Mutlakiyetçilikten sanayi devrimine - 1815 ile 1900 arasında Avrupa
1815 Alman Konfederasyonu
30 Mayıs 1814'teki Birinci Paris Barışı'nda, 1792'deki Fransız-Alman sınırı büyük ölçüde restore edildi. 9 Haziran 1815 tarihli Viyana Kongresi Yasası'nın ana hükümlerine göre, Avusturya Belçika'yı Hollanda'ya, Breisgau'yu ve komşu bölgeyi Baden ve Württemberg'e bıraktı. Öte yandan eski topraklarına geri döndü: Tirol, Vorarlberg, Carinthia, Carniola (Kranjska), Trieste, Galiçya, Milano, Venedik, Salzburg ve Innviertel. Prusya, Ansbach ve Bayreuth'u Bavyera'ya, Ostfriesland, Hildesheim, Goslar ve Lingen'i Hannover'e ve Polonya bölgelerini Polonya'nın üçüncü bölümünden Rusya'ya bıraktı.
Karşılığında, Ren eyaletini (Kurtrier, Kurköln, Aachen, Jülich ve Berg) Rügen (Danimarka'dan Lauenburg karşılığında) ile İsveç Pomeranya'yı aldı, Westphalia'nın genişlemesi ve Saksonya krallığının neredeyse yarısı. Ansbach ve Bayreuth'a ek olarak, Bavyera'da imparatorluk şehirleri Augsburg ve Nürnberg de vardı. Bavyera, Saksonya ve Württemberg krallık olarak kaldı ve eski Hanover Seçmenleri de bir krallık oldu. Kutsal Roma İmparatorluğu, Steins'in çabalarına rağmen restore edilmedi.
Alman Ulusunun eski Kutsal Roma İmparatorluğu'nun yerini, Avusturya'nın liderliğindeki, 37 egemen prens ve kalan dört özgür şehirden (Hamburg, Bremen, Lübeck ve Frankfurt am Main) oluşan Alman Konfederasyonu aldı. Temel Kanun, 8 Haziran 1815 tarihli Federal Kanundu (8 Temmuz 1820 tarihli Viyana Nihai Senediyle tamamlanmıştır). Federal Yasanın ilk on bir maddesi Kongre Yasası'na dahil edilmiş ve böylece imza yetkilerinin koruması ve güvencesi altına alınmıştır.
Metternich'in görüşüne göre, bu, güçlerin müdahale hakkını haklı çıkarmadı, ancak daha sonra çeşitli güçler, kısmen birliğin bireysel üyelerinin kışkırtmasıyla bunu kullandı. 2. maddeye göre federasyonun amacı "Almanya'nın dış ve iç güvenliğini ve tek tek Alman devletlerinin bağımsızlığını ve dokunulmazlığını korumak" idi. En yüksek otorite, Frankfurt am Main'deki Bundestag olarak da bilinen Federal Meclis, Avusturya başkanlığındaki federal eyaletlerin elçilerinden oluşan bir meclisti. Federal ordu, tek tek eyaletlerden gelen birliklerden oluşuyordu.
Federal kaleler Mainz, Luxemburg, Landau, Ulm ve Rastatt idi. Üye devletler, ayrılmalarına izin verilmeyen ve çoğunluk kararları kendileri için bağlayıcı olan federasyon üzerinde değil, yalnızca kendi uyrukları üzerinde tam egemendiler. Genel yasal düzenlemeler yalnızca ulusal mevzuat yoluyla yasal güç kazandı. Federal Yasanın 13. maddesi anayasal kurumlara söz verdi: "Bütün federal eyaletlerde bir eyalet anayasası olacak." Avusturya ve Prusya, tüm ulusal topraklarıyla Alman Konfederasyonu'na ait değildi: Avusturya, Polonya, Macar ve İtalyan toprak parçalarıyla değil (ancak Bohemya, Moravya, Carniola, Trieste ile birlikte). , Tirol güneyde Trent, altı milyon Slav ve neredeyse yarım milyon İtalyan ile), Prusya, Prusya (Doğu ve Batı Prusya) ve Posen ile değil.
Kişisel birlik yoluyla Alman Konfederasyonunun diğer üyeleri arasında Hannover Kralı olarak Büyük Britanya Kralı, Holstein ve Lauenburg Dükü olarak Danimarka Kralı ve Lüksemburg Büyük Dükü olarak Hollanda Kralı yer aldı. Avusturya, Polonya, Macar ve İtalyan bölgeleriyle değil (ancak Bohemya, Moravya, Carniola, Trieste, Trento'nun güneyinde Tirol, altı milyon Slav ve neredeyse yarım milyon İtalyan ile), Prusya, Prusya eyaletleriyle (Doğu ve Batı Prusya) ve Posen.
Kişisel birlik yoluyla Alman Konfederasyonunun diğer üyeleri arasında Hannover Kralı olarak Büyük Britanya Kralı, Holstein ve Lauenburg Dükü olarak Danimarka Kralı ve Lüksemburg Büyük Dükü olarak Hollanda Kralı yer aldı. Avusturya, Polonya, Macar ve İtalyan bölgeleriyle değil (ancak Bohemya, Moravya, Carniola, Trieste, Trento'nun güneyinde Tirol, altı milyon Slav ve neredeyse yarım milyon İtalyan ile), Prusya, Prusya eyaletleriyle (Doğu ve Batı Prusya) ve Posen. Kişisel birlik yoluyla Alman Konfederasyonunun diğer üyeleri arasında Hannover Kralı olarak Büyük Britanya Kralı, Holstein ve Lauenburg Dükü olarak Danimarka Kralı ve Lüksemburg Büyük Dükü olarak Hollanda Kralı yer aldı.
