Almanya bir zamanlar dünyanın cadı yakan başkentiydi. İşte nedenleri

    1572'de cinayetler başladı. O yıl, günümüz Almanya'sındaki küçük St Maximin yerleşimindeki yetkililer, Eva adlı bir kadını bir çocuğu öldürmek için büyücülük kullanmakla suçladı. Eva işkence altında itiraf etti; suçladığı iki kadınla birlikte kazığa bağlanarak yakıldı.

    Oradan kovuşturma hızı arttı. 1590'ların ortalarına gelindiğinde, bölge 500 kişiyi cadı olarak yakmıştı - başlangıçta sadece 2.200 kişinin yaşadığı bir yer için şaşırtıcı bir başarı.

    Erken modern Avrupa neden cadı avına bu kadar hevesliydi? 1400 - 1782 arasında, İsviçre, Avrupa'nın son sözde cadısını yargılayıp idam ettiğinde, tarihsel uzlaşmaya göre, 40.000 ila 60.000 kişi büyücülük nedeniyle idam edildi. Cadı avlarının merkez üssü, Almanya, İsviçre ve kuzeydoğu Fransa'yı oluşturan Avrupa'nın Almanca konuşulan kalbiydi.

    Geleneksel bilgelik, cinayetleri kötü hava durumuna bağladı. Avrupa'da hava aniden ıslandı ve soğudu - Küçük Buz Çağı olarak bilinen ve köyleri acayip donlar, seller, dolu fırtınaları ve fare ve tırtıl salgınlarıyla dolduran bir fenomen. Cadı avları, beraberindeki kıtlık, enflasyon ve hastalık sorunlarının yanı sıra ekolojik felaketler ve mahsul kıtlığına tekabül etme eğilimindeydi. İşler zorlaştığında, cadılar uygun bir günah keçisi oldu.

    Ancak   kısa süre sonra The  Economic Journal of the Royal Economic Society'de yayınlanacak olan yakın tarihli bir ekonomik çalışma,  cadı avları için farklı bir açıklama öneriyor; bu, korkuların bugün nasıl yayıldığını ve hakim olduğunu anlamamıza yardımcı olabilecek bir açıklama..

Ekonomik hipotez

    Bu alternatif teori, kiliseler arasındaki pazar rekabetine indirgenir. Erken modern Avrupa'da Protestanlık, Katolik Kilisesi'nin nüfus üzerindeki egemenliğinin ilk gerçek rakibi olarak ortaya çıktı. Çalışma, Katolik ve Protestan kiliselerini, her birinin amacı değerli bir hizmet olan kurtuluşu sağlamak olan rakip işletmeler olarak görüyor.

    Dini pazar payı için rekabet kızıştıkça, kiliseler standart manevi hizmetlerin ötesine geçti ve dünyadaki şeytandan kurtuluşa odaklanmaya başladı. Hem Katolikler hem de Protestanlar arasında cadı avı, Şeytan'a karşı savaşma hünerlerini göstererek kitleleri cezbetmek ve onları memnun etmek için başlıca hizmet haline geldi .

    “Çağdaş Cumhuriyetçi ve Demokrat adayların, kararsız seçmenlerin sadakatini çekmek için seçimler sırasında siyasi savaş alanlarındaki kampanya faaliyetlerine odaklanmalarına benzer şekilde, Kararsız Hıristiyanların, tarihi Katolik ve Protestan yetkililerin, Reformasyon ve Karşı - Reformasyon sırasında halkın sadakatini çekmek için günah çıkarma savaş alanlarında cadı yargılama faaliyetlerine odaklandı.” diye yazıyor çalışmanın yazarları, George Mason Üniversitesi'nde ekonomist olan Peter T. Leeson ve bir büyük veri analiz firması olan Bloom Intelligence'da ekonomist olan Jacob W. Russ. Ne de olsa, insanları kendi tarafınıza çekmek söz konusu olduğunda, bir dış tehditle ilgili korkuları körüklemekten daha iyi bir yöntem yoktur - ve sonra onlara sizin ve yalnızca sizin en iyi korumayı sunduğunuzu temin etmekten daha iyi bir yöntem yoktur.

