Osmanlı İmparatorluğu, Anadolu'da ( Küçük Asya ) Türk kabileleri tarafından oluşturulan, 15. ve 16. yüzyıllarda dünyanın en güçlü devletlerinden biri haline gelen imparatorluktur. Osmanlı dönemi 600 yıldan fazla bir süreye yayıldı ve 1922'de, yerini Türkiye Cumhuriyeti'nin ve Güneydoğu Avrupa, Kuzey Afrika ve Orta Doğu'daki çeşitli halef devletlerin almasıyla sona erdi. İmparatorluğun zirvesinde, günümüz Macaristan, Balkan bölgesi, Yunanistan ve bazı bölgeleri de dahil olmak üzere, güneydoğu Avrupa'nın çoğunu Viyana kapılarına kadar Ukrayna'nın; Ortadoğu'nun bazı bölümleri şu anda Irak, Suriye, İsrail ve Mısır tarafından işgal ediliyor; Kuzey Afrika, Cezayir kadar batıda; ve Arap Yarımadası'nın büyük bir kısmını kapsıyordu. Osmanlı terimi, 1300 yıllarında hem hanedanı hem de imparatorluğu kuran Türkmen beyi I. Osman'dan gelmektedir.

Osmanlı Devleti'nden 1481'e: Genişleme Çağı

   Osmanlı tarihinin ilk dönemi, Osmanlı egemenliğinin küçük bir kuzeybatı Anadolu prensliğinden güneydoğu Avrupa ve Anadolu'nun çoğunu kapsayacak şekilde yayıldığı neredeyse sürekli bölgesel genişleme ile karakterize edildi. Klasik İslam imparatorluklarının siyasi, ekonomik ve sosyal kurumları, Bizans'tan ve Orta Asya'nın büyük Türk imparatorluklarından miras kalanlarla birleştirildi ve bölgeyi modern zamanlara karakterize edecek yeni biçimlerde yeniden kuruldu.

Osmanlı devletinin kökenleri ve yayılması,  1300–1402

   Yayılmanın ilk aşamalarında Osmanlılar, inançları nedeniyle Türk savaşçılarının lideriydi. İslam, solmakta olan Hıristiyan Bizans devletine karşı savaşan "akıncı" onursal unvanıyla bilinir. Hanedanlığın kurucusu I. Osman'ın ataları, Oğuz Yörüklerinden bir grup Türkmen ile birlikte Anadolu'ya giren Kayı boyuna mensuptur. Orta Asya'dan göç eden bu göçebeler, Malazgirt'teki Bizans galibiyetinden ( 1071 ) sonra 11. yüzyılın ortalarında İran ve Mezopotamya'daki Selçuklu hanedanına yerleşmişler ve 12. yüzyılda Doğu ve Orta Anadolu'yu işgal etmişlerdir. Osmanlı Devleti kurulduktan sonra akıncılar Anadolu'yu işgal eden Bizanslılar'a ve ardından Moğollara karşı savaşmışlardır. 13. yüzyılın ikinci yarısında İran ve Mezopotamya'da İlhanlı İmparatorluğunun Doğu Anadolu'nun büyük bir kısmının doğrudan askeri işgalinin getirdiği sonuçla Selçuklu iktidarının dağılması ve yerini Moğol egemenliğine bırakmasıyla, Anadolu'nun geri kalanında biri Osman tarafından yönetilen bağımsız Türkmen beylikleri ortaya çıktı.

Osman ve Orhan

   1293 yılında Selçukluların son Moğol yenilgisinden sonra Osman , yönetimi ele geçiren sınır beyliğinin şehzadesi ( bey ) olarak ortaya çıktı. Bizans Kuzeybatı Anadolu'da Bithynia Bursa , o bölgede Bizanslılara karşı gazilere komuta ediyor . Doğuda daha güçlü Germiyan Türkmen prensliği tarafından kuşatılan Osman ve onun ardılları, saldırılarını batıda Boğaziçi ve Marmara Denizi'ni çevreleyen Bizans topraklarına yoğunlaştırdı . Bizans'ın başlıca Müslüman rakipleri olarak bırakılan Osmanlılar, Orta Doğu'da dolaşan, hayatlarını kazanmanın yollarını arayan ve İslam topraklarını genişletmek için dini özlemlerini yerine getiren göçebe ve şehirli işsiz kitleleri cezbetti. Osmanlılar, Bizans sınır savunma sisteminin çökmesinden ve Bizans İmparatorluğu'ndaki ekonomik, dini ve sosyal hoşnutsuzluğun yükselişinden ve Osman döneminde başlayan ve halefleri Orhan ( Orhan'ın saltanatı, 1324-60 ) döneminde devam eden devamından yararlanmayı başardılar ve I. Murad ( 1360-1389 ), önce Batı Anadolu'da, sonra Güneydoğu Avrupa'da Bizans topraklarını ele geçirdi. Bu erken genişlemenin zenginliği ve gücü Doğu Anadolu Türk Beyliklerinin I. Bayezid dönemine ( 1389-1402 ) kadar asimilasyon için kullanılmadı.

   1300'e gelindiğinde Osman, Anadolu'da Eskişehir'den ( Dorylaeum ) İznik ovalarına ( Nicaea ) kadar uzanan bir bölgeyi yönetti ve genişlemesini engellemek için birkaç organize Bizans çabasını yendi. Bizans'ın doğudan Osmanlılara karşı İlhanlı desteğini güvence altına alma girişimleri başarısız oldu ve Bizans imparatorunun batı Avrupa'dan paralı asker kullanması, kendi topraklarına Türklerinkinden daha fazla zarar verdi. Ancak Osmanlılar etkili kuşatma ekipmanından yoksundu ve Bizans'nın büyük şehirlerini ele geçiremediler . Gittikçe güçlenen Türkmen komşularına da karşı hareket edemezlerdi. Aydın ve Güneybatı Anadolu'da Bizans topraklarını ele geçiren Karası hanedanları . Orhan'ın 1324'te Bursa'yı ele geçirmesi ( bazı kaynaklar olayı 1326'ya tarihlendirir ), beyliği gerçek bir devlet haline getirmek ve bir ordu oluşturmak için gerekli idari, ekonomik ve askeri gücü geliştirmenin ilk yolunu sağladı. Orhan, halefleri tarafından genişletilen askeri politikaya, Hıristiyan paralı askerler istihdam etmeye başladı ve böylece göçebelere olan bağımlılığını azalttı.

