Sömürgecilik nedir?

Sömürgecilik

Avrupa Sömürgeciliği

    Sömürgecilik bir grup insanın veya insan gruplarının başka bir ( dışsal ) insan grubu tarafından bölgesel, hukuki, kültürel, dilsel, politik, zihinsel / epistemik ve / veya ekonomik egemenliğinin birleşimini ifade eder. Avrupa sömürgeciliği, Avrupalı güçlerin 1400'lerin sonlarından 1900'lerin ortalarına ve sonlarına kadar Avrupalı olmayan halklar ( aslında dünyanın büyük bir kısmı ) üzerinde uyguladığı çeşitli toprak egemenliği formüllerini ifade eder. Bu Avrupa ülkeleri arasında Belçika, İngiltere, Danimarka, Fransa, Almanya, İtalya, Norveç, Portekiz, Rusya, İskoçya, İspanya, İsveç ve Hollanda vardı. Çeşitli noktalarda modern tarih Avrupalı güçler, bir şekilde, Afrika'nın, Amerika'nın, Asya'nın, Avrupa'nın, Okyanusya'nın, Orta Doğu'nun ve Kuzey Kutbu'nun ( Antarktika hariç ) çoğunu sömürgeleştirdi. Herhangi bir büyük ölçekli, çok boyutlu ve toplumsal olarak bütünsel fenomende olduğu gibi, Avrupa sömürgeciliğinin bir biçiminin özelliklerinin diğerine tam olarak aktarılamazlığı vardır. Heterojen maddi pratikler ve hayaller, Avrupa sömürge sistemlerinden ve içinden ortaya çıkar. Bu sömürgecilikler, dünyanın kapsamlı, gözenekli ve farklı hayali ve maddi ( yeniden ) düzenleridir. Avrupalı güçlerin yanı sıra sömürgeci özneler arasında toprak, pazarlar, emek ve ideoloji üzerindeki kontrol için sürtüşmeler ve güç mücadeleleri, Avrupa sömürgeciliğinin kalıplarını şekillendirdi.

    Sömürge çalışmalarında çalışan disiplinlerarası akademisyenler, tarihsel bağlam, yerel coğrafyalar, sömürge politikası, sömürge öncesi sosyopolitika ve daha fazlasına göre belirgin bir şekilde nasıl uygulandıkları ve deneyimlendikleri de dahil olmak üzere Avrupa sömürgeciliğinin anlaşmazlıklarını, belirsizliklerini ve tutarsızlıklarını göstermektedir. Bu nedenle, bu çığır açan terimler sorunludur. Örneğin, "sömürge öncesi" hiçbir zaman mutlak ya da statik değildi ve bazı akademisyenler bunların insanlık tarihinin zengin yelpazesini anlamak için uygun olmayan çerçeveler olduğunu savundular. Nijeryalı siyaset filozofu Olúfẹ́mi Táíwò, Afrika toplumlarına sömürge öncesi, sömürgeci ve sömürge sonrası egemen tarihsel dayatmanın sınırlarını açıklayıcı kategoriler olarak yazar. Bu çığır açan yapılara verilen üstünlüğün, Afrika toplumlarını özselleştirmek, insanların failliğine olan takdiri azaltmak ve kültürün dinamizmini yanlış temsil etmek için çalıştığını savunuyor.

    Sömürgeci egemenlik, hukuk, mülk edinme ve çevreleme, her bir sömürge bölgesinde zaman içinde farklı ve dinamikti, ancak Avrupa sömürgeciliği çeşitli geniş eğilimleri paylaştı. Bunların başında ( a ) sömürge pazarlarının, topraklarının ve kültürlerinin imtiyazlı şirketler ve Hıristiyan misyonerlik çalışmaları tarafından ilk nüfuz edilmesi ve yeniden yapılandırılması; ( b ) "mülksüzleştirme yoluyla birikim" veya yasallaştırılmış toprak egemenliği, doğal kaynak çıkarma, zorla çalıştırma ve vergi idaresi yoluyla sömürgeci zenginleştirme ( daha sonra sömürge borç yükleri ve müteakip ekonomik yeniden yapılandırma ile değiştirilecek ); ve ( c ) ırksallaştırılmış, ataerkil ve heteronormatif mantıklar ve Avrupa sömürgeciliğine ideolojik temeller sağlayan ortak beyaz üstünlüğü.

