Kur'an-ı Kerim'de Hayatın Kökeni

    Bilim adamları, bir zamanlar Dünya'nın aşırı derecede sıcak olduğunu söylüyor. Volkanlar her yerdeydi, sıcak erimiş lav, gaz ve su buharı püskürtüyordu. Gazlar gökyüzünün çok karanlık ve kasvetli olmasına neden oldu.

    Arada bir, güçlü güneş ışığı şaftları kasvetli gökyüzünü deldi. Sık sık şimşek çakması ve büyük volkanik patlamaların kırmızı parıltısı ile aydınlatıldılar.

    Bu bilim adamlarına göre deniz, kara ve yaşam yoktu. Uzun bir zaman geçtikten sonra, yer kabuğu soğumaya başladı ve çok ince ve kırılgan hale geldi. Bazen, sıcak ve çalkantılı lavlar bu kabuğun altına döküldü.

    Birkaç yüz milyon yıl içinde, kabuğun dış katmanları kalınlaştı, burada ve orada sadece nadir bir yanardağ vardı. Sonra, bir şekilde, havadaki su buharı yoğunlaştı ve alçakta yatan volkanik kraterlerde toplandığı dünya yüzeyine yağmur olarak düşmeye başladı.

    Birdenbire hayat başladı. Ama nasıl ve ne zaman başladı? Nasıl "gelişti?"

    Çeşitli bilim adamlarının yaşamın kökeni ile ilgili iddialarını araştırırken, "en iyi beyinlerin" gerçek gerçeklerden çok teorilere dayandığını gözlemleyebiliriz.

    Birbirlerinden bağımsız çalışan ve çalışmalarını neredeyse aynı anda yayınlayan iki bilim adamı, Charles Darwin ve A.R Wallace, 1858'den kısa bir süre önce evrim teorisini ileri sürdüler. Yaşamın ilk ve en basit biçimlerinden ( tek hücreli organizmalar ) insan da dahil olmak üzere en karmaşık bitki ve hayvanlara evrimini açıklamaya çalıştılar.

    Evrim teorisi bilim camiasını kasıp kavurdu - o kadar ki, daha ince ayrıntıları analiz edilmeden ( örneğin, her bir hayvan türünün ortak bir atadan nasıl evrimleştiği ) neredeyse anında kabul edildi. Bunlara daha sonra karar verilebilir; Karşılaştıkları acil sorun, ilk canlı organizmaların nasıl ortaya çıktığını belirlemekti. Bu zor soruyu cevaplamak için bir dizi teori geliştirildi.

    Bunlar arasında, yaşamın ilk olarak doğaüstü bir olayla ortaya çıktığı düşüncesi vardı; başka bir deyişle, Tanrı'nın bir eylemi. Bu, dini metinlerinin gerçek bir yorumuna dayandıran ilahiyatçıların sahip olduğu inançtı.

    Yine de çoğu bilim adamı ateist ve agnostik olmakla övündü ve bu yorumu inanılmaz, inanılmaz ve tuhaf bularak hemen reddetti. Bilimsel inceleme ve soruşturmaya tabi olmadığı için bu teoriyi kabul etmeyi reddettiler.

    Birbiri ardına teoriler önermeye başladılar - her biri eşit derecede tuhaf ve gerçekler veya saha kanıtları tarafından tamamen desteklenmiyor. 1903 yılında, evrim teorisi tartışması devam ederken, S. Arrhenius adlı bir bilim adamı, uzaydan gelen bir göktaşı üzerinde veya güneş ışığının basıncıyla dünyaya gelen bir sporun veya başka bir kararlı yaşam biçiminin bir sonucu olarak yeryüzünde yaşamın geliştiğini öne sürdü. Bu teorinin bir biçimi, yaşamın bir kökeni olmadığını, benzer maddenin her zaman var olduğunu varsayıyordu.

    Bilim adamları her zaman birbirlerini itibarsızlaştırmayı sevdikleri için, diğer bilim adamları, uzun ömürlü radyoaktif elementlerin yaşamdan milyarlarca yıl önce oluştuğuna dair kanıtların var olduğu gerekçesiyle bu teoriyi hemen reddettiler. Yaşamın aynı anda var olabileceğinin hayal bile edilemeyeceğine inanıyorlardı.