   Orhan kısa süre sonra kuzeybatı Anadolu'da kalan Bizans kasabalarını ele geçirmeyi başardı: İznik ( 1331 ), İzmit ( 1337 ) ve Üsküdar ( 1338 ). Daha sonra güneydeki başlıca Türkmen komşularına karşı harekete geçti. Orhan, iç çatışmalardan yararlanarak 1345'te Karası'yı ilhak etti ve Edremit Körfezi ile Kapıdağı ( Kızıs ) arasındaki bölgenin kontrolünü ele geçirerek Marmara Denizi'ne ulaştı. Böylece Aydın şehrinin sahip olduğu kazançlı tekele , Trakya'da ve Bizans'ın başkenti Konstantinopolis'te ( bugünkü İstanbul ) rakip Bizans hiziplerine paralı asker sağlama tekeline son verecek bir konuma geldi.  Genişleme, Osmanlıların, Bizans imparatoru John VI Cantacuzenusun  başlıca müttefiki olarak Aydın'ın yerine geçmesini de sağladı. Bunun sonucunda Osmanlı birliklerinin Avrupa'ya girişi, onlara Bizans'ın çöküşünün sunduğu fetih olasılıklarını görmeleri için doğrudan bir fırsat verdi. Aydın'ın hükümdarı Umur Bey'in ölümüyle yıkılması, Bizans'a karşı gazilerin lideri olarak Osmanlıları yalnız bıraktı. Orhan, Cantacuzenus'un Bizans tahtını İoannis V Paleologus'tan almasına yardım etti ve ödül olarak Trakya'yı işgal etme ve imparatorun kızı Theodora ile evlenme hakkını güvence altına aldı.

   Osmanlı akıncı partileri Gelibolu Trakya'ya düzenli olarak hareket etmeye başladı. Çok miktarda ele geçirilen ganimet, Osmanlı gücünü güçlendirdi ve Anadolu'nun yerinden edilmiş Türkmen kitlelerinden binlercesini Osmanlı hizmetine çekti. 1354'ten itibaren Orhan'ın oğlu Süleyman, Çanakkale Boğazı'nın Avrupa yakasındaki bir yarımada olan Gelibolu'yu kalıcı bir genişleme üssü haline getirdi. Avrupa, Cantacuzenus ve diğerlerinin protestolarına rağmen ayrılmayı reddetti. Süleyman'ın akıncıları Gelibolu'dan Meriç Nehri'nden güneydoğu Avrupa'ya geçerek Edirne'ye kadar baskın düzenledi. Cantacuzenus kısa süre sonra, en azından kısmen Türklerle yaptığı işbirliği nedeniyle iktidardan düştü ve Avrupa, Türk tehlikesinin boyutunun farkına varmaya başladı.

I. Murad

   Orhan'ın oğlu I. Murad, Gelibolu'yu Avrupa'da kalıcı fetihler için kullanan ilk Osmanlı imparatoruydu. Konstantinopolis , savunucularının zayıflığına ve düzensizliğine rağmen, kalın duvarları ve iyi yerleştirilmiş savunmaları, kuşatma ekipmanından yoksun göçebe Osmanlı ordusu için çok güçlü kaldığı için baypas edildi. Murad'ın ilk fetihleri ​​kuzeye doğru genişledi. Trakya , Bizans İmparatorluğu'nun ikinci şehri olan Edirne'nin 1361'de alınmasıyla doruğa ulaştı. Yeniden adlandırıldı Edirne , yeni Osmanlı başkenti oldu ve Osmanlılara Trakya'nın idari ve askeri kontrolü için bir merkez sağladı. Konstantinopolis ve Tuna Nehri arasındaki ana kale olarak , ana istila yolunu kontrol ediyordu. Balkan Dağları , Osmanlı'nın Avrupa fetihlerini elinde tutmasını sağladı ve kuzeye doğru daha fazla genişlemeyi kolaylaştırdı .

   Murad daha sonra Meriç nehri vadisini geçti ve 1363'te Philippopolis'i ( Philibé veya Plovdiv; modern Plovdiv ) ele geçirdi. Konstantinopolis'in ana tahıl ve vergi geliri kaynaklarının kontrolü, Bizans imparatorunu Osmanlı yönetimini kabul etmeye zorladı. Sırp İmparatoru Stefan Dušan'ın 1355'te ölümü, haleflerini, Osmanlılara karşı ilk Avrupa haçlı seferi sırasında I. Louis Macaristan ve Çar Şişman Bulgaristan ile ittifakına rağmen, Osmanlıları yenemeyecek kadar bölünmüş ve zayıf bıraktı. Bizans İmparatoru V. John Palaiologos, Konstantinopolis ve Roma kiliselerini birleştirerek Avrupa yardımını seferber etmeye çalıştı, ancak bu çaba, Batı'dan herhangi bir somut yardım sağlamadan Bizans'ı daha da böldü. Böylece Murad, 1371'de Çernomen'de ( Çirmen ) müttefikleri yenmeyi başardı. Maritsa, kendi güvenine güvenen ve daha fazla direnmeden yönetimini hızla kabul eden küçük düşmanlarının moralini bozdu.

   Murad daha sonra hızla genişleyen imparatorluğa birçok Avrupa vasalını dahil etti . Hükümdarlığını kabul eden, yıllık haraç ödeyen ve gerektiğinde ordusu için birlikler sağlayan yerel yöneticileri elinde tuttu . Bu politika, Osmanlı yönetimini barışçıl bir şekilde kabul etmeleri halinde, hükümdarlara ve tebaa hayatlarının, mülklerinin, geleneklerinin ve konumlarının korunacağına dair güvence vererek Osmanlıların genel olarak yerel direnişten kaçınmasını sağladı. Aynı zamanda, Osmanlıların yeni fethedilen bölgeleri, kendilerine ait geniş bir idari sistem kurmadan veya önemli işgal garnizonları kurmadan yönetmelerini sağladı.

   İmparatorluğunu Tuna'nın güneyinde sağlamlaştırmak için hızla hareket eden Murad, Savaş sırasında tümü Balkanlar'ın müttefikleri olan Makedonya'yı ( 1371 ), orta Bulgaristan'ı ( Monastir [ 1382 ], Sofya [ 1385 ] ve Niş [ 1386 ] dahil ) ve Sırbistan'ı ele geçirdi. Tuna'nın güneyinde yalnızca Kosova, Eflak, Bosna, Arnavutluk, Yunanistan ve Sırpların Belgrad kalesi Osmanlı yönetiminin dışında kaldı ve kuzeyde yalnızca Macaristan Müslümanların daha fazla ilerlemesine direnebildi.

I. Bayezid

   Murad, Kosova Savaşı sırasında öldürüldü. Oğlu ve halefi I. Bayezid , daha fazla Avrupa fethi elde etmek için babasının zaferinden yararlanamadı. Aslında, mağlup vasalları restore etmeye ve Anadolu'ya dönmeye mecbur kaldı. Bu dönüş, Türkmen Beyliği'nin artan tehdidi tarafından hızlandırıldı. Başkenti Konya olan Anadolu Selçuklu imparatorluğunun kalıntıları üzerinde kurulan Karaman Beyliği. Bayezid'in selefleri, Avrupa'ya konsantre olmak için Türkmen topraklarının zorla ilhak edilmesinden kaçınmışlardı. Bununla birlikte, evlilik ittifakları ve toprak satın alma yoluyla barışçıl bir şekilde genişlemişlerdi. Orta Anadolu'da Hamid ve Germiyan emirliklerinden toprak edinmeleri , Osmanlıları ilk kez Karaman ile doğrudan temasa geçirmişti. Murad, yeni edindiği Anadolu topraklarını işgal etmesini önlemek için bazı askeri harekat yapmak zorunda kalmış, ancak daha sonra Avrupa'ya dönmüş ve çözülmemiş sorunu halefi oğluna bırakmıştı.

