Kapitülasyonlar nedir? Osmanlı İmparatorluğu'nu Fransa'ya bağlayan anlaşma

    Osmanlı İmparatorluğu ile Fransa arasında kalıcı diplomatik ilişkilerin kurulmasının ardından, ‘Kapitülasyonlar’ Fransa'nın Akdeniz'deki ticari ve diplomatik politikasında temel bir unsur olarak hareket etti.

    ‘Teslimiyet’ terimi 15. yüzyılın sonunda ortaya çıktı ve ticareti ifade ediyor. 14. yüzyılda müzakere anlamında kullanılan teslimiyet fiilinden türemiştir. Hukuki açıdan, teslimiyet, bir devletin kendi yetkisi altındaki bir bölgede belirli hak ve ayrıcalıkları garanti altına almayı kabul ettiği bir anlaşma veya antlaşmadır. Osmanlı İmparatorluğu'nu Fransa'ya bağlayan anlaşma, Fransız monarşisine tanınan ve her biri bir Kapitülasyonda kutsanan ayrıcalıklardan bahsetti.

    Osmanlı padişahının yabancı bir millete verdiği avantajlar sadece ticaret veya gümrüklerle bağlantılı değildi. Bu imtiyazlar bu müzakerelerin sonucu olsa bile, kapitülasyonlar tam anlamıyla anlaşmalardı ve bunların yenilenmesi ve saygısı İstanbul ile yabancı bir güç arasındaki ilişkilerin durumuna bağlıydı. Kapitülasyonlar, Cenova ve Venedik'te olduğu gibi, dış güçlere geniş kapsamlı gümrük ve ticaret avantajları ve kendi topraklarında ticaret karakolları kurma hakkı tanıyan Bizans İmparatorluğu'nun eski uygulamalarında belirlendi. Düşüşünden sonra  29 Mayıs 1453'te Konstantinopolis , Osmanlılar bu uygulamayı benimseyerek Cenevizlilere ve Venediklilere verilen avantajları teyit etti.

    Fransa'ya verilen kapitülasyonlar, Charles Quint İmparatorluğu tarafından bu iktidarların ikisine de yönelik tehdidin bir sonucuydu. Geleneğe göre, ilk Kapitülasyonlar Jean de la Forêt büyükelçiliğine  1536'da verildi. Bu ilk anlaşmaların gerçekliğine Gaston Zeller tarafından itiraz edildi,  ancak Joseph Billioud tarafından onaylandı. . Ancak, sonraki anlaşmalar onaylandı ve örneğin 1569, 1581, 1594 ve 1604'te Fransa ile Babıali arasındaki iyi diplomatik ve ticari ilişkilere tanıklık ederek düzenli olarak yenilendi.

    XIII. Louis döneminde, Osmanlı İmparatorluğu ile ilişkiler geriledi. Richelieu, Alman ve İsviçreli protestanlarla ittifak yaptığı için kamuoyu tarafından eleştirildi ve bu nedenle Osmanlı İmparatorluğu'ndan destek istemedi. Daha sonra Girit'in Osmanlılar tarafından fethi, Babıali ile Fransa arasındaki ilişkilerde ciddi bir bozulmaya yol açtı. Daha sonra 1672 itibariyle, iki gücün de dahil olduğu çatışmalar nedeniyle iki devlet arasındaki ilişkiler iyileşti: Polonya - Osmanlı Savaşı ve Fransa - Hollanda Savaşı.

    Kapitülasyonlar 1673 yılında yenilenmiştir. 1683'te Viyana Kuşatması'nın başarısızlığa uğramasının ardından Osmanlı İmparatorluğu, Kutsal Birlik koalisyonu ( Venedik, Avusturya, Rusya ve Polonya ) karşısında ciddi gerilemeler yaşadı. 1699'da imzalanan Karlofça Antlaşması, Osmanlı İmparatorluğu için önemli bir toprak kaybıyla sonuçlandı. Bu, Babıali'nin imzaladığı ilk olumsuz barış anlaşmasıydı. Rusların Azak'ı geri vermek zorunda kaldığı 1710'da düşmanlıklar yeniden başladı, ancak Avusturyalılar Belgrad'ı ele geçirdi ve Osmanlılar ancak 1718'de Pasarofça Antlaşması'nın dayatılmasından sonra Mora'yı Venediklilerden geri aldı.

