İmam Şafii

    Muhammed ibn İdris ibn el-`Abbas, el-İmam el-Şafi'i, Ebu `Abd Allah el-Şafi'i el-Hicazi el-Kureyşi el-Haşimi el-Muttalibi ( ö. 204 ), Hane'nin çocukları Peygamber Efendimiz'in, eşsiz büyük müctehid imamlarından ve mükemmel fakihlerden, titiz zühd ve Allah dostu, tashih edip dört yüz defa yeniden okuduğunu söylediği Risâle'sinde fıkhın temellerini atmış , daha sonra şöyle dedi: ‘Yalnızca Allah'ın Kitabı eksiksiz ve hatasızdır.’

    O, Peygamber - sallallahu aleyhi ve sellem -'in kuzeni olup Abdülmuttalib'in babası Haşim'in kardeşi Muttalib soyundan gelmektedir. Birisi, Peygamberimizin huzurunda Beni Haşim'i övdü, o da iki elinin parmaklarını birbirine geçirerek şöyle dedi: "Biz ve onlar bir ve aynıyız." Al-Nawawi, al-Shafi'i'nin üç özel erdemini sıraladı: Peygamber'in soyunu ortak ataları Abd Menaf düzeyinde paylaşması; Kutsal Topraklar Filistin'de doğup Mekke'de yetişmesi; ve kendi üstün zekası ve Arap dili bilgisiyle birlikte üstün alimlerin elindeki eğitimi. İbn Hacer buna iki tane daha ekledi: Peygamber'in şu hadisi: "Allah'ım! Kureyş'e hidayet ver, çünkü onlardan gelen âlimin ilmi yeryüzünü kuşatacaktır. Allah'ım! Sen ilklerine acıyı tattırdın, ikincilerine de sevabı tattır." Peygamber Efendimiz'in bir başka hadis-i şerifinde de şöyle buyuruluyor: "Şüphesiz Allah, bu ümmete, her yüz yılın başında, dinlerini yenileyecek birini gönderecektir." Aralarında Ebu Kılabe ( ö. 276 ) ve İmam Ahmed'in de bulunduğu alimler, ilk rivayetin Şafii, ikincisinin ise Ömer ibn Abdülaziz ve ardından Şafii anlamına geldiği konusunda ittifak etmişlerdir.

    Ebu Hanife'nin öldüğü 150 yılında Gazze veya Aşkalan'da doğdu ve iki yaşında babasının ölümünün ardından Mekke'ye taşındı ve orada büyüdü. Başlangıçta becerikli bir okçuydu, daha sonra dil ve şiir öğrenmeye başladı ve hadislerden başlayarak kendini fıkıh ilmine verdi. Yedi yaşında Kur'an'ı, on yaşında İmam Malik'in Muvatta'sını ezberledi ; bu sırada öğretmeni, onun yokluğunda ders vermesi için onu vekil olarak görevlendirdi. On üç yaşındayken hafızasından ve zekasından etkilenen Malik'i görmeye gitti.

    Malik ibn Enes ve Muhammed ibn el-Hasan eş-Şeybani onun en önde gelen hocaları arasındaydı ve fıkıhta her ikisine de karşı tavır aldı . Şafii şöyle dedi: "Muhammed ibn el-Hasan'dan bir deve yükü yazdım." El-Hakim, Abdullah ibn Abdi'l-Hakem'den şöyle rivayet etmiştir: "Eş-Şafiî, Malik'in görüşüne göre konuşmayı asla bırakmazdı ve şöyle derdi: 'Biz, ashabının yolu dışında onunla farklı değiliz. ' ta ki bazı genç adamlar arkasından uzun uzun konuşuncaya kadar, bunun üzerine Şafii, Malik'le olan farklılıklarını yazılı hale getirmeye karar verdi. Aksi halde hayatı boyunca bir şey sorulduğunda şöyle derdi: 'Öğretmen böyle söyledi' – hâze kavl el-ustadh – yani Malik.”

    Ebu Hanife ve Buhari gibi o da Kur'an'ın tamamını her gün namazda, Ramazan ayında ise günde iki defa okurdu.

    El-Müzeni şöyle dedi: "Şafi'i'den daha yakışıklı bir yüz görmedim. Sakalını tutsa yumruğunu geçmezdi.” İbn Rahuyah onu Mekke'de parlak beyaz giysiler giyen ve yoğun siyah sakallı biri olarak tanımladı. Ez-Za'farani, 195 yılında Bağdat'tayken sakalını kınayla boyadığını söyledi.

