Kes Yapıştır Kültürü: Yeni Kolaj

    Laure Prouvost'un 2013 Turner Ödülü'ne aday gösterilmesi, Mart ayında Londra'daki Whitechapel Galerisi'ndeki enstalasyonuna bağlıydı . Çalışmanın öne çıkan özelliği, bulunan siyah - beyaz fotoğraflar, kabaca kesilmiş boyalı parçalar ve kristal berraklığında suda kıpırdayan ayak parmaklarının ve bulanık ağızların açılıp kapanmasının filme alınmış kliplerini yayan düz ekran TV'lerle süslenmiş 72 fit uzunluğundaki panoramik bir tuvaldi.

    Farfromwords ( 2013 ) adlı dairesel, klasik görünümlü yapı, ziyaretçileri Prouvost'un filme alınmış vinyetlerinin genişletilmiş bir kullanımı olan Swallow ( 2013 ) adlı video çalışmasının gösterildiği bir görüntüleme alanına yönlendiren bir açıklığa sahipti. Yıkanan güzeller, cıvıl cıvıl kuşlar, aç balıklar ve başının tepesine bir ananas tutarken doğal bir havuzda yüzen bir kadın. Prouvost'un rüya gibi kurgusu, ağır nefes alma ve ( sanatçının kendi ) fısıltı sesinden oluşan bir film müziğine ayarlanmış, ara sıra "Kuşlar ahududu yiyor" ve "Bunu yut" gibi ifadeler veya direktifler veriyor.

    Londra merkezli Fransız sanatçının İtalya'da altı aylık ikametgahını yansıtan çok duyumlu kolaj, kaldığı süre boyunca gördüğü ve deneyimlediği çok çeşitli şeyleri aktarıyor. Whitechapel küratörü Daniel Herrmann , kolajın Prouvost için ideal bir kanal olduğunu söylüyor . Sanatçının ( Merz'in kurucusu ve kolaj meraklısı Kurt Schwitters'ın büyük bir etkisi olduğunu söyleyen ), bugün deneyimlerimizi paylaşma ve tüketme yollarımıza selam veren sürükleyici, yüksek etkili bir sanat eseri yaratmasını sağladı.

    Herrmann, "İçinde yaşadığımız kültür, bir tür kes-yapıştır kültürü haline geldi" diye belirtiyor. “Kolaj, kültürel üretimin o halinin temsilcisi haline geldi. Aynı zamanda onu aştığını düşünüyorum. Sürekli değişen, sürekli akışkan bir görüntü dünyasına bir alternatif sunuyor ve insanlara dokunsallığı, dokuyu ve içinde yaşadığımız dünyanın gerçekliğini hatırlatıyor - dijital medyanın aktaramadığı, görsel sanatın sunabileceği benzersiz bir yaklaşım."

    Museum of Modern Art'ın resim ve heykel bölümünde küratör olan Laura Hoptman , kolaj ve asamblajın "bilgiyi aynı anda deneyimlemenin" yolları olarak da nitelendirilebileceğini söylüyor.

    Hoptman'ın dediği gibi bu tür bir "yatay bilgi bulutu", ilk retrospektifi 10 Mart'a kadar MoMA'da görülebilecek olan Isa Genzken gibi sanatçıların çalışmalarında algılanabilir. Arkadaşlar tarafından ve arkadaşları tarafından çekilen anlık görüntüler; el arabası, kumaş, mobilya ve plastik bitkilerden yapılan soyut heykeller; ve parlak renkli bantla kaplanmış aynalar ve Eski Usta resimlerinin reprodüksiyonları. Dokunsal, üç boyutlu biçimde işlenen bilgi yüklemesidir. Ve Hoptman'ın 21. yüzyılda kolaj özelliği olarak gördüğü daha geniş kapsamlı bir yaklaşım. Kolaj medya arasında köprü kurar, zamanı düzleştirir ve bizi hemen çevreleyen şeyin ötesine uzanır.

    Gerçekten de, birçok çağdaş sanatçı bu tekniği, bilincimize günde yüzlerce ( binlerce değilse bile ) sızan, hızla yayılan, genellikle pikselli simülakr barajıyla modern dünyadaki imaj kültürüyle yüzleşmek için kullanıyor. Video sanatçısı Ryan Trecartin, genellikle bu tür düşünme ve estetiğin öncüsü olarak anılan bir uygulayıcıdır. Çılgın, asit tonlu videoları, dijital kolajları ve enstalasyonları, İnternet'in kendisinin görsel tezahürleri olarak tanımlanıyor - her günün sonunda tarayıcı geçmişimiz olan, orada, serbest çağrışımlı hodgepodge'u anlatıyor.

