Vücut Dışı Deneyim

    Beden dışı bir deneyim ( OBE veya bazen OOBE ), bir kişinin dünyayı fiziksel bedenlerinin dışındaki bir yerden algıladığı bir olgudur. Bir OBE, bir otoskopi şeklidir ( kelimenin tam anlamıyla ‘kendini görmek’ ), ancak bu terim daha çok ikinci bir benlik veya doppelgänger görmenin patolojik durumuna atıfta bulunmak için kullanılır.

    Beden dışı deneyim terimi 1943 yılında G. N. M. Tyrrell tarafından Apparitions adlı kitabında tanıtıldı ve Celia Green ve Robert Monroe gibi araştırmacılar tarafından "astral projeksiyon" veya "ruh yürüyüşü" gibi inanç merkezli etiketlere alternatif olarak benimsendi. OBE'ler, diğer nedenlerin yanı sıra travmatik beyin yaralanmaları, duyusal yoksunluk, ölüme yakın deneyimler, dissosiyatif ve psychedelic ilaçlar, dehidrasyon, uyku bozuklukları, rüya görme ve beynin elektriksel uyarımı ile indüklenebilir. Ayrıca bazıları tarafından kasıtlı olarak da indüklenebilir. On kişiden biri, yaşamlarında bir kez veya daha yaygın olarak birkaç kez OBE'ye sahiptir.

    Psikologlar ve sinirbilimciler OBE'leri farklı psikolojik ve nörolojik faktörlerden kaynaklanan dissosiyatif deneyimler olarak görürler.

Spontan OBE'ler

Uyku sırasında/yakınında

    OBE'leri deneyimleyenler bazen (diğer anlık ve kendiliğinden deneyim türlerinin yanı sıra) önceki ve başlatıcı Lucid Rüya durumunu bildirirler. Birçok durumda, bir OBE olduğunu iddia eden kişiler, uykunun eşiğinde olduklarını veya deneyimden kısa bir süre önce zaten uykuda olduklarını bildirmişlerdir. Bu vakaların büyük bir yüzdesi, uykunun özellikle derin olmadığı durumlara atıfta bulunur (hastalık, diğer odalardaki sesler, duygusal stres, aşırı çalışmadan kaynaklanan yorgunluk, sık sık yeniden uyanma vb. Nedeniyle). Bu vakaların çoğunda denekler kendilerini uyanık olarak algılarlar; yaklaşık yarısı uyku felci hissine dikkat çekiyor.

Ölüme yakın deneyimler

    Spontan OBE'nin bir başka şekli de ölüme yakın deneyimdir (NDE). Bazı denekler, boğulmaya yakın veya büyük cerrahi gibi ciddi fiziksel travma zamanlarında OBE geçirdiklerini bildirmektedir. Ölüme yakın deneyimler, fiziksel bedenin dışında olmanın öznel izlenimlerini, bazen ölen akrabaların ve dini figürlerin vizyonlarını ve ego ve mekansal zamansal sınırların aşılmasını içerebilir. Tipik olarak deneyim şu faktörleri içerir: ölü olma hissi; huzur ve acısızlık hissi; çeşitli fiziksel olmayan seslerin duyulması, beden dışı bir deneyim; bir tünel deneyimi (yukarı veya dar bir geçitten geçme hissi); "ışık varlıkları" ve Tanrı benzeri bir figür veya benzeri varlıklarla karşılaşmak; "yaşam incelemesi" ve hayata dönme konusunda isteksizlik verilmesi.

Aşırı fiziksel çabadan kaynaklanır

    Bir NDE ile aynı çizgide, yüksek irtifa tırmanışı ve maraton koşusu gibi aktiviteler sırasında aşırı fiziksel çaba OBE'leri tetikleyebilir. Hem kara hem de hava tabanlı perspektiflerin aynı anda deneyimlendiği bir bilokasyon hissi yaşanabilir.

Uyarılmış OBE'ler

Kimyasal

• OBE'ler psilosibin, ketamin, DMT, MDA ve LSD gibi halüsinojenler (özellikle dissosiyatifler) tarafından indüklenebilir.

Zihinsel indüksiyon

• Farkındalığını kaybetmeden fiziksel olarak uykuya dalmak. "Zihin Uyanık, Beden Uykuda" durumu, gönüllü veya başka türlü OBE'lerin bir nedeni olarak yaygın olarak önerilmektedir. Thomas Edison, icatları üzerinde çalışırken bu durumu sorunların üstesinden gelmek için kullandı. Bir sandalyede metal bir kova ile otururken kafasına gümüş bir dolar koyardı. Sürüklenirken, madeni para gürültülü bir şekilde kovaya düşecek ve uyanıklığının bir kısmını geri kazanacaktı. OBE öncüsü Sylvan Muldoon, düşen nesne olarak yatakta dik tutulan bir önkolu daha basit bir şekilde kullandı. Salvador Dalí'nin, resimlerine ilham veren garip vizyonlar kazanmak için benzer bir "paranoyak-eleştirel" yöntem kullandığı söyleniyordu. Uyanık ve uykuda olan durumlar arasında kasıtlı olarak dolaşmanın, uykunun başlangıcında spontan trans ataklarına neden olduğu bilinmektedir ve bu da bir OBE'yi indüklemeye çalışırken sonuçta yararlıdır. Rahatlamaya daha da derine inerek, zihin hala uyanıksa, sonunda "kayma" hissiyle karşılaşılır. Bu kaymanın fiziksel bedeni terk etmek gibi hissettirdiği bildiriliyor. Bazıları ilerleyici kas gevşemesini duyusal yoksunluğun pasif bir şekli olarak görür.
• Derin trans, meditasyon ve görselleştirme. Görselleştirme türleri değişiklik gösterir; Bazı yaygın analojiler, kişinin vücudunu "çekmek" için bir ipe tırmanmayı, birinin vücudundan süzülmeyi, bir toptan vurulmayı ve diğer benzer yaklaşımları içerir. Bu tekniğin düzgün bir şekilde rahatlayamayan insanlar için kullanılmasının zor olduğu düşünülmektedir. Böyle bir tekniğin bir örneği, popüler Altın Şafak "Işık Bedeni" Tekniğidir.

