Hazreti Âişe'ye (RA) İftira Hikâyesi

    Kuran'ın 24. Suresi olan Nur Suresi'nin tefsirini okuyordum ki bu surenin tefsirinde ( Nur Suresi - Ayet 11-20 ) Aişe kıssasına rastladım.

    Nur Suresi'nde, zina, kazf ve lian ile ilgili emirlere tam bir bölüm ayrılmış olup, Allah bununla zinanın insanları bir toplantıda eğlendirmek için kullanılabilecek hafif bir mesele olmadığını uyarmak istemektedir. . Durum çok ciddi. Suçlayıcı, suçlamasında haklıysa, tanıklar getirsin ve zina edene ve zina yapana en korkunç cezayı versin.

Kur'an-ı Kerim'de Hazreti Aişe Hakkında Ayetler: Nur Suresinden Bir Yansıma

    Suçlayan asılsızsa, kimse diğerine karşı asılsız bir suçlamada bulunmaya cesaret edemesin diye 80 kırbaçlanmayı hak ediyor. Ve eğer suçlayıcı bir kocaysa, meseleyi halletmek için bir mahkemede dava açması gerekecektir. Dolayısıyla böyle bir ithamda bulunan hiç kimse rahata eremez. Dünyada iyiliği ve takvayı yerleştirmek için ortaya çıkarılan İslam toplumu, zinaya ne bir eğlence aracı olarak tahammül edebilir, ne de onun hakkında bir oyalanma ve eğlence olarak boş laflara tahammül edebilir.

    Hz.Peygamber zamanında Hz.Aişe ( RA )'nin itham edilip iftira edildiği bir olay oldu. Bu hikaye Kuran'dan, Çeşitli İslami derslerden ve Kuran'ın tefsirlerinden alınmıştır. Çok dokunaklı ve duygusal. Hikayeyi sizinle paylaşmak istiyorum.

Âişe'ye ( ra ) İftira Hikâyesi/ ifk

    Bu isnat olayına Kur'an ve hadislerde ifk ( yanlış isnat ) olayı da denilmektedir . İfk kelimesi en kötü yalan, isnat veya iftira anlamına gelir.

    Aişe ( Allah ondan razı olsun – RadiaAllahu Anha ( ra ) ) bir keresinde Resulullah Muhammed ( sallallahu aleyhi ve sellem )'e bir seferde eşlik etmiş ve bir kervanla yolculuk yapıyordu. Yolculuk sırasında yanlışlıkla kervandan ayrıldı ve çölde mahsur kaldı. Ayrı ayrı seyahat eden Safvan bin Mu'attal tesadüfen onun bulunduğu yere geldi ve onun mahsur kaldığını görünce devesini getirdi ve üzerine binmesi için diz çöktürdü.

    Sonra onlar orduya yetişinceye kadar deveye önderlik ederek yola çıktı. Bu durum sadece şüphe uyandırmakla kalmayıp, haklarında iddialar da doğurmuş, münafıkların lideri Abdullah bin Ubeyy bin Salul da bunları yaymada en önde yer almıştır. Yalanı uydurdu ve başkalarına fısıldadı, ta ki Müslümanlardan bir kısmı buna inanıp şüphelerini dile getirmeye başlayıncaya kadar.

( Öykü Sahih Buhari-Cilt 3'te Bulunur )

Hz. Âişe Uzun Zaman Bu Söylentilerden Habersizdi

    Hz. Âişe, münafıkların reisi Abdullah b. Ubey ve bunu da Hasan b. Sabit, Mistah b. Uthatha, Hamna binti Cahş ve münafıkların aldandığı bazı saf Müslümanlar. Hz. Âişe olayı şöyle anlatır:

    “Medine'ye vardığımızda bir ay boyunca yüksek ateşle hastalandım. Medinelilerin hepsi bu iftirayı konuşuyorlardı ama ben bu konuda hiçbir şey bilmiyordum. Bunu Resûlullah ve annem ve babam da duymuşlar da bana bir şey söylememişlerdi.

    Ancak Peygamberimiz ( sav )'de gördüğüm şefkati hastayken göremediğim için şüpheye düştüm. Yanımıza girer, “Hasta nasıl?” diye sorardı. Sonra giderdi. İftira atanların söylediklerinden haberim yoktu.”

( Müslim, Sahih, Cilt. 8, s. 114. )

    Allah Resulü, Hz. Ebû Bekir ve Aişe'nin annesi bu söylentileri işittikleri halde Aişe'ye bir şey söylemediler. Ancak Aişe, Allah Resulü'nün tavrından endişe duyuyordu. Yine de sebebini bilmiyordu.

Hz. Âişe İftirayı Nasıl ve Kimden Öğrendi?

Hz. Âişe iftirayı kimden ve nasıl öğrendiğini şöyle anlatır:

    “Hastalığımın üzerinden yirmi geceden fazla zaman geçti. Hastalığı atlatmıştım ve iyileşme dönemine girmiştim.

    Arap olmayanların yaptığı gibi kokudan evimizin yanında tuvalet yoktu. Doğanın çağrısına cevap vermek için Medine şehrinin dışına çıktık. Kadınlar her gece ihtiyaçlarını gidermek için oraya giderdi.

    Bir gece Mistah b.'nin annesiyle çıktım. Uthatha'yı rahatlatmak için Manasi'ye. Mistah örtüsüne basarak düştü, dedi, Mistah düşsün, yoksa Kahretsin Mistah! dedi.

Dedim,

    Ey Ümmü Mistah! Oğlunuz Bedir savaşına katılmışsa, oğlunuza nasıl beddua edersiniz? Mistah sessiz kaldı. Bana cevap vermedi.

İkinci kez takıldı. "Mistah düşsün" veya "Kahretsin Mistah!" dedi.

Dedim,

Ey Ümmü Mistah! Neden oğluna lanet ediyorsun? Yine sessiz kaldı.

Üçüncü kez ayağı takıldı ve "Mistah düşsün" diye küfretti.

    Ey Ümmü Mistah dedim. Neden oğluna lanet ediyorsun? Bedir savaşında bulunmuş birine nasıl lanet edebilirsiniz? Cevap verdi,

"Sana karşı söylediklerinden dolayı onu lanetliyorum."

'Benim hakkımda ne dedi?' diye sordum.

    Bunun üzerine Ümmü Mistah, iftiracıların söylediklerini bana anlattı. Aşırı derecede hastalandım. Kendimi bile rahatlatamadım ve eve döndüm. O kadar çok ağladım ki ciğerlerim parçalanacak sandım.”

    Aişe ( ra ) annesinin evine, yanında kalmaya gitti. Hz. Aişe hastalanınca annesi Ümmü Ruman ona baktı.

    Bir gün Resûl-i Ekrem eve girdi, onlara selâm verdi ve “Hastan nasıl?” diye sordu. Aisha'nın adını anmadan. Başka bir şey söylemedi.

Hazreti Aişe dedi ki,

    “( Bunun üzerine ) 'Ey Allah'ın Resulü! Çok acı çektim. Annemin evine gitmeme izin verecek misin? Bana orada bakılabilir.'

Allah Resulü, 'Gidebilirsiniz' dedi.

Aileme gidip hakkımdaki haberleri öğrenmek istedim.

Resûl-i Ekrem beni bir hizmetçi ile babamın evine gönderdi.

Annem, 'Kızım! Neden geldiniz?'

    'Anne! İnsanlar benim aleyhimde konuşuyorlar ama sen bana hiçbir şeyden bahsetmedin.'

    'Kızım sakin ol' dedi. Vallahi, bir kadının kocasına bu kadar düşkün olması ve aynı zamanda onun hakkında konuşmaları dışında eşleri olması neredeyse imkansızdır!'

'Babamın bundan haberi var mı' diye sordum. dedi ki

'Evet o biliyor.'

'Resûlullah'ın bundan haberi var mı' diye sordum. dedi ki

'Evet o biliyor.'

Ağlamaktan kendimi alamadım.

    Babam üst katta Kur'an okuyordu. Sesimi duyunca aşağı indi. Anneme 'Onun nesi var?' diye sordu.

Annem, 'Onun aleyhindeki söylentileri duymuş' dedi.

Babam da ağlamaya başladı.

    Sabah oluncaya kadar ağladım, ağladım ve gözyaşlarım dinmedi ve uykunun tatlılığını tatmadım.

   ( İbn Hişam, age, Cilt. 3, s. 311-312; Müslim, age, Cilt. 8. s. 114; Tirmizî, Sünen, Cilt. 5, s. 332-333. )

Aişe'ye İftira Atmaktan Suçlu Üç Müslüman -

    Aişe, bu iftirayı üstlenen kişinin şunlar olduğunu açıkladı:

• Abdullah bin Ubeyy
• Zeyd bin Rifa'ah ( muhtemelen Yahudi münafık Rifa'ah bin Zeyd'in oğluydu )
• Mistah bin Uthathah
• Hassan bin Sabit

Peygamberimizin Konuşması

    Aslında Resulullah ( s.a.v. ) çok iyi biliyordu ki, eşi Aişe ( ra ) bu iftiralardan münezzehti; ancak böylesine hain, sinsi ve planlı iftiraların insanlar arasında yayılmasına üzüldü. Ona karşı tutumunu değiştirmesine neden oldu. Nitekim mescidde yaptığı konuşma da bunu açıkça ifade etmektedir:

    “Ey Müslüman topluluğu! Eşime iftira atarak beni üzen bir kimseye karşı bana kim yardım eder? Vallahi ben eşim hakkında sadece bir hayır bilirim. Onunla birlikte, hakkında sadece iyi bildiğim bir adamdan bahsettiler.

Peygamber Hz. Âişe ( ra ) ile Konuşuyor

    Hz. Âişe'ye iftiranın üzerinden yaklaşık bir ay geçmesine rağmen, Resûlullah'a vahiy inmedi.

    Peygamberimiz mescitte yaptığı konuşmadan birkaç gün sonra Hz. Ebû Bekir'in evine gitti. Onları selamladıktan sonra Ayşe'nin yanına oturdu ve “Ey Aişe! Senin hakkında böyle ve böyle şeyler duydum. Eğer sen hür ve o ithamlardan uzaksan, Allah da senin onlardan hür ve uzak olduğunu bildirecektir. Eğer böyle bir günah işlediyseniz, Allah'tan af dileyin ve O'na tövbe edin. Bir kul, günahını itiraf edip tövbe ettiğinde, Allah ona merhamet eder.”

Hz. Âişe ( ra ), o zamanki ruh halini şöyle anlatır:

“Resûlullah ( sav ) sözlerini bitirince gözyaşlarım kurudu. Gözümden bir damla bile akmıyordu.

Babama döndüm ve ona, 'Benim adıma Resûlullah'a cevap ver' dedim.

Babam 'Ey kızım! Vallahi ben ne diyeceğimi bilemiyorum Rasûlullah’a ( s.a.v. )'

Sonra anneme döndüm ve “Benim adıma Resûlullah’a cevap ver” dedim.

“Vallahi ben de bilmiyorum ne diyeceğimi Resûlullah’a ( sav )” dedi.