    Ebu Ubeyd el-Kasım ibn Sallam şöyle dedi: "Eğer bütün bir ümmetin aklı toplansaydı, onu kuşatırdı." Benzer şekilde el-Müzeni şöyle demiştir: "Elli yıldır Şafii'nin Risalesini inceliyorum ve yeni bir fayda öğrenmeden ona baktığım tek bir zamanı hatırlamıyorum."

    Es-Sakhawi , el-Cevahir ve'd-Durar adlı eserinin önsözünde ve diğerleri, birisinin Ahmed ibn Hanbel'i, Şafii'nin fıkıh toplantılarına katılması ve Süfyan ibn Uyeyne'nin hadis toplantılarından ayrılması nedeniyle eleştirdiğini anlatır. Ahmed cevap verdi: “Sessiz olun! Daha kısa zincirli bir hadisi kaçırırsanız, onu daha uzun zincirli başka bir yerde bulursunuz ve size zarar vermez. Ama eğer bu adamın ( Şafii ) mantığına sahip değilseniz, korkarım onu ​​başka bir yerde bulamazsınız.” Ahmed'in, öğrencileri Ebu Talib ve Humeyd ibn Zencüye tarafından da şöyle dediği nakledilir: "Şafi'i'den daha çok hadislere bağlanan birini görmedim. Hadisleri kitap haline getirmekte ondan önce hiç kimse yoktur.” Bunun manası, Ahmed'in aradığı hadis anlayışına Şafii'nin sahip olduğudur; Ahmed'in şu ifadesinden de anlaşılmaktadır: " Hadis âlimleri arasında fıkıh ne kadar nadirdir!" Bu, Fakîh olmadan da anlayış ( fıkıh ) taşıyabilir ” hadis-i şerifine bir atıftır. Süfyan bizzat tefsir ve fetva konularında Şafii'ye başvururdu . Yunus ibn Ebu Ya'la dedi ki: ( Şafii ne zaman tefsir yapsa sanki vahyi görmüş gibi oluyordu ). Ahmed ibn Hanbel de şöyle demiştir: "Hadis alimlerinden hiçbiri Şafii'ye büyük bir borcu dışında ne mürekkep hokkasına ne de kaleme dokunmamıştır."

    Şafii, Arap dili, şiiri ve filolojisi konusundaki kendine özgü gücüyle biliniyordu. Beyhakî şöyle anlattı:

    [ İbni Hişam'dan: ] Uzun bir süre Şafii'nin oturma arkadaşıydım ve onun, dikkatlice düşünüldüğünde, bütün metinde ( bağlamında ) daha iyi bir kelime bulamayacağı bir kelime dışında kullandığını hiç duymadım. Arap Dili. . . . Şafii'nin dil konusundaki söylemi başlı başına bir delildir.

    [ Hasan ibn Muhammed ez-Za'farani'den: ] Bir grup bedevi, Şafii'nin bizimle birlikte olduğu toplantıya sık sık gelir ve bir köşede otururdu. Bir gün liderlerine sordum: “Sen bursla ilgilenmiyorsun; neden gelip bizimle oturmaya devam ediyorsun?” Onlar: "Şafii'nin dilini dinlemeye geldik" dediler.

    Şafii, ilahi sıfatlarla ilgili ayet ve rivayetlerin yorumlanmasından kaçınarak Selef yolunu takip etti. O, şu sözüyle sabit olduğu gibi, "manayı tevhid-i mi'na"yı ( tefvîdü'l-mi'nâ ) daha yüksek bir kaynağa havale etmiştir: "Sıfatlar ayetlerinin manasını Allah'a havale ediyorum ve hadis hadislerinin manasını Allah'a bırakıyorum. Allah Resulü'nün sıfatları." Aynı zamanda ondan nadir yorum örnekleri de kaydedilmiştir. Nitekim el-Beyhaki, el-Müzeni'nin Şafii'den şu ayetin tefsirini naklettiğini nakletmektedir: "Doğu ve Batı Allah'ındır ve nereye dönerseniz dönün, Allah'ın yüzü ( vech ) oradadır " ( 2:115 ) : “Demek ki - en iyisini Allah bilir -  Allah’ın size yönelttiği vahşet budur. ” El-Hakkari ( ö. 486 ) , `Aqida al-Shafi'i adlı kitabında şöyle dediğini nakletmiştir : "Biz bu sıfatları tasdik ederiz ve O'nun , tıpkı O'nun reddettiği gibi, onlarla yaratıklar arasındaki benzerliği ( et-teşbîh ) de reddederiz. O, "O'nun benzeri hiçbir şey yoktur" ( 42:11 ) buyurduğunda Kendi katındandır."

