Eğlence İçin Bile Yalan Etmeyin!

    Ebû Dâvud'dan (4972) rivayet edilen bir hadîs-i şerîfte Rasûlullah (sallallahu aleyhi vesellem) şöyle buyurmuştur:

   ‘İnsanları güldürmek için yalan söyleyip de yalan söyleyene yazıklar olsun. Vay ona! Yazık ona!’. Konuşmadaki doğruluk, kişinin kişiliğinin kalitesini yansıtır. Bir Müslümanın sözleri yalanlardan ve yarı gerçeklerden arınmış olmalıdır, çünkü aksi takdirde doğrulukla gelişmesi beklenen hayatını karartacaktır.

   Ne zaman yalan söyleme eğilimindeyiz? Kendimizi cezalardan veya suçluluktan kurtarmak, hatalarımız için başkalarını suçlamak veya insanları güldürmek. Bazen insanlar daha önce söylenen bir yalanı pekiştirmek için yalan söylerler. Hangi sebeple olursa olsun, İslam yalanı ve aldatmayı kabul etmez. İbn Abbâs'ın rivayet ettiği bir hadis-i şerifte Rasûlullah (sallallahu aleyhi vesellem) şöyle buyurmuştur: "Kim görmediği bir rüya gördüğünü iddia ederse, gördüğü iki arpa tanesinin arasına bir düğüm atması emredilir. yapamayacak; Ve bir kimse, kendisini (dinlemeyi) sevmeyen bir topluluğun sözünü işitirse veya ondan kaçarsa, kıyamet günü kulaklarına erimiş kurşun dökülür; Kim bir resim yaparsa, Kıyamet Günü azap görecek ve o resme bir can koyması emredilecektir. ki bunu yapamayacak." (Buhari: Cilt 9 Kitap 87 Hadis 165)

   Çok azı dışında çoğumuz münafıkların özelliklerini sıralayabiliriz. Çoğu zaman, günlük hayatımızdaki ikiyüzlülüğün izlerini içimize bakma ve fark etme konusunda başarısız oluruz. Peygamber bir hadisinde münafığın özelliklerini açıklar. Abdullah bin Amr (r.a.)'den rivâyete göre: Peygamber (s.a.v.) şöyle buyurmuştur: "Kim şu dördüne sahipse saf münafıktır ve kimde şu dört huydan biri varsa, vazgeçinceye kadar bir nifak özelliği vardır. Ne zaman emanet edilse ihanet eder. Ne zaman konuşsa yalan söylüyor. Ne zaman ahit yapsa, hain olur. Ne zaman kavga etse çok ihtiyatsız, kötü ve aşağılayıcı davranır.” (Buhari: Cilt 1 Kitap 2 Hadis 33).

   Bir hikaye var. Bir anne, arkadaşının kalemini çalan oğlunu    azarlamadı. Hırsızlığın ciddiyeti konusunda onu aydınlatmaya zahmet etmedi. Sonunda arkadaşlarının diğer birçok aletini çalmaya başladı. Büyüyüp o ülkenin kötü şöhretli bir hırsızı oldu. Pek çok hırsız, mağaza hırsızı ve yankesicinin hikayesi de benzer olabilir. Hırsızlığa ve yalana alışmış olanlar, bulundukları yerde onu bırakmazlar. Dikkatli bir şekilde uyarılırlarsa ve zamanında tavsiye edilirlerse, çoğu kötü şöhretli suçlulara dönüşmekten kaçınabilirdi.

   Birçoğumuz o munchkinlere yalan söylüyoruz. Süt içmedikleri, yemek yemedikleri, uyumadıkları zaman onları hayalet ya da peri masallarıyla korkuturuz. İşleri halledeceğimize söz veririz ve sonra yeminimizi tutamayız. Bunlara tanık olarak büyürler ve aldatmanın ve yeminleri bozmanın hayatın bir parçası olduğunu ve bunu yapmakta yanlış bir şey olmadığını anlarlar.  Dikkatli, dürüst ve hayatta sözlerine sadık olan bu tür ebeveynlerin çocukları çok nadiren böyle bir uçuruma düşer.