( Müslim, age, Cilt. 8, s. 116; Ahmed İbn Hanbel, Musnad, Cilt. 6, s. 197. )

Hz. Âişe'nin Cevabı

    Hz. Âişe'nin annesi ve babası, Resûlullah'a cevap vermediler; bu yüzden konuşması gerekiyordu. Kelime-i şehadet ettikten ve Cenab-ı Hakk'a hamd ettikten sonra, “Vallahi, bu söylentileri işittiğini ve inanmış gibi göründüğünü biliyorum. Yani ben size suçsuzum desem, - Allah biliyor ki ben suçsuzum - bana inanmazsınız. Ve eğer sana kötü bir şey yaptığımı söyleseydim, - Tanrı bilir, ben yapmadım - bana hemen inanırsın! O halde benim ve sizin durumunuz için size söyleyebileceğim tek şey Yakup ( as )'ın oğullarıyla olan hikayesidir. O zaman dedi ki: "( Benim için ) sabır en doğrusudur; iddia ettiğiniz şeye karşı ( yalnızca ) Allah'tan yardım istenebilir." ( Müslim, age , cilt 8, s. 116. )

Peygambere vahiy indirilmiştir.

    Resûlullah daha ayağa kalkmamıştı. Evden kimse dışarı çıkmamıştı. Orada Peygamberimize vahiy indirilmiştir. Aişe ( ra ) olayı şöyle anlatmıştır:

    “Allah Resûlü, vahyin zorluğu ve yoğunluğundan dolayı terleme gibi vahiy alma alâmetleri gösteriyordu. Nitekim kış günü bile vahiy sırasında inci gibi boncuk terleri olurdu. Resûlullah ( sav )'ın vücudunu örttüler ve başının altına bir yastık koydular. Ne korktum ne de endişelendim. Suçsuz olduğumu ve Allah'ın bana haksızlık etmeyeceğini biliyordum. Annemle babam çok korktular çünkü Allah'ın bu dedikoduları doğrulayacağından endişe ediyorlardı.”

    Vahiy hali sona erdiğinde Allah Resulü sevinçle gülümsüyordu. Aişe ( ra )'ya, "Müjdeler olsun ey Aişe! Allah seni beraat ettirdi ve senin o iftiradan arınmış olduğunu bildirdi.” ( Müslim, age , Cilt 8 )

    Hazret-i Ebû Bekir çok sevindi. Ayağa kalktı ve kızının başını öptü.

Aişe ( ra ) ile ilgili indirilen ayetler

    Cenâb-ı Hak bu hususta Resulüne gönderdiği âyetlerde şöyle buyurmuştur: Nûr Suresi 12-20. Ayetler

    " Niçin mü'min erkek ve mü'min kadınlar, olayı işittiğiniz zaman, onu en güzel şekilde anlayıp, "Bu ( suçlama ) apaçık bir iftiradır" demezler miydi?

    Kanıtlamak için neden dört tanık getirmediler? Böyle adamları Allah'ın huzuruna şahit getirmedikleri zaman, kendileri yalancıdırlar.

    Eğer Allah'ın lütfu ve rahmeti üzerinizde olmasaydı, bu dünyada ve ahirette aceleyle bu işe girişmenizden dolayı sizi elemli bir azap yakalardı.

    Bakın, onu dillerinize aldınız ve ağzınızla hakkında bilginiz olmayan şeyler söylediniz; ve siz onu hafif bir iş sanmışsınız, halbuki o, Allah katında çok ciddi bir şeydi.

    Ve onun söylendiğini işittiğiniz zaman neden duymadınız? “Şunu söylemek bize yakışmaz: Sen ( Rabbimiz ) yücesin! Bu çok ciddi bir iftiradır!”

    Eğer ( gerçekten ) müminler iseniz, böyle bir şeye asla dönmemeniz için Allah size öğüt veriyor.

    Allah size âyetleri açıklıyor: Allah, bilgi ve hikmet sahibidir.

    Müminler arasında yayınlanan rezalet yayınlarını ( görmeyi ) sevenler için, dünyada da ahirette de elemli bir azap vardır: Allah bilir, siz bilmezsiniz.

    Eğer Allah'ın lütfu ve merhameti üzerinizde olmasaydı ve Allah çok şefkatli ve merhametli olmasaydı ( helak olurdunuz ).

İfk'i Suçlayanlara Ne Oldu?