Uluslararası ve anayasal hukuk açısından Avrupalı güçler tarafından kurulan Alman Konfederasyonu, Avrupa devlet sisteminin dengesine uydu ve - sadece devlet sayısının 41'e düşmesi nedeniyle - Almanya'nın modernleşmesini sağladı. 1648'de Westphalia Barışı'ndan doğan eski Reich; ama giderek büyüyen ulusal ve liberal anayasal hareketle çelişiyordu. Bundan sonraki on yıllarda Alman sorununun gerilimi arttı. Avusturya'nın önde gelen bakanı, federal hükümetin önde gelen gücü, Prens Clemens von Metternich'ti (1773-1859, 1809'dan beri Dışişleri Bakanı, 1821'den beri Devlet Şansölyesi, 1826'dan beri İçişleri Bakanlar Konferansı Başkanı), 1815'te Avrupa ve Almanya için belirlenen düzeni korumak için iç ve dış politikasında çalıştı.
Bu nedenle liberalizme ve tüm devrimci hareketlere karşı uzlaşmaz bir muhalefet içindeydi. Burjuva liberal anayasal, yasal ve sosyal reform taleplerinin yerine getirilmesi için çok az şansa sahipti. Bunun yerine, Alman Konfederasyonu sürekli olarak ulusal ve liberal hareketleri bastırmak için kullanıldı. Burjuvazi yalnızca çok sınırlı bir siyasi nüfuza sahipti, ancak özellikle Prusya'da ekonomik olarak çok güçlü bir şekilde gelişebildi. Sanayileşme, özellikle Saksonya ve Rheinland'da, ancak tereddütle başladı. Açlık krizleri ve özellikle 1830'lardan itibaren kitlesel sefalet vardı.
Modern siyasal yaşam biçimleri, ancak erken anayasacılık çerçevesinde anayasal devletlerde gelişmeye başlayabilirdi. Devlet ve toplum arasındaki gerilimin ortaya çıkması uzun süren bir sonuçtu. Federasyonun anayasal monarşilerinde, anayasalar monarşik gücü sadece kısmen sınırlandırmış ve eski Ren Konfederasyonu devletlerindeki prenslere, tebaanın siyasi ve yasal entegrasyonunun yanı sıra devletin sosyal tabanını genişletmek için hizmet etmiştir.
1848/1849 devrimi
Mart 1848'de başlayan burjuva devriminin temel talebi burjuva liberalizmiydi, ancak -adından da anlaşılacağı gibi- nüfusun tüm kesimleri tarafından desteklendi. Bu devrimci hareketin birçok amacı olmasının bir başka nedeni de budur. Devrimci kalfalar ve vasıflı işçiler, muharebe operasyonlarında belirleyici bir rol oynadılar; Vormärz'da yaşam koşulları gözle görülür şekilde kötüleşti, parlamenter katılımla iyileşme vaat edildi. Bununla birlikte, ticaret ve ticaret nihayetinde Frankfurt Ulusal Meclisi'ndeki koltukların ancak dörtte birini oluşturuyordu. Ankete katılan 809 parlamenterden sadece dördü mesleklerinin zanaatkarlık olduğunu belirtti. Frankfurt Parlamentosu'nda çok daha iyi temsil edilen hareketin bir başka kanadı.
Viyana Kongresi'nden bu yana, bir dizi popüler hareket, yeni örgütlenmiş bir Avrupa'da daha fazla reform ihtiyacına tanıklık etti. Örneğin Fransa'da, 1830'da Belçika, İtalya, İsviçre ve İngiltere'de yansımaları olan ve aynı zamanda Almanya'daki siyasi iklimi etkileyen Temmuz Devrimi gerçekleşti, ancak burada anayasacılığın ilk başarıları tüm Mart öncesi dönemde olduğu gibi burada da oldu. , kısa sürede Alman Konfederasyonu'nun baskısına kurban gitti.
1848'de de Şubat Devrimi'nden önce bir Fransız sinyali geldi. 27 Şubat'ta Mannheim Halk Meclisi ile başlayan ayaklanmalar daha sonra doğuya ve kuzeye tüm Alman topraklarına yayıldı, hükümet değişiklikleri ve tavizler zorlandı. 5 Mart'ta, güney Alman demokratları ve liberalleri Heidelberg'de bir ön parlamentoyu geçtiler. Frankfurt Ulusal Meclisi seçimini hazırlayan; 18 Mayıs 1848'de Paulskirche'de ilk tamamen Alman parlamentosu olarak kuruldu.
Başlangıçta "Mart şoku"nda geniş kapsamlı tavizler vermeye hazır olan federal eyaletlerin güçleri 1848'in ortalarından itibaren yeniden bir araya geldi; isyancılara karşı silahlı kuvvet kullanıldı. Ulusal Meclis, ulus devlet sorunu üzerine uzun bir tartışmadan sonra, nihayet Avusturya'yı hariç tutan "küçük Alman çözümünü" seçtiğinde, Prusya Kralı IV. Friedrich Wilhelm, Parlamentonun 3 Nisan'da sunduğu imparatorluk tacını reddedecek kadar güçlüydü, 1849. Ulusal Meclis başarısız olmuştu ve radikal cumhuriyetçilerin Nisan ve Mayıs 1849'daki ayaklanmaları, devrimdeki isyanın yalnızca son dalgasını temsil ediyordu.Karşı-devrimci mücadelelerde, Prusya Veliaht Prensi ve daha sonra Alman İmparatoru I. Wilhelm, şaibeli bir ün kazandı. "Üzüm Prensi".
