Urartu Uygarlığı

    Urartu Krallığı veya Van Krallığı olarak da bilinen Urartu, eski Ermenistan, Doğu Türkiye ve kuzeybatı İran'ın Bronz ve Demir Çağı'nda MÖ 9. yüzyıldan itibaren gelişen bir uygarlıktı. Askeri güç ve kaleler inşa ederek bölgeleri kontrol eden krallık, sanatta, özellikle de metal işlerinde canlı bir üretime sahipti. Sadece iki yüzyıla dayanan krallık, MÖ 6. yüzyılda gizemli bir şekilde ortadan kayboldu ve ancak MS 19. yüzyılda yürütülen kazılarla farklı ve tanınabilir bir antik kültür olarak yeniden keşfedildi.

    Urartu'nun tarihi, geniş yazılı kaynakların eksikliği ve Asur gibi çağdaş düşman devletlerden gelen potansiyel olarak taraflı kaynaklara aşırı güven nedeniyle parça parça kalır. Bununla birlikte, hayatta kalan yazıtlar, mimari ve eserler, devam eden arkeolojik araştırmalarla birlikte, bölgenin en etkili antik kültürlerinden birinin şüphesiz önemini göstermek için yeterince ayrıntılı bir tarihin yeniden yaratılmasına yardımcı oldu.

İsimler

    'Urartu', Asurca krallık için kullanılan kelime olan urashtu'dan gelir ve “yüksek yer” anlamına gelir, muhtemelen ya dağlık bölgeye ya da kültürün kaya burunları üzerinde tahkimat inşa etme konusundaki yaygın uygulamasına atıfta bulunur. Babilliler için uruatri idiler ve İbraniler için krallık Ararat olarak biliniyordu. Urartular kendilerine Biaina ve devletlerine Biainili ( veya Nairi Ülkesi ) adını verdiler .

Refah

    Urartu, MÖ 14. veya 13. yüzyıldan itibaren gelişen bir krallıklar konfederasyonundan doğdu. Urartu olarak bilinen tanınabilir ve bağımsız bir devlet, muhtemelen Asur'dan gelen bir dış tehdide yanıt olarak, bu daha küçük krallıkları birleştiren MÖ 9. yüzyıldan itibaren gelişti. Kültür, nehirlerin iyi beslediği geniş verimli platodaki yerleşim sayesinde zenginleşti. Mahsuller buğday, arpa, darı, çavdar, susam ve keten içeriyordu. Bağcılık da önemliydi, bölgede şarap yapımı belki de her yerde en erken olanıydı. Urartu yerleşimlerinde bulunan meyve kalıntıları arasında erik, elma, kiraz, ayva ve nar bulunur.

    Mükemmel dağ otlakları sayesinde hayvancılık gelişti ve koyun, keçi, sığır ve atların hepsi yetiştirildi. Bölgedeki maden yatakları altın, gümüş, bakır, kurşun, demir ve kalay içeriyordu. Eski Akdeniz ile Asya ve Anadolu kültürleri arasındaki ticaret yolları üzerinde bulunması da bir başka refah kaynağıydı. Kuzey ve güneydeki dağlarla korunuyor olsa da, bölgenin zenginliğinden yararlanmak isteyen doğudan ve batıdan gelen saldırganlara karşı savunma sürekli olarak gerekliydi.

Urartu Devleti ve Bölgesi

    Urartu hükümeti, yakın bir danışman çevresi ve tapınakları ve kaleler, yollar ve kanallar gibi inşaat projelerini denetleyen çok daha büyük bir sivil yönetici grubuyla merkezi bir monarşi etrafında işlev gördü. Kalenin başkenti Tuşpa, Van Gölü'nün doğu kıyılarında, yaylalarda kireçtaşı bir burun üzerine inşa edilmiştir. Tuşpa daha sonra Van olarak adlandırılacaktı ve belki de zirvede 50.000 kadar yüksek bir nüfusa sahipti. Başkentte ayrıca şehrin üzerinde bulunduğu dağa oyulmuş odalardan oluşan inşaa edilmiş bir kraliyet nekropolü vardı.. Hayatta kalan diğer kalıntılar arasında düz duvarları olan bir açık hava tapınağı ve kayaya yapılmış birçok yazıt bulunmaktadır. Bölge valileri, eyaletlerde kralı temsil ediyor, adaleti sağlıyor ve sermayeye geri kanalize edilen ayni vergileri topluyorlardı.

    Krallığın bilinen ilk hükümdarı MÖ 860 - 840 yılları arasında hüküm süren Arame'dir. Asur kaynakları, krallığın ilk olarak MÖ 830'dan itibaren, sonraki iki yüzyıl boyunca hüküm sürecek olan I. Sarduri ( MÖ 835 - 825 ) döneminde öne çıktığını belirtmektedir. MÖ 776 yılında I. Argişti ( MÖ 785 - 760 ) Ararat Ovası'nda Argiştihinili adında yeni bir şehir kurar ve bu şehir daha sonra krallığın ikinci şehri olur ve adını Armavir olarak değiştirir. Ardından, MÖ 685 civarında, kral II. Rusa ( MÖ 685 - 645 ) yine Ararat ovasında önemli kuzey şehri Kerkemiş'i ( modern Erivan ) kurar. Diğer önemli Urartu merkezleri Bastam, Karmir Blur, Adilcevaz ve Ayanis'tir.

    Devlet, ordusunun yıllık seferleri ve bir kale ağı sayesinde geniş tarımsal üretim alanlarını kontrol ediyordu. Hükümdarların daha zayıf komşu kabilelere yönelik politikası, bazen fetih yerine konfederasyon ve mal ve köle şeklinde haraç toplama politikasıydı . Ancak, I. Argishti'nin MÖ 780'lerde Hatti ve Dsopk'a karşı 320.000 köle ele geçirdiği söylenen seferler gibi kölelerin ele geçirilmesine ilişkin kayda değer vakalar vardır . MÖ 7. yüzyılda Urartu, Hazar Denizi'nden Yukarı Fırat'a ( doğudan batıya ) ve kuzeyde Kafkas dağlarına, güneyde Toros Sıradağlarına kadar uzanan bölgeyi böylece kontrol etti.

Urartu Savaşları

    Tüm Urartu kralları, ordularını savaşta yönetmiş gibi görünüyor . Tapınaklara adananların belirttiği gibi silahlar, demir ve bronz kılıçlar, mızraklar ve ciritler ile yayları içeriyordu. Efsanevi yaratıklar, boğalar ve aslanların resimleriyle süslenmiş büyük merkezi patronlara sahip ağır kalkanlar kullanıldı. Ayrıca, en azından seçkinler tarafından giyilen miğferler ve metal ölçekli zırhlara dair kanıtlar da var. Baş düşman Yeni Asur İmparatorluğu'ydu. Ancak iki devlet arasındaki ticari ilişkilerin de kanıtı var. Asurluların savaş arabalarını kullandıkları göz önüne alındığında, özellikle Urartuların at yetiştirme konusundaki şöhreti göz önüne alındığında, hasımlarının da onları kullandığını varsaymak mantıklı görünüyor. Urartu, MÖ 8. yüzyılın ortalarında bazı zaferlerin tadını çıkardı, ancak Asur hükümdarı III. Tiglath-Pileser ( MÖ 745 - 727 ), seleflerinden daha saldırgandı ve Tuşpa'yı kuşattı. İki devlet arasındaki bir diğer önemli çatışma, MÖ 714'te II. Sargon'un ( MÖ 722 - 705 ) seferi sırasında yaşandı. Urartu'nun diğer düşmanları arasında Kimmerler, İskitler ve son olarak Medler vardı.

Urartu Dini

    Yiyecek, silah ve değerli mallar, şarap libasyonları ve hayvan kurbanlarının tümü, tanrılara adanmış açık hava ritüel alanlarında ve “Tanrıların Kapıları” olarak bilinen kaya yüzlerine oyulmuş sahte kapılarda yapılırdı. Panteon ait Urartu dininin böyle Hurri teşup gelen fırtınalar tanrısı ve gök Teisheba gibi benzersiz ve Hurri tanrıları bir karışımını içerir. 9. yüzyılın ortalarında kral Ishpuini, rolü ve işlevi belirsiz olmasına rağmen, savaşla ilişkilendirilmesinin yanı sıra, yabancı kökenli bir tanrı olan Haldi'yi ( Khaldi ) tanrıların başına terfi ettirdi. Haldi genellikle gücünün simgesi olan bir boğa ya da aslanın üzerinde duran bir adam olarak tasvir edilir.

    Özellikle Haldi, onuruna, köşeleri güçlendirilmiş belirgin kare kulelere sahip tapınaklar inşa ettirdi. Bu tanrı o kadar önemliydi ki Urartular bazen Haldianlar ya da “Haldi'nin çocukları” olarak anılırlardı. İktidardaki kral “Haldi'nin hizmetkarı” olarak biliniyordu ve tüm savaşlar onun adına yapılıyordu.

    Bir diğer önemli tanrı, kanatlı bir güneş diski ile temsil edilen Güneş tanrısı Shivani'ydi ve muhtemelen aynı birlikteliğin Mısır tanrısı Ra'dan ilham aldı. Haldi'nin eşi Arubani, en önemli kadın tanrıçaydı; Sielardi ay tanrıçasıydı ve Sardi bir yıldız tanrıçasıydı. Urartu sanatı, Mezopotamya kültürlerinde ortak olan Hayat Ağacı sembolünü içerir ve genellikle her iki yanında adaklar sunan bir figürle gösterilir.

Urartu Mimarisi

    Urartular yenilikçi ve hırslı mimarlardı. Önemli inşaat projeleri arasında Artos dağlarından başkente tatlı su getiren 80 kilometre uzunluğundaki taşlarla çevrili kanal yer alıyor. Yapı kral Menua ( MÖ 810 - 785 ) tarafından inşa edilmiş ve üzüm bağlarının ve meyve bahçelerinin çoğalmasına izin vererek Tushpa'nın bir bahçe şehri olarak ün kazanmasına neden olmuştur.

    Günümüzde çok az yapı ayakta kalsa da, Asur kralı Sargon'un sarayındaki bir kabartmada bir Urartu tapınağı örneği görülebilir. Kabartma, MÖ 714'te Asurlular tarafından yağmalanmadan önce Ardini'deki Haldi tapınağını göstermektedir. Binanın altıgen bir revak ( altı sütunlu cephe ) ve üçgen alınlığı vardır, dış duvarlardan kalkanlar sarkar ve girişin her iki yanında büyük bir semaver durur.

    Urartu surlarından çok az kalıntı olsa da, en önemli ve en iyi korunmuş kalelerden biri, bugün Ermenistan'ın başkenti Erivan yakınlarındaki Erebuni'dedir. Kral I. Argishti döneminde inşa edilen sur duvarlarının etkileyici bölümleri bugün hala ayaktadır. Urartu surlarının tipik özellikleri, büyük kare bloklardan yapılmış taş temellerle desteklenen ve kulelerle desteklenmiş masif duvarlardır. Gelen Asur kabartmaların Urartu tahkimat, bu kuleler mazgallı ve pencerelere sahiptir. Antik çağlardan beri hayatta kalmaları, özellikle bölgenin sık ve güçlü depremlere maruz kaldığı göz önüne alındığında, Urartuların inşaat becerilerinin bir kanıtıdır.

    Saray binaları çok sayıda oda ve daha büyük salonlardan oluşur; bunlardan ilki genellikle çatısı merkezi olarak yerleştirilmiş bir ahşap sütun tarafından desteklenirken, ikincisi birden çok sütun sırası ile desteklenir. Diğer özellikler, yiyecek, şarap ve bira saklamak için büyük çömlek kavanozlarının zemine gömüldüğü açık avlular ve depolardır. Bu batık kavanozların daha büyük örneklerinin her biri yaklaşık 750 litre ( 200 galon ) kapasiteye sahiptir. Muhtemelen yangın riski nedeniyle konut binalarından uzakta bulunan yapılar arasında çanak çömlek ve eritme fırınları bulunmaktadır.

    Kullanılan malzemeler arasında harçsız bir araya getirilmiş büyük “kiklopik” bloklar, işlenmiş taş bloklar ve kerpiç tuğlalar bulunur. Çatı, ahşap kirişler veya kerpiç tuğladan beşik tonozlar kullanılarak yapılmıştır. Büyük bazalt levhalara ve hatta geometrik desenli büyük taş polikrom mozaiklere sahip hayatta kalan örneklerle daha prestijli binalarda döşeme taştandı. İç duvarlar freskler taşıyabilir ve bazen içlerine kırmızı, beyaz veya siyah dekoratif bronz plaklar veya kesme taş levhalar yerleştirilmiş oyuklar da vardı. Kapılar, kalın ahşap kalaslardan yapılmış ve menteşeli bronz bir mandal kullanılarak kilitlenmiştir.

Urartu Materyal Kültürü

    Urartu'nun zenginliği ve refahı, maddi kültürüne, özellikle çömlekçiliğe, dini adak olarak kullanılan nesnelere ve bronz işleme örneklerine dair günümüze ulaşan bol miktarda kanıtla kanıtlanmıştır. Parçalar dışında hiçbir büyük ölçekli taş heykel günümüze ulaşmamıştır. Yapılan kazılarda Urartu kentlerinde hem kamu hem de özel yapıların iç duvar resimleri olduğu ortaya çıkarılmıştır. Alçı üzerine boyanmış, hayatta kalan parçalar hayvanlar, efsanevi yaratıklar, tanrıların alayı ve tarım ve avcılık gibi günlük yaşamdan sahneler gösterir . Arka planlar genellikle beyazdır, ana hatlar siyahla çizilir ve mavi ve kırmızı en yaygın kullanılan renklerdir.

    Metal işleme bölgede MÖ 10. binyıla kadar uzanan uzun bir geçmişe sahiptir. Urartu krallığındaki zanaatkarlar, bronz ve bakırdan mücevher, at ucu, miğfer, toka ve şamdan gibi ürünler ürettiler. Ağız çevresinde hayvan veya insan başlı büyük bronz kazanlar çok sayıda yapılmıştır. Metal eşyalar döküldü, kabartıldı, altınla kakıldı veya desenlerle kazındı. Urartu sanatı en iyi, aslanlar, boğalar, griffinler ve centaurlar gibi mitolojik yaratıklar ve askeri temalar, özellikle at binicileri gibi konuların seçiminde, Asur'dan bir etki gösteren yuvarlak yapılmış bronz heykellerde görülür. Dini sanat, Haldi, Teisheba ve Shivani gibi önde gelen tanrıların bronz figürlerini içerir. Balık - adam, kuş - adam ve akrep - adamla birlikte kemikle tasvir edilmiş bir kadın tanrıça. Kraliyet ailesine ait olan bu bronz eşyalar, Orta İtalya'daki Etrüsk mezarları gibi Asya dışında bulunan Urartu eserlerinin tanımlanmasına yardımcı olan yazıtlarla tanımlanmaktadır. Urartu sanatında kullanılan diğer malzemeler fildişi, yarı değerli taşlar ve geyik boynuzlarıdır.

    Erken Urartu yazılarında basit piktogramlar kullanılmıştır, ancak çivi yazısı komşu çağdaş Mezopotamya kültürlerinden uyarlanmıştır. Krallığın günümüze ulaşan çivi yazılı yazıtları ve bunlardan yaklaşık 400 örneği, Urartu dilinin Hurri diliyle ilişkili olduğunu ve iki dilin muhtemelen MÖ 3. veya 2. binyıla tarihlenen ortak bir ata dilini paylaştığını göstermektedir.

    MÖ 7. yüzyılda Urartu Krallığı, MÖ 640 ve MÖ 590 yıllarındaki şehirlerde yıkılmıştır. Devlet muhtemelen Asurlularla onlarca yıl süren savaşlar nedeniyle zayıflamış ve kendi imparatorluğunu kontrol edemeyecek kadar gerilmişti. Failler bilinmemektedir, ancak bir aday İskitler, bir diğeri Kimmerler ve hatta muhtemelen Urartu kralları tarafından yönetilen bölgelerden gelen güçlerdir.

    Teishebaini'nin yıkılmış bölgesinde bulunan İskit okçularına özgü üç uçlu ok uçlarının buluntuları düşündürücüdür. 594 ve 590 yılları arasında bir yangınla şehrin yıkımı, yakın zamanda doldurulmuş tahıl ambarları ve silahlar ve değerli eşyalar görünüşte aceleyle terk edilmiş gibi, beklenmedik bir şeymiş gibi görünüyor. Urartu'nun çeşitli şehirlerinin, yirmi ya da otuz yıllık bir süre boyunca farklı zamanlarda farklı halklara yenik düşmüş olması muhtemeldir.

    Bir zamanlar Urartu krallığı tarafından işgal edilen topraklar, MÖ 585'ten itibaren Ahameniş İmparatorluğu'na ve ardından MÖ 6. yüzyılın ortalarında Büyük Kiros'a ait Ahameniş İmparatorluğu'na dahil edilecektir. Urartu dili Helenistik döneme kadar varlığını sürdürecektir. Birçok Urartu kasabası antik çağ boyunca önemli yerleşim yerlerine dönüşecek ve Urartu isimlerinin birçoğu günümüzde de varlığını sürdürecektir. Antik Yunan tarihçileri tarafından kaydedilmeyen ve bilinmeyen Urartu, önemli bir bölgesel Tunç Çağı kültürü olarak yerini almak için MS 19. yüzyıldaki arkeolojik kazılara kadar beklemek zorunda kalacaktı.