   Ebu Hureyre'den rivayet edilen bir başka hadiste Peygamber (sallallahu aleyhi vesellem) "Kişiye her duyduğunu söylemesi yalan olarak yeter" buyurmuştur . Genellikle yalan söyleme eylemini önemsizleştiririz. Başkalarını yargılarken, bireyleri ifade ederken, evlilik teklifleri ararken ve hatta başörtülü ilişkilerde, ya küçük ya da büyük yalan söyleme eğilimindeyiz. Bunlar ne tevbemizde, ne de Allah'tan mağfiret dileyerek ortaya çıkmazlar. Bunun nedeni, ciddiyetine kulak asmamamızdır.

   Esma (ra)'nın rivayet ettiği bir hadiste , bir hanımın Peygamber (Allah'ın barış ve nimetleri onun üzerine olsun) ile konuşmasına bakın 
. Bir hanım, “Ey Allah'ın Resulü! Kocamın başka bir karısı daha var, onun vermediğini (onu kızdırmak için) bana verdiğini iddia etmem günah mı?” Resulullah (s.a.a) kendisine verilmeyen şeyin kendisine verildiğini zanneden kimse, iki batıl elbise giyen (yalancı) gibidir.” buyurmuştur. 
 (Buhari: Cilt 7, Kitap 62, Sayı 146)

   Peygamber (s.a.v.)'in izahı ne kadar incedir. İslam yalan yere yemin etmeyi büyük günahlardan sayar. Günümüzde, birçok inananın yalanlara daldığını görün. Gerçek bir mümin için gerçekten yürek burkan bir manzaradır.

  Ebû Bekir (ra)'den rivayet edilen bir hadis-i şerifte Rasûlullah (sallallahu aleyhi vesellem) şöyle 
buyurmuştur : "Günahların en büyüğü, Allah'a ortak koşmak, ana-babaya zulmetmektir. yalancı şahitlik yapmak." Bunu üç kez tekrarladı ya da “….yanlış bir ifade” dedi ve biz söylemeyi bırakmasını dileyene kadar bu uyarıyı tekrarlamaya devam etti. 
(Buhari: Cilt 9, Kitap 84, Hadis 54)

   Sevgili Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şaka olarak dahi yalan söylememiştir. Tarih, 
 peygamberlik öncesi hayatında da kusursuz bir şekilde doğru olduğunu gösteriyor . Doğruluk, Peygamberlerin 'alametlerinden' biridir. Peygamberler, söyledikleri ve vaaz ettikleri şeyler nedeniyle inanmayanlar tarafından tenkit edilseler de, hiçbirinin şahsiyeti sorgulanmamıştır. Bunun sebebi, hayatlarında gözlemledikleri katı doğruluk ve adaletten başka bir şey değildir. Biz o Peygamberlerin takipçileriyiz ve onların misyonunu – da'wah'ı (vaaz etme) ilerletmekle yükümlüyüz. Doğruluk, bir da'ee'nin (vaizin) en iyi nitelikleri arasındadır. Bu kaybolursa, geri kalan her şey boştur.

   Cahilliğimizden veya unutkanlığımızdan dolayı meydana gelen herhangi bir yanlışlık, Rahmân olan Rabbimiz tarafından bağışlanabilir. Bilerek yaşananlar için, yüreğimizin derinliklerinden O'na tövbe etmemiz gerekir. Gerçek olmayan hiçbir şey söylemeyeceğimize veya dahil olmayacağımıza dair söz vermeliyiz. Ve aklımıza kazımamız gerekiyor: “Hayatımda hiç kimseden gerçeği söylemekten, doğrulamaktan ve uygulamaktan korkmayacağım”. 

Unutma, yalan söyleyen çoğu insan, bundan paçayı sıyırdığını düşünür.