Yeniden kurulan Alman Konfederasyonu'nda, ilk Avusturya-Prusya anlaşmasının yerini kısa süre sonra iki büyük Alman gücü arasındaki büyüyen düşmanlık aldı ve bu da gümrük birliği sorununu da etkiledi: Avusturya geniş çaplı bir Orta Avrupa gümrük ve ekonomik birlik, Prusya, Hannover'de Alman Gümrük Birliği'ni arıyordu ve güney Almanya'yı genişletiyordu.
Avusturya ile eşitlik için çabalayan Otto Graf Bismarck, 1851'de Alman Konfederasyonu'na Prusya elçisi oldu. Hemen hemen tüm devletlerin iç siyasetinde 1848/49 başarıları revize edildi. 1850'lerin sonundan itibaren, öncelikle burjuvazi tarafından desteklenmeye devam eden Alman birliğine yönelik çabalar, tüfek festivalleri, Jimnastik festivalleri ve şarkı festivalleri. Kalenin koruyucusu Saxe-Coburg-Gotha Dükü II. Ernst (1818-1893) idi. 1859'da kurulan ve 25.000 üye kazanan "Alman Ulusal Birliği", kendisine "Alman birleşme hareketinin amaçlarını ve araçlarını halk bilincinde daha fazla öne çıkarma" görevini verdi.
1834 Alman Gümrük Birliği
1848'den önce bile, Alman Konfederasyonu, öncelikle 1815'ten beri var olan güç dengesini korumayı amaçlayan karşı-devrimci bir politikayı savunuyordu. Avusturya-Prusya ikiliğinin arka planına karşı, bir Alman ulusal devleti sorununu çözmek için tamamen uygun olmadığını kanıtladı. Böyle bir siyasi anlaşmaya varılamamasına rağmen, federasyon içinde gümrük engelleri olmayan ekonomik olarak birleşik bir bölge için liberal umut yavaş yavaş yerine getirildi.
Daha 1828 gibi erken bir tarihte Bavyera ve Württemberg, Güney Alman Gümrük Birliği'ni kurdu; Aynı yıl Braunschweig, Hannover, Nassau, Kurhessen, Sachsen, Thüringen eyaletleri, Bremen ve Hamburg Mitteldeutscher Handelsverein'e katıldı. 1828'de Prusya ve Hesse-Darmstadt tarafından kurulan Prusya-Hessen Gümrük Birliği, Alman Konfederasyonu içindeki ve dışındaki alanları bile ortak bir ekonomik alanda birleştirdi. 1833/34'te bu birleşme, nihayetinde Prusya'nın liderliğinde fiili olarak bulunan ve onun hegemonik konumunu daha da geliştiren Alman Gümrük Birliği'nin çekirdeği haline geldi.
Daha küçük devletlerin egemenlik iddialarının hakkını vermek için dernek yapılarına ilişkin görüşmelerde eşitlik ilkesi uygulanmaya çalışılmıştır. Zollverein'in en yüksek organı Zollvereinkonferenz'di ve sadece oybirliğiyle karar verebilirdi. Her devletin veto hakkı vardı. Konferans yılda bir kez bir araya geldi, mekan üye ülkeler arasında değişti. Delegeler hükümetleri tarafından aday gösterildi ve talimatlara göre hareket etti. Her üye devletin bir oyu vardı, ancak bazı küçük üyeler bu oy hakkını kendileri kullanmadı. Örneğin, Özgür Şehir Frankfurt, oyunu Hesse-Nassau'ya devretti, Thüringen'deki küçük devletler, özellikle Gümrük Birliği Konferansı'nda temsil edilmek üzere Thüringen Devletleri Gümrük ve Ticaret Birliği'ni kurdular.
Alman Gümrük Birliği'nin kuruluş anlaşması başlangıçta sekiz yıllık sınırlı bir süre için yapılmış, ancak üyelerden biri tarafından feshedilmediği sürece otomatik olarak uzatılmıştır. Zollverein, merkezi bir gümrük idaresi öngörmüyordu; kararları üye ülkelerdeki yetkililer tarafından uygulanıyordu. Berlin'deki tek merkezi kurum, gelirlerin dağıtılmasından ve gümrük birliği istatistiklerinin derlenmesinden sorumlu olan Merkez Muhasebe Ofisi idi. Genel Konferansın kararları, üyelerin ortak gümrük mevzuatı için bağlayıcıydı, ayrı ayrı devletler tarafından daha fazla onaylanmasına gerek yoktu.
Zollverein, kuruluşunda aracı olan ekonomik açıdan liberal burjuva çevrelerinde coşkuyla kutlandı, çünkü dış tarifelerin eşzamanlı olası korumasıyla iç ticaretin serbest gelişimini vaat etti. Buna ek olarak, siyasi ve ulusal birlik için yeni fırsatlar da görüldü: 1871 - küçük Alman - Alman İmparatorluğu yolunda önemli bir adım atıldı.
Kuzey Almanya Konfederasyonu'nun ortaya çıkışı
1848 devrimini, önemli cumhuriyet karşıtı misillemeler ve devrim öncesi iktidar araçlarının çoğunun hızla restorasyonu izledi. Anayasal bir bakış açısından, geriye kalan, önceki parti sisteminin yanı sıra Temsilciler Meclisi için eşit olmayan üç sınıflı oy hakkı sağlayan Prusya anayasasıydı. Alman Konfederasyonu 1850/51'de yeniden kurulduğunda, Prusya ve Avusturya'nın büyük güçleri arasındaki ilk anlaşma, mevcut özel çıkarları yalnızca geçici olarak kapsıyordu. Avusturya, endüstriyel-politik açıdan önemli olan Gümrük Birliği sorununda zaten geniş bir Orta Avrupa ekonomik birliğini tercih ederken, Prusya nihayet kuzey ve güney Almanya'da Alman Gümrük Birliği'nin kademeli olarak genişlemesinde kendini kanıtlayabildi;
1848'den önce olduğu gibi Alman Konfederasyonu'nda liderliğini sürdüren Avusturya ile kurtuluş için çabalayan büyük güç Prusya arasındaki rekabet durumu, takip eden yıllarda ancak geçici olarak yumuşatıldı. 1863 Büyük Alman Federal Reform Planı gibi Avusturya girişimleri, öncelikle Prusya hükümetinin Alman karşıtı politikaları nedeniyle başarısız olurken, Avusturya dışında hiçbir şekilde yalnızca muhalifler değil, aynı zamanda “Alman Reform Birliği” gibi Büyük Alman siyasetinin destekçileri de vardı. 1862'de Frankfurt am Main'de kuruldu.