İç Sömürgecilik

Soyut

    İç sömürgecilik, egemen bir bölge içindeki etnik/kültürel olarak heterojen gruplar arasındaki sömürü ve tahakküm ilişkilerini ifade eder. İç sömürgecilik teorisi ( BİT ), gelişmiş ülke bağlamında ( Amerika Birleşik Devletleri ) ve küresel çevrede ( Güney Amerika ) öncülük etti, ancak dünyanın diğer birçok yerine uygulandı. BİT'e olan ilgi 1980'lerden bu yana azalmış olsa da, akademik literatürde hala kullanılmaktadır. BİT, modernleşme teorisinin düalist fikirlerine meydan okuyor. Sömürgecilik - emperyalizm literatüründen ilham alan BİT, egemen bir ülkenin dış sömürgelerindeki halkların ezilmesi/sömürülmesi ile ülke içindeki etnik / ırksal bir grubun ezilmesi / sömürülmesi arasında bir paralellik kurmaktadır. BİT, etnik köken / ırk gibi sınıf ve sınıf dışı ilişkiler arasındaki bağlantıyı araştırır. Teori çeşitli gerekçelerle eleştirilmiştir. Birincisi, BİT'in bazı taraftarlarının etnik / ırksal ilişkileri sınıf ilişkilerinden özerk olarak görmeleridir: Bir grup insanın diğerini boyun eğdirdiği söylenir. Ayrıca, baskın etnik grubun, iç sömürgeciliği sonsuza dek sürdürme konusunda kazanılmış bir çıkarı olduğu varsayılmaktadır, bu nedenle iç sömürgeciliğin kapitalist ilişkilerin gelişmesiyle zayıflayabileceği olasılığı dikkate alınmamaktadır. Birçok bilim adamı da BİT'i sorunlu siyasi sonuçları nedeniyle eleştirdi.

Azınlık

    Sömürgecilik, bir grup insanın diğerine hükmetmesinin en sık yolu olmuştur. Sömürgecilik, yabancı bir gücün insanlar üzerindeki siyasi, sosyal, ekonomik ve kültürel egemenliğinin uzun bir süre boyunca sürdürülmesidir ( W. Bell, 1991 ). Sömürgecilik, yabancılar tarafından yönetilir, ancak ilhakın aksine, egemen halkın ulusuna fiili katılımı içermez. Britanya İmparatorluğu'nun Kuzey Amerika'nın büyük bir kısmı, Afrika'nın bazı kısımları ve Hindistan üzerinde uyguladığı uzun süreli kontrol, sömürgeci egemenliğin bir örneğidir.

    Sömürgecilik, kabile grupları gibi yerli halkın, bir zamanlar çoğunluk ( baskın ) grup oldukları bir bölgede azınlık haline gelmesine neden olmuştur. Bu sürecin örnekleri arasında Yeni Zelanda'nın Maori'si, Kanada'nın İlk Ulus halkı ve Hawaii'nin Hawaiilileri sayılabilir. Toplumlar, askeri güç, sofistike siyasi örgütlenme ve yatırım sermayesinin kitlesel kullanımı yoluyla yabancı bir ülke üzerinde güç kazanırlar. İktidarın kapsamı, baskın grubun sömürge topraklarındaki yerleşim kapsamına göre de değişebilir. Sömürgeci ulus ile sömürgeleştirilmiş halk arasındaki ilişkiler, baskın bir grup ile sömürülen alt gruplar arasındaki ilişkilere benzer. Sömürge tebaası genellikle önemsiz işlerle ve emeklerinden elde edilen ücretlerle sınırlıdır. Topraklarının doğal kaynakları, egemen sınıfın üyelerine yarar sağlar.

    Sömürgecilik, yabancıların tahakkümüdür. Sömürgeci ve sömürge arasındaki ilişkiler, aynı ülke içindeki baskın ve bağımlı halklar arasındaki ilişkilere benzer. Bu ayırt edici baskı modeline iç sömürgecilik denir. Diğer vakaların yanı sıra, Amerika Birleşik Devletleri'ndeki siyahların ve Meksika'daki Meksika Kızılderililerinin, kendi ülkelerinde sömürge halkları olan kötü durumlarına uygulanmıştır. İç sömürgecilik, basit ekonomik baskıdan daha fazlasını kapsar. Afrika sömürgelerindeki milliyetçi hareketler, Avrupalılardan siyasi ve ekonomik bağımsızlık elde etmek için mücadele etti. Benzer şekilde, Afrikalı - Amerikalılar da yaşamları üzerinde daha fazla özerklik kazanmaya çalışırken kendilerini milliyetçi olarak adlandırıyorlar ( Blauner, 1969, 1972 ).

Sömürgecilik: Politik Yönler

    Sömürgeciliğin anlamı zamanla değişmiştir. Başlangıçta sömürgelere özgü uygulamaları ve ifadeleri tanımlamak için kullanılan, bazı ülkelerin diğer topraklarda kendi nüfuslarının yerleşimlerini kurdukları süreci temsil etmeye başladı. Normalde aşağılayıcı olan modern kullanımı, metropol devletlerin diğer halklar üzerindeki siyasi kontrolünü ve ekonomik egemenliğini ifade eder. Antikolonyal hareketler bu ilişkiye saldırdı ve bağımsızlığını kazandı, böylece resmi sömürgeciliği sona erdirdi. Bununla birlikte, yeni sömürgeciliğin, kuzeydeki zengin devletler hala bu eski sömürgelerin iç işlerine hakim olabildiklerinde, devletler içindeki baskın gruplar ise diğer grupları kontrol etmek için ekonomik ve politik güçlerini kullanarak iç sömürgeciliği uygulayabildiğinde var olduğu söylenir. Son zamanlarda yapılan araştırmalar, hem yerel girişimleri vurgulamak için büyükşehir güçleri tarafından uygulanan kontrol derecesini hem de sömürge hükümetleri altında yaşayanların kazandığı faydaları yeniden değerlendirdi.

Yerli Sosyal Hizmet

Sömürgeci Etkiler

    Sömürgecilik, yerli halkları ve onların yardım uygulamalarını büyük ölçüde etkilemiştir ve tanınmayı gerektirmektedir. Dünyanın birçok yerinde, yerli halklar ezilmekte ve epistemlerinden ve kültürel uygulamalarından ortaya çıkan şekillerde yaşamaları engellenmektedir. Bu baskı, yerli sesleri ve uygulamaları marjinalleştiren biçimlerden, yerli halklara yönelik açıkça şiddetli zulme kadar dünya çapında değişmektedir.