Mekanik indüksiyon

• Görsel/işitsel stimülasyon yoluyla beyin dalgası senkronizasyonu. Binoral atımlar, belirli beyin dalgası frekanslarını, özellikle de çeşitli zihin uyanık / beden uykuda durumlarında baskın olanları indüklemek için kullanılabilir. "Uykuda olan vücut" 4 Hertz beyin dalgası frekansının binoral indüksiyonu, Monroe Enstitüsü tarafından etkili olarak gözlemlenmiştir ve bazı yazarlar, diğer tekniklerle birlikte kullanıldığında binoral atımların OBE başlangıcını önemli ölçüde desteklediğini düşünmektedir. "Zihin uyanık" beta frekanslarının eşzamanlı olarak tanıtılması (normal, rahatlamış uyanmış bireylerin beyinlerinde tespit edilebilir) de yapıcı olarak gözlenmiştir. Bir başka popüler teknoloji, benzer sonuçlar elde etmek için sinüzoidal dalga darbelerini kullanır ve Kızılderili dini törenlerine eşlik eden davul sesinin, beyin dalgası sürüklenme mekanizmaları yoluyla "diğer dünyalara" karşı alıcılığı artırdığına inanılmaktadır.
• Michael Persinger tarafından geliştirilen Tanrı kaskında olduğu gibi beynin manyetik uyarımı.
• Vestibüler korteksin doğrudan uyarılması.
• Beynin elektriksel stimülasyonu, özellikle temporoparietal kavşak (aşağıdaki Blanke çalışmasına bakınız).
• Duyusal yoksunluk. Bu yaklaşım, uzay ve zaman referanslarının kaldırılmasıyla yoğun yönelim bozukluğuna neden olmayı amaçlamaktadır. Flotasyon tankları veya kulaklıklarla çalınan pembe gürültü genellikle bu amaçla kullanılır.
• Duyusal aşırı yük, duyusal yoksunluğun tam tersi. Örneğin, özne, özel olarak tasarlanmış bir beşikte uzun süre sallanabilir veya beynin kendisini tüm duyusal girdilerden kapatmasına neden olmak için hafif işkence biçimlerine maruz kalabilir. Her iki durum da karışıklığa neden olma eğilimindedir ve bu yönelim bozukluğu genellikle öznenin canlı, eterik beden dışı deneyimler yaşamasına izin verir.
• Kanın beynin bölümlerinden akmasına neden olan güçlü g kuvvetleri, örneğin yüksek performanslı uçaklarda veya pilotlar ve astronotlar için yüksek G eğitiminde yaşandığı gibi.
• Başa monte edilmiş bir ekran ve propriyosepsiyon hissini karıştıran (ve ayrıca ek uzuvların hissini yaratabilen) bir dokunuş kullanan bir aparat.

OBE teorileri

Ruh bilimsel

Sanatçının, genellikle serbest dolaşımdan önce gelen beden dışı bir deneyimin ayrılık aşamasını betimlemesi

    Bilişsel bilim ve psikoloji alanlarında OBE'ler farklı psikolojik ve nörolojik faktörlerden kaynaklanan dissosiyatif deneyimler olarak kabul edilir. Bilim adamları, OBE'yi,paranormale başvurmadan bir rüya veya değiştirilmiş bir bilinç durumu gibi zihinsel bir durumdan gelen bir deneyim olarak görüyorlar.

    Charles Richet (1887), OBE'lerin öznenin hafıza ve hayal gücü süreçleri tarafından yaratıldığını ve rüyalardan farklı olmadığını savunmuştur. James H. Hyslop (1912), OBE'lerin, bilinçaltı zihnin aktivitesi, öznenin farklı bir fiziksel konumda olduğu izlenimini vermek için belirli görüntüleri dramatize ettiğinde ortaya çıktığını yazmıştır. Eugéne Osty (1930), OBE'leri hayal gücünün ürününden başka bir şey olarak görmedi. Diğer erken araştırmacılar (Schmeing, 1938 gibi) psikofizyolojik teorileri destekledi. G. N. M. Tyrrell, OBE'leri bilinçaltı kişilik düzeyleriyle ilgili halüsinasyon yapıları olarak yorumladı.