Son bir ittifakta Avusturya ve Prusya, Christian IX'dan sonra 1864'te Schleswig, Holstein ve Lauenburg düklerini fethetti. Danimarka tarafından 1852 Londra Protokolü gibi çeşitli anlaşmalarla uyumsuz ilan edildi. Danimarka tarafından devredilen dukalıkların ortak haklarına ilişkin bir Prusya-Avusturya anlaşması, başlangıçta 1865'te, aslında aynı zamanda Prusya-Küçük Alman Gümrük Birliği politikasının nihai uygulaması anlamına gelen Gastein Antlaşması'nda başarılı oldu.
Schleswig-Holstein sorunu üzerindeki Alman-Avusturya gerilimlerinden bu yana, Prusya Başbakanı Otto von Bismarck, ittifak politikasına ek olarak Prusya'nın Alman üstünlüğünü genişletmek için sürekli olarak askeri araçlar kullandı. Haziran 1866'da Prusyalılar, Avusturya'yı Gastein Antlaşması'nı ihlal etmekle suçlayarak Avusturya kontrolündeki Holstein'ı işgal etti. Avusturya ve Bavyera'nın talebi üzerine Federal Meclis askerleri harekete geçirdi. Prusya şimdi Konfederal Yasanın çiğnendiğini ve Konfederasyondan çekildiğini ilan etti; Savaş bundan kısa bir süre sonra 20 Haziran'da başladı.
Prusya ve Kuzey Almanya'nın 17 müttefik devleti nihayet 3 Temmuz 1866'da Königgrätz Savaşı'nda Avusturya savaş koalisyonunu kararlı bir şekilde yenmeyi başardı. Güney Alman devletleriyle ayrı barış ve gizli koruyucu ve meydan okuyan ittifaklar, daha sonra Avusturya'nın Alman Konfederasyonunun dağılmasına ve 23 Ağustos 1866'da Prag Barışı'ndaki savaş tazminatlarına rızasını zorlayabilen Prusya'yı güçlendirdi. Barış anlaşmasından önce bile Fransız toprak taleplerini sonuçsuz olarak reddeden Prusya, büyük bir güç olarak konumunda doğrulandı; yeni kurulan - Kleindeutsch - Kuzey Alman Konfederasyonu tamamen Prusya kontrolü altındaydı. Avusturya ise Orta Avrupa'da tecrit edilmekle tehdit edildi ve bu da onu Macaristan Krallığı'na geniş tavizler vermeye sevk etti.
1871'de Alman İmparatorluğu'nun ortaya çıkışı
1866'da Prusya-Küçük Alman savaş koalisyonunun zaferi ve Kuzey Almanya Konfederasyonu ile birlikte Prusya liderliğinde bir Alman Reich'ın kuruluşu ortaya çıkmaya başladı. Prusya'nın güçlü konumu, yalnızca artan askeri önemi nedeniyle değil, aynı zamanda ekonomik olarak en genç Avrupa büyük gücü, uzun zamandan beri Gümrük Birliği'nin diğer bireysel devletlerinin toplamından çok daha önemliydi ve bu açıdan Avusturya'yı geride bırakabildi. Ren-Ruhr bölgesi ve Yukarı Silezya gibi sanayi Devrimi'nin en önemli alanlarının çoğu Prusya'ydı.
Gerçek - Kleindeutsch - Reich nihayet Fransa'ya karşı bir savaşın istisnai koşulları altında kuruldu: Bu durumda, Bismarck, Kuzey Almanya Konfederasyonu Şansölyesi olarak, Güney Almanya'ya üye olmayan devletleri Konfederasyona katılmaya ikna etmeyi başardı. Fransızlar beklenmedik bir şekilde Prusya tarafında olduğu için fiili savaş eylemlerine zaten dahil olmuştu. Bunun için sunulan önemli Prusya tavizleri, sonunda I. Wilhelm'in imparatorluğun sembolik bir kuruluş eylemi olarak imparator ilan edilmesini de mümkün kıldı.
Haziran 1870'de Bismarck'ın İspanyol tacı için Kalıtsal Prens Leopold von Hohenzollern-Sigmaringen'e adaylık talebi, III. Napolyon'un Fransız hükümeti tarafından kabul edildi. öfkeyle reddedildi. Fransızların gelecekte bu tür adaylıklardan kaçınma talebi, Nassau'daki Bad Ems'ten Wilhelm I tarafından yanıtlandı. Bismarck, 13 Temmuz'da kesintilerle ağırlaştırılan "Emser Sevk" telgrafını duyurdu. Bu karşılıklı provokasyonların arka planına karşı Napolyon III. Prusya, askeri bir çatışmaya yeterince hazırlanmadan 19 Temmuz'da savaş ilan etti.
Ancak her şeyden önce, güney Alman devletlerinin Prusya'yı desteklemesi ve komşu Alman devletlerinin tarafsızlığı nedeniyle, Prusya daha 1870 gibi erken bir tarihte savaşta belirleyici başarılar elde etti; Napolyon'un 1 Eylül'de Sedan'da ele geçirilmesiyle Fransa yeniden cumhuriyet oldu. Fransız Cumhuriyeti tarafından işgal edilen Belfort'un 16 Şubat 1871'de teslim edilmesinden önce bile, Prusya Kralı I. Wilhelm, İmparator II. Franz'ın Eski İmparatorluğun tacını koymasından 65 yıl sonra, kendisini Alman İmparatoru ilan etmişti.
