Mümkün olan 5 bilimkurgu kavramı (teoride)

   Bilim kurgu romanları ve filmleri, çoğu zaman bilim veya teknolojide gelecekteki eğilimleri tahmin etmeye yönelik ciddi bir girişimden ziyade, aksiyon dolu bir maceranın sıçrama tahtası olarak, uzak fikirlerle doludur. Bir uzay aracını, yolcuları ezmeden birkaç saniye içinde fantastik hızlara çıkarmak gibi en yaygın kinayelerden bazıları, anladığımız şekliyle fizik yasalarına göre tamamen imkansızdır. Yine de aynı yasalar, solucan deliklerinden paralel evrenlere kadar, görünüşte çok uzak bilimkurgu kavramlarına izin veriyor gibi görünüyor. İşte gerçekten yapılabilecek bazı bilimkurgu fikirlerinin bir özeti - en azından teoride.

Solucan delikleri

   Bir solucan deliği fikri -evrenin uzak kısımları arasında neredeyse anında seyahate izin veren uzayda bir kısayol - kurgusal bir hikaye sürücüsü olarak yaratılmış gibi görünüyor. Ancak Einstein-Rosen köprüsünün daha resmi adı altında, kavram bilimkurgu yazarları onu ele geçirmeden çok önce ciddi bir teorik kavram olarak var olmuştur. Bu çıkan Einstein 'in genel görelilik teorisigörüntüler, yerçekimi büyük nesnelerin neden olduğu uzay-zaman bir bozulma olarak. Fizikçi Nathan Rosen ile işbirliği içinde Einstein, 1935'te kara delikler gibi son derece güçlü yerçekimi noktalarının doğrudan birbiriyle bağlantılı olabileceği teorisini ortaya koydu . Ve böylece solucan delikleri fikri doğdu.

   Bir kara deliğin etrafındaki kuvvetler, ona yaklaşan herkesi yok ederdi, bu yüzden bir solucan deliğinden geçme fikri, astrofizikçi Carl Sagan'ın bir bilimkurgu romanı yazmaya karar verdiği 1980'lere kadar ciddi bir şekilde düşünülmedi. BBC'ye göre Sagan, fizikçi arkadaşı Kip Thorne'u yıldızlararası mesafeleri bir anda seyahat etmenin uygun bir yolunu bulmaya teşvik etti. Thorne, insanların bir solucan deliğini yara almadan geçerek yıldızlararası seyahati gerçekleştirebilecekleri, teoride mümkün, ancak pratikte oldukça olası olmayan bir yolu gerektiği gibi tasarladı. Sonuç , daha sonra Jodie Foster'ın başrolde olduğu bir filme uyarlanan Sagan'ın " Contact " (Simon ve Schuster: 1985) adlı romanına girdi. 

   Solucan deliklerinin filmlerde tasvir edilen basit ve kullanışlı ulaşım yöntemleri haline gelmesi pek olası olmasa da, bilim adamları artık Thorne'un orijinal önerisinden daha uygun bir solucan deliği inşa etme yolu bulmuşlardır. Ayrıca, evrende zaten solucan delikleri varsa, yeni nesil yerçekimi dalgası detektörleri kullanılarak yerlerinin bulunması da mümkündür.

Warp sürücüsü

   Uzay temelli macera hikayelerinin çoğu için temel bir ön koşul, A'dan B'ye bugün yapabileceğimizden çok daha hızlı gitme yeteneğidir. Solucan delikleri bir yana, bunu geleneksel bir uzay gemisiyle başarmanın önünde birçok engel var. Gereken muazzam miktarda yakıt, hızlanmanın ezici etkileri ve evrenin katı bir şekilde empoze edilmiş bir hız sınırı olduğu gerçeği var . Bu, ışığın hareket ettiği hızdır - tam olarak yılda bir ışıkyılı , kozmik bağlamda hiç de hızlı değildir. Dünya'ya en yakın ikinci yıldız olan Proxima Centauri, güneşten 4.2 ışıkyılı uzaklıktayken, galaksinin merkezi 27.000 ışıkyılı uzaklıkta.

