Atilla, Hun İmparatoru

    Hun Attila ( MS 434 - 453 ), Hunlar ( Türkler ) olarak bilinen göçebe halkın lideri ve kurduğu Hun İmparatorluğu'nun hükümdarıydı. Adı ‘Küçük Baba’ anlamına gelir ve bazı tarihçilere göre doğum adı değil, ‘tahtına bahşedilen bir sevgi ve saygı terimi’ olabilir. Bu isim, düşmanları ve ordularının içinden geçtiği bölgelerin genel halkı arasındaki terörle eşanlamlıydı.

    Hun İmparatoru Attila'nın Germania bölgelerine yaptığı saldırılar, nüfusu Batı Roma İmparatorluğu'nun sınırlarının ötesine taşıdı ve MS 5. yüzyılın sonlarında imparatorluğun düşüşüne katkıda bulundu. Özellikle Vizigotların akını ve daha sonra Roma'ya karşı isyanları , Roma'nın düşüşüne önemli bir katkı olarak kabul edilir. Vizigotların MS 378'de Edirne Savaşı'nda Romalılara karşı kazandığı zafer, Roma ordusunun hiçbir zaman tam olarak kurtulamadığı bir olaydı. Dahası, bu zafer Hunları Roma'yı yağmalamak için Vizigotlara ( eski düşmanları ) katılmaya teşvik etti. Roma'nın bariz zayıflığı, Attila'yı, Hunların lideri olduktan sonra, sonuçlarından korkmadan anlaşmalar ( MS 439'daki Margus Antlaşması gibi ) yapmaya ve bozmaya teşvik etti ve Roma şehirlerini ve kasabalarını geniş çapta yok etmesiyle karşılaştı . Roma ordusunun artık bir zamanlar olduğu gibi yenilmez bir savaş gücü olmadığını açıkça ortaya koyuyor .

    ATTİLA PARLAK BİR SÜVARİ VE ASKERİ LİDERDİ VE BİREYSEL KİŞİLİĞİNİN GÜCÜYLE İMPARATORLUĞUNU BİR ARADA TUTTU .

    Attila'nın ( genellikle Alanlar, Alemanni ve Ostrogotlar gibi farklı kabilelerden oluşan ) geniş bir savaşçı ordusuna komuta etme yeteneği, Romalı olmayan birliklerini kontrol altında tutmakta güçlük çeken ( en açık şekilde ) zamanının Romalı generallerinin zıttıydı. Romalı general Litorius'un Gotlara karşı yürüttüğü seferde görüldü. ( Hun müttefiklerini geçtikleri bölgelere baskın yapmaktan alıkoyamadığı MS 439'da ). Attila parlak bir süvari ve askeri liderdi, komuta eden bir varlığa sahipti ve bireysel kişiliğinin gücüyle imparatorluğunu bir arada tuttu. Hunları yalnızca zamanın en etkili savaş gücü yapmakla kalmadı, aynı zamanda on yıldan kısa bir süre içinde neredeyse sıfırdan büyük bir imparatorluk kurdu. Bu imparatorluk zirvesinde Orta Asya'dan günümüz Fransa'sına ve Tuna Vadisi boyunca uzanıyordu. MS 453'te öldükten sonra oğulları imparatorluğunu bir arada tutmaya çalıştı ama başarısız oldu ve MS 469'da parçalandı.

Erken Yaşam ve Güce Yükseliş

    Attila'nın doğum tarihi ve yeri bilinmiyor. Tarihçi Peter Heather şöyle yazıyor:

    Hunlar hakkındaki cehaletimiz şaşırtıcı. Hangi dili konuştukları bile belli değil. Elimizdeki dilbilimsel kanıtların çoğu, Attila döneminden kalma kişisel isimler - Hun hükümdarları ve yandaşları - biçiminde geldi. Ancak o zamana kadar Cermen, Hun İmparatorluğu'nun ortak dili haline geldi ve kaydedilen isimlerin çoğu ya kesinlikle ya da muhtemelen Cermendi. İranlı, Türk ve Finn - Ugor ( sonraki Macarlar gibi ) hepsinin [ Hunların dilini ] savunanları oldu, ama gerçek şu ki Hunların hangi dili konuştuğunu bilmiyoruz ve muhtemelen hiçbir zaman da bilemeyeceğiz. Hun göçünün motivasyonları ve biçimleri için elimizdeki doğrudan kanıtlar da aynı derecede sınırlıdır. [ Eski yazar ] Ammianus'a göre, 'Bütün kötülüklerin kaynağı ve tohum yatağı'nı açıklayacak hiçbir şey yoktu: Azak Denizi'nin ötesinde, donmuş okyanusun yakınında yaşayan ve oldukça anormal derecede vahşi olan Hun halkı.' O kadar şiddetliydiler ki etrafta dolaşıp insanlara vurmaları doğaldı. Hun gaddarlığının benzer görüntüleri başka kaynaklarda da bulunur.