Kasım 1870 gibi erken bir tarihte Bismarck, Alman İmparatorluğu'nu oluşturmak için güney Alman eyaletleriyle birleşmeyi tamamladı. Wilhelm I'in imparator olarak ilan edilmesi, hatırı sayılır bir öneme sahip olsa da, yalnızca sembolik bir öneme sahipti. Güney Alman eyaletleri güçlü bir federal unsur uygulamış olsa da, imparatorluk Prusya egemenliğindeki bir federal devlet olma eğilimindeydi: imparatorluk şansölyesinin başkanlık ettiği Bundesrat, egemenliği elinde tutuyordu ve Alman prensleri ve özgür şehirlerden oluşuyordu. Burada kralı kalıtsal Alman İmparatoru olan Prusya, 25 federal eyaletten alınan 58 oyundan sadece 17'sine sahipti.
Kayzer, devletin ikinci organı olarak Reichstag'ı topladı ve Federal Konsey'in kararıyla onu feshetti. İmparatorluk şansölyesini ve devlet sekreterlerini imparatorluk dairelerinin başkanları olarak atadı; Bakanlıklar ve bakanlar federal yapılar dikkate alınarak kurulmadı. Savaşın, özellikle Fransız komşularına karşı kazandığı başarı ile güçlenen, neredeyse 41 milyon nüfuslu Alman ulus-devleti, Bismarck başlangıçta imparatorluğun toprak bakımından "doymuş" olduğunu ilan etse bile, Avrupa'daki siyasi durumun yeniden dengelenmesine neden oldu. iddialar. Bununla birlikte, bu doygunluk ve dolayısıyla Avrupa güç dengesi, diğer şeylerin yanı sıra sömürge iddiaları tarafından kısa sürede sorgulanmaya başlandı.
Dahili olarak çıkarların uzlaştırılması da başarılı olmadı; tüm erkek vatandaşlar tarafından yapılan genel ve doğrudan Reichstag seçimlerine rağmen, Bilhassa, parlamento tarafından güçlükle kontrol edilen resmi aristokrasi ve burjuva-endüstriyel çıkar grupları, aynı zamanda hızla büyüyen işgücünü tamamen dışlarken, aynı zamanda kısmen uyumsuz hedefleri savundular. Askeri komuta alanı hükümdarın tek sorumluluğuydu ve bakanlık sorumluluğu ve parlamenter etki dışında kaldı. Taç, soylular, ordu ve muhafazakar bürokrasi devlete egemen oldu. 1918 yılına kadar Wilhelm devletinde ve toplumunda sürdürülebilir bir modernleşme yoktu. Askeri komuta alanı hükümdarın tek sorumluluğuydu ve bakanlık sorumluluğu ve parlamenter etki dışında kaldı.
Taç, soylular, ordu ve muhafazakar bürokrasi devlete egemen oldu. 1918 yılına kadar Wilhelm devletinde ve toplumunda sürdürülebilir bir modernleşme yoktu. Askeri komuta alanı hükümdarın tek sorumluluğuydu ve bakanlık sorumluluğu ve parlamenter etki dışında kaldı. Taç, soylular, ordu ve muhafazakar bürokrasi devlete egemen oldu. 1918 yılına kadar Wilhelm devletinde ve toplumunda sürdürülebilir bir modernleşme yoktu.
Avusturya-Macaristan 1914 yılına kadar
Avusturya, 17. yüzyılın ortalarından itibaren sadece Otuz Yıl Savaşları'nın sonuçlarıyla değil, 1663/64'te yeniden başlayan Türk savaşlarıyla da uğraşmak zorunda kalmış ve aynı zamanda Macaristan'da artan özgürlük çabalarının bir tehdit haline gelmesine neden olmuştur. büyük güç. Ancak 1683'te, sonunda başarısız olan ikinci Viyana kuşatması, son büyük Osmanlı genişlemesinin zirvesiydi. 1686'da Budapeşte'nin geri alınmasıyla Macaristan'da önemli bir sembolik başarı elde edildi.
Habsburg'un büyük bir güç olarak statüsünün genişletildiği, ancak bölgesel olarak yalnızca kısmi başarılar elde edildiği İspanyol Veraset Savaşı'na paralel olarak, 1703'ten 1711'e kadar Macaristan'da özgürlük mücadeleleri yeniden patlak verdi. Ayrıca, aydınlanmış mutlakiyetçilik çağında, özellikle II. Joseph tarafından. Merkezi bir üniter devlet yaratma girişimi çelişkileri ortadan kaldıramadı; çabalar Macaristan'da ve güney Hollanda'da hatırı sayılır bir direnişle sonuçlandı.
Habsburg, Viyana Kongresi'nde topraklarını güneydoğu yönelimli bir "Tuna monarşisi" olarak yeniden tanımlayabilmesine ve Alman Konfederasyonu'nun fiili liderliğini elde etmesine rağmen, Macaristan ile bir anlaşma sorunu 1867'ye kadar tamamen çözülmeden kaldı. Habsburg çok etnikli devleti, Alman Konfederasyonu'ndaki tüm ulusal hareketlerin bastırılması gibi, Macar ulusal faaliyetlerini yalnızca baskı araçlarıyla etkisiz hale getirdi. Sadece Alman savaşı sonucunda Avusturya'nın zayıflaması, 1867'de Avusturya-Macaristan yerleşimini getirdi. Macaristan Krallığı ve komşu ülkeleri kendi Reichstag'larını aldı.
