Ay metastazı

    Geceleri pencereyi açıyorum ve ayın gelip yüzünü benimkine bastırmasını istiyorum. Bana nefes al. Dil kapısını kapatın ve aşk penceresini açın. Ay kapıyı değil, sadece pencereyi kullanacaktır.

(Mevlana)

   Dün gece ayı gözlerimin arasına yerleştirdim, ince grimsi tül bulutları onu çok nazikçe sardı. Aç bir ağızdaki şekerleme gibi yavaş yavaş beynimde eridi. Nöronlarım ay ışığında yumuşak bir şekilde parladı ve dürtüleri daha romantik ve yansıtıcı bir şekilde işlemeye başladı. Uzaktaki operasyon istasyonlarına sinyalizasyon artık ay gibi yumuşamıştı. Optik sinirlerdeki görüntü alıcıları her şeyi mavimsi doku tonlarında yorumladı ve yoldan geçenler ürkütücü bir başka dünya gibi parladı. Geçen akşam ay baklavası cızırtılı beynimde çözüldüğünde, kuru şehir kaldırımının ortasında tropik bir esinti, kumlu sahiller, orman şarkılarının hissi vardı.

   O gün her zamanki zihinsel kelime oyunlarımı oynuyordum. Mantıksal yorumlar ve bilginin ne olduğu bütün gün bana saldırmıştı, anlamların, muhakemelerin gerçek deneyimle nasıl ilişkili olduğunu merak ediyordum. Düşündüğümüz ve konuştuğumuz dillerde kaç kelime var diye düşünürken? Gerçekten tarif ettikleri şeyler nelerdir? Ay sarhoş bir beynin etkisi altında, yoğun trafikte sürerken düşüncelerimi hatırladım.

   Alay sırasında kuyruklarını yakalayan filler gibi, kişinin zihninin girintilerinde bulunan yüz mil uzunluğundaki kelime satırlarını gözümde canlandırdım. Sonra düşündüm ki, tüm kütüphanelerin kitap raflarında, kitap depolarında ve unutulmuş çatı katlarında trilyonlarca kat daha fazla kelime var.

   "Hepsi paketli" dedim kendi kendime - birilerinin gözlerinden bakan ışık huzmeleriyle hayata, efsaneye ve inanca kavuşturulmayı bekleyen düzgün siyah ve beyaz demetler halinde. Hepsi farklı kategorilere ayrılmıştır; ölçen ve öngören şeyler –bilim; nereden ve nereye hakkında düşünceler topluluğu -felsefe. Ve elbette her şey alt kategorilere ayrılmıştır. Her türden el kitabı vardır: yemek pişirme, iş, seks, görgü kuralları ve araba tamiri için. Uzayda tasarlanan her şey için kelimeler, kitaplar, farklı okullar, farklı görüşler, hakim ve azınlık eğilimleri vardır. Bataklıktaki vahşi sivrisinekler gibi zihnimizde vızıldayan birçok kelimede yakalanan sonsuz düşünceler.

   Yavaş trafikte, iç dünyalar hakkında ölçülemeyen birçok kitap, sembol kitapları, süptil, tarif edilemez olanı çizen kitaplar hakkında düşünmeye devam ettim. Yıldızları ve bilinç düzlemlerini sersem şiirsel bir dilde kullanan mitolojik tekerlemelerdeki metafizik açıklamalar, evrendeki yerimizi tanımlamak için, her birimize büyüleyici veya korkutucu bir rol oynamamıza izin verir. “Güzel bir içerik”, diye düşündüm- bu, kitap raflarını hayatın prosedürleri ve hakim normlarla dolduran tanımlayıcıların ve ölçücülerin o çorak kelime zincirlerini dengelemeye yardımcı olur. Sonra, - iç geçirdim - aklımızı doyurmak ve insanlık halimizin tuhaf doğasını beslemek için son trajedileri ve dedikoduları anlatan haberler, günlük kısa ömürlü kelimeler kakofonisi var.

  Evet, hepimizin tutku ve inançla kucakladığımız o kadar çok kitap, başlık, kelime, tanım olduğu sonucuna vardım, ama o zaman gerçekten, çaresiz ellerle bulutları kavramak gibi, aç bir çocuğu beslemek, maddi olmayan ve imkansız bir şekilde. beyhude bir yol, beslenme yanılsaması yaratırken.

   Şimdi gerçekten pek bir şey bilmiyorum, bu beden kesesinin ve ona eşlik eden bilincin farkında olmanın ötesinde, başka ne söyleyeceğimi bilmiyorum. Ve evet, elbette, farklı tür ve eğilimlerdeki bu kitapların birçoğunun etkisi altındayım ve kendimi hayatımızın herhangi bir anında çok şey ifade eden bu düşünce okullarının çoğuna kaydettim.

   Ama bu akşamdan sonra beynimde büyüyen bu ay tümörü ile neden basit kelimeler dışında kelime utangaç oldum açıklayamam. Nöronlar tıkanmış ve kabarık hale gelmiş, sarı bir transa hipnotize olmuş ve uzun cümleleri veya konuşmaları kaldıramıyor gibi görünüyor.

   Şimdi, bu çok utanç verici olabilir, çünkü insanlar beni telefonla yazıp ararlar ve yolda konuşmam ve sohbet etmem için beni durdururlar. Sadece mavimsi hatlarına bakıyorum ya da kelime zinciri tekrarlarının ardındaki sırları açığa çıkaran titreşen seslerini dinliyorum ve bazen bir hayalet gibi zihnimde bir fosforlu ekrana girdiğinde ya da harflerle açıldığında şiirsel olanı görüyorum. kalem ve mürekkep ve duygu ile yazılmış antik çağ.

   İletişimlerine tepki gösteriyorum, ancak her nasılsa anlamamdan kaçan uzun tanımlardan kaçınıyorum ve sadece ay istilasına uğramış beyin hücrelerim için bir şekilde oldukça açık olan gizli alt tonları hissediyorum.

   Ben de ayni bir şekilde cevap veriyorum - bir ay tepkisi ile - ve bana ne derlerse desinler, hepsine, yaşadığım ve ruhumda eski bir şarap gibi biriktirdiğim ve şimdi her zaman bir sabah gibi kendiliğinden ortaya çıkan eski bir hikayeyi anlatıyorum. aydan etkilenen şarkı.

   “Oraya uzun bir su ve kara yolu kat ederek, her şeyi en iyi bilenlerin yaşadıkları yere gittim. Kendimi en iyi üniversitelerden birinin final giriş sınavına hazırladım. Uzayda tasarlanan şeyler üzerine hakim olan tüm düşünce okullarını gözden geçirdim, mistik, astrolojik, Vedanta, Sufi ve Gül-Haç risalelerini okudum.

   Yıllarca tüm pozlarda yoğun bir emilim ve meditasyon altındaydım, bu gizli bilgi topluluğuna katılmaya ve anlamaya hazırlanıyordum. Kendimi mitolojik bir mevcudiyette, uzun vadilerde ejderhalarla karşı karşıya gelirken, yıldızlar ve muhteşem işaretler ve sayılar tarafından büyülü kombinasyonlarda yönlendirilirken gördüğümde, alnım içerik ve sembollerle doluydu. Elfler, periler, melekler ve atalarımın ruhları, her şeyi en iyi bilenlerle karşılaşmama hazırlanmama yardım etmek için çağrıldılar.

   Sonunda, dar yolların ve eski zamanların hoş köylülerinin her zamanki koyunları, inekleri ve ekinleri ile basit ve güzel bir kırsal alana ulaştım. Tozlu beyaz bir yolun sonunda küçük bir yerleşke vardı. Kalbim bir beklenti ve beklenti telaşı içindeydi, nasıl görünürlerdi? Uzun beyaz cüppeleri, incecik, bilge Gandalf gibi muhteşem, auralarından ürkütücü ışıklar saçan, sözleri yumuşak ve gizemli mi?

   İçeri girdim ve yaşlı, gözlüklü, tombul, güçlü, tişörtlü ve normal pantolonlu bir adam buldum, bana uzun zamandır görmediğim bir amca gibi baktı ve bana dediği gibi şefkatle kucakladı. 'eve Hoşgeldin'. Sözcük kuleleri, hayali karakterlerimle yıkıldı, varlığımda yeniden çocuk oldum, beynimde sembol kalmadı, evrensel kategoriler, mitler, karmaşık düzenler ve yollar gitti.

   Tamamen rahatlamış, kesinlik ve bilgi atmosferinde yıkanmış bir şekilde onun yanında oturdum. Sonra birisine, şu ya da bu şeye, yolun belirli bir köşesine, belirli bir düşünce okulu hakkında 'bunun hakkında' okyanusların gülümseyeceği cevabını duydum - ve 'Bilmiyorum, üzgünüm' dediğini duydum. , Bu konuda hiçbirşey bilmiyorum.'

   O zaman tüm “bilgi”yi bırakıp sevgiye teslim olmaktan başka bilmem gereken bir şey olmadığını anladım. O zamandan beri tüm bu birikmiş kelimeleri kaybetmeye, bu eski şeyleri açıklama alışkanlıklarından kurtulmaya çalışıyorum. Oturup Sessizlik'te size eşlik eden içinizdeki Kişi'nin elini tutun ve sadece izleyin. O kadar zor ki imkansız."

Ama ay beynimde metastaz yaptıktan sonra biraz daha kolaylaşıyor.