    Bu teori bilimsel akıl yürütme temelinde reddedilir reddedilmez, başka bir teori yaşamın başka bir gezegende oluştuğunu ve daha sonra dünyaya gittiğini öne sürdü. Ancak, ilk gezegende yaşamın nasıl ortaya çıktığı sorusuna cevap vermedi. Ek olarak, çoğu bilim adamı, herhangi bir yaşam biçiminin uzayda hayatta kalabileceğinden ve yok edilmeden dünya atmosferine düşebileceğinden şüphe ediyor. Bu nedenle, bu teori kısa süre sonra son derece olasılık dışı olduğu için reddedildi.

    Dördüncü bir hipotez, ilk canlı organizmanın inorganik maddeden olasılık dışı bir olayla ortaya çıktığını savundu. Bu teori, böyle bir organizmanın inorganik bir ortamdan büyümesi için tüm hücresel bileşenlerini karbondioksit, su ve diğer inorganik besinlerden sentezlemesi gerektiği gerekçesiyle reddedildi. Bilim adamları bu teoriyi reddetmek zorunda kaldılar çünkü biyokimya bilgileri en basit bakterilerin bile son derece karmaşık olduğunu gösterdi. Tek bir olayda inorganik bileşiklerden kendiliğinden bir hücre oluşma olasılığı, dünyanın oluşumundan bu yana geçen yaklaşık beş milyar yıl içinde olası değildi.

    1920'de, çoğu bilim adamı tarafından akla yatkın kabul edilen bir teori geliştirildi - yaşamın ilkel dünyanın okyanuslarında kendiliğinden ortaya çıktığı. Birbirinden bağımsız çalışan iki bilim adamı, Rusya'dan Alexander Oparin ve İngiltere'den J.B.S. Haldane tarafından önerildi ve yaşamın cansız etkileşen kimyasallardan ortaya çıkmış olabileceği ayrıntılı diziler. Haldane, volkanların ürettiği güçlü kimya, kozmik ışınlar ve şimşekler üzerine düşündü ve bu koşullar altında "organik" ( karbon bazlı ) moleküllerin kolayca oluşabileceği sonucuna vardı. Benzer doğaları nedeniyle, bu moleküller farklı yerlerde birikti ve eski okyanuslara zengin bir ılık et suyu kıvamını verdi.

    Oparin de aynı çizgide düşünüyordu. Erken okyanusların kimyasal zenginliğini öngördü - ilk hücrelerin "jel damlacıkları" adı verilen yapışkan yüzen kabarcıklar olacağını tahmin etti. Etraflarındaki denizle kimyasal madde alışverişinde bulundukça, sonunda "canlı" olarak adlandırılabilecek bir yapı oluşana kadar daha büyük ve daha karmaşık "kendi kendini kopyalayan" moleküller halinde bir araya geldiler. Başka bir deyişle, ilk canlı organizmaların sentezi bir dizi biyolojik olmayan süreci içeriyordu. Önerdiği adımlardan bazıları son derece olasılık dışı olarak kabul edildi.

    Daha sonra bu spekülasyonları test edecek ustaca deneyler geldi. 1953 yılında Chicago Üniversitesi'nde biyokimyacılar tarafından yapılan laboratuvar deneylerinde S. L. Miller adlı bir bilim adamı tarafından yönetilen metan, amonyak, su ve hidrojen ( eski jeolojik zamanlarda Dünya'nın dış atmosferinde bulunduğu bilinen gazlar ) karıştırıldı. Daha sonra, uzun zaman önce ilkel dünya atmosferinin şimşeklerini simüle etmek için karışıma elektrik kıvılcımları ateşlendi.

    Bir haftalık "pişirmeden" sonra, gazları içeren şişeler amino asitlerle ( tüm proteinlerin yapı taşları olan basit nitrojen / hidrojen düzenekleri ) kaplandı. Bu deneylerde hidroksil asitler, alifatik asitler, üre ve bazı bazik şeker formları gibi yaşamın diğer temel kimyasal bileşenleri üretildi. Bu karışımın ultraviyole ışığa maruz kalması da benzer sonuçlar verdi.