    Bu kavram, yalnızca cadı avı çılgınlığının Avrupa'da neden patladığını değil, aynı zamanda neden olduğu yerde tutulduğunu da açıklamaya yönelik uzun bir yol kat ediyor. Yani Almanya'da.

“Ne kutsal, ne Roma, ne imparatorluk”

    1500'lere kadar, Katolik Kilisesi din üzerinde tekel olduğunu iddia etmişti. Hakimiyetine güvenen Kilise, ara sıra meydan okuyanlara karşı temel bir rekabet stratejisi uyguladı: diğer dinlerin savunucularını “sapkınlar” olarak etiketledi ve onları ya din değiştirmeye zorladı ya da basitçe öldürdü. Kilisenin bu zorlayıcı stratejideki iki ana taktiği, engizisyonlar ve haçlı seferleriydi. 

Ancak Alman keşiş Martin Luther ile bu strateji işe yaramadı.

    Onun çakılarak doksan beş tezi 1517 yılında yerel Katolik Kilisesi'nin kapısına Luther sömürücü uygulamaları için Katolik kilisesini patlatma, türlü erken tüketici koruma bürosu olarak hareket ediyordu. Üstün dini hizmet vaadi, İsviçreli ilahiyatçılar Ulrich Zwingli ve John Calvin'in yığılmasıyla Protestan Reformu'nu ateşledi ve hareketin ivmesini artırdı.

    Papa, Luther'i kafir ilan etti ve Doksan Beş Tez'i yasakladı . Yine de, Katolik Kilisesi'nin - İspanya, Portekiz, İtalyan şehir devletleri ve  gücünün merkezileştiği diğer yerlerde iyi işleyen - zorlayıcı stratejisinin , Luther'in anavatanı olan Kutsal Roma İmparatorluğu'nun sınırlarında bozulduğu ortaya çıktı.

    Birçokları için, bu dağınık hanedan hakkında en akılda kalan bilgi, Voltaire'in ünlü bir şekilde belirttiği gibi, "ne kutsal, ne Romalı ne de bir imparatorluk" olmasıdır. Gerçekten de, merkezi bir dini yoktu, çoğunlukla Almandı ve Orta Çağ ilerledikçe, İmparator'dan artan egemenliği zorla alan, psikedelik olarak karmaşık bir bölge yaması olarak faaliyet gösteriyordu .

    Bu merkezi olmayan yapı, Katolikliği zorlamayı ve Protestanlığı kökünden sökmeyi çok daha zor hale getirdi. Artı, Luther'in memleket avantajı vardı. Çok geçmeden, bir grup Alman prensi Lutheranizm'e döndü - 1555'te İmparator'u Lutheranizmi suç olmaktan çıkarmaya zorlayacak kadar güçlüydüler. Bu anlaşmanın adı, Augsburg Barışı, sonucunu yalanlıyor. Lutheranizm'e artık resmi olarak yeşil ışık yakıldığında, prensler komşu topraklarda inançlarını zorlamak için savaşırken Kutsal Roma İmparatorluğu'nda şiddet patlak verdi.

Savaş alanı Almanya

    Sonuç olarak Almanya, Katolik - Protestan yarışmasında en kanlı savaş alanı haline geldi. 1300 ve 1850 yılları arasında, Leeson ve Russ'ın 21 Avrupa ülkesini kapsayan veri setine göre, Avrupa toplamının dörtte biri olan 104 dini savaşa ev sahipliği yaptı.

    İstila, dönüşüm kazanmanın en etkili yolu değildi. Katolik - Protestan rekabeti artık açıktayken, yetkililer daha fazla hizmet sunarak markalarının dini tüketicilere olan çekiciliğini artırmak zorunda kaldı. Örneğin, Protestanlar, ondalık için daha düşük fiyatlar teklif ederken, Katolikler, yerel topluluklar tarafından saygı duyulan adayları azizler haline getirerek ve kutsallaştırarak taban katılımını teşvik eden azizler kültünü yeniden onayladılar. ( Reformasyon sonrası seçilenler arasında, büyük Alman filozof ve tıp teknisyenlerinin koruyucu azizi Albertus Magnus ve aynı zamanda ülserleri savuşturan kuduz bir cadı avcısı olan Saint Charles Borromeo da vardı. )

    Ancak, acımasız hava koşullarının ve sürekli savaşın bu istikrarsız zamanlarında, sağlanacak en sıcak hizmet Şeytan'a ve onun yardakçılarına, yani cadılara karşı koruma sağlamaktı.