Bununla birlikte, ikili monarşi, imparatorluğun iki yarısındaki önemli milliyet sorunlarını çözmedi: örneğin, güçlü Çek veya İtalyan milliyetçi özlemlerine Viyana merkeziyetçiliği karşı çıkarken, Rumenler yükselen bir Macar milliyetçiliğinin etkisi altına girdiler. Başlangıçta iyi bir ekonomik gelişmeden sonra, 1873 Viyana borsa çöküşü ve ardından gelen uzun süreli durgunluk sorunları daha da kötüleştirdi; ayrıca, ikili monarşinin nüfusun geniş kesimleri tarafından başlangıçta olumlu karşılanmasını da etkilediler. Milliyet sorunu, 1899'da "demokratik bir milliyet devleti"ni hedefleyen Sosyal Demokrat Parti gibi çeşitli girişimlere rağmen, nihayetinde çözümsüz kaldı.
İtalyan Birleşmesi
İspanyol Veraset Savaşı'ndan sonra, İspanyollar 1714'te geçici olarak Toskana kıyılarından ve güney İtalya'dan sürüldüler; Milan da artık Avusturyalıydı. Ancak, Napoli ve Sicilya krallıkları 1735'te İspanyol Bourbonlarına geri döndü. Sadece Aachen Barışı'nın (1748) yeniden düzenlenmesiyle Napolyon, tek tek devletlerin ve Papalık Devletlerinin farklı şekilde geliştiği bir barış aşaması olan 1796'da İtalya'yı işgal etti. Bu aşamada, Aydınlanma ruhunda bazı net modernleşmeler vardı ve ayrıca feodalizmin ve kilisenin güçlendiği muhafazakar gelişmeler de vardı.
Papalık Devletleri, devletin kiliseden ayrılmasına radikal bir karşı model önerdiler. ataerkil bir şekilde alt sınıf için kriz koruması öngören ve aynı zamanda insan hakları ve halk egemenliği fikirlerini reddeden. Napolyon Bonapart bu nedenle İtalya'yı derinden bölünmüş buldu; 1814/15'te Napolyon sonrası restorasyon başladığında geride kalan Fransız modernizasyonlarının ele alınması da farklıydı.
Ulusal hareket »Risorgimento« (»diriliş«; adını ilk kez 1847'deki bir reform dergisinden almıştır), kuzey İtalyan burjuvazisi ve aristokrasisinin önderliğinde Viyana Kongresi'nden hemen sonra çeşitli başlangıçlardan doğmuştur. Üniter bir devletin hedefleri - ekonomik olanlar da dahil olmak üzere - başlangıçta Napolyon reformlarına dayanıyordu. Devrimci-cumhuriyetçi kanadın yanı sıra »Risorgimento« içindeki ılımlı liberal güçler 1840'ların başında güçlendi. Papa Pius IX tarafından Reformlar. bu kanadı kaldırdı; 1847'de Toskana ve Piedmont bu reform politikasını izledi. Monarşist-temsilci Piedmont »Statuto« 1848 devriminden sağ çıktı ve nihayet 1861'de İtalya'nın anayasası oldu.
:max_bytes(150000):strip_icc():format(webp)/GettyImages-5874938861-594836375f9b58d58aee096d.jpg)
Napolyon III'ün gizli toleransı altında. 1858'den itibaren merkezi bir İtalyan krallığı hazırlandı. Piedmont, 1859'da Lombardiya'yı kazandı - Avusturya'ya karşı Fransa ile ittifak içinde savaştı; Ancak, 1860 yılına kadar, yukarı ve orta İtalya'daki referandumlar, Piedmont ile birliğin yanı sıra Garibaldi'nin radikal gönüllü gruplarının başarılarıyla sonuçlanan bir İtalyan ulusal devletini ortaya çıkardı, ardından Napoli ve Sicilya da birliği tamamladı. referandum. 1870 yılına kadar Roma'nın İtalyan ve ülkenin başkenti olması değildi.
Endüstri devrimi
1789'da sadece siyasi devrimler dönemi başlamakla kalmadı, aynı zamanda Sanayi Devrimi de ekonomik olarak Avrupa'daki güç dengesini giderek daha fazla etkiledi. Büyük Britanya 18. yüzyılın ikinci yarısında sanayileşmenin öncüsü olurken, bu esas olarak kıtaya ancak Napolyon'dan sonra yayıldı; burada Belçika, Fransa, Hollanda ve İsviçre ilk endüstriyel seri üretimi devraldı.
19. yüzyılda Avrupa ve Kuzey Amerika'nın ekonomik gelişimi, yaşam ve üretim koşullarında eşi görülmemiş bir karışıklığa yol açan çok aşamalı bir ekonomik büyüme süreci olan sanayi devriminin zaferi ile karakterize edildi. Avrupa dışında, sanayileşme 19. yüzyılın ilk üçte birinde Amerika Birleşik Devletleri'nde ve 19. yüzyılın sonlarına doğru Japonya'da başladı. Sanayileşme, üretim süreçlerinde, tekniklerde, enerji kaynaklarında ve pazarlarda, ulaşımda, nüfusta ve sosyal yapılarda değişim anlamına geliyordu.
Yeterli bir hammadde ve temel malzeme tabanının yanı sıra alıcı pazarlar, endüstriyel seri üretimin gerçekleşebilmesi için teknik buluşların kullanılması için ön koşullardı. Sanayileşmenin başlangıcında bu, tekstil üretiminin mekanizasyonu ve buhar gücü üretmek için kömürün kullanılmasıydı. Eski üretim ve dağıtım yöntemleri (zanaat, imalat, yayın sistemi) makineli üretimden ve fabrika sisteminden daha aşağıydı ve ortadan kalktı ya da ikincil hale geldi. Sanayi üretimi, ekonomik kalkınmanın motoru ve ekonomik büyümenin kaynağı haline geldi.
