Hammurabi Kanunları Nelerdir ve Özellikleri Nedir?

    Hammurabi ( ayrıca Khammurabi ve Ammurapi olarak bilinen 1792 - 1750 M.Ö. hüküm sürmüş ) altıncı kralıydı. Babil'in Amorit Birinci Hanedanı, babası Sin-Muballit dan tahtı aldı ve krallığı genişletip antik tüm Mezopotamya'yı fethetti. Babil krallığı, Hammurabi tahta çıktığında sadece Babil, Kish, Sippar ve Borsippa şehirlerinden oluşuyordu, ancak bir dizi askeri seferler, gerektiğinde yapılan ve bozulan ittifaklar ve siyasi manevralar yoluyla tüm bölgeyi MÖ 1750'ye kadar Babil kontrolü emrinde tuttu.

    Saltanatından kalma yazıt, mektup ve idari belgelerine göre, yönetimi altında yaşayanların hayatlarını iyileştirmeye çalıştı. O, en eski kanun kodu olmasa da, diğer kültürler için bir model olarak hizmet etmeye gelen ve İncil'den olanlar da dahil olmak üzere İbranice yazıcılar tarafından belirlenen kanunları etkilediği düşünülen kanun koduyla en çok tanınmaktadır. Çıkış Kitabı.

Arka Plan ve Güce Yükseliş

    Amoritler, MÖ 3. binyıldan önce bir noktada Eber Nari'nin ( günümüz Suriye'si ) kıyı bölgesinden Mezopotamya'ya göç eden göçebe bir halktı ve MÖ 1984'te de hüküm sürüyordu. Hanedanlığın beşinci kralı Sin-Muballit ( MÖ 1812 - 1793'te hüküm sürdü ) birçok bayındırlık projesini başarıyla tamamladı, ancak krallığı genişletemedi veya güneydeki rakip şehir Larsa ile rekabet edemedi .

    Larsa, Basra Körfezi'ndeki en kazançlı ticaret merkeziydi ve bu ticaretten elde edilen kazanç, şehri zenginleştirdi ve genişlemeyi teşvik etti, böylece güneydeki şehirlerin çoğu Larsa'nın kontrolü altında oldu. Sin-Muballit, Larsa'ya karşı bir kuvvete önderlik etti, ancak kralları Rim Sin I tarafından mağlup edildi. Bu noktada tam olarak ne olduğu belirsizdir, ancak Sin-Muballit'in oğlu Hammurabi'nin lehine çekilmek zorunda kaldığı anlaşılıyor. Rim Sin Hammurabi'nin Larsa için daha az tehdit oluşturup oluşturmayacağını düşündüğüm de bilinmiyor ama eğer öyleyse yanılmış olur. Tarihçi Durant şöyle yazar:

    [ Babil tarihinin ] başlangıcında, kırk üç yıllık hükümdarlığı boyunca fatih ve kanun koyucu olan Hammurabi'nin güçlü figürü duruyor. İlkel mühürler ve yazıtlar onu bize kısmen aktarıyor - ateş ve deha dolu bir genç , tüm isyancıları ezen, düşmanlarını parçalara ayıran, erişilemez dağların üzerinden geçen ve asla bir nişanını kaybetmeyen savaşta çok büyük bir kasırga . Onun altında, aşağı vadinin küçük savaşan devletleri birliğe ve barışa zorlandı ve tarihi bir yasalar tarafından düzen ve güvenlik içinde disipline edildi.

    Başlangıçta Hammurabi, Rim Sin I'e paniğe gerek yok. Yönetimini merkezileştirerek ve düzene sokarak, babasının inşaat programlarına devam ederek ve şehrin duvarlarını genişleterek ve yükselterek saltanatına başladı. Ünlü kanunlarını ( MÖ 1772 ) kurdu, halkın ihtiyaçlarına özen gösterdi, tarlaların sulanmasını iyileştirdi ve kontrolü altındaki şehirlerin altyapılarının bakımını yaptı, aynı zamanda tanrılara zengin tapınaklar inşa etti. Aynı zamanda birliklerini düzene sokuyor ve Mezopotamya'nın güney bölgesi için seferini planlıyordu.

Mezopotamya Fatihi

    Bilim adamı Stephen Bertman, Hammurabi'nin kişisel karakterinin saltanatının başlarında nasıl kendi yararına çalıştığını belirtiyor:

   Hammurabi, hedeflerine ulaşmada sabırlı, yetenekli bir yönetici, becerikli bir diplomat ve cesur bir emperyalistti. Tahta geçtikten sonra halkın borçlarını bağışlayan bir bildiri yayınladı ve saltanatının ilk beş yılında tanrıların kutsal alanlarını, özellikle Babil'in hamisi Marduk'u dindar bir şekilde yenileyerek popülaritesini daha da artırdı . Daha sonra, ülkesindeki gücü güvende ve askeri güçleri hazır hale getirilerek, güney ve doğudaki rakip devletlere karşı beş yıllık bir dizi kampanyaya başladı ve topraklarını genişletti.

    Elamitler doğudan Mezopotamya'nın merkez ovalarını işgal ettiğinde, Hammurabi onları yenmek için Larsa ile ittifak kurdu. Bunu başardı, ittifakı bozdu ve Nippur ve Lagash gibi diğer şehir devletleriyle ittifaklar kurarak daha önce Larsa tarafından tutulan Uruk ve Isin şehirlerini hızla aldı . Diğer devletlerle kurduğu ittifaklar, kral bunu yapmayı gerekli gördüğünde defalarca bozulacaktı, ancak hükümdarlar Hammurabi ile anlaşmaya girmeye devam ettikçe, onların hiçbirine onun da aynısını yapacağı görülmüyordu. daha önce başkalarına olduğu gibi.

    Uruk ve Isin fethedildikten sonra döndü ve Nippur ve Lagash'ı aldı ve sonra Larsa'yı fethetti. Bu çatışmada ilk kez kullandığı bir teknik, koşullar izin verdiğinde diğerlerinde tercih ettiği yöntem haline gelecekti: su kaynaklarının şehre baraj edilerek, teslim olana kadar onları düşmandan alıkoyması veya muhtemelen suları bir baraj yoluyla alıkoyma ve daha sonra bir saldırı düzenlemeden önce şehri sel basmaları için serbest bırakıyorlar. Bu, daha önce Hammurabi'nin babası tarafından kullanılan ancak önemli ölçüde daha az etkili bir yöntemdi. Larsa, Rim Sin'in son kalesiydi ve düşüşüyle ​​birlikte güneyde Babil kralına karşı duracak başka bir güç yoktu.

    Mezopotamya'nın güneyi kontrol altına alındığında Hammurabi kuzeye ve batıya yöneldi. Suriye'deki Amorite Mari Krallığı uzun zamandır Amorite Babil'in müttefikiydi ve Hammurabi, Kral Zimri-Lim ( M.Ö. 1755 - 1761'de hüküm sürdü ) ile dostane ilişkilerini sürdürdü. Zimri-Lim, Mezopotamya'nın kuzeyinde başarılı askeri kampanyalar yürütmüştü ve bu zaferlerden elde edilen zenginlik sayesinde Mari, bölgedeki en büyük ve en zengin saraylardan birine sahip diğer şehirlerin kıskançlığı haline gelmişti.

    Bilim adamları, Hammurabi'nin neden Zimri-Lim ile ittifakını bozacağını uzun zamandır tartışıyorlardı, ancak nedeni oldukça açık görünüyor: Mari, Fırat Nehri üzerinde önemli, lüks ve müreffeh bir ticaret merkeziydi ve büyük zenginliklere ve tabii ki su haklarına sahipti. Kaynaklar için pazarlık yapmak yerine şehri doğrudan tutmak her hükümdara tercih edilirdi ve kesinlikle Hammurabi için böyleydi. MÖ 1761'de Mari'ye hızlı bir şekilde saldırdı ve nedense onu fethetmek yerine yok etti.

    Bu, ilk başta neden ona karşı yürüdüğünden çok daha büyük bir gizemdir. Fethedilen diğer şehirler krallığa alındı ​​ve daha sonra onarıldı ve geliştirildi. Mari'nin Hammurabi yönetiminde neden bu kadar istisna olduğu hala bilim adamları tarafından tartışılıyor, ancak bunun nedeni Hammurabi'nin Babil'in Mezopotamya şehirlerinin en büyüğü olmasını istemesi ve Mari'nin bu onur için kesin bir rakip olması kadar basit olabilir.

    Zimri-Lim'in aynı yıl tarihi kayıtlardan silinirken bu nişan sırasında öldürüldüğü düşünülmektedir.  Mari Hammurabi üzerine yürüdü M.Ö. 1755 de Aşur ve bölgesini aldı, böylece ve son olarak Eshnunna'yı aldı. O Mezopotamya'nın tamamına hükmetti.

Hammurabi'nin Kuralları ve Halkın Bakımı

    Hammurabi, seferberlik için hatırı sayılır bir zaman harcamasına rağmen, topraklarına hükmettiği halkın ihtiyaçlarını karşılamaya özen gösterdi. Hammurabi'ye yaşamı boyunca uygulanan popüler bir başlık , bölge genelinde inşa ettirdiği birçok bina projesi ve kanal nedeniyle 'arazinin kurucusu' olan bani matim'di .

    Zamanın belgeleri, Hammurabi yönetiminin etkinliğini ve Mezopotamya halkının yaşamlarını iyileştirme konusundaki samimi arzusunu kanıtlıyor. Bu mektuplar ve idari işler ( kanalların inşası, gıda dağıtımı, güzelleştirme ve inşaat projeleri ile ilgili direktifler ve yasal konular gibi ) Hammurabi'nin kendisinin tuttuğu görüşü destekler. Ünlü hukuk kanununun önsözü başlıyor:

    Anunaki Kralı Yüce Anu ve Cennetin ve Yeryüzünün Efendisi Bel, toprağın kaderini belirlediğinde, tüm insanlığın egemenliğini Marduk'a bağladığında, Babil'in yüce adını anarak, onu meşhur ettiklerinde dünyanın dört bir yanında ve ortasında, temelleri cennet ve yeryüzü kadar sağlam olan sonsuz bir krallık kurdu - o sırada Anu ve Bel bana adaletin hüküm sürmesini sağlamak için tanrılara tapan yüce prens, yüce prens Hammurabi adını verdi. Toprak, kötüyü ve kötüyü yok etmek, güçlü olanın zayıfı ezmesini önlemek, toprağı aydınlatmak ve halkın refahını arttırmaktır. Bel'in adını verdiği vali Hammurabi, bolluk ve bereket getiren ben miyim?

    Onun kanun kodu, tarihte bu tür ilk kod değil ( çoğu zaman böyle adlandırılsa da ), ancak kesinlikle İncil kitaplarında belirtilen koddan önceki antik çağlardan en ünlüsüdür. Ur-Nammu ( M.Ö. 2100 - 2050 ) veya oğlu Ur Shulgi , dünyada kanunların eskisidir. Hammurabi'nin kodu, önceki kanunlardan önemli yönlerden farklıydı. Tarihçi Kriwaczek bu açıklıyor yazı :

   Hammurabi'nin yasaları, benzeri görülmemiş bir sosyal çevrenin şokunu yansıtıyor: çok etnikli, çok kabileli Babil dünyası. Sümerlerin önceki dönemlerinde -Akkad zamanlarında, tüm topluluklar kendilerini aynı ailenin müşterek üyeleri, hepsi tanrıların gözünde eşit derecede hizmetkarlar olarak hissetmişlerdi. Bu tür durumlarda anlaşmazlıklar, kanın sudan daha kalın olduğu ve adil tazminatın intikamdan daha arzu edildiği, kolektif olarak kabul edilen bir değer sistemine başvurarak çözülebilir. Ancak şimdi, şehirli vatandaşlar tamamen farklı bir yaşam tarzını izleyerek göçebelerin omuzlarını ovalarken, birkaç batı Semitik Amurru dilini konuşanların yanı sıra diğerleri, anlamayan Akadlarla birlikte atıldığında, yüzleşme çok kolay bir şekilde içine yayılmış olmalı, fikir ayrılığı. Vendettalar ve kan davaları çoğu zaman imparatorluğun bütünlüğünü tehdit etmiş olmalı .

    Ur-Nammu Yasası kesinlikle "aynı ailenin müşterek üyeleri" kavramına dayanır, zira toplumdaki uygun davranışın temelini oluşturan bir anlayışın insanların toplum boyunca varsayıldığı varsayılmaktadır. Kanun kapsamındaki herkesin, tanrıların kendilerinden ne istediğini zaten bilmesi ve kralın sadece tanrının iradesini yerine getirmesi bekleniyordu. Tarihçi Karen Rhea Nemet-Najat şöyle yazıyor:

    Kral, evrende yasa ve düzeni kuran tanrılar adına adaleti sağlamaktan doğrudan sorumluydu.

    Hammurabi'nin kodu, bir kabilenin veya şehrin tanrıların iradesini anlamasının diğerlerinden farklı olabileceği daha sonraki bir zamanda yazılmıştır. Meseleleri basitleştirmek için, Hammurabi'nin yasası, suçu ve verilecek cezayı açıkça belirterek kan davalarını önlemeyi amaçladı.

    Bu tür suçları işlediği için devlet tarafından - bu meselelerde tanrının iradesinin ortak bir anlayışını varsaymadan:

    Bir adam başka bir adamın gözünü çıkarırsa, onun gözü çıkarılır.

    Başka bir adamın kemiğini kırarsa, kemiği kırılacaktır.

    Bir adam kendi eşitinin dişlerini kırarsa onun da dişi kırılır.

    Bir inşaatçı birisi için bir ev inşa ederse ve onu düzgün yapmazsa,

    Ve inşa ettiği ev düşüp sahibini öldürür, sonra o inşaatçı öldürülür .

    Ev sahibinin oğlunu öldürürse, inşaatı yapanın oğlu ölümle cezalandırılır.

    Daha önceki Ur-Nammu Yasası'ndan farklı olarak, toprak para cezaları veya cezalar uygulayan Hammurabi'nin yasası, Lex Talionis olarak bilinen cezanın doğrudan suça tekabül ettiği, daha çok 'an' kavramı olarak bilinen cezalandırıcı adalet yasası olarak bilinen ilkeyi özetledi. Göze göz ve dişe diş ', Eski Ahit'in daha sonraki kanun kodundan meşhurdur ve Mısır'dan Çıkış Kitabı'ndaki bu pasajda örneklendirilmiştir:

   İnsanlar kavga edip hamile bir kadına vurursa ve hamile bir kadına erken doğum yaparsa ancak ciddi bir yaralanma yoksa, kadının kocası ve mahkemenin izin verdiği her ne olursa olsun, suçluya para cezası verilmelidir. Ama ciddi bir yaralanma varsa, ömür boyu can, göze göz, dişe diş, ele el, ayak yerine ayak, yanık için yan, yara için yara, çürük için çürük. ( Çıkış 21: 22 - 25 )

    Böylelikle Hammurabi'nin kanun kodu, kesinlikle suçun kanıtlarıyla ilgilenme ve bu suç için belirli bir ceza belirleme konusunda gelecekteki kanunların standardını belirledi. Suçluluğunu veya masumiyetini belirleyen şey ise, bir suçlanan kişinin belirli bir görevi yerine getirmeye mahkum edildiği ( genellikle bir nehre atılması veya bir nehir boyunca belirli bir mesafe yüzmek zorunda kaldığı ) Ordeal'in çok daha eski yöntemiydi ve Başarılı olurlarsa masum, başaramazlarsa suçlu olurlar. Hammurabi'nin kodu şunu şart koşar:

   Bir erkeğin karısı, kendisine yakalanmamış olmasına rağmen başka bir erkek yüzünden gösterilmişse, kocasının hatırı için ilahi nehre dalması gerekir. 

    Bunu yapan ve çileden kurtulan kadın masum olarak kabul edilecek, ancak daha sonra suçlayıcı sahte tanıklıktan suçlu bulunacak ve ölümle cezalandırılacaktır. En ciddi suçlar, zina ve büyücülük olarak kabul edilen şeylere düzenli olarak başvuruldu, çünkü bu iki ihlalin büyük olasılıkla sosyal istikrarı baltalayacağı düşünülüyordu. Eski bir Mezopotamya'ya göre büyücülük, günümüzde olduğu gibi tam olarak aynı tanıma sahip olmayacaktı, ancak tanrıların bilinen iradesine aykırı olan eylemleri gerçekleştirme çizgisinde olacaktı - kendi kendine bir tür güç ve sadece tanrıların iddia edebileceği prestij. Kötü büyücülerin ve büyücülerin hikayeleri Mezopotamya tarihinin birçok döneminde bulunur ve bu masalların yazarları onları her zaman kötü bir sonla karşı karşıya bırakırlar.

Hammurabi'nin Ölümü ve Mirası

    Hammurabi, MÖ 1755'te Mezopotamya'nın tartışmasız ustasıyken yaşlı ve hastaydı. Hayatının son yıllarında oğlu Samsu-Iluna, tahtın sorumluluklarını çoktan devralmış ve MÖ 1749'da tam saltanatını devralmıştı. Ele geçirilmesi Eshnunna biri gibi insanlar tarafından saldırılara karşı bölge tamponlanmış olan Doğu bir engel çıkarmıştı Hititler ve kassitler. Bu engel ortadan kalktığında ve büyük kralın zayıfladığı haberi yayıldıktan sonra, doğu kabileleri ordularını istila etmeye hazırladılar. Hammurabi, MÖ 1750'de öldü ve Samsu-Iluna, babasının krallığını işgalci güçlere karşı elinde tutarken, Babil'in çeşitli bölgelerini Babil şehrinin kontrolü altında tutmaya bırakıldı ; yapamadığı zorlu bir görevdi.

    Hammurabi'nin yaşamı boyunca kurduğu geniş krallık, ölümünden sonraki bir yıl içinde dağılmaya başladı ve vasal devletlerin parçası olan bu şehirler sınırlarını güvence altına alıp özerkliklerini ilan ettiler. Hammurabi'nin haleflerinden hiçbiri krallığı tekrar bir araya getiremedi ve önce Hititler ( MÖ 1595'te ), sonra Kassitler istila etti. Hititler Babil'i yağmaladı ve Kassitler yaşadı ve yeniden adlandırdı.

    Hammurabi kendisini tanrı Bel'in toprak ve halk üzerinde gücünü kendisine verdiği güçlü kral, Babil'in kralı, Dünyanın Dört Bölgesinin kralı, Sümer ve Akkad kralı 'ilan ederek kendisini Sargon gibi büyük emperyalistlerle ilişkilendirdi, eliyle hükümetin dizginlerini koydu ve tıpkı Sargon ( ve diğerleri ) gibi, meşru yönetiminin tanrıların iradesiyle belirlendiğini iddia etti.

    Ancak, çok etnili imparatorluğu sürekli çatışmalarla parçalanan Büyük Sargon'un aksine, Hammurabi, halkının fethinden sonra görece barışa sahip olduğu bir krallığı yönetiyordu. Bilgin Gwendolyn Leick şöyle yazıyor:

   “Hammurabi, doğru zamanı bekleyecek kadar sabırlı ve sonra kaynaklarını çok fazla zorlamadan amaçlarına ulaşacak kadar acımasız olan seçkin bir diplomat ve müzakereci olan Mezopotamya'nın büyük krallarından biri olmaya devam ediyor.”

    Sargon'un veya eski zamanlardaki torunu Naram-Sin'in aksine , Hammurabi'nin şehirleri ve bölgeleri defalarca yeniden fethetmek zorunda kalmadığı, ancak onları Babil egemenliği altına alarak büyük ölçüde ilgilendiği kuralının bir kanıtıdır. Onları ve sakinlerin yaşam standartlarını iyileştirmede ( tabii ki Mari dışında önemli bir istisna ). Bir kanun koyucu olarak mirası, onun sosyal adalete ve halkının yaşamlarının iyileştirilmesine olan gerçek ilgisini yansıtıyor.