    Yüzyıllar boyunca, halk yaygın olarak büyücülüğe inanmıştı. İnsanlar, çalınan eşyaların bulunmasına yardımcı olmak için aşk iksirleri ve büyüler gibi büyülü hizmetler alıp sattılar. Bu zamana kadar, Katolik Kilisesi cadılar ve büyücülük hakkında o kadar endişeli değildi, onları kovuşturmakla ilgilenmemişti.

    1500'lerin ortalarında Lutheranizm zemin kazandıkça bu duruş tersine döndü. Protestanlar cadılığa karşı daha ihtiyatlı olma eğilimindeydiler; Koloni Amerika New Brunswick Üniversitesi'nde tarih profesörü Gary Waite, The Oxford Handbook of Witchcraft in Early Modern Europe'da Calvin Cenevreli yetkilileri “cadı ırkını yok etmeye” çağırırken Luther'in kendisinin dört cadı suçunun infazına izin verdiğini belirtiyor.. Katolik liderler gerginleşiyorlardı. Aralarında St Maximin'in de bulunduğu en vahşi katliamlardan bazılarıyla karşılık verdiler. Bu da Lüteriyen yetkililere cadı avı oyunlarını daha da yükseltmeleri için ilham verdi.

    Cadı araştırmaları zaman alıcı ve pahalıydı. Ama karşılığı buna değebilir. Sonuçta, Şeytan'a karşı mücadeleyi ölçmek için büyük bir şenlik ateşi vücut sayımından daha net ne olabilir?

    Leeson ve Russ tarafından yapılan araştırma, dini rekabetin gerçekten de cadı avlarını ateşlediğini gösteriyor. Dini savaşlar hakkında veri toplamanın yanı sıra, yaklaşık 11.000 ayrı davada 43.000'den fazla büyücülük kovuşturmasından oluşan bir veri seti topladılar. Tabii ki, günah çıkarma yarışının şiddetli olduğu yerlerde ve dönemlerde cadı avları yoğunlaştı. Cadı davalarının üçte ikisinden fazlası ve dini savaşların %90'ı, Katoliklerin 1550 ile 1650 yılları arasında yasallaştırılmış Lutheranizm'e tepkilerini hızlandırdığı Karşı Reform sırasında meydana geldi.

    Cadı denemeleri, dini yarışmaların en hararetli olduğu Almanya ve İsviçre'de de daha sık ve sıktı. Yeni veri kümesine göre, cadılık nedeniyle idam edilen Avrupalıların yüzde 40'ından fazlası Almanya'daydı. Katliam, 1648'den sonra, Vestfalya Barışı'nın, Katolik ve Protestan tekellerinin coğrafyasını kurarak ve resmi din ne olursa olsun, Hıristiyanların ana akım mezheplerine hoşgörüyü zorunlu kılarak din savaşlarına son verdiği zaman azalır. Bu düşüş, 1600'lerin sonlarında Küçük Buz Çağı'nın son gelid nefesi bölgeyi silip süpürmeden çok önce meydana geldi.

    Bu arada, Engizisyoncuların “sapkınları” yoğun bir şekilde zulmettiği Katolik kalelerinde cadılar çoğunlukla görmezden gelindi. Kötü şöhretli vahşi İspanyol Engizisyonu iki düzineden fazla cadı olduğuna karar verilen insanı idam etti; Portekizde yedi civarında insan idam edildi.

    Analiz, cadı avlarının neden belirli coğrafi bölgelerde başladığını ve diğerlerinde gerçekten hiçbir zaman gerçekleşmediğini açıklıyor. Ama neden Almanlar ve komşu bölgeleri cadılar hakkında her şeyden önce diğer Avrupalılardan çok daha fazla korkuyordu?

Modern cadı nasıl yapıldı?

