Mukaddes Üçlü İnancı, Teslis

    Hıristiyanlığın Üçlü Birlik doktrini («üçlü» anlamına gelen Latince trinus'tan gelir), tek bir Tanrı'nın, ancak üç ebedi ve tözsel kişinin (yönlerin) olduğunu iddia eder: Baba, Oğul ve Kutsal Ruh. Baba, İsrail'in Tanrısıdır (Yaratılış'ın yaratıcısı Tanrısı), Oğul, Nasıra'nın tarihsel İsa'sıdır ve Kutsal Ruh, onları birbirine bağlayan Tanrı'nın varlığı veya ruhudur. 'Üçlülük' kelimesi İncil'in hiçbir yerinde geçmez ; konsept, yıllar süren tartışmaların ardından MS 325'te Birinci İznik Konsili'nde sonuçlandırıldı. İsa hakkındaki iddialarıyla Hıristiyanlığın Allah'ın birliğine olan inancını dile getirme girişimiydi.ve onların ruhla ilgili deneyimleri.

Yahudi Monoteizmi ve İlahi Varlık Olarak İsa

    Modern monoteizm kavramımız tek bir Tanrı'ya inanç olarak tanımlanır, ancak eskiler görüşlerini inanç olarak ifade etmediler, yaptıkları şey, ritüel eylemleri daha önemliydi. Yahudiler diğer güçlerin varlığını kabul ettiler - Yahudi 'cennet'i tanrısallığın dereceleri ile dolduruldu; baş melekler, melekler, kerubiler ve yüksek melekler - ama onlara yalnızca birine ibadet etmeleri emredildi. Antik dünyada tapınma kurbanlardan oluşuyordu.

HIRİSTİYAN YENİLİĞİ, ACI ÇEKEN HİZMETKARIN, FİZİKSEL, DÜNYEVİ NASIRALI İSA'NIN TEZAHÜRÜNDE KENDİNİ ALÇALTAN TANRI OLDUĞUNU İDDİA ETMEKTİ.

    Öğrenciler İsa'nın dirilişini yaşadıklarında tam olarak ne olduğunu bilmiyoruz; kimse bir şey yazmadı. Bununla birlikte, çoğu bilim adamı, fiziksel ya da ruhsal ya da belki bir vizyon deneyimledikleri konusunda hemfikirdir. Müjdeler , İsa'nın "göğe yükseldiğini" ve Aziz Stephen, İsa'nın ölmeden önce vizyonunda "Tanrı'nın sağında durduğunu" tasavvur ettiğini iddia etti (Elçilerin İşleri 7:55). MS 1. yüzyılda, İsrail atalarının ve Makkabi şehitlerinin cennette olduğuna dair pek çok hikaye vardı, "doğruların aklanması" olarak bilinen bir kavram. Bu, İsa'nın (şimdi) cennettekiler arasında ilk anlayışı olabilirdi.

Pavlus'un Mektupları

    50'ler-60'larda yazan bir Yahudi Ferisi olan Pavlus da İsa'nın cennette bir vizyonuna sahipti. Bir ses ona Yahudi olmayanların (Yahudi olmayanların) elçisi olmasını söyledi ve Doğu Roma İmparatorluğu boyunca inanan topluluklar yarattı . Ancak Pavlus'un dediği gibi, Tanrı'nın mesihinin çarmıhında çektiği acılar ve ölüm , "Yahudiler için tökezleyen bir engel ve diğer uluslardan olanlar için akılsızlıktı" (1 Korintliler 1:23). Bilinmeyen bir erken Hıristiyan, İşaya'nın "acı çeken hizmetkar" pasajlarına döndü53-54 olanları mantıklı hale getirmek için. İşaya, Tanrı'ya sadık olan, ancak acı çeken, işkence gören ve öldürülen acı çeken bir hizmetçi olduğunu öne sürdü. Tanrı onu ölümden diriltti ve yanına tahtına oturttu. İşaya bağlamında, acı çeken hizmetkar İsrail ulusuydu. İlk Hıristiyanlar bunun Nasıralı İsa için bir kehanet olduğunu iddia ettiler, şimdi yaygın olarak Mesih olarak anılırlar ( Yunanca Hristos İbranice "mesih" terimi için). Pavlus tarafından okunan erken bir ilahi Filipililer 2:6-11'de İşaya'daki birçok ifadeyi kullanarak bulunur:

    [İsa] ​​Doğası gereği Tanrı olduğundan, Tanrı ile eşitliği kendi yararına kullanılacak bir şey olarak görmeyen; daha ziyade, insan suretinde yaratılmış bir hizmetçinin doğasını alarak kendini hiçbir şey yapmadı. Ve görünüşte bir insan olarak bulunarak, ölüme, hatta çarmıhta ölüme bile itaat ederek kendini alçalttı! Bu nedenle, Tanrı onu en yüksek yere yükseltti ve ona her ismin üstünde olan bir isim verdi ki, İsa'nın isminde gökte ve yerde ve yer altında her diz çöksün ve her dil İsa Mesih'in Rab olduğunu kabul etsin, Baba Tanrı'nın yüceliği için.

    Mesih, "tamamen Tanrı'nın özünde olmak", Mesih'in önceden var olduğu ve yaratılışta mevcut olduğu kavramını üretti. Ama aynı zamanda Pavlus, "Fakat belirlenen zaman tamamen geldiğinde, Tanrı bir kadından doğan, [ Musa'nın ] şeriatı altında doğan Oğlunu gönderdi " dedi (Galatyalılar 4:4). Yahudiler, İsrail'in kurtuluşu için tarihte kendini gösteren, Tanrı'yı ​​özverili olarak tasarladılar. Peygamberlerin kitaplarında, son günlerde Allah, kendisini bütün milletlere ifşa edecekti. Buradaki Hıristiyan yeniliği, acı çeken hizmetkarın, fiziksel, dünyevi Nasıralı İsa'nın tezahüründe kendini alçaltmış olan Tanrı'nın kendisi olduğunu iddia etmekti.

    "Her diz eğilmeli" dizesi, tanrıların imgeleri önünde asırlık eğilmeyi yansıtır. Pavlus, herkesin İsa'ya ibadet etmesi gerektiğini söyledi ve bildiğimiz kadarıyla, bu, İsa'ya ilahiler ve dualar, İsa'ya dilekçeler, onun adıyla vaftiz etmek, onun adıyla şifa ve şeytan çıkarma ayini ve onun mevcudiyeti eucharistic yemeklerinde çağrıldı (1 Kor. 1:2; 2. Kor. 12:8-9; 1. Kor. 16:22; Romalılar 10:9-13; 1. Kor. 6:11; Roma 6:3; I Kor. 11:17-34).

İlahi İsa ve Ruhun Rolü

    Müjdeler yazıldığı zaman ( Markos yaklaşık 70 CE ile başlayarak ), İsa'ya tapınma, takipçilerinin unvanlarına ve eylemlerine yansımıştı. Peygamberler için kullanılan bir tabir olan "Allah'ın oğlu" kelimesi kelimesine anlaşılmıştır. Matta'nın doğumunda, Emmanuel'e ("Tanrı bizimle") yapılan atıf, Meryem'in çocuğundaki tanrısallığı yansıtır. Meleğin Meryem'e duyurusu şöyle dedi: "Kutsal Ruh üzerinize gelecek ve En Yüksek Olan'ın gücü sizi gölgede bırakacak. Böylece doğacak olan kutsal kişiye Tanrı'nın Oğlu denecek" (Luka 1:35). Tanrı'nın Kral Davut'la ilişkisine de göndermeler vardır , "Sen benim oğlumsun; bugün senin baban oldum." (Mezmur 2:7, Elçilerin İşleri 13:33).

ZAMANLA, RUHUN KELİMENİN TAM ANLAMIYLA HIRİSTİYAN AYİNLERİ HALİNE GELENLERDE MEVCUT OLDUĞU İDDİA EDİLDİ.

