Ennio Morlotti'deki çıplaklığın kısa tarihi

   Ennio Morlotti (Lecco, 1910 – Milano, 1992) Tre bagnanti'yi Şubat 1992'de, ölümünden birkaç ay önce, Galleria Ruggerini ve Zonca'daki kişisel sergisinde sundu. Yarattığı son tablolardan biri olan bu resim, kırk yıllık yorulmak bilmeyen araştırma ve çıplaklık ve manzara teması üzerine düşünmenin doruk noktasını işaret ediyor. Titian, Correggio, Giorgione'den Renoir, Cézanne, Kirchner'e kadar sanat tarihi boyunca popüler olan bir motifin birçok tedavisinden biri olarak görülebilir. Testori, Tre bagnanti'yi , ressamın yaratıcılığını son kez ifade ettiği geniş bir yağlıboya ve çizim serisi olan “ulusal Ennio'muzun yeni poliptiği” olarak tanımladığı şeyin bir bölümü olarak görüyordu .

   Neredeyse tüm kariyeri boyunca, Morlotti, konuları - kaktüsler, kafatasları, kayalar, banyo yapanlar - yaşam ve ölüm içgüdülerinin ayrılmaz bir iç içe geçmesi olarak algılanan varoluşun anlamını tamamen yoğunlaştıran döngüler halinde çalıştı. Hayatın kendisi, eserlerinin 'ana konusu'. Ancak sanata dönüştürüldüğünde hayatın artık gerçek olmadığına, daha çok hayal edildiğine, hatırlandığına ve bir sürü yeni duyguyla renklendiğine inanıyordu. Gianfranco Bruno'nun yazdığı gibi: "Görünüşün ötesinde, gerçeklik onu tasavvur eden zihinde büyür". Bu duygu fazlası sayesinde eser, izleyicileri harekete geçirebilir ve onlarda élan vital'i uyandırabilir . Morlotti, hayatın sadece bir "ruhu" değil, aynı zamanda "bedeni" olduğunun da farkındaydı ve bu nedenle resimleri kalın ve yoğun maddeden yapılmıştır.

   Morlotti, 1937'de Paris'teki Evrensel Sergide, Cézanne'ın şu anda Philadelphia Sanat Müzesi'nde tutulan Büyük Yıkananlar tablosunun güzelliği karşısında gözlerini kamaştırdığında çıplak temasını keşfetmeye başladı . Otuz yıl sonra, 1964'te Marco Valsecchi tarafından kendisiyle röportaj yapıldığında ressam, Büyük Yıkananlar'ınonda en güçlü izlenimi bırakan tabloydu: “İçimdeki bir yumruk gibiydi. O mavi, o portakallar ve o tablonun pürüzlülüğü. Cézanne ile zaten kitaplarımda tanışmıştım; ama o anda, tuvalinin önünde gözlerim ve ruhum açıldı. Onun bir Ressam olduğunu hissettim; ama aynı zamanda yalnızlığı, inatçılığı, işteki kararlılığıyla da hayat rehberi oldu (…)”. O andan itibaren Morlotti, çıplak temasıyla, ama daha da önemlisi, modeline her zaman sadık kalacağı sevgili ve sevgili öğretmeni Cézanne ile ömür boyu sürecek bir ilişkiye başladı.

   Milano'ya döndüğünde, Morlotti hemen yeniden resme başlamadı: Picasso'nun Guernica'sı da dahil olmak üzere Paris'te yaptığı keşiflerin dersini yansıtmayı ve içselleştirmeyi tercih etti.. Yeni eserler, özellikle manzaralar yaratmaya ancak iki yıl sonra başladı. Aynı dönemde “Corrente” grubuna ve ardından 1946'da “Fronte nuovo delle arti” adlı gruba katıldı. 1954'teki Venedik Bienali'nde Morlotti, olağanüstü tutku ve canlı coşkuyla dolu ilk sembolik nü serisini sergiledi. Bu nüler, kalın resimli malzemeden yapılmış bir manzaraya karşı yerleştirildi ve böylece insan ve doğa arasında panik bir kaynaşma izlenimi verdi. Bu resimler daha sonra sergide elde ettikleri zayıf başarı nedeniyle Morlotti tarafından yok edildi.

   Bu talihsiz olaya rağmen, 1955'ten 1960'ların başına kadar, Morlotti verimli bir yaratıcı dönem yaşadı ve bu onun İtalyan Gayri resmi sanatının önde gelen isimlerinden biri olarak ortaya çıkmasına izin verdi. Kendisini Adda kıyıları, mısır tarlaları, kadife çiçeği, yaprak ve bitki örtüsünün iç içe geçmesi, banyo yapanlar gibi çeşitli konuları araştırmaya adadı. Roberto Tassi'ye göre, insan figürü üzerindeki yansıma, o zamanlar zaten resminin en önemli motifiydi: “Yaşamın dramatik özü, erotizm, Morlotti'nin insan figürlerinde kendini gösteriyor. Erotizm, Morlotti'nin çalışmalarının temelidir; Varlık'a en yakın elementtir”. Erotizm, bizi hayatta tutan temel içgüdü olduğundan, ressam tarafından insan şekillerini tuvalde modellemek için itici bir güç olarak kullanılır. Ancak erotizm sadece yaratıcı bir güç değildir, ama aynı zamanda bir “aşındırıcı güç”: şekilleri yaratırken, aynı zamanda onları parçalayıp doğa ile etin artık ayırt edilemediği “çıtır çıtır ve tam bir ateşte” manzarayla harmanlıyor. Bu açıkça Eros ve Thanatos'un klasik birlikteliğinin mevcut birçok ifadesinden biridir.

   1988'de Morlotti, aynı yıl Venedik Bienali'nde ve ardından 1992'de Galleria Ruggerini'de sunduğu, “temanın parlak dirilişi” ve sanatsal araştırmasının en büyük sonucu olan yeni ve önemli bir banyo yapanlar döngüsü yarattı. ve Milano'da Zonca. Yoğun kıvamlı macun birikintileri ortadan kaldırıldıktan sonra, berrak ve dağınık bir ışığın çarptığı bu yeni şehvetli yüzücüler, sonunda hapsedildikleri şekilsiz maddeden kurtulmuş olurlar. Kadın-doğa kaynaşmasının özü artık öğelerin şiddetli ve ani bir bileşiminde değil, onlara can damarı gibi nüfuz eden saran ve hareketsiz ışıkta yatmaktadır. Testori, bu eserlerin izleyiciyi gözyaşlarına boğan olağanüstü lirizm ve şiirsel niteliklerle işaretlendiğini doğruladı. Morlotti, Marco Valsecchi'ye şunları itiraf etti: “Açıklanamayan, ancak şairlerin işleri gibi yaşanabilen o duyguyu uyandırmak istiyorum. Resim yeni, hatta korkunç bir şeyi, ama insanı ilgilendiren bir şeyi açığa vurmalıdır”. Morlotti ayrıca Cézanne'ın resimlerinin renklerine, biçimlerine ve mimarisine yeni bir hayat ve daha fazla yoğunluk verdi. İronik olarak, ile başlayan yüzyıl,Büyük Yıkananlar ve Cézanne'ın ölümü, Tre bagnanti ve büyük Fransız ressamın sadık öğrencisi Morlotti'nin ölümüyle sona erdi .