    Donovan Rawcliffe (1959) OBE deneyimini psikoz ve histeri ile ilişkilendirdi. Diğer araştırmacılar, OBE fenomenini beden imajının bozulması (Horowitz, 1970) ve depersonalizasyon (Whitlock, 1978) açısından tartışmışlardır. Psikologlar Nandor Fodor (1959) ve Jan Ehrenwald (1974), bir OBE'nin ölüm tehdidiyle başa çıkmak için tasarlanmış bir savunma mekanizması olduğunu öne sürdü. Jan Ehrenwald'a göre (Irin ve Watt, 2007)beden dışı deneyimi (OBE) "ölümsüzlük arayışının hayali bir doğrulaması, fiziksel bedenden bağımsız olarak var olan bir ruha sahip olduğumuzdan emin olmak için yanıltıcı bir girişim" olarak tanımlamıştı. Psikologlar Donald Hebb (1960) ve Cyril Burt (1968), OBE'nin beden imajı ve görsel imgeleri içeren psikolojik yorumu üzerine yazdılar. Graham Reed (1974), OBE'nin aşk kaybı gibi acı verici bir duruma stres tepkisi olduğunu öne sürdü. John Palmer (1978), OBE'nin kişisel kimliğe tehdit oluşturan bir beden imajı değişikliğine bir cevap olduğunu yazdı.

    Carl Sagan (1977) ve Barbara Honegger (1983), OBE deneyiminin, tünel benzeri geçitlerin raporlarına ve bazı OBEr'lerin göbek kordonuyla karşılaştırdıkları kordon benzeri bir bağlantıya dayanarak yeniden doğuş fantezisine veya doğum sürecinin yeniden yaşanmasına dayanabileceğini yazdı. Susan Blackmore (1978), OBE'nin hayali algıların, algısal çarpıtmaların ve benliğin fantezi benzeri algılarının (bedene sahip olmamak gibi) özelliklerine sahip olduğu için halüsinasyonel bir fantezi olduğu sonucuna varmıştır. Ronald Siegel (1980) ayrıca OBE'lerin halüsinasyon fantezileri olduğunu yazdı.

    Harvey Irwin (1985), dikkatsel bilişsel süreçleri ve somatik duyusal aktiviteyi içeren bir OBE teorisi sunmuştur. Teorisi, psikolojik emilim olarak bilinen bilişsel bir kişilik yapısını içeriyordu ve bir OBE'nin otoskopi, depersonalizasyon ve zihinsel ayrışma örnekleri olarak sınıflandırılmasının örneklerini verdi. Psikofizyolog Stephen Laberge (1985), OBE'lerin açıklamasının berrak rüyalarda bulunabileceğini yazmıştır. David Hufford (1989), OBE deneyimini, bir tür uyku felci olan kabus uyanma deneyimi olarak tanımladığı bir fenomenle ilişkilendirdi. Diğer bilim adamları da OBE'leri hipnagoji ve uyku felci (katapleksi) vakalarına bağladılar.

    Vaka çalışmalarında fantezi eğiliminin OBEr'ler arasında OBE'si olmayanlara göre daha yüksek olduğu gösterilmiştir. Veriler, bazı durumlarda OBE deneyimi ile fanteziye eğilimli kişilik (FPP) arasında bir bağlantı olduğunu göstermiştir. 167 katılımcıyı içeren bir vaka çalışmasında bulgular, OBE'yi deneyimlediğini iddia edenlerin "daha fazla fanteziye eğilimli,paranormale olan inançlarında daha yüksek ve daha fazla somatoform ayrışma sergilediklerini" ortaya koydu. Çalışmalardan elde edilen araştırmalar, OBE'lerin bilişsel-algısal şizotiple ilişkili olduğunu da ileri sürmüştür.

    Terence Hines (2003), spontan beden dışı deneyimlerin beynin yapay uyarılmasıyla üretilebileceğini yazmıştır ve bu, OBE deneyiminin "kişinin ruhunun (veya herhangi bir şeyin) vücudu terk etmesinden değil, geçici, küçük beyin arızalarından" kaynaklandığını güçlü bir şekilde göstermektedir. Nörolojik ve nörobilişsel verilerin gözden geçirilmesinde (Bünning ve Blanke, 2005), OBE'lerin "düşük seviyeli çoklu duyusal işlemin fonksiyonel parçalanması ve temporoparietal kavşakta anormal üst düzey kendi kendini işleme" den kaynaklandığını yazmıştır. Bazı bilim adamları, OBE'lerin görsel ve dokunsal sinyaller arasındaki uyumsuzluğun sonucu olduğundan şüphelenmektedir.

    Richard Wiseman (2011), OBE araştırmasının psikolojik bir açıklama bulmaya odaklandığını ve "beden dışı deneyimlerin paranormal olmadığını ve ruh için kanıt sağlamadığını" belirtmiştir. Bunun yerine, beyninizin ve vücudunuzun günlük işleyişi hakkında çok daha dikkat çekici bir şey ortaya koyuyorlar. " Jason Braithwaite ve meslektaşları (2011) tarafından yürütülen bir araştırma, OBE'yi "beynin temporal loblarındaki sinirsel dengesizliklere ve vücudun kendisi duygusundaki hatalara" bağladı. Braithwaiteve ark. (2013), "mevcut ve baskın görüşün, OBE'nin çok duyusal entegrasyon süreçlerindeki geçici bir bozulma nedeniyle meydana geldiğini" bildirmiştir.

Paranormal

    Parapsikoloji ve okültizm alanlarındaki yazarlar, OBE'lerin psikolojik olmadığını ve bir ruhun, ruhun veya ince bir bedenin kendisini bedenden ayırabileceğini ve uzak yerleri ziyaret edebileceğini yazmışlardır. Viktorya döneminde beden dışı deneyimler spiritüalist literatürde "seyahat durugörü" olarak biliniyordu. Eski Hint yazıtlarında, böyle bir bilinç durumuna Turiya da denir, bu da derin yogik ve meditatif faaliyetlerle elde edilebilir, bu sırada bir yogi zihin ve bedenin dualitesinden özgürleştirilebilir, kasıtlı olarak bedeni terk etmelerine ve sonra ona geri dönmelerine izin verir. Bu yolculuğu gerçekleştiren bedene "Vigyan dehi" ("Bilimsel beden") denir. Psişik araştırmacı Frederic Myers, OBE'yi "psişik bir gezi" olarak adlandırdı. İddia edilen OBE vakalarını tanımlayan erken bir çalışma, 1886'da psişik araştırmacılar Edmund Gurney, Myers ve Frank Podmore tarafından yayınlanan iki ciltlikPhantasms of the Living idi. Kitap, bilimsel topluluk tarafından büyük ölçüde eleştirildi, çünkü hemen hemen her vakadaki anekdot raporları kanıtsal kanıtlardan yoksundu.

    Teozofist Arthur Powell (1927), OBE'lerin ince beden teorisini savunan erken bir yazardı. Sylvan Muldoon (1936), OBE deneyimini açıklamak için eterik bir beden kavramını benimsemiştir. Psişik araştırmacı Ernesto Bozzano (1938) da OBE deneyiminin fenomenini, "eterik bir bedenin" nadir durumlarda kendisini fiziksel bedenden serbest bırakabileceği bilokasyon açısından tanımlayan benzer bir görüşü desteklemişti. İnce beden teorisi, Ralph Shirley (1938), Benjamin Walker (1977) ve Douglas Baker (1979) gibi okült yazarlar tarafından da desteklendi. James Baker (1954), OBE sırasında zihinsel bir bedenin "kozmik bölgeye" girdiğini yazdı. Robert Croohall, çeşitli yayınlarda OBE'lerin ince vücut teorisini destekledi.

    OBE'lerin paranormal yorumu, parapsikoloji çalışmalarındaki tüm araştırmacılar tarafından desteklenmemiştir. Gardner Murphy (1961), OBE'lerin "paranormale başvurmadan giderek daha fazla anlamaya başladığımız genel psikolojinin bilinen alanından çok uzak olmadığını" yazdı.

    1970'lerde Karlis Osis, psişik Alex Tanous ile birçok OBE deneyi yaptı. Bu deneylerin bir serisinde, bir OBE durumundayken, uzak yerlere yerleştirilen renkli hedefleri tanımlayıp tanımlayamayacağı soruldu. Osis, 197 denemede 114 isabet olduğunu bildirdi. Bununla birlikte, deneyler için kontroller eleştirildi ve Susan Blackmore'a göre, nihai sonuç özellikle önemli değildi, çünkü 108 vuruş sadece şans eseri bekleniyordu. Blackmore, sonuçların "OBE'de doğru algı için kanıt olmadığını" belirtti.

    Nisan 1977'de, Maria olarak bilinen Harborview Tıp Merkezi'nden bir hasta, vücut dışı bir deneyim yaşadığını iddia etti. OBE'si sırasında vücudunun dışında ve hastanenin dışında yüzdüğünü iddia etti. Maria daha sonra sosyal hizmet uzmanı Kimberly Clark'a, OBE sırasında binanın kuzey tarafındaki üçüncü kat pencere çıkıntısında bir tenis ayakkabısı gözlemlediğini söyledi. Clark daha sonra binanın kuzey kanadına gitti ve pencereden dışarı bakarak çıkıntılardan birinde tenis ayakkabısı gördü. Clark hesabı 1984 yılında yayınladı. Hikaye o zamandan beri birçok paranormal kitapta bir ruhun bedeni terk edebileceğinin kanıtı olarak kullanılmıştır.

    1996'da Hayden Ebbern, Sean Mulligan ve Barry Beyerstein, Clark'ın hikayesini araştırmak için Tıp Merkezi'ni ziyaret etti. Aynı çıkıntıya bir tenis ayakkabısı yerleştirdiler ve binanın içinden görülebildiğini ve yatakta yatan bir hasta tarafından kolayca gözlemlenebileceğini buldular. Ayrıca, tenis ayakkabısının binanın dışından gözlemlenmesinin kolay olduğunu keşfettiler ve Maria'nın hastanede geçirdiği üç gün boyunca bu konuda bir yoruma kulak misafiri olabileceğini ve daha sonra OBE'sine dahil etmiş olabileceğini öne sürdüler. Paranormal bir açıklama arayan OBE araştırmacılarından "Maria'nın hikayesi sadece naifliği ve hüsnükuruntu gücünün gücünü ortaya koyuyor" sonucuna vardılar. Clark, olayın gerçekleşmesinden yedi yıl sonrasına kadar davanın açıklamasını yayınlamadı ve hikayeye şüphe düşürdü. Richard Wiseman, hikayenin paranormal bir şey için kanıt olmamasına rağmen, "gerçekleri kontrol etme zahmetine giremeyen ya da okuyucularına hikayenin daha şüpheci tarafını sunmak istemeyen yazarlar tarafından sonsuz bir şekilde tekrarlandığını" söyledi.

Astral projeksiyon

    Astral projeksiyon, bir veya daha fazla fiziksel olmayan varoluş planının ve fizikselin ötesinde ilişkili bir bedenin varlığını varsayan beden dışı deneyimlerin paranormal bir yorumudur. Genellikle bu tür planlaraastral, eterik veyaspiritüel denir. Astral projeksiyon genellikle ruh veya astral bedenin fiziksel bedeni ruh dünyasında veya astral planda seyahat etmek için terk etmesi olarak deneyimlenir.

