Ne Kadar İnsanız?

    Bir evrim teorisyeni, insan olarak düşündüğümüz özelliklerin diğer homininler tarafından nasıl paylaşılmış olabileceğini düşünüyor.

✽

    OKUYUCU SORUSU :  Artık evrimsel bilimden, insanlığın şu veya bu şekilde yaklaşık iki milyon yıl veya daha uzun süredir var olduğunu biliyoruz.  Homo sapiens  , blokta nispeten yenidir. Ayrıca, iç içe geçtiğimiz birçok başka insan türü de vardı. O zaman soru kaçınılmazdır: Evrimin uzun hikayesinde ne zaman kişilik iddiasında bulunabiliriz? Şempanzeler insan mı? Australopithecine'in ahiret hayatı var mıydı? Haklar ve din hakkında nasıl düşündüğümüz üzerindeki etkileri nelerdir? Anthony A. MacIsaac, 26, Paris, Fransa

✽

    MİTOLOJİLERİMİZDE genellikle “insan” olduğumuz tekil bir an vardır. Havva, bilgi ağacının meyvesini kopardı ve iyi ve kötünün farkındalığını kazandı. Prometheus insanları çamurdan yarattı ve onlara ateş verdi. Ama modern başlangıç ​​hikayesinde, evrimde, yaratılışın belirleyici bir anı yoktur. Bunun yerine, insanlar daha önceki türlerden nesilden nesile yavaş yavaş ortaya çıktı.

    Diğer karmaşık adaptasyonlarda olduğu gibi - bir kuşun kanadı, bir balinanın fluke, kendi parmaklarımız - insanlığımız milyonlarca yıl boyunca adım adım evrimleşti. DNA'mızda mutasyonlar ortaya çıktı, popülasyona yayıldı ve atalarımız yavaş yavaş bize daha çok benziyordu ve sonunda biz ortaya çıktık.

GARİP MAYMUNLAR, AMA YİNE DE MAYMUNLAR

    İnsanlar hayvandır ama  biz diğer hayvanlardan farklıyız . Fikirleri ifade etmemize ve iletmemize izin veren karmaşık dillere sahibiz. Yaratıcıyız: Sanat, müzik, alet yapıyoruz. Hayal gücümüz, bir zamanlar var olan dünyaları düşünmemize, hala var olabilecek dünyaları hayal etmemize ve dış dünyayı bu düşüncelere göre yeniden düzenlememize izin verir. Sosyal yaşamlarımız, birbirine karşı sorumluluk duygusuyla birbirine bağlanan karmaşık aile, arkadaş ve kabile ağlarıdır. Ayrıca kendimiz ve evrenimiz hakkında da farkındalığımız var: sezgi, sağduyu, bilinç, buna ne derseniz deyin.

    Yine de bizimle diğer hayvanlar arasındaki ayrım tartışmalı bir şekilde yapaydır. Hayvanlar, düşündüğümüzden veya düşünmekten hoşlandığımızdan daha çok insanlara benzer. Bir zamanlar kendimize özgü olduğunu düşündüğümüz hemen hemen tüm davranışlar, daha az gelişmiş olsalar bile hayvanlarda görülür.

    Bu özellikle büyük maymunlar için geçerlidir. Örneğin şempanzeler, basit  jest ve sözlü iletişime sahiptir . Kaba aletler, hatta silahlar yapıyorlar ve farklı grupların farklı alet takımları, farklı kültürleri var . Şempanzelerin de karmaşık sosyal yaşamları vardır ve  birbirleriyle işbirliği yaparlar .

    Darwin'in  İnsanın Türeyişi'nde belirttiği gibi, Homo sapiens'le ilgili neredeyse tuhaf olan her şey  -duygu, biliş, dil, araçlar, toplum- diğer hayvanlarda ilkel bir biçimde mevcuttur. Farklıyız ama düşündüğümüzden daha az farklıyız.

    Ve geçmişte bazı türler diğer maymunlardan çok daha fazla bize benziyordu - Ardipithecus ,  Australopithecus ,  Homo erectus ve  Neandertaller . H. sapiens , yaklaşık 20 bilinen türü  ve muhtemelen düzinelerce bilinmeyen türü  içeren bir zamanlar çeşitli insan ve insan benzeri maymunlar grubu olan homininlerden hayatta kalan tek kişidir  .

    Bu diğer homininlerin neslinin tükenmesi, bizimle diğer maymunlar arasında ara olan tüm türleri yok etti ve bizi Dünya'daki yaşamın geri kalanından ayıran uçsuz bucaksız, aşılmaz bir uçurumun olduğu izlenimini yarattı. Ancak bu türler hala var olsaydı, bölünme çok daha az net olurdu. Parlak, keskin bir ayrım çizgisi gibi görünen şey, aslında bir yok oluş eseridir.

    Soyu tükenmiş bu türlerin keşfi, şimdi bu çizgiyi tekrar bulanıklaştırıyor ve bizimle diğer hayvanlar arasındaki mesafenin nasıl aşıldığını gösteriyor - kademeli olarak, bin yıl boyunca.

İNSANLIĞIN EVRİMİ

    Soyumuz muhtemelen  yaklaşık 6 milyon yıl önce şempanzelerden ayrıldı . Bununla birlikte, insan soyunun üyeleri olan bu ilk homininler, zar zor insan gibi görünüyorlardı. İlk birkaç milyon yıl boyunca hominin evrimi yavaştı.

    İlk büyük değişiklik,  homininlerin ormanlardan daha açık otlaklara ve çalılıklara doğru hareket etmesine izin veren dik yürümekti . Ama bizim gibi yürüdülerse, ilk homininlerin şempanzeler veya goriller kadar insan olduğunu gösteren başka bir şey yok. En eski bilinen hominin olan  Ardipithecus , bir şempanzeninkinden biraz daha küçük bir beyne sahipti ve alet kullandıklarına dair hiçbir kanıt yok.

    Sonraki milyon yıl içinde Australopithecus ortaya çıktı. Australopithecus'un biraz daha büyük bir beyni vardı -bir şempanzeden daha büyük, yine de bir gorilinkinden daha küçük. Hayvanları kesmek için keskin taşlar kullanarak şempanzelerden biraz daha karmaşık aletler yaptı .

    Sonra  Homo habilis geldi . İlk kez, hominin beyin büyüklüğü  diğer maymunlarınkini aştı . Araçlar - taş yongaları, çekiç taşları, "kıyıcılar" - çok daha karmaşık hale geldi . Bundan sonra, yaklaşık 2 milyon yıl önce, henüz anlayamadığımız nedenlerden dolayı insan evrimi hızlandı.

BÜYÜK BEYİNLER

    Bu noktada  H. erectus  ortaya çıktı. Erectus  daha uzundu, boy olarak bize daha çok benziyordu ve  büyük beyinleri vardı -bir şempanzenin beyninden birkaç kat daha büyük ve bizimkinin üçte ikisi kadar. Taş el baltaları gibi sofistike aletler yaptılar  . Bu büyük bir teknolojik gelişmeydi. El baltaları yaratmak için beceri ve planlama gerektiriyordu ve muhtemelen nasıl yapılacağının size öğretilmesi gerekiyordu. Mızraklar ve kazma çubukları gibi diğer araçları biçimlendirmek için kullanılan bir meta araç olabilir .

    Bizim gibi  H. erectus'un da küçük dişleri  vardı  . Bu, bitki temelli diyetlerden, muhtemelen avcılıktan daha fazla et yemeye geçiş olduğunu gösteriyor.

    Evrimimizin hızlandığı yer burası. Büyük beyinli  erectus  kısa sürede daha da büyük beyinli türlere yol açtı. Bu son derece zeki homininler, Afrika ve Avrasya'ya yayılarak Neandertaller,  Denisovalılar ,  Homo rhodesiensis ve  arkaik H. sapiens'e dönüştü . Teknoloji çok daha gelişmiş hale geldi - taş uçlu mızraklar  ve  ateş yakma  ortaya çıktı. Mücevher  ve  sanat gibi net bir işlevi olmayan nesneler  de son yarım milyon yılda ortaya çıktı.

Bu türlerin bazılarının iskeletleri ve DNA'ları şaşırtıcı bir şekilde bize benziyordu .

    Homo neanderthalensis , yani Neandertaller, bizimkine yakın beyinlere sahipti ve son Neandertallerin modern bir insanınkiyle karşılaştırılabilir kraniyal kapasitelere sahip olana kadar zamanla daha da büyük beyinler geliştirdiler  . Kendilerini insan olarak düşünmüş, hatta kendilerinden söz etmiş olabilirler.

    Neandertal arkeolojik kayıtları  , benzersiz bir şekilde insan davranışlarını kaydederek , bizimkine benzeyen bir zihne işaret ediyor. Neandertaller, tavşanlardan  gergedanlara ve yünlü mamutlara kadar her şeyi sömüren  yetenekli, çok yönlü avcılardı . Uçları taş  uçlu  mızraklar atmak gibi karmaşık aletler yaptılar  . Kabuklardan ,  hayvan dişlerinden ve  kartal pençelerinden takılar  yaptılar ve  mağara sanatı yaptılar . Ve Neandertal kulakları, tıpkı bizimkiler gibi,  konuşmanın inceliklerini duymaya adapte edilmişti . Ölülerini gömdüklerini ve muhtemelen yas tuttuklarını biliyoruz  .

    Neandertaller hakkında bilmediğimiz ve asla bilemeyeceğimiz çok şey var. Ama eğer iskeletleri ve davranışlarıyla bize çok benziyorlarsa, kayıt bırakmayan başka yönlerden de bizim gibi olabileceklerini tahmin etmek mantıklıdır - şarkı söyleyip dans ettikleri, ruhlardan korktukları ve tanrılara taptıkları, yıldızlara hayran kaldılar, hikayeler anlattılar, arkadaşlarıyla güldüler ve çocuklarını sevdiler. Neandertaller bizim gibi oldukları ölçüde, büyük bir nezaket ve empatinin yanı sıra gaddarlık,  şiddet ve hilekarlık da yapabilmiş olmalılar.

    Denisovalılar,  H. rhodesiensis ve soyu tükenmiş  sapiens gibi diğer türler hakkında çok daha az şey biliniyor , ancak büyük beyinlerinden ve insan görünümlü kafataslarından onların da bize çok benzediğini tahmin etmek mantıklı.

AŞK VE SAVAŞ

    Bunun spekülatif geldiğini kabul ediyorum ama bir ayrıntı için. Neandertallerin, Denisovalıların ve diğer homininlerin DNA'sı içimizde bulunur. Onlarla tanıştık ve birlikte çocuklarımız oldu . Bu onların ne kadar insan oldukları hakkında çok şey söylüyor.

    H. sapiens'in  Neandertal kadınlarını esir alması ya da tam tersi imkansız değil  . Ancak Neandertal genlerinin popülasyonlarımıza girmesi için sadece çiftleşmemiz değil, aynı zamanda kendi çocuklarını yetiştirmek için büyüyen çocukları başarılı bir şekilde yetiştirmemiz gerekiyordu. Bu eşleşmelerin gönüllü evliliklerden kaynaklanması durumunda bunun gerçekleşmesi daha olasıdır. Genlerin karıştırılması, melez torunlarının kendi gruplarına kabul edilmelerini -tamamen insan muamelesi görmelerini- gerektiriyordu.

    Bu argümanların sadece Neandertaller için değil, aynı zamanda Denisovalılar ve  Afrika'daki bilinmeyen homininler de dahil olmak üzere melezleştiğimiz diğer türler için de geçerli olduğunu iddia ediyorum  . Bu, türlerimiz arasındaki karşılaşmaların önyargısız veya tamamen barışçıl olduğu anlamına gelmez. Bu türlerin neslinin tükenmesinden muhtemelen biz  sorumluyuz . Ama ortak bir insanlık bulmak için farklılıklarımızı gözden geçirdiğimiz zamanlar olmuş olmalı.

    Son olarak, biz bu diğer homininleri değiştirirken bunun zaman aldığını söylüyor. Neandertallerin, Denisovanların ve diğer türlerin yok olması yüz binlerce yıl sürdü. Neandertaller ve Denisovanlar gerçekten aptal, homurdanan vahşiler, dilden veya karmaşık düşünceden yoksun olsalardı, modern insanları bu kadar uzun süre uzak tutmaları imkansızdı.

İNSAN KENARI

    Madem bize bu kadar benziyorlardı, neden onları değiştirdik? Belli değil, bu da aradaki farkın fosillerde veya taş aletlerde net izler bırakmayan bir şey olduğunu gösteriyor. Belki de bir yaratıcılık kıvılcımı -kelimelerle bir yol, araçlarda ustalık, sosyal beceriler- bize bir avantaj sağladı. Fark ne olursa olsun, inceydi, yoksa kazanmamız bu kadar uzun sürmezdi.

    Bu farklılıkların tam olarak ne olduğunu bilmesek de, ayırt edici kafatası şeklimiz bir ipucu verebilir. Neandertaller, masif kaş çıkıntıları olan uzun bir kafatasına sahipti. İnsanlar futbol topu şeklinde soğanlı bir kafatasına sahiptir ve kaşları yoktur.

Madem bize bu kadar benziyorlardı, neden onları değiştirdik?

    Tuhaf bir şekilde, yetişkin H. sapiens'in tuhaf biçimde pürüzsüz, yuvarlak başı  genç Neandertallerde ve hatta  bebek maymunlarda  görülüyor  . Benzer şekilde, evcil köpekler gibi evcilleştirilmiş hayvanlarda da vahşi hayvanların gençleşmiş kafatasları bulunur  : Yetişkin bir köpek kafatası, bir kurt yavrusunun kafatasına benzer. Bu benzerlikler sadece yüzeysel değildir. Köpekler davranışsal olarak genç kurtlar gibidir - [daha az agresif] ve  daha oyuncudur .

    Benim şüphem, çoğunlukla bir önsezi,  H. sapiens'in üstünlüğünün mutlaka ham zeka değil, tutum farklılıkları olabileceğidir. Köpekler gibi, çocuksu davranışları, oyunculuğu, yeni insanlarla tanışmaya açıklığı, daha az saldırganlığı, daha fazla yaratıcılığı ve merakı sürdürebiliriz. Bu da, toplumlarımızı daha büyük, daha karmaşık, işbirlikçi, açık ve yenilikçi hale getirmemize yardımcı olmuş olabilir - ki bu da onlarınkini geride bıraktı.

AMA BU NE?

    Şimdiye kadar, önemli bir sorudan kaçındım, tartışmasız en önemlisi. İnsanlığımızın nasıl evrimleştiğini tartışmak iyi ve güzel - ama insanlık nedir ki? Tanımlamadan onu nasıl inceleyebilir ve tanıyabiliriz?

    İnsanlar, bizi diğer hayvanlardan temelde farklı kılan bir şey olduğunu varsayma eğilimindedir. Örneğin çoğu insan bir inek satmanın, pişirmenin veya yemenin uygun olduğunu düşünür, ancak aynı şeyi kasap için yapmaz. Bu, pekâlâ, insanlık dışı olurdu  . Toplum olarak şempanze ve gorillerin kafeslerde teşhir edilmesine müsamaha gösteriyoruz ama bunu birbirimize yapmaktan rahatsız oluruz. Benzer şekilde, bir dükkana gidip bir köpek yavrusu ya da kedi yavrusu alabiliriz ama bebek alamayız.

    Kurallar biz ve onlar için farklıdır. Ölümcül hayvan hakları aktivistleri bile insan haklarını değil, hayvanlar için hayvan haklarını savunuyorlar   . Hiç kimse maymunlara oy kullanma veya aday olma hakkı vermeyi önermiyor. Kendimizi doğal olarak farklı bir ahlaki ve manevi düzlemde işgal ediyor olarak görüyoruz. Ölü evcil hayvanımızı gömebiliriz, ancak köpeğin hayaletinin bize musallat olmasını veya cennette bekleyen kediyi bulmasını beklemeyiz.

Yine de bu tür bir temel fark için kanıt bulmak zor.

    İnsanlık kelimesi   , birbirine özen göstermeyi ve şefkat göstermeyi ima eder, ancak bu, tartışmasız bir memeli kalitesidir, insan değil. Bir anne kedi yavrularını önemser ve bir köpek sahibini, belki de herhangi bir insandan daha çok sever. Katil balinalar ve filler ömür boyu aile bağları oluşturur. Orklar  ölü buzağıları için yas tutuyor ve filler  ölü arkadaşlarının kalıntılarını ziyaret ederken görülüyor  . Duygusal yaşamlar ve ilişkiler bize özgü değildir.

    Belki de bizi farklı kılan farkındalıktır. Ama köpekler ve kediler kesinlikle bizden haberdar görünüyorlar - bizim onları tanıdığımız gibi bizi de birey olarak tanıyorlar. Onlara yiyecek vermemizi ya da kapıdan dışarı atmamızı nasıl sağlayacaklarını bilecek kadar bizi yeterince iyi anlıyorlar - hatta kötü bir gün geçirip şirkete ihtiyacımız olduğunda bile. Bu farkındalık değilse nedir?

    Bizi farklı kılan büyük beyinlerimizi gösterebiliriz ama bu bizi insan yapar mı? Şişe burunlu yunusların beyni bizden biraz daha büyük. Fil beyni bizimkinin üç katı büyüklüğündedir; orcas, dört kez; ve sperm balinaları, beş kez. Beyin boyutu da insanlarda değişir. Albert Einstein'ın  nispeten küçük bir beyni vardı -ortalama Neandertal, Denisovan veya  H. rhodesiensis'ten daha küçük- daha az insan mıydı? Beyin büyüklüğünden başka bir şey bizi insan yapmalıdır - ya da belki de soyu tükenmiş homininler de dahil olmak üzere diğer hayvanların zihinlerinde düşündüğümüzden daha fazlası vardır.

    İnsanlığı, sanat, matematik, müzik, dil gibi daha yüksek bilişsel yetenekler açısından tanımlayabiliriz. Bu ilginç bir sorun yaratır çünkü insanlar tüm bunları ne kadar iyi yaptığımıza göre değişir. Matematiksel olarak Steven Hawking'den daha az eğilimliyim, Jane Austen'den daha az edebi, Steve Jobs'tan daha az yaratıcı, Taylor Swift'den daha az müzikal, Martin Luther King Jr'dan daha az açık sözlüyüm. Bu açılardan, onlardan daha az insan mıyım?

    Onu tanımlayamıyorsak, nerede başlayıp nerede bittiğini ya da benzersiz olduğumuzu gerçekten nasıl söyleyebiliriz? Bizi biz yapanın tam olarak ne olduğundan tam olarak emin değilsek, diğer türlere doğal olarak aşağılık muamelesi yapmakta neden ısrar ediyoruz?

    İnsan evriminin mantıksal son noktası da değiliz. Birçok hominin türünden biriydik ve evet, kazandık. Ancak, Neandertal arkeologlarının tuhaf, kabarcık benzeri kafataslarımızı incelemesine ve ne kadar insan olduğumuzu merak etmesine yol açan başka bir evrimsel rota, farklı bir mutasyonlar ve tarihsel olaylar dizisi hayal etmek mümkün.

    Evrimin doğası, canlıların düzenli kategorilere girmemesi anlamına gelir. Türler yavaş yavaş birinden diğerine değişir ve bir türdeki her birey biraz farklıdır - bu da evrimsel değişimi mümkün kılar. Ancak bu, insanlığı tanımlamayı zorlaştırıyor.

    İkimiz de doğal seçilim nedeniyle diğer hayvanlardan farklıyız ve ortak atalarımız nedeniyle onları seviyoruz: aynı, ancak farklı. Ve biz insanlar hem birbirimize benziyoruz hem de birbirimize benzemiyoruz - diğer H. sapienslerle ortak atada birleşmiş durumdayız,  ancak evrim ve ailelerimizden ve hatta Neandertaller ve Denisovalılar gibi diğer türlerden miras aldığımız benzersiz gen kombinasyonları nedeniyle farklıyız.

    Canlıları katı kategorilerde sınıflandırmak zordur çünkü evrim sürekli olarak bir şeyleri değiştirir, türler içinde çeşitlilik ve çeşitlilik yaratır.

Ve bu ne çeşitlilik.

    Doğru, bazı yönlerden türümüz o kadar çeşitli değil. H. sapiens  , ortalama bakteri suşunuzdan daha az genetik çeşitlilik gösterir; bedenlerimiz süngerlerden, güllerden veya meşe ağaçlarından daha az şekil değişikliği gösterir. Ama davranışlarımızda insanlık çılgınca çeşitlidir. Bizler avcılar, çiftçiler, matematikçiler, askerler, kaşifler, marangozlar, suçlular ve sanatçılarız. İnsan olmanın pek çok farklı yolu, insanlık durumunun pek çok farklı yönü var ve her birimiz insan olmanın ne anlama geldiğini tanımlamalı ve keşfetmeliyiz. İronik olarak, en insani özelliklerimizden biri olan insanlığı tanımlayamamamızdır.

Nicholas R. Longrich