    Fransa'nın Babıali'ye desteği, bir Frankofili dönemine yol açtı. Rusya, Avusturya ve Türkiye arasındaki 1736 - 1740 savaşı ikincisi için göreceli bir başarıya dönüştü. Fransa, aktif arabuluculuğu sayesinde, 1740 yılında Belgrad Antlaşması'nın sonuçlandırılmasını mümkün kıldı. Fransız diplomasisinin yeni yönelimleri ve Yedi Yıl Savaşı sırasında Avusturya ile ittifakı, Fransa ile Türkiye arasında bir krize yol açtı. Babıali ile olan bu kriz nihayet aşılmıştı, ancak Fransa, Osmanlı gözünde prestijinin büyük bir kısmını kaybetmiş ve 1783'ten sonra İngiltere'nin Amerikan Bağımsızlık Savaşı'nda yenilmesiyle ancak kısmen geri kazanmıştı. Bonaparte'ın Mısır seferi ,Échelles ile ticaret için ölümcül sonuçlar doğurdu . Konsoloslar ve esnaf tutuklanarak mallarına el konuldu. Mısır'ın 1801'de boşaltılmasının ardından, 1802'de iki güç arasında barış antlaşması imzalandı ve aynı zamanda Kapitülasyonlar yenilendi. Fransa'ya kaybettikleri geri verildi ve hatta Karadeniz'de serbestçe dolaşmasına izin verildi. 1803'te Bonaparte, Ancien Régime sırasında canlı olan ve Ulusal Kurucu Meclis tarafından kaldırılan otoriter sistemi yeniden kurdu. 1835'te Kral'a Echelles ile ticaret hakkında bir rapor aynı yıl meydana gelen kefaletin kaldırılmasını tavsiye etti.

    Kapitülasyonlardan yararlanan tek Avrupa gücü Fransa değildi. 17. yüzyılın başlarından itibaren Büyük Britanya ve Hollanda, düzenli olarak yenilenen Kapitülasyonlar elde etti. Venedik, Floransa, Cenova ve Toskana gibi diğer güçler de bu ayrıcalıkları aldı. Ancak bu uzun dönem boyunca Fransa, Levanten ticaretindeki hakim konumunu korumuştur.

    Padişahın Fransız kraliyetine verdiği ayrıcalıklar sadece ticari değildi. Çünkü, Fransız tüccarlar özellikle uygun gümrük vergilerinden yararlanırken, Kapitülasyonlar Fransızları Fransa Kralı'nın yetki alanına yerleştirdi. Bu, Levant'taki Fransız topluluklarının iç işlerini ilgilendiren her şeyin ( ticaret, adalet, polislik, miras ) Osmanlı devletine değil, Fransız hukuku ve otoritesine girdiği anlamına geliyordu. Osmanlı adaleti, ancak bir Osmanlı tebaası ile bir Fransız'a karşı çıkan bir ihtilaf olması durumunda müdahale ediyordu, o da daha sonra  Ulusun ejderhası ve bazen de konsolos tarafından  yardım ediliyordu .

    Kapitülasyonlar sayesinde, Fransız Monarşisi bir liman ticaret karakolları ağı kurmayı başardı: Levant'ın ve Berberi'nin Échelles'i . Halep veya Kahire gibi hinterlandda bulunan bazı konsolosluklara yanlış bir şekilde Échelles adı verildi. Her Échelle, Échelle'deki Fransız veya Fransız Milleti topluluğunun, sakinleri üzerinde polislik ve yasal yetkiye sahip bir konsolosun yetkisi altında bir araya getirildiği bir konsolosluktu. İki yüzyıl boyunca, konsolosluklar , Ancien Régime'nin sonundan beri bize tanıdık bir görünüm veren hükümler ve Ordonnance'lar kullanılarak örgütlendi. Levanten ticareti, Fransa'nın diğer iki amacına yardımcı oldu: diplomasi ve Latin Rite Hıristiyanları ve Kutsal Mekanların korunması .