   Karaman, hem Avrupa'da hem de Anadolu'da Murad'ın vasalları arasında Osmanlı yönetimine karşı muhalefeti kışkırtmak için Sırbistan ile isteyerek işbirliği yaptı. Bu muhalefet, Osmanlıların Kosova'da bozguna uğrattığı Balkan Birliği'ni güçlendirdi. Bayezid'in fırsat buldukça açık bir hücumla karşılamak zorunda kaldığı Anadolu'da genel bir isyanı teşvik etti. 1390'a kadar Bayezid, Batı Anadolu'da kalan tüm Türkmen beyliklerini yendi ve ilhak etti. 1391'de Karaman'a saldırdı ve bozguna uğrattı, Doğu Anadolu'daki birçok Türkmen devletini ilhak etti ve bölgedeki fetihini tamamlamaya hazırlanırken, bazı Balkan vasallarının isyanıyla başa çıkmak için Avrupa'ya dönmek zorunda kaldı, cesaretlendirdi ve yardım etti. Macaristan ve Bizans tarafından Bayezid isyancıları çabucak ezdi ( 1390-93 ), Bulgaristan'ı işgal etti ve ilk kez doğrudan Osmanlı yönetimini kurdu ve Konstantinopolis'i kuşattı. Buna karşılık Macaristan, Osmanlılara karşı büyük bir Avrupa Haçlı Seferi düzenledi. Bu çaba Bayezid tarafından geri püskürtüldü.1396'da Tuna Nehri üzerinde Niğbolu Muharebesi. Avrupa mağlub edildi ve Tuna'nın güneyinde Osmanlı egemenliği sağlandı.

   Haçlılara karşı yaptığı hamleyle yarıda kalan fetihleri ​​tamamlamak için Anadolu'ya dönen Bayezid, 1397'de son Türkmen beyliği olan Karaman'ı ele geçirdi. Orta Asya , İran , Afganistan ve Mezopotamya'da güçlü bir Tatar imparatorluğu kuran ve Hindistan'ı işgal eden Timur ( Tamerleng ) 1398'de batı kanadında yükselen Osmanlı gücü korkusuyla durdurulmuştu. Bayezid tarafından toprakları alındığında sarayına kaçan birkaç Türkmen şehzadesinden cesaret alan Timur, dikkatini tekrar doğuya çevirmeden önce Bayezid'in imparatorluğunu yıkmaya karar verdi ve böylece Anadolu'yu işgal etti. Bayezid ve Timur savaşa doğru ilerlerken, eski Osmanlı gazi geleneğini kafirlere karşı ilerlemekten vazgeçtiği için eski Türkmen vasalları ve Müslüman takipçileri onu terk etti. Sadece Hıristiyan vasallarının sağladığı kuvvetlerle bırakılan Bayezid, Timur tarafından kesin bir şekilde yenilgiye uğratıldı. 1402 Ankara Savaşı. Esir alınan Bayezid, bir yıl içinde öldü.

Osmanlı İmparatorluğu'nun Restorasyonu, 1402–81

   Timur'un Anadolu'daki hedefi fetih değil, doğuda daha fazla fetih yapmasını sağlayacak güvenli bir batı kanadıydı. Böylece zaferini , kendisine katılan Türkmen şehzadelerini yeniden iktidara getirdikten sonra Anadolu'dan çekilerek izledi ; besbelli Timur bölünmüş Anadolunun kendisi için bir tehdit olmadığını anladı. Bayezid'in oğulları bile ailenin Batı Anadolu'daki eski mülklerinin kontrolünü ele geçirmeyi başardılar ve Avrupa'daki Osmanlı İmparatorluğu büyük ölçüde dokunulmadan kaldı. O zamanlar güçlü bir Avrupa Haçlı Seferi, Osmanlıları Avrupa'nın tamamen dışına itebilirdi, ancak Tuna'nın güneyindeki zayıflık ve bölünme ve kuzeydeki diğer konulara yönelme, Osmanlılara parçalanmış olanı önemli bir kayıp olmadan geri getirme fırsatı verdi.

   Ancak iç bölünmeler, Osmanlı İmparatorluğu olarak bilinen bir dönemde yeniden güç kazanma çabalarını engelleyecektir. Fetret döneminde Bayezid'in dört oğlu tüm imparatorluğu yönetme hakkı için savaştı ( 1402-1413 ). Edirne'de bir başkent kurarak Avrupa'nın kontrolünü ele geçiren en büyük oğlu Süleyman, Hıristiyan vasallarının ve Bayezid'i Doğu'yu fethetmeye teşvik edenlerin desteğini aldı. Avrupa'daki erken Osmanlı fetihlerine yardım eden Türkmen ileri gelenlerinin torunları, Mehmed'in iddialarını destekledi. Mehmed, Anadolu Müslüman mezhepleri ve tüccar loncalarının ek desteğiyle, başkenti Bursa'da kuran kardeşleri Musa Bey ile güneybatı Anadolu'da Balıkesir'den İsa Bey ve Süleyman'ı yenip öldürmeyi başardı. Sultan I. Mehmed ( Muhammed ) olarak tüm imparatorluğun tartışmasız mülkiyetini üstlenmek.

I. Mehmed ve II. Murad

   I. Mehmed ( 1413-20'de hüküm sürdü ) ve II. Murad ( 1421-51'de hüküm sürdü ) altında, Bayezid'in genişlemesi, imparatorluğun yeniden kurulduğu ve yeni toprakların eklendiği yeni döneme damgasını vurdu. Mehmed, daha fazla Avrupa macerasına atılmayacağına söz vererek Bulgaristan ve Sırbistan'daki vassal sistemi yeniden kurdu. Murad, saltanatının ilk yıllarının çoğunu iç meselelere, özellikle de Avrupa'daki Gazi komutanlar ve Balkan vasal şehzadelerinin ve Anadolu'daki Türkmen vasal ve şehzadelerinin özerkliği ve - bazı bölgelerde - Osmanlı döneminde kazanılan bağımsızlığı koruma çabalarına adamak zorunda kaldı. Fetret Dönemi. 1422-1423'te Murad, Balkan direnişini bastırdı ve Konstantinopolis'i yeni bir kuşatma altına aldı, bu ancak Bizans'ın kendisine büyük bir haraç ödemesinden sonra sona erdi. Daha sonra Anadolu'da Osmanlı egemenliğini yeniden tesis etti ve Doğu'da Timur'un haleflerinin daha fazla korku duymasını önlemek için haraç olarak da olsa özerk bıraktığı Karaman ve Çandar ( Candar ) dışında Timur'un bıraktığı tüm Türkmen beyliklerini kaldırdı.