    İsa su üzerinde yürüdükten sonra, "Sonra teknedekiler, 'Gerçekten sen Tanrı'nın oğlusun' diyerek ona tapındılar" (Matta 14:33). Diriltilmiş İsa ile karşılaşanlar "ona tapındılar" (Matta 28:17; Luka 24:52). İsa, Celile'deki öğrencilerine göründüğünde, İsa şöyle dedi: "Bu nedenle, gidin ve tüm ulusları öğrencim olarak yetiştirin, onları Baba, Oğul ve Kutsal Ruh'un adıyla vaftiz edin" (Matta 28:19). henüz Üçlü Birlik kavramı değildir, ancak erken, resmileştirilmiş vaftiz ritüelini yansıtır.

    "Ruh", "kutsal ruh" ve "Tanrı'nın ruhu" Yeni Ahit'te 275 kez geçmektedir, ancak bu henüz Tanrı'dan ayrı bir varlık değildir. Yahudilikte "Tanrı'nın ruhu", Hz .. Bu bağlamda güvercin İsa'nın vaftizinde üzerine indiğinde, İsa'yı oğlu olarak kabul ederek Tanrı'nın varlığını simgeliyordu. Elçilerin İşleri 2'de, öğrenciler Pentikost bayramında kutsal ruhu alırlar, ardından Petrus şöyle dedi: "Günahlarınızın bağışlanması için her biriniz İsa Mesih adına tövbe edin ve vaftiz olun. Ve hediyeyi alacaksınız. kutsal ruhtan" (38). Pavlus'un mektuplarında, mukaddes ruhun etkisi altında olmak, imanlıların "dillerde konuşmalarını", peygamberlik etmelerini, öğretmelerini ve iyileştirmelerini sağladı. Zamanla, ruhun kelimenin tam anlamıyla Hıristiyan ayinleri haline gelenlerde mevcut olduğu iddia edildi.

MS 2. Yüzyılda Hristiyanlık

    MS 2. yüzyıla gelindiğinde, Hıristiyan toplulukların demografisi değişmişti; çoğunluğu Gentile mühtediydi. Liderlik (geriye dönük olarak Kilise Babaları olarak bilinir), çeşitli felsefe okullarında eğitim görmüş erkeklerden oluşuyordu . Celsus ve Galen gibi bazı filozoflar , Hıristiyan inançlarını eleştirdiler ve Kilise Babaları, onları evrenin ortak felsefi görüşleri ile hizalayarak yanıt verdi. Yuhanna'nın müjdesi Mesih'i logos ("kelime") olarak adlandırdı, Platon'daki rasyonalite ilkesi için bir kavram . İkisini aynı hizaya getirerek, Kilise Babaları bunu Mesih'in önceden var olduğunun kanıtı olarak iddia ettiler.

    Roma İmparatorluğu , Domitian döneminde ( MS 83-94) devlete ve imparatorluk kültlerine katılmayı reddettikleri için Hıristiyanlara zulmetmeye başladı. Hristiyanlar sadece ateizmden (tanrılara inanmamaktan) suçlu değil, aynı zamanda muhafazakar Roma'nın da yeni dinlere karşı uzun süredir devam eden bir önyargısı vardı. Yahudiler, Julius Caesar (MÖ 100-44) zamanından itibaren devlet kültlerinden muaf tutulmuştu , ancak Hıristiyanlar Yahudi değildi ve geleneksel yerli kültlerin üyeleri de değildiler. Kilise Babaları, Roma imparatorlarına, Hıristiyanları devlet kültlerinden muaf tutmaları için dilekçe verdi, ancak dışarıdakilere göre, Hıristiyanlık tek tanrıcılık değildi, Hıristiyanlar iki tanrıya tapıyorlardı.

    Justin Martyr (MS 100 - c. 160) , edebi alegori yöntemiyle, Tanrı'nın hikayelerde her göründüğünde, bunun aslında önceden var olan Mesih'in bir formu olduğunu iddia etti. Bu nedenle, Hıristiyanlar, sözünü ( logos ) Mesih'te yayan Tanrı'nın birliğini korudular. Hıristiyanlık yeni değildi; inançları Yahudilerin eski geleneklerine dayanıyordu.

    Tertullian (MS 155-200), Latince 'üçleme' terimini kullanan ilk kişiydi. Bunu , Tanrı'nın evinde veya monarşisinde olduğu gibi "ilahi bir ekonomi " olarak tanımladı. Baba Tanrı, ilahi planı ortaya koydu, Oğul Tanrı, Baba'nın iradesini gerçekleştirdi ve Ruh Tanrı, inananlarda Tanrı'nın iradesini motive etti ( Adversus Praxean , 27). Batı Roma İmparatorluğu'nda kiliseler , MS 4. yüzyılda The Old Roman Creed veya The Apostles' Creed olarak adlandırılan şeyi kullanıyorlardı. Üçlü inançları içeriyordu, ancak İznik'in bir parçası haline gelen felsefi kavramlardan yoksundu.

Arian Tartışması ve İlk İznik Konsili

    MS 312'de Roma imparatoru I. Konstantin (h. 306-337) Hristiyanlığa geçti ve aynı zamanda Hristiyan Kilisesi'nin başı oldu. İmparatorluğun her tarafında inanç birliğini destekledi . Teslis kavramı sadece entelektüel bir çaba olarak kalabilirdi, ancak İskenderiye şehrinde başka şehirlere de sıçrayan bir tartışma çıktı .(318-321 CE). İskenderiye'de bir papaz olan Arius, eğer bir kişi Tanrı'nın her şeyi yarattığına inanıyorsa, o zaman bir zamanlar Mesih'i yaratmış olması gerektiğini öğretti. Gerçekten de, Baba ve Oğul terimlerinin kendisi, Mesih'in Tanrı'ya tabi olduğunu gösteriyordu. İskenderiye piskoposu Arius'u aforoz etti, ancak diğer kilise liderleri onun tarafını tuttu. Farklı şehirlerdeki çeşitli hizipler arasında ayaklanmalar patlak verdi.

    MS 325'te Konstantin , sorunu çözmek için imparatorluk çapında bir konsey çağrısında bulundu. Buradaki zorluk, Tanrı'nın birliğinin (Ruhun gücü aracılığıyla) aşkınlığında ve enkarne doğasında (Oğul'da ete bürünme) nasıl bulunduğunu ifade etmekti. Toplantı, halen devam etmekte olan yeni başkent Konstantinopolis yakınlarındaki İznik'te yapıldı. Yaklaşık 217 piskopos, maiyetleriyle birlikte katıldı. Konstantin herkesin seyahat masraflarını, oda ve yemek masraflarını ödedi. İznik Konsili'ndeki tartışmalarda çeşitli görüşler tartışıldı:

• Monarşizm - Güçlerini Oğul ve Kutsal Ruh'a devreden kral olarak Tanrı
• Subordinasyonculuk veya Arianizm - Oğul bir yaratıktı ve Baba'ya tabiydi
• Sabellianizm - Baba ve Oğul arasında mükemmel bir birlik ve bu nedenle Baba, Oğul'da çarmıha gerildi. Bu kavram sonunda sapkın ilan edildi.

İznik Birinci Konseyi

    Üçlü Birlik üzerine tartışmalar oldukça ezoterikti ve evrenin felsefi fikirlerini içeriyordu. Baba gibi bir varlık olan Mesih homo-ousios muydu, yoksa Baba'nın aynı özünden olan homoi-ousios muydu ? Farkın bir iota , Yunanca'da ince bir fark olduğuna dikkat edin . Konsey, Tanrı ve Mesih'in özde aynı olduğu ve Mesih'in Tanrı'nın yeryüzündeki bir tezahürü olduğu için ikinci seçeneği seçti. Bununla birlikte, ezoterik teolojinin ötesinde, Mesih'in seçiminin Tanrı'nın özüyle özdeş olmasının pratik anlamı, geleneksel Yahudiliğin tektanrıcılığını teorik olarak sağlam tutmasıydı. Mesih'in Tanrı ile aynı olması, Mesih'in önceden var olduğu ve evrenin yaratılmasına yardım ettiği görüşünü doğruladı.

    Seçim, Hıristiyan imparatorun statüsünü güçlendirdi. Zamanla, Tanrