Dünyada soğuk savaş yılları

Soğuk Savaşın Kökenleri

   Soğuk Savaş'ın kökenleri, 1917'deki Rus Devrimi'nden başlayarak, Sovyetler Birliği ile Batılı ülkeler arasındaki sayısız çatışmada izlenebilir.

   Soğuk Savaş, en doğrudan, 1945-1947 yıllarında Sovyetler Birliği ile müttefikler (ABD, Büyük Britanya ve Fransa) arasındaki ilişkilerden kaynaklanmaktadır. Bu dönemden sonra Soğuk Savaş yarım asırdan fazla sürdü.

   İkinci Dünya Savaşı ve 1917 Rus Devrimi'nden önceki olaylar, Sovyetler Birliği, Batı Avrupa ülkeleri ve Amerika Birleşik Devletleri arasında II. Dünya Savaşı öncesi gerilimleri besledi. İkinci Dünya Savaşı sırasında ve sonrasında bir dizi olay, savaşın ilk iki yılında müteakip istilalara yol açan Sovyet-Alman paktı, Alman işgali altındaki Avrupa'nın amfibi işgalinin algılanan gecikmesi, batılı müttefikler de dahil olmak üzere bu gerilimleri şiddetlendirdi. Atlantik Antlaşması'nın desteklenmesi, Doğu Avrupa'nın kaderi üzerine savaş zamanı konferanslarında anlaşmazlık, Sovyetlerin bir Doğu Bloku Sovyet uydu devletleri yaratması, batılı müttefiklerin Alman endüstrisinin yeniden inşasını desteklemek için Morgenthau Planını rafa kaldırması ve Marshall Planı.

İkinci Dünya Savaşı Öncesi Gerginlikler

   Rusya'daki 1917 Bolşevik Devrimi ve ardından I. Dünya Savaşı'ndan çekilmesinin bir sonucu olarak, Sovyet Rusya kendisini uluslararası diplomaside izole buldu. Lider Vladimir Lenin, Sovyetler Birliği'nin "düşman bir kapitalist kuşatma" ile çevrili olduğunu belirtti ve diplomasiyi, Sovyet Komintern'in yurtdışında devrimci ayaklanmalar çağrısında bulunmasından başlayarak, Sovyet düşmanlarını bölünmüş halde tutmak için bir silah olarak gördü. Rusya (müttefikleri dahil) ile Batı arasındaki gerilimler yoğun bir şekilde ideolojik bir hal aldı.

   İç savaşı kazandıktan sonra Bolşevikler, kapitalizme dünya çapında bir meydan okuma ilan ettiler. Sovyetler Birliği'ni "sosyalist bir ada" olarak gören sonraki Sovyet lideri Joseph Stalin, Sovyetler Birliği'nin "mevcut kapitalist kuşatmanın yerini sosyalist bir kuşatma aldığını" görmesi gerektiğini belirtti. 1925 gibi erken bir tarihte Stalin, uluslararası siyaseti, dünyanın “kapitalizmin geçici istikrarı” dönemindeyken, Sovyetler Birliği'nin sosyalizme yönelen ülkeleri çekeceği ve kapitalist ülkelerin kapitalizme yönelen devletleri çekeceği iki kutuplu bir dünya olarak gördüğünü belirtti. ” nihai çöküşünden önce.

   Batı demokrasilerinin ve Sovyetler Birliği'nin politik ve ekonomik sistemlerindeki farklılıklar - sosyalizme karşı kapitalizm, ekonomik bağımsızlık karşısında serbest ticaret, devlet planlamasına karşı özel girişim - ulusal ideolojilerde iki yaşam biçimini temsil edecek şekilde basitleştirildi ve rafine edildi. Sovyet komünizminin ateist doğası birçok Amerikalıyı ilgilendiriyordu. Amerikan hür kararlılık idealleri ve Başkan Woodrow Wilson'ın Ondört Noktası, SSCB'nin birçok politikasıyla çelişiyordu.

Çatışan Savaş Sonrası Hedefler

   Batılı ve Sovyet liderler arasındaki savaş sonrası bazı anlaşmazlıklar, savaş zamanı ve savaş sonrası konferansların farklı yorumlarıyla ilgiliydi. Şubat 1945'teki Yalta Konferansı'nda, Almanya'nın işgali ve savaş sonrası tazminatları gibi savaş sonrası önemli sorunlar üzerinde kesin anlaşmalara varamadılar. Rusya'nın sık sık istilalarla ilgili tarihsel deneyimi ve savaşın muazzam ölüm bilançosu (27 milyon olarak tahmin ediliyor) göz önüne alındığında, Sovyetler Birliği, komşu ülkelerinin içişlerine hakim olarak güvenliği artırmaya çalıştı. Stalin, Polonya'nın kontrolünü ele geçirmek, Balkanlar'a hükmetmek ve Almanya'nın başka bir savaşa girme kapasitesini yok etmek için Kızıl Ordu'yu kullanmaya kararlıydı. Öte yandan, Birleşik Devletler askeri zafer, küresel Amerikan ekonomik üstünlüğünün elde edilmesi, ve uluslararası işbirliğini teşvik etmek için hükümetler arası bir organın oluşturulması. ABD'nin güvenlik vizyonunun anahtarı, 1941 Atlantik Şartı'nda ortaya konan ilkelere göre şekillendirilen savaş sonrası bir dünyaydı -serbest ticaret ve açık pazarlara dayalı liberal bir uluslararası sistem. Bu, küresel meselelerde bir kez daha bir merkez olarak hizmet etmek için merkezinde sağlıklı bir Almanya ile yeniden inşa edilmiş bir kapitalist Avrupa gerektirecektir.

   Temmuz 1945'teki Potsdam Konferansı'nda, Müttefikler mağlup Nazi Almanya'sını nasıl yöneteceklerine karar vermek için bir araya geldi. Almanya ve Doğu Avrupa'nın gelecekteki gelişimi konusunda ciddi farklılıklar ortaya çıktı. Potsdam'da ABD, Moskova'ya karşı selefi Franklin Roosevelt'ten daha sert bir çizgi izleyen bir dizi danışmana güvenen Başkan Harry S. Truman tarafından temsil edildi. Truman'ın yönetimi altında, Sovyetler Birliği ile işbirliğini ve sosyalist ekonomilerin bir dünya ticaret sistemine dahil edilmesini destekleyen yetkililer marjinalleştirildi. Hiroşima ve Nagazaki'ye atılan atom bombaları, kısmen Truman'ın Sovyetler Birliği'ni sindirmek ve onun savaş sonrası Asya'daki etkisini sınırlamak için hesaplanmış bir çabasıydı. Gerçekten de bombalamalar, Sovyetlerin ABD'ye olan güvensizliğini körükledi.ve bazı tarihçiler tarafından sadece II. Dünya Savaşı'nın kapanış eylemi olarak değil, aynı zamanda Soğuk Savaş'ın açılış salvosu olarak kabul edilir.

 

Potsdam Konferansı 1945 : Birleşik Krallık Başbakanı Clement Attlee, ABD Başkanı Harry Truman ve Sovyet Başbakanı Joseph Stalin, Potsdam Konferansı'nda, Temmuz 1945

 

ABD: Açık Piyasalara Dayalı Refah

   ABD liderleri, pazarları uluslararası ticarete açarak savaş sonrası dünyayı şekillendirmeyi umuyorlardı. Dünyanın en büyük endüstriyel gücü ve fiziksel olarak savaştan etkilenmeyen birkaç ülkeden biri olan ABD, tüm dünyayı serbest ticarete açmaktan büyük kazanç sağladı. ABD, ihracatı için küresel bir pazara ve hayati hammaddelere sınırsız erişime sahip olacaktı. 1930'lardakine benzer başka bir ekonomik felaketten kaçınmaya kararlı olan ABD liderleri, savaş sonrası düzenin yaratılmasını sürekli refahı sağlamanın bir yolu olarak gördüler. 

   Bu Avrupa, merkezinde sağlıklı bir Almanya'ya ihtiyaç duyuyordu. Savaş sonrası ABD, dünyanın endüstriyel mallarının %50'sini üreten bir ekonomik güç merkezi ve yeni atom bombası üzerinde tekel sahibi olan rakipsiz bir askeri güçtü. Aynı zamanda yeni uluslararası ajansları da gerektirdi: Açık, kapitalist, uluslararası bir ekonomi sağlamak için oluşturulan Dünya Bankası ve Uluslararası Para Fonu. Sovyetler Birliği katılmamayı tercih etti.

Sovyetler: Güvenlik Temelli Refah

   Amerika'nın savaş sonrası dünyaya ilişkin vizyonu, aynı zamanda savaş sonrası Avrupa'yı şekillendirmek için motive olan Sovyet liderlerinin hedefleriyle çelişiyordu. 1924'ten beri Sovyetler Birliği, kendi güvenliğine ve iç gelişimine yüksek bir öncelik verdi. Savaştan sonra Stalin, Doğu Bloku adı verilen komşu ülkelerde Sovyet etkisi altında komünist egemen rejimler kurarak Sovyetler Birliği'nin batı sınırını güvence altına almaya çalıştı. Savaş sırasında ve savaştan hemen sonra, Sovyetler Birliği birkaç Doğu Avrupa ülkesini uydu devletler olarak ilhak etti; bu, Batılı güçler tarafından yayılmacı ve saldırgan olarak görülen bir hareketti. Bunların çoğu, Almanya Sovyetler Birliği'ni işgal etmeden önce, Molotov-Ribbentrop Paktı'nda Nazi Almanyası tarafından fiilen kendisine devredilen ülkelerdi. Daha sonra ilhak edilen bu bölgeler arasında Doğu Polonya, Letonya, Estonya, Litvanya,

Gerginlikler Artıyor

   Şubat 1946'da ABD'li diplomat George F. Kennan, Moskova'daki görevinden Uzun Telgraf olarak bilinen bir not verdi. Uzun Telgraf, son Sovyet davranışlarını Kennan'ın Washington'daki üstlerine açıklamaya çalıştı ve ayrıca Sovyetlere karşı sert bir çizgiyi tavsiye etti. Sovyetler Birliği'nin hem geleneksel Rus emperyalizmi hem de sosyalizmin genişlemesini ve kapitalist rejimlerin devrilmesini savunan Marksist ideoloji tarafından motive edildiğini savundu. Kennan'a göre, Sovyet davranışı doğası gereği yayılmacı ve paranoyaktı ve ABD ve müttefikleri için bir tehdit oluşturuyordu.

   O Eylül, Sovyetler Novikov Telgrafını üretti. Sovyet ABD büyükelçisi tarafından gönderilen bu telgraf, ikincisini, "yeni bir savaşta dünya üstünlüğünü kazanmanın koşullarını hazırlamak için" askeri yetenek geliştirmeye kararlı tekelci kapitalistlerin pençesinde olarak tasvir etti. Savaş sonrası dönemde uluslararası siyasetin bu farklı yorumları, iki güç arasında art arda diplomatik, ekonomik ve askeri çatışmalara zemin hazırladı.

   5 Mart 1946'da Winston Churchill, Avrupa'ya bir “demir perdenin” indiğini ilan eden bir konuşma yaptı. Bu mecazi perde doğuyu batıdan ayırdı ve bu milletleri arkasında "şu ya da bu şekilde, sadece Sovyet etkisine değil, aynı zamanda çok yüksek ve bazı durumlarda Moskova'dan gelen çok yüksek ve bazı durumlarda artan bir kontrol ölçüsüne tabi" bıraktı. Sovyetlere karşı konuşma, Sovyetlere karşı geniş bir batı ittifakı çağrısında bulunduğundan, Batı'yı SSCB ile savaşa kışkırtmayı amaçlıyor gibiydi.

