Minos uygarlığı

    Minoslular ( Yunanca: Μυκηναίοι; Μινωίτες ), Ege Denizi'ndeki Girit'te Helenik öncesi bir Tunç Çağı uygarlığıydı ve kültürlerinin yerini Minoslulara dayanan Miken kültürünün aldığı yaklaşık 2700'den 1450'ye kadar gelişti. Minos sanatındaki tasvirlere dayanarak, Minos kültürü genellikle tanrıça ibadetine odaklanan anasoylu bir toplum olarak karakterize edilir.

    "Minoan" terimi, İngiliz arkeolog Sir Arthur Evans tarafından, Evans'ın Knossos'taki yer olarak tanımladığı labirentle ilişkili efsanevi "kral" Minos'tan sonra icat edildi. Emin olmamakla birlikte, Minos'un gerçekten de belirli bir Minos hükümdarını tanımlamak için kullanılan bir terim olması mümkündür. Minos uygarlığının şu anki hükümdarını tanımlamak için de kullanılmış olabilir. Minosluların kendilerini ne adlandırdıkları bilinmemekle birlikte, her ikisi de açıkça Ege Denizi'ndeki Minos Giriti'ne atıfta bulunan Mari arşivlerindeki Mısır yer adı "Keftiu" ve Sami "Kaftor" veya "Caphtor" ve "Kaptara" düşündürücüdür.

Minos uygarlığının Akdeniz'deki etkisinin kapsamı

 

    Minos Uygarlığı, gelişmiş bir tarım politikası ile ticaret ve ticaretle uğraşan gelişen bir kültürdü. Erkekler ve kadınlar aynı sosyal statüye sahip gibi görünüyorlar. Kadınların rolünün, medeniyetin ölümüne katkıda bulunmuş olabileceği ve kadınların daha fazla "erkek rollerine" indirgendiği başkalarının düşmanlığını çekebileceği bile tahmin edilmiştir.[1] Yunan uygarlığı ve efsanesi, Minoslularınkine dayanacaktı. Girit'teki arkeoloji, Homeros'un destanının yönlerine ışık tutmuştur. Çok tartışılan bir soru, bu eski uygarlığın ölümüne neyin neden olduğudur. Bir olasılık, yaşamın çok rahat hale gelmesi, lüks eşyalara çok fazla yatırım yapılması, toplumu sürdürmek için gerekli olana çok az yatırım yapılmasıdır. Minoslular, fethetmeyi amaçlayan savaşçılardan ziyade barışçıl, ticaret yapan bir halk gibi görünüyorlar, bu yüzden Mikenliler tarafından mağlup edilmeleri mümkün. Diğer teoriler volkanik patlama ile yok olmayı içerir.

 

Kronoloji ve tarih

    Minos dönemi için takvim tarihleri vermek yerine, arkeologlar iki göreceli kronoloji sistemi kullanırlar. Evans tarafından yaratılan ve daha sonraki arkeologlar tarafından değiştirilen ilki, çanak çömlek stillerine dayanmaktadır. Minos dönemini üç ana döneme ayırır: Erken Minos ( EM ), Orta Minos ( MM ) ve Geç Minos ( LM ). Bu dönemler daha da alt bölümlere ayrılmıştır, örneğin Erken Minos I, II, III ( EMI, EMII, EMIII ). Yunan arkeolog Nicolas Platon tarafından önerilen bir başka sistem, Knossos, Phaistos, Malia ve Kato Zakros'ta "saraylar" olarak bilinen mimari komplekslerin geliştirilmesine dayanıyor ve Minos dönemini Prepalatial, Protopalatial, Neopalatial ve Post - palatial dönemlere ayırıyor. Bu sistemler arasındaki ilişki, Warren ve Hankey'den ( 1989 ) alınan yaklaşık takvim tarihleri ile birlikte ekteki tabloda verilmiştir.

Minoslu kadınlar

 

     Bu makalede verilen tüm takvim tarihleri yaklaşıktır ve devam eden tartışmaların konusudur.

    Thera erüpsiyonu, LM IA periyodunun olgun bir fazında meydana geldi. Patlamanın takvim tarihi son derece tartışmalıdır.

