İmam Malik

    Malik ibn Enes ibn Malik ibn `Amr, el-İmam, Ebu `Abdullah el-Humyari el-Esbahi el-Medeni ( 711 - 795 M. / 93 - 179 H. ), İslam'ın Şeyhi, Ümmetin Kanıtı, Hicret Ülkesinin İmamı ve Peygamber tarafından önceden bildirilen Medine'nin Bilgin Alimi.

    Malik'in dokuz yıl talebesi olan ve başlı başına bir ilim devi olan İmam Şafii, "Âlimler denildiğinde yıldız Malik'tir" demiştir.

    Okulu Kuzey Afrika, Endülüs, Mısır'ın büyük kısmı ve Şam'ın bir kısmı, Yemen, Sudan, Irak ve Horasan'ı dolduran dört büyük müctehid imamdan ikincisi.

    İmam Malik, İslam fıkhının en saygın alimlerinden biriydi, 17 yaşında Hadis ilmine hakim oldu ve 70 alim tarafından bu amaca uygunluğunu teyit ettikten sonra fetva vermeye başladı. Kendi eliyle yazılmış 100.000'den fazla hadis topladı.

    İmam Malik, Hz. Peygamber'in Hicaz halkından gelen sahih rivayetleri ile sahabe, ümmet ve onlardan sonra gelenlerin sözlerinden oluşan el-Muvatta' ( "Onaylanmış" ) kitabının müellifidir. Şafii tarafından Kur'an'dan sonra yeryüzündeki en sahih kitap, Kur'an'a en yakın kitap, Kur'an'dan sonra yeryüzünde en doğru kitap.

    İmam Malik şöyle demiştir: "Kitabımı Medine'deki yetmiş fakihlere gösterdim ve her biri beni bu konuda tasvip etti ( kulluhum wata'ani `alayh ), bu yüzden ona 'Tasdik Edilen' adını verdim." İmam el-Buhari, rivayetlerin en sağlamının "Malik'ten, Nafi'den, İbn Ömer'den" olduğunu söylemiştir. Hadis alimleri buna Altın Zincir adını verirler ve Muvatta'da bu zincirle ilgili seksen rivayet bulunmaktadır.

    Muvatta'da Malik'ten rivayet edilenler arasında: Eyyub el-Sahtyani, Cafer ibn Muhammed ( es-Sadık ), Zeyd ibn Eslem, 'Ata' el-Horasani, ez-Zühri, İbn el-Münkadir, Alkame, Nafi İbn Ömer'in azatlısı ve diğerleri. Malik'ten rivayet edenler arasında: ez-Zuhri, İbn Cüreyc, Ebu Hanife, el-Evza'i, Süfyan es-Sevri, Şu'ba, İbn el-Mübarek, Muhammed ibn el-Hasan, `Abdurrahman ibn Mehdi , Veki`, Yahya el-Kattan, el-Şafi`i, İbn Vehb, Ebu Davud el-Tayalisi, Abdurrezzak ve diğerleri.

    Peygamber ( sav ) şöyle buyurmuştur: "Çok yakında insanlar ilim öğrenmek için develerin böğrünü dövecekler ve Medine'nin alim aliminden daha bilgili kimseyi bulamayacaklar." Tirmizi, Kadı İyad, Zehebi ve diğerleri, Süfyan ibn Uyeyne, Abdurrezzak, İbn Mehdi, İbn Ma'in, Züayb ibn İmâme, İbn el-Medini ve diğerlerinden nakletmektedirler ki onlar Bu âlimin Malik ibn Enes olduğunu kabul etti. Ayrıca İbn Uyeyne'nin daha sonra onun Abdullah ibn Abdülaziz el-Ömeri olduğunu söylediği de rivayet edilmiştir. Zehebi, ikincisi hakkında şunları söyledi: "İlim ve güzel fıkıh sahibiydi, korkusuzca hakkı söylüyordu, iyiliği emrediyordu ve toplumdan uzak duruyordu. Malik'e gizlice dünyadan vazgeçip inzivaya çekilmesi için baskı yapardı."