OBE çalışmaları

    OBE vakalarının ilk koleksiyonları Ernesto Bozzano (İtalya) ve Robert Crookall (İngiltere) tarafından yapılmıştır. Crookall konuya maneviyatçı bir konumdan yaklaştı ve davalarını ağırlıklı olarak sonuçlarını çeşitli şekillerde önyargılı hale getirdiği anlaşılanPsychic News gibi spiritüel gazetelerden topladı. Örneğin, deneklerinin çoğu, fiziksel bedeni ve onu gözlemleyen muadilini birbirine bağlayan bir kordon gördüğünü bildirdi; Green, deneklerinin% 4'ünden daha azının bu tür bir şey fark ettiğini ve% 80'inin hiç dış bedeni olmayan "bedensiz bir bilinç" olduklarını hissettiğini bildirdi.

    OBE'lerin ilk kapsamlı bilimsel çalışması Celia Green (1968) tarafından yapılmıştır. Toplam 400 denekten yazılı, ilk elden hesaplar topladı, ana akım medyadaki itirazlarla işe alındı ve anketlerle takip edildi. Amacı, sadece anormal bir algısal deneyim veya halüsinasyon olarak görülen farklı OBE türlerinin bir taksonomisini sağlamak ve bazı vakaların duyu dışı algı tarafından türetilen bilgileri içerip içermeyeceği sorusunu açık bırakmaktı.

Uluslararası Bilinç Akademisi – Küresel Anket

    1999 yılında, Barselona'daki 1. Uluslararası Bilinç Araştırmaları Forumu'nda, araştırma uygulayıcıları Wagner Alegretti ve Nanci Trivellato, konuyla ilgilenen internet kullanıcıları tarafından cevaplanan beden dışı deneyim üzerine çevrimiçi bir anketin ön bulgularını sundu; bu nedenle, genel popülasyonun bir örnek temsilcisi değildir.

    İlk 1.185 katılımcının 1.007'si (% 85) OBE olduğunu bildirdi. % 37'si iki ila on OBE'ye sahip olduğunu iddia etti. % 5,5'i bu tür 100'den fazla deneyim talep etti. Bir OBE bildirenlerin% 45'i, belirli bir teknik kullanarak en az bir OBE'yi başarıyla indüklediklerini söyledi. OBE olduğunu iddia eden katılımcıların% 62'si de fiziksel olmayan uçuştan zevk aldıklarını bildirmiştir; % 40'ı kendi kendine bilokasyon fenomenini yaşadığını bildirmiştir (yani, kişinin kendi fiziksel bedenini bedenin dışındayken görmesi); % 38'i ise kendi kendine geçirgenlik (duvarlar gibi fiziksel nesnelerden geçerek) yaşadığını iddia etti. OBE ile bağlantılı olarak en sık bildirilen duyumlar düşme, yüzme, miyokloni (uzuvların sarsıntılması, uyanık sarsıntı), batma, torpidite (uyuşukluk), kafa içi sesler, karıncalanma, durugörü, salınım ve dinginlik gibi yankılardı.

    OBE ile ilgili bildirilen bir diğer yaygın duyum, uyku felcinin daha yaygın bir özelliği olan geçici veya projektif katalepsi idi. Uyku felci ve OBE korelasyonu daha sonra Kevin Nelson ve 2007 yılında Kentucky Üniversitesi'nden meslektaşları tarafındanNöroloji'deyayınlanan Vücut Dışı Deneyim ve Uyarılma çalışması ile doğrulandı. Çalışma, vücut dışı deneyimleri olan kişilerin uyku felcinden muzdarip olma ihtimalinin daha yüksek olduğunu keşfetti.

     Ayrıca, korelasyonu daha da gösteren Waterloo Olağandışı Uyku Deneyimleri Anketi de dikkat çekicidir.

Bayan Z çalışması

    1968'de Charles Tart, uyku laboratuvarında dört gece boyunca Bayan Z olarak bilinen bir denekle bir OBE deneyi yaptı. Denek bir EEG makinesine bağlandı ve yatağının üstündeki bir rafa beş basamaklı bir kod yerleştirildi. İlk üç gecede sayıyı gördüğünü iddia etmedi, ancak dördüncüde sayıyı doğru verdi. Psikolog James Alcock, deneyi yetersiz kontroller nedeniyle eleştirdi ve konunun neden bir video kamera tarafından görsel olarak izlenmediğini sorguladı. Martin Gardner, deneyin bir OBE için kanıt olmadığını yazdı ve Tart "pencerenin arkasında horlarken, Bayan Z'nin elektrotları ayırmadan yatakta ayağa kalktığını ve göz attığını" öne sürdü. Susan Blackmore şöyle yazdı: "Eğer Bayan Z tırmanmaya çalışsaydı, beyin dalgası kaydı bir müdahale paterni gösterirdi. Ve gösterdiği de tam olarak buydu."

