İmam Ebu Hanife

    İmam Ebû Ḥanīfah, ( 699 — 767 Miladi / 80 — 148 Hicri ), Sünni Hanefi fıkıh okulunun ( İslam hukuku ) kurucusuydu.

    İmamların İmamı; Ümmetin Lambası; Hukukçuların ve Müctehidlerin Lideri; Hafız-Hadis Hazretleri İmam Ebû Hanife [r.a.] prestijli bir Müctehid, Muhaddis, otoriter, doğru konuşan, çekingen, bilge ve dindar bir kişiydi.

    Al Imam al A'zam ( Büyük İmam ), kendisinin taraftarlarının söylediği gibi, Fıkıh ilkelerini yöneten süreçleri tanımlayan ilk kişiydi. İmam Malik'ten on yıl, İmam Şafii'den bir nesil ve İmam Ahmed'den yüz yıl önce geldi. İmam Ebu Hanife, İmam Cafer'in yanında Sadık olarak çalıştı. Buna karşılık, diğer büyük imamlar, Fıkıh'ı kodlamak gibi anıtsal bir görevi üstlendiklerinde İmam Ebu Hanifa'nın mirasından yararlandılar.

İsim, doğum ve soy

    İmâm Ebû Ḥanīfeh, güçlü Emevî halifesi Abdülmelik ibn Mervan döneminde Irak'ın Kûfe şehrinde doğdu. Afganistan'ın Kabil kentinden bir tüccar olan babası Thabit bin Zuta, Abū Ḥanīfah'ın doğumu sırasında 40 yaşındaydı. Ataları, büyükbabasının ( Zuta ) ve büyük büyükbabasının ( Mah ) isimlerinin etimolojisinin önerdiği gibi, genellikle Arap kökenli olmayan olarak kabul edilir. Tarihçi El-Hatib el-Bağdadi, İmam Abū Ḥanīfah'ın torunu İsmail bin Hammad'ın, Abū Ḥanīfah'ın soyunu Thabit bin Numan bin Marzban olarak veren ve Fars kökenli olduğunu iddia eden bir ifadesini kaydeder.

    İmam Abū Ḥanifa, Hz. Muhammed'in ( s.a.v.) ölümünden 67 yıl sonra doğdu, ancak bazıları Abū Ḥanīfah'ın gençliğine kadar yaşayan Hz. Muhammed'in ( s.a.v.) Sahabe'si sırasında doğdu. Hz. Muhammed'in ( s.a.v.) kişisel hizmetçisi Anas bin Malik, 93 Hicri'de öldü ve başka bir arkadaş, Abul Tufail Amir bin Wathilah, Abū Ḥanīfah 20 yaşındayken 100 Hicri'de öldü.

    Bununla birlikte, el-Hayrat el-Hisan'ın yazarı, biyografi kitaplarından bilgi topladı ve İmam'ın hadis aktardığı bildirilen Sahabe'nin isimlerini aktardı. Onları Sahabe'nin on altısı olarak saydı. Bunlar: Enes bin Malik, Abdullah bin Enis el-Juhani, Abdullah bin el-Haris bin Cüz' el-Zabidi, Cabir bin Abdullah, Abdullah bin Ebi Avfa, Ve'ila bin el-Aska', Ma'qal bin Yasar, Ebu Tufeyl 'Amir ibn Wa'ila, 'Ayşe bint Hajrad, Sahl ibn Sa'd, el-Tha'ib ibn Khallad ibn Suwaid, el-Tha'ib ibn Yezid ibn Sa'id, Abdullah ibn Samra, Mahmud ibn al-Rabi', Abdullah bin Cafer ve Ebu Umama.

    "İlim aramak her Müslüman için bir farzdır."