    Ebu Mus'ab şöyle dedi: "Malik yirmi beş yıl boyunca [ Peygamber'in mescidinde ] cemaatle namaz kılmadı. Kendisine şu soru soruldu: 'Seni engelleyen nedir?' Şöyle dedi: 'Kötü bir şey göreyim de onu değiştirmek zorunda kalmayayım.'" Ebu Mus'ab'dan gelen başka bir rivayette şöyle deniyor: "Malik mescidden çıktıktan sonra, kendisine uyan bir cemaatle birlikte evinde namaz kılardı. Cuma namazını evinde tek başına kıldı.” İbn Sa'd, Muhammed ibn Ömer'den şöyle anlatıyor: "Malik mescide gelir, namazları, cumaları ve cenaze namazlarını kılardı. Hastaları ziyaret eder, ashabının gelip kendisini göreceği Mescid-i Haram'da otururdu. Daha sonra orada oturmayı bırakıp namaz kılıp gitti ve cenaze namazına katılmayı da bıraktı. Daha sonra ne namazlara ne de camideki cumalara katılmadan her şeyi bıraktı. Hasta ve onun dışında kimseyi ziyaret etmezdi. Halk buna katlanıyordu, çünkü onu çok seviyorlardı ve ona çok fazla saygı duyuyorlardı. Bu durum ölene kadar sürdü. Sorulduğunda şöyle diyordu: 'Herkes mazeretini söyleyemez.'”

    İbn Abd al-Barr, yalnızca sahih rivayetlerden oluşan bir kitap derleyen ilk kişinin Malik olduğunu söyledi. Ebubekir ibn el-Arabi şöyle demiştir: “Muvatta' birinci temel ve esastır, el-Buhari'nin kitabı ise bu bakımdan ikinci temeldir. Müslim ve Tirmizî gibi geri kalanlar da bu ikisinin üzerine inşa ettiler.” Şah Veliyyallah da benzer bir şey söyledi ve tefsirlerin ana metinle ilişkisi gibi, onun da dört mezhepten gelenlerin temel otoritesi olduğunu ekledi. Malik, kırk yıl boyunca on bin rivayetle başlayıp bugünkü sayıları iki binin altına indirene kadar besteledi.

    İmam Malik, Peygamber'in şehri Medine'nin alimleri tarafından muhafaza edilen Sünnet ilminin tüm İslam toplumuyla bağlantısıdır. Onun fıkıh ekolünün bu referans noktası, Muvatta'da şu ifadeyle tekrar tekrar görülmektedir: "İşte, ilim ehlinin tatbik ettiğini buldum ( ya da gördüm ). O, Sünnet'in hem ravisi hem de açıklayıcısı olarak görevinin bilincindeydi. Bu durum, Şafii'nin şu meşhur sözleriyle başlayarak öğrencilerinin onu övmelerinin bir özelliğidir: "Allah'ın dininde bana Malik kadar büyük bir iyilik yoktur" ve "İlim alimleri anıldığında Malik, yol gösterici yıldız.” Abdullah ibn Vehb şöyle demiştir: "Fıkıhta imamı olmayan her hadis ezberleyen dalalet içindedir ( dâll ) ve eğer Allah bizi Malik ve Leys ( ibn Sa'd ) ile kurtarmamış olsaydı, ben de yanlış yönlendirilmiş.” Ebu Mus'ab şu hikayeyi anlatıyor:

    Malik ibn Enes'in yanına gittim. Bana şöyle dedi: "Seccademin veya seccademin altına bak ve orada ne olduğuna bak." Baktım ve belli bir yazı buldum. “Oku” dedi. Kardeşlerinden birinin gördüğü ve onu ilgilendiren bir rüyanın öyküsünü içeriyordu. Malik bunu ezberden okudu: "Resûlullah'ı ( s.a.v. ) uykumda gördüm. Mescidindeydi ve insanlar onun etrafında toplanmıştı ve şöyle dedi: 'Minberimin altında sizin için hayır veya ilim sakladım ve Malik'e onu insanlara dağıtmasını emrettim.'” Sonra Malik ağladı, ben de kalkıp onu bıraktım.

    Halife Ebu Cafer el-Mansur, Malik'in "Zorlananın boşaması geçerli değildir" ( leysa `ala müsterahin / li mükrahin talak ) hadisini rivayet etmesini yasaklamıştı. Bunun üzerine Malik'e bir casus gelip meseleyi sordu. Bunun üzerine Malik hadisi herkesin önünde anlattı. Yakalandı ve omzu çıkıncaya kadar kırbaçlandı ve bayıldı. Kendine gelince şöyle dedi: "O ( Mansur ) benim kırbaçlarımdan beraat etmiştir." Malik, kendisini neden temize çıkardığı sorulduğunda şöyle cevap verdi: "Akrabalarından birinin helak olmasına sebep olduktan sonra Peygamber ( s.a.v. ) ile karşılaşmaktan korktum." İbrahim ibn Hammad, Malik'in bir elini diğeriyle tutarak yukarı taşındığını ve uzaklaştığını gördüğünü söyledi. Daha sonra yüzünü tıraş ettiler ve bir deveye bindirilip gezdirildi. Kendisini yüksek sesle kınaması emredildi ve bunun üzerine şöyle dedi: “Beni tanıyan, beni tanır; Beni tanımayanlar benim adım Malik ibn Enes'tir ve ben derim ki: Zorlananların talakası batıldır!" Bunun haberi Medine valisi ve Mansur'un kuzeni Cafer ibn Süleyman'a ( ö. 175 ) ulaşınca şöyle dedi: "Onu indirin, bırakın gitsin."

    İmam Malik, Peygamber Efendimiz'in ( s.a.v. ) hadislerine öyle bir hürmetle bağlıydı ki, o, temizlik hali dışında hiçbir şey rivayet etmedi ve fetva vermedi. İsmail ibn Ebi Uways şöyle dedi: “Amcam Malikû'ya bir şey sordum. Oturmamı emretti, abdest aldı, kanepeye oturdu ve şöyle dedi: La havle vela kuvvete illa billah. Önce kendisinin söylemesi dışında fetva vermedi.” El Heysem şöyle dedi: "Malik'e kırk sekiz soru sorulduğunu duydum, otuz ikisine 'Bilmiyorum' diye cevap verdi." Ebu Mus'ab, Malik'in şöyle dediğini bildirdi: "Ben yetmiş alimden önce fetva vermedim. Bunu yapma konusundaki yeterliliğime ilk kez tanık oldum.”

    Malik'in ahlâkı ve maiyetinin onda gözlemlediği hayret ve duygu halleri, şüphesiz kısmen onun Cafer es-Sadık, İbn Hürmüz ve İbn Şihab ez-Zühri gibi büyük şeyhlerinden miras kalmıştı. Yaklaşık sekiz yıl boyunca her gün sabahtan akşama kadar şeyhi İbn Hürmüz'ü ( ö. 148 ) ziyaret eder ve şöyle anlatır: “İbn Hürmüz'ün yanına gelirdim, o da hizmetçiye kapıyı kapatmasını ve perdeyi indirmesini emrederdi. Sonra bu ümmetin başlangıcından bahsetmeye başlardı ve sakalından gözyaşları akardı.” Maliki şeyhi İbn Kunfud el-Kusantini ( ö. 810 ) şöyle yazmıştır:

    Geçmişteki dindar seleflerin ve imamların uygulaması, onların huzurunda Peygamber'in ( sallallahu aleyhi ve sellem ) ve Hz. Cafer b. Muhammed b. Ali b. el-Hüseyin b. Ali b. Ebi Talib, Peygamber'den ( s.a.a ) bahsedildiğini duyduğunda sararırdı. İmam Malik, temizlik hali dışında bir hadisi zikretmezdi. Abdurrahman b. el-Kasım b. Muhammed b. Ebu Bekir es-Sıddık, Peygamber'den (s.a.a) bahsedildiğini her duyduğunda kızarır ve kekelerdi. Amir ibn Abdillah ibn el-Zübeyr ibn el-Avvam el-Esedi'ye ( ilk Sufilerden biri ) gelince, gözlerinde yaş kalmayıncaya kadar ağlardı. Onların huzurunda herhangi bir hadis söylendiğinde seslerini alçaltırlardı. Malik şöyle demiştir: "Peygamber'in ( sav ) kutsallığı hayattayken olduğu gibi ölümünde de kutsaldır."

    Kuteybe şöyle dedi: "Malik'i görmeye gittiğimizde, süslenmiş, gözleri sürmeli, güzel kokular sürünmüş, en güzel elbiselerini giymiş olarak yanımıza gelir, halkanın başına oturur, hurma yapraklarından yelpazeler yapar ve herkese hediyeler verirdi. Muhammed ibn Ömer: "Malik'in halkası bir saygınlık ve nezaket halkasıydı. Görkemli görünüşlü ve asil bir adamdı. Onun meclisinde kendini göstermeye, boş konuşmaya, yüksek sesle konuşmaya yer yoktu. Okuyucusu herkes için okurdu ve kimse kendi kitabına bakmaz ya da Malik'e olan saygı ve hürmetinden dolayı soru sormazdı."

    Halife Mehdi, oğulları Harun ve Musa'yı Malik'ten ders almaları için gönderdiğinde, Malik onlara okumadı ve şöyle dedi: "Medine halkı âlimin önünde çocukların öğretmenin önünde okuduğu gibi okur ve yanlışsa düzeltir." Aynı şekilde Harun er-Reşid ve iki oğlu Malik'ten kendileri için okumasını istediklerinde Malik şöyle cevap vermiştir: "Ben uzun zaman önce kimseye okumayı bıraktım." Harun, Malik'in önünde özgürce okuyabilmesi için halktan ayrılmalarını istediğinde, Malik bunu reddetti ve şöyle dedi: "Ayrıntılardan dolayı halkın katılımı yasaklanırsa, ikincisinin hiçbir faydası olmaz." İbnü'l-Müseyyib, Urve, Kasım, Salim, Nafi', Zühri ve diğerlerinin yanı sıra İbnü'l-Müseyyib, Urve, Kasım, Salim, Nafi', Zühri ve diğerleri, Malik'in hadis rivayet etme yönteminin 'ard ( "öğrenci tarafından okuma" ) ve sema' ( "şeyh tarafından seçme" ) olduğunu, ancak her iki durumda da öğrencinin icma ile şunu söyleyeceğini belirtmişlerdir: "Falanca bize şunu söyledi."

    Halife Harun er-Raşid, kendisine sorduğu bazı soruların cevabını dinledikten sonra Malik'e şöyle dedi: “Vallahi sen öylesin! İnsanların en bilgesi ve en bilgilisidir.” Malik cevap verdi: "Hayır, Allah'a yemin ederim ki! Ey Mü'minlerin Emiri." Evet dedi! Ama bunu gizli tutuyorsun. Vallahi! Eğer yaşarsam, Mushaflar yazıya geçirildiği gibi, senin sözlerini de yazıya geçireceğim ve dünyanın dört bir yanına dağıtacağım.” Ancak Malik bunu reddetti.

    Halifelerden biri, Peygamber'in ahşap minberini gümüş ve mücevherlerden oluşan bir minberle değiştirme niyetini açıkladığında Malik şöyle dedi: "İnsanların Peygamber'in kutsal emanetlerine erişiminin engellenmesini iyi bulmuyorum." ( La ara an yührame en-nâsu ethara resulillah. )

İmam Malik'in sözleri:

    İbn Vehb'den: "İlim Allah'ı dilediği yere yerleştirir. Çok anlatmaktan ibaret değil.”

    İbn Vehb'den: "Bana, hikmetle konuşan dışında hiç kimsenin dünyadan yüz çevirmeyeceği ve nefsini koruyamayacağı sözü ulaştı."

    İbn Vehb'den: "İlim azalır, artmaz. Peygamberlerden ve kitaplardan sonra ilim sürekli azaldı.”

    Abdullah ibn `Abd al-Hakam'dan: "Sahabeler fırkalar ( el-furû' ) konusunda ayrılığa düştüler ve fırkalara ( tefarrakû ) ayrıldılar ve her biri kendi açısından doğruydu."

    Cafer ibn Abdullah'tan: "Malik'in yanındaydık ki, bir adam gelip ona şöyle sordu: 'Ey Ebu Abdullah! “Rahman, Arş'ın üzerinde kurulmuştur” ( 20:5 ): O nasıl kurulmuştur?' Hiçbir şey Malik'i o adamın sorusu kadar etkilememişti. Yere baktı ve elinde tuttuğu bir dal parçasıyla tamamen terden sırılsıklam olana kadar dürtmeye başladı. Sonra başını kaldırdı ve şöyle dedi: 'Bunun 'nasıl' olduğu akıl almaz; işin “kuruluş” kısmı bilinmiyor değil; ona inanmak zorunludur; bunu sormak bir yeniliktir; ve senin yenilikçi bir adam olduğuna inanıyorum.' Sonra bir emir verdi ve adam dışarı çıkarıldı.” İbn Vehb'den: "Malik'in yanındaydık ki bir adam ona şöyle sordu: 'Ey Ebu Abdullah! “Rahman, Arş üzerinde kurulmuştur” ( 20:5 ): O'nun düzeni nasıldır?' Malik başını eğdi ve bolca terlemeye başladı. Sonra başını kaldırdı ve şöyle buyurdu: "Rahman, tıpkı Kendisini tarif ettiği gibi Arş üzerinde kurulmuştur." "Nasıl" diye sorulamaz. “Nasıl” O'na uygulanmaz. Ve sen kötü bir adamsın, bir yenilik adamısın. Onu dışarı çıkar!' Adam dışarı çıkarıldı.” Yahya ibn Yahya et-Temimi ve Malik'in şeyhi Rabi'a ibn Abi Abdurrahman'dan: "Bir adam gelip ona sorduğunda Malik'in yanındaydık: 'Ey Ebu Abdullah! “Rahman, Arş'ın üzerinde kurulmuştur” ( 20:5 ): O nasıl kurulmuştur?' Malik başını eğdi ve tamamen terden sırılsıklam olana kadar öyle kaldı. Sonra şöyle dedi: 'Kuruluş bilinmiyor değil; "nasıl" olduğu düşünülemez; ona inanmak zorunludur; bunu sormak bir yeniliktir; ve senin bir yenilikçiden başka bir şey olduğunu düşünmüyorum.' Daha sonra adamın dışarı çıkarılmasını emretti.”

    Ma'n'dan: ( Dinde münazara, nefsi teşhiri teşvik eder, kalbin nurunu giderir ve onu sertleştirir, amaçsızca dolaşmayı miras bırakır ).

    Ma`n ve diğerlerinden: “İnsanın almadığı dört tür anlatıcı vardır: En büyük anlatıcı olsa bile, açıkça alay eden; insanları yeniliğine davet eden bir yenilikçi; hadis uydurmakla itham etmesem de insanlar hakkında yalan söyleyen; Anlattıklarını ezberlemiyorsa salih, şerefli bir kuldur.” Malik'in son cümlesi, sadece ahlaki doğruluk ( adâlet ) değil, aynı zamanda nakilde doğruluk ( dabt ) sahibi olması gereken güvenilir râvinin olmazsa olmaz iki şartına atıfta bulunur. Bu cümle, hadis alimleri arasındaki şu çelişkiye açıklık getiriyor: "Hiç kimse salihlerden daha fazla yalan söylemez." Bunun nedeni, salihlerin, Müslümanın bir sözü Peygamberine isnat ettiğinden şüphe duymamaları ve dolayısıyla onu şüphe duymadan kabul etmeleridir. Oysa Şafii şöyle demiştir: "Eğer Malik'in bir hadis hakkında en ufak bir şüphesi olsaydı, o hadisi reddederdi.”

    Dr. Nur el-Din `Itr şunları söyledi: “Her şeyi ayrım gözetmeksizin anlatan salihlerin tarzı, kalp temizliğinden ve iyi görüşten kaynaklanır ve alimler bu tür rivayetçiler hakkında şöyle demişlerdir: 'Yalanlar, niyetleri olmadan dillerinden akıp gider.' Bu ikincisi ile kasten yalan uyduran veya hadis sayılan uydurmaları rivayet eden ve Peygamber Efendimiz'in: "Kim benim hakkımda bilerek yalan söylerse, artık ateşteki yerine otursun!" sözüyle kınananlar arasında temel bir fark vardır. İbnü'l-Kasım'dan: “Malik şöyle derdi: 'İman artar.' Azaldığını söylemekten vazgeçerdi.” İbn Ebu'z-Zübeyr'den: "Ata ibn Ebî Rabah'ın Mescid-i Nebevi'ye girdiğini, sonra minberin kulpunu tuttuğunu, ardından da [ namaz kılmak için ] kıbleye döndüğünü gördüm." Muvatta'da: "Bıyığı tıraş etmek bid'attir." Başka bir yerde Malik'in kendisinin uzun boylu, şişman, heybetli, çok sarışın, beyaz saçlı ve sakallı ama kel, kocaman sakallı ve mavi gözlü olduğu; bıyıkların tıraş edilmesinden "nefret ediyor ve kınadı" ve her zaman güzel, özellikle de beyaz kıyafetler giyiyordu. İbn Ebu Zeyd'in rivayet ettiğine göre: "Sarık İslam'ın başlangıcından itibaren giyildi ve günümüze kadar da kullanılmaya devam edildi. Ehl-i âlimlerden Yahya ibn Sa'id, Rabi'a ve İbn Hürmüz gibi türbanlılardan başkasını görmedim. Rabia'nın çevresinde otuzdan fazla türbanlı adam görüyordum ve ben de onlardan biriydim; Rabi`a, Pleiades yükselene kadar elinden bırakmadı ve şöyle derdi: 'Yemin ederim ki bunun zekayı arttırdığını düşünüyorum.' Cibril, ( Sahabe ) Dihya ( ibn Halife ) el-Kelbi'nin, ucu kürek kemikleri arasına sarkan bir türban takmış suretinde görüldü." Ashhab şöyle dedi: "Malik sarığını taktığı zaman çenesinin altından geçirirdi ve ucunu arkasına sarkıtırdı, misk ve diğer kokuları sürerdi."

Ölüm

    İmam Malik, 795 yılında Medine'de 84 yaşında vefat etti ve Mescid-i Nebevi'nin karşısındaki ünlü Cennetü'l-Baki mezarlığına defnedildi. Malik'in son sözleri İsmail İbn Ebi Uways'den rivayet edilmiştir: "Malik hastalandı, bu yüzden kavmimizden bazılarına onun vefatı sırasında ne söylediğini sordum. Dediler ki: "Şehadeti okudu, sonra da şunu okudu:

    Onların işi, öncesi ve sonrası Allah'ındır."