Nöroloji ve OBE benzeri deneyimler

    OBE'nin parçaları için birkaç olası fizyolojik açıklama vardır. OBE benzeri deneyimler beynin uyarılmasıyla tetiklenmiştir. OBE benzeri deneyim, bir hastada sağ superior temporal girusun arka kısmının uyarılması yoluyla da indüklenmiştir. Bu çalışmada pozitron emisyon tomografisi de bu stimülasyondan etkilenen beyin bölgelerini tanımlamak için kullanılmıştır. OBE benzeriterimi yukarıda kullanılmıştır, çünkü bu deneylerde açıklanan deneyimler ya normal OBE'lerin netliğinden veya ayrıntılarından yoksundur ya da daha önce hiç OBE yaşamamış denekler tarafından tanımlanmıştır. Bu nedenle, bu tür denekler, deneysel olarak indüklenen OBE'nin gerçekliği hakkında iddialarda bulunmak için nitelikli değildi.

    İngiliz psikolog Susan Blackmore ve diğerleri, bir kişinin bilinçli kalırken bedenden gelen duyusal girdilerle temasını kaybettiğinde bir OBE'nin başladığını öne sürüyor. Kişi bir bedene sahip olma yanılsamasını korur, ancak bu algı artık duyulardan türetilmez. Algılanan dünya, genellikle uyanıkken yaşadığı dünyaya benzeyebilir, ancak bu algı duyulardan da gelmez. Canlı beden ve dünya, beynimizin duyusal bilginin yokluğunda bile tamamen ikna edici alemler yaratma yeteneği ile yapılır. Bu sürece her gece rüyalarımızda her birimiz tanık oluruz, ancak OBE'lerin berrak bir rüyadan bile çok daha canlı olduğu iddia edilir.

   Irwin, OBE'lerin çok yüksek veya çok düşük uyarılma koşulları altında ortaya çıktığına dikkat çekti. Örneğin, Green, tek bir OBE bildiren 176 denekten oluşan bir grubun dörtte üçünün deneyim sırasında yattığını ve% 12'sinin başladığında uykuda olduklarını düşündüğünü buldu. Buna karşılık, vakalarının önemli bir azınlığı, kaya tırmanışı düşmesi, trafik kazası veya doğum gibi maksimum uyarılma koşulları altında meydana geldi. McCreery, bu paradoksun, uykunun aşırı strese veya aşırı uyarılmaya bir tepki olarak üst üste gelebileceği gerçeğine atıfta bulunarak açıklanabileceğini öne sürdü. Her iki koşulda, gevşeme ve aşırı uyarılma altındaki OBE'lerin, bir tür "uyanık rüya" yı veya Aşama 1 uyku süreçlerinin uyanık bilince girmesini temsil ettiğini öne sürüyor.

Olaf Blanke çalışmaları

    İsviçre'de Olaf Blanke tarafından yapılan araştırmalar, beynin sağ temporoparietal kavşak (TPJ; temporal lob ve beynin parietal lobunun bir araya geldiği bir bölge) olarak adlandırılan bölgelerini uyararak OBE'ye benzer deneyimleri güvenilir bir şekilde ortaya çıkarmanın mümkün olduğunu buldu. Blanke ve İsviçre'deki işbirlikçileri, sağ TPJ bölgesindeki lezyonlarla güvenilir bir şekilde ilişkili olduklarını ve epilepsili bir hastada bu bölgenin elektriksel stimülasyonu ile güvenilir bir şekilde ortaya çıkabileceklerini göstererek OBE'lerin nöral temelini araştırdılar. Bu ortaya çıkan deneyimler, hastanın kollarının ve bacaklarının dönüşümlerinin (karmaşık somatosensoriyel yanıtlar) ve tüm vücut yer değiştirmelerinin (vestibüler yanıtlar) algılarını içerebilir.

    Nörolojik olarak normal deneklerde, Blanke ve meslektaşları daha sonra benliğin ve bedenin aynı yerde olmasının bilinçli deneyiminin TPJ'deki çoklu duyusal entegrasyona bağlı olduğunu gösterdi. Olayla ilgili potansiyelleri kullanarak, Blanke ve meslektaşları, sağlıklı gönüllüler kendilerini genellikle spontan OBE'ler yaşayan insanlar tarafından bildirilen pozisyonda ve görsel perspektifte hayal ettiklerinde, uyaran başlangıcından 330-400 ms sonra TPJ'nin seçici aktivasyonunu gösterdiler. Aynı deneklerde transkraniyal manyetik stimülasyon, katılımcının kendi vücudunun zihinsel dönüşümünü bozdu. Başka bir alanın uyarılmasıyla veya dış nesnelerin hayali mekansal dönüşümleri için böyle bir etki bulunmadı, bu da TPJ'nin kişinin kendi vücudunun zihinsel imgelerinde seçici bir şekilde ima ettiğini düşündürüyordu.

    Bir takip çalışmasında, Arzy ve ark. beyin aktivasyonunun yerinin ve zamanlamasının, zihinsel görüntülerin zihinsel olarak somutlaşmış veya bedensiz benlik konumu ile gerçekleştirilip gerçekleştirilmediğine bağlı olduğunu göstermiştir. Denekler bedenlenmiş bir konumla zihinsel imgeleme gerçekleştirdiğinde, "ekstrastriate vücut alanı" (EBA) adı verilen bir bölgenin aktivasyonu artmıştır, ancak denekler OBE'lerde bildirildiği gibi, bedensiz bir konumla zihinsel görüntüler gerçekleştirdiğinde, TPJ bölgesinde aktivasyon artmıştır. Bu, Arzy ve ark.'nın "bu verilerin, EBA ve TPJ'deki dağıtılmış beyin aktivitesinin ve zamanlamalarının, benliğin bedenlenmiş ve mekansal olarak insan vücudunda yer aldığı şekilde kodlanması için çok önemli olduğunu gösterdiğini" iddia etmesine yol açmaktadır.