   Murad daha sonra Venedik şehir devleti ile Birinci Osmanlı Savaşı'nı başlattı. Osmanlı topraklarında güçlü bir ticari konum geliştirmek için padişahlarla dostane ilişkiler sürdüren Venedik ( 1423-1430 ), Osmanlı İmparatorluğu'nu engellemek için Bizans'tan Selanik'e ( Yunanistan ) kadar dünyanın geri kalanıyla ticaretin mihenk taşıydı. Makedonya üzerinden Adriyatik Denizi'ne genişleme. Savaş bir süre kararsız kaldı. Venedik, İtalya'daki çatışmalar nedeniyle dikkatini dağıtmıştı ve Osmanlıların Venediklilere rakip olabilecek bir deniz kuvveti oluşturmak için zamana ihtiyacı olduğundan, Osmanlılarla karada yüzleşecek gücü zaten yoktu. Ek olarak Murad, Tuna ve Transilvanya Alpleri arasındaki Eflak'ta Macar hakimiyeti kurma çabasıyla yönünü değiştirdi, bu hareket, saltanatının geri kalanının çoğunu işgal edecek bir dizi Osmanlı-Macar çatışmasını başlattı.. Murad sonunda Selanik'i ablukaya alacak ve ordusunun 1430'da burayı fethetmesini sağlayacak kadar güçlü bir donanma inşa etti. Adriyatik ve Ege denizlerindeki Venedik limanlarına müteakip Osmanlı deniz baskınları, Venedik'i engelleme çabalarından vazgeçerek 1432'de Venedik'i barış yapmaya zorladı. Osmanlılar Adriyatik'e ilerledi, ancak hükümdarlıkları sırasında padişahın ana ticaret gücü olmasına izin verildi.

   Osmanlı devletine kurulduğu ilk yüzyılda katılan Türk ileri gelenleri tarafından tahta geçirilen Murad, kısa sürede karşılığında elde ettikleri güce içerlemeye başladı; Bu eşrafın gücü, Avrupa ve Anadolu'nun fethedilen bölgelerinde inşa ettikleri büyük yeni mülklerle de güçlendirildi . Onların gücüne karşı koymak için, hizmetindeki Türk olmayan çeşitli grupların gücünü artırmaya başladı, özellikle de askeri kolu yeni bir piyade örgütü olarak örgütlenen Hıristiyan kölelerden ve İslam'a dönenlerden oluşanlar. Yeniçeri ( Yeniçeri; “Yeni Kuvvet” ) kolordusu. Murad, bu grubu güçlendirmek için yeni fetihlerinin çoğunu üyelerine dağıtmaya başladı ve bu türden yeni taraftarlar eklemek için ünlüleri geliştirdi. Balkan vilayetlerinden Hıristiyan gençlerin İslam'a geçmek ve padişaha hizmet etmek üzere askere alındığı devşirme sistemi.

   Gelirleri ve sayıları artan devşirme adamları ve yandaşları önemli bir siyasi güç elde ettiler. Yeni Avrupa fetihleri ​​padişah tarafından devşirme inşası için kullanıldığından , fetihlerin devam etmesini ve genişlemesini isterken, devşirme statüsünün artmasıyla gücü azalan Türk ileri gelenleri, daha fazla fetih yapılmasına karşı çıktılar. Devşirme'nin Türk eşrafının gücünü azaltmasına yardımcı olmak için agresif Avrupa yayılma politikalarına geri dönmek isteyen Murad, Sırbistan'da Macaristan ile mücadeleyi yeniledi ve 1434'te Eflak, Belgrad ve Macaristan'ın çoğunu işgal etti. Daha sonra 1439'da Sırbistan'ı ilhak etti ve vasalları imparatorluk genelinde doğrudan Osmanlı yönetimiyle değiştirme politikasına başladı. Belgrad'ın Macar kontrolü, Tuna'nın kuzeyindeki büyük ölçekli ilerlemelerin önündeki başlıca engel oldu. Belgrad'a yapılan Osmanlı saldırıları ve Transilvanya'ya yapılan baskınlar Macarları harekete geçiremedi. János Hunyadi , aslen 1440-42'de gazilere karşı Eflak sınır direnişinin lideriydi. Murad sonunda Hunyadi'yi mağlup etse de 1443'te Zlatica ( İzladi ) Muharebesi, Murad'ın sarayında Türk ileri gelenlerinin artan nüfuzu, padişahın anlaşmayı kabul etmesine yol açtı. 1444 Edirne Barışı. Şartlarıyla Sırbistan özerkliğini geri kazandı , Macaristan Eflak ve Belgrad'ı elinde tuttu ve Osmanlılar Tuna'nın kuzeyindeki akınlarını sona erdirme sözü verdi . 1444'te Murad da Anadolu'daki ana düşmanı Karaman ile barıştı ve dini tefekkür hayatına çekildi ve tahtı gönüllü olarak küçük oğlu II . Mehmed'e devretti . Mehmed, uzun saltanatını ayırt edecek liderlik niteliklerini zaten göstermişti, ancak o zamanlar tavsiye ve yardım için öncelikle devşirme destekçilerine güveniyordu .

   Bizanslılar ve Papa IV. Eugenius , genç ve deneyimsiz bir padişah yönetiminin yarattığı fırsatı, Osmanlıları Avrupa'dan kovmak için kullanmaya çalıştı ve Papa'nın barış anlaşmasına uymak zorunda olmadıklarına dair güvence verdikten sonra, Macaristan ve Venedik'in katıldığı yeni bir Haçlı Seferi düzenledi. Müslüman kafirlerle imzalamışlardı. Bir Haçlı ordusu karşısında Sırbistan üzerinden taşınan Balkan Dağları için Karadeniz'de de Varna Murad'ın Osmanlı ordusunun büyük bir kısmı ile Anadolu'dan dönmesini engellemek için gücünü kullanırken boğazlardan geçecek bir Venedik filosu tarafından tedarik edilip Konstantinopolis'e nakledileceği Bulgaristan. Haçlılar Varna'ya ulaşsalar da, bir Sırp'ın padişaha sadık kalma kararı ve Venedik'in bir Osmanlı zaferi durumunda ticari konumunu kaybetme korkusuyla anlaşmanın kendisine düşen kısmını yerine getirmekteki isteksizliği yüzünden mahsur kaldılar. Haçlı Seferi liderleri arasındaki daha fazla kavga, Murad'a Anadolu'dan dönmesi ve yeni bir ordu kurması için zaman verdi. Türkiye'nin zaferi 10 Kasım 1444'te Varna Muharebesi , Osmanlılara karşı son önemli Avrupa Haçlı seferini sonlandırdı.