    Şafii'nin diyalektik teolojiye ( kelam ) olan nefreti , kişiyi batıl inançlara sürüklediği için ağır sonuçlar doğuran hatalara karşı aşırı tedbirli olmasına dayanıyordu. Bu hususta söylediği sözler arasında: "Bir ilim âliminin, fetva verip sonra hatalı olduğunu söylemesi, kelam edip sonra kâfir (zındık) denilmesinden daha iyidir . Hiçbir şeyden teolojiden ve ilahiyatçılardan daha fazla nefret etmiyorum. Zehebi şöyle yorumluyor: "Bu, Ebu Abdullah'ın, dinin esaslarındaki ( el-usûl ) hatayla ilgili görüşünün , bunun, dallardaki ilmi çabalardaki hatayla aynı şey olmadığı yönünde olduğunu gösteriyor." Sebebi, itikad ve öğretide, ne ictihâda , ne ayrılığa caiz değildir. Bu konuda Şafii şöyle demiştir: “'Neden?' diye sorulamaz. Ne de ilkelerle ilgili, ne de 'Nasıl?'” Ancak Şafii, aşağıda ve Ahmed ibn Hanbel hakkındaki notunda da gösterildiği gibi, sünnetin savunulması için kelamın kullanılmasına kapıyı tamamen kapatmamıştır.

   Yunus ibn Ebî Ya'la, Şafii'nin “ilkeleri” şöyle tanımladığını nakletmiştir: “Kuran, Sünnet, kıyas ( el-kıyâs ) ve icma ( el-icmâ ) ”; ikincisini şu şekilde tanımladı: "Müslümanların cemaatinin ( cemaatinin ), Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem'in vefatından sonra neyin helal neyin haram olduğu konusunda belirli bir hükmün sonucuna bağlı kalmasıdır. .”

    İbn Ebi Hatim'in Rabi'den yaptığı rivayette de anlaşılacağı üzere Şafii kelamın doğru kullanılmasına kapıyı kapatmamıştır: "Eğer dilersem, sapanların her biri hakkında bir kitap çıkarırdım." ama diyalektik teoloji beni ilgilendirmez ve bunda herhangi bir rol üstlenilmesini istemem." Benzer şekilde talebesi Müzeni'ye de şu tavsiyede bulunur: "Yaratıcı hakkında mahlukattan deliller alın ve aklınızın ulaşamadığı bilgileri kendinize yüklemeyin." İbn Ebi Hatim de kendisine İbn Huzeyme'nin başarısız kelam girişimi söylendiğinde benzer şekilde konuşmuştur : "Öğrenmediğimiz şeye karışmamak daha iyidir." Ayrıca Şafii'nin, konusu ne olursa olsun, kendisine atfedilen tüm eserlerinden tek bir harfinin bile yer almamasını istediğini belirttiğine dikkat edin.

    Şafii'nin tasavvuf konusundaki tutumu kelâmda olduğu kadar katıydı ve onu hem övdü hem de bozguncuların elindeki istismarını kötüledi. İkincisini eleştirirken şöyle diyordu: ( Öğleye doğru ahmaklaşan kimse sabahleyin mutasavvıf olamaz ) diğer taraftan Divan'ında şöyle beyan ediyordu : (Aynı zamanda hem fakîh hem de sûfî olun. ” Mekke'de Şafii, Fudayl ibn İyad'ın öğrencisiydi. İmam Nevevi, Bustan el-`Arifin fi'z-Zuhd ve't-Tasavvuf ( "Zühd ve Tasavvufta Gnostiklerin Bahçesi" ) adlı eserinde eş-Şafi'i'den şu sözü nakletmiştir: "Yalnızca samimi olan ( el- muhlis ) kendini göstermeyi ( er-riyâ' ) tanıyabilir .” Nevevî şöyle diyor: “Demek ki, ihlası kararlılıkla arayan kimse dışında, nefsin hakikatini bilmek ve onun gizli gölgelerini görmek mümkün değildir . Böyle bir kişi uzun süre çabalar, araştırır, meditasyon yapar, kendini teşhir etmenin ne olduğunu anlayana veya onun hakkında bir şeyler öğrenene kadar kendi içinde uzun uzadıya inceler. Bu herkes için geçerli değildir. Aslında bu sadece özel olanlarda ( el-havâss ) olur . Ancak belirli bir bireyin kendini göstermenin ne olduğunu bildiğini iddia etmesi, onun açısından gerçek bir cehalettir."