    Enes ibn Malik'in otoritesi üzerine Abū Ḥanīfah tarafından bildirilen hadis

    İmam Ebu Hanife, müjtehidlerin en büyüklerinden biriydi. Aynı zamanda, MS 765'te Halife el Mansur tarafından kurulduğunda Bağdat şehrinin planlanmasından sorumlu olan büyük bir şehir plancısıydı. Ebû Hanife birinci büyüklükte bir matematikçiydi. Özgül yoğunluk ve özgül hacim kavramlarının farkındaydı ve bunları pratikte uyguladı. Bir filozof olarak, çalışmaları Hegelci diyalektiği bin yıldan fazla bir süre öngördü. Hegel diyalektiği ( adını 17. yüzyılın Alman filozofu Hegel'den almıştır ) Batı felsefesinin temel ilkelerinden biridir. Önermesi, birden fazla bireysel gerçek rekabet ettiğinde daha yüksek bir kolektif gerçeğin ortaya çıkmasıdır. Ebu Hanife, bir manastıra ya da camiye kapanan bir keşiş ya da saf bir akademisyen değildi. Zengin bir adamdı, başarılı bir tüccardı, sıradan insanlar arasında bir mümin zevki ve coşkusuyla yaşamış ve parçası olduğu toplumun yaşamına katkıda bulunan harika bir insandı.

    Dicle Nehri, şimdi hırpalanmış Bağdat şehrinden geçerken bu müctehidin mezarını öpüyor. Şehir merkezine yaklaşık altı kilometre uzaklıkta bulunan Ebu Hanife külliyesinin camii, onun adını taşıyan Al A'zamiyah semtine yayılıyor. Türkiye'den, Bosna'dan, Orta Asya'dan, Afganistan'dan, Pakistan'dan, Hindistan'dan, Bangladeş'ten, hatta İslam dünyasının her yerinden hacıları kendine çekiyor. Mezarlık eskidir. Abbasi döneminde ( MS 751 - 1258 ), ünlü Halife Harun el Rashid'in ( MS 763 - 809 ) annesinin adını taşıyan Makbaratul Khaysarun olarak adlandırıldı. Abbasi Halifelerinin ve ileri gelenlerinin birçoğunun mezarına sahiptir.

    Batı yakasında Dicle Nehri'nin karşısından Ebu Hanife Camii'ne bakıldığında, bir başka büyük bilgin olan İmam Musa el Kazım'ın mezarı var. Bölgeye onun adı verilmiştir ve Al Kazimiyah olarak adlandırılmaktadır. Musa el Kazım ( MS 745 - 799 ), Ithna Ashari Şii geleneğinde ehl-i yem soyunun yedinci imamıydı. Dicle Nehri iki mezarı böler ve hüzünlü bir benzetmeyle, Dicle nehrinin bölünmüş Bağdat kentinden geçmesi gibi İslam tarihi boyunca uzanan Şii-Sünni bölünmesini sembolize eder. Her iki taraftaki inananlar arasında, iki büyük alimin, İmam Ebu Hanife ve İmam Musa el Kazım'ın sabahın erken saatlerinde birbirleriyle konuştukları, Bağdat'ı saran Şii - Sünni fitnesinden yakındıkları ve inananları bir köprü inşa etmeye çağırdıkları söylenir. Gerçekten de, yirminci yüzyılın başlarında iki camiyi birbirine bağlayan bir köprü inşa edildi. Şiiler ve Sünniler, onu el-A'azamiyah köprüsü mü yoksa el Kazimiyah köprüsü olarak mı adlandıracakları konusunda anlaşamadılar. Bu nedenle, bir uzlaşmaya varıldı ve basitçe Burj al Imamiyah ( İmamların Köprüsü ) olarak adlandırıldı.

