Hristiyanlıkta Aforoz Nedir?

    Aforoz, bir kişinin inananlar topluluğundan, bir kilisenin ayinlerinden veya sakramentlerinden ( Kilise ve manastırlarda rahipler tarafından düzenlenen ayinler ) ve kilise üyeliğinin haklarından dışlandığı, ancak bu şekilde kilise üyeliğine mecbur bırakılmadığı bir dini kınama biçimi. Bazı dışlama yöntemleri tüm Hıristiyan kiliselerinin ve mezheplerinin, hatta tüm dini toplulukların yönetimine aittir.

    Roma Katolikliği iki tür aforoz arasında ayrım yapar: bir kişiyi hoşgörülü yapan, bir kişiyi hoşgörülü yapan ve bir kişiyi vitandus ( "kaçınılması gereken" ), biri yapan. İkinci ve daha ağır biçim, otomatik olarak ortaya çıkan bazı suçlar dışında, suçlunun çoğu durumda Vatikan tarafından alenen vitandus ilan edilmesini gerektirir; bu en ciddi suçlar için ayrılmıştır. Her iki aforoz şekli de aforoz edilen kişiyi Kilise'nin kutsal ayinlerinden ve Hıristiyan cenaze törenlerinden men eder.

    Codex Juris Canonici'de Papa II. John Paul tarafından 1983 tarihli Canon Yasası, aşağıdaki eylemlere otomatik aforoz cezası ekler:

• Mürtedler, sapkınlar ve şizmatikler ( can. 1364 )
• Efkaristiya'ya Saygısızlık ( can. 1367 )
• Papa'ya fiziksel olarak saldıran bir kişi ( can. 1370 )
• Günah çıkarırken bir başkasını altıncı emri ihlal etmeye teşvik eden bir rahip ( can. 1378 )
• Papalık yetkisi olmadan başka bir piskoposu kutsayan bir piskopos ( can. 1382 )
• Günah çıkarma mührünü ihlal eden bir rahip ( can. 1388 )
• Kürtaj yaptıran kişi ( can. 1398 )
• Otomatik aforoz cezası olan bir eylemde bulunması gereken suç ortakları ( can. 1329 )

    Cezanın uygulanmış sayılabilmesi için bazı şartların yerine getirilmesi gerekir ( can. 1323 ):

1. Birey en az on altı yaşında olmalıdır.
2. Birey, eyleminin Kilise yasalarının ihlali olduğunu bilmelidir.
3. Birey, güç tehdidi veya ciddi korku olmaksızın özgürce hareket etmiş olmalı, aklını kullanmalı ve yanlış davranmamış olmalıdır.

    Kanon, cezanın kaldırılmasını Vatikan'a saklı tutmadıkça, yerel sıradan aforozu havale edebilir veya bu yetkiyi piskoposluk bölgesinin rahiplerine devredebilir ( çoğu piskoposun kürtaj durumunda yaptığı gibi ).

    Bazı kiliseler, kilise disiplininden bahsetmeyi tercih ederek aforoz terimini kullanmaz. Reform kiliseleri, papaz ve ihtiyarlardan oluşan oturumda disiplin uygulama ve gerekirse aforoz etme yetkisini verir. 30 tarihli Westminster İtirafı'nın 1646. maddesi, disiplinin uygun adımları olarak "öğüt, Rab'bin Sofrası ayininden bir süre uzaklaştırma ve kiliseden aforoz etmeyi" belirtti.

    Lutheran geleneği, Martin Luther'in "anahtarların gücünden" bahsederken ve aforozu halka ve inatçı günahkarlara komünyonun reddedilmesi olarak tanımlarken ilmihalini takip etti; Din adamları ve cemaat birlikte böyle bir disiplini uygulama hakkına sahiptir. Anglikanizm'de piskoposların aforoz etme hakkı vardır, ancak bu hak neredeyse hiç kullanılmaz. Cemaat yönetimi ve "inananların vaftizi" ilkesine uyulduğunda, disiplin genellikle çok katıdır. Özgür Kilise geleneğinin Amerikan mezheplerinde, bir günahkarı kiliseye götürmek terimi aforoz anlamına gelirken, Mennonite - Amish geleneğinde aforoz aynı zamanda sosyal "kaçınmayı" da gerektirir.