   Murad, tahtı yeniden ele geçirdi ve ısrarlı fetih talepleri, saltanatının geri kalanını vasalları ortadan kaldırarak ve Trakya, Makedonya, Bulgaristan ve Yunanistan'ın çoğunda doğrudan yönetim kurmak için harcamasına neden olan devşirme partisinin gücünü geri kazandı. Bu süreçte yeni edindiği toprakları terekelere böldü ve gelirleri devşirmenin gücünü Türk ileri gelenleri aleyhine daha da artırdı . Bir tek Arnavutluk , ulusal kahramanının liderliği sayesinde direnebildi. Sonunda padişah tarafından ikinci kez bozguna uğratılan İskender Bey ( George Kastrioti ) Kosova Savaşı ( 1448 ). Murad'ın 1451'de ölümüyle Tuna sınırı güvendeydi ve Osmanlı İmparatorluğu'nun Avrupa'da kalıcı olarak kurulduğu ortaya çıktı. Varna zaferi devşirme partisine yeni bir güç getirirken , sadrazam ( padişahın başdanışmanı ) Candarlı Halil Paşa , padişahın güvenini koruyarak ve rakiplerini başarılı bir şekilde bölerek önderlik ettiği Türk ileri gelenleri için hâkim konumunu korumayı başardı. Bu nedenle Şehzade Mehmed devşirme adayı oldu ve önceki yirmi yılda oluşturulan mali temelin mümkün kıldığı siyasi ve askeri güce ancak onun katılımıyla ulaşabildiler.

II. Mehmed

   Padişah II. Mehmed döneminde ( hükümdarlığı 1451-1481 ), Devşirmeler, Varna'da yaratılan Avrupa zayıflığından yararlanmak için giderek daha fazla hakim oldular ve daha fazla fetih arzularını bastırdılar. Konstantinopolis ilk hedefleriydi. Mehmed ve takipçilerine göre, doğal idari ve kültürel merkezleri ellerinden çıktığı sürece Avrupa'daki Osmanlı hakimiyeti asla tam anlamıyla ulaşamayacak veya gerçek bir imparatorluğa dönüşemeyecekti. Sadrazam ve diğer Türk ileri gelenleri, yakalandığı için saldırıya şiddetle karşı çıktılar, ancak görünüşe göre, Bizans başkentinin devşirme nihai zaferini getirebileceği korkusuyla yeni bir haçlı seferi planlayabileceği korkusuyla. Mehmed, İstanbul'un fethine ( 6 Nisan - 29 Mayıs 1453 ) öncülük ettiği Boğaz'ın Avrupa yakasına Rumeli Kalesi'ni yaptırdı. Bu şehrin Osmanlı başkenti İstanbul'a dönüşmesi, Osmanlı tarihinde yeni bir dönüm noktası olmuştur. İçeride, liderleri idam edilen veya Anadolu'ya sürülen ve Avrupa'daki mallarına el konulan eski Türk soylularının gücünün ve etkisinin sona ermesi, Devşirme ve takipçilerinin İstanbul'da ve Batı'da zaferi anlamına geliyordu. Eski Halifeliğin toprakları hâlâ Mısırlı Memlüklerin ve Timur'un İran'daki haleflerinin elinde olmasına rağmen, dışarıdan bakıldığında fetih II. Mehmed'i İslam dünyasının en ünlü hükümdarı yaptı. Dahası, Konstantinopolis'e sahip olmak, Mehmed'in yalnızca İslam ve Türk dünyalarına değil, aynı zamanda yeniden yaratılmış bir dünyaya da hakim olma arzusunu teşvik etti. Bizans İmparatorluğu ve belki de tüm Hıristiyan dünyası.

   Bu amaçları gerçekleştirmek için II. Mehmed çeşitli güç temelleri geliştirdi. Yurtiçinde öncelikli hedefi, fetih sırasında yıkımdan kurtardığı İstanbul'u, hakim olduğu bölgenin siyasi, ekonomik ve sosyal merkezi haline getirmekti. Kenti yalnızca eski sakinleriyle değil, aynı zamanda orada ikamet eden ve iç içe geçen güçlü ve entegre bir imparatorluk için bir model sağlayacak olan imparatorluğun tüm fethedilen halklarının unsurlarıyla yeniden nüfuslandırmak için çalıştı . İstanbul'un sanayi ve ticaretini önemli vergi imtiyazları ile restore etmeye özel önem verildi. Tüccarları ve zanaatkârları cezbetmek için yapılmıştır. Binlerce Hıristiyan ve Müslüman şehre getirilirken, Rumlar ve Ermeniler Müslüman Osmanlı yönetimini kabul etmeye yanaşmadılar ve yeni Avrupa Haçlı seferlerini güvence altına almaya çalıştılar . Mehmed, böylece artan zulme maruz kalan Orta ve Batı Avrupaki Yahudileri getirdi. Bu Yahudilerin Osmanlılara sadakati, Rum Ortodoks Kilisesi ve takipçileri tarafından uzun süredir maruz kaldıkları zulmün ardından Osmanlı fetihlerini destekleyen ve yardım eden Bizans'taki dindaşları tarafından teşvik edildi .

   Osmanlı yönetimi altında büyük dini grupların kendi kendini yönetmelerine izin verilen topluluklar olarak adlandırılan her biri kendi dini yasalarını, geleneklerini ve dilini padişahın genel koruması altında koruyan milletler oldular. Millet , dini liderler kadar laik olarak da hizmet eden ve dolayısıyla Osmanlı yönetiminin devamında önemli bir çıkarı olan dini liderler tarafından yönetiliyordu. Mehmed, şehrin fiziki yapısını restore etmek için fetih ordusunu kullandı. Eski binalar onarıldı, sokaklar, su kemerleri, köprüler inşa edildi, sıhhi tesisler modernize edildi ve şehrin sakinlerine sağlamak için geniş bir tedarik sistemi kuruldu.

   Mehmed ayrıca dünya liderliği iddiasını tesis etmek için Avrupa ve Asya'daki hakimiyetlerini genişletmeye çok zaman ayırdı . Bu amaçla , Bizans ve Selçuklu hanedanlarının meşru halefi oldukları iddialarına itiraz edebilecek son vasal prensleri ortadan kaldırarak , imparatorluğun her yerindeki vilayetlerin çoğunda doğrudan Osmanlı idaresi kurdu . Ayrıca Osmanlı hakimiyetini II . Murad'dan miras kalan toprakların çok ötesine taşıdı . 1454'ten 1463'e kadar esas olarak güneydoğu Avrupa'ya odaklandı , Sırbistan'ı ( 1454-55 ) ve Morea'i ( 1458–60 ) ilhak etti, Bizans tahtının son büyük hak sahiplerini ortadan kaldırma sürecinde. Ne zaman Venedik Mora Ege kıyılarında onun önemli limanları teslim olmayı reddetti Mehmed ikinci Osmanlı-Venedik Savaşı ( 1463-1479 ) açılışını gerçekleştirdi. 1461'de Trabzon'u ve Sinop ve Kafa da dahil olmak üzere Anadolu'nun Karadeniz kıyılarında varlığını sürdüren Ceneviz ticaret kolonilerini ilhak etti ve Kırım Tatar hanlarının Osmanlı hükümdarlığını kabul etmeye mecbur bırakılma sürecini başlattı . 1463'te Bosna'yı işgal etti ve ilhak etti. Ne zaman Arnavutluk , Venedik'ten deniz yoluyla gönderilen erzak yardımı ile direnmeye devam etti, Mehmed , Arnavutluk'u fethetme sürecinde oraya yerleşen ve günümüze kadar kalan Müslüman bir topluluğun çekirdeğini oluşturan çok sayıda Türkmen düzensiz gönderdi .