Yetişkinlik ve ölüm

    İmam Ebu Hanife'nin hikayesi, ünlü Bağdat şehrinin hikayesidir. MS 750 Abbasi Devrimi ile siyasi gücün ağırlık merkezi Arapların kalbinden İran ve Orta Asya'ya kaydı. İktidardaki bu değişimi kabul eden Halife el Mansur, başkentini Suriye'nin Şam kentinden taşımak istedi. İran ve Arap dünyası arasında sıkışmış olan Irak mantıklı bir seçimdi. İmam Ebu Hanife, Halife tarafından yeni başkent için bir yer bulmak ve planlamak üzere görevlendirildi. Ebu Hanefa, Dicle Nehri'nin bir kıvrımı etrafındaki mevcut yeri, savunma ve iletişime dikkat ederek seçti. Halife'nin onayını almak için Ebu Hanife, planlanan başkentin geometrik düzenini işaretledi ve sarayın, caminin, pazar yerinin, yerleşim alanlarının ve kalenin yerini ayrıntılı olarak gösterdi. Sonra işaretli ana hatların üzerine pamuk tohumları serpti. Arka plan radyasyonunun az olduğu aysız bir geceyi seçen İmam Ebu Hanife, pamuk tohumlarını ateşe verdi. Pamuk tohumlarının özelliklerinden biri de tutuşturulduklarında parlak bir ışık yaymalarıdır. Tutuşturulan pamuk tohumlarını rehber olarak kullanan İmam Ebu Hanife, bu vesileyle gözlem için özel olarak inşa edilmiş bir kuleden Halife'ye planlanan şehrin ana hatlarını gösterdi. Halife memnun oldu ve inşaatın başlamasına izin verdi.

    Şehrin inşası için çok sayıda tuğlaya ihtiyaç vardı. Seçilen alanın her yerinde fabrikalar kuruldu, ancak ağırlık veya büyüklükte kalite kontrol yoktu. İmam Ebu Hanefe, her tuğlanın belirli boyut ve ağırlık gereksinimlerini karşılaması gerektiğini belirtti. Buna ek olarak, tuğlaların teslim edildikten sonra, her bir yığındaki toplam tuğla sayısının bin olması için öngörülen boyutlarda kübik yığınlar halinde istiflenmesini şart koştu. Bu şekilde, özgül yoğunluk ve özgül hacim kavramlarını tanıttı ve bunları büyük bir mimari projede uyguladı.

    Ebu Hanife, Nu'man bin Sabitle bin Merzüban'dan doğdu. Büyükbabası Marzuban, Kabil'den bir Afgan'dı. Çoğu Arapça ismin aksine, Ebu Hanife adı kızlarından birinin adından türetilmiştir, Bağdat halkı, İmam'ın kızı Hanife'nin dindarlığıyla tanındığını ve erken yaşta büyük zeka ve bilgelik gösterdiğini anlatır. Öğrencilere din konularında talimat verdiği kendi halqa'sı ( bir çalışma çemberi ) vardı. Bir gün, bir grup kadın, kendi ayrı aileleri olmasına rağmen, bu kadar çok erkek ve kadının ortak iyilik için nasıl birlikte çalışabileceğini sordu. Haneefa kadınların her birinden bir bardak süt getirmelerini istedi. Babasının evinden büyük bir seramik sürahi alarak, her bir fincandaki sütü kavanoza döktü. "Şimdi söyle bana" diye sordu hanımların her birine, "sütün hangi kısmı sizindir". Kadınlar, topluluğun kavanozdaki süt gibi olduğunu hemen anladılar. Süt farklı bardaklardan geliyordu ama artık bir taneydi. Hanîfe'nin ünü yayıldıkça, insanlar İmam'dan Ebu Hanîfe ( Hanîfe'nin babası ) olarak bahsetmeye başladılar.

    Marzuban, Hindistan'dan Afganistan'a, Orta Asya'dan Çin'e giden eski kervan ipek yolu üzerinden ipek ticareti yapan başarılı bir tüccardı. Hülfa-i Raşidin döneminde İslâm'a girdi ve Irak'ın güneyindeki kûfe garnizon şehrine taşındı. Liman kenti Abadan'dan çok uzak olmayan Kufa şehri, Irak'ın eyalet başkenti ve hareketli bir ticaret ve ticaret kasabası haline geldi. Marzuban bir ipek tüccarı olarak zenginleşti ve Ebu Hanefa'nın babası Thabit burada doğdu.

