Göbekli Tepe: Dünyanın İlk Tapınağı mı?

    Türkiye'nin güneydoğusundaki antik şehir Urfa'ya altı mil ( 9,6 km ) uzaklıkta Klaus Schmidt, zamanımızın en şaşırtıcı arkeolojik keşiflerinden birini yaptı: Henüz metal aletler geliştirmemiş tarih öncesi insanlar tarafından hazırlanmış ve düzenlenmiş, yaklaşık 11.000 yıllık devasa oyulmuş taşlar, çanak çömlekler. Megalitler, Stonehenge'den yaklaşık 6.000 yıl öncesine dayanıyor. Buraya Göbekli Tepe deniyor ve burada on yıldan fazla süredir çalışan bir Alman arkeolog olan Schmidt, buranın dünyanın en eski tapınağı olduğuna inanıyor.

Göbeklitepe, tarihin bilinen ilk ve en büyük tapınağı

    "Guten Morgen" 05: 20'de minibüsü beni Urfa'daki otelimden aldığında diyor. Otuz dakika sonra, minibüs çimenli bir tepenin eteğine varır ve dikenli tellerin yanına park eder. Ana kazı alanı olan oluklu çelik bir çatının gölgelediği dikdörtgen çukurlara kadar tepede bir grup işçiyi takip ediyoruz. Çukurlarda duran taşlar veya sütunlar daire şeklinde düzenlenmiştir. Bunun ötesinde, yamaçta, kısmen kazılmış sütunların diğer dört halkası var. Her halkanın kabaca benzer bir düzeni vardır: ortada, içe bakan biraz daha küçük taşlarla çevrelenmiş iki büyük taş T-şekilli sütun vardır. En yüksek sütunlar 16 fitlik ( 19.8 m ) bir kule ve, diyor Schmidt, yedi ila on ton ağırlığında. Aralarında yürürken, bazılarının boş olduğunu, bazılarının ise özenle oyulmuş olduğunu görüyorum: Tilkiler, aslanlar, akrepler ve akbabalar boldur, sütunların geniş yanlarında kıvrılıp dolaşırlar.

    Schmidt, biri 65 fit ( 19.8 m ) genişliğinde olan büyük taş halkaları işaret ediyor. "Burası insan yapımı ilk kutsal yer" diyor.

    Vadinin 1000 fit ( 304.8 m ) yukarısındaki bu tünekten ufka kadar neredeyse her yönü görebiliriz. 53 yaşındaki Schmidt, yüzyıllar süren yoğun tarım ve yerleşim, onu bugünkü neredeyse özelliksiz kahverengi alana dönüştürmeden önce, manzaranın 11.000 yıl önce nasıl göründüğünü hayal etmemi istiyor.

    Tarih öncesi insanlar ceylan sürülerine ve diğer vahşi hayvanlara bakarlardı; göç eden kazları ve ördekleri çeken nazikçe akan nehirler; meyve ve kabuklu yemiş ağaçları; ve yabani arpa ve emmer ve einkorn gibi yabani buğday çeşitlerinin dalgalanan tarlaları. Alman Arkeoloji Enstitüsü üyesi Schmidt, "Bu bölge bir cennet gibiydi" diyor. Gerçekten de Göbekli Tepe, Basra Körfezi'nden günümüz Lübnan, İsrail, Ürdün ve Mısır'a kadar ılıman bir iklim ve ekilebilir arazinin olduğu Bereketli Hilal'in kuzey ucunda yer alır ve Afrika ve Levant'tan avcı-toplayıcıları çekerdi. . Ve kısmen Schmidt, insanların Göbekli Tepe'nin zirvesinde kalıcı olarak ikamet ettiklerine dair hiçbir kanıt bulamadığı için, buranın benzeri görülmemiş ölçekte bir ibadet yeri olduğuna inanıyor - insanlığın ilk "tepedeki katedrali".