    Cameron Gray başka bir adanmıştır. Haziran ayında Gray, New York'taki Mike Weiss Gallery'de , yine Web'den alınan statik görüntülere örneklenmiş GIF'leri döngüleyen LCD düz ekranların yerleştirildiği bir dizi kolaj ve montaj çalışması gösterdi. Güneşte Yürümek İstiyorum ( 2013 ) gibi C - baskıları galeri duvarlarına gömülü düz ekranların üzerine raptiyelerle monte edildi ve sürekli değişen dijital kolajlar stratejik kesiklerle ortaya çıktı ( bu durumda dolgun bir modelin bikini üstü ve altı ) . Daha büyük, daha yoğun, daha asamblaj tabanlı çalışmalar çılgınca karıştırılmış ışıklar, kağıt kesikler, Day - Glo boya şeritleri ve GIF yüklü ekranlar.

    Etki, bir bütün olarak ele alındığında neredeyse soyuttur - Clement Greenberg'in resimdeki kenardan bağımsız tercihi üzerine 21. yüzyıldan kalma bir riff ; şu anda YouTube, Tumblr ve kullanıcı tarafından oluşturulan JPEG'ler ve klipler için çevrimiçi bir hurdalık olan dump.fm'den geliyor.. Bu anlamda da biraz performatiftir. Gray, sürecinden bir başa çıkma mekanizması, bağlantı kurma, tarama, gezinme ve çevrimiçi tavşan deliğinin derinliklerine düşme eylemine fiziksel biçim vermesine izin veren bir egzersiz olarak bahsediyor. Bir de keşif unsuru var, göster ve anlat. Gray, bir sanatçı olarak "Tek başına çok zaman geçiriyorum" diye açıklıyor. “Garip veya beklenmedik bir şey bulduğumda heyecanlanıyorum. Ve estetiğin başkaları tarafından bilgilendirilmesini seviyorum. Bu, başkalarının estetiği - Web'de olan estetik."

    Gray, sanata yaklaşımını her zaman "zaten var olan kültüre tepki" olarak gördüğünü söylüyor - ve bugün hiçbiri İnternet kadar "orada" değil. Ancak bu sanatçıların madencilik yaptığı şey, görüntülerin bir ortamdan ( örneğin dergiler ) diğerine taşınması değil. Bu, insanlar tarafından insanlar için yaratılan bir imaj kültürüdür - amatörlerin daha önce hiç olmadığı kadar katılabileceği bir kültür. Orada olan her şeye rağmen, "kendinizi 15 yaşındaki bir çocuktan etkilenmiş bulabilirsiniz" diye belirtiyor.

    Ryan McNamara , New York'taki Elizabeth Dee galerisindeki en son kişisel sergisi " Hala "da, imaj kültürünün kullanıcılar tarafından oluşturulan bu yönünü keşfetti; 15 dakikalık kendi kendini devam ettiren bir tür şöhret. Önceleri ağırlıklı olarak performans üzerine çalışan sanatçı, 2012'nin altı haftalık gösterisinin ilk yarısını galeri ziyaretçileriyle doğaçlama fotoğraf çekimleri düzenleyerek, onları eğlenceli duruşlar ve kompozisyonlar oluşturmaya teşvik ederek geçirdi. Üç hafta sonra, dekor malzemelerini yeniden tasarladı ve arka planları sanat eseri yüzeyleri olarak şekillendirdi ve üzerlerine izleyiciden modele dönüşen dekupajın kırık ve doygun kesikleriyle süsledi.

    McNamara'nın projesi, Instagram çağında görüntülerin yalnızca tüketilme değil, aynı zamanda yaratılma biçimlerine bir selam niteliğinde ve Time dergisinin aldatıcı ama ileri görüşlü 2006 Yılın Kişisi : sizi akla getiriyor. Bu, Jeff Koons'un da son çalışmalarında, özellikle devam eden büyük ölçekli fotogerçekçi resim serilerinde ortaya attığı bir fikir . Kolajlanmış kompozisyonlar, diğer şeylerin yanı sıra, kendileri de günümüzün imaj kültürünün unsurları olan Koons'un kendi heykellerinin resimlerini içeriyor.