    Şafii, fıkhın esaslarında önceliği İmam Ebu Hanife'ye şu meşhur sözüyle erteledi : "İnsanların hepsi fıkıhta Ebu Hanife'nin çocuklarıdır ." İbn Hacer el-Heytemî, İmam Ebu Hanife ile ilgili kitabının el-Hayrat el-Hisan adlı kitabının otuz beşinci bölümünde şöyle demiştir : "İmam Şafii Bağdat'ta iken İmam Ebu Hanife'nin kabrini ziyaret eder, selam verirdi. Sonra da Allah'tan, onun vasıtasıyla ihtiyacının giderilmesini isteyin."

    Aslında iki fıkıh düşüncesi veya mezhep ekolü , el-Şafi'i'ye atfedilir ve onun yazılarını ve hukuki görüşlerini (fetva) kapsar . Bu iki mezhep, hukukçuların terminolojisinde sırasıyla Irak ve Mısır'daki kalışlarına karşılık gelen "Eski" ( el-kadîm ) ve "Yeni" ( el-jadîd ) isimleriyle bilinmektedir. El-Şafi'i'nin öğrencileri arasında Yeni'nin en önde gelen aktarıcıları el-Buveyti, el-Müzeni, el-Rabi' el-Muradi ve Kitab al-Umm'daki ( “Ana Kitap” ) el-Bulqini'dir. Eskilerin en önde gelen ravileri Kitabü'l-Hücce'deki ( "Kanıt Kitabı" ) Ahmed ibn Hanbel, el-Karabisi, el-Za'farani ve Ebu Sevr'dir. Şu anda Şafii görüşü olarak bilinen şey, Şafii alimleri ve müftülerin Eskinin konumlarını korudukları yaklaşık yirmi iki Sual dışında Yeni'ye atıfta bulunur.

    es-Sübkî , her ikisinin de köklü hadis üstadı olmalarına rağmen, Şafii alimlerinin, Rebi'nin Şafii'den rivayetini rivayet açısından daha sahih, el-Müzeni'nin rivayetini ise fıkıh açısından daha sahih bulduklarını ifade etmiştir . Şafii, Rabi'ye şöyle dedi: "Seni ne kadar seviyorum!" bir başka sefer de: “Ya Rabi! Eğer seni Bilimle besleyebilseydim, onu sana beslerdim.” El-Kaffal el-Şaşi, Fetva'sında , Rabi'nin anlayışının yavaş olduğunu ve Şafii'nin bir toplantıda kendisine bir açıklamayı kırk kez tekrarladığını, ancak anlamadığını ve sonra ayağa kalktığını anlatır. utanç içinde kaldı. Daha sonra Şafii onu özel olarak çağırdı ve o anlayana kadar konuyu ona açıklamaya devam etti. Bu, İbn Rahuyah'ın şu ifadesinin doğruluğunu göstermektedir: "Kendimin en iyi kısmını, Şafii'nin söylemini tam olarak anladığım zaman olarak görüyorum."

    Şafii, "Ya kadınlara dokunmuş olsaydın" ( 4:43 ) ayetini harfi harfine almış ve cinsiyetler arasındaki temasın, tesadüfi bile olsa, abdesti bozduğunu düşünmüştür. Bu aynı zamanda İbn Mes'ud, İbn Ömer, el-Şa'bi, en-Neha'i, el-Zuhri ve el-Evza'i'nin de görüşüdür ve İbn Ömer'in şu rivayetiyle de teyit edilmiştir: "Kim öperse Veya karısına eliyle dokunursa, abdestini tazelemelidir . ” Malik'in Muvatta'sı da dahil olmak üzere pek çok yerde sahihtir ve birbiriyle bağlantılıdır . Şafii şöyle dedi: "İbn Mes'ud'dan da bize buna benzer bir bilgi ulaştı." Hepsi yukarıdaki ayeti harfi harfine okuyorlar, Hanefiler gibi "dokunma"yı "cinsel ilişki", Malikiler gibi "zevkle dokunma" şeklinde yorumlamıyorlar.

    Şeriatın temellerine Şafii'nin büyük bir katkısı, Ömer'in teravih veya cemaatle yapılan nafile gece namazları hakkındaki sözlerine dayanarak bid'atleri iyi ve kötü olarak ayırmasıydı. Ramazan: “Bu ne güzel bir yenilik!” Harmela, Şafii'nin şu sonuca vardığını nakletmiştir: "O halde sünnete uygun olan her bid'at tasvip edilir ( mahmûd ) , ona aykırı olan her şey ise mekruhtur ( mazmûm ) . Dört Okul arasında, her okuldaki bazı önemli otoritelerin onayının da gösterdiği gibi, kendi bölümü etrafında oluşturulan bir anlaşma. Hanefilerden: İbn Abidin, el-Türkumani ve et-Tahanevi; Malikilerden: el-Turtuşi, İbn el-Hac ve el-Şatibi; Şafiiler arasında icma; ve eş-Şafi'i'nin terminolojisini sırasıyla "sözlüksel yenilik" ( bid'a lughawiyya ) ve "hukuki yenilik" ( bid'a şer'iyye ) şeklinde değiştiren - yanlış da olsa - Şafii'nin terminolojisini eşleştiren daha sonraki Hanbeliler arasında gönülsüz kabul. "onaylanmış" ve "iğrenç".

    El-Şafi'i'nin diğer önemli pozisyonları arasında el-Müzeni şöyle demiştir: "Alimlerden hiçbirinin, kitaplarında Şafii kadar Peygamber adına bir şeyi farz kıldığını görmedim. Peygamber'in anılması. Eski Mezhep'te şöyle buyurmuştur: 'Dua, Peygamber'e salat getirmekle biter ve sonu da ancak onunla olur.'” El-Karabisi şunları söyledi: “Şafii'nin, bir kimseden hoşlanmadığını söylediğini duydum. " Resûl " demek , fakat ona hürmetten ( ta'zîm ) dolayı "Allah'ın Resulü" ( Resûlullah ) demesidir ."

    Şafii'nin diğer sözleri arasında:

    "Hadis öğrenmek nafile namazdan, ilim öğrenmek ise nafile namazdan daha hayırlıdır." İbn Abd el-Berr, Kitabü'l-İlm'de Peygamber'in ilmin üstün değeriyle ilgili pek çok hadisini sıraladı. Ancak Şafii bu sözüyle, şeytani kibire yol açan ilmin mahiyetini ve amacını kastediyordu; salt ilmi değil. İkincisi yaygın olarak mevcuttur, oysa gerçek bilgi takvaya yol açan bilgidir . Bunu Şafii'nin şu sözü de doğrulamaktadır: "Fayda veren ilimdir. İlim insanın ezberlediği şey değildir.” Bu, bilgiyi “delil bilgisi” ( ma`rifeü’d-dalîl ) olarak tanımlamak isteyenler için bir düzeltmedir . “O, dilediğine hikmeti verir; hikmeti alan ise büyük bir hayır almış olur.” ( 2:269 )

    "Siz ( hadis alimleri ) eczacısınız, biz ( fakihler ) ise tabipiz." Ali el-Kari, Mu'taqad Ebu Hanife el-İmam ( s. 42 ) adlı kitabında şöyle açıklamıştır : “İlk alimler şöyle demişlerdi: Fıkıh bilgisi olmayan hadis alimi , hekim olmayan uyuşturucu satıcısı gibidir: bunlara sahip ama onlarla ne yapacağını bilmiyor; Hadis ilmi olmayan fıkıhçı ise ilaçsız hekim gibidir; çarenin ne olduğunu bilir ama onu ortadan kaldırmaz.”

    “Malik'e kelam ve tevhid ilmi sorulduğunda şöyle dedi: 'Peygamber'in ümmetine hijyeni öğretmesi ve tevhid öğretmemesi düşünülemez! Ve tevhid tam olarak Peygamber Efendimiz'in söylediği şeydir: 'İnsanlarla, 'Allah'tan başka ilah yoktur' diyene kadar savaşmakla emrolundum. O halde, kanı ve malı dokunulmaz kılan şey , tevhit gerçeğidir ( hakîka- i tevhîd ) . Allah'ın sıfatlarını anlamak, tevhidin ilanının ön şartıydı. El-Halimi şöyle dedi: "Bu hadiste, lâ ilâhe illallah'ın, Allah'a karşı her türlü küfürden kurtulmak için yeterli olduğuna dair açık bir delil vardır."

    "Doymak, bedeni ağırlaştırır, kalbi katılaştırır, sağduyuyu giderir, uykuyu getirir ve insanı ibadetten zayıflatır." Bu, açlığı kalıcı bir vasıf olarak edinen ve “açlık” ( cû`iyyûn ) diye tabir edilen ilk dönem üstadlarından bazılarının tasavvufun “açlık” ( el-cu` ) olarak tanımlanmasına benzemektedir . Dikkate değer bir örnek, el-Zehebi'nin "İmam, örnek, veli, muhaddis, şeyhi " olarak tanımladığı el-Kasım ibn 'Osman el-'Abdi el-Dimashqi el-Cu'i ( ö. 248 )'dir. Sufiler ve Ahmed ibn el-Havari'nin arkadaşı.

    "Allah'a ne doğru ne de aldatıcı bir şekilde yemin etmedim." Bu, Zehebi'nin rivayet ettiği mutasavvıf üstadı Sehl ibn Abdullah et-Tustari'nin şu sözlerine benzer: "Sadık velîlerin ( sıddîkîn ) ahlâklarından biri de , Allah'a yemin etmemek, gıybet etmemek ve Allah'a gıybet etmemektir. Çevrelerinde gıybet olur mu, eğer sözlerinde dururlarsa doyuncaya kadar yemezler ve asla şaka yapmazlar.”

    El-Buveyti sordu: " Rafidi'nin arkasında mı namaz kılayım ?" Şafii şöyle demiştir: "Rafidilerin , Kaderilerin ve Mürcielerin arkasında namaz kılmayın ." El-Buveyti şöyle dedi: "Onları bize tanımlayın." Şöyle cevap verdi: "İman sadece sözden ibarettir" diyen mürcidir , "Ebu Bekir ve Ömer imam değildir" diyen Rafızi , kaderi kendine bağlayan ise Kaderidir . "

    Ebu Hatim, Harmela'dan, Şafii'nin şöyle dediğini rivayet etmiştir: "Halifeler ( el-hulefâ ) beştir: Ebu Bekir, Ömer, Osman, Ali ve Ömer ibn Abdülaziz." Divanı'nda onları "kişinin rehberliğiyle hidayet elde ettiği kavminin liderleri" olarak adlandırdı ve Peygamber'in Ehl-i Beyti'ni şöyle ilan etti :

    Peygamber'in ailesi ona aracımdır! ( vasîlatî )

    Onlar aracılığıyla sağ elimden kaydımın verilmesini umuyorum.

    Ve:

    Ey Allah Resulünün Ailesi! Seni sevmek bir yükümlülüktür

    Allah'ın Kuran'da emrettiği ve bildirdiği.

    Bu senin muazzam ihtişamının yeterli kanıtıdır

    Kim sana salât getirmezse onun namazı batıldır.

    İbn Hacer, Şafii'nin biyografisini ilk yazanın Davud ez-Zahiri ( ö. 275 ) olduğunu söyledi. Al-Nawawi Tehzib al-Asma' wa al-Lughat'ta ( 1:44 ), el-Şafi'i'nin en iyi biyografisinin sağlam rivayet zincirleri nedeniyle el-Beyhaki'ninki olduğunu belirtmiştir. İbn Hacer bunu özetlemiş ve buna Tawali et-Ta'sis fi Ma'ali İbn İdris'te Şafii'nin Müsned'ini eklemiştir .

    El-Mecmu' en-Nevevi adlı Şafii fıkhı külliyatının önsözünde, el-Şafii'nin baston kullandığından bahseder ve kendisine şu sorulur: "Yaşlı veya hasta olmadığın halde neden baston taşıyorsun?" ?” Şöyle cevap verdi: "Unutma ki, ben bu dünyada sadece bir yolcuyum."