    Blanke ve meslektaşları bu nedenle, doğru zamansal-parietal kavşağın benliğin mekansal konumu duygusu için önemli olduğunu ve bu normal süreçler ters gittiğinde bir OBE'nin ortaya çıktığını öne sürmektedir.

    Ağustos 2007'de Blanke'nin laboratuvarı, sanal gerçeklikteki çelişkili görsel-somatoduyusal girdilerin benlik ve beden arasındaki mekansal birliği bozabileceğini gösterenScience'daaraştırma yayınladı. Çok duyusal çatışma sırasında, katılımcılar önlerinde görülen sanal bir beden kendi bedenleriymiş gibi hissettiler ve kendilerini sanal bedene, bedensel sınırlarının dışındaki bir konuma doğru yanlış konumlandırdılar. Bu, mekansal birliğin ve bedensel öz bilincin deneysel olarak incelenebileceğini ve bedensel bilginin çok duyusal ve bilişsel işlenmesine dayandığını gösterir.

Ehrsson çalışması

    Ağustos 2007'de, Henrik Ehrsson, daha sonra Londra Üniversitesi Koleji'ndeki Nöroloji Enstitüsü'nde (şimdi İsveç'teki Karolinska Enstitüsü'nde), bilim adamının yayındaki iddialarına göre, sağlıklı katılımcılarda vücut dışı bir deneyime neden olanilk deneysel yöntemi gösterenScience'daaraştırma yayınladı. Deney şu şekilde gerçekleştirildi:

    Çalışma katılımcısı, kafaya monte edilmiş bir çift video ekranı takan bir sandalyede oturuyor. Bunların, her bir gözün üzerinde, katılımcının başının iki metre arkasında yan yana yerleştirilmiş iki video kamera tarafından kaydedilen canlı bir filmi gösteren iki küçük ekranı vardır. Sol video kameradan gelen görüntü sol göz ekranında ve sağ kameradan gelen görüntü sağ göz ekranında sunulur. Katılımcı bunları bir "stereoskobik" (3D) görüntü olarak görür, bu nedenle arkalarında oturan birinin perspektifinden görüntülenen kendi sırtlarını görürler.

    Araştırmacı daha sonra katılımcının hemen yanında durur (kendi görüşüne göre) ve katılımcının gerçek göğsüne görüş alanı dışında ve yanıltıcı vücudun göğsüne aynı anda dokunmak için iki plastik çubuk kullanır ve bu ikinci çubuğu yanıltıcı göğsün bulunduğu yere, kameranın görüşünün hemen altına doğru hareket ettirir.

    Katılımcılar, fiziksel bedenlerinin arkasında oturmayı ve o yerden ona bakmayı deneyimlediklerini doğruladılar.

    Hem eleştirmenler hem de deneycinin kendisi, çalışmanın "tam gelişmiş" OBE'leri çoğaltmakta yetersiz kaldığını belirtiyor. Vücudun dışında yüzen hisleri uyandıran önceki deneylerde olduğu gibi, Ehrsson'un çalışması bir beyin arızasının bir OBE'ye nasıl neden olabileceğini açıklamıyor. Temel olarak, Ehrsson, "uyanık olan bir kişinin bedenini fiziksel bedenin dışındaki bir yerden gördüğü" bir OBE tanımına uyan bir yanılsama yarattı.

Resüsitasyon Çalışması Sırasında Farkındalık

    2001 yılında, Sam Parnia ve meslektaşları, yerden görünmeyen tavana bakan asma tahtalara figürler yerleştirerek vücut dışı iddiaları araştırdılar. Parnia, "Resüsitasyon girişimleri sırasında vücutlarını terk ettiğini ve tavana yakın olduğunu iddia eden herkesin bu hedefleri tanımlaması beklenir. Bununla birlikte, eğer bu tür algılar psikolojik ise, o zaman hedeflerin belirlenmesi beklenmez." Parnia'nın çalışmasını inceleyen filozof Keith Augustine, tüm hedef tanımlama deneylerinin olumsuz sonuçlar verdiğini yazmıştır. Psikolog Chris French çalışma hakkında "ne yazık ki ve biraz atipik olarak, bu örneklemde hayatta kalanların hiçbiri bir OBE yaşamadı" diye yazdı.

    2008 sonbaharında, 25 İngiltere ve ABD hastanesi, Sam Parnia ve Southampton Üniversitesi tarafından koordine edilen ve AWARE çalışması (REsuscitation sırasında AWAreness) olarak bilinen bir çalışmaya katılmaya başladı. Hollanda'daki Pim van Lommel'in çalışmalarını takiben, çalışma 1.500 kalp durması mağdurunda ölüme yakın deneyimleri incelemeyi ve böylece kalp atışı veya beyin aktivitesi olmayan kişilerin belgelenebilir vücut dışı deneyimlere sahip olup olamayacağını belirlemeyi amaçlamaktadır. Çalışmanın bir parçası olarak Parnia ve meslektaşları, sadece yukarıdan görülebilen raflara yerleştirilen gizli hedefleri kullanarak vücut dışı iddiaları araştırdılar. Parnia, "eğer kimse resimleri görmüyorsa, bu deneyimlerin illüzyonlar veya sahte anılar olduğunu gösterir" diye yazmıştır.