    Kolajla çalışan diğer sanatçılar için, daha geleneksel haber medyası, hem çevrimiçi hem de giderek daha nadir görülen basılı biçimleriyle sürekli bir hayranlık kaynağı olmaya devam ediyor - kolajın temel özelliği, Picasso'nun 20. yüzyılın başlarındaki kesme eğilimine kadar uzanıyor . Le Journal ve Hannah Höch'ün Dadaist yapılarının kendi kopyasında ( bunların geniş bir seçkisi 15 Ocak'ta Whitechapel'de açılacak olan ilk İngiltere retrospektifinde görülebilecek ). Bugünkü haberler elbette tamamen farklı bir konu. Hoptman, "Pek çok sanatçı, bilginin küresel doğasını hesaba katıyor" diyor. Dünyanın kendisine dair giderek küreselleşen algımızdan bahsetmiyorum bile.

    Galerisi yalnızca kolaj ve montaja dayalı işlerle ilgilenen New York bayii Pavel Zoubok , "Yalnızca dijital kültür değil, aynı zamanda çok kültürlülük çağında yaşıyoruz" diyor . “Disiplinler arası teori ve çalışmalar çağında yaşıyoruz. Şu anda çalışma şeklimizle ilgili her şey, bir şekilde doğuştan kolajlanmış." Bu tür bir melezlik, Wangechi Mutu'nun çalışmasının tam merkezinde yer alır . Nairobi doğumlu, Brooklyn merkezli sanatçı, en çok "kolaj kraliçeleri" olarak adlandırdığı şeyle tanınır - dergi kupürlerinden ve Mutu'nun kendi güçlü çizgilerinden karmaşık bir şekilde örülmüş kadın - hayvan melezlerini içeren gerçek boyutlu tablolar. Son zamanlarda Mutu'nun imza tekniği, medyalar arasında da geçiş yapmak için bir araç haline geldi - önce heykele, sonra filme, şimdi de animasyona.

    Mutu ilk animasyon parçasını, Duke Üniversitesi'ndeki Nasher Sanat Müzesi tarafından düzenlenen ve şu anda 9 Mart'a kadar Brooklyn Müzesi'nde sergilenen çalışmalarının gezici bir araştırması olan " Wangechi Mutu: A Fantastic Journey " ile piyasaya sürdü . The End of eat Everything adlı sekiz dakikalık film, elektro - pop sanatçısı Santigold'u yoluna çıkan her şeyi besleyen omnivor bir yaratık olarak anlatıyor. Şarkıcının saçları, kayan serpantin örgüler olarak canlandırılmıştır; kafası, Mutu'nun iki boyutlu çizimlerinde patchwork kolaj şeritleri arasında kullanılan mürekkep lekeleri gibi bir tür yanardöner plakla kaplı kolsuz bir gövdeye tünemiş.

    Mutu'nun yapıtı aynı zamanda kolajın uzun bir özelliği olan bir şeyi de başarıyor: hem temsil ettiği şey ( küstah, her şeyi tüketen bir tür; kendisinden farklı olmayan ulusötesi melezler ) hem de bunu yapmak için kullandığı şey ( World of Interiors'tan alınan parçalar ) açısından içsel sosyopolitik eleştiri . ( National Geographic ve Vogue ).

    Mark Bradford, büyük ölçekli kolaj temelli çalışmasına da bu tür içerik ve eleştiri enjekte etmesiyle, ayrıcalıklardan yoksun topluluklardan kağıt kırıntıları toplamasıyla ve bunları cesur ve güçlü soyut tablolara - içinde bulundukları alanlara hakim olan parçalara - eklemesiyle tanınır. Monte edilmiş, gözden kaçırılması son derece zor olan parçalar.