 

Tarih

Minos kronolojisi
MÖ 3650 - 3000	EMI	Önpalatial
MÖ 2900 - 2300	EMII
MÖ 2300 - 2160	EMIII
MÖ 2160 - 1900	MMIA
MÖ 1900 - 1800	cesaret	Protopalatial ( Eski Saray Dönemi )
MÖ 1800 - 1700	cesaret
MÖ 1700 - 1640	MMIIIA	Neopalatial ( Yeni Saray Dönemi )
MÖ 1640 - 1600	MMIIIB
MÖ 1600 - 1480	cesaret
MÖ 1480 - 1425	cesaret
MÖ 1425 - 1390	cesaret	Postpalatial ( Knossos'ta, Son Saray Dönemi )
MÖ 1390 - 1370	LMIIIA1
MÖ 1370 - 1340	LMIIIA2
MÖ 1340 - 1190	LMIIIB
MÖ 1190 - 1170	LMIIIC
MÖ 1100	Subminoan

 

    Girit'te yaşayanların en eski belirtileri, yaklaşık MÖ. 7000'e tarihlenen seramik Neolitik kalıntılardır.

    Tunç Çağı'nın başlangıcı, M.Ö. 2600 civarında, Girit'te büyük bir huzursuzluk dönemiydi ve aynı zamanda Girit'in önemli bir medeniyet merkezi olarak başlangıcını işaret ediyordu.

    MMII döneminin sonunda ( M.Ö. 1700 ) Girit'te büyük bir karışıklık, muhtemelen bir deprem veya muhtemelen Anadolu'dan gelen bir istila vardı. Knossos, Phaistos, Malia ve Kato Zakros'taki saraylar yıkıldı. Ancak Neopalatial dönemin başlamasıyla birlikte nüfus tekrar artmış, saraylar daha büyük ölçekte yeniden inşa edilmiş ve adanın her yerinde yeni yerleşim yerleri inşa edilmiştir. Bu dönem ( on yedinci ve on altıncı yüzyıllar, MM III / Neopalatial ) Minos uygarlığının zirvesini temsil eder. Thera patlaması LMIA ( ve LHI ) sırasında meydana geldi.

Tunç Çağı Minos Filosu Freskleri, Yunanistan'ın Santorini adasındaki Akrotiri'de kazıldı. M.Ö. 1630 yıllarında bir volkanın patlaması bugün bizim için bu çarpıcı freskleri korudu

 

    Yunan anakarasında, LHIIB LMIB sırasında başladı ve Minos etkisinden bağımsızlık gösterdi. LMIB döneminin sonunda, Minos saray kültürü feci bir şekilde başarısız oldu. Tüm saraylar yıkıldı ve sadece Knossos derhal restore edildi - ancak diğer saraylar daha sonra LMIIA'da ( Hanya gibi ) ortaya çıktı.

    LMIB eşyaları Mısır'da Hatşepsut ve III. Tuthmosis hükümdarlıkları altında bulunmuştur. Ya LMIB / LMII felaketi bu zamandan sonra meydana geldi ya da o kadar kötüydü ki Mısırlılar bunun yerine LHIIB ithal etmek zorunda kaldılar. LMIB / LMII felaketinden kısa bir süre sonra, MÖ 1420 civarında, ada, Lineer A Minos senaryosunu Miken dilleri için Lineer B olarak uyarlayan Mikenliler tarafından fethedildi. Herhangi bir yerde bu tür ilk arşiv, LMII dönemi "Savaş Arabası Tabletleri Odası" ndadır. Daha sonraki Girit arşivleri LMIIA'ya ( LHIIIA ile çağdaş ) tarihlenir, ancak bundan daha geç değildir.

    LMIIIA:1 sırasında, Kom el-Hatan'daki III. Amenhotep, k-f-t-w'yi ( Kaftor ) "Kuzey Asya'nın Gizli Toprakları"ndan biri olarak not aldı. Ayrıca i-'m-n-y-s3/i-m-ni-s3 ( Amnisos ), b3-y-s3-?-y ( Phaistos ), k3-t-w-n3-y ( Kydonia ) ve k3-in-yw-s ( Knossos ) gibi Girit şehirleri ve Kiklad Adaları ve Yunanca olarak yeniden inşa edilen bazı toponimler de bahsedilmektedir. Eğer bu Mısır isimlerinin değerleri doğruysa, o zaman bu firavun LMIII Knossos'u bölgedeki diğer devletlerden daha fazla ayrıcalıklı kılmadı.

    Yaklaşık bir asırlık kısmi toparlanmadan sonra, Girit şehirlerinin ve saraylarının çoğu on üçüncü yüzyılda düşüşe geçti ( LHIIIB; bağımsız bir "LMIIIB" den bahsetmemeliyiz ).

    Knossos, MÖ 1200 yılına kadar idari bir merkez olarak kaldı; Minos bölgelerinin sonuncusu, Karfi'nin savunma dağ bölgesiydi.

 

Coğrafya

Minos Girit Haritası

 

    Girit, doğal limanları olan dağlık bir adadır. Minos bölgelerinde deprem hasarı belirtileri var.

    Homeros, Girit'in 90 şehre sahip olduğu geleneğini kaydetmiştir. Knossos'taki site en önemlisiydi. Arkeologlar Phaistos ve Malia'da da saraylar buldular. Ada muhtemelen kuzeyi Knossos'tan, güneyi Phaistos'tan, orta doğu kısmı Malia'dan ve doğu ucu Kato Zakros'tan olmak üzere dört siyasi birime bölünmüştü. Başka yerlerde daha küçük saraylar bulunmuştur.

    Başlıca Minos arkeolojik alanlarından bazıları şunlardır:

• Saray
  • Knossos - Girit'teki en büyük Tunç Çağı arkeolojik alanı; 16 Mart 1900'de Evans tarafından kazılar için satın alındı.
  • Phaistos
  • Malia
  • Kato Zakros
  • Galatas
• Agia Triada
• Gournia - şehir
• Pirgos
• Vasiliki
• Fournu Korfi
• Pseira - ritüel alanları olan ada kasabası
• Cuktaş Dağı - Minos zirve kutsal alanlarının en büyüğü
• Arkalochori
• Karfi - Minos bölgelerinin sonuncusu

 

Toplum ve kültür

Minos bakır külçe

 

    Minoslular öncelikle denizaşırı ticaretle uğraşan tüccar bir halktı. Kültürleri, MÖ 1700 dolaylarından itibaren, yüksek derecede bir örgütlenme göstermektedir.

    Birçok tarihçi ve arkeolog, Minosluların Tunç Çağı'nın önemli kalay ticaretine karıştığına inanmaktadır: görünüşe göre Kıbrıs'tan gelen bakırla alaşımlı kalay, bronz yapmak için kullanılmıştır. Minos uygarlığının gerilemesi ve bronz aletlerin kullanımındaki azalma, üstün demir olanlar lehine ilişkili görünmektedir.

    Ege havzasında doğal bir kromozom mutasyonu olarak ortaya çıkan Minos safran ticareti, daha az malzeme kalıntısı bırakmıştır: Santorini'deki safran toplayıcılarının bir freskleri iyi bilinmektedir. Bu miras kalan ticaret, Minos uygarlığından önceydi: değerinin frankincense veya daha sonra biberle karşılaştırılmasıyla ödüllerinin bir duygusu kazanılabilir. Arkeologlar ticaretin daha dayanıklı öğelerini vurgulama eğilimindedir: seramik, bakır ve kalay ve dramatik lüks altın ve gümüş buluntuları.

    Minos üretiminin nesneleri, anakara Yunanistan ( özellikle Miken ), Kıbrıs, Suriye, Anadolu, Mısır, Mezopotamya ve batıya doğru İspanya kıyılarına kadar bir ticaret ağı olduğunu göstermektedir.

    Minoslu erkekler peştemal ve etek giyerlerdi. Kadınlar göbeğe açık, kısa kollu ve katmanlı fırfırlı etekleri olan elbiseler giyerlerdi. Kadınlar ayrıca, tarihte bilinen ilk takılan giysiler olan askısız bir korse giyme seçeneğine de sahipti. Giysilerdeki desenler simetrik geometrik tasarımları vurguluyordu.

    Minos kültüründeki rahibelerin heykelleri ve aynı spora katılan kadın ve erkekleri gösteren freskler ( genellikle boğa sıçrayışı ), bazı arkeologların erkeklerin ve kadınların eşit sosyal statüye sahip olduklarına ve hatta mirasın anasoylu olabileceğine inanmalarına neden oluyor. Freskler, cinsiyetleri renkle ayırt edilen birçok insan tasvirini içerir: erkeklerin cildi kırmızımsı kahverengi, kadınların beyazıdır. Bazıları, kadınların liderlik rollerini yerine getirmiş olabileceğini veya Girit'teki erkeklerle eşitliklerinin diğer toplumlar tarafından istenmeyen bir durum, kadınların kendi boyunduruk altına alınmasına karşı bir meydan okuma olarak görüldüğünü düşünüyor.

 

Dil ve yazı

Phaistos Diskinde bilinmeyen hece işaretleri

 

    Minosluların konuşma ve yazı dili bilgisi, bulunan kayıtların sayısına rağmen yetersizdir. Bazen Minos dili Eteocretan olarak adlandırılır, ancak bu, Doğrusal A senaryolarında yazılmış dil ile yalnızca Yunan Karanlık Çağlarından sonra Eğriboz kökenli bir alfabede yazılmış dil arasında karışıklık yaratır. Eteocretan dilinin Minos'un soyundan geldiğinden şüphelenilse de, bunun için önemli bir kanıt yoktur. Girit hiyerogliflerinde yazılan dilin Minosça olup olmadığı da bilinmemektedir. Deşifre edilmemiştir ve fonetik değerleri bilinmemektedir.

    Şimdiye kadar yazı taşıyan yaklaşık 3.000 tablet keşfedildi, birçoğu görünüşe göre mal veya kaynak envanteriydi. Bu yazıtların çoğu, ithaf yazıtlarından ziyade özlü ekonomik kayıtlar olduğundan, Minos'un çevirisi bir zorluk olmaya devam etmektedir. Hiyeroglifler MMI'den kullanılmaya başlandı ve on sekizinci yüzyıldan ( MM II ) ortaya çıkan Doğrusal A ile paralel kullanımdaydı ve on yedinci yüzyılda ( MM III ) bir noktada ortadan kayboldu.

    Miken döneminde, Doğrusal A, Yunan dilinin çok arkaik bir versiyonunu kaydeden Doğrusal B ile değiştirildi. Linear B, 1950'lerde Michael Ventris tarafından başarıyla deşifre edildi, ancak önceki senaryolar bir gizem olmaya devam ediyor. Eteocretan gerçekten onun soyundan gelmediği sürece, belki de Yunan Karanlık Çağlarında, ekonomik ve sosyo - politik bir çöküş döneminde, Minos dilinin neslinin tükendiği zamandır.

 

Sanat

Knossos'un Minos bölgesinde bulunan bir fresk

 

    Minos sanatının büyük koleksiyonu, Girit'in kuzey kıyısındaki Knossos yakınlarındaki Kandiye'deki müzededir. Minos sanatı, diğer maddi kültür kalıntılarıyla, özellikle seramik stillerinin dizisiyle, arkeologların yukarıda tartışılan Minos kültürünün üç aşamasını ( EM, MM, LM ) tanımlamasına izin vermiştir.

    Ahşap ve tekstil ortadan kalktığından, hayatta kalan en önemli Minos sanatı, manzaralar, taş oymalar ve karmaşık oyulmuş mühür taşları içeren freskleriyle saray mimarisi olan Minos çanak çömlekçiliğidir.

    Erken Minos döneminde seramikler, spiraller, üçgenler, kavisli çizgiler, haçlar, balık kılçığı motifleri ve benzerlerinin doğrusal desenleri ile karakterize edildi. Orta Minos döneminde balık, kalamar, kuş ve zambak gibi natüralist tasarımlar yaygındı. Geç Minos döneminde, çiçekler ve hayvanlar hala en karakteristik olanlardı, ancak değişkenlik artmıştı. Knossos çevresindeki bölgenin 'saray tarzı', natüralist şekillerin ve tek renkli resimlerin güçlü bir geometrik sadeleştirilmesi ile karakterize edilir. Geç Minos ve Miken sanatı arasındaki benzerlikler çok dikkat çekicidir.

 

Din

"Yılan Tanrıçası" ( MM III ).

 

    Minoslular tanrıçalara tapıyorlardı.[2] Erkek tanrıların bazı kanıtları olmasına rağmen, Minos tanrıçalarının tasvirleri, Minos tanrısı olarak kabul edilebilecek herhangi bir şeyin tasvirlerinden çok daha fazladır. Kadınların bu tasvirlerinden bazılarının, tanrının kendisinin aksine, ibadet edenlerin görüntüleri olduğuna inanılırken, doğurganlığın Ana Tanrıçası, Hayvanların Metresi, şehirlerin koruyucusu, hane halkı, hasat ve yeraltı dünyası ve daha fazlası dahil olmak üzere hala birkaç tanrıça var gibi görünmektedir. Bazıları bunların hepsinin tek bir tanrıçanın veçheleri olduğunu savundu. Genellikle, kuşlar, haşhaşlar ve kafadaki bir hayvanın biraz belirsiz bir şekli ile temsil edilirler. Bazıları tanrıçanın, boğa ve güneş tarafından temsil edilen, her sonbaharda ölecek ve her ilkbaharda yeniden doğacak bir erkek olan "Earthshaker" ile bağlantılı olduğunu öne sürüyor. Kötü şöhretli boğa başlı Minotaur tamamen Yunan tasviri olmasına rağmen, mühürler ve fok izlenimleri kuş başlı veya maskeli tanrıları ortaya çıkarır.

Walter Burkert uyarıyor:

    "Minos ve Miken dini arasında ne ölçüde ayrım yapılabileceği ve yapılması gerektiği, henüz kesin bir cevap bulamamış bir sorudur."[3]

    Ve Etrüsk ve Arkaik Yunan kültürü ve dini arasındaki ilişkilerde veya Roma ve Helenistik kültür arasındaki ilişkilerde yararlı paralellikler bulunacağını öne sürmektedir. Minos dini kendi dilinde aktarılmamıştır ve yüzyıllar boyunca tamamen sözlü aktarımdan sonra, hayatta kalan Girit mitemalarından daha sonra yapılan okuryazar Yunanlıların kullanımları, yetersiz kaynakları dönüştürmüştür: Theseus efsanesinin Atinalı bakış açısını düşünün. Yunan mitolojisinde birkaç Girit ismi korunmuştur, ancak bir ismi tanıdık yılan - tanrıça gibi mevcut bir Minos simgesiyle ilişkilendirmenin bir yolu yoktur. Metal ve kil adak figürlerinin ( çift baltalar, minyatür kaplar, eserlerin modelleri, hayvanlar, insan figürleri ) geri getirilmesi, kült alanlarını belirledi: burada Minos Girit'inde çok sayıda küçük tapınak vardı ve dağ zirveleri ve çok sayıda kutsal mağara - 300'den fazla araştırıldı - bazı kültlerin merkezleriydi, ancak Yunanlılar onları geliştirirken tapınaklar bilinmiyordu.[4] Saray kompleksi içinde, her iki cinsiyetten gençlerin boğa atlama ritüelini uygulayacakları merkez mahkeme dışında, külte adanmış hiçbir merkezi oda tanınmamıştır. Herhangi bir tanrıyı tasvir eden Minos fresklerinin bulunmaması dikkat çekicidir.

    Minos kutsal sembolleri arasında boğa ve onun kutsama boynuzları, laboratuarlar ( çift başlı balta ), sütun, yılan, güneş diski ve ağaç bulunur.

 

İnsan kurban etme olasılığı

Minos sembolik altın laboratuarları, MÖ ikinci binyıl: birçoğu Arkalochori mağarasında bulunmuştur.

 

    Minosluların insan kurban etmiş olabileceğini gösteren kanıtlar üç bölgede bulunmuştur: (1) Juktas Dağı yakınlarındaki bir MMII binasında bulunan ve tapınak olarak yorumlanan Anemospilia, (2) Girit'in güney merkezindeki Fournou Korifi'de bir EMII kutsal kompleksi ve (3) "Kuzey Evi" olarak bilinen bir LMIB binasında Knossos.

    Anemospilia'daki tapınak MMII döneminde depremle yıkılmıştır. Bina üçlü bir tapınak gibi görünüyor ve pişmiş toprak ayaklar ve bazı karbonize ahşaplar ekskavatörler tarafından bir kült heykelin kalıntıları olarak yorumlandı. Kalıntılarında dört insan iskeleti bulundu; Genç bir adama ait olan biri, yükseltilmiş bir platformda alışılmadık derecede sözleşmeli bir pozisyonda bulundu, bu da Miken dönemi Agia Triadha lahitindeki kurban sahnesindeki boğa gibi, kurban edilmek üzere kafeslendiğini düşündürüyordu. Kemiklerinin arasında bronz bir hançer vardı ve vücudunun bir tarafındaki kemiklerin renginin değişmesi kan kaybından öldüğünü gösteriyor. Bronz bıçak 15 inç ( 38.1 cm ) uzunluğundaydı ve her iki tarafında da bir yaban domuzu görüntüleri vardı. Kemikler, orta odanın ortasında, tabanında bir oluk bulunan bir sütunun yanında yükseltilmiş bir platformdaydı.

    Diğer üç iskeletin konumları, bir depremin onları şaşırttığını gösteriyor - 28 yaşındaki bir kadının iskeleti, kurban edilen erkekle aynı odada yere yayılmıştı. Kurban kürsüsünün yanında, 30'lu yaşlarının sonlarında, bacakları kırık bir adamın iskeleti vardı. Kolları, kendisini düşen enkazdan korumak istercesine kaldırılmıştı, bu da bacaklarının depremde binanın çökmesiyle kırıldığını gösteriyor. Binanın ön salonunda, yaş veya cinsiyetin belirlenmesine izin vermeyecek kadar kötü korunmuş dördüncü iskelet vardı. Yakındaki 105 kil vazo parçası keşfedildi, çöken binadan gelen enkaz tarafından vurulduğunda ön salondaki kişi tarafından düşürüldüğünü gösteren bir desende dağıldı. Kavanoz görünüşe göre boğa kanı içeriyordu.

Minoslular

 

    Ne yazık ki, bu sitenin kazıcıları resmi bir kazı raporu yayınlamamıştır; Site esas olarak National Geographic'teki 1981 tarihli bir makale ile bilinmektedir [5][6]

   Herkes bunun insan kurbanı olduğu konusunda hemfikir değil. Nanno Marinatos, kurban edildiği iddia edilen adamın aslında öldüğü sırada meydana gelen depremde öldüğünü söylüyor. Bu depremin binayı tahrip ettiğini ve ayrıca onu kurban ettiği iddia edilen iki Minoslu'yu öldürdüğünü belirtti. Ayrıca binanın bir tapınak olmadığını ve fedakarlık kanıtlarının "... kesin."[7] Dennis Hughes da aynı fikirde ve aynı zamanda adamın yattığı platformun mutlaka bir sunak olmadığını ve bıçağın muhtemelen genç adamın üzerine yerleştirilmemiş olabilecek, ancak deprem sırasında raflardan veya üst kattan düşmüş olabilecek bir mızrak ucu olduğunu savunuyor.[8]

   Fournou Korifi'nin kutsal kompleksinde, küçük bir ocak, pişirme deliği ve pişirme ekipmanı ile aynı odada bir insan kafatasının parçaları bulundu. Bu kafatası, kurban edilmiş bir kurbanın kalıntıları olarak yorumlanmıştır.

    Knossos'taki "Kuzey Evi"nde, en az dört çocuğun ( sağlığı iyi olan ) kemikleri bulundu ve bunlar "Minosluların koyun ve keçilerini kestikleri gibi kesildikleri, kurban edildiklerini ve yenildiklerini düşündüren işaretler taşıyordu. Kıdemli Giritli arkeolog Nicolas Platon bu öneri karşısında o kadar dehşete düştü ki, kemiklerin insanlara değil, maymunlara ait olması gerektiğinde ısrar etti."[9]

    Peter Warren tarafından bulunan kemikler, Paul Rehak ve John G. Younger'a göre, Mikenliler gelmeden önce ( LM IIIA'da, yaklaşık 1580 - 1490 ) Geç Minos IB'ye ( 1320 - 1200 ) tarihlenmektedir.[10] Dennis Hughes ve Rodney Castleden, bu kemiklerin "ikincil bir mezar" olarak biriktirildiğini savunuyorlar.[11]. İkincil gömülme, ölüleri iki kez gömmenin nadir olmayan bir uygulamasıdır: ölümden hemen sonra ve sonra tekrar et iskeletten gittikten sonra. Bu argümanın temel zayıflığı, kemikler üzerindeki kesiklerin ve bıçak izlerinin türünü açıklamamasıdır.

 

Mimarlık

    Minos şehirleri, bronz testerelerle kesilmiş bloklardan oluşan taş döşeli yollarla birbirine bağlanmıştır. Sokaklar boşaltıldı ve su ve kanalizasyon tesisleri kil borularla üst sınıfa sunuldu.

    Minos binaları genellikle düz kiremitli çatılara sahipti; sıva, ahşap veya bayrak taşı zeminler ve iki ila üç kat yüksekliğinde duruyordu. Tipik olarak alt duvarlar taş ve molozdan, üst duvarlar ise kerpiçten yapılmıştır. Tavan keresteleri çatıları tutuyordu.

 

Saray

Knossos'taki sarayın kalıntıları

 

    İlk saraylar, MÖ üçüncü binyılda ( Malia ) Erken Minos döneminin sonunda inşa edilmiştir. Eskiden ilk sarayların kuruluşunun senkron olduğuna ve MÖ 2000 civarında Orta Minoslu'ya tarihlendiğine inanılıyordu. ( Knossos'taki ilk sarayın tarihi ), bilim adamları şimdi sarayların yerel gelişmelere yanıt olarak farklı yerlerde daha uzun bir süre boyunca inşa edildiğini düşünüyorlar. Başlıca eski saraylar Knossos, Malia ve Phaistos'tur.

    Saraylar çok sayıda işlevi yerine getirdi: hükümet merkezleri, idari ofisler, türbeler, atölyeler ve depolama alanları ( örneğin, tahıl için ) olarak hizmet ettiler. Bu ayrımlar Minoslulara yapay gelmiş olabilir.

"Minos Sarayı"ndan freskler, Knossos, Girit

 

    Eski saraylar için hanedan ikametgahı ve iktidar koltuğu anlamına gelen 'saray' teriminin kullanımı son zamanlarda eleştirilere maruz kalmıştır ve bunun yerine 'mahkeme binası' terimi önerilmiştir. Bununla birlikte, orijinal terim muhtemelen değiştirilemeyecek kadar iyi yerleşmiştir. Küller duvarcılık, ortostatlar, sütunlar, açık avlular, merdivenler ( üst katları ima eden ) ve çeşitli havzaların varlığı gibi mimari özellikler saray mimarisini tanımlamak için kullanılmıştır.

    Genellikle daha iyi bilinen, daha genç sarayların gelenekleri yaşlıları yeniden inşa etmek için kullanılmıştır, ancak bu uygulama temel işlevsel farklılıkları gizliyor olabilir. Eski sarayların çoğunun sadece bir hikayesi vardı ve temsili cepheleri yoktu. U şeklindeydiler, büyük bir merkezi avluya sahiplerdi ve genellikle daha sonraki saraylardan daha küçüktüler. Geç saraylar çok katlı binalarla karakterizedir. Batı cephelerinde kumtaşı kül kâgir örgü vardı. Knossos en iyi bilinen örnektir.

Knossos sınırlarındaki Saklama Kavanozları

 

Sütun

    Minosluların mimariye en önemli katkılarından biri, üstte alttan daha geniş olan eşsiz sütunlarıdır. Buna 'ters çevrilmiş' sütun denir, çünkü çoğu Yunan sütunu altta daha geniştir ve daha yüksek bir yükseklik yanılsaması yaratır. Sütunlar da taş yerine ahşaptan yapılmış ve genellikle kırmızıya boyanmıştır. Basit bir taş taban üzerine monte edilmişlerdi ve yastık benzeri, yuvarlak bir parça ile kaplanmışlardı.[12][13]

 

Tarım

    Minoslular sığır, koyun, domuz, keçi yetiştirdiler ve haşhaş tohumu ve belki de afyon için buğday, arpa, fiğ, nohut, üzüm yetiştirdi, incir, zeytin yetiştirdiler ve haşhaş yetiştirdiler. Minoslular arıları evcilleştirdiler ve çoğu zaman hayal edildiği gibi limon veya portakal olmasa da Yakın Doğu'dan nar ve ayvaları benimsediler. Akdeniz polikültürünü, aynı anda birden fazla ürün yetiştirme uygulamasını geliştirdiler ve daha çeşitli ve sağlıklı beslenmelerinin bir sonucu olarak nüfus arttı.

    Çiftçiler, deriden tahta saplara bağlanmış ve eşek veya öküz çiftleri tarafından çekilen ahşap pulluklar kullandılar.

 

Minos'un ölümü teorileri

Thera patlaması

    Thera, Girit'ten yaklaşık 100 km uzaklıkta volkanik parçalardan oluşan küçük bir takımada olan Santorini'nin en büyük adasıdır. Thera patlaması ( Volkanik Patlayıcılık İndeksinin 6 olduğu tahmin edilmektedir ), doğu Girit'te ve Ege ve Doğu Akdeniz'den gelen çekirdeklerde kül serpintisi ile tanımlanmıştır. Thera'nın büyük patlaması, volkanın bir denizaltı kalderasına çökmesine neden oldu ve kıyılara yakın deniz tesislerini ve yerleşimleri tahrip eden tsunamilere neden oldu. Thera patlamasının Minos uygarlığı üzerindeki etkisi tartışılmaktadır.

    Girit'in doğu yarısına düşen külün bitki yaşamını boğarak açlığa neden olabileceği iddia edildi. Kato Zakro'nun üzerine 7 - 11 cm, Knossos'un üzerine ise 0,5 cm kül düştüğü iddia edildi. Bununla birlikte, saha incelemeleri yapıldığında, Girit'in herhangi bir yerinde beş mm'den fazla düşmediği için bu teori düşürüldü. ( Callender, 1999 ) Daha önceki tarihçiler ve arkeologlar, deniz tabanında bulunan pomza derinliği ile aldatılmış gibi görünmektedir, ancak bunun deniz seviyesinin altındaki volkandaki yanal bir çatlaktan sızdığı tespit edilmiştir ( Pichler & Friedrich, 1980 )

    ( Patlamanın takvim tarihi çok tartışmalıdır. Birçok arkeolog, Mısır ile senkronizasyonların M.Ö. 1500 civarında bir tarih gerektirdiğine inanmaktadır; Bununla birlikte, radyokarbon, tarihi MÖ on yedinci yüzyılın sonlarına koyar. )

Thera patlaması

 

    Bazen patlama Atlantis efsanesine bağlıdır, ya Thera ya da Minoan efsanevi bir yer olarak.

