Antik İliryalılar

    ‘İliryalılar’ adı biraz sorunlu. Başlangıçta, Yunanlılar bu adı Makedonya'nın kuzeybatısında yaşayan insanları belirtmek için kullanmış gibi görünüyor: Enchelei ( Ohri Gölü yakınında ) ve şimdi Arnavutluk olarak adlandırılan Chaones gibi kabileler. Daha sonra, bu isim kuzeybatıda yaşayan tüm kabilelere uygulandı: örneğin Dalmaçyalılar ve Liburnyalılar, Adriyatik Denizi'nin doğu kıyısında, bugün Hırvatistan'da yaşarken, diğerleri Tuna nehrine kadar iç kısımlarda yaşıyorlardı. İfadenin bu daha geniş kullanımının örnekleri Herodot'un Tarihleri ve Appian'ın İlirya Savaşları'nda bulunabilir.

    Romalılar bu bölgeyi fethettiklerinde, birkaç eyalete böldükleri Illyricum adını verdiler: Pannonia, Dalmaçya ve Epir. MS birinci yüzyılın 70'li yıllarının başında yazan Romalı yazar Yaşlı Plinius, İliryalıları ve güneyde yaşayan ‘Gerçek İliryalıları’ ayırt etti. MS dördüncü yüzyılda, ‘Illyricum’ kelimesi modern Bosna, Hırvatistan, Slovenya, Avusturya ve batı Macaristan'ı kapsayan bir piskoposluğa atıfta bulunuyordu.

    Özetle, "Illyricum"un birkaç anlamı vardı ve bu bölgenin sakinlerini birleştiren çok az şey olması şaşırtıcı değil. Kendilerini hiçbir zaman İliryalı olarak tanımlamadılar.

Dil

    Dilbilimciler bir Hint-Avrupa İlirya dilini tanırlar, ancak neredeyse tamamen topografik ve kişisel isimlerden bilinir. Bilinen kelimeler arasında teuta, "insanlar", sabaia, "bira", ve Latince Jüpiter ve Yunanca Zeus ile aynı olan Deipaturus adı. Şimdiye kadar İlirya yazıtı yok ve İlirya edebiyatı hakkında hiçbir fikrimiz yok. Sonuç olarak, İliryaca'nın tek bir dil mi yoksa bir grup dil mi olduğu bile belli değil. ( 1960'lara kadar bu terim, Batı Balkan Yarımadası'ndaki Kelt olmayan tüm dilleri ifade etmek için bile kullanılıyordu. )

    İlirya dili hakkında iki hipotezden bahsetmeyi hak ediyor. Başlangıç olarak, belki de iki Arnavut dili, Geg ve Tosk, eski İlirya'dan türetilmiştir. Topografik açıdan bakıldığında, bu makuldür ve Albanoi kelimesinin Yunan coğrafyacı Ptolemy tarafından İliryalı olarak tanımladığı bir kabile için kullanıldığına dikkat edilmelidir. Ayrıca, bazı İliryalı isimler Arnavutça olarak anlaşılabilir: örneğin, İliryalı Bardylis, Arnavutça bardhyl, "beyaz yıldız"a benzerken, Taulanti ( bir İlirya kabilesi ) Arnavutça'da "kırlangıçlar", dallëndyshe olarak anlaşılabilir. Bununla birlikte, bu gibi benzerlikler, eski ve modern dil arasındaki büyük farklılıkları görmezden gelmemize neden olmamalıdır.

    Diğer hipotez, İlirya'nın Apulia'da ( İtalya'nın "topuğu" ) konuşulan bir dil olan Messapic ile ilişkili olduğudur. İki bölge arasında gerçekten bağlar var: Adriyatik Denizi'nde kuzey rüzgarları yaygın olduğu için İlirya adalarından karşı kıyıya yelken açmak kolaydır. Eve dönen bu denizciler, İlirya kıyılarında büyük miktarlarda bulunan Apulia çanak çömleklerinde depolanan ürünleri geri getirdiler.

    İlirya dili hakkında çok az şey bildiğimiz için, bu hipotezler test edilemez. Ancak, her ikisinin de doğru olamayacağından eminiz, çünkü Messapic ve Arnavutça kesinlikle akraba değil.