    Pittsburgh'da yaşayan sanatçı Vanessa German , kendi türünden sosyal bulmacalar yaratarak "Güç Figürleri" adını verdiği şeyi yapıyor: Afrika heykellerinin, buluntu oyuncakların ve diğer çeşitli döküntülerin ( telefonlar, el aynaları, deniz kabukları, silahlar, küçük beyaz porselen Lladró ) totemik karışımları figürinler, minik plastik karpuzlar gibi. Oyuncak atlardan küçük ölçeklere kadar çeşitli kaidelere dayanan nesneler, izleyicilerinin siyah bedene ilişkin algılarını test eder - güzel vücut, performansta vücut, dik duran vücut - bu arada geçmişle, mevcut ve henüz gelmemiş olan.

    John Sparagana , Chicago'da basılı medyanın dokunulabilirliğini manipüle ediyor. Dergi ve gazete sayfalarını sırt çantasına yeterince uzun süre bastırıp yoğurur ve iterse, parçalanan et görünümü ve hissi aldıklarını keşfetti. "Çok kırılgan, organik, fiziksel yoğunluğu olan bir şey" haline geldiler, diyor.

    İlk başta Sparagana, narin duvar halıları oluşturmak için sayfaların birden fazla kopyasını sıkıcı bir şekilde birleştirir ve birbirine dokurdu. Başlangıçta, moda editoryal görsellerine ve reklamlarına odaklandı - kağıt yoran tekniğiyle etkili bir şekilde eskitebileceği ve bozabileceği bozulmamış, özenle hazırlanmış kompozisyonlar. Ancak son zamanlarda, hedef kaynak malzemesini haberlerden görüntülere kaydırıyor - politikacıların veya protestocuların veya savaş halindeki ülkelerin foto muhabirlik çekimlerini yapıyor ve hatta zaman zaman bunları yeni resmi ilişkiler yaratmak için modernist şaheserlerin reprodüksiyonlarıyla birleştiriyor. Ayrıca kaynak görsellerinin iki veya üç kopyasını bütün bir parça haline getirmeden önce kırmızı ve / veya beyaza boyamaya başlamıştır. Teknik, bizim için yalnızca lo-fi statik pus aracılığıyla görülebilen devlet adamları ve militanların hayaletlerini yaratıyor.

    25 Ocak'a kadar Chicago'daki Corbett Dempsey'e Karşı kişisel sergisinde yeni kolajlardan bir seçki sergileyecek olan Sparagana, "Resmi fikir her zaman izleyicinin görüntü kültürüyle ilişkisini harekete geçirmenin hizmetindedir" diyor. , "terimleri bilgiden şiirsel bir duruma kaydırmak" tır.

    Kolaj tekniği ve geleneği, politika veya kültür hakkında yorum yapmak için doğal olarak uygundur, çünkü bu tür resmi olarak "eşitsizlik, kırılmanın alt üst oluşu" ile bağlantılıdır, diyor Zoubok. Bu anlamda, Martha Rosler'ın Amerikan birlikleri Vietnam'ı işgal ederken ev kadınlarını süpüren ikonik 1960'lar ve 70'ler dönemi fotomontajları hemen akla geliyor. Mutu'nun kolajlanmış kadın kahramanlarında olduğu gibi, tenleri genellikle siyah kadınların pornografik, etnografik ve hip hop merkezli tasvirlerinden oluşuyor. Zoubok, "Bu, kopuşun dili," diye ekliyor. "Ve doğası gereği şiirsel bir ortam."

    Ayrıca esprili bir araç olabilir. Kolaj uzun zamandır mizahla da ilişkilendirilmiştir. Urs Fischer'in "Problem Tabloları", yumrulu kök sebzelerin ve buruşuk sigara izmaritlerinin, eski Hollywood vesikalıklarının üzerine rahatsız edici bir şekilde sıvandığı alüminyum üzerine serigrafi baskılardır. Ve postmodern İngiliz sanatının etkili bir figürü olan John Stezaker , film fotoğraflarını ve bulunan diğer görüntüleri kısa ve öz bir şekilde kesip birleştiriyor. Alaycı, neredeyse Kübist kompozisyonları, uyumsuz özellikleri, bedenleri, manzaraları ve uzuvları birleştirir - başkalarının dikkate bile almayacağı şekillerde ve yerlerde arsız, tuhaf ve beklenmedik görsel köprüler ve bağlantılar yakalar. Hibritleri arasında bir şov kızı - slash - kovboy ve hizmetçisiyle bir yüzü, bir kafayı ve bir üst gövdeyi paylaşan yontulmuş bir endüstri başkanı yer alıyor. Kolaj her şeyi söyleyebilir.