    1400'lerden önce Avrupalılar genellikle büyüye inanırlardı. Ancak, Bristol Üniversitesi'nde tarih profesörü olan Ronald Hutton'ın The Witch: A History of Fear, From Ancient Times to the Present adlı kitabında öne sürdüğü gibi, bunun neye benzediği yere göre çarpıcı biçimde değişiyordu . Sicilyalılar, hayvanların elleri ve ayaklarıyla cezbedici kadınlardan bahsederken, Norveçliler dünyalarını dünya trolleriyle paylaştılar. Cadıların kim olduğuna ve tam olarak ne yaptıklarına dair Avrupa çapında bir anlaşma yoktu, cadılara inandıkları varsayılırsa. ( Birçok kültür bu kavramdan tamamen yoksundu. )

    Hutton, Orta Çağ'ın başlarında - çoğu mafya şiddeti olan - bir dizi cadı mahkemesi olduğunu, ancak sanıkların yerel folklorlarından türetilen fikirleri itiraf ettiğini söylüyor. Bu çağın cadıları şeytani olarak algılanmadı ve nadiren gruplar halinde toplanırlardı.

    Ardından, tüm Avrupa'da, suçlanan cadılar, çarpıcı biçimde benzer faaliyetleri anlatmaya başladılar. Çocukları öldürdüler ve öldürülen bir bebeğin yağından yapılmış uçmayı sağlayan bir merhem bulaşmış tahta aletlere bindiler. Geceleri, geniş, koordineli bir Şeytan mezhebinin toplantıları olan Şeytan ile iletişim kurdukları gizli cadı sohbetlerine gittiler. Bu cadı kavramı, Avrupa cadı mahkemelerinin “Büyük Av” dönemi boyunca devam etti ve bugün cadıların meclis toplantılarına süpürgeye binmesiyle ilgili çok daha dostça bir görüntüde devam ediyor.

    15. yüzyılda matbaanın yayılışını gösteren incunabula'nın ( yani yayınlanmış ciltlerin ) basım yerleri. 271 yer bilinmektedir. Veriler, British Library'nin Incunabula Kısa Başlık Kataloğu'na dayanmaktadır ( 2 Mart 2011 itibariyle ).

    Peki bu cadı klişesi nereden geldi? Bilim adamları, 1420'lerde İsviçre Alpleri'nin Valais bölgesinde sapkınlıkla savaşmak için gönderilen gezgin keşişlere işaret ediyor. Almanya, Fransa ve İsviçre'nin kesiştiği bu dağlık bölgede kasabadan kasabaya seyahat ederken, vaaz eden bu rahipler halkın korkularını özümsediler ve ilettiler. Sonunda, bu hikayeleri belgeleyen dini ve laik yetkililere haber getirdiler.

    Bir grup ilahiyatçı, cadıları yok etmek için şeytanbilim el kitapları ve kılavuzlar yayınlamaya başladı ve cadıların ne yaptığına dair fikirleri pekiştirdi. Örneğin, o korkunç bebek - yağ büyüsü Malleus Maleficarum'dan ( Cadıların Çekici ) çıktı. 1487'de bir Alman Katolik müfettişi tarafından yazılan Malleus Maleficarum , büyücülüğün kökünü kazımak üzerine en ünlü tezdi - temelde Cadı Öldürme Aptallar Rehberi. Yayımlandıktan sonra yaklaşık iki yüzyıl boyunca İncil dışında herhangi bir kitaptan daha fazla sattı. 1500'lere gelindiğinde, yerel papazlar bu yeni standartlaştırılmış cadı kavramını dağlık Almanca konuşulan bölgeye yaymak için vaaz rahiplerine katılmışlardı ve Katolik - Protestan kutsal savaşlarının kısa sürede tam bir histeriye dönüştüğü paranoyayı hazırlamışlardı.

    Bu ürkütücü tarihi olayı, orta çağ çetelerinin mantıksız dirgen kullanması olarak reddetmek kolaydır. Yine de çoğunlukla öyle değildi. Almanya'nın güneyindeki bir köy olan Schongau'da yapılan dikkatli maliyet - fayda analizini düşünün. Fakir kasaba halkı, kasabalarını şeytanın yol açtığı felaketten kurtarmak için o kadar çaresizdi ki, ünlü cadı tarihçisi Wolfgang Berhringer'in anlattığı gibi, ünlü bir cadı cellatının hizmetlerini ödemek için ortak ormanlarını satmayı teklif ettiler. Köylüler kurumlarına ve yaydıkları bilgilere güvendiler. Ne yazık ki işkence gören ve yakılan on binlerce insan için inanç kolayca gerçeğe dönüşebilir.