   Papalık ve Venedik, Avrupa'da yeni bir Haçlı Seferi başlatamadıkları için doğudaki düşmanları olan Türkmen Beyliği'nin saldırılarını teşvik ederek Mehmed'in yönünü değiştirdiler. Karaman ve Tatar liderliğindeki Ak Koyunlu ( “Beyaz Koyun” ) hanedanı. Uzun Hasan, Batı İran'da Timur'un soyundan gelenlerin yerini almıştı. Ancak Mehmed, 1468'de Karaman'ı fethetmek için hanedan bölünmelerini ustaca kullandı ve böylece Anadolu'daki doğrudan Osmanlı egemenliğini Fırat'a kadar genişletti. Uzun Hasan, Mehmed tarafından mülksüzleştirilen birçok Türkmen prensinin desteğiyle Anadolu'yu işgal ederek karşılık verince Venedik Mora'daki saldırılarını yoğunlaştırdı, Macaristan Sırbistan'a girdi ve İskender Bey Bosna'ya saldırdı. Ancak Mehmed, bu düşmanların her birini yenebildi. 1473'te tüm Anadolu'da Osmanlı hakimiyetini kabul eden ve İran'a dönen Uzun Hasan'ı bozguna uğrattı. Bu da Osmanlı'yı Memluk imparatorluğu Suriye ve Güneydoğu Anadolu'ya yayılmak isteyen Mısır ile çatışmaya soktu. Mehmed, Memlûk kuvvetlerini mağlup edemese de etkisiz hale getirdi. Daha sonra Venedik'e döndü ve Adriyatik kıyısı boyunca nihayet 1479'da bir barışa yol açan birkaç deniz baskınını başlattı, bu sayede Venedik Arnavutluk ve Mora'daki üslerini teslim etti ve ticari ayrıcalıklarının restorasyonu karşılığında yıllık düzenli bir haraç ödemeyi kabul etti. Mehmed daha sonra yeni deniz gücünü Rodos adasına saldırmak ve 1480'de güney İtalya'daki Otranto'ya inen büyük bir kuvvet göndermek için kullandı. Başarı yakın görünüyordu.ancak 1481'de erken ölümü bu çabayı sona erdirdi. Bununla birlikte Mehmed, Anadolu ve Güneydoğu Avrupa'da sonraki dört yüzyıl boyunca ayakta kalacak olan Osmanlı yönetiminin temellerini atmıştı.

   Mehmed, büyük bir imparatorluk fethiyle birlikte, onu sağlamlaştırmaya ve önceki yüzyılda gelişen siyasi, idari, dini ve yasal kurumları kanunlaştırmaya çalıştı. Bununla birlikte, görevin yoğunluğu ve çok sayıda kampanyada dikkati dağıtması, süreci o kadar geciktirdi ki, ancak 16. yüzyılın ortalarında tamamlandı. Mehmed, imparatorluğunun ekonomik ve sosyal temellerini inşa etmede de sınırlı bir başarıya sahipti. En önemli sorunu, askeri seferlerini ve yeni hükümet ve toplum aygıtını finanse etmek için yeterli parayı güvence altına almaktı. Seleflerinden devralınan vergi sistemleri, özellikle fethedilen toprakların çoğu, vergileri tamamen sahiplerine askeri ve idari hizmetler karşılığında verilen mülklere ( timarlara ) dönüştürüldüğü için gerekli kaynakları sağlayamadı.

   Mehmed bu nedenle, acil hedeflerine ulaşan, ancak ciddi ekonomik ve sosyal zorluklar pahasına bir dizi finansal çareye başvurdu. Düzenli olarak hepsini geri çekti madeni paralar dolaşımdan ve daha büyük oranda baz metal alaşımlarına sahip yenileri yayınladı. Yeni sayıların kabul edilmesini sağlamak için, gönüllü olarak yenileriyle değiştirilmeyen tüm eski ve daha değerli madeni paralara tazminatsız el koyma hakkıyla imparatorluğun dört bir yanına silahlı çeteler gönderdi. Sikkelerin değerinin düşürülmesi kısa süre sonra enflasyona neden oldu ve bu da padişahın geliştirmeyi umduğu sanayi ve ticareti büyük ölçüde rahatsız etti. Buna ek olarak, Mehmed, gelir arayışında, temel malların üretimi ve kullanımı üzerinde tekeller yarattı, bunları en yüksek teklif verenler arasında dağıttı, bu da karşılığında aşırı fiyatlar talep etti ve karlarını güvence altına almak için yapay kıtlıklar yarattı. Nihayet Mehmed, gelir getiren tüm mülklerin padişaha ait olduğu ilkesini kurdu. Bu fikir doğrultusunda, ulema sınıfı, Türk ileri gelenleri ve hatta hoşnutsuzlukları hem devleti hem de padişahı zayıflatmakla tehdit eden bazı devşirme adamları. Mehmed, ancak bu grupları birbirine düşürerek kendi konumunu ve gücünü koruyabildi ve fetihlerine devam edebildi.

14. ve 15. yüzyıllarda Osmanlı kurumları

Osmanlı hükümdarlarının değişen statüsü

   Osmanlı hanedanları, 13. yüzyılda ve 14. yüzyılın başlarında Selçuklu ve daha sonra II. Orhan, Bursa'nın alınmasıyla hükümdarlarından bağımsızlığını ilan edebildi ve Hıristiyan Haçlılara karşı kazandığı zaferin ardından Abbasi Halifesi Kahire Sultanı'nın gölgesine kadar halefleri tarafından tutulan Bey Bayezid adını aldı. Niğbolu Savaşı'nda ( 1396 ). Bu unvan değişiklikleri, Osmanlı hükümdarının devlet içindeki ve devletin kendi teşkilatındaki konumundaki değişiklikleri yansıtıyordu.