    Thabit ibn Marzuban büyüyünce Allah'tan korkan bir genç olarak yetişti. Bir gün Dicle Nehri kıyısında yürürken, akıntıya karşı yüzen bir elma bulduğu anlatılır. Acıktığı için elmayı aldı ve yedi. Ama sonra pişmanlık başladı. "Elma kime aitti?" diye sordu genç Thabit. "Bir ürünü parasını ödemeden tükettim. Bu unutkanlık için Kıyamet Günü nasıl karşılanacak?". Elma bahçesini bulmak için nehir kıyısı boyunca akıntıya karşı yürüdü, böylece sahibine yaklaşıp affını dileyebildi. Meyve bahçesini buldu ve önünde duran genç adamın dürüstlüğüne ve dürüstlüğüne hayran kalan sahibinin kapısını çaldı, başı eğildi ve affedilmesini istedi. "Seni affedeceğim, ama bir şartla", dedi sahibi. "Ne önerirseniz kabul ederim efendim," dedi genç Thabit, "elmanın borcunu ödemek için sizin için çalışmaya bile hazırım." "Şart oğlum" dedi ev sahibi, "Kızımla evlenmelisin. Kör, sağır ve dilsizdir. Ona bakacak birine ihtiyacım var". Haniflerin dili buydu ( örneğin, Kuran'a göre Hz. İbrahim bir Hanif'ti ). Genç Thabit, kızının hiç sakıncalı bir şey görmediğini, kötü bir şey duymadığını ya da hiç kimse hakkında kötü konuşmadığını anlamıştı. Hemen kabul etti.

    Daha sonra evrensel adı İmam Ebu Hanife olarak bilinen Nu'man bin Sabit, MS 699 yılında Kûfe şehrinde doğdu. Tarihteki en ünlü erkek ve kadınlarda olduğu gibi, soyu İranlılar, Afganlar ve Araplar tarafından iddia ediliyor. Ancak çoğu bilim adamı, büyükbabası Marzuban aracılığıyla Afgan ebeveynden geldiği konusunda hemfikir. Kufe, o zamanlar Emevî İmparatorluğu'nun hızlı genişleme döneminde bir garnizon şehriydi. Aynı zamanda Irak'ın eyalet başkenti ve bir ticaret merkezi, Persler, Araplar, Afganlar ve Hintliler için bir buluşma yeriydi. Türk kabileleri, Çinlilerin uzak Sinkiang'dan yaptığı gibi Orta Asya'dan geldiler. Ebu Hanife, Sind ve Multan, Muhammed bin Kasım'ın fetihleriyle ( MS 711 ) Emevî topraklarına eklendiğinde sadece on iki yaşındaydı.

    Kûfe olan eritme potası, genç Ebu Hanîfe üzerinde kalıcı bir etki bıraktı ve bu etki onun Fıkıhına yansıdı. Sık sık alıntılanan "Din değiştirmiş bir Türk'ün imanı, Medine'de yaşayan bir kişinin imanı ile eşittir" sözü, onun tüm milletlerden ve etnik kökenlerden insanları açık ve kabul edici olduğunu özetler. Kûfe, Medine'den çok farklı bir şehirdi. Medine, İslam medeniyetinin beşiği olan Peygamber şehri, uzak diyarlardaki sarsıcı akıntılardan yalıtılmış iken, Kûfe, İranlı Zerdüştler, Çinli Budistler, Hintli Hindular, Romalı Hıristiyanlar ve Arap Müslümanların karışmasının getirdiği kültürel ve entelektüel çalkantıların tam merkezindeydi. İki şehrin jeopolitik ve kültürel bağlamları farklıydı. Bu arka plan, çeşitli Fıkıh okullarının belirli konulardaki konumlarını inceleyen karşılaştırmalı Fıkıh öğrencileri tarafından akılda tutulmalıdır.

