Pompeii'den Kurtulanların Kayıtları Bulundu

    Steven L. Tuck: 24 Ağustos'ta, MS 79'da, Vezüv Yanardağı patladı ve havada 20 mil ( 32,1 kilometre ) kadar 3 mil küpten fazla enkaz fırlattı. Kül ve kaya Dünya'ya düştüğünde, Pompeii ve Herculaneum antik kentlerini gömdü.

    Çoğu modern hesaba göre, hikaye hemen hemen orada bitiyor: Her iki şehir de yok edildi, insanları zaman içinde dondu. 

    Sadece şehirlerin yeniden keşfi ve 1740'larda ciddi bir şekilde başlayan kazılarla devam ediyor. 

    Ancak son araştırmalar anlatıyı değiştirdi. Vezüv Yanardağı'nın patlamasının hikayesi artık yok oluşla ilgili bir hikaye değil; Aynı zamanda patlamadan kurtulan ve hayatlarını yeniden inşa etmeye devam edenlerin hikayelerini de içeriyor.

    Hayatta kalanları ve hikayelerini aramak, arkeolojik saha çalışmamın son on yılına hakim oldu, çünkü patlamadan kimin kaçmış olabileceğini anlamaya çalıştım. Bulgularımdan bazıları, yeni PBS belgeseli "Pompeii: The New Dig" in bir bölümünde yer alıyor.

Canlı çıkmak

    Pompeii ve Herculaneum, Napoli'nin hemen güneyinde, İtalya kıyılarında iki zengin şehirdi. Pompeii, gelişen endüstriye ve aktif siyasi ve finansal ağlara ev sahipliği yapan yaklaşık 30.000 kişilik bir topluluktu. Yaklaşık 5.000 nüfuslu Herculaneum, aktif bir balıkçı filosuna ve bir dizi mermer atölyesine sahipti. Her iki ekonomi de çevredeki kırsal kesimdeki zengin Romalıların villalarını destekledi.

    Popüler kültürde, patlama genellikle hayatta kalanın olmadığı kıyamet olayı olarak tasvir edilir: "Doctor Who" ve "Loki" dizilerinin bölümlerinde, Pompeii ve Herculaneum'daki herkes ölür. 

    Ancak insanların kaçmış olabileceğine dair kanıtlar her zaman oradaydı. 

    Patlamanın kendisi 18 saatten fazla devam etti. Her şehirde bulunan insan kalıntıları, nüfuslarının yalnızca bir kısmını oluşturuyor ve kül içinde kalmasını ve korunmasını bekleyebileceğiniz birçok nesne kayıp: Arabalar ve atlar ahırlardan gitti, gemiler rıhtımlardan kayboldu ve kasalar para ve mücevherlerden temizlendi. 

    Bütün bunlar, şehirlerdeki insanların çoğu olmasa da çoğunun, yeterince erken kaçarlarsa kaçabileceklerini gösteriyor. 

    Bazı arkeologlar her zaman bazı insanların kaçtığını varsaymışlardır. Ancak onları aramak hiçbir zaman bir öncelik olmadı.

    Bu yüzden hayatta kalanların bulunup bulunamayacağını belirlemek için bir metodoloji oluşturdum. Pompeii veya Herculaneum'a özgü Roma isimlerini aldım - Numerius Popidius ve Aulus Umbricius gibi - ve patlamadan sonraki dönemde çevredeki topluluklarda yaşayan bu isimlere sahip insanları aradım. Ayrıca, komşu topluluklarda göçmenleri barındırmak için altyapının iyileştirilmesi gibi ek kanıtlar da aradım.

    Duvarlardan mezar taşlarına kadar çeşitli yerlerde on binlerce Roma yazıtının veri tabanlarını sekiz yıl taradıktan sonra, 12 şehirde 200'den fazla hayatta kalanın kanıtlarını buldum. Bu belediyeler öncelikle Pompeii'nin genel bölgesindedir. Ancak Vezüv Yanardağı'nın kuzeyinde, en büyük yıkım bölgesinin dışında olma eğilimindeydiler.

    Görünüşe göre hayatta kalanların çoğu Pompeii'ye ellerinden geldiğince yakın kaldı. Diğer hayatta kalanlarla birlikte yerleşmeyi tercih ettiler ve yeniden yerleşirken orijinal şehirlerinden sosyal ve ekonomik ağlara güvendiler.

Bazı göçmenler başarılı olur

    Görünüşe göre kaçan ailelerden bazıları yeni topluluklarında gelişmeye devam etti. 

    Caltilius ailesi, o zamanlar Pompeii'nin kuzeyinde, Roma'dan 18 mil uzaklıkta büyük bir liman kenti olan Ostia'ya yerleşti. Orada Mısır tanrısı Serapis'e bir tapınak kurdular. Yeryüzünün cömertliğini simgelemek için başına bir sepet dolusu tahıl takan Serapis, tahıl ticaretinin hakim olduğu Ostia gibi liman kentlerinde popülerdi. Bu şehirler ayrıca yazıtlar ve aile üyelerinin büyük portreleri ile süslenmiş büyük, pahalı bir mezar kompleksi inşa ettiler.

    Caltilius ailesinin üyeleri, başka bir kaçak ailesi olan Munatiuslarla evlendi. Birlikte zengin, başarılı bir geniş aile yarattılar.

    Roma İtalya'nın en işlek ikinci liman kenti olan Puteoli - bugün Pozzuoli olarak bilinen yer - Pompeii'den kurtulanları da ağırladı. Popüler bir fermente balık sosu olan garum'un tüccarı olan Aulus Umbricius'un ailesi oraya yerleşti. Aile garum işini yeniden canlandırdıktan sonra, Aulus ve karısı, evlat edindikleri şehirde doğan ilk çocuklarına Puteolanus veya "Puteolanean" adını verdiler.

Diğerleri zor zamanlar geçirir

    Patlamadan kurtulanların hepsi zengin değildi ya da yeni topluluklarında başarı bulmaya devam etmedi. Bazıları başlangıçta zaten fakirdi. Diğerleri, belki de patlamanın kendisinde aile servetlerini kaybetmiş gibi görünüyordu.

    Pompeii'den Fabia Secundina - görünüşe göre zengin bir şarap tüccarı olan büyükbabasının adını aldı - da Puteoli'de sona erdi. Orada, 25 yaşında ölen ve onu korkunç mali sıkıntılar içinde bırakan bir gladyatör olan Kova the retiarius ile evlendi.

    Pompeii'den diğer üç çok fakir aile - Avianii, Atilii ve Masuri aileleri - hayatta kaldı ve bugün Nocera'dan geçen ve Pompeii'nin yaklaşık 10 mil ( 16.1 kilometre ) doğusunda bulunan Nuceria adlı küçük, daha fakir bir topluluğa yerleşti. 

    Hala var olan bir mezar taşına göre, Masuri ailesi Avianius Felicio adında bir çocuğu üvey evlat olarak aldı. Özellikle, 160 yıllık Roma Pompeii'sinde, herhangi bir koruyucu çocuğa dair hiçbir kanıt yoktu ve geniş aileler genellikle yetim çocukları kabul etti. Bu nedenle, Felicio'nun hayatta kalan herhangi bir aile üyesi olmaması muhtemeldir.

    Bu küçük örnek, göçmenlerin - hatta yoksul olanların bile - diğer hayatta kalanlara ve yeni topluluklarına karşı cömertliğinin daha büyük bir modelini göstermektedir. Sadece birbirleriyle ilgilenmekle kalmadılar; Ayrıca yeni evlerinin dini ve sivil kurumlarına bağışta bulundular.

    Örneğin, Vibidia ailesi Herculaneum'da yaşıyordu. Vezüv'ün patlamasıyla yok edilmeden önce, Roma'nın aşk, güzellik ve bereket tanrıçası olan yeni bir Venüs tapınağı da dahil olmak üzere çeşitli kurumlara fon sağlamak için cömertçe bağışta bulunmuşlardı.

    Patlamadan kurtulan bir kadın aile üyesi, ailenin geleneğini sürdürmüş gibi görünüyor: Yeni topluluğu Beneventum'a yerleştikten sonra, yerel şehir konseyi tarafından verilen kamu arazisinde Venüs'e çok küçük, kötü yapılmış bir sunak bağışladı. 

Hayatta kalanlar bugün nasıl muamele görürdü?

    Hayatta kalanlar yeni topluluklarına yerleşip hayatlar kurarken, hükümet de bir rol oynadı. 

    Roma'daki imparatorlar bölgeye büyük yatırımlar yaptı, patlamadan zarar gören mülkleri yeniden inşa etti ve yollar, su sistemleri, amfitiyatrolar ve tapınaklar da dahil olmak üzere yerinden edilmiş nüfuslar için yeni altyapı inşa etti. 

    Felaket sonrası kurtarma için bu model bugün için bir ders olabilir. Toparlanmayı finanse etmenin maliyeti hiçbir zaman tartışılmamış gibi görünüyor. Hayatta kalanlar ne kamplara tecrit edildi ne de süresiz olarak çadır kentlerde yaşamaya zorlandılar. Yeni topluluklarında ayrımcılıkla karşılaştıklarına dair hiçbir kanıt yok. Bunun yerine, tüm işaretler toplulukların hayatta kalanları memnuniyetle karşıladığını gösteriyor. Birçoğu kendi işlerini açmaya ve yerel yönetimlerde görev almaya devam etti. Ve hükümet, yeni nüfusların ve topluluklarının hayatlarını yeniden inşa etmek için kaynaklara ve altyapıya sahip olmalarını sağlayarak yanıt verdi.