   İdari ve askeri liderliği uç bey ve hatta Osmanlı reisi ile paylaşan bir tek aşiret reisi, etrafını saran Türkmen aşiret reisi kalmıştı. Onlar gibi, takipçilerinin sadakatini ve itaatini ancak onları zafere götürdüğü ölçüde ve yalnızca askeri görevleriyle ilgili olarak borçluydu. Kaldı ki, genel iç politikaya karar veren meclislerdeki muadillerinden sadece biriydi; aşiretler ve klanlar kendi iç işlerinde özerk kaldılar. Bey, aşiret ve aşiret liderleri ve onların takipçileri tarafından erişilebilirdi. Klanlar arasındaki çatışmalara müdahale edebilirdi ama yetkinliği geçici ve sınırlıydı. Müslüman hukuku ve hukukçularının çok az etkisi olurken, Türk kabile hukuku ve gelenekleri galip geldi. Böyle bir durumda yönetim fikri çok sınırlıydı. Yönetim, her aşiret, aile veya aşiretin büyük ölçüde getirebileceği mali ödüller karşılığında Osmanlı askeri liderliğini kabul etmesiyle, öncelikle mali açıdan tasarlandı. Osmanlı beyleri fethedilen topraklarda ganimet toplamış ve fetihlerden sonra sahip oldukları topraklar üzerinde vergi toplama hakkına sahip olmuşlardır. Bir aşiret beyi olarak, bey'in çevresindeki reislere göre tek avantajı, bey'in pençik'i ( "beşinci" ) veya yandaşları tarafından alınan ganimetin beşte birini alma hakkıydı. Bey'in gücü ve geliri müritlerinin rızasına bağlı olduğu için yetkisi kapsam ve zaman bakımından sınırlıydı.

   Ancak Osmanlı beyliği büyüdükçe ve Osmanlılar Bizans'ın bıraktığı idari aygıtı devraldıkça, bu basit kabile teşkilatının yerini daha karmaşık bir hükümet biçimi aldı. Osmanlı hükümdarları padişah olduklarında yarım asır öncesine göre çok daha geniş yetki ve yetkiye sahiptiler. Osmanlı reisinin basit aşiret teşkilatı yeterince küçüktür, ancak devlet, bireysel aşiret reislerinin yakındaki düşmanla savaşırken topraklarında kalıp gelirlerini toplamasına yetecek kadar küçük olduğu sürece. İmparatorluk genişleyebildiğinden ve daha önce fethedilen topraklardan sınırlar ve düşmanlar uzaklaştıkça, ülke içindeki mali ve idari işlevler ordudan ayrılmak zorunda kaldı. Fethedilen toprakları sömürmek ve uzaktayken subayları ve askerleri desteklemek için vergiler alınacaktı. Padişahın hazinesi, devletin hazinesinden ayrılacak, böylece her birinin bağımsız bir geliri ve teşkilatı olacaktı.

Kurumsal evrim

   Bu nedenle, 14. ve 15. yüzyıllar boyunca Osmanlı devleti , genişleyen bir imparatorluğu yönetme ve savunma ihtiyaçlarını karşılamak için hükümetini ve askeri kurumlarını kademeli olarak yeniden şekillendirdi . Bu süreç, doğal olarak, Osmanlı İmparatorluğu'ndan önce gelen devletlerden, sadece hüküm sürdüğü bölgelerde değil, aynı zamanda atalarının topraklarında da etkilenmiştir. Böylece gelişmekte olan Osmanlı devleti , özellikle askeri örgütlenme ve taktiklerde Orta Asya'nın göçebe Türk imparatorluklarının geleneklerinden etkilenmiştir . Özellikle Ortodoks İslam'ın gelişmesinde Selçukluların elinden geçtiği şekliyle Abbasilerin klasik yüksek İslam medeniyetinden de büyük ölçüde etkilenmiştir.idari, dini, hukuki ve eğitim kurumlarının temeli olarak ve finansal sistemlerinin organizasyonunda. Avrupa eyaletlerinde gelişen saray hiyerarşisi , merkezi mali yapı ve vergi ve idari teşkilatlarda Osmanlılar Bizans'tan ve daha az ölçüde Sırp ve Bulgar imparatorluklarından etkilenmiştir . Fethedilenlerden İslam'a geçmeleri talep edilmese de, Hıristiyanlar ve birkaç Yahudi gönüllü olarak yeni imparatorlukta tam statü elde etmek için döndüler. Ancak çoğu, eski dinlerini kısıtlama olmaksızın uygulamaya devam etti.

   14. yüzyılda Hıristiyan etkisinin özellikle önemli bir kaynağı, Osmanlı ve Hıristiyan mahkemeleri arasındaki yakın evlilik bağlarından geldi. Orhan, I. Murad'ın annesi Bizans prensesi Nilüfer ile evlendi. Murad, Bizans ve Bulgar prensesleriyle evlendi ve I. Bayezid , Sırp prensi Lazar'ın kızı Despina ile evlendi. Bu evliliklerin her biri, Hıristiyan müritleri ve danışmanları Osmanlı sarayına getirdi ve I. Bayezid'in seleflerinin basit göçebe mahkemelerini ve uygulamalarını terk etmesi ve kendisini öncelikle Bizans'tan ödünç alınan ayrıntılı mahkeme hiyerarşileri ve törenlerinin arkasında tecrit etmesi, onların etkisi altındaydı. Halefleri tarafından devam ettirilen model oldu. Sultan'ın zaferi 1413 yılında I. Mehmed , en azından kısmen Anadolu'nun Türk ileri gelenlerinin ve Müslüman tarikatlarının desteğinden dolayıydı. Bayezid'in sarayındaki Hıristiyan hakimiyetine şiddetle içerleyen ve akıncı geleneğini ve Müslüman Türk Anadolu'daki saldırılarını ve Timur'un elindeki yenilgiyi - Hıristiyan etkisine bağladı. Sonuç olarak, önceki yüzyılda tanıtılan hiyerarşiler, kurumlar ve törenler büyük ölçüde değişmeden kalmasına rağmen, 15. yüzyılda Osmanlı sarayına Türk ve Müslüman etkileri hakim oldu. Padişahları tebaasından tecrit eden aynı süreç, onları hükümetin günlük idaresinden de uzaklaştırdı. Bu nedenle, resmi idare kurumları yerlerini alacak şekilde gelişti ve hükümdarlar, görevlerini giderek daha fazla sayıda Selçuklu unvanına sahip olan icra bakanlarına ( vezir ) devretti.