Erken Tarih

    Bir Hint-Avrupa dilini konuşanlar olarak, İliryalılar Adriyatik Denizi'nin doğusundaki topraklara doğudan gelmiş olmalılar, ancak bunun nasıl ve ne zaman gerçekleştiği, bunun bir süreç olup olmadığı açık değil. Görünüşe göre kuzey bölgelerinde, arkeologlar süreklilikleri tanıyabiliyorlar ve bu da "İliryalılaşmanın" yerel olarak gerçekleştiğini gösteriyor. Daha güneyde, bir tür süreksizlik, belki de ikinci binyılın ilk yarısında bir göç olmuş olabilir. Bütün bunlar tartışılıyor.

    Bununla birlikte, arkeolojik kanıtlar yüzyıllar boyunca toplumun daha karmaşık hale geldiğini de kanıtlıyor. Tarım oldukça basit kalmasına rağmen, insanlar bir miktar servet edindiler. Ticaret daha önemli hale geldi: Güney İtalya ile ürün alışverişini zaten fark ettik. Illyria'nın en kuzey kısmı olan Istria, Amber Rotası'nda önemli bir düğüm noktasıydı, ancak sığır, kereste, demir ve tuz da önemli görünüyor.

    Geç Tunç Çağı'nda insanların tepeler inşa etmeye başlaması, askeri yollarla korumak zorunda oldukları değerli eşyalara sahip olduklarını göstermektedir. Birçok yerde askeri teçhizat bulundu. Arkeolojik kanıtlar - örneğin Kamenica'daki dev tümülüs - toplumun daha karmaşık ve tabakalı hale geldiğini de kanıtlıyor.

    Hallstatt döneminde ( MÖ 800 - 500 ), ilk İlirya krallıklarını tanımlayabiliriz. Slovenya'da bulunan bronz bir kap olan Vače situla, tahtlarda oturan insanları, askerleri, atları, savaş arabalarını, bir kurbanı, hizmetkarları ve ritüel bir dövüş veya atletik bir yarışma olabilecek bir şeyi gösterir.

    Şimdiye kadar, Yunanlılar Adriyatik Denizi'ne giderek daha fazla ilgi duymaya başlamışlardı. ( Güneyden kuzeye ) Apollonia, Epidamnus veya Dyrrhachium, Lissos, Epidaurum, Narona, Corcyra Melaina, Pharos ve Issa dahil olmak üzere birkaç yeni kasaba kurdular. Arkeologlar, Adriyatik kıyılarında "İlirya miğferleri" olarak adlandırılan, ancak neredeyse tüm eski uluslar tarafından kullanılan birçok Yunan miğferi buldular: İliryalılar, Yunanlılar, Etrüskler ve İskitler.

Zenjak, Hallstatt miğferi

Cres, Greko-İlirya miğferi

Zagvozd, Greko-İlirya miğferi

Hvar, Greko-İlirya miğferi

Makedonlar ve İliryalılar

    Ticaret ve korsanlıktan yararlanan İlirya krallıkları güçlendi. Ve daha agresif. MÖ beşinci yüzyıldan itibaren, Yunan kaynakları, genellikle yakındaki Makedonya ile ilgili olan askeri çatışmaları kaydeder. Örneğin, 423'te bir güney İlirya kabilesi ( belki de Taulantii veya Encheleii ), Spartalı general Brasidas tarafından desteklenen Makedonya'yı işgal etti. İliryalılar yenildi.

    Ayrıca, şu anda Kosova'da bulunan Dardanian krallığının kurucusu I. Bardylis'in birkaç seferini de okuduk. 393'te Bardylis, Makedon kralı III. Amyntas'ın yerine kukla bir kral getirdi. 359'da Makedonya'nın yeni kralı III. Perdikkas, Dardanos boyunduruğundan kurtulmaya çalıştığında, sağlam bir yenilgiye uğradı. Ancak Perdiccas'ın kardeşi ve halefi Philip, durumu tersine çevirmeyi başardı ve 358'de yaşlı Bardylis, belirleyici bir savaş sırasında çatışmada öldürüldü. Philip, 344'te bir İlirya kabilesini tekrar yendi.

    Philip'in halefi III. Büyük İskender, saltanatının başında Dardanian saldırganlığıyla uğraşmak zorunda kaldı, ancak 335'te Pellion savaşında Bardylis'in oğlu kral Cleitus'u yendi. Bundan sonra, Dardanian krallığının Makedonya'ya bağımlı olduğu anlaşılıyor. Bu sakin durum, Kleitus'un oğlu II. Bardylis'in MÖ üçüncü yüzyılın başında güney İlirya krallığını yeniden inşa etmesi, ancak Epir kralı Pyrrhus tarafından mağlup edilmesiyle sona erdi.

