Budist Rahipler Hala Hayattayken Bedenlerini Mumyaladılar

    1.000 yıldan fazla bir süre önce, Budizm, Eski Şinto, Taoizm ve diğer dinlerin unsurlarını birleştiren Shingon olarak bilinen ezoterik bir organizasyon, canlı bir vücudun kendi kendini mumyalama gibi ürkütücü bir uygulamasını geliştirdi. Amaç, dini disiplin ve bağlılığın nihai eylemini göstermekti.

    Shingon Budizmi, Japonya'daki en büyük Budizm okullarından biridir ve Doğu Asya'da hayatta kalan birkaç Vajrayana soyundan biridir ve aslen Hindistan'dan Çin'e seyahat eden keşişler aracılığıyla yayılmıştır. 

    Sokushinbutsu olarak bilinen bu uygulama, ilk olarak Kukai adlı bir Japon rahip tarafından tanıtıldı ve kaçınılmaz olarak ölüme ve vücudun mumyalanmasına yol açan yorucu bir süreçte cesedin birkaç yıl kurutulmasını içeriyordu. 

    Kişinin kendi vücudunu mumyalamakla ilgili adımları son derece titiz ve acı vericiydi. İlk 1.000 gün boyunca keşişler fındık, tohum, meyve ve çilek dışındaki tüm yiyecekleri tüketmeyi bıraktılar ve tüm yağ birikintilerinden kurtulmak için yoğun fiziksel aktivitede bulundular.

    Kişinin kendi vücudunu mumyalamakla ilgili adımları son derece titiz ve acı vericiydi. İlk 1.000 gün boyunca keşişler fındık, tohum, meyve ve çilek dışındaki tüm yiyecekleri tüketmeyi bıraktılar ve tüm yağ birikintilerinden kurtulmak için yoğun fiziksel aktivitede bulundular.

    Önümüzdeki bin gün boyunca diyetleri sadece kabuk ve köklerle sınırlıydı. Bu dönemin sonuna doğru, Urushi ağacının özünden yapılan zehirli bir çay içtiler, bu da kusmaya ve hızlı vücut sıvısı kaybına neden oldu.

    Aynı zamanda bir koruyucu görevi gördü ve aksi takdirde vücudun ölümden sonra çürümesine neden olacak larvaları ve bakterileri öldürdü.

    Son aşamada, altı yıldan fazla süren acı verici hazırlıktan sonra, keşiş kendini vücudundan biraz daha büyük bir taş mezara kilitledi ve burada bir meditasyon durumuna daldı. Ölümüne kadar ayrılmadığı lotus pozisyonunda oturdu.

    Küçük bir hava tüpü mezara oksijen sağladı. Keşiş her gün dış dünyaya hala hayatta olduğunu bildirmek için zili çaldı. Çan çalmayı bıraktığında, boru çıkarıldı ve mezar, ritüelin son bin yıllık dönemi için mühürlendi.

    Bu dönemin sonunda, keşişin kendini mumyalamayı başarıp başaramadığını görmek için mezar açıldı. Ceset korunmuş bir durumda bulunursa, keşiş Buda statüsüne yükseltildi, cesedi mezardan çıkarıldı ve tapınağa yerleştirildi, burada ibadet edildi ve saygı gördü.

    Kendi kendine mumyalama uygulaması, Japon hükümeti tarafından yasaklandığı 19. yüzyıla kadar devam etti.

    Yüzlerce keşişin sokushinbutsu ritüelini tekrarlamaya çalıştığına inanılıyor, ancak sadece 28'i mumyalamayı başardı. Bazıları Japonya'daki çeşitli tapınaklarda görülebilir.