    Tüccar bir ailenin çocuğu olarak dünyaya gelen Ebu Hanefe, ipek ticaretini dedesinden öğrendi. İlk eğitimi Sünnet ve Fıkıh'tan ziyade ticaretteydi. Sekiz yaşındayken dedesinin ipek dükkânına giderken bir şeyh tarafından durdurulduğu ve hangi medreseye gittiği sorulduğu rivayet edilir. Şeyh, genç Ebu Hanife'nin yüzündeki ışığı gördü ve onun büyük potansiyelini hissetti. Ebu Hanife, medreseye değil de dedesinin ipek dükkânına gittiğini söyleyince, Şeyh onu bir sınıfa yönlendirdi. Genç Ebu Hanife hızlı bir ilerleme kaydetti ve kısa sürede sınıfındaki diğer tüm öğrencilerden daha iyi performans gösterdi, Kur'an'ı ezberledi, hadis ve Sünnet öğrendi ve Şeyhlerin en iyisinin sunduğu bilgiye daldı.

    Genç Şeyh Ebu Hanife'nin öğrenimi kısa sürede öğrencilerin ve alimlerin dikkatini çekti. Hem genç hem de yaşlı onun halqa'sına ( bir öğrenci çemberi ) katıldı ve ondan öğrendi. Hicaz'a seyahat eden Ebu Hanife Hac ibadetini yerine getirdi ve Medine'de iki yıl geçirdi ve İmam Cafer'in halkasına Sadık olarak katıldı ve ondan Peygamber'den ehl-i yem yoluyla aktarılan Şeriat'ın iç anlamını öğrendi. Bununla birlikte, İmam Ebu Hanife ve İmam Cafer'in Sadık olarak hiç tanışmadıklarına inanan başka bir gelenek daha vardır. Bununla birlikte, İmam Ebu Hanife'nin iyi bilinen sözüne dayanarak, "Cafer ile Sadık olarak geçirdiğim iki yıl olmasaydı, başıboş kalırdım", İmam Ebu Hanife'nin gerçekten de İmam Cafer'in halkasına Sadık olarak katıldığı ve ondan ilm ul ishara ( gaybın bilgisini ) öğrendiği öncülünü kabul ediyoruz.

    İmam Ebu Hanife'nin öğrencilerine öğretmek için benzersiz bir yöntemi vardı. İmam, önüne getirilen belirli sorulara çözüm bulmak yerine, öğrencilerini iki gruba ayırırdı. Bir gruptan bir öneriyi savunması istenirken, diğerinden buna karşı çıkması istendi. Sınıfın önüne "eğer" önermeleri konuldu. Öğrenciler Kur'an'ı, Sünnet'i, hadisleri ve Suhaba'nın daha önce aldığı kararları inceler, kendi aralarında hararetle tartışır ve sonunda bir fikir birliğine varırlardı. Süreç, yargıdaki herhangi bir hata olasılığını ortadan kaldırmak için tasarlandı ve öncül, iki karşıt konumun diyalektiğinden ( tartışmasından ) daha yüksek bir gerçeğin ortaya çıkmasıydı. Bin yıl sonra, aynı süreç, Alman filozof George Wilhelm Frederich Hegel'in ( 1770 - 1831 ) adını taşıyan bir felsefe okulu olan Hegel diyalektiğinin temeli oldu. Hegel, diyalektik felsefenin babası olarak kabul edilir. İkinci Dünya Savaşı'ndan önce Alman milliyetçileri kadar Marksistler de Hegel'i ideolojilerinin babası olarak görüyorlardı.

    İmam Ebu Hanife, Kûfe'nin dinamik sosyal ortamında fakihlerin karşılaştığı zorlukların farkındaydı. Zerdüştler, Budistler, Hindular, Müslümanlar, Sabiiler ve Hıristiyanlar kozmos hakkında kendi görüşlerine ve aşkın olanla kendi ilişki kurma biçimlerine sahipti. Bu eski inançların giderek daha fazla takipçisi, özellikle Halife Ömer bin Abdülaziz'in ( MS 717 - 719 ) saltanatı sırasında İslam'ı kabul ettikçe, İslam inancına yeni girenlerin sorduğu soruları yanıtlama konusunda acil bir zorluk ortaya çıktı. İmam Ebu Hanife meydan okumaya yükseldi. Fıkıh'ı her çağda ve her yerde geçerli olan dinamik bir süreç olarak gördü. Geleceğin hiçbir hukukçusu, kendi mekân ve zamanında karşılaştığı belirli sorunlara çözüm aramak için gerekli araçlardan yoksun bırakılmayacaktır.

    Burada Şeriat ve Fıkıh terimlerini detaylandırmak önemlidir, çünkü ikisi bazen eşanlamlıymış gibi birbirinin yerine kullanılırlar, ki öyle değildirler. Şeriat, İlahi Olan'ın değişmez, ebedi Yasasıdır ve doğa, tarih ve toplumsal konular için geçerlidir. Güneşin doğudan doğması Şeriat'tır. Elektromanyetik dalgaların güneşten dünyaya ulaşmasının sekiz dakikadan fazla sürmesi Şeriat'tır. Dünya güneşe daha yakın olsaydı, çok sıcak olurdu. Dünya daha uzakta olsaydı, çok soğuk olurdu. Her iki durumda da, bu gezegende yaşam imkansız olurdu. Dünyanın, galaksimizin kendi yörüngesinde dönen güvenli bir köşesinde, orta büyüklükte bir yıldızla birleşmiş güvenli bir niş içinde sıkışmış olması Şeriat'tır. Bireylerin ve milletlerin adaleti ihlal etmeleri durumunda eninde sonunda kendilerini yok edecekleri gerçeği Şeriat'tır. Dua şeriattır. Sadaka da öyle, oruç, zekat ve hac da öyle.

    Fıkıh, Şeriat'ın tarihi boyutudur. Şeriat'ı uygulamak, yeryüzünde İlahi kalıplar yaratmak için İlahi emri yerine getirmeleri için insan girişimidir. Şeriat'ın nasıl, ne, kim, ne zaman ve ne olduğunu tanımlar. Fıkıh süreci, İlahi Merhamet ve İlahi Gazabın uygulanması ile adaletin yönetim ilkesi olarak hareket etmesi arasında dinamik bir dengedir. Kur'ân-ı Kerîm ve hadis-i şerif, İlâhî rahmetin İlâhî gazaba üstün geldiğini açıkça bildirmektedir ( Kur'ân, 11:119 ). "Eğer günah işlemezseniz, Allah sizi yok eder, yerinize günah işleyen ve Allah'tan mağfiret dileyen kimseleri getirir ve onları bağışlar." Hadisine bakınız: "Canım elinde olan Allah'a yemin ederim ki, eğer günah işleyip Allah'tan mağfiret dileyen bir kavim getirir ve onları bağışlardı." ( Sahih-i Müslim, Cilt 4, 1143, Kitâbü't-Tevbe ). Yaratılışın görkemli panoraması bilgi, ibadet, hizmet ve bağışlama etrafında döner. Şeriat'ın boyutları sonsuzdur. Fıkıhın boyutları sonludur ve belirli hududları ( sınırları ) vardır.

    İmam Ebu Hanife'nin öğretilerinin bir sonucu olarak gelişen Hanefi Fıkıhı, Fıkıh'ın gelişimi için beş kaynak sunar: Kur'an, Peygamber'in Sünneti ve onaylanmış Hadisleri, Sahabelerin İcmahı, Kıyas ve Estehsan. Farklı Fıkıh okulları bu beş kaynağın önemi konusunda farklılık gösterir. İslam dünyasının kalbinde Medine'de yetişen Maliki ekolü, Kur'an'ı, Peygamber'in sünnetini ve tüm sahabenin ortak icmasını fıkıh kaynağı olarak kabul eder, ancak kıyas ve estersanı reddeder. Şafii ekolü, sahabenin icmasının Maliki Fıkıh'ı gibi evrensel olmasını gerektirir, ancak Maliki Fıkıhı'ndan farklı olarak istisnai durumlarda kıyas ilkesini kabul eder. Şafii Fıkhı, Ithna Ashari Fıkhı gibi Estehsan'ı reddeder. Hanbelî Fıkıh bunların en katısıdır. Sadece Kur'an'ı, Peygamber'in doğrulanmış sünnetini ve sahabenin evrensel fikir birliğini Fıkıh kaynağı olarak kabul eder.

    Sünnet okulları, Fıkıh'ın dört büyük okulunun, yani Hanefi, Maliki, Şafii ve Hanbeli'nin karşılıklılığını kabul eder. Sadece Fıkıh kaynaklarına vurgu yapmaları bakımından farklılık gösterirler.

    İmam Ebu Hanife'nin dehası, arkasında bir fıkıh mirası ve herhangi bir zamanda ve herhangi bir yerde hemen hemen her hukukçunun kullanabileceği en geniş ilkeleri bırakmasıydı. Örneğin Al Madhab al Qiyas, analoji bilimidir. Qiyas kelimenin tam anlamıyla ölçmek, bir şeyi dengeye koymak anlamına gelir. Kur'an'dan ve Peygamber'in sünnetinden doğrudan bir emrin bulunmadığı durumlarda, Kıyas ilkesi, bir hukukçunun analoji gücünü kullanmasına, delillerin üstünlüğünü ölçmesine ve hukuki bir konuda hukuki bir görüş sunmasına izin verir. Benzer şekilde, daha önceki zamanlarda öngörülemeyen tamamen yeni bir durum ortaya çıktığında, Estehsan ilkesi bir hukukçuya İçtihad'ın bağımsızlığını sağlar ( bu, hukuki bir görüşe varmak için titiz bir entelektüel egzersiz anlamına gelir ).

    Hindistan, Çin, Avrupa ve Amerika'da azınlık olarak yaşayan çok sayıda Müslüman, Şeriat'ı uygulamak ve sosyal, politik ve ekonomik bağlamlarının gereksinimlerini karşılayan yasal görüşler çıkarmak için Qiyas ve Estehsan ilkelerine açıktır. Örneğin, on üçüncü yüzyılda, Moğol yıkımlarının doruğunda, büyük bilim adamı Nasiruddin al Tusi, akhlaq e Nasiri adlı bir akhlaq ( karakter ) okulu geliştirmek için Estehsan'ın ilkelerini uyguladı. Bu okul daha sonra Moğol Hindistan okullarında müfredatın temeli oldu. İmam Ebu Hanife, çok açık sözlülüğü sayesinde, azınlıklar için içtihadın kapılarını açık bıraktı, bu kapılar daha sonra kapatıldı. Bu onun mirası. Bu onun büyüklüğüdür. İmam el-A'zam ( büyük İmam ) olarak anılmasına şaşmamalı. Azınlıklar için bir Fıkıh, el-Fıkıh al akhliyya ( azınlık Fıkıhı ) gelişirse ( çoğunluğun veya baskın grubun Fıkıhlığı olan mevcut Fıkıh okullarının aksine ), kuruluşunun kredisi İmam A'zam, Ebu Hanefa'ya gitmelidir.