Sanayileşme, ekonomi politikasının liberalleşmesiyle el ele gitti. Başlangıçta, merkantilizmden beri geleneksel olan koruyucu tarifeler yürürlükte kaldı. Ancak 19. yüzyılın ortalarında, işbölümüne dayalı küresel bir ekonomide geniş ekonomik alanlarda mal akışının ulusal ve uluslararası düzeyde özgürce gelişebilmesi için büyümeyi engelleyen ticaret kısıtlamaları kaldırıldı (Deutscher Zollverein 1834, Tahıl tarifelerinin kaldırılması ve 1846 Büyük Britanya'da, sırasıyla 1860 ve 1862 İngiliz-Fransız ve Prusya-Fransız ticaret anlaşmalarında serbest ticaret ilkesinin uygulanması). 1850'den sonra serbest dünya piyasası gerçek oldu. Sadece Avusturya-Macaristan ve Rusya bir kenarda kaldı. Yeni başlayan endüstriyel gelişmenin bir başka koşulu da ticaret özgürlüğünün getirilmesiydi.
19. yüzyılın ortalarında sanayileşme, daha önceleri çoğunlukla ampirik temelde gelişen endüstriyel teknolojinin bilimsel hale geldiği yeni bir aşamaya girmiştir. Bu, başlangıçta özellikle sanayileşmenin ikinci aşamasında kilit bir sektör haline gelen çelik üretimini etkiledi. Demir ve çelik çağı, düşük fiyatlarla hızlı seyahat nedeniyle ulaşımda devrim yaratan demiryollarının yapımında kendini gösterdi.
Hammaddelere ve pazarlara erişim, yol yapımındaki gelişmeler ve halen önemli olan su yolları (kanal inşaatı; Ren, Elbe ve Weser'de 1831'e kadar, Tuna Nehri'nde 1857'ye kadar ücretsiz nakliye; 1807'den beri buharlı gemilerin gelişimi) sayesinde daha kolay hale getirildi. ancak demiryolu ulaşımda bir atılımdı. Ayrıca demiryolu, temel malzemelere (demir, ahşap) olan talebi artırdı ve metal ve makine mühendisliği endüstrilerine kesin bir destek verdi.
Endüstriyel büyüme dönemi ve serbest ticaret dönemi, 1870'lerde, 1873'te başlayan ekonomik gerilemeyle birlikte »Büyük Buhran«ın başladığı zaman sona erdi. Ekonomik büyüme yavaşladı ve hatta durgunlaştı, ancak büyük bir aksilik olmadı. Sanayileşmiş ülkelerin (Büyük Britanya, Hollanda ve Danimarka hariç) dünya ekonomisinin rekabetçi sisteminde devlet müdahalesi ve korumacı önlemler yoluyla kendi ulusal ekonomilerini korumak için koruyucu tarifeler getirme kararının sert bir etkisi olduğu ortaya çıktı. dünya ticaretine etkisi.
Bu gelişme ilk olarak 1878'de Almanya'da başladı ve emperyalizm çağındaki sonraki uluslararası ticaret rekabetini karakterize etti. Liberal çağın özgür kapitalizmi, »organize kapitalizme« dönüştü. Anonim şirketler, şirketler, tröstler veya karteller gibi ekonomik yoğunlaşma belirtileri, özellikle Almanya ve ABD'de rekabette kısıtlamalara yol açmıştır. 19. yüzyılın son üçte birinde büyük güçlerin kendilerini yüksek sanayileşme evresinde buldukları yoğun rekabet, aynı zamanda Almanya ve ABD'nin önde gelen ekonomik güç olarak Büyük Britanya'yı geçmesiyle de karakterize edildi.
Avrupa'da Fransa ve İtalya belli bir mesafeden izlediler; Uzak Doğu'da Japonya kendini bir endüstriyel güç olarak kurdu. Elektrik ve petrol, yeni ve daha ucuz enerji kaynakları olarak kullanıldı. Elektrik ve kimya endüstrisi ile birlikte, Almanya'nın dünya pazarından büyük paylar aldığı yeni endüstri dalları (sentetik boyalar, elektrikli cihazlar ve makineler, hat sistemleri) gelişti.
İngiltere'de başlayan nüfus patlaması, kısmen Sanayi Devrimi'nden önce, kısmen de onunla bağlantılıydı. Devrim öncesi, tarıma dayalı aristokrat toplumu bir sanayi toplumuna dönüştüren derin bir toplumsal değişim sanayileşmeyle el ele gitti. Bununla birlikte, Orta ve Doğu Avrupa ülkelerinde soylular siyasi liderliği savunmaya devam ederken, Batı Avrupa'da burjuvazi siyasi sisteme katılım için başarılı bir şekilde bastırdı.
Burjuvazi ve işçi sınıfı, bir bütün olarak ekonomi için sanayi çağının en önemli katmanları haline geldi. Sanayileşmenin temel dayanakları, sanayi, ticaret ve finansta bir burjuva üst sınıfı oluşturan, ya siyasal sisteme entegre olan (Büyük Britanya), ona egemen olan (Fransa) ya da büyük ölçüde onun dışında kalan ve çoğunlukla onun üzerinde odaklanan burjuvaziydi. aristokrat yaşam biçimleri ve sabit değerler (Prusya, Almanya). Burjuva orta sınıfları "eski orta sınıf" (serbest çalışan küçük girişimciler, tüccarlar, zanaatkarlar, esnaf) ve "yeni orta sınıf" (yetkililer, yönetim ve şirketlerdeki çalışanlar ve memurlar, teknik aydınlar ve hizmetler) olarak ikiye ayrıldı.
