Atlantis – Teori ve Fantezi

    Atlantis var mıydı, yoksa sadece Platon tarafından uydurulan ve yüzyıllar boyunca hüsnükuruntu yoluyla canlı tutulan bir fantezi miydi? Eğer varsa, kalıntılarını nerede bulabiliriz?

    Başka sorular da sorabiliriz. Örneğin, Atlantis neydi? Nasıl ortadan kayboldu? Bu yazıda bu tür birkaç teoriyi inceleyeceğim ve gerçekçi fikirlerin nerede bittiğini ve fantezinin nerede başladığını göreceğim.

Herkül'ün Sütunları

    Platon'un popüler bir iddiası, Atlantis'in 'Herkül'ün Sütunlarının ötesinde' olduğudur. Bunların neredeyse oybirliğiyle Cebelitarık Boğazı'nın her iki tarafındaki çıkıntılar olduğu düşünülüyor. Glbraltar Boğazı'nın mitolojisi düzgün ve açıklayıcıdır. Coğrafi olarak konuşursak, Akdeniz'i Atlantik Okyanusu'ndan ayıran dar bir su şeridini temsil ederler. Ve mistik olarak, bilinen dünyayı bilinmeyenden ayırırlar.

    Boğazların kuzeyinde ve güneyinde iki büyük burun vardır: Avrupa'daki Cebelitarık Kayası ve Afrika kıyısındaki Abyla. Bunlar dar boğazı ayıran sütunlardır. Ancak efsaneye göre, iki burun çok daha yakındı. Gerçekten de onlar kapalı bir kapıydılar. Ta ki, kudretli Herkül kayaların yanında durup onları birbirinden ayırana ve böylece suların içeri girmesine izin verene kadar.

Atlantis ve kolonizasyon

    Eski Yunanlılar, bugüne kadar var olan birçok Akdeniz şehrini kuran büyük sömürgecilerdi. Ve bu maceraperestliği aklımızda tutarak, Herkül'ün boğazları ayıran efsanesini, eski Yunanlıların daha fazla bilgi edinme arzusu olarak görebiliriz, karanlık olana ışık tutar; daha sonra Platon'un en büyük temsilcilerinden biri olduğu büyük filozoflarında ek ifade bulacak olan asil bir arayış. Bu anlamda, Atlantis, bu nedenle, bilgimizin fiziksel olarak ötesinde değil, 'karanlık' olduğu bir yerde görülebilir.

    Ve belki de Atlantis'in 19. yüzyılda, benzer bir büyük genişleme ve sömürgeleştirme döneminde popüler bilince çıkması da aynı muhteşem ruhladır. Bu, büyük Avrupa imparatorluğunun inşasının zamanıydı ve Amerika'nın Avrupa'yı gölgede bırakarak bir süper güç olma arzusunu ilk kez ifade ettiği zamandı.

    Burada, bazı insanların neden dünyadaki diğer tüm ırklardan ayrılmış, büyük bir kayıp uygarlığın varlığını fark etmeye hevesli olduklarını görebiliriz. Ve buna 1859'da Charles Darwin'in "Türlerin Kökeni" adlı eserinin yayınlanmasını da eklemeliyiz. Tanrı'nın düşüşte olmasıyla birlikte, insanın kökenine dair yeni bir teori yurtdışındaydı - doğal seçilim yoluyla evrimleşmiştik ve batı toplumu onun en yüksek ifadesiydi.

    Böyle bir fikir, 19. yüzyılda Viktorya toplumunu aşıladı. Sanayi Devrimi'nin iyice ilerlemesi ve Avrupa imparatorluklarının çok fazla ortaya çıkmasıyla birlikte, Viktorya dönemi kendilerini evrimsel hikayenin zirvesi olarak gördüler. Ve bu tür duygularla, Atlantis ile ilgili fikirlerin gerçek bolluğunun ilhamını görmek zor değildir. Amerikalı ve Batı Avrupalı, derin ve karanlık geçmişte var olan büyüklüğün izini sürüyor muydu?

Ignatius Donnelly

    Bu popüler farkındalık nedeniyle, Ignatius Donnelly 1882'de 'Atlantis: The Antediluvian World' adlı eserini yayınladığında büyük bir ilgi yarattı. Amerikalı bir Kongre Üyesi olan Donnelly, Atlantis ile ilgili bugüne kadar hayatta kalan birçok tartışma ve görüşü yarattı. Bunlar arasında ilke, bir zamanlar Atlantis'in Atlantik Okyanusu'nun ortasında, bir felaketle yok olana kadar var olduğu fikriydi.

    Donnelly'ye göre, yıkımının en olası nedeni olarak bir depremi öne süren Atlantis, Atlantik'in her iki tarafındaki kültürler arasında bir tür köprü görevi görmüştü, adanın kendisi bu kültürlerin birincil kaynağıydı. 

    Donnelly baktığı her yerde bu fikir için kanıt buldu. Örneğin, Atlantik boyunca, aslında denizaltı dağlarının uçları olan küçük adalar vardır. Donnelly'ye göre bunlar, Atlantis'in anavatanının bir parçasını oluşturan, deniz seviyesinin üzerinde olan dağlardan geriye kalan tek şey.

    Benzer şekilde, Atlantis'i kültürün birincil kaynağı olarak görme fikrinin kanıtı, antik dünyanın her yerinde, İnkalardan eski Mısırlılara kadar kültürlerin, mimarinin, yazma becerilerinin ve diğer başarıların benzerliklerinde görülebilir. Ayrıca, bu kültürlerin aniden ortaya çıkmasının ancak ana kültürlerinin aniden ortadan kaybolmasıyla açıklanabileceği fikrini de ortaya koydu.

Sahte bilim adamları

    Ignatius Donnelly, ilk modern sahte bilim adamlarından biriydi. En ciddi araştırmacılar tarafından alay edilen ve alay edilenler, genellikle inanılır ve her zaman popülerdirler. Donnelly'nin davasında, ikna edici yazısı, İngiltere Başbakanı Gladstone'u, Atlantis'in batık kıyı şeridini izlemek için bir gemiyi finanse etmek için Parlamento'yu ikna etmeye teşebbüs etmeye sevk etti.

    Bugün, Donnelly'nin kanıtlarının çoğunun doğru olmadığını biliyoruz. Ancak bu, sahte bilimi tamamen görmezden gelmek için bir bahane olarak kullanılmamalıdır.

    Örneğin, geçmişin büyük sözde bilim adamlarının listesi arasında Charles Darwin ( ömür boyu amatör ), Gregor Mendel ( genetiğin kaşifi ve bir keşiş ) ve büyük Sir Isaac Newton'un kendisi yer alır; Gerçek arayışı bilimsel değil, 'evrenin büyük ruhunu' bulmaktı. 

    Tabii ki, tüm sahte bilim adamları bu üçlü kadar başarılı değildir. Gerçekten de, birçoğu mutlak saçmalık yazıyor. Hatta bu son kategoriye uyduğuma bile karar verebilirsiniz. Ama en kötüsü, bu tür yazarlar en azından uzmanları daha bütünlüklü bir şekilde tanımlamaları için teşvik ederler ve en iyi ihtimalle, tamamen yeni bilimlere başlayabilirler.

Lewis Spence'in fotoğrafı

    Donnelly, bugüne kadar devam eden bir Atlantis spekülasyon, derin teori ve ara sıra delilik geleneğini başlattı. 

    Bu damardaki başlıca yazarlardan biri İskoç gazetesi editörü ve 'The Atlantis Quarterly' editörü Lewis Spence'di. Mısır, Babil ve erken Amerika mitolojileri üzerine çalışmalar yazdıktan sonra, 1920'lerde dikkatini, Miyosen döneminde Atlantik Okyanusu'nun çoğunu kapladığına karar verdiği ve on milyon yıl önce sona eren Atlantis'e çevirdi. Bu noktada daha küçük adalara ayrıldı ve 25.000 ila 10.000 yıl önce tamamen ortadan kayboldu.

    Avrupa'nın Atlantik kıyılarını inceleyen Spence, Cro-Magnon Adamı gibi ilk insanların aslında Atlantis'in batı tarafından, Amerika'ya yakın bir yerden göç ettiğine karar verdi. Ancak bu şekilde Cro-Magnon Adamı'nı, Avrupa'nın yerli Neandertal Adamı'nı yok etmeye devam eden gerçek istilacı olarak görebiliriz.

    Arkeoloji, antropoloji, jeoloji ve mitoloji de dahil olmak üzere çok çeşitli kaynaklardan elde edilen kanıtlarını alarak, bunların çoğu tamamen gözden düşmüştür, ancak bu, bazen bilim adamlarının kendilerinden gelen spekülasyonları durdurmadı. 

Azor Adaları

    Böyle bir bilim adamı Avusturyalı fizikçi Otto Muck'dı. Yıkılan Atlantis'in yeri olarak Azor Adaları'nı seçerek, MÖ 8500'de büyük bir asteroit Kuzey Amerika'nın Charleston kıyılarına çarptığında batık kıtanın kaybolduğunu savundu. 

    Azor Adaları hakkında garip bir şeyin en sıra dışı kanıtlarından bazıları, aslında, 1898'de bir telgraf şirketi, Azor Adaları'nın 500 mil kuzeyindeki kırık bir Transatlantik kabloyu onarmak için kıskaç ekipmanı kullandığında ortaya çıktı. 

    Fransız jeolog Pierce Termier'e deniz tabanından çıkarılan kayalardan örnekler gönderildi. Onları bazaltik lav olarak tanımladılar, ancak yakın jeolojik geçmişte deniz seviyesinin üzerinde volkanik aktivitenin kanıtlarını gösterdiler.

    Bir asteroit çarpışmasını büyük bir Atlantik adasının yok olmasına bağlayan gerçek bir kanıt bulunamadı, ancak bu, bilim adamlarını rahatsız edecek bazı şaşırtıcı felaket senaryolarını durdurmadı. 

Felaket senaryoları

    Tipik olarak Avusturyalı mühendis Hans Hoerbiger idi. Astronomi ve mitolojiden büyülenerek, kötü niyetli bir Ay'ın mitolojilerini, Dünya'nın geçmişte Ay tarafından çarpılmış olduğu gerçeğine indirgedi.

    Ancak, bu bizim şimdiki Ay'ımız değildi. Bu, Hoerbiger, sadece bir buz topu olduğuna ikna oldu. Ancak geçmişte, Dünya'nın ikinci bir Ay'ı, yakalanmış bir kuyruklu yıldızı vardı ve bu da patladığında büyük bir sele ve diğer felaketlere neden oldu.

    Birçok Atlantis teorisyeni, bu kadar gözden düşmüş felaket senaryosunu Atlantis'in yok edilmesiyle ilişkilendirmiştir. Aynı şey psikanalist Emmanuel Velikovsky'nin fikirleri için de söylenebilir.

    Sigmund Freud'un Musa'nın aynı zamanda Mısır firavunu Akhnaton ( Mısır'a tek bir Tanrı fikrini kısaca tanıtan bir firavun ) olduğu fikrinden etkilenen Velikovsky, erken mitolojilere ilgi duymaya başladı.

    Özellikle, Tufan gibi felaketler dikkatini çekti. 1680'de bir kuyruklu yıldız Dünya'ya yaklaşmıştı ve bilim adamı W Whiston, önceki bir karşılaşmada bu kuyruklu yıldızın İncil'deki Tufan'a neden olduğu fikrini ortaya atmıştı. 

    Velikovsky bu fikre katılma eğilimindeydi ve bir kuyruklu yıldızın birkaç kez Dünya'ya yaklaştığı, İncil'deki tüm felaketlere neden olduğu ve Atlantis'in yok olmasını açıkladığı ve sonunda Venüs gezegeni olmaya karar vermeden önce bir kozmoloji formüle etmeye devam etti. 

Sonuç olarak

    Tabii ki, bu fikirlerin hiçbiri artık gerçek bilim tarafından desteklenemez. Örneğin, Ay buzdan oluşmamıştır, Venüs belirli bir gezegendir. Ama Atlantis spekülasyon dünyasında her şey olabilir. Ama buradaki temel noktam şu olurdu ve neden olmasın? Örneğin, akademiye her zaman meydan okunmalıdır, aksi takdirde bilgi için sahip olacağımız tek şey fikir birliğidir ve fikir birliği bilgiyi sakat bırakabilir.

    Benzer şekilde, arkeoloji, bazı sahte bilim adamlarını çürütme ihtiyaçları nedeniyle tekniklerinde birçok ilerleme kaydetmiştir. Dolayısıyla, bundan başka bir neden yoksa, sahte bilim ve özellikle Atlantoloji'nin geçerli bir rolü vardır.

    Ama en önemlisi, Atlantis zihinlerimizi genişletmemizi sağlar – bize bilginin tam olmadığı fikrini verir. Sorgulama susuzluğunu canlı tutar - ilk etapta modern dünyanın fikirlerine ve ideallerine yol açan bir sorgulama. 

    İster teori ister fantezi olsun, Atlantis düşünen zihnin merkezi sembollerinden biri olmaya devam ediyor. 

    Yazar: Anthony North, kaynak: beyondtheblog.wordpress.com