   Osmanlı yönetici ailesinin, üyelerinin çoğu Büyük Selçuklu ve İlhanlı imparatorluklarının ve aynı zamanda Konya Selçuklularının soyundan gelen Anadolu'nun şehir loncaları ve tarikatlarıyla devam eden yakın ilişkileri, İslami Türk yönetim gelenekleri ile süreklilik gösterir. Onlarla birlikte, İslami idari ve mali organizasyonun temel birimi geldi. Her makamı bir gelir kaynağıyla ilişkilendiren ve her memuru kendi maaşının tahsildarı yapan mukâṭaʾa . Aynı zamanda, idari yetkilerini doğrudan mali işlevle ilgili görevlerle sınırlandırdı. Osmanlılar imparatorluğunun farklı bölgelerinde yerel vergilendirme önceki yöntemlerin korumak düzenlemesi oldukça basitti dokuma tarafından sağlanan kaplama yoluyla birleşik bütün bunları mukata'a vergi gelirleri Osmanlı memurlarına devredilen mali birimlerdir. Merkezi yönetim işlevsel bölümlere ayrıldığından, her birini yönetmek için bir vezir atandı. İlk vezirlerin çoğu, Osmanlı hizmetine girmiş eski Türkmen şehzadeleriydi, ancak bazıları, özellikle I. Bayezid döneminde, Hıristiyanlar ve Hıristiyan dönmelerdi. Devlet politikası bir konseyde tartışıldı ve kararlaştırıldı ( divan ) padişahın yönetimi ve başkanlığında dini, adli ve askeri liderlerin katıldığı bu vezirlerden. Devletin görevleri daha geniş ve karmaşık hale geldikçe vezirler bireysel olarak artan mali ve siyasi güç kazandılar ve Bizans etkisi padişahın kendisini tecrit etmesine neden olduğu için vezirlerin yönetime hakim olması kaçınılmazdı. Padişah, günlük devlet işlerinden çıkarılmasını vurgulamak istercesine, vezirlerinden birini başveziri olarak atamaya başladı veya Sadrazami ( sadr-ı azem ). 1360 yılından Konstantinopolis'in fethine kadar , bu güçlü konum, güçlü ve iddialı Türkmen ileri gelen ailelerini yönetmek ve temsil etmek üzere gelen Candarlı ailesinin üyelerine ayrılmıştı ; bu aileler, imparatorluğun 14. yüzyıldaki genişlemesinden en çok yararlandı.

Askeri teşkilat

   İlk Osmanlı ordusu tamamen Çoğunu İslam'a çeviren tarikatların büyük ölçüde emrinde kalan Türkmen göçebeleri . Yaylar, oklar ve mızraklarla donanmış bu göçebe süvariler, çoğunlukla ganimetle yaşıyorlardı, ancak hudut bölgelerine gazi olarak atanan veya Hıristiyan topraklarını fethetmek ve yağmalamak için gönderilenlere ayrıca, gittikleri topraklardan alınan vergiler şeklinde daha kalıcı gelirler verildi. Bu gelirler , gelirlerini takipçilerini beslemek, tedarik etmek ve silahlandırmak için kullanan kabile liderleri ve akıncı komutanları tarafından tutulan mukâṭa'lar olarak resmileştirildi . Osmanlı tımar biçimine dönüşen işte bu tür mukâṭa'dır . İmparatorluğun Avrupa kısımları olarak Osmanlı askeri ve idari teşkilatının temeli olan tımar ,15. yüzyılda vasallardan fethedilerek doğrudan Osmanlı idaresine verildi. Bu göçebe birlikler, Orhan'ın saltanatı boyunca, bu tür disiplinsiz süvarilerin kuşatma ve büyük şehirleri ele geçirmede sınırlı kullanımları olduğunu görene kadar hakimdi. Ayrıca, devletini kurduktan sonra, böyle bir orduyla düzeni sağlamayı zor bulmuştu, çünkü göçebeler, düşman toprakları kadar komutanlarının topraklarında da yağmalayarak ayakta kalmayı tercih ediyorlardı.

   Göçebeleri değiştirmek için, Orhan ayrı bir daimi ordu kurdu. Ganimet yerine maaşla ödenen paralı askerler tımar mülkleri . Piyade olarak teşkilatlandırılan bu paralı askerlere evet süvari olarak örgütlenenler,müsellem. Yeni kuvvet, ganimet yerine maaş almakla yetinen bazı Türkmenleri içermesine rağmen, adamlarının çoğu , Osmanlı komutanlarına itaat ettikleri sürece İslam'a geçmeleri gerekmeyen Balkanlar'dan Hıristiyan askerlerdi . Murad, Güneydoğu Avrupa'yı giderek daha fazla fethettikçe, bu kuvvetler ağırlıklı olarak Hristiyan hale geldi ve Osmanlı ordusuna hakim olmaya geldiklerinde, eski Türkmen süvari kuvvetleri, düzensiz baskın birlikleri, yalnızca ganimetle ödüllendirilen akıncılar olarak sınırlar boyunca tutuldu. Yayalar ve Müsellemler sayıca çoğaldıkça, komutanlarına yeni fethedilen topraklar şeklinde maaşları o kadar tahsis edildi ki, Osmanlı hazinesi çok pahalı tımarlar haline geldi. Bu yeni düzenli ordu, 14. yüzyıldaki Osmanlı fetihlerinin çoğunu gerçekleştirmek için kullanılan savaş ve kuşatma tekniklerini geliştirdi, ancak Türk ileri gelen sınıfının üyeleri tarafından komuta edildiğinden, doğrudan askeri desteği vasal birimlerle sınırlı olan padişahların hakimiyetlerini artırmanın ana aracı haline geldi.

   14. yüzyılın sonlarına kadar I. Murad ve Bayezid, Kapıkulu adı altında padişaha köle gücünden oluşan bir ordu kurarak kendi kişisel güçlerini kurmaya çalıştılar. Murad, yeni gücü, savaşta alınan esirleri de içerecek şekilde yorumladığı savaş ganimetlerinin beşte biri hakkına dayandırdı. Bu adamlar onun hizmetine girdikten sonra Müslüman olurlar ve Osmanlılar gibi bir eğitim alırlar. 14. yüzyılın sonlarında bu kuvvet -özellikle piyade kolu, yeniçeriler birliği- Osmanlı ordusunun en önemli unsuru haline geldi. Osmanlı süvarilerinin alıkonduğu ve tedarik ettiği taşra kuvvetleri tımar sahiplerini oluşturuyor ve sipahi olarak adlandırılıyordu. Düzensiz Akıncılar, maaşlı yayalar ve Müsellemler ise geri hat görevlerine gönderilerek askeri ve siyasi önemlerini yitiriyorlardı. Ancak Akıncı geleneğini terk edip Anadolu'ya taşınan I. Bayezid, Yenikapıkulu ordusu tam olarak oluşmadan Türk ileri gelenlerinin ve onların sipahilerinin desteğini kaybetti. Bu nedenle Ankara Savaşı'nda ( 1402 ) yalnızca Hıristiyan vasal kuvvetlerine güvenmek zorunda kaldı ve hatırı sayılır bir cesaret ve savaşma yeteneği göstermelerine rağmen Timur'un güçlü ordusuna yenildiler.

   Osmanlı Devleti, Sultan I. Mehmed döneminde yeniden kurulduğunda , Türk ileri gelenleri, padişahı kontrollerine karşı kullanabilecekleri tek askeri güçten mahrum etmek için , İslamî esaslara dayanarak eylemini meşrulaştırarak kapıkulu'yu terk etmesini istedi. Müslümanların esaret altında tutulamayacağı geleneğinden dplayı. Dönemin başlarında ortaya çıkan Avrupa ve Anadolu isyanları II. Murad , kapıkulu mensupları ile Türk ileri gelenlerine karşı güçlerini kaybeden Hıristiyan köle ve vasallar tarafından kısmen de olsa teşvik edilmiş ve desteklenmiştir.