Sanayileşmenin ilk evrelerinde burjuva sınıfları sıklıkla siyasal olarak toplumsal alt sınıflarla bir araya gelip soyluluğun iktidar tekeline karşı toplumsal taleplerde bulunurken, en geç 1848'de kendilerini "dördüncü sınıf"ın, işçi sınıfının hedeflerinden uzaklaştırdılar. . Ücretli emeğin durumu, tüm çağ için toplumsal bir sorun haline geldi. Proletarya, yalnızca her zaman ücretlere bağımlı olan kırsal ve şehirlerdeki işçileri değil, aynı zamanda işbölümüne dayalı fabrika sistemi tarafından geçimleri yok edilen daha önce bağımsız zanaatkarları da içeriyordu.
Serbest meslek sahiplerinin payı düşerken, toplam nüfus içindeki payı sürekli artan işçi sınıfının durumu, başlangıçta kitlesel yoksulluk (yoksulluk), kötü barınma koşulları, düşük ücretler, uzun çalışma saatleri ve sosyal güvensizlik. Çocuk ve kadın işçiliği normdu, ancak tek tek sanayileşmiş ülkelerde farklı zamanlarda yasalarla sınırlandırıldı. Öte yandan, sanayileşme, artan sayıda iş aracılığıyla aşırı nüfus sorunundan bir çıkış yolu anlamına geliyordu. 19. yüzyılın ortalarından itibaren ücretler artmaya başladı; sona ermesinden bu yana, devlet sosyal mevzuatı var - ilk olarak Almanya'da.
Ancak işçi hareketinin talep ettiği sekiz saatlik işgünü, Birinci Dünya Savaşı sonrasına kadar uygulanamadı. Öte yandan, sanayileşme, artan sayıda iş aracılığıyla aşırı nüfus sorunundan bir çıkış yolu anlamına geliyordu. 19. yüzyılın ortalarından itibaren ücretler artmaya başladı; sona ermesinden bu yana, devlet sosyal mevzuatı var - ilk olarak Almanya'da. Ancak işçi hareketinin talep ettiği sekiz saatlik işgünü, Birinci Dünya Savaşı sonrasına kadar uygulanamadı. Öte yandan, sanayileşme, artan sayıda iş aracılığıyla aşırı nüfus sorunundan bir çıkış yolu anlamına geliyordu. 19. yüzyılın ortalarından itibaren ücretler artmaya başladı; sona ermesinden bu yana, devlet sosyal mevzuatı var - ilk olarak Almanya'da. Ancak işçi hareketinin talep ettiği sekiz saatlik işgünü, Birinci Dünya Savaşı sonrasına kadar uygulanamadı.
İsviçre 1914 yılına kadar
1648'de Konfederasyonun uzun süreli fiili egemenliği uluslararası hukukta ilk kez Westphalia Barışı'nda belgelendi. Önceki Otuz Yıl Savaşları'nda, Avrupa'daki çoğu mezhepsel-politik çatışmada olduğu gibi, tarafsız davranılmıştı. Ancak içeride, 1653 İsviçre Köylü Savaşı ve 18. yüzyıldaki çeşitli bölgesel huzursuzluklar, tebaa ve yetkililer arasındaki çözülmemiş çatışmalara tanıklık etti.
İskandinavya 1914 yılına kadar
Rusya, Livonia ve Estonya ile Baltık Devletlerinin büyük bir kısmını İsveç'ten almakla kalmadı, Karelya ve nihayet Finlandiya ile (1809'a kadar değil) tüm kuzeydoğu Rus oldu; genişleyen çarlık imparatorluğu, 1721'den itibaren Baltık Denizi'nde üstünlüğü ele geçirdi. Sadece 1814'teki İsveç-Norveç kişisel birliği, olumlu bir ekonomik gelişme ve 19. yüzyılın askeri çatışmalarda tarafsızlığı ile İsveç bir kez daha İskandinavya'da lider güç haline geldi; Endüstriyel kereste ve 1880'lerden itibaren cevher ihracatı bu gelişmeyi pekiştirdi. Bağımsızlık için çabalayan Norveç ile iç çatışmalar çözümsüz kalıyor.
19. yüzyıldaki askeri çatışmalarda olumlu ekonomik gelişme ve tarafsızlık İsveç'i bir kez daha İskandinavya'nın önde gelen gücü haline getirdi; Endüstriyel kereste ve 1880'lerden itibaren cevher ihracatı bu gelişmeyi pekiştirdi. Bağımsızlık için çabalayan Norveç ile iç çatışmalar çözümsüz kalıyor. 19. yüzyıldaki askeri çatışmalarda olumlu ekonomik gelişme ve tarafsızlık İsveç'i bir kez daha İskandinavya'nın önde gelen gücü haline getirdi; Endüstriyel kereste ve 1880'lerden itibaren cevher ihracatı bu gelişmeyi pekiştirdi. Bağımsızlık için çabalayan Norveç ile iç çatışmalar çözümsüz kalıyor.
Erken modern dönemde, Danimarka-Norveç, Baltık Denizi bölgesinde üstünlük için İsveç ile rekabet etti. Özellikle IV. Hıristiyan döneminde modernize edilen ve denizaşırı mülkler ve ticaret şirketleri ile ekonomik olarak başarılı olan ülke, İsveç'in 1721'den sonraki düşüşünden ancak yararlandı. Yakında aydınlanmış mutlakiyetçiliğin örnek bir devleti olan Danimarka, 1730'dan 1808'e kadar tutarlı bir tarafsızlık politikası izledi ve sonunda 1788'de serfliğin kaldırılmasıyla tamamlanan ekonomik refah ve sosyal reformlarla uzun bir barış dönemi yaşadı.