    Teorisyenler, baskının yerli halkları kendi epoşlarından ve dünyada çeşitli derecelerde deneyimleme ve var olma biçimlerinden ayırdığını belirtmektedir ( Akena, 2012; De Souza ve Rymaez, 2007; Fanon, 2008 / 1951; Hart, 2002; Memmi, 1991 / 1965; Simpson, 2008 ). Bazı yerli halklar, halklarının günlük yaşamlarında nasıl ilerledikleri konusunda baskın itici güç olarak kalmak için epistemeleriyle güçlü bir bağlantı kurmuşlardır. Bu bireyler, uluslarının geleneksel törensel uygulamaları hakkında bilgi sahibi olan yaşlıları içerir ( Couture, 2011 ). Diğerleri, baskıcı güçlerden kaynaklanan kültürleri, çeşitli baskın epistemeleri ve uygulamaları içerecek ölçüde içselleştirmişlerdir. Başka bir kesim için, bu birleşme zorla geldi ve kendi halklarına karşı baskıyı içselleştirdikleri ve şimdi yerli epistemeleri yansıtan yaşam biçimlerine karşı aktif olarak çalıştıkları ölçüde onları etkiledi. İçselleştirilmiş baskının bir örneği, kendi topluluklarını korku ve şiddet yoluyla yönetmeye çalışan yerli çeteler aracılığıyla gösterilmektedir ( Comack ve ark., 2013 ). Dayatılan sömürgeciliğin bir sonucu, yerli topluluklar içinde, yerli epistemelerine dayanan bir yolu sürdüren bireylerden, kendilerini yerli varoluş biçimlerinden ayıran bireylere kadar uzanan çeşitliliğin artmasıdır.

Yer Adları

Postkolonyal Değişimler: Ulusal Kimlikler

    Sömürgecilik, birçok sömürgede Batılılaşmış yer adlarının uzun bir mirasını bırakırken, II. Dünya Savaşı'ndan bu yana bağımsız devletlerin doğuşu, milliyetçi ifadeleri, tarihin siyasi kontrolünü ve yeni bir siyasi düzenin ifadelerini yansıtan bir yerli toponim dalgası yarattı. Birçok gelişmekte olan ülkede milliyetçiliğin sömürgecilik sonrası yükselişi, yerli yer adlarının yeniden ortaya konduğunu gördü. Bağımsızlık üzerine, Pasifik'teki ada devletlerinin çoğu yerli isimlerine geri döndü: Tuvalu ( Ellice Adaları'ndan ), Vanuatu ( Yeni Hebridler'den ) ve Kiribati ( Gilbert Adaları'ndan ). Afrika kıtasında, sömürge efendilerinden bağımsızlıktan sonra yerli ülke isimlerine dönüş yaygındı: Benin ( Dahomey'den ), Burkina Faso ( Yukarı Volta'dan ), Gana ( Gold Coast'tan ), Cibuti ( Fransız Somaliland'dan ) ve Rhodesia ( Cecil Rhodes'un adını aldı ) Zimbabve oldu. Burma'da askeri cunta, ülkenin yeni adı olarak Myanmar'ı ( myan veya güçlü ve sert anlamına gelen maa'dan geliyor ) seçti, başkenti Rangoon Yangon olarak değiştirildi ve ana nehri Irrawaddy Ayeyarwady oldu. Benzer şekilde, Seylan Sri Lanka ( 1972 ), İngiliz Kuzey Borneo Sabah ( 1963 ) oldu ve Hindistan'da, bağımsızlıktan bu yana şehir adı değişikliklerinin rulo çağrısı durmadı. Birkaç yılda bir, İngilizler tarafından adlandırılan şehirler yeniden adlandırılıyor: Trivandrum'dan Thiruvananthapuram'a ( 1991 ), Bombay'dan Mumbai'ye ( 1995 ), Madras'tan Chennai'ye ( 1996 ), Kalküta'dan Kalküta'ya ( 2001 ) ve önerilen Bangalore'den Bengalooru'ya ( 2007 ). Sömürgeleştirilmemiş Siyam ülkesinde bile, ülkenin yöneticileri Batı kökenli adını gerçek ulusal ruhunu yansıtacak şekilde değiştirdi ve ülkeyi "özgürlerin ülkesi" olan Tayland ( 1949 ) olarak yeniden adlandırdı. Çağdaş dünyadaki bu isim değişiklikleri, kısmen, bağlantı ve kopukluk tarihlerinin ve Doreen Massey'in "ilerici yer duygusu" olarak adlandırdığı şeyin yersizyurtsuzlaşması ve yeniden bölgeselleştirilmesinin karmaşık süreçlerini yansıtmaktadır.

    Her milliyetçilik savaşı, yerli siyaseti yansıtmak için onaylanmış bir yer adıyla da ifade edilmiştir: Doğu Pakistan'dan Bangladeş'e; Kuzey Vietnam'ın komünist efendilerine düştükten sonra Saygon, Ho Chi Minh Şehri ( HCMC ) oldu. Brasilia şehri ( Brezilya'nın yeni başkenti ) gibi, Malezya'da da Başbakan Dr. Mahathir Mohammad yönetiminde yeni bir başkent kuruldu ve Malezya'nın ilk Başbakanı Tunku Abdul Rahman Putra Al-Haj'ın adından sonra Putrajaya ( veya Putra'nın başarısı ) olarak adlandırıldı. Myanmar'da askeri hükümet, Pyinmana Naypyidaw ( Naypyidaw "kralların ikametgahı" anlamına gelir ) adlı yeni bir başkent inşa etmeyi seçti. Yeni başkentin yer adı, Myanmar'ın geçmişin şanlı krallıklarını ve iktidardaki cuntanın astrolojik tahminlere olan inancını güçlendiriyor gibi görünüyor. Ho Chi Minh ve Tunku Abdul Rahman gibi ulusal figürlerin önceki sömürgecilik sonrası adlandırma alıştırmaları, milliyetçi coşkunun veya topluluk kimliğinin göstergeleri olarak yorumlanabilir. Sömürgeciler tropik kolonilerindeki sokak isimlerini Batılı kahramanlardan ve Batı'daki savaşlardan sonra adlandırırken, zaman zaman sömürgecilikten arındırma süreci, alakasız sömürgeci esinli yer adlarının isim değişikliklerine yol açmadı. Örneğin, Singapur'da, Petain Yolu, General Petain'in II. Dünya Savaşı'nda utanç verici bir kahraman ( Almanlarla işbirliği yapan ) olmasına ve Batı'da tüm sokak isimlerinin ve kamusal hatıralarının neredeyse ortadan kaldırılmasına rağmen, I. Dünya Savaşı'nın sömürgeci bir hatırlatıcısı olmaya devam ediyor. İronik olarak, Singapur, hükümet yetkililerine sokak adını kaldırmaları için özel çağrılara rağmen, General Petain'i anan son önemli kamu kalesidir.

    Daha önce gelişmiş "hayali topluluklardan" milliyetçi açılım, gelişmekte olan ve komünist dünyalarda daha fazla ulus devlete yol açmıştır. Yeni ulus devletlerin en son dramatik örnekleri Doğu Timor, eski Sovyetler Birliği'nin parçalanması ve Yugoslavya'dır. Yugoslavya ( "Güney Slavların Ülkesi" ) çok sayıda ülkeye Balkanlaştırılmıştır: Sırbistan, Hırvatistan, Slovenya, Bosna, Hersek, Makedonya ve Karadağ. Gelişmekte olan dünyadaki dekolonizasyon süreci gibi, Yugoslavya gibi eski bir devletin devrilmesi, "göstergebilimsel çok glotizm"e, dilsel melezleşmelere ve çeşitli etnik, kültürel ve sosyal metin ve kodlara dönüşen benzer bir toponim coşkusu yarattı. Yugoslavya, Postsosyalist dönüşümlerle Tito sonrası bir devlet ve Sakaja ve Staniç'e göre "Öteki ( ing ) ve Benlik ( -tanımlayan )" kültürel siyaseti yaratarak birkaç bağımsız devlete dönüştü. Josip Tito'nun çok etnikli devlet deneyi patladı ve yeni parçalanmış devletler toprakları millileştirmeye, eski anıtları yıkmaya ve sokakları yeni ulus devletlerinin kimliklerine uyacak şekilde yeniden adlandırmaya yöneldiler.

    Komünizmle bir aradan sonra, Rus liderler Leningrad'ın adını ( Lenin'den sonra ) şehrin daha efsanevi adı Saint Petersburg ve Stalingrad'a ( Stalin'den sonra ) derin tarihsel milliyetçiliğin bir yansıması olan Volgograd'a değiştirmeye karar verdiler. Singapur'un sokak isimleri, sokak isimlerinin zaman zaman "ulusu" inşa etmek için milliyetçi ideolojilerin ( örneğin, Malayca, lehçe ve pinyin isimleri ) altını çizdiği ve zaman zaman ulusal hayalin yeniden şekillendirilmesine uygun olarak isimlerin silindiği ulus inşasındaki politikaların çelişkilerini ve dalgalanmalarını yansıtıyor. Büyük Britanya'da, Büyük Britanya ve İrlanda'daki İsim Çalışmaları Konseyi, yer adlarının önemini ulusal bir çaba olarak gördü ve bu nedenle Mart 1965'te kendi üyelerini ilk kez İngiltere, İskoçya ve Galler'i kapsayan kapsamlı ve sistematik bir yer adları listesi derlemeye teşvik etti. Sonuç, Margaret Gelling, W. F. H. Nicolaisen ve Melville Richards'ın İngiltere'deki Kasaba ve Şehirlerin İsimleri adlı kitabıydı.

    Ulusal düzeyde, yer adlarının topluluklara sosyal aidiyet, bölgesellik ve ulusal mülkiyet duygusu sağladığı açık görünmektedir. Claude Levi-Strauss'un gözlemlediği gibi "uzay, adlandırılmış yerlerden oluşan bir toplumdur." Bir yer adı, ülke adlarında olduğu gibi insanlara kimlik verir. Vatandaşları ülkelerine veya uyruklarına göre adlandırıyoruz: İngilizce, Ruslar, Fransızlar, Meksikalılar, Japonlar, Hintliler ve Avustralyalılar. Ulus devletlerin isimleri, vatandaşları için derin bir gurur duygusu taşır veya yabancılar tarafından aşağılayıcı şekillerde görülür. Rönesans Avrupası'nda Hale, hoş olmayan ulusal özellikleri belgeliyor: Fransızlar döküntü, İtalyanlar kadınsı, Hollandalılar sarhoş, İngilizler meşgul eller, İsveçliler ürkek, İrlandalı barbarlar, İspanyol zayıfları ve Bohemyalılar insanlık dışı. Küreselleşen dünyada, ülke isimleri gıda, spor, tarih, tatil ve diğer insan faaliyetleri için önemli marka isimleri haline gelmiştir. Tayland ve Fransız yemeklerini, Brezilya futbolunu veya futbolunu, İtalyan ve Fransız moda tasarımlarını ve Alman, İsviçre ve Japon hassasiyetlerini düşünüyoruz. Yer adları da yanlarında pastoral ve Cennet Bahçesi ve rahatlatıcı çağrışımlar taşır: Hawaii, Bali, Tahiti, Karayipler ve Maldivler.

    Batılılar için "Doğu", "Doğu" ve "Asya" terimleri temel referans noktalarından daha fazlasıdır. Asya'nın coğrafi uzaklığı ve estetik uzaklığı, Batılıların egzotik fikirlerinde, romantik yankılarında, fantastik tonlarda ve muhteşem olanlar için bir yan kelime çağrıştırıyor. Asya, Persler ve Yunanlılar için muadili varlıklar ve bölünmeler haline geldi, bu isimlerin bir ürünü olarak yanıltıcı bir şekilde geliştirildi, ancak muhtemelen bilimsel coğrafyanın ilk zaferlerinden biri. Benzer şekilde, Hint ve Çin unsurlarının karışımı olan "Çinhindi" terimi, kurgusal bir yer, bir lieu de mémoire ve egzotik bir ütopya vizyonu olarak Çinhindi'nin inşa edildiği ve sanatçıların, yazarların, film yapımcılarının, mimarların, siyasi figürlerin ve diğerlerinin fantezilerinin ortaya çıktığı Fransız hayali iskelelerini harekete geçirir. Öte yandan, Kazablanka, Fransız Rivierası ve Monako gibi yer isimleri, özellikle Batı dünyası için romantik hayal güçlerini damıtıyor, şüphesiz film endüstrisinin bir ürünü. Fransa'da, maaşların isimleri belirli peynir türleri ( Brie, Normandiya ) ve likörlerle ( şaraplar, brendi ve şampanya: Konyak, Şampanya, Burgonya ve Medoc ) tanımlanır. Diğer durumlarda, hac şehirlerinin yer adları dini ve manevi çağrışımları ortaya çıkarır: Mekke, Varanasi, Beytüllahim, Fatima ve Lourdes. Kısacası, yer adları, sürekli değişen bir küresel topluluk tarafından bir ülke, bölge, ilçe veya şehirle ilişkili yeni özellikler ve kültürel kimlikler tarafından sürekli olarak üretilebilir.

    Mekanlarla ilişkilendirilen bu yeni kimlikler, kozmopolit söylemlerde metaforlar sağlayan yerlerin ve şehirlerin küresel olarak tanımlandığını göstermektedir. Küreselleşen dünyada, uluslararası simgeler, ırkçılıktan ziyade çok ırklılık ve demokratik idealler milliyetçi kıpırdanmaların ötesine geçiyor. Kari Palonen, ABD Başkanı John F. Kennedy'nin öldürülmesinin adının tüm dünyada sokaklarda kullanılmasına nasıl yol açtığına dikkat çekiyor. Fransa'da Kennedy küresel bir simge haline gelmişti ve 1978'deki adı 95 vilayetin 49'unda mevcuttu. Değişen küresel siyasi değişiklikler, Güney Afrika ve eski Yugoslavya gibi ülkelerde de derin toponim değişikliklerine yol açtı. Apartheid yönetiminin ortadan kaldırılması, Wade Adebanwi'nin sokak isimlerinin Beyaz karşıtı "yeniden ırksallaştırılması" olarak adlandırdığı ve diğerlerinin "toponimik temizlik" olarak adlandırdığı şeye yol açtı. Johannesburg, Cape Town, Pretoria ve Durban gibi şehirler, apartheid'in sona erdirilmesinin, siyah çoğunluk yönetiminin doğrulanmasının ve yeni bir siyasi düzenin kurulmasının siyasi anlatısını vurgulayan bir sokak yeniden adlandırma dalgasından geçti. Yine de Nelson Mandela gibi sesler, "küçük intikam" veya "savunmacılık" temelli bir yeniden adlandırma alıştırmasına karşıydı. Çok ırklı bir toplum idealini koruyan bir "Gökkuşağı ulusu" olarak yeni Güney Afrika, Adebanwi'ye göre, yer adlarını koruma ve dönüştürme sürecine ihtiyaç duyuyor.

    Singapur, yer adlarının ulusallaştırılmasının dekolonizasyonun bir sonucu olarak gerçekleşmediği birkaç sömürge devletinden biriydi. Eski Başbakan Lee Kuan Yew, şehir devletinin tarihiyle gurur duyması gerektiği ve yer adı değişikliklerinin bağımsız statüsünü değiştirmediği gerekçesiyle sömürge yer adlarını yerli isimlerle değiştirme fikriyle alay etti. Singapur'un ulus inşasındaki Singapur'un yeteneklerini göstermek için sömürge mirasımızı geliştirmesi gerektiği görüşündeydi; yer adı değişiklikleri Singapur'u otomatik olarak gelişmiş bir devlete dönüştürmez.