   Neyse ki, kozmik hız sınırında bir boşluk var: Sadece uzayda seyahat edebileceğimiz maksimum hızı belirler . Einstein'ın açıkladığı gibi, uzayın kendisi bozulabilir, bu yüzden belki de bir geminin etrafındaki alanı hız sınırını bozacak şekilde manipüle etmek mümkündür. Uzay gemisi hala çevredeki uzayda ışık hızından daha düşük bir hızla seyahat edecek, ancak uzayın kendisi bundan daha hızlı hareket edecekti. 

   1960'larda "warp sürücüsü" kavramını ortaya attıklarında "Uzay Yolu" yazarlarının aklından geçen buydu. Ama onlara göre bu, gerçek fizik değil, kulağa mantıklı gelen bir ifadeydi. WordsSideKick.com'ın kardeş sitesi Space.com'un bildirdiğine göre , teorisyen Miguel Alcubierre, Einstein'ın denklemlerine gerçek bir warp tahrik etkisi üreten bir çözüm bulamayınca , bir uzay gemisinin önündeki alanı daraltıp arkaya doğru genişletti. Başlangıç ​​olarak, Alcubierre'nin çözümü Thorne'un içinden geçilebilir solucan deliğinden daha az yapmacık değildi, ancak bilim adamları bir gün pratik olabileceği umuduyla onu iyileştirmeye çalışıyorlar.

Zaman yolculuğu

   Zaman makinesi kavramı, karakterlerin geri dönüp tarihin akışını - iyi ya da kötü - değiştirmesine izin veren harika bilimkurgu arsa araçlarından biridir. Ancak bu kaçınılmaz olarak mantıksal paradoksları gündeme getirir. Örneğin, "Geleceğe Dönüş"te, aynı makineyi kullanarak gelecekteki Marty tarafından ziyaret edilmemiş olsaydı, Doc zaman makinesini yapar mıydı? Bunun gibi paradokslar yüzünden birçok insan zaman yolculuğunun gerçek dünyada imkansız olduğunu varsayıyor - ve yine de fizik yasalarına göre bu gerçekten gerçekleşebilir .

   Tıpkı solucan delikleri ve uzay eğrilerinde olduğu gibi, zamanda geriye gitmenin mümkün olduğunu söyleyen fizik, Einstein'ın genel görelilik kuramından geliyor. Bu, uzay ve zamanı aynı "uzay-zaman" sürekliliğinin bir parçası olarak ele alır ve ikisi ayrılmaz bir şekilde bağlantılıdır. Tıpkı bir solucan deliği veya warp sürücüsü ile uzayı çarpıtmaktan bahsettiğimiz gibi, zaman da çarpıtılabilir. Bazen o kadar çarpıtılabilir ki, bilim adamlarının " kapalı zaman benzeri eğri " olarak adlandırdıkları şeyde kendi üzerine katlanır - ancak aynı derecede doğru bir şekilde bir zaman makinesi olarak da adlandırılabilir.

   Özel bir araştırma laboratuvarı olan Anderson Enstitüsü'ndeki araştırmayı anlatan fizikçi David Lewis Anderson'a göre, böyle bir zaman makinesi için kavramsal bir tasarım 1974'te fizikçi Frank Tipler tarafından yayınlandı . Tipler silindiri olarak adlandırılan bu silindir büyük olmalı - Humble'a göre en az 60 mil (97 kilometre) uzunluğunda - ve son derece yoğun olmalı ve toplam kütlesi güneşinkiyle karşılaştırılabilir. Bir zaman makinesi olarak işlev görmesini sağlamak için, silindirin uzay-zamanı zamanın kendi üzerine katlandığı noktaya kadar çarpıtacak kadar hızlı dönmesi gerekir. Bir DeLorean'a bir akı kapasitörü kurmak kadar basit gelmeyebilir, ancak gerçekten işe yaraması avantajına sahiptir - en azından kağıt üzerinde.

Işınlanma

   Işınlamanın arketip bilimkurgu örneği , adından da anlaşılacağı gibi, personeli bir yerden diğerine taşımanın uygun bir yolu olarak gösterilen " Uzay Yolu "taşıyıcısıdır. Ancak ışınlanma, diğer herhangi bir taşıma biçiminden oldukça farklıdır: Yolcunun başlangıç ​​noktasından varış noktasına kadar uzayda hareket etmesi yerine, ışınlanma, orijinali yok edilirken hedefte tam bir kopyanın yaratılmasıyla sonuçlanır. IBM'e göre, bu terimlerle - ve insanlardan ziyade atom altı parçacıklar düzeyinde - ışınlanma gerçekten mümkündür .

   Gerçek dünya sürecine kuantum ışınlanma denir. Bu işlem, foton gibi bir parçacığın kesin kuantum durumunu yüzlerce kilometre uzakta olabilecek bir diğerine kopyalar. Kuantum ışınlanması, ilk fotonun kuantum durumunu yok eder, bu nedenle foton sihirli bir şekilde bir yerden diğerine taşınmış gibi görünür. İşin püf noktası, Einstein'ın "uzaktan ürkütücü eylem" olarak adlandırdığı şeye dayanıyor, ancak daha resmi olarak kuantum dolaşıklığı olarak biliniyor . "Işınlanacak" foton, bir çift dolaşık fotondan biriyle temas ettirilirse ve elde edilen durumun bir ölçümü, diğer dolaşık fotonun olduğu alıcı uca gönderilirse, ikinci foton olabilir. ışınlanan fotonla aynı duruma geçer.

   Tek bir foton için bile karmaşık bir süreç ve "Uzay Yolu"nda görülen türde bir anlık ulaşım sistemine ölçeklendirilebilmesinin hiçbir yolu yok. Öyle olsa bile, kuantum ışınlama , gerçek dünyada, hack'e dayanıklı iletişim ve süper hızlı kuantum hesaplama gibi önemli uygulamalara sahiptir .

Paralel evrenler

   Evren, teleskoplarımızın bize gösterdiği her şeydir - Büyük Patlama'dan dışarı doğru genişleyen milyarlarca galaksinin tümü . Ama hepsi bu kadar mı? Teori değil belki diyor ki: bir bütün da olabilir çoklu evren orada evrenlerin. "Paralel evrenler" fikri başka bir tanıdık bilimkurgu temasıdır, ancak ekranda tasvir edildiklerinde genellikle bizim evrenimizden yalnızca küçük ayrıntılarda farklılık gösterirler. Ancak, paralel bir evrendeki fiziğin temel parametrelerinin - yerçekimi gücü veya nükleer kuvvetler gibi - bizimkinden farklı olması nedeniyle gerçek bundan çok daha tuhaf olabilir. Bu türden gerçekten farklı bir evrenin ve içinde yaşayan yaratıkların klasik bir tasviri, Isaac Asimov'un "The Gods Themselves " ( Doubleday :1972) .

   Modern paralel evren anlayışının anahtarı, "ebedi şişme" kavramıdır. Bu, uzayın sonsuz dokusunu sürekli, inanılmaz derecede hızlı bir genişleme halinde resmediyor. Arada bir, bu uzayda yerel bir nokta - kendi kendine yeten bir Büyük Patlama - genel genişlemeden düşer ve daha sakin bir hızda büyümeye başlar ve içinde yıldızlar ve galaksiler gibi maddi nesnelerin oluşmasına izin verir. Bu teoriye göre, evrenimiz böyle bir bölgedir, ancak sayısız başka bölge olabilir.

   Asimov'un hikayesinde olduğu gibi, bu paralel evrenler bizimkinden tamamen farklı fiziksel parametrelere sahip olabilir. Bir zamanlar bilim adamları, yalnızca bizimkiyle neredeyse aynı parametrelere sahip evrenlerin yaşamı destekleyebileceğine inanıyorlardı, ancak son araştırmalar, WordsSideKick.com'ın daha önce bildirdiği gibi, durumun bu kadar kısıtlayıcı olmayabileceğini öne sürüyor . Yani Asimov'un uzaylıları için henüz umut var - belki de romanda olduğu gibi onlarla temas kurmak için değil. Yine de, başka evrenlerin izleri başka yollarla bizim için saptanabilir. İngiltere'deki Liverpool John Moores Üniversitesi'nde astrofizik profesörü olan Ivan Baldry, kozmik mikrodalga arka planındaki gizemli "soğuk noktanın" paralel bir evrenle çarpışmadan kaynaklanan yara izi olduğu bile öne sürüldü.