Hayaletler Neden Çıplak Görünmek Yerine Kıyafet Giyerler?

    Shane McCorristine: Bir hayalet düşündüğünüzde aklınıza ne geliyor? Korkunç, küflü bir sargı levhası mı? Kötü niyetli bir doğaüstü zırh yığını mı? Ya da sert bir Viktorya dönemi takım elbisesi giymiş uğursuz bir beyefendi?

    1863'te Dickens'ın romanlarının karikatüristi ve illüstratörü George Cruikshank, hayaletlerin çeşitli görünümleriyle ilgili bir 'keşif' duyurdu. Görünüşe göre şöyle yazdı: 

    'Herhangi birinin, giysi giymenin hayaletleri gibi şeylerin olmasının büyük saçmalığını ve imkansızlığını düşünmüş olması... Hayaletler, edep uğruna, giysisiz ortaya çıkamazlar, çıkmaya cesaret edemezler, edemezler; ve hayaletler ya da giysi ruhları diye bir şey olamayacağına göre, o zaman neden hayaletlerin hiçbir zaman ortaya çıkmadığı ve asla ortaya çıkamayacağı anlaşılıyor.'

    Hayaletler neden çıplak değil? Bu, Cruikshank ve Viktorya dönemi Britanya'sındaki diğer pek çok kişi için önemli bir felsefi soruydu. Gerçekten de, özellikle folklor dışında, çıplak veya giysisiz hayaletlerin hikayeleri son derece nadirdir.

    Şüpheciler ve hayalet görücüler, hayaletlerin maddi dünyada tam olarak nasıl biçim ve güce sahip olabileceğini düşünmekten zevk almışlardır. Varoluş düzlemimizi tüm sıradanlığıyla paylaşmalarına izin veren ne tür şeylerden yapılmış olabilirler?

    Hayaletin beyaz bir sargı çarşafı veya mezar kefeni içindeki bir figür olarak görüntüsü, ceset ile ruh arasında bir süreklilik olduğunu düşündürdüğü için yüzlerce yıldır ikonik statüsünü korumuştur. 

    Modern dönemden önce hayaletin temel sosyal rolü, yaşayanlara mezarın ötesinden bir mesaj taşımaktı, bu nedenle mezar kıyafetleriyle olan bağlantı mantıklı. Bu, Üç Canlı ve Üç Ölü'nün ortaçağ mecazında görülebilir, bu sayede bazı avcılar gelecekteki iskelet cesetleriyle karşılaşır, ketenlere sarılır ve onlara ölümü hatırlamaları için uyarır.

    Yine de 19. yüzyılın ortalarına gelindiğinde, spiritüalizm ve batı dünyasına yayılan erken psişik araştırma biçimleriyle, insanlar günlük ve çağdaş kıyafetler giymiş hayaletler gördüklerini bildirmeye başladılar. 

    Bu, hayaletlerin gerçekliğini araştırmakla ilgilenenler için sorunlara yol açtı. Eğer hayalet nesnel bir gerçeklikse, neden kıyafet giysin ki?

    Eğer spiritüalizmin ilkeleri doğru olsaydı, dünyayı ziyaret etmek için geri dönen ruhun ışıktan veya başka bir tür eterik maddeden oluşması gerekmez miydi? Ruhların giysileri de ruhsal mıydı ve eğer öyleyse, özlerini paylaşıyorlar mıydı yoksa kendi başlarına giysilerin hayaletleri miydiler?

    İdealist bir pozisyon benimseyebilir ve giysilerin, giyen kişinin ölümsüz kimliğiyle bağlantılı metafizik fikirler olduğunu söyleyebilirsiniz - hayaletin kimliği, sadece bir ruh gücünün görüntüsünden daha fazlası anlamına gelir. 

    Başka bir açıklama, hayalet görücülerin hayaleti bilinçdışı süreçlerle otomatik olarak giydirdiğiydi. Ve böylece her zamanki elbisesi içinde bir hayalet görürüz çünkü bu, o kişi hakkında sahip olduğumuz zihinsel resimdir ve bu giysi seçiminin tanınmaya ilham vermesi muhtemeldir.

    Eleştirmen ve antropolog Andrew Lang, 1897'de rüya görme ve hayalet görme arasında karşılaştırmalar yaptı ve şunları söyledi: 

    "Rüyalarımızda insanları çıplak görmüyoruz, kural olarak; ve uyanık rüyalar olan halüsinasyonlar da aynı kurala uyar. Eğer bir hayalet gözümüzün önünde bir kapı açar ya da bir perde kaldırırsa, bu da illüzyonun sadece bir parçasıdır. Kapı açılmadı; perde kaldırılmadı... Hipnotize edilmiş bir hastaya "elinin yandığı" söylendiğinde, fantezisi daha sonra gerçek kabarcıklara yol açar.

    Lang'a göre, hayaletlerin kıyafetleri rüyaların yapıldığı şeylerdi. Bunun, hayalet görücülerin giyinen, ancak soyunan değil olduğu iması, 19. yüzyıl ruhlarının çoğunun sterilize edildiği ve iffetli olduğu, yaygın bir hayalet ahlakını yansıtıyor gibi görünüyor. Lang'ın rüyalarda çıplaklık olmadığına dair tuhaf varsayımı bunu yansıtıyor.

Ruhlar meselesi

    Moda ve giyim, Viktorya döneminde sınıf, cinsiyet ve mesleğin tanımlanmasında merkezi bir rol oynadı. Hizmetçi sınıfının hayaletleri, yüzlerinden veya seslerinden ziyade özellikle kıyafetlerine bağlı görünüyordu - 1908'de The Strand dergisine sunulan bazı hayalet raporlarında ortaya çıkan bir tema.

    Burada, bir hayalet kahin, "doğaüstü hiçbir şeyi olmayan, sadece hafif pamuklu elbiseli bir hizmetçiye ait olan bir figür" gördüğünü bildirdi. ve üzerinde beyaz bir kapakla... Bütün figür hizmetçinin genel görünümüne sahipti, öyle ki aklıma gelen oydu. Çok daha koyu pamuklular giyen aşçıya hiç benzemiyordu".

    Giysiler insanları tanımlar ve onları temsil etme yeteneğine sahip kılar – çıplaklık, birini anında kategorize etmenin bu yolunu bozar. 

    Hayalet kıyafetleri meselesi doğaüstü tarihçiler için ilginçtir, çünkü gevşek bir iplik gibi, onu çekmek spiritüalizmdeki madde hakkındaki bazı varsayımları çözmeye başlar. Hayaletler hayatta başlarına gelen yaraları veya sakatlıkları korurlar mı?

    Peki ya ruhların erotik etliliği – sÃance©odasında yaşayanlar ve ölüler arasındaki dokunma ve öpüşme ve medyumların deliklerinden çıkarken fotoğraflanan "ektoplazma" ( gazlı bez benzeri manevi bir madde )? Yaşayanlar hayaletlerle cinsel ilişkiye girebilir mi?

    Bu tür düğümlü tartışmalar 21. yüzyılda ortadan kalkmadı. Gerçekten de, "spektrofili" - ya da hayalet sevgisi - bugün internette canlı bir tartışma konusu olan bir fetiştir. Yaşayanların dünyasında ruhların ne kadar önemli olduğuna dair uzun tarihte vidanın bir başka dönüşü.

  Shane McCorristine, Kültür Tarihi Okutmanı, Newcastle Üniversitesi