 

Başka

    Ticaret ağlarının çöktüğüne ve Minos şehirlerinin kıtlıktan öldüğüne dair kanıtlar var. Minosluların tahıl arzının Karadeniz kıyısındaki çiftliklerden geldiğine inanılıyor.

    Birçok bilim adamı, eski ticaret imparatorluklarının ekonomik olmayan ticaretten sürekli tehlike altında olduğuna, yani gıda ve temel malların lüks mallara göre yanlış değerlendiğine inanmaktadır, çünkü muhasebe gelişmemiştir. Sonuç kıtlık ve nüfusta düşüş olabilir.

    Minos'un çöküşünün bir teorisi, demir aletlerin artan kullanımının bronz ticaretini tahrip ettiği ve Minoslu tüccarları fakirleştirdiğidir. Ticaret ağları sona erdiğinde, bölgesel kıtlıklar artık ticaretle hafifletilemedi.

    Başka bir olasılık, Miken uygarlığının geliştiği anakarada kuzeybatıda yer almaktadır. Birçok tarihçi, Minosluları nispeten kolay bir şekilde fethettiklerine inanıyor, çünkü Girit halkını koruyan duvarlar yoktu, çünkü filolarının onları koruyabileceğine inanıyorlardı. Mikenliler karaya çıkmayı başarabilselerdi, çok az direnişle karşılaşacaklardı.

Notlar

1. ↑ "Minoan Culture" Minoan Culture Erişim tarihi: 15 Ağustos 2007. Amazonların efsanesi Girit'ten türemiş olabilir, ancak Girit aynı zamanda Atlantis, 'barışçıl kültür ... deniz tarafından yutuldu."
2. ↑ Rodney Castleden, Dünya Tarihi. (1994); Lucy Goodison ve Christine Morris. "Büyük Annenin Ötesinde: Minosluların Kutsal Dünyası," Goodison, Lucy ve Christine Morris, eds., Eski Tanrıçalar: Mitler ve Kanıtlar. (Londra: British Museum Press, 1998), 113-132; Nanno Marinatos. Minos Dini: Ritüel, İmaj ve Sembol. (Columbia, SC: Güney Carolina Üniversitesi Yayınları, 1993).
3. ↑ Walter Burkert, Yunan Dini, çeviren: J. Raffan, (Cambridge, MA: Harvard University Press, 1985), 21.
4. ↑ Karl Kerenyi Güneş ve Ay Tanrıçaları, Murray Stein tarafından çevrildi, (Dunquin Serisi 1976), 18; Burkert, 1985, 24ff.
5. ↑ Y. Sakellarakis ve E. Sapouna-Sakellerakis. "Bir Minos Tapınağında Ölüm Dramı." National Geographic 159(2) (1981), 205-222.
6. ↑ "Ders 15," Ege'nin Tarih Öncesi Arkeolojisi, Dartmouth College Ders 15 Erişim tarihi: 14 Ağustos 2007
7. ↑ Nanno Marinatos. Minos Dini: Ritüel, İmaj ve Sembol. (Columbia, SC: Güney Carolina Üniversitesi Yayınları, 1993), 114.
8. ↑ Dennis D. Hughes. Antik Yunan'da İnsan Kurbanı (Londra, İngiltere: Routledge, 1991. ISBN 9780415034838)
9. ↑ J. A. MacGillivray, Minotaur: Sir Arthur Evans ve Minos Mitinin Arkeolojisi. (NY: Hill and Wang, 2000. ISBN 9780809030354)
10. ↑ "Review of Aegean Prehistorya VII: Neopalatial, Final Palatial, and Postpalatial Crete," Amerikan Arkeoloji Dergisi 102 (1998), 91-173.
11. ↑ Hughes 1991; Castleden 1991 ·
12. ↑ Janetta Rebold Benton ve Robert DiYanni. Sanat ve Kültür: Beşeri Bilimlere Giriş, Cilt 1. (New Jersey: Prentice Hall, 1998), 67.
13. ↑ F. Bourbon. Kayıp Medeniyetler. (NY: Barnes ve Noble, 1998), 34.