Triasik Yok Oluş, Dinozorların Gezegeni Ele Geçirmesine Nasıl Yardımcı Oldu?

   Tüm zamanların en kötü kitlesel yok oluşu ile dinozorları bitiren arasında konumlanan Trias yok oluşu anlaşılır bir şekilde daha az kötü şöhrete sahip. Ama kendi yolunda da aynı derecede önemliydi. Tüm türlerin dörtte üçünden bahsetmiyorum bile, muazzam patlamaların rakiplerini silip süpüren bir iklim değişikliği dalgasına yol açması nedeniyle, dinozorların gezegene hakimiyetini ilk etapta veren olay budur.

   Triyas Dönemi'nin sonunda, 200 milyon yıldan biraz daha uzun bir süre önce, süper kıta Pangaea parçalanıyordu. Dağılmasının ardından, Afrika ve Amerika kıtaları birbirinden ayrılırken, yoğun volkanik aktivite, uzmanların genellikle onun kısaltması olan CAMP olarak adlandırdığı Orta Atlantik Magmatik Eyaletini üretti. Paleontolog Paul Olsen, bu 4,3 milyon mil karelik lav alanını Columbia Üniversitesi Lamont-Doherty Dünya Gözlemevi'ndeki ofisinde anlatıyor. "Altımdaki kaya CAMP'nin bir parçası" diye açıklıyor. 

   Olsen, bunun dünyadaki en büyük magmatik bölge olduğunu açıkladı. "Yok oluşun en büyük kısmı, en fazla sayıda patlama arasında meydana gelmiş gibi görünüyor," diyor. Volkanizma, Triyas'ın da aralarında bulunduğu son 500 milyon yılın "Büyük Beş" kitlesel yok oluşlarında sık görülen bir şüpheli. dördüncüsü. Elbette, neden ve sonucu belirlerken zamanlama her şeydir - eğer bu patlamalar bir milyon yıla yayılmış olsaydı, etkileri ciddi bir yok oluşu tetikleyemeyecek kadar seyreltilirdi.Ama Olsen ve meslektaşları , bunun en kötüsünü kısa olarak tarihlendirdiler 40.000 yıllık pencere, parmakla göstermenin garantili olduğunu gösteriyor.

   Gezegen, 50 milyon yıl önce Permiyen neslinin tükenmesinden veya "Büyük Ölümden" yeni yeni kurtulmuştu (Triyas, kitlesel yok oluşlar tarafından rezerve edilme talihsiz ayrımı olan tek jeolojik dönemdir). Yine de, CAMP patlamaları atmosfere büyük miktarlarda karbondioksit ve başka gazlar püskürttüğü için, Dünya başka bir iklim felaketine neden oldu.

Dinozorları Taçlandırmak

   Triyas'ta "korkunç kertenkeleler" o kadar da korkunç değildi. Yaygın bile değillerdi. Bir gün dünya çapında hüküm sürecek olan dinozorlar, o zamanlar nispeten küçük ve önemsiz yaratıklardı, birkaç yüksek enlem bölgesine sürüldü (gerçi bazıları, platoozorlar gibi, büyük ve yaygındı). Southampton Üniversitesi'nde jeokimya doçenti olan Jessica Whiteside, "En azından yaklaşık 30 milyon yıldır gezegende dolaşıyorlar, ancak hiçbir zaman baskın bir rol oynamıyorlar" diyor.

   "Bir bilim şakası istiyorsan, dinozorlar neden ekvatoru geçmedi?" Diyor. Tropikal bölgelerde, çeşitli timsah sürüngenleri olan sahte timsahlarla rekabet edemedikleri için - bazılarının yelkenleri vardı , bazılarının iki ayaklıydı, birinin kubbeli bir başı ve üçüncüsü kafatasının üstünde epifiz gözü vardı - onları körfezde tuttu. geç Triyas. (Hikaye yayınlandığı sırada, araştırmacılar hala daha iyi ana hatları araştırıyorlardı.)

   Sahte askerler, CAMP volkanizmasından önce bile inanılmaz derecede sıcak olan iklim sayesinde bunu kısmen yapabildiler. Dinozorların daha yüksek metabolik ihtiyaçları vardı ve orman yangınları ekvator çevresindeki bitki örtüsünü düzenli olarak yaktığından, özellikle metabolik açıdan daha verimli rakiplerin olduğu bir yarışmada, onları sürdürmek için yeterli yiyecek olmayabilirdi.

   Ancak nesli tükenme gerçekleştiğinde masalar tersine döndü. Timsahlar birdenbire, muhtemelen dinozorların uyum sağlamasına yardımcı olan bazı önemli anatomik özelliklerden yoksun oldukları için tereddüt ettiler. Hafif kemikleri, yalıtkan tüyleri ve sürekli hava sirkülasyonu sağlayan kuş benzeri akciğerleri ile daha büyük sıcaklık dalgalanmalarına dayanabilirlerdi. Whiteside, timsahlar ortadan kaybolurken, düşük seviyedeki dinosların boş ekolojik nişleri doldurmak için yükseldiğini söylüyor. "Bu, uysalın Dünya'yı miras alacağı hikayesi."

Sıcak ve soğuk

   Ama sözde düşkünleri tam olarak ne yok etti? New Mexico Doğa Tarihi ve Bilim Müzesi paleontoloji küratörü Spencer Lucas, "Bu büyük volkanik patlamayı yaşayacağınıza dair sezgisel bir fikrimiz var ve her şeyi öldüren şey bu," diyor. “Bir yanardağın yamaçlarında yaşıyorsanız, patladığında başınız belaya girer. Peki gezegenin diğer tarafında yaşıyorsanız ne olur? " Onun yerine küresel ısınma sizi alır.

   Bu volkanik aktivite darbeleri, gezegenin sıcaklığını birçok derece yükseltmeye yetecek kadar karbondioksit saldı. Bu artış, bir kıtanın iç kısmının kıyılarından çok daha sıcak olması gerçeğiyle daha da kötüleşti - Pangea'da gezegenin tüm toprakları birleştiğinde, kıyıdan çok daha fazla iç kısım vardı. Deniz yaşamına gelince, CO2 dalgalanması muhtemelen mercan ve birçok canlının kabuğundaki bir bileşen olan kalsiyum karbonatı çözen okyanus asitleşmesine yol açtı. Daha yüksek sıcaklıklar, okyanusları besinlerle doldurduğu bilinen ve genellikle oksijenden yoksun ölü bölgeleri geride bıraktığı bilinen plankton büyümesini de uyarmış olabilir.

   Ancak patlamaların açığa çıkardığı tek sorunlu gaz CO2 olmayabilir. Kükürt dioksit de atmosfere girerek suyla birleşerek güneş ışığını engelleyen ve gezegeni üşüten bir aerosol olan sülfürik asit oluşturabilirdi. Öyleyse yok olmanın vahşeti tek başına ısınmadan değil, tahterevalli ikliminden gelmiş olabilir. Olsen, "Birlikte çalıştılar" diyor. "Bu yoğun volkanik kışları, ardından küresel ısınmanın aşırı ısısını yaşarsınız."

   Her ne olduysa, dünyayı neredeyse tüm timsahlardan kurtardı. Okyanuslarda, nesli tükenme neredeyse ammonit adı verilen bir grup kabuklu yumuşakçayı yok etti, ancak birkaçı hayatta kaldı ve kalamar ve ahtapot gibi modern kafadanbacaklıların ortaya çıkmasına neden oldu. Mercan resif toplulukları da dünyanın dört bir yanında çöktü ve yılanbalığı benzeri konodontlar tamamen yok oldu. 

Gerçek Bir Kitlesel Yok Oluş mu?

   Şimdiye kadarki hikaye, standart ve bir şekilde basitleştirilmiş bir anlatıdır. Ancak çoğu yok oluşta olduğu gibi, Triyas gizemini koruyor ve bazı uzmanlar olayla ilgili temel kavramları sorguluyor. Örneğin Lucas, meslektaşlarının çoğunun aksine bunun kitlesel bir yok oluş olmadığını savunuyor .

   "Kimin neslinin tükendiği, neslinin tükenmesinin önemi, mekanizma konusunda hemfikiriz," diyor, ancak "zamanlama konusunda gerçekten aynı fikirde değiliz." Esasen Lucas, Triyas Dönemi'nin, "kitlesel yok oluş" teriminin ima ettiği jeolojik olarak kısa bir felaketle sona ermediğini öne sürer. Aksine, milyonlarca yıla yayılan bir dizi küçük yok oluşla sonuçlandı. Araştırmacılar, bu küçük yok oluşları birleştirerek, aslında oldukça farklı zamanlarda meydana geldiklerinde hepsini Triyas-Jura sınırında belirlediklerini söylüyor. Bu bağlamda bakıldığında, çağ, kitlesel bir yok oluştan çok ekolojik bir karışıklıktı. 

   Yine de birçok bilim insanı ikna olmamış durumda. 1980'lerde Lucas'la Yale Üniversitesi'nde yüksek lisans okuluna giden Olsen, yukarıda açıklanan "düşük zamansal çözünürlük" sorununu kabul ediyor. Bilimsel literatürde türlerin neslinin tükenmesi tipik olarak "yaş" a göre sınıflandırılır. Ancak bu çağlar milyonlarca yıl sürer, bu nedenle yok oluşları, örneğin on binlerce yıllık daha yüksek zamansal çözünürlüğe sahip bir zaman çizelgesine yerleştirmek zordur. 10.000 yıl içinde dünyadaki türlerin yüzde 75'i yok olursa, bu kitlesel bir yok oluş; 10 milyonun üzerinde yavaş yavaş ölürlerse, öyle değil. Lucas, mevcut sınıflandırma sistemine göre "yok oluşların yapay olarak çağların sınırlarında yoğunlaştığını" yazmıştır.

   Günün sonunda Olsen bu olayı meşru bir kitlesel yok oluş olarak savunuyor. Her iki tarafında on milyonlarca yılı kapsayan, üstündeki ve altındaki binlerce metrelik kaya katmanına bakarsanız, Triyas Dönemi'nin sonunun hala bir tür kümesinden diğerine en radikal geçiş olduğunu söylüyor. Bu ciro, Doğu Amerika, Kuzey Afrika ve Avrupa'daki birçok tesiste açıkça görülüyor ve "etrafındaki en büyük şey bu" diyor.