    Kimyasallardan gelen yıldırım ve güneş radyasyonları ile yaşam parçalarının yaratılabileceğini göstermek bir şeydi, ancak yine de bu birimlerin protein ve gen üretmek için bir araya getirildiği mekanizmaları ve tüm sürecin laboratuvarda nasıl kanıtlanabileceğini belirlemek gerekiyordu. Yapbozdaki eksik parça, bu hammaddeleri konsantre etmek için katalizörü bulmaktı, böylece bu reaksiyonlar kendi kendini kopyalayabilen polipeptitler, nükleotidler ve polinükleotidler oluşturmaya devam edecekti.

    Çözülmesi kolay bir problem değildi. Oparin, suyun farklı molekülleri yakınlaştıracağını, ancak aynı zamanda onları yıkamaya devam edeceğini ve bir molekülün kimyasal olarak aktif ucunu alıcı bir molekülün "soketine" "tıkamalarını" zorlaştıracağını öne sürdü. Bu nedenle, Oparin'in önerdiği jel damlacıkları çalışamayacak kadar ıslaktı.

    Bu sorunu aşmak için, istenmeyen suyu ortadan kaldırmanın iyi bir yolu olduğu için buharlaşma önerildi. Haldane, milyarlarca yıl önce, sabunlu organik çözeltileri yıkayan ve daha sonra kuruyan ve birbirleriyle reaksiyona girecek zengin bir organik bileşik kalıntısı bırakan bir gelgit kıyısı önerdi. Diğer bilim adamları bunu hayal etmekte çok az zorluk çektiler.

    Bununla birlikte, başka bir İngiliz bilim adamı olan J.D. Bernal, 1940'larda bu organik bileşiklerin bazılarının su kadar kolay buharlaştığına dikkat çekti. Genellikle deniz kıyılarının yakınında bulunan ve hava veya suyun dolaşmasına izin vermek için tek tek tabakalar arasında yeterli açıklığa sahip çok sayıda yığılmış silikat tabakasından oluşan kil kullanımını önerdi. Bu tabakalar, düzgün bir şekilde yapılandırılmış bir şekilde düzenlenmiş pozitif ve negatif elektrik yükleri içerir. Bernal ayrıca, bu elektrik alanlarının, içlerinden geçen herhangi bir bileşiğe belirli yönelimler getireceğini öne sürdü.

    Diğer laboratuvar deneyleri, mineral kil tabakalarının, su buharlaştıkça organik molekülleri sınırlı bir hacimde yoğunlaştırma eğiliminde olduğunu ve onları diğer moleküllere bağlanmalarını kolaylaştıracak ve bu kırılgan yeni oluşan molekülleri güneş radyasyonundan gelen ultraviyole ışınlarından koruyacak şekilde yönlendirdiğini göstermektedir.

    Proteinler, yaşamı düzenleyen iki ana kimyasal sistemden biridir. Nükleik asitler diğeridir. Her ikisi de daha küçük bileşiklerden oluşur - bir grup protein amino asitleri oluşturmak için birleşir ve nükleik asitler, şekerler ve fosfatlarla birleştirilmiş karbon ve nitrojen bileşikleri olan nükleotidlerden oluşur.

    Öte yandan DNA, deoksiribonükleik asit, bilim adamları tarafından "yaşamın mimarı" olarak kabul edilir ve hangi yaşam formunun inşa edildiğini hecelemek için bir "kod" veya plan olarak bir dizi nükleotid kullanır. Proteinler, bu plana göre yaşamın inşa edildiği yatay kirişi veya malzemeyi oluşturur. Bilim adamları için cevaplanmamış soru şudur: Hangisi önce geldi - proteinler için malzemenin planı mı yoksa montajı mı?

    Kaliforniya, La Jolla'daki İpek Enstitüsü'nden Profesör Leslie Orgel'e göre, plan açıkça önce geldi. Bize, proteinlerin ilk önce meydana gelemeyeceğini, çünkü replikasyonlarına yardımcı olmak için genler veya enzimli nükleik asitler tarafından ortaya konan bir plana göre bir araya getirilmeleri gerektiğini söylüyor.

    İnsanoğlunun bildiği en küçük virüsteki tek bir genin binlerce veya daha fazla nükleotid biriminden oluştuğu ve tek bir hücrede bir insan genini oluşturan milyonlarca nükleotidden çok uzak olduğu artık iyi bilinmektedir. Mavi baskıyı kim için koydu.

    Böyle bir gen mi?

    Bunu okuyan bir meslekten olmayan kişi hemen "Tanrı" cevabını verirdi.

    Ancak bilim adamları, bu aşamada, plan sürecinin DNA ile değil, daha karmaşık DNA'ların parçalarının tam kopyaları olan basit bileşiklerin bir ailesi olan transfer RNA [ t-RNA veya t-Ribonükleik asit ] ile başlatıldığından vazgeçecek türden değiller. Transfer RNA'ları, daha büyük DNA mimarına inşaat ekipleri gibi çalışırlar - hücrelerdeki amino asitleri toplarlar ve DNA planının gerektirdiği belirli bir proteini yapmak için birleştikleri biyolojik montaj hattına taşırlar.

    Ancak, t-RNA'ların daha büyük DNA için inşaat ekipleri olarak çalışmasına kim izin verdi? Bilim adamları, t-RNA'ların replikasyon sürecine yardımcı olan küçük bir enzim tarafından desteklenebileceğini söylüyorlar.

    Küçük enzim nereden ve nasıl geldi ve t-RNA'nın onu bir RNA - DNA melezine kopyalamasına yardımcı olmak için gereken tam miktarların ne olduğunu nasıl bildi? Yoksa bilim adamlarının önerdiği gibi özel koşullar altında DNA mı oluştu?

    Bilim adamlarının mükemmel cevapları yok. Sadece teorileri ve hipotezleri var. Tüm cevapları bulmak için dünyanın sonuna kadar bir haçlı seferi gayreti içindeler ve olacaklar. Cevap bazılarından kaçacak. Diğerleri için sadece Kur'an-ı Kerim'i alıp okumaları gerekiyor. Cevabı Bölüm ( Araf Süresi ) 7:11 - 12'de bulacaklar;

    11 - Andolsun, sizi yarattık. Sonra size şekil verdik. Sonra da meleklere, "Âdem için saygı ile eğilin" dedik. İblis'ten başka hepsi saygı ile eğildiler. O, saygı ile eğilenlerden olmadı.

    12 - Allah, "Sana emrettiğim zaman seni saygı ile eğilmekten ne alıkoydu?" dedi. ( O da ) "Ben ondan hayırlıyım. Çünkü beni ateşten yarattın. Onu ise çamurdan yarattın" dedi.

    13. Allah, "Şimdi in aşağı oradan. Çünkü senin orada büyüklük taslamak haddine değil! Hemen çık! Çünkü sen aşağılıklardansın" dedi.

    14. Şeytan dedi ki: "( Öyle ise ) bana insanların tekrar diriltilecekleri güne kadar süre ver."

    15. Allah da, "Sen süre verilenlerdensin" dedi.

    16 - Şeytan dedi ki: "( Öyle ise ) beni azdırmana karşılık, yemin ederim ki, ben de onları saptırmak için senin dosdoğru yolunun üzerinde elbette oturacağım."

    17 - "Sonra ( pusu kurup ) onlara önlerinden, arkalarından, sağlarından ve sollarından sokulacağım ve sen onların çoğunu şükreden (kimse)ler bulamayacaksın."

    18 - Allah, dedi ki: "Yerilmiş ve kovulmuş olarak çık oradan. Andolsun, onlardan sana kim uyarsa sizin, hepinizi cehenneme doldururum."

    Kur'ân-ı Kerîm'in ( Araf Süresi ) 7. suresinin 18. âyetindeki uyarı, bütün insanlığın Allah'ı olan Allah'tandır. Bilim adamları en azından şimdi dikkate alacaklar mı? Bilim adamlarının aynı kıstasını uygulayarak, bilim adamlarının öne sürdüğü şekliyle Evrim Teorisi'nin, bilim adamları tarafından bilimsel olarak kanıtlanmadıkça, İslam ilahiyatı öğrencileri ve Müslümanlar tarafından kabul edilemez olduğuna inanmak mümkün değildir. Fosil kayıtları yalan söylemez; Hayvanların "ortak bir atadan evrimleştiklerini ve böylece insanlar arasında birçoklarını Allah yolundan saptırdıklarını" söyleyerek yalanı dile getiren bilim adamlarıdır.