanlık alanlarıydı.
1959'da Sovyetler Birliği'nde 134.000 Çingene yaşıyordu; 1979 nüfus sayımına göre sayıları 209.000 idi. Göçebelik Sovyet yasalarına aykırıydı. Çingeneler için Sovyet fabrikalarında ve çiftliklerinde çalışmak pek çekici gelmiyordu.
1950'lerden başlayarak Polonya, Çingenelere konut ve iş teklif etti, ancak çoğu gezinmeye devam etti. Bu nedenle 1964'te Çingenelerin karavanla seyahat etmesi yasaklandı. Bu yasa katı bir şekilde uygulandı ve iki yıl içinde Çingene çocukların yüzde 80'i okula kaydoldu.
Çekoslovakya'da 1958'de Çingeneleri yerleşime zorlayan bir yasa çıkarıldı. İhlal edenler atlarını öldürdü ve vagonları yaktı. Çek halkı, Çingeneleri ilkel, geri ve yozlaşmış bir halk olarak hor görüyordu. 1966 nüfus sayımında bunların 222.000'i sayıldı ve o yıl Çekoslovakya'da doğan tüm bebeklerin yüzde 9'u Çingeneydi. Sayıları 1980'de 288.000'e yükseldi.
1970'lerin başında Romanya, Çingene kültürünü yok etmeye ve Çingeneleri sefil gettolara sürmeye çalıştı. En sevdikleri tasarruf biçimi olan devasa eski altın paralar da dahil olmak üzere değerli eşyalarına el konuldu. Bulgaristan, Çingenelerin seyahat etmesini yasakladı, derneklerini ve gazetelerini kapattı.
Yugoslavya'da uygulanan komünizmin daha ılımlı biçimi altında işler daha iyiydi. Orada Roman dilinde yayın yapan televizyon ve radyo istasyonlarını görüyoruz. Çingeneler bölge siyasetine katılmaya başladılar ve birkaç yüz tanesi doktor, avukat ve mühendis oldu.
Yine de Çingene yetişkinlerin sadece yüzde 20'si ilkokula bile gitmişti. Küçük kasabalara yerleşerek hazır giyim eşyası, ihtiyaç fazlası ve ikinci el eşya alıp satmaya başladılar.
Çingeneler İngiltere'de eğitimi daha kolay benimsediler. Modern çağda en azından temel okul öğreniminin gerekli olduğunun farkına varmış görünüyorlardı. Tahminleri ve makbuzları yazabilmek kullanışlıdır; planları ve kılavuzları okumak; ehliyet ve sigortaya sahip olmak; ve çoğunlukla, Britanya'nın sosyal hizmetler bürokrasisiyle başa çıkabilmek.
Avrupa Topluluğu'nun 1989 tarihli bir raporu, 12 üye devletteki 500.000 Çingene çocuğun yalnızca yüzde 35'inin düzenli olarak okula gittiğini belirtti; yarısı bir kez bile okula gitmemişti; neredeyse hiç kimse orta öğretime devam etmedi; ve Çingene yetişkinlerin okuma yazma bilmeme oranı yüzde 50 idi.
İspanya Çingeneleri entegre etmeye karar verdi, ancak Çingenelerin komşu olmasına veya çocuklarının Çingene çocuklarla okula gitmesine İspanyol vatandaşlarından şiddetli tepki geldi. Macaristan, Polonya, Çekoslovakya, Romanya ve Bulgaristan'da yerleşik Çingene aileleri dövüldü ve evleri ateşe verildi. Bu nedenle bazıları göçebe yaşama geri döndü.
Bugün Avrupa'da beş altı milyon Çingene yaşıyor. Romanya'da bir milyonun üzerinde yaşıyor; hem Bulgaristan'da hem de Macaristan'da yarım milyon; Rusya, İspanya, Sırbistan ve Slovakya'da çeyrek milyon.
Fransa ve İtalya'da Çingene aileleri hala sirklerde ve panayırlarda çalışıyor. Pek çok ülkede çeşitli türlerde onarım hizmetleri yürütürler; kullanılmış araba, mobilya, antika ve hurda satmak; halı ve tekstil satışı. Hâlâ şahinlik yapıyor, müzik yapıyor ve fal baktırıyorlar.
Yeni bir gelişme, Çingeneler arasında Pentikostalizmin yükselişidir. Sadece Fransa'da 200'den fazla kilisesi olan bir Çingene Evanjelik Kilisesi bile var.
Çingene halkının hakları için en iyi nasıl baskı yapılabileceğini tartışmak için 1971'den 2004'e kadar altı Dünya Roman Kongresi forumu düzenlendi.
Kaynakça
Fraser, Angus. ( 1995 ). Çingeneler ( 2. baskı ). Wiley-Blackwell.