   Batılı saldırganlığa tepki olarak, Eylül 1947'de Sovyetler, uluslararası komünist hareket içinde ortodoksiyi uygulamak ve Doğu Bloku'ndaki komünist partilerin koordinasyonu yoluyla Sovyet uyduları üzerindeki siyasi kontrolü sıkılaştırmak için Cominform'u yarattı. Soğuk Savaş başlamıştı.

Soğuk Savaş Başlıyor

Soğuk Savaş, Doğu Bloku'nun oluşumu, Marshall Planı'nın uygulanması ve Berlin Ablukası ile başladı.

Süper güç çatışması

   Amerika Birleşik Devletleri ve Sovyetler Birliği, sonunda İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra iki büyük süper güç olarak ortaya çıktı. 1956 Süveyş Krizi, iki dünya savaşı nedeniyle mali açıdan zayıflamış olan Britanya'nın, politikanın merkezi bir hedefi olarak rezerv para biriminin konvertibilitesini feda etmeden dış politika hedeflerini yeni süper güçlerle eşit düzeyde takip edemeyeceğini ileri sürdü.

   Çok uluslu koalisyonlar veya yasama organları (Birleşmiş Milletler gibi) yaratma girişimlerine rağmen, ABD ve Sovyet süper güçlerinin savaş sonrası dünyanın neye benzemesi gerektiği konusunda çok farklı vizyonları olduğu giderek daha açık hale geldi. İki ülke ideolojik, siyasi, askeri ve ekonomik olarak birbirlerine karşı çıktılar. Sovyetler Birliği, planlı bir ekonomi ve tek partili bir devlet ile karakterize edilen komünizm ideolojisini destekledi. Buna karşılık, ABD liberal demokrasi ve serbest piyasa ideolojilerini destekledi.

   Dünyanın ABD-Sovyet hattındaki bölünmesi, sırasıyla NATO ve Varşova Paktı askeri ittifaklarına yansıdı. Avrupa'nın çoğu ya Amerika Birleşik Devletleri ya da Sovyetler Birliği ile uyumlu hale geldi. Bu ittifaklar, bu iki ulusun, daha önce çok kutuplu bir dünyanın aksine, iki kutuplu bir güç dengesi içinde örgütlenmiş bir dünyanın parçası olduğunu ima etti.

Doğu Bloku'nu Oluşturmak

   Dünya Savaşı'nın açılış aşamalarında, Sovyetler Birliği, Molotov-Ribbentrop Paktı'nda başlangıçta Nazi Almanyası tarafından kendisine devredilen birkaç ülkeyi doğrudan Sovyet Sosyalist Cumhuriyetleri olarak ilhak ederek Doğu Bloku'nun temelini attı. Bunlar doğu Polonya, Letonya, Estonya, Litvanya, doğu Finlandiya'nın bir parçası ve doğu Romanya'yı içeriyordu. Asya'da Kızıl Ordu, savaşın son ayında Mançurya'yı ele geçirdi ve 38. paralelin kuzeyindeki Kore topraklarının büyük bölümünü işgal etmeye devam etti .

   Nazilerden kurtarılan ve Sovyet silahlı kuvvetleri tarafından işgal edilen Doğu Avrupa toprakları, uydu devletlere dönüştürülerek Doğu Bloku'na eklendi. Uydu devletlerde ortaya çıkan Sovyet tarzı rejimler, yalnızca Sovyet komuta ekonomilerini yeniden üretmekle kalmadı, aynı zamanda Joseph Stalin ve Sovyet gizli polisi tarafından gerçek ve potansiyel muhalefeti bastırmak için kullanılan acımasız yöntemleri de benimsedi.

   Müttefiklerin Mayıs 1945'teki zaferinin ardından, Sovyetler Doğu Avrupa'yı etkili bir şekilde işgal ederken, güçlü ABD ve Batı müttefik kuvvetleri Batı Avrupa'da kaldı. Müttefik işgali altındaki Almanya'da, Sovyetler Birliği, Amerika Birleşik Devletleri, İngiltere ve Fransa, işgal bölgeleri ve dört güç kontrolü için gevşek bir çerçeve oluşturdu. Doğu bloku devletlerinin Sovyet işgali, bu işgali Sovyetlerin komünizm ideolojisini yaymak için saldırganlığı kullanma isteğinin bir işareti olarak gördükleri için Batılı güçler tarafından şüpheyle karşılandı.

 

Almanya'da Savaş Sonrası Müttefik İşgal Bölgeleri: Almanya'da işgal bölgesi sınırları, 1947. Başlıca Müttefik güçler, II. Dünya Savaşı'ndan sonra Almanya'da işgal bölgeleri kurdular. 

 

Marshall Planı

   1947'nin başlarında, İngiltere, Fransa ve Amerika Birleşik Devletleri, Sovyetler tarafından halihazırda kaldırılan endüstriyel tesislerin, malların ve altyapının ayrıntılı bir muhasebesini içeren ekonomik olarak kendi kendine yeterli bir Almanya tasavvur eden bir plan için Sovyetler Birliği ile bir anlaşmaya varma girişiminde başarısız oldular. . Haziran 1947'de, Truman Doktrini uyarınca Amerika Birleşik Devletleri, Sovyetler Birliği de dahil olmak üzere, katılmaya istekli tüm Avrupa ülkelerine ekonomik yardım sözü veren Marshall Planı'nı yürürlüğe koydu. Planın amacı, Avrupa'nın demokratik ve ekonomik sistemlerini yeniden inşa etmek ve komünist partilerin devrimler veya seçimler yoluyla kontrolü ele geçirmesi gibi Avrupa'nın güç dengesine yönelik algılanan tehditlere karşı koymaktı. Plan ayrıca, Avrupa'nın refahının Alman ekonomik toparlanmasına bağlı olduğunu belirtti. Bir ay sonra, Truman, 1947 Ulusal Güvenlik Yasası'nı imzalayarak birleşik bir Savunma Bakanlığı, Merkezi İstihbarat Teşkilatı (CIA) ve Ulusal Güvenlik Konseyi'ni (NSC) kurdu. Bunlar, Soğuk Savaş'taki ABD politikasının ana bürokrasileri haline gelecekti.