    Güneş gökyüzünde daha yüksekte iken Schmidt, saçsız başının etrafına türban tarzında beyaz bir fular bağlar ve kalıntılar arasında tepeden ustaca aşağı iner. Hızlı ateş eden Almanca'da, yere nüfuz eden radar ve jeomanyetik araştırmaları kullanarak tüm zirveyi haritalandırdığını ve 22 dönümlük alanda en az 16 başka megalit halkasının gömülü kaldığı yeri gösterdiğini açıklıyor. Bir dönümlük kazı, sitenin yüzde 5'inden azını kapsıyor. Arkeologların burada 50 yıl daha kazabileceklerini ve yüzeyi zar zor çizebileceklerini söylüyor.

    Göbekli Tepe ilk kez 1960'larda Chicago Üniversitesi ve İstanbul Üniversitesi antropologları tarafından incelendi ve reddedildi. Bölgenin kapsamlı bir incelemesinin bir parçası olarak, tepeyi ziyaret ettiler, kırık kireçtaşı levhaları gördüler ve höyüğün terk edilmiş bir ortaçağ mezarlığından başka bir şey olmadığını varsaydılar. 1994 yılında Schmidt, bölgedeki tarih öncesi sitelere ilişkin kendi araştırması üzerinde çalışıyordu. Chicago Üniversitesi araştırmacılarının raporundaki taşlarla kaplı tepenin kısa bir kısmını okuduktan sonra, oraya kendisi gitmeye karar verdi. İlk gördüğü andan itibaren, buranın olağanüstü olduğunu anladı.

    Yakındaki yalın platolardan farklı olarak, Göbekli Tepe'nin ( adı Türkçe'de "göbek tepesi" anlamına gelir ), çevredeki manzaranın 50 fit ( 15.24 m ) üzerinde yükselen hafifçe yuvarlatılmış bir tepesi vardır. Schmidt'e göre şekil göze çarpıyordu. "Sadece insan böyle bir şey yaratabilirdi" diyor. "Bunun devasa bir Taş Devri bölgesi olduğu hemen anlaşıldı." Daha önceki araştırmacıların mezar taşlarıyla karıştırdığı kırık kireçtaşı parçaları birdenbire farklı bir anlam kazandı.

    Schmidt bir yıl sonra beş meslektaşıyla geri döndü ve ilk megalitleri ortaya çıkardılar, birkaçı yüzeye o kadar yakın gömüldü ki sabanlarla yaralandı. Arkeologlar daha derine indikçe, daireler halinde düzenlenmiş sütunları ortaya çıkardılar. Bununla birlikte, Schmidt'in ekibi, bir yerleşimin belirleyici işaretlerinden hiçbirini bulamadı: hiçbir pişirme ocağı, ev ya da çöp çukuru ve yaklaşık aynı yaştaki yakın bölgeleri kirleten kil doğurganlık heykelciklerinden hiçbiri. Arkeologlar, taş çekiçler ve bıçaklar da dahil olmak üzere alet kullanımına dair kanıtlar buldular. Ve bu eserler, daha önce yaklaşık MÖ 9000'e tarihlenen yakındaki sitelerden diğerlerine çok benzediğinden, Schmidt ve meslektaşları Göbekli Tepe'nin taş yapılarının aynı yaşta olduğunu tahmin ediyorlar. Şantiyede Schmidt tarafından gerçekleştirilen sınırlı karbon tarihlemesi bu değerlendirmeyi doğrulamaktadır.

    Schmidt'in bakış açısı, Göbekli Tepe'nin eğimli, kayalık zemini bir taş yontucunun hayalidir. Metal keskiler veya çekiçler olmasa bile, çakmaktaşı aletler kullanan tarihöncesi taş ustaları, daha yumuşak kireçtaşı çıkıntılarını parçalayarak onları birkaç yüz metre zirveye taşımadan ve dik olarak kaldırmadan önce onları yerinde sütunlar halinde şekillendirebilirdi. Daha sonra Schmidt, taş yüzükler bittikten sonra eski inşaatçıların üzerlerini kirle kapladığını söylüyor. Sonunda, yakınına veya eskisinin üzerine başka bir yüzük yerleştirdiler. Yüzyıllar boyunca bu katmanlar tepeyi oluşturdu.

    Bugün Schmidt, bir düzineden fazla Alman arkeolog, 50 yerel işçiden ve sürekli bir hevesli öğrenci akışından oluşan bir ekibi yönetiyor. Genellikle ilkbaharda iki ay ve sonbaharda iki ay boyunca kazı yapar. ( Yaz sıcaklıkları gündüz genellikle 30°C ila 40°C arasında değişir, kazmak için çok sıcak; kışın bölge yağmurla boğuluyor. ) 1995 yılında yarım milyon nüfuslu Urfa'da bir operasyon üssü olarak avlulu geleneksel bir Osmanlı evi satın aldı.

    Ziyaret ettiğim gün gözlüklü Belçikalı bir adam uzun bir masanın ucunda bir kemik yığınının önünde oturuyor. Münih'teki Ludwig Maximilian Üniversitesi'nden bir arkeozoolog olan Joris Peters, hayvan kalıntılarının analizi konusunda uzmanlaşmıştır. 1998'den beri Göbekli Tepe'den 100.000'den fazla kemik parçasını inceledi. Peters, üzerlerinde sık sık kesik izleri ve parçalanmış kenarlar buldu - bu, geldikleri hayvanların kesilip pişirildiğine dair işaretler. Evdeki bir depoya dizilmiş düzinelerce plastik kasada saklanan kemikler, Göbekli Tepe'yi yaratanların nasıl yaşadığına dair en iyi ipucu. Peters, toplamın yüzde 60'ından fazlasını oluşturan on binlerce ceylan kemiği ve ayrıca yaban domuzu, koyun ve kızıl geyik gibi diğer vahşi hayvanları tanımladı. Ayrıca akbabalar, turnalar, ördekler ve kazlar da dahil olmak üzere bir düzine farklı kuş türünün kemiklerini buldu.. Peters, "İlk yıl, hepsi vahşi olan 15.000 parça hayvan kemiğinden geçtik. Bir avcı - toplayıcı alanıyla uğraştığımız oldukça açıktı" diyor. "O zamandan beri her yıl aynı." Vahşi av hayvanlarının bol miktarda kalıntıları, burada yaşayan insanların henüz hayvanları evcilleştirmediklerini veya çiftçilik yapmadıklarını gösteriyor.

    Ancak Peters ve Schmidt, Göbekli Tepe'nin inşaatçılarının, tarım için hammaddelerin bulunduğu bir ortam sayesinde yaşama biçimlerinde büyük bir değişikliğin eşiğindeydiler. Schmidt, "Yabani koyunları, evcilleştirilebilecek yabani tahılları ve bunu yapma potansiyeline sahip insanları vardı" diyor. Aslında, bölgedeki diğer sitelerdeki araştırmalar Göbekli Tepe'nin inşasından sonraki 1000 yıl içinde yerleşimcilerin koyun, sığır ve domuzları koruduğunu gösterdi. Ve sadece 20 mil ( 32,1 km ) uzaklıktaki tarih öncesi bir köyde, genetikçiler dünyanın en eski evcilleştirilmiş buğday türlerinin kanıtlarını buldular; radyokarbon tarihlemesi, tarımın orada yaklaşık 10.500 yıl önce veya Göbekli Tepe'nin yapımından sadece beş yüzyıl sonra geliştiğini gösteriyor.

    Schmidt ve diğerlerine göre, bu yeni bulgular yeni bir medeniyet teorisi öneriyor. Bilim adamları uzun zamandır, insanların yerleşik topluluklarda çiftçilik yapmayı ve yaşamayı öğrendikten sonra tapınaklar inşa etmek ve karmaşık sosyal yapıları desteklemek için zaman, organizasyon ve kaynaklara sahip olduklarına inanıyorlardı. Ancak Schmidt, bunun tam tersi olduğunu savunuyor: monolitleri inşa etmeye yönelik kapsamlı, eşgüdümlü çaba, karmaşık toplumların gelişmesi için tam anlamıyla zemin hazırladı.

    Göbekli Tepe'deki girişimin büyüklüğü bu görüşü pekiştiriyor. Schmidt, anıtların yırtık pırtık avcı - toplayıcı grupları tarafından inşa edilemeyeceğini söylüyor. Yedi tonluk taş sütunların halkalarını oymak, dikmek ve gömmek için, hepsinin beslenmesi ve barındırılması gereken yüzlerce işçi gerekirdi. Bu nedenle, yaklaşık 10.000 yıl önce bölgede yerleşik toplulukların ortaya çıkması. Göbekli Tepe'ye 300 mil ( 482,8 km ) uzaklıkta tarih öncesi bir yerleşim olan Çatalhöyük'ü kazmış olan Stanford Üniversitesi arkeolog Ian Hodder, "Bu sosyokültürel değişimlerin önce geldiğini, tarımın daha sonra geldiğini gösteriyor" diyor. "Bu bölgenin karmaşık Neolitik toplumların gerçek kökeni olduğuna iyi bir örnek verebilirsin."

    Taş yüzükleri inşa etmek ( ve gömmek ) için bir araya geldikleri bu ilk insanlar için ne kadar önemliydi? Bizi Göbekli Tepe'nin inşaatçılarından ayıran uçurum neredeyse hayal edilemez. Gerçekten de anlamlarını anlamaya can atan megalitler arasında yer alsam da benimle konuşmadılar. Tamamen yabancıydılar, asla anlayamayacağım şekilde dünyayı gören insanlar tarafından oraya yerleştirildiler. Sembollerin ne anlama gelebileceğini açıklayacak hiçbir kaynak yok. Schmidt de aynı fikirde. "Burada yazmanın icadından 6.000 yıl önceyiz" diyor.

    Schmidt'in çalışmalarına aşina olan Washington Walla Walla'daki Whitman Koleji'nden arkeolog Gary Rollefson, "Göbekli Tepe ile Sümer kil tabletleri arasında [ MÖ 3300'de kazınmış ] Sümer'den bugüne olduğundan daha fazla zaman var" diyor. "Tarih öncesi bağlamdan sembolizmi seçmeye çalışmak, boşuna bir egzersizdir."

    Yine de, arkeologların kendi teorileri var - belki de insanın karşı konulamaz olanı açıklama dürtüsünün kanıtı. Araştırmacılar, insanların orada yaşadığına dair şaşırtıcı kanıt eksikliği, bunun bir yerleşim yeri veya hatta örneğin klan liderlerinin toplandığı bir yer olarak kullanılmasına karşı olduğunu söylüyor. Hodder, Göbekli Tepe'nin sütun oymalarına geyikler ve sığırlar gibi yenilebilir avların değil, aslanlar, örümcekler, yılanlar ve akrepler gibi tehditkar yaratıkların hakimiyetinde olmasına hayran kaldı. "Kötü görünümlü hayvanların korkunç, fantastik dünyası," diye düşünüyor. Daha sonraki kültürler daha çok çiftçilik ve doğurganlıkla ilgilenirken, belki de bu avcıların yaşadıkları yerden oldukça uzakta olan bu kompleksi inşa ederek korkularının üstesinden gelmeye çalışıyorlardı.

    Fransa'daki Ulusal Bilimsel Araştırma Merkezi'nde arkeolog olan Danielle Stordeur, akbaba oymalarının önemini vurguluyor. Bazı kültürler uzun zamandır yüksekten uçan leş kuşlarının ölülerin etini cennete taşıdığına inanıyordu. Stordeur, Suriye'de sadece 80 km uzaklıktaki Göbekli Tepe ile aynı döneme ait sitelerde benzer semboller buldu. "Aynı kültür olduğunu gerçekten görebilirsiniz" diyor. "En önemli sembollerin tümü aynıdır."

    Schmidt, sırrın ayaklarının altında olduğundan emindir. Yıllar içinde ekibi, kompleksi dolduran kir tabakalarında insan kemiği parçaları buldu. Derin test çukurları, halkaların tabanlarının sertleştirilmiş kireçtaşından yapıldığını göstermiştir. Schmidt, katların altında yapıların gerçek amacını bulacağına inanıyor: bir avcılar topluluğu için son bir dinlenme yeri.

    Schmidt, belki de bölgenin bir mezarlık alanı ya da bir ölüm kültünün merkezi olduğunu söylüyor; ölüler, ölümden sonraki yaşamın stilize tanrıları ve ruhları arasında yamaçta ortaya konmuştu. Öyleyse Göbekli Tepe'nin konumu tesadüf değil. Güneş yarı gömülü sütunların üzerine uzun gölgeler bırakırken Schmidt, "Buradan ölüler ideal manzaraya bakıyor" diyor. "Bir avcının rüyasına bakıyorlar."