    Hazret-i Aişe ( ra ), kendisini suçlamadan temize çıkaran 11-21. âyetlerin nüzulünden sonra Hazret-i Ebû Bekir'in Mistah bin Uthatha'yı artık desteklemeyeceğine yemin ettiğini bildirdi. Bunun nedeni, adamın ilişkiye ve Ebu Bekir'in başından beri kendisine ve ailesine gösterdiği iyiliklere kesinlikle saygı göstermemesiydi. Bu 22. âyet nazil oldu ve bunu işiten Hazret-i Ebû Bekir, hemen: “Vallahi! Allah'ın bizi affetmesini istiyoruz.” Sonuç olarak, Mistah'a yeniden ve eskisinden daha liberal bir şekilde yardım etmeye başladı. Hazret-i Abdullah bin Abbas'ın bildirdiğine göre, Hazret-i Ebu Bekir'den başka bazı sahabeler de, bu ayetin nüzulünden sonra iftiraya ortak olanlara yardım etmeyi bırakacaklarına yemin etmişlerdi.

İkf olayı ile ilgili düşünceler

Allah Teala neden bunu yapması için Aişe ( ra )'yı seçti de başka bir Sahabiyi değil?

   1. Aisha ( ra ), Peygamber sallallaahu 'aleyhi vesellem'in sevgilisiydi ve onu sevdi, insanlar kendileri için en değerli olanla imtihan edilirler.

    2. Aisha ( ra ), yüksek bir Makam tuttu ve iftiraların hedefi oldu. Bu, herkesin başına gelebileceğini gösteriyor.

    3. Aisha ( ra )'nın başına gelebildiği için başına geldi.

    4. O bizim rol modelimiz ve her zaman örnek alınacak bir örnek oldu.

İfk hikayesinden sonuç:

    Böylece Cenab-ı Hak, Böylece Müslümanlar arasında çıkan fitne ve fitnelerin yayılması engellendi.

    O zaman bundan gelecek daha iyi şeyler vardı. Bu olay, İslam'ın sosyal hukukuna ve hükümlerine çok önemli bazı eklemelerin yapılmasına sebep oldu. Bunlar aracılığıyla Müslümanlar, Allah'tan öyle Emirler aldılar ki, Müslüman toplumu bunlarla temiz tutulabilir, ahlaki kötülüklerin yaratılmasına ve yayılmasına karşı korunabilir ve ortaya çıkarsa derhal düzeltilebilir.

    Üstelik onda bir başka iyilik yönü daha vardı. Müslümanlar, Resûlullah'ın ( sallallahu aleyhi ve sellem ) gaybı bilmediğini iyice anladılar. O, ancak Allah'ın kendisine öğrettiğini bilirdi. Ayrıca bilgisi sıradan bir insanınkiyle aynıydı. Aişe aleyhisselam için tam bir ay büyük bir endişe içinde kaldı.

    Bazen hizmetçiden, bazen diğer zevcelerinden, bazen de Hazreti Ali ve Hazret-i Usame'den soruştururdu. En sonunda Hz. Âişe ile konuşunca sadece şunu söyledi: “Eğer günah işlediysen tövbe et, eğer suçsuzsan, Allah'ın senin suçsuzluğunu ilan etmesini bekliyorum.” Eğer gayb bilgisine sahip olsaydı, bu kadar üzülmezdi”, soruşturmaz, tövbeyi tavsiye etmezdi. Ancak İlahi Mesaj gerçeği ortaya çıkardığında, bir aydır sahip olmadığı o bilgiye kavuştu.

    Böylece Allah, Müslümanları, insanların aşırı körü körüne inanarak din liderleri hakkında genellikle bulaştıkları abartılı fikirlerden doğrudan tecrübe ve gözlem yoluyla korumayı ayarlamıştır. Belki de bu yüzden Allah vahyi bir ay geciktirdi. Çünkü eğer vahiy ilk gününde indirilseydi hiçbir faydası olmazdı.