   Stalin, Marshall Planına karşı çıktı. Batı sınırında Sovyet kontrolündeki ulusların Doğu Bloku koruyucu kuşağını kurmuştu ve devletlerin bu tampon bölgesini ve Sovyet kontrolü altında zayıflamış bir Almanya'yı korumak istedi. Amerikan siyasi, kültürel ve ekonomik nüfuzundan korkan Stalin, sonunda Sovyet Doğu bloğu ülkelerinin Marshall Planı yardımını kabul etmesini yasakladı. Stalin, Batı ile ekonomik entegrasyonun Doğu Bloku ülkelerinin Sovyet kontrolünden kaçmasına izin vereceğine ve ABD'nin Avrupa'nın ABD yanlısı bir yeniden düzenlenmesini satın almaya çalıştığına inanıyordu. Sovyetler Birliği'nin, Sovyet sübvansiyonlarını ve Doğu Avrupa ile ticareti içerdiği iddia edilen Marshall planına alternatifi, Molotof Planı olarak tanındı.

Berlin Ablukası

   Almanya'nın 1948'in başlarında ekonomik olarak yeniden inşasının bir parçası olarak, bir dizi Batı Avrupa hükümetinin ve ABD'nin temsilcileri, batı Alman bölgelerinin federal bir hükümet sisteminde birleştirilmesi için bir anlaşma duyurdular. Buna ek olarak, Marshall Planı uyarınca, Sovyetlerin değerini düşürdüğü eski Reichsmark para biriminin yerine yeni bir Deutsche Mark para biriminin getirilmesi de dahil olmak üzere Alman ekonomisini yeniden sanayileştirmeye ve yeniden inşa etmeye başladılar.

   Kısa bir süre sonra Stalin, Soğuk Savaş'ın ilk büyük krizlerinden biri olan ve Batı Berlin'e yiyecek, malzeme ve erzak gelmesini engelleyen Berlin Ablukasını (24 Haziran 1948 - 12 Mayıs 1949) başlattı. Sovyetler Birliği, Batılı Müttefiklerin Berlin'in Batı kontrolündeki sektörlerine demiryolu, karayolu ve kanal erişimini engelledi. Sovyetler, Batı Müttefikleri yeni tanıtılan Deutsche markasını Batı Berlin'den geri çekerse ablukayı kaldırmayı teklif etti.

   Buna karşılık, Batılı Müttefikler, Batı Berlin halkına erzak taşımak için Berlin hava ikmalini organize etti; bu, şehrin nüfusu göz önüne alındığında zor bir başarıydı. Birleşik Devletler Hava Kuvvetleri, İngiliz Kraliyet Hava Kuvvetleri, Kanada Kraliyet Hava Kuvvetleri, Avustralya Kraliyet Hava Kuvvetleri, Yeni Zelanda Kraliyet Hava Kuvvetleri ve Güney Afrika Hava Kuvvetleri'nden gelen hava kuvvetleri bir yılda 200.000'den fazla uçuş gerçekleştirdi. Batı Berlinliler her gün 8.893 tona kadar gıda ve yakıt gibi ihtiyaç maddelerini karşılıyor. Sovyetler, bunun açık bir çatışmaya yol açabileceği korkusuyla hava ikmalini bozmadı.

   1949 baharında, hava taşımacılığı açıkça başarılı oldu ve Nisan ayına kadar, daha önce şehre demiryolu ile taşındığından daha fazla kargo teslim ediyordu. 12 Mayıs 1949'da SSCB Batı Berlin ablukasını kaldırdı. Berlin Ablukası, savaş sonrası Avrupa için rekabet halindeki ideolojik ve ekonomik vizyonların altını çizmeye hizmet etti.

 

Berlin Airlift : Berlinliler, Sovyet olmayan Berlin'in Sovyet ablukasını aşmak için başarılı bir girişim olan Berlin Airlift'te yer alan bir uçağı izliyorlar. Berlin Ablukası ve onu çevreleyen gerilimler Soğuk Savaş'ın başlangıcı oldu.

 

Sınırlama

   Sınırlama, Soğuk Savaş'ın Sovyet komünizminin yayılmasını önleme politikasıydı (zaten var olduğu yerde onunla yüzleşmemekle birlikte).

Sınırlama Politikaları

   Sınırlama, komünizmin yurt dışına yayılmasını önlemek için çok sayıda strateji kullanan bir ABD politikasıydı. Soğuk Savaş'ın bir bileşeni olan bu politika, Sovyetler Birliği'nin Doğu Avrupa, Çin, Kore ve Vietnam'daki komünist nüfuzu genişletmek için yaptığı bir dizi hamleye bir yanıttı. Yumuşama ve geri alma arasında bir orta zemin konumunu temsil ediyordu.

   Doktrinin temeli, “Uzun Telgraf” olarak bilinen ABD'li diplomat George F. Kennan tarafından 1946 tarihli bir telgrafta dile getirildi. ABD dış politikasının bir tanımı olarak, kelime Kennan'ın 1947'de ABD Savunma Bakanı James Forrestal'a sunduğu ve daha sonra bir dergi makalesinde kullanılan bir rapordan kaynaklandı. Kennan'a göre, Sovyetler Birliği kapitalist dünyayla uzun vadeli barışçıl bir arada yaşama olasılığını görmedi. Sosyalist davayı ilerletmek onun her zaman mevcut amacıydı. Kapitalizm, sosyalizm idealleri için bir tehditti ve kapitalistlere güvenilemez ve Sovyet halkını etkilemelerine izin verilemezdi. Açıkça çatışma hiçbir zaman Sovyet davasının yayılması için arzu edilen bir yol olarak görülmedi, ancak gözleri ve kulakları dünyanın herhangi bir yerinde “hastalıklı dokudan” yararlanma fırsatına her zaman açıktı.

 

George F. Kennan, 1947 : George Frost Kennan (16 Şubat 1904 – 17 Mart 2005) Amerikalı bir danışman, diplomat, siyaset bilimci ve tarihçiydi, en çok “sınırlamanın babası” olarak bilinir ve ortaya çıkışında önemli bir figürdür. Soğuk Savaş'ın.

 

ABD Başkanları ve Çevreleme

   Kontrol altına alma sözcüğü, en güçlü şekilde ABD Başkanı Harry Truman'ın (1945-53) politikalarıyla ilişkilidir; buna karşılıklı bir savunma paktı olan Kuzey Atlantik Antlaşması Örgütü'nün (NATO) kurulması da dahildir.

   Başkan Dwight Eisenhower (1953–61) rakip geri alma doktrini ile oynamasına rağmen, 1956 Macar Ayaklanmasına müdahale etmeyi reddetti. Başkan Lyndon Johnson (1963–69), Vietnam'daki politikalarının bir gerekçesi olarak sınırlamayı gösterdi. Başkan Richard Nixon (1969-74), baş danışmanı Henry Kissinger ile birlikte çalışarak, Sovyetler Birliği ve Çin ile dostane ilişkiler (veya yumuşama) lehine sınırlamayı reddetti.

   Başkan Jimmy Carter (1976–81), komünizm karşıtlığından ziyade insan haklarını vurguladı, ancak yumuşamayı bıraktı ve Sovyetler 1979'da Afganistan'ı işgal ettiğinde sınırlamaya geri döndü. Başkan Ronald Reagan (1981–89), Sovyet devletini “kötü bir imparatorluk” olarak kınadı. ”, Soğuk Savaşı tırmandırdı ve geri dönüşü teşvik etti. Sınırlama altında başlatılan NATO ve nükleer caydırıcılık da dahil olmak üzere merkezi programlar, savaşın bitiminden sonra bile yürürlükte kaldı.

Truman Altında Muhafaza (1945–53)

   Mart 1947'de Demokrat olan Başkan Truman, Cumhuriyetçilerin kontrolündeki Kongre'den Yunan ve Türk hükümetlerine 400 milyon dolarlık yardım tahsis etmesini istedi ve ardından Komünist yıkımla mücadele etti. Truman, “silahlı azınlıklar veya dış baskılar tarafından boyun eğdirme girişimlerine direnen özgür halkları destekleme” sözü verdi. Bu taahhüt, Truman Doktrini olarak tanındı. Meseleyi “totaliter rejimler” ile “özgür halklar” arasında şiddetli bir çatışma olarak tasvir eden konuşma, Soğuk Savaş'ın başlangıcına ve resmi ABD politikası olarak çevrelemenin benimsenmesine işaret ediyor. Kongre parayı tahsis etti.

   Truman konuşmasını, Marshall Planı ve ABD ile Batı Avrupa ülkeleri arasında askeri bir ittifak olan NATO da dahil olmak üzere Avrupa'daki Sovyet etkisini sınırlamak için bir dizi önlemle takip etti.

   Sınırlama, Komünist hareketler hakkında ayrıntılı bilgi gerektirdiğinden, hükümet giderek Merkezi İstihbarat Teşkilatı'na (CIA) güveniyordu. 1947 Ulusal Güvenlik Yasası ile kurulan CIA, bazıları görünür, çok gizli olmak üzere yabancı ülkelerde casusluk yaptı. Sovyetler Birliği'nin 1949'daki ilk nükleer denemesi, Ulusal Güvenlik Konseyi'ni gözden geçirilmiş bir güvenlik doktrini formüle etmeye sevk etti. Nisan 1950'de tamamlandı ve NSC 68 olarak tanındı. Sovyet tehdidiyle başa çıkmak için büyük bir askeri yığınağın gerekli olduğu sonucuna vardı.

Truman Doktrini ve Marshall Planı

   Truman Doktrini, çevreleme politikasının başlangıcıydı ve ardından Marshall Planı aracılığıyla Avrupa'nın ekonomik restorasyonu izledi.

Truman Doktrini ve Yunan İç Savaşı

   Truman Doktrini, Soğuk Savaş sırasında Sovyet jeopolitik yayılmasına karşı koymak için oluşturulmuş bir Amerikan dış politikasıydı. İlk olarak 12 Mart 1947'de Başkan Harry S. Truman tarafından Kongre'ye duyuruldu ve daha sonra 12 Temmuz 1948'de Yunanistan ve Türkiye'ye yönelik Sovyet tehditlerini kontrol altına alma sözü verdiğinde daha da geliştirildi. Amerikan askeri gücü genellikle dahil değildi, ancak Kongre, Yunanistan ve Türkiye'nin ekonomilerini ve ordusunu desteklemek için ücretsiz mali yardım hediyelerini tahsis etti. Daha genel olarak, Truman Doktrini, Sovyet komünizmi tarafından tehdit edilen uluslara Amerikan desteğini ima etti. Truman Doktrini Amerikan dış politikasının temeli oldu ve 1949'da hala yürürlükte olan bir askeri ittifak olan NATO'nun kurulmasına yol açtı. Tarihçiler genellikle Soğuk Savaş'ın başlangıcını belirlemek için Truman'ın konuşmasını kullanırlar.

   Truman, Kongre'ye “silahlı azınlıklar veya dış baskılar tarafından boyun eğdirme girişimlerine direnen özgür halkları desteklemek ABD'nin politikası olmalıdır” dedi. Truman, totaliter rejimlerin özgür ulusları zorlaması nedeniyle, uluslararası barışa ve ABD'nin ulusal güvenliğine yönelik bir tehdit oluşturdukları sonucuna vardı. Truman, Yunan İç Savaşı'nın (1946–49) krizinin ortasında bu savunmayı yaptı. Yunanistan ve Türkiye'nin acilen ihtiyaç duydukları yardımı almazlarsa, bölgede kaçınılmaz olarak ağır sonuçlarla komünizme düşeceğini savundu. Türkiye ve Yunanistan tarihi rakipler oldukları için, Yunanistan'a yönelik tehdit daha yakın olmasına rağmen her ikisine de eşit şekilde yardım etmek gerekiyordu.

   Politika, Kongre'yi kontrol eden Cumhuriyetçilerin desteğini kazandı ve bölgeye 400 milyon dolar Amerikan parası gönderdi, ancak bölgeye askeri güç gönderilmedi. Bunun etkisi Komünist tehdidi sona erdirmek oldu ve 1952'de her iki ülke (Yunanistan ve Türkiye) korumalarını garanti eden askeri bir ittifak olan NATO'ya katıldı.

Sınırlama Politikasının Temeli

   Truman Doktrini, Avrupa ve dünya çapında Amerikan Soğuk Savaş politikasının temeli olacak şekilde gayri resmi olarak genişletildi. Amerikan dış politikasını Sovyetler Birliği'ne yönelik yumuşamadan (gerginliğin gevşemesi) diplomat George Kennan'ın savunduğu gibi Sovyet genişlemesini sınırlama politikasına kaydırdı. Doğu Avrupa'daki önceki Sovyet devralmalarına örtük olarak hoşgörü gösterilmesiyle geri dönüşten ayırt edildi.

   Truman Doktrini, Avrupa ve dünyadaki Amerikan Soğuk Savaş politikasını destekledi ve küreselleşmiş bir dünyada modern yaşamla ilgili daha geniş bir kültürel güvensizliğe hitap ettiği için varlığını sürdürdü. ABD'nin komünizmin domino etkisi konusundaki endişesini ele aldı ve istikrarsız bölgeleri doğrudan askeri müdahale olmaksızın modernize etmek ve istikrara kavuşturmak için Amerikan ekonomik gücünü harekete geçirdi. Ulus inşası faaliyetlerini ve modernizasyon programlarını dış politikanın ön saflarına taşıdı.

   Truman Doktrini, bir ulusu komünist etkiden korumak için acil yardım için bir metafor haline geldi. Truman, hastalık görüntülerini yalnızca komünizmin yayılmasında yaklaşan bir felaket hissini iletmek için değil, aynı zamanda dünyanın her yerindeki komünist olmayan ülkelerin etrafına koruyucu bir kalkan yayarak onu içeren bir “retorik vizyon” yaratmak için de kullandı.

Marshall Planı

   Marshall Planı (resmi olarak Avrupa İyileştirme Programı), Batı Avrupa'ya yardım etmek için bir Amerikan girişimiydi ve ABD, II. Dünya Savaşı'nın sona ermesinden sonra Batı Avrupa ekonomilerini yeniden inşa etmeye yardımcı olmak için 13 milyar dolarlık ekonomik destek verdi. Girişim, Dışişleri Bakanı George Marshall'ın adını aldı. Plan, büyük ölçüde George F. Kennan gibi Dışişleri Bakanlığı yetkililerinin eseriydi. Plan, 5 Haziran 1947'de kuruldu ve Nisan 1948'den başlayarak dört yıl boyunca yürürlükteydi.

 

Marshall Planı Afişi : Avrupa'da Marshall Planını tanıtmak için oluşturulmuş bir dizi afişten biri. Amerikan bayrağının önemli konumuna dikkat edin.

 

Planın Hedefleri

   Marshall Planı, savaşın harap ettiği bir bölgeyi yeniden inşa etmeye, sanayiyi modernize etmeye, Avrupa para birimini desteklemeye ve özellikle ekonomik çıkarları Avrupa'nın ABD mallarını ithal edecek kadar zengin olmasını gerektiren ABD ile uluslararası ticareti kolaylaştırmaya çalıştı. Ancak ana hedeflerden biri, Avrupa'da artan Sovyet etkisini kontrol altına almak ve komünizmin yayılmasını önlemekti. Marshall Planı eyaletler arası engellerin azaltılmasını ve birçok düzenlemenin kaldırılmasını gerektirdi ve üretkenlikte, sendika üyeliğinde ve modern iş prosedürlerinin benimsenmesinde bir artışı teşvik etti.

 

1947 Açlık-Kışı : Batı Almanya'da binlerce kişi korkunç gıda durumuna karşı protesto gösterisi yapıyor (31 Mart 1947). İşaret: Kömür istiyoruz, ekmek istiyoruz. Marshall Planı, savaşın yıktığı Avrupa'yı yeniden inşa etmeye yardımcı olmak ve böylece Avrupa'yı Komünist tehditlere karşı daha az duyarlı hale getirmek için tasarlandı.

 

Marshall Planı ve Sovyetler

   Marshall Planı, Sovyetler Birliği'ne ve müttefiklerine aynı yardımı teklif etti, ancak bunu kabul etmediler, çünkü bunu yapmak, ABD'nin Komünist ekonomiler üzerinde bir dereceye kadar kontrolüne izin verecekti. Doğu Avrupa'nın katılmaması, kıtanın artık bölünmüş olduğunun ilk açık işaretlerinden biriydi.

Yardım Tutarları

   Marshall Planı yardımı katılımcı devletler arasında kabaca kişi başına bölündü. Büyük endüstriyel güçlere daha büyük bir miktar verildi, çünkü hakim görüş, onların canlandırılmasının genel bir Avrupa canlanması için gerekli olduğuydu.

   Planın yürürlüğe girdiği dört yıl boyunca, Avrupa Ekonomik İşbirliği Örgütü'ne katılan Avrupa ülkelerinin toparlanmasına yardımcı olmak için 13 milyar dolarlık ekonomik ve teknik yardım verildi. Bu, halihazırda verilmiş olan 13 milyar dolarlık Amerikan yardımının üzerindeydi.

Plan Kapsamındaki Avrupa Büyümesi

   1952'de finansman sona erdiğinde, her katılımcı devletin ekonomisi savaş öncesi seviyeleri aşmıştı; Tüm Marshall Planı alıcıları için, 1951'deki ekonomik çıktı, 1938'dekinden en az %35 daha yüksekti. Sonraki yirmi yılda, Batı Avrupa benzeri görülmemiş bir büyüme ve refah yaşadı, ancak ekonomistler, Plan'ın doğrudan veya dolaylı olarak ne kadarının olduğundan emin değiller.

Marshall Planı ve Avrupa Entegrasyonu

   Marshall Planı, ticaret engellerini ortadan kaldırdığı ve ekonomiyi kıta düzeyinde koordine edecek kurumlar oluşturduğu, yani Batı Avrupa'nın toplam siyasi yeniden yapılanmasını teşvik ettiği için Avrupa entegrasyonunun ilk unsurlarından biriydi. Birçoğu, Avrupa'nın barış ve refahını güvence altına almak için Avrupa entegrasyonunun gerekli olduğunu hissetti ve bu nedenle entegrasyonu teşvik etmek için Marshall Planı ilkelerini kullandı.

Planın Sonu ve Mirası

   Marshall Planı'nın başlangıçta 1953'te sona ermesi planlanıyordu. Bunu genişletmeye yönelik her türlü çaba, Kore Savaşı'nın artan maliyeti ve yeniden silahlanma nedeniyle durduruldu. Plana düşman olan Amerikan Cumhuriyetçiler 1950 Kongre seçimlerinde sandalye kazanmışlardı, bu nedenle plana karşı muhafazakar muhalefet yeniden canlandırıldı. Böylece, Avrupa'ya Amerikan yardımının çeşitli biçimleri devam etmesine rağmen, plan 1951'in başlarında sona erdi.

Sovyet lideri Mihail Gorbaçov ve ABD başkanı Ronald Reagan 1985'te bir Sovyet/ABD Zirvesinde 

 

   Marshall Planı'nın siyasi etkileri ekonomik etkileri kadar önemli olabilir. Marshall Planı yardımı, Batı Avrupa ülkelerinin kemer sıkma önlemlerini ve karneyi gevşetmelerine, hoşnutsuzluğu azaltmalarına ve siyasi istikrar getirmelerine izin verdi. Batı Avrupa üzerindeki komünist etkisi büyük ölçüde azaldı ve bölge genelinde komünist partilerin popülaritesi Marshall Planı'ndan sonraki yıllarda azaldı. Marshall Planı tarafından desteklenen ticari ilişkiler, Soğuk Savaş boyunca devam edecek olan Kuzey Atlantik ittifakının oluşmasına yardımcı oldu. Aynı zamanda, Doğu Bloku devletlerinin katılmaması, kıtanın artık bölünmüş olduğunun ilk açık işaretlerinden biriydi.

Kuzey Atlantik Antlaşması Örgütü (NATO)

Başlangıçta Sovyet tehdidine yanıt olarak oluşturulan NATO, hükümetler arası bir karşılıklı savunma örgütüdür.

   Kuzey Atlantik Antlaşması Örgütü (NATO), 4 Nisan 1949'da imzalanan Kuzey Atlantik Antlaşması'na dayanan hükümetler arası bir askeri ittifaktır. Örgüt, üye devletlerin bir saldırıya karşılık olarak karşılıklı savunmayı kabul ettiği bir toplu savunma sistemi oluşturur. herhangi bir dış tarafça.

   NATO'nun merkezi, Kuzey Amerika ve Avrupa'daki 28 üye ülkeden biri olan Belçika'nın Brüksel kentindedir. NATO'nun Barış için Ortaklık programına 22 ülke daha katılıyor ve diğer 15 ülke kurumsallaşmış diyalog programlarına katılıyor. Tüm NATO üyelerinin birleşik askeri harcamaları, dünya savunma harcamalarının %70'inden fazlasını oluşturmaktadır.

NATO'nun Başlangıcı

   17 Mart 1948'de Belçika, Hollanda, Lüksemburg, Fransa ve Birleşik Krallık tarafından imzalanan Brüksel Antlaşması, NATO anlaşmasının habercisi olarak kabul edilir. Bu antlaşma ve Sovyet Berlin Ablukası, Eylül 1948'de Batı Avrupa Birliği'nin Savunma Teşkilatı'nın kurulmasına yol açtı. Ancak, ABD'nin katılımı hem SSCB'nin askeri gücüne karşı koymak hem de milliyetçi militarizmin yeniden canlanmasını önlemek için gerekli görüldü. yeni bir askeri ittifak için görüşmeler neredeyse hemen başladı. Bu yeni müzakereler, 4 Nisan 1949'da Washington DC'de imzalanan Kuzey Atlantik Antlaşması ile sonuçlandı. Anlaşmaya beş Brüksel ülkesi artı ABD, Kanada, Portekiz, İtalya, Norveç, Danimarka ve İzlanda dahildir. Bu Antlaşma resmen NATO'yu yarattı.

 

Clement Attlee, Ernest Bevin, Vyacheslav Molotov, Joseph Stalin, William D. Leahy, Joseph E. Davies, James F. Byrnes ve Harry S. Truman'ın yer aldığı bir konferans oturumu

 

NATO'nun Amacı

   Şartın 5. Maddesinde, üyeler, Avrupa veya Kuzey Amerika'da herhangi birine yönelik bir silahlı saldırının, hepsine yapılmış bir saldırı olarak kabul edileceği konusunda anlaştılar. Sonuç olarak, bir silahlı saldırı meydana gelirse, her birinin saldırıya uğrayan üyeye, Kuzey Atlantik bölgesinin güvenliğini sağlamak ve korumak için silahlı kuvvet kullanımı da dahil olmak üzere gerekli gördüğü tüm önlemleri alarak yardım edeceği konusunda anlaştılar. Anlaşma, üyelerin bir saldırgana karşı askeri eylemde bulunmalarını gerektirmez. NATO üyelerinin saldırıya uğrayan üyeye askeri güçle yardım edeceği varsayılmasına rağmen, yanıt vermek zorunda olmalarına rağmen, bunu yapacakları yöntemi seçme özgürlüğünü koruyorlar.

NATO ve Soğuk Savaş

   Soğuk Savaş sırasında, olası bir Sovyet işgaline karşı NATO savunmasının güvenilirliğine ilişkin şüphelerin yanı sıra, Avrupa ve ABD arasındaki ilişkinin gücüne ilişkin şüpheler de azaldı ve azaldı. Bu şüpheler, bağımsız Fransız nükleer caydırıcılığının gelişmesine ve Fransızların 1966'da NATO'nun askeri yapısından çekilmesine yol açtı.

   NATO, ilk birkaç yılında siyasi bir birlikten çok daha fazlası değildi; NATO'nun ilk Genel Sekreteri Lord Ismay, 1949'da örgütün amacının “Rusları dışarıda, Amerikalıları içeride ve Almanları aşağıda tutmak” olduğunu belirtti. Bununla birlikte, Kore Savaşı üye ülkeleri harekete geçirdi ve iki ABD yüksek komutanının yönetiminde entegre bir askeri yapı inşa edildi. 

   Haziran 1950'de Kore Savaşı'nın patlak vermesi, birlikte çalışan tüm Komünist ülkelerin bariz tehdidini artırdığı ve ittifakı somut askeri planlar geliştirmeye zorladığı için NATO için çok önemliydi. Avrupa Müttefik Kuvvetler Yüksek Karargahı (SHAPE), Avrupa'daki kuvvetleri yönlendirmek için kuruldu ve Ocak 1951'de Müttefik Yüksek Komutanı Dwight D. Eisenhower altında çalışmaya başladı. Eylül 1950'de, NATO Askeri Komitesi Sovyetlerle buluşmak için iddialı bir konvansiyonel kuvvet oluşturulması çağrısında bulundu. , daha sonra bu pozisyonu Şubat 1952'de Lizbon'daki Kuzey Atlantik Konseyi toplantısında yeniden teyit etti. Lizbon konferansı, NATO'nun Uzun Vadeli Savunma Planı için gerekli kuvvetleri sağlamaya çalıştı.

   Eylül 1952'de, ilk büyük NATO deniz tatbikatları başladı; Tatbikat Mainbrace, Danimarka ve Norveç'in savunmasını uygulamak için 200 gemi ve 50.000'den fazla personeli bir araya getirdi. Ardından gelen diğer büyük tatbikatlar arasında Grand Slam Tatbikatı ve Uzun Adım Tatbikatı, Akdeniz'de deniz ve amfibi tatbikatları; Italic Weld, kuzey İtalya'da birleşik bir hava-deniz-kara tatbikatı; Ren Nehri'ndeki İngiliz Ordusu (BAOR), Hollanda Kolordusu ve Orta Avrupa Müttefik Hava Kuvvetleri'nin (AAFCE) yer aldığı Grand Repulse; Merkez Ordu Grubu'nu içeren simüle edilmiş bir atomik hava-kara tatbikatı olan Monte Carlo ve Amerikan, İngiliz, Yunan, İtalyan ve Türk deniz kuvvetlerini içeren Akdeniz'de birleşik bir amfibi çıkarma tatbikatı olan Weldfast.

Yeni üyeler

   Yunanistan ve Türkiye, ittifaka 1952'de katılarak, iki ülkeyi askeri komuta yapısına nasıl dahil edecekleri konusunda bir dizi tartışmalı müzakereyi zorladı. 1954'te Sovyetler Birliği, Avrupa'da barışı korumak için NATO'ya katılması gerektiğini önerdi. NATO ülkeleri, Sovyetler Birliği'nin amacının ittifakı zayıflatmak olduğundan korkan bu öneriyi sonunda reddetti.

   9 Mayıs 1955'te Batı Almanya'nın örgüte katılması, Avrupa tarihinde “belirleyici bir dönüm noktası” olarak nitelendirildi. Almanya'nın ittifaka girmesinin başlıca nedenlerinden biri, Alman insan gücü olmadan, bir Sovyet işgaline direnmek için yeterli konvansiyonel gücü görevlendirmenin imkansız olacağıydı.

Varşova Paktı

   Batı Almanya'nın NATO'ya entegrasyonunun ilk sonuçlarından biri, 14 Mayıs 1955'te Sovyetler Birliği, Macaristan, Çekoslovakya, Polonya, Bulgaristan, Romanya, Arnavutluk ve Doğu Almanya tarafından imzalanan Varşova Paktı'nın kurulmasıydı. Varşova Paktı, Batı Almanya'nın entegrasyonuna resmi bir yanıttı ve Soğuk Savaş'ın iki karşıt tarafını açıkça tanımladı. Varşova Paktı, NATO'ya karşı bir güç dengesi veya karşı ağırlık olarak kurulmuş olsa da, aralarında doğrudan bir çatışma yoktu. Bunun yerine, çatışma ideolojik bir temelde savaştı. Hem NATO hem de Varşova Paktı, askeri kuvvetlerin genişlemesine ve ilgili bloklara entegrasyonuna yol açtı.

 

Soğuk Savaş Avrupa Askeri İttifakları Haritası : Soğuk Savaş sırasında Avrupa'nın çoğu iki ittifak arasında bölündü. NATO üyeleri mavi renkle, çoğunlukla Batı Avrupa'da artı Yunanistan ve Türkiye'de, Doğu Avrupa'da Varşova Paktı üyeleri kırmızıyla gösterilmiştir.

 

Soğuk Savaş Sonrası NATO

   1989'da Berlin Duvarı'nın yıkılmasından sonra, örgüt Yugoslavya'nın dağılmasına çekildi ve ilk askeri müdahalelerini 1999'da Bosna'ya ve daha sonra Yugoslavya'ya gerçekleştirdi. 1999 ve 2004 yıllarında ittifaka katılan eski Varşova Paktı devletleri.

   Eylül 2001 saldırıları, NATO tarihinde Kuzey Atlantik anlaşmasının 5. maddesinin tüm NATO üyelerine yönelik bir saldırı olarak kullanıldığı tek olayın sinyalini verdi. 11 Eylül saldırısından sonra, askerler NATO liderliğinde Afganistan'a konuşlandırıldı ve örgüt, Irak'a eğitimciler göndermek, korsanlıkla mücadele operasyonlarına yardım etmek ve en son olarak uçuşa yasak bölge uygulamak da dahil olmak üzere bir dizi görevde faaliyet göstermeye devam ediyor. Libya üzerinden.