    Günümüzde annesinin adı bazen Hungysung Vladdysurf olarak verilse de aslında adı bilinmiyor ve bu adın yakın zamanda uydurulmuş bir isim olduğu düşünülüyor. Babasının adı Mundzuk'tu ve amcası Rugila ( Rua ve Ruga olarak da bilinir ) Hunların kralıydı. Attila ve ağabeyi Bleda ( Buda olarak da bilinir ) genç bir adamken okçuluk, ata binmeyi ve atlara bakmayı ve nasıl savaşılacağını öğrendiler. Ayrıca Romalılar ve Gotlarla iş yapmalarını sağlamak için Latince ve Gotik öğretildi. Tarihçiler, Attila'nın ilk yıllarıyla ilgili kesin olarak ne kadar çok şey söylenebileceği konusunda bölünmüş durumdalar ve bazıları ( John Man gibi ), onun erken yaşamı hakkında hiçbir şeyin, hatta doğum adının bile bilinmediğini ve buna dayanarak hiçbir şeyin çıkarsanmaması gerektiğini iddia ediyor.

    Rugila'nın yerine geçecek oğulları olup olmadığı bilinmiyor ve Mundzuk, çocukların hayatlarının erken dönemlerinde ölmüş görünüyor, bu nedenle, görünüşe göre Bleda veya Attila, Rugila'nın varisi olacak ve kral olarak onun yerini alacak; bu nedenle, savaş eğitimi ve öğretimi onları liderliğin sorumluluklarına hazırlardı ( gerçi Christopher Kelly gibi bazı tarihçiler, Attila ve Bleda'nın Rugila'nın oğullarını iktidarı ele geçirme kampanyasında öldürmüş olabileceğini öne sürüyorlar ve yine Man böyle bir şey olmadığını iddia ediyor. Varsayımlar yapılmalıdır ). Her iki çocuğun da Hun savaşında bulunduğu düşünülüyor ( erken yaşlardan itibaren konseyler ve müzakereler ). Attila kral olmadan önce bile, Hunlar zorlu bir savaş gücüydü, ancak daha sonra onun yönetimi altında daha da artacaklardı. Eski raporlara göre, atları gerçekten dişleri ve toynaklarıyla savaşta onlar için savaşan uzman binicilerdi . Tarihçi ve eski ABD Ordusu Yarbay Michael Lee Lanning, Hun ordusunu şöyle anlatıyor:

    Hun askerleri, savaş kıyafetlerini hem esnek hem de yağmura dayanıklı hale getiren bol miktarda hayvansal yağla yağlanmış ağır deri katmanları giymişlerdi. Deri kaplı, çelik astarlı miğferler ve boyunlarının ve omuzlarının etrafındaki zincir zırhlar, Hun süvarilerini oklardan ve kılıç darbelerinden daha fazla korudu. Hun savaşçıları, ata binmek için mükemmel, ancak yaya olarak seyahat etmek için oldukça yararsız olan yumuşak deri çizmeler giyerlerdi. Bu, askerler için uygundu, çünkü onlar eyerde yerde olduğundan çok daha rahattı. 

    Rugila MS 433'te Konstantinopolis'e karşı düzenlenen seferde öldüğünde , liderlik Attila ve Bleda'ya geçti. Lanning yazıyor,

    Attila, komşularına, özellikle Doğu Roma İmparatorluğu'na karşı yüzlerce yıldır savaş yürüten bir orduyu miras aldı . Ruga'nın Romalılara karşı yürüttüğü operasyonlar o kadar başarılıydı ki, Roma barışı korumak için Hunlara yıllık haraç ödedi.

    Kardeşler birlikte hüküm sürdüler - her biri kendi bölgelerini ve halklarını kontrol etti - ve Lanning'in belirttiği gibi, daha önce Hunlara Roma'nın sınırlarını taciz eden diğer kabilelerle ilgilenmeleri için paralı asker olarak para ödeyen Doğu Roma İmparatorluğu ile sık sık uğraştılar. Hunların istilasını engellemek için para ödediklerini fark ettiler.

    Attila ve Bleda, MS 439'da Roma ile Margus Antlaşması'nı birlikte imzaladılar. Bu antlaşma, Roma - Hun ilişkilerinde Attila'nın ölümüne kadar aşağı yukarı sabit bir şart olacak olan barış karşılığında Hunlara ödeme yapan Roma emsalini sürdürdü.. Hunlar ve Romalılar arasında bir anlaşma MS 435'te, gençliğinde Hunlar arasında rehine olarak yaşamış, onların dilini konuşan ve onları emrine veren Romalı general Flavius ​​Aetius ( MS 391 - 454 ) tarafından imzalanmıştı. İmparatorluktaki çeşitli güç mücadelelerinde avantaj sağladı. Margus Antlaşması, Aetius'un antlaşmasını genişletti: Romalılar, Roma topraklarına kaçan tüm Hun mültecilerini geri göndereceklerine, Hunların düşmanlarıyla anlaşmalara girmeyeceklerine, adil ticaret hakları tesis edeceklerine ve tabii ki " yılda yedi yüz pound altın ödemek doğrudan Attila ve Bleda'ya" . Hunlar da kendi paylarına Roma'ya saldırmayacaklarına, Roma'nın düşmanlarıyla paktlara veya anlaşmalara girmeyeceklerine ve Tuna sınırını ve Roma İmparatorluğu'nun eyaletlerini savunacaklarına söz verdiler.