    2014 yılında Parnia, projenin ilk aşamasının tamamlandığını ve sonuçların bir tıp dergisinde yayınlanmak üzere hakem değerlendirmesinden geçtiğini belirten bir bildiri yayınladı. Hiçbir denek, Parnia'nın Kasım 2013'teki bir Amerikan Kalp Derneği toplantısında çalışmanın sonuçlarına ilişkin erken raporuna göre, görüntülerin gözden kaçtığını görmedi. 152 hastadan sadece ikisi herhangi bir görsel deneyim bildirmiştir ve bunlardan biri doğrulanabilecek olayları tanımlamıştır (diğerinin durumu ayrıntılı görüşmeden önce kötüleştiği için). İki NDE, "hiçbir görsel hedefin yerleştirilmediği" bir alanda meydana geldi.

    6 Ekim 2014'te çalışmanın sonuçlarıResüsitasyon dergisinde yayınlandı. Kardiyak arrest hastalarının% 20'sinden azı görüşme yapabildi, çünkü çoğu başarılı resüsitasyondan sonra bile öldü veya çok hastaydı. Farkındalık algısı bildiren ve daha fazla görüşmeyi tamamlayanlar arasında, yüzde 46'sı, ölümle ilgili olarak, yaygın olarak kullanılan NDE'ler terimiyle uyumlu olmayan çok çeşitli zihinsel hatırlamalar yaşadı. Bunlar korku dolu ve zulüm dolu deneyimleri içeriyordu. Sadece yüzde 9'u NDE'lerle uyumlu deneyimlere sahipti ve yüzde 2'si OBE'lerle uyumlu, 'görme' ve 'işitme' olaylarını açıkça hatırlayan tam farkındalık sergiledi. Bir olgu kalp durması sırasında işitsel uyaranlar kullanılarak doğrulandı ve zamanlandı. Caroline Watt'a göre, "Parnia'nın rapor edebildiği tek 'doğrulanabilir bilinçli farkındalık dönemi' bu nesnel testle ilgili değildi. Daha ziyade, resüsitasyonu sırasında olayların sözde doğru bir raporunu veren bir hastaydı. Resimleri tanımlamadı, defibrilatör makinesi gürültüsünü tarif etti. Ancak bu çok etkileyici değil, çünkü birçok insan televizyondaki rekreasyonları görmekten acil servis ortamında neler olup bittiğini biliyor. " Bununla birlikte, OBE'sinin gerçekleştiği odada hiç kimse olmadığı için herhangi bir gizli hedefi tanımlaması imkansızdı ve açıklamasının geri kalanı, resüsitasyonunda yer alan bir doktorun tanımı ve daha sonra doğru tanımlanması da dahil olmak üzere çok kesindi.

AWARE Çalışması II

    Mayıs 2016 itibariyle, İngiltere Klinik Araştırmalar Ağ Geçidi web sitesinde yayınlanan bir gönderi, kalp durması yaşayan 900-1500 hastanın iki yıllık çok merkezli gözlemsel bir çalışması olan AWARE II için planları, 1 Ağustos 2014'ten itibaren deneklerin işe alındığını ve planlanan bitiş tarihinin 31 Mayıs 2017 olduğunu açıklamaktadır. Çalışma uzatıldı ve şu anda 2020'de sona ermesi bekleniyor.

Smith ve Messier

    2014 yılında, fonksiyonel bir görüntüleme çalışması, istediği zaman vücut dışı deneyim yaşayabilen bir kadının vakasını bildirmiştir. Çocukken yeteneği geliştirdiğini ve uykuya dalmadaki zorluklarla ilişkilendirdiğini bildirdi. OBE'leri yetişkinliğe kadar devam etti, ancak daha az sıklıkta oldu. Kendisini vücudunun üstündeki havada döndüğünü, düz uzandığını ve yatay düzlemde yuvarlandığını görebiliyordu. Bazen kendini yukarıdan hareket ettiğini izlediğini, ancak hareket etmeyen "gerçek" bedeninin farkında olduğunu bildirdi. Katılımcı, deneyimle bağlantılı belirli bir duygu bildirmedi. "Bildirilen ekstra-maddesel deneyim (ECE) ile ilişkili beyin fonksiyonel değişiklikleri, motor görüntülerde gözlemlenenlerden farklıydı. Aktivasyonlar esas olarak sol taraflıydı ve sol ek motor alanı ve supramarjinal ve posterior superior temporal gyri'yi içeriyordu, son ikisi vücut dışı deneyimlerle ilişkili temporal parietal kavşak ile örtüşüyordu. Beyincik ayrıca, katılımcının ECE sırasında hareket izlenimi hakkındaki raporuyla tutarlı bir aktivasyon gösterdi. Ayrıca sol orta ve üstün orbital frontal gyri aktivitesi de vardı, genellikle eylem izleme ile ilişkili bölgeler. "

OBE eğitim ve araştırma tesisleri

    Monroe Enstitüsü'nün Nancy Penn Merkezi, vücut dışı deneyim indüksiyonu veya vücut dışı deneyim indüksiyonu konusunda uzmanlaşmış bir tesistir. Brezilya'daki Bilincin Yüksek Çalışmaları Merkezi, başka bir büyük OBE eğitim tesisidir. Olaf Blanke'in Bilişsel Sinirbilim Laboratuvarı, OBE araştırması için tanınmış bir laboratuvar haline geldi.