    İmam Ebu Hanife başarılı bir tüccardı ve muamilaatinde ( ticari işlemlerde ) Şeriat ilkelerine sıkı sıkıya bağlı kaldı. Bir keresinde İmam'ın bir ev inşa etmesi için bir adama borç verdiği rivayet edilir. Ertesi yıl, sıcak bir yaz günü, İmam Kûfe sokaklarında yürürken kendini yorgun hissetti ve bir evin gölgesinde kısa bir süre durakladı. Kimin evi olduğunu sorduğunda, evin İmam'ın borç verdiği adama ait olduğu söylendi. İmam, evin gölgesinden yararlanarak borçta bir idhafa ( artış ) aldığından ve kıyamet gününde yaptıklarının hesabını vermek zorunda kalacağından korktu, çünkü borç verdiği bir evin gölgesine sığınma eylemi riba olarak yorumlanabilirdi. Perişan olan İmam Ebu Hanife borcu affetti.

    Ebu Hanife ilkelerinin titizliğini korurken bile, el-İmam el-A'zam, çok insancıldı ve keskin bir mizah anlayışına sahipti. Bir keresinde bir adam ona nehirde yüzmeyi sordu. "Nehirde yıkanırken kıbleye bakmalı mıyım?" diye sordu adam. "Hayır" diye cevap verdi İmam, "Yüzünü nehrin kıyısına bakmalısın ve kıyafetlerine dikkat etmelisin."

    Başarısı ve büyüklüğü, zamanın siyaset kurumunu onu kıskandırdı. MS 766'da Halife el Mansur, İmam Ebu Hanife'den Bağdat'ın baş kadı ( yargıcı ) olmasını istedi. Halife, kendisine yüksek bir mevki teklif ederek İmam'ı kontrolü altına alabileceğini ummuştu. Ancak büyük ulema, bilgeler ve evliyah, çağlar boyunca bağımsızlıklarını korumak için kralların ve soyluların lütuflarını reddettiler. Ebu Hanife reddetti. Davetinin reddedilmesine öfkelenen Halife, İmam'ı kırbaçlattı ve hapse attı. Hapishanede bile İmam öğrencilerine öğretmeye ve eğitmeye devam etti. Ve bu büyük müctehid, MS 767 yılında son nefesini hapishanede verdi. İstanbul'dan Dakka'ya, Semerkand'dan Kahire'ye kadar dünyanın dört bir yanındaki Müslümanların büyük bir çoğunluğunun onun adını taşıyan Fıkıh'ı kullanması alimler arasında bu deve övgü niteliğindedir. İmam Ebu Hanife tarafından geliştirilen Kıyas ve Estehsan ilkeleri, Kur'an, Sünnet ve İcmet ile birlikte uygulandıklarında, Hindistan'da üç yüz milyondan fazla Müslüman'ın dini azınlık olarak yaşamasına rağmen İslam dünyasında henüz ortaya çıkmamış bir azınlık Fıkıhını ( el Fıkıh el Ahliyye ) geliştirmek için kullanılabilecek entelektüel araçları sağlar. Çin, Rusya, Güney Afrika, Avrupa, Avustralya ve Kuzey Amerika.

    İmam Ebu Hanife'nin bazı hikmetli sözleri şöyledir:

    "Eğer ulema ( İslam alimleri ) Allah’ın dostları değilse, o zaman Allah’ın dünyada dostu yoktur."

    "İlim, onu dünyevi amaçlarla edinen kimsenin aklına asla yerleşmez."

    "Amelsiz ilim, ruhsuz beden gibidir. İlim, amelin varlığını benimsemediği sürece ne makbul ne de samimi olacaktır."

    "İlmi kendisini günah işlemekten ve aşırılık yapmaktan alıkoymayan kimse, ondan daha büyük zarara uğrayan veya zarara uğrayan kişi kimdir?"

    "İman en büyük ibadettir, imansızlık ise en büyük günahtır. İbadetlerin en büyüğüne sarılan ve en büyük günahtan sakınan, kurtuluşu umabilir."