    Antlaşma sona erdi, Romalılar birliklerini Tuna bölgesinden çekip Roma'nın Sicilya ve Kuzey Afrika'daki eyaletlerini tehdit eden Vandallara karşı gönderebildiler. Hunlar, Margus Antlaşması'ndan sonra dikkatlerini doğuya çevirdiler ve Sasani İmparatorluğu'na karşı savaştılar. Ancak geri püskürtüldüler ve ana üsleri olan Büyük Macar Ovası'na doğru sürüldüler. Bir zamanlar sınırı koruyan Roma birlikleri şimdi Sicilya'ya konuşlandırılmışken, Hunlar kolay yağma için bir fırsat gördüler. Kelly, "Attila ve Bleda, filonun Sicilya'ya gittiğine dair güvenilir istihbarat alır almaz, Tuna taarruzunu başlattılar" diye yazıyor. Romalıların, Roma topraklarındaki tüm Hun mültecileri geri göndermeyerek Margus anlaşmasını ihlal ettiğini iddia ettiler ve ayrıca, bir Romalı piskoposun Hun mezarlarına saygısızlık etmek ve değerli mezar eşyalarını çalmak için Hun topraklarına gizli bir gezi yaptığını iddia ettiler. Bu piskopos onlara teslim oldu.

    ATTİLA VE BLEDA ORDULARINI SINIR BÖLGELERİNDEN GEÇİRDİLER VE İLİRYA EYALETİNİN ŞEHİRLERİNİ YAĞMALADILAR.

    Theodosius, generali Flavius ​​Aspar'ı Attila ve Bleda ile müzakere etmesi için gönderdi, ancak bunun bir faydası olmadı. Attila, Aspar'a son zamanlarda rahatsız edilmiş mezarları gösterdi, ancak bunların kimin mezarları olduğunu, onları kimin rahatsız ettiğini veya onlardan ne alınmış olabileceğini söylemenin bir yolu yoktu. Hiçbir suç kanıtı olmayan Aspar, piskoposu Hunlara teslim etmeyi reddetti ve ayrıca Roma topraklarında Attila ve Bleda'dan saklanan Hun mültecileri hakkında hiçbir bilgisi olmadığını iddia etti. Hunlar ısrar etti, Aspar buna uyamadı ve müzakereler çıkmaza girdi. Aspar, bu gelişmeleri Theodosius'a bildirmek için Konstantinopolis'e döndü, ancak görünüşe göre yakın bir Hun istilası tehdidi olduğunu hissetmemiş. Söz konusu mülteciler, Attila'nın yönetiminden kaçan ve ona karşı isyan çıkaramadan geri dönmesini istediği Hunlardı. Görünüşe göre, Margus şehri Hunların eline geçti, bu yüzden Aspar'ın onu ve mültecileri ilk etapta teslim etmesi daha iyi olurdu.

    Ancak bunu yapmadı ve anlaşmanın bozulduğunu düşünen Attila savaş için seferber oldu. Aspar, MS 441 yazında Konstantinopolis'e geri dönerken, Attila ve Bleda ordularını sınır bölgelerine sürdüler ve çok karlı Roma ticaret merkezleri olan İlirya eyaletinin şehirlerini yağmaladılar . Daha sonra, o şehre gidip ( onlara kapıları açan piskoposun yardımıyla ) onu yok ederek Margus Antlaşması'nı daha da ihlal ettiler. II. Theodosius ( MS 401 - 450 ) daha sonra anlaşmanın bozulduğunu ilan etti ve Hun saldırısını durdurmak için eyaletlerdeki ordularını geri çağırdı. Attila ve Bleda, Roma'nın başkenti Konstantinopolis'in 20 mil yakınına kadar Roma şehirlerini yağmalayarak ve yok ederek tam ölçekli bir işgalle karşılık verdi. Naissus şehri, doğum yeri Roma imparatoru Büyük Konstantin yerle bir edildi ve ardından bir asır daha inşa edilmedi. Hunlar , Roma ordusunda hizmet ettikleri zamanlardan Roma kuşatma savaşı hakkında çok şey öğrenmişlerdi ve bu bilgiyi ustalıkla uygulamaya koyarak, Naissus gibi tüm şehirleri kelimenin tam anlamıyla haritadan sildi. Saldırıları çok daha başarılıydı çünkü tamamen beklenmedikti. II. Theodosius, Hunların anlaşmayı sürdüreceğinden o kadar emindi ki, aksini öneren herhangi bir konseyi dinlemeyi reddetti. Lanning bu konuda şu yorumu yapıyor :

    Attila ve kardeşi anlaşmalara çok az, barışa ise daha da az değer veriyordu. Tahta geçer geçmez, Roma'ya ve yollarına çıkan herkese karşı Hun saldırısına yeniden başladılar. Önümüzdeki on yıl boyunca Hunlar, bugün Macaristan, Yunanistan , İspanya ve İtalya'yı kapsayan toprakları işgal etti . Attila, ele geçirilen zenginlikleri anavatanına geri gönderdi ve askerleri kendi ordusuna alırken, çoğu kez istila edilen kasabaları yakıp sivilleri öldürdü. Savaş, Hunlar için kazançlı çıktı, ancak görünüşe göre servet onların tek amacı değildi. Attila ve ordusu gerçekten savaştan zevk alıyor gibiydi, askeri hayatın zorlukları ve ödülleri onlar için çiftçilik yapmaktan veya hayvancılıkla uğraşmaktan daha çekiciydi. 

    II. Theodosius, yenildiğini fark etti, ancak tam bir yenilgiyi kabul etmek istemedi, şartlar istedi; Roma'nın Hunları daha fazla yıkımdan korumak için ödemesi gereken meblağ üç kattan fazlaydı. Tarihçi Will Durant şöyle yazıyor: "Doğu İmparatorluğu'ndan II. Theodosius ve Batı İmparatorluğu'ndan III. Tuna Taarruzu'ndan sonra, Attila ve Bleda birliklerini evlerine, Büyük Macar Ovası'na götürdüler ve burada Bleda daha sonra tarihsel kayıtlardan kayboldu. Kelly, "en güvenilir Roma hesabı", saldırıdan üç yıl sonra "Hunların kralı Bleda'nın kardeşi Attila'nın komploları sonucu öldürüldüğünü" yazan Priscus'tan alıntı yapıyor.

Attila'nın Erken Hükümdarlığı ve Honoria'nın Önerisi

    Gotların hâlâ mevcut olan tek eski anlatımını yazan tarihçi Jordanes ( MS 6. yüzyıl ), Attila'yı uzun uzadıya anlatarak Hunlarla olan etkileşimlerini içerir:

    O, ulusları sarsmak için dünyaya gelen, tüm toprakların belası olan ve kendisi hakkında yurtdışında yayılan söylentilerle tüm insanlığı bir şekilde korkutan bir adamdı. Yürüyüşünde kibirliydi, gözlerini sağa sola deviriyordu, öyle ki gururlu ruhunun gücü vücudunun hareketinde kendini gösteriyordu. Gerçekten de bir savaş aşığıydı, ancak eylemde ölçülüydü; nasihatte kuvvetli, yalvaranlara karşı lütufkâr ve bir zamanlar himayesi altına alınanlara karşı müsamahakârdır. Boyu kısaydı, geniş bir göğsü ve büyük bir kafası vardı; gözleri küçüktü, sakalı inceydi ve kır serpilmişti. Düz bir burnu ve aslını ortaya koyan esmer bir teni vardı.

    Attila neredeyse her zaman at sırtında kalabalıkları katleden gaddar bir savaşçı olarak temsil edilse de, aslında Attila ile gerçekten tanışan ve yemek yiyen Romalı yazar Priscus'un sunduğu gibi, aslında daha karmaşık bir bireydi. Tarihçi Will Durant ( Priscus'unkiler gibi eski hesaplardaki açıklamaları takiben ) Attila hakkında şöyle yazar:

    Diğer barbar fatihlerden, zorlamadan çok kurnazlığa güvenme konusunda farklıydı. Majestelerini kutsamak için halkının kafir hurafelerini kullanarak hükmetti; zaferleri, belki de kendisinin uydurduğu gaddarlığının abartılı öyküleriyle hazırlandı; sonunda Hıristiyan düşmanları bile ona " Tanrı'nın belası " dediler ve onun kurnazlığından o kadar korktular ki, onları yalnızca Gotlar kurtarabilirdi. Ne okuyabilir ne de yazabilirdi ama bu onun zekasını azaltmadı. O bir vahşi değildi; bir onur ve adalet duygusuna sahipti ve sık sık Romalılardan daha yüce gönüllü olduğunu kanıtladı. Sade yaşadı ve giyindi, ölçülü bir şekilde yiyip içti ve lüksü altın ve gümüşlerini sergilemeyi seven astlarına bıraktı. Mutfak eşyaları, koşum takımları ve kılıçlar ve eşlerinin becerikli parmaklarını kanıtlayan narin işlemeler. Attila'nın birçok karısı vardı, ancak Ravenna ve Roma'nın bazı çevrelerinde popüler olan bu tek eşlilik ve sefahat karışımını küçümsedi. Sarayı , zemini ve duvarları rendelenmiş kalaslarla kaplı, ancak zarif bir şekilde oyulmuş veya cilalanmış ahşapla süslenmiş ve soğuğu dışarıda tutmak için halılar ve derilerle güçlendirilmiş devasa bir kütük evdi.

    Durant'ın not ettiği "kafir batıl inançları" arasında, Roma savaş tanrısı Mars tarafından kendisine bırakıldığını iddia ettiği Attila'nın taşıdığı savaş kılıcı da var . Jordanes'e göre bu kılıç tesadüfen keşfedildi:

    Bir çoban, sürüsünden bir düvenin topalladığını görünce ve bu yara için bir neden bulamayınca, endişeyle kan izini takip etti ve sonunda otları kemirirken farkında olmadan çiğnediği bir kılıca geldi. Onu kazıp doğruca Attila'ya götürdü. Bu armağana sevindi ve hırslı biri olarak tüm dünyanın hükümdarı olarak atandığını ve Mars'ın kılıcı sayesinde tüm savaşlarda üstünlüğün kendisine sağlandığını düşündü. 

    ATTİLA, ROMA'YI ZAYIF BİR DÜŞMAN OLARAK GÖRDÜ VE MOESİA BÖLGESİNİ YENİDEN İŞGAL EDEREK 70'TEN FAZLA ŞEHRİ YOK ETTİ.

    Attila, Roma'yı zayıf bir düşman olarak gördü ve bu nedenle MS 446 veya 447'den başlayarak Moesia bölgesini ( Balkan bölgesi ) yeniden işgal etti, 70'ten fazla şehri yok etti, hayatta kalanları köle olarak aldı ve ganimeti kalesine geri gönderdi. Buda şehri ( muhtemelen günümüz Macaristan'ında Budapeşte, ancak bu iddiaya bazı tarihçiler tarafından itiraz edilmiştir ). Yenilmez olarak görülüyordu ve Durant'ın sözleriyle, "Doğu'nun kanını doyasıya çeken Attila, Batı'ya döndü ve savaş için alışılmadık bir bahane buldu" . MS 450'de Valentinianus'un kız kardeşi Honoria, Romalı bir senatörle görücü usulü evlilikten kaçmaya çalışıyordu ve nişan yüzüğüyle birlikte Attila'ya bir mesaj göndererek ondan yardım istedi. Evlilik gibi bir şeye asla niyet etmemiş olsa da, Attila, mesajını ve yüzüğünü bir nişan olarak yorumlamayı seçti ve çeyizi için Batı İmparatorluğu'nun yarısı olarak şartlarını geri gönderdi. Valentinianus, kız kardeşinin ne yaptığını öğrendiğinde, Attila'ya haberciler göndererek bunun bir hata olduğunu ve müzakere edilecek bir evlilik teklifi, evlilik ve çeyiz olmadığını söyledi. Attila, evlilik teklifinin meşru olduğunu, kabul ettiğini ve gelinine sahip çıkacağını ileri sürdü ve ordusunu Roma'ya yürümek için seferber etti.

Galya ve Kataluan Ovaları Savaşı

    451'de, Jordanes gibi kaynaklar bu rakamı yarım milyon olarak belirlemesine rağmen, muhtemelen yaklaşık 200.000 kişilik bir orduyla fetihlerine başladı. Gallia Belgica eyaletini ( günümüz Belçika'sı ) kolayca aldılar ve araziyi tahrip etmek için ilerlediler. Attila'nın bir fetihten geri çevrildiği tek zaman Sasanilerdi ve katliam ve yenilmezlik konusundaki ünü, Galya'da ilerlerken ondan önce geldi. Durant'ın yazdığı

    Tüm Galya dehşete kapılmıştı; burada Sezar gibi uygar bir savaşçı yoktu , hiçbir Hıristiyan... bu korkunç ve iğrenç Hun'du, flagellum dei [ Tanrı'nın Kırbacı ], meslekleri ve yaşamları arasındaki muazzam mesafe nedeniyle hem Hıristiyanları hem de putperestleri cezalandırmak için gelmişti. 

    Hunların vahşet ve ayrım gözetmeyen katliam konusundaki ünü iyi biliniyordu ve bu topraklardaki insanları taşıyabildikleri her şeyle canlarını kurtarmak için kaçmaya gönderdiler. Romalı yazar Ammianus Marcellinus ( MS 330 - 391 ), History of Rome adlı eserinde Hunlar hakkında şunları yazmıştır :

    Hun ulusu, vahşi yaşamda diğer tüm barbarları geride bırakıyor. Ve [ Hunlar ] sadece insan suretinde ( çok çirkin bir modelde ) olsalar da, uygarlıkta çok az ilerlemişlerdir. Yemeklerini hazırlarken ne ateş kullanırlar, ne de başka bir tat kullanırlar, tarlada buldukları köklerle ve her türlü hayvanın yarı çiğ etleriyle beslenirler. Yarı çiğ diyorum, çünkü kendi baldırları ile atlarının sırtları arasına yerleştirerek bir nevi pişmişlik veriyorlar. Saldırıya uğradıklarında, bazen normal savaşa girerler. Sonra sütunlar halinde kavgaya girerek, havayı çeşitli ve uyumsuz çığlıklarla doldururlar. Bununla birlikte, daha sık olarak, düzenli bir savaş düzeninde savaşmazlar, ancak hareketlerinde son derece hızlı ve ani davranarak dağılırlar ve sonra hızla gevşek bir dizi halinde tekrar bir araya gelirler, geniş ovaları kasıp kavururlar ve surların üzerinden uçarlar. düşmanlarının kampını neredeyse düşman onların yaklaştığının farkına varmadan yağmalıyorlar. Savaşçıların en korkunçları oldukları kabul edilmelidir, çünkü mile takdire şayan bir şekilde takılmış keskinleşmiş kemikleri olan füze silahlarıyla uzaktan savaşırlar. Kılıçlarla yakın dövüş halindeyken, kendi güvenliklerini düşünmeden savaşırlar ve düşmanları kılıçların saldırısını savuşturmaya niyetliyken, onun üzerine bir ağ atarlar ve uzuvlarını öylesine dolaştırırlar ki, yürüme ve ata binme gücünü kaybeder. 

    Hun ordusu, ne merhamet dileyen ne de sunan düşmanlarını hızla vuran muazzam bir süvari birliğiydi. Lanning şöyle yazıyor:

    Hareket kabiliyetine ve şok etkisine güvenen Attila, askerlerini nadiren yakın ve sürekli çatışmaya adadı. Ok menziline girene kadar birliklerini gizlemek için araziyi kullanarak düşmanına yaklaşmayı tercih etti. Bir rütbe, savunucuların kalkanlarını kaldırmasına neden olmak için yüksek açılardan ateş ederken, bir diğeri doğrudan düşman hatlarına ateş etti. Yeterince zayiat verdikten sonra, Hunlar hayatta kalanların işini bitirmek için yaklaştı. 

    Hiçbir generalin Attila komutasındaki Hun kuvvetleriyle çarpışmaya özellikle hevesli olmamasında şaşılacak bir şey yok. Kelly, Hunların nasıl "hiçbir yerde yokmuş gibi göründüklerini ve arkalarında yalnızca yıkım bırakarak eriyip gittiklerini. Etkili bir erken uyarı sistemi kurmak imkansızdı" not eder. Attila, Trier ve Metz'i karşı koymadan aldı, vatandaşları katletti ve ardından yoluna çıkan her şeyi yok ederek yoluna devam etti. Sonunda, Hun stratejisini ve taktiklerini anlayan Flavius ​​Aetius komutasındaki Romalıların ve Kataluan Ovalarında I. Theodoric ( MS 418 - 451'de hüküm sürdü ) komutasındaki Vizigotların birleşik kuvvetleri tarafından savaşta karşılandı. Bu angajman Kataluan Çayırları Muharebesi veya Chalons Muharebesi olarak bilinir ve tarihteki en kanlı askeri çatışmalardan biri ve ilk kez Attila kuvvetleri bir Avrupa işgalinde durduruldu. Tarihçi Jack Watkins savaşı şöyle anlatıyor:

    Yüksek bir yeri işgal eden Romalılar, Hunları şaşkınlık içinde hızla geri püskürtmeyi başardılar ve Attila, savaşa geri dönmeleri için onlara nutuk atmak zorunda kaldı. Şiddetli göğüs göğüse çarpışma sırasında Vizigotların Kralı Theodoric öldürüldü. Ancak Vizigotların cesaretini kırmak yerine, krallarının ölümü onları öfkelendirdi ve öyle bir ruhla savaştılar ki, Hunlar gece çökerken kamplarına geri sürüldü. Hunlar birkaç gün boyunca kamplarından ayrılmadı, ancak okçuları Romalıları uzak tutmayı başardı. Hüsrana uğramış Vizigotların firar etmesi, Attila'nın ordusunu savaş alanından ve ganimet vagonlarını sağlam bir şekilde çekmesine izin verdi. Romalılar onu takip etmedi; ama yenilmezlik havası paramparça olmuştu. 

İtalya'daki Kampanya

    Attila işgalinde durdurulmuş olsa da neredeyse yenilmişti. Ancak Romalılar zaferi ilan ettiler ve Attila'nın artık başka birini taciz etmesi umuduyla evlerine döndüler. Ancak MS 452'de İtalya'yı işgal etmek için geri döndü ve kendisine evlenme sözü veren gelini aldı. Galya'da olduğu gibi burada da geniş bir yıkım alanı yaydı ve böylece Aquileia şehrini bir daha asla ayağa kalkmayacağını, kimsenin nerede durduğunu bile bilmediği şekilde tamamen yağmaladı.. İtalya halkı, kendilerinden önceki Galyalılar gibi, Hun istilasından dehşete kapılmıştı ama şimdi, önceki yılın aksine, Aetius'un Attila'yı durduracak kadar güçlü bir ordusu yoktu. Nüfusun tamamı daha güvenli bölgeler için şehirlerinden ve köylerinden kaçtı ve aslında Venedik şehri bataklıklardan çıkıp "Köprüler Şehri" ( diğer isimlerin yanı sıra ) haline geldi. Attila'nın ordusundan kaçan insanlar, Attila'nın atlayacağını düşündükleri sulu bölgelerde bulabildikleri sağlam zemine sığındılar. Akıllıca bir seçim yaptılar, çünkü Attila'nın güçleri lagünlerden kaçındı ve daha çekici alanlara doğru ilerledi.

    VALENTİNİANUS, PAPA I. LEO'YU BİR DELEGASYONLA ATTİLA'NIN ŞARTLARINI ARAMASI İÇİN GÖNDERDİ, ANCAK BU GÖRÜŞMENİN AYRINTILARI BİLİNMİYOR.

    Kimsenin bilmediği sebeplerden dolayı Hunlar Po Nehri'nde durdular. İki yılın büyük bir bölümünde İtalya'yı bir kıtlık sarmıştı ve büyük olasılıkla Attila'nın erzakları bitmişti. Attila'nın ordusunda onu planlarından vazgeçmeye zorlayan veba salgını da öne sürüldü . Dahası, adamlarının onu Roma'yı yağmalamaya devam etmemesi konusunda uyardığı öne sürülüyor. Gotik komutan I. Alaric ( MS 394 - 410 ) MS 410'da Roma'yı yağmalamış ve kısa bir süre sonra ölmüştü; batıl inanç, Alaric'in ölümünün böylesine prestijli bir şehre yaptığı saldırının doğrudan bir sonucu olduğunu öne sürüyordu. Attila ile Roma arasında bir tür barış anlaşması yapılmış olması da mümkündür. Valentinianus, Papa I. Leo'yu bir delegasyonla Attila'nın şartlarını araması için gönderdi, ancak bu görüşmenin ayrıntıları bilinmiyor. Açık olan tek şey, I. Leo ve delegeleriyle yaptığı görüşmenin ardından, Attila'nın geri dönüp Macaristan'daki kalesine çekildiğidir.

Atilla'nın Ölümü

    Honoria'yı ve çeyizi hatırlayıp hatırlamadığı bilinmiyor ( Durant ve diğerleri, kendisine gönderilmediği takdirde Honoria için İtalya'ya dönmekle tehdit ettiğini iddia ediyor, ancak bu birincil kaynaklardan net değil ), ancak kısa süre sonra karısı olacak, MS 453'te Ildico adında yeni bir genç aldı.. Durant, "Düğünü yiyecek ve içeceklere alışılmadık bir hoşgörüyle kutladı. Ertesi gün genç karısının yanında yatakta ölü bulundu; bir kan damarı patlamış ve boğazındaki kan onu boğarak öldürmüştü" diye yazıyor.. Büyük İskender'de olduğu gibi, Attila'nın ölümünün alternatif versiyonları önerildi, ancak Durant'ın versiyonu, ilk verilen ve en güvenilir olarak kabul edilen Priscus'un versiyonunu takip ediyor. Diğer versiyonlar arasında Attila'yı öldürten Doğu imparatoru Marcian'ın ( MS 450 - 457 ) yer aldığı bir komplo olan Ildico tarafından suikast ve çok fazla içki içmekten alkol zehirlenmesi veya yemek borusu kanaması nedeniyle kazara ölüm yer alıyor.

    Tüm ordu, liderlerinin kaybından dolayı yoğun bir kedere kapıldı. Attila'nın atlıları yüzlerini kana buladılar ve onun vücudunu tutan çadırın etrafında sabit bir daire çizerek ağır ağır ilerlediler. Kelly, Attila'nın ölümünün sonrasını şöyle anlatıyor:

    Romalı tarihçi Paniumlu Priscus'a göre, onlar [ ordunun adamları ] uzun saçlarını kesmişler ve yanaklarını kesmişlerdi, "böylece tüm savaşçıların en büyüğünün yası erkeklerin gözyaşlarıyla ya da kadınların feryadıyla değil." Bunu keder, ziyafet ve cenaze oyunlarıyla dolu bir gün izledi; antik dünyada uzun bir geçmişi olan bir kutlama ve ağıt kombinasyonu. O gece, Roma imparatorluğunun sınırlarının çok ötesinde, Attila gömüldü. Cesedi üç tabutun içine yerleştirildi; en içteki altınla, ikincisi gümüşle ve üçüncüsü demirle kaplıdır. Altın ve gümüş, Attila'nın ele geçirdiği ganimeti sembolize ederken, sert gri demir onun savaştaki zaferlerini hatırlattı .

    Efsaneye göre, daha sonra bir nehir yönlendirildi, Attila nehrin yatağına gömüldü ve ardından sular, bölgeyi örtmek için üzerinden akmaya bırakıldı. Cenaze törenine katılanlar, mezar yeri hiç ortaya çıkmasın diye öldürüldü. Kelly'ye göre, takipçilerini şimdiye kadar getiren ve onlar için çok şey başaran büyük savaşçının cenaze törenlerinin bir parçası oldukları için "bunlar da onurlu ölümlerdi".

    Cenazesinin ardından imparatorluğu, en büyük pay için birbirleriyle savaşan, kaynaklarını israf eden ve krallığın parçalanmasına izin veren oğulları arasında bölündü. Attila'nın ölümünden sadece 16 yıl sonra, MS 469'da imparatorluk gitmişti. Ancak Attila'nın anısı, tüm zamanların en büyük askeri liderlerinden biri olarak yaşıyor. Ölümünden beri bir savaşçı - kralın özü olarak tasvir edilmiştir ve son tasvirler bu geleneksel imajı takip etmektedir. Ona atıfta bulunan dramatik uzun metrajlı filmler, geçerken bile onu güçlü bir savaşçı olarak sunar ve hatta MS 2006'dan kalma Hollywood komedisi Müzede Gece'de Hun Attila zorlu bir güç olarak tasvir edilir. Lanning şöyle yazıyor:

    Hun Attila, çağının en büyük savaş kaptanıydı, ünü, Tanrı'nın Kırbacı'ndan hem korkan hem de ona saygı duyan düşmanlarını dehşete düşürüyordu. Bin beş yüz yılı aşkın bir süre sonra, adı saldırgan süvariler ve savaşçı değerleri ile eşanlamlı olmaya devam ediyor. 

    2014 yılının Mart ayında, Attila'nın mezarının şu anda Attila'nın başkenti Buda'nın bir bölümünü oluşturduğu düşünülen Macaristan'ın Budapeşte şehrinde keşfedildiği bildirildi . Buluntu büyük ilgi uyandırdı ve hatta araştırmacılardan birinin raporlarda şöyle dediği aktarıldı: "Aslında burası kesinlikle kudretli Attila'nın dinlenme yeri gibi görünüyor, ancak bunu doğrulamak için daha fazla analiz yapılması gerekiyor. ” Mezarı keşfettiği iddia edilen ekipte yer almayan başkaları tarafından yapılan daha ayrıntılı analizler, iddianın bir aldatmaca olduğunu ortaya çıkardı. Alimler, Attila'nın bir nehrin altına gömülme hikayesine genellikle şüpheyle yaklaşsalar da, bunun için bir emsal var. Mezopotamya kralı Gılgamış ayrıca bir nehrin, Fırat Nehri'nin altına gömüldüğü söylendi ve bu uzun süre bir efsane olarak kabul edildi. Ancak MS 2003 yılının Nisan ayında, bir Alman arkeolog ekibi Gılgamış'ın Mezarı'nı tam da eski metinlerin söylediği yerde keşfettiklerini iddia ettiler.

    Fırat'ın eski nehir yatağı içinde ve çevresinde mıknatıslanmayı içeren modern teknoloji kullanılarak yürütülen arkeolojik kazılar, Gılgamış Destanı'nda anlatılan büyük kralın mezarı dahil bahçe çitlerini, özel binaları ve yapıları ortaya çıkardı. Efsaneye göre Gılgamış, ölümü üzerine sular ayrıldığında Fırat'ın dibine gömüldü. Attila'nın zamanına çok daha yakın olan I. Alaric'in, MS 410'da ölümünden sonra İtalya'daki Busento Nehri'nin sularının altına gömüldüğü, suların yönü değiştirilip yataklarına geri döndürüldüğü söylendi. Attila'nın cenazesiyle ilgili antik kaynaklara göre, o da bir nehrin altına gömüldü ve sonra yönü değiştirilerek mezarı örtmek için geri getirildi. Gılgamış öyküsündeki mezar emsali ve Alaric'in gömülmesine ilişkin rapor dikkate alındığında, büyük savaşçı Hun Attila'nın son dinlenme yeri hakkındaki öyküleri göz ardı etmek ve onun başka bir yere gömüldüğünü iddia etmek tedbirsizce görünebilir. Mezarının nerede olduğu ve hangi hazineleri içerdiği bilinmiyor. Bununla birlikte, mezarının keşfinin hikayesine dünya çapındaki ilgi, Attila'nın hâlâ insanların hayal gücü üzerinde ne kadar büyük bir etkiye sahip olduğunun bir kanıtıdır. O, bugüne kadar antik tarihin en ilginç ve ilgi çekici figürlerinden biri olmaya devam ediyor ve adı hala durdurulamaz bir güç kavramıyla ilişkilendiriliyor.