    Dardani, Makedonya ile savaş halinde olan tek İlirya krallığı değildi. Şimdi Arnavutluk denilen yerde Taulanti yaşıyordu. Muhtemelen 344'te Philip tarafından mağlup edilen kabileydiler ( yukarıda ). 314'te İskender'in haleflerinden biri olan Makedonyalı Cassander, Taulanti topraklarını işgal etti, kabileyi boyun eğdirdi ve Yunan kasabaları Apollonia ve Epidamnus'u krallığına ekledi ve esasen Aegan Denizi'nden Adriyatik Denizi'ne bir kara yolu oluşturdu. İki yıl sonra, Taulantian kralı Glaucias kaybettiği mevzileri geri aldı ve iki Yunan kasabasında kontrolü ele geçirdi.

    Bu karışık çağda Keltler Balkanlar'a nüfuz etti. Yeni kabileler arasında, şimdi Sırbistan olarak adlandırılan Scordisi de vardı. 280'lerin sonlarında Trakya ve Makedonya'yı işgal ettiler ve 279 yılında Delphi'ye ulaştılar. Şimdiye kadar, Balkan yarımadası tamamen istikrarsızlaşmıştı.

Hvar, Stari Grad, Sınır yazıtı

Konjic, Venüs Pudica Heykelciği

Prozor, Geç Demir plak

Prozor, Geç Demir çanak çömlek

İlirya genişlemesi

    Dördüncü yüzyıla kadar Korint, Siraküza, Tarentum ve Atina donanmaları Adriyatik'teki Yunan tüccarları İliryalı korsanlara karşı korumuştu. Bununla birlikte, üçüncü yüzyılın ortalarında, Korint ve Atina, bu şehir devletlerini bağımlı tutmayı tercih eden ve güçlü donanmaların cesaretini kıran Makedonya tarafından kontrol edildi. Aynı şey, artık Roma'ya bağımlı hale gelen Tarente ve Siraküza için de geçerliydi.

    İlirya korsanlığı artık kontrolsüzdü, aynı zamanda bazı İlirya kabileleri, ikametgahı modern Karadağ'da Kotor yakınlarında olan kral Agon tarafından birleştirildi. Krallığı yukarıda bahsedilen "gerçek Illyricum" idi. Daha önceki liderlerin aksine, Agron Makedonya'nın düşmanı değil, dostuydu. 239'da, Makedonya kralı II. Demetrius'un batı Yunanistan ve Mora'da Aetolia Birliği ve Akha Birliği ittifakıyla karşı karşıya kaldığı Demetrian Savaşı'nda müttefikine yardım etti. Makedonlar Epirus'u işgal edip Aetolia anavatanına kuzeyden saldırırken, Agron Acarnania'da aktif olan bir Aetolia ordusuna başarıyla saldırdı.

    Şu andan itibaren, lllyrialıların emperyalist emelleri vardı. 230'da Agron'un dul eşi ve halefi Teuta, Epirus ve Acarnania'ya boyun eğdirdi. Ertesi yıl, İliryalılar Corcyra'ya saldırdı, bu da Yunanistan ile İtalya arasındaki iletişim hatlarını kontrol ettikleri anlamına geliyordu. Bu, Roma'nın olmasına izin veremeyeceği bir şeydi.

Roma savaşları

    Birinci İlirya Savaşı'nın ( 229 - 228 ) doğrudan nedeni, kraliçe Teuta'nın sarayında - elimizdeki tek kaynağa göre - bir Romalı diplomatın öldürülmesine yol açan bir olaydı. Romalılar savaşa hazırlanırken, Teuta Corcyra'yı işgal etti, ancak orada bıraktığı komutan Demetrius, şehri hemen Romalılara teslim etti. Kısa süre sonra Romalılar Epidamnus, Apollonia ve Issa'nın kontrolünü de ele geçirdiler. Bu, Teuta'yı anlaşmaya zorlamak için yeterliydi ve Roma artık Yunanistan ve İtalya arasındaki iletişim hatlarının kontrolünü elinde tutarken, tüm fetihleri terk etti.

    Corcyra'yı Romalılara teslim eden Demetrius, Teuta'nın yerine geçti, tekrar korsanlığa başvurdu ve etki alanını kuzeyde Istria'ya kadar genişletti. 219'da Romalılar buna bir son vermeleri gerektiğini anladılar, çünkü uzak batıda Hannibal tehlikeli hale geliyordu. İkinci İlirya Savaşı'nda düzeni hızla yeniden sağladılar. 218'de barış imzalandığında Roma, İkinci Pön Savaşı'na ( 218 - 202 ) girmek için kendini serbest bırakmıştı. Bu belirleyici olabilir, çünkü Hannibal daha sonra Makedonya ile ittifak kurduğunda, Roma Makedon takviyelerinin Hannibal'e ulaşmasını engelleyebilirdi.

    Anlaşılır bir şekilde, İlirya kralı III. Pleurates ( 205 - 181 ) bir Roma müttefiki olmayı tercih etti ve İkinci Makedon Savaşı'ndan ( 200 - 197 ) sonra kendisine bir miktar toprak verildi. Oğlu ve halefi Gentius ise İlirya'nın gücünü yeniden tesis etmek istedi. Bu, Roma'nın Adriyatik'in doğu kıyılarında artan katılımına bir yanıt olabilir: 177'de Histria kasabaları ( Nesactium gibi ) fethedildi. Üçüncü Makedon Savaşı patlak verdiğinde ( 171 - 168 ), Gentius, Makedon kralı Perseus'u destekledi ve kaçınılmaz bedeli ödedi: Romalılar, Pydna savaşında ( 168 ) ana rakiplerini yendikten sonra, İlirya krallığına saldırdılar ve onu parçaladılar. Bu Üçüncü İlirya Savaşı'ndan sonra, Adriyatik Denizi'nin doğu kıyısı esasen Romalıydı.

Diğer Roma seferleri

    İç Illyricum'un göreli yoksulluğu ve ulaşılması gereken çok az stratejik hedef olması nedeniyle, Roma daha fazla fetihle gerçekten ilgilenmiyordu. Yine de, etki alanını "gerçek Illyricum"dan kuzeye ve doğuya doğru genişletti: kıyı bölgesini içeriden gelen akıncılara karşı savunmak zorunda kaldı. 171 ve 129'da şu anda Bosna'da bulunan Iapodes'e karşı cezalandırıcı kampanyalar yapıldı. Şu anda batı Hırvatistan'da bulunan Dalmaçyalılar, MÖ 165 ve 119'da Roma saldırganlığının kurbanı oldular.

    Roma diktatörü Sulla, Illyricum eyaletini yaratmış olabilir ve MÖ 51'de Liburni'ye yapılan bir Dalmaçyalı baskınından sonra, Julius Caesar, Roma gücünü Tuna'ya kadar genişletmek istedi, ancak MÖ 30'lu yıllara kadar Romalılar önemli ilerleme kaydetmedi. Olaya karışan iki general Asinius Pollio'ydu ve Octavianus, geleceğin imparatoru Augustus.

Pasifleştirme

    MS 6 yılında, Dalmaçyalı Daesitiae kabilesi Romalılara karşı ayaklandı ve hemen ardından Aşağı Sava boyunca yaşayan Breuci geldi. Her iki kabile de Bato adlı adamlar tarafından yönetildiği için Romalılar bu savaşa "İki Bato'nun Savaşı" adını verdiler. Dalmaçyalılar, Andizetes, Pannonian kabileleri, Pirustae, Liburnian kabileleri ve Japodlar tarafından desteklendiler. Tarihte ilk kez, tüm Illyricum birleşti ve Romalı komutan Tiberius'un ( geleceğin imparatoru ) ayaklanmayı bastırana kadar dört mevsim sefer düzenledi. Biyografisini yazan Suetonius'a göre bu, Pön Savaşları'ndan bu yana en büyük Roma savaşıydı.

    12 yılında Tiberius, İlirya zaferini kutladı. İlginçtir ki, son İlirya savaşı, Tiberius'un daha sonra imparatorluk tahtını işgal etmesi için bir tür gerekçe olarak hizmet etti. Daha sonra kendi oğlu Genç Drusus'u da Illyricum'a gönderdi: 17 - 20'de babasının pasifize ettiği ülkenin valisi olarak görev yaptı.

    20 ila 50 yılları arasında Illyricum, Dalmaçya ve Pannonia olmak üzere iki eyalete bölündü. Burnum'da ve Tuna boyunca lejyoner üsleri ve İlirya kıyılarındaki şehirlerle, Roma yaşam tarzının birçok örneği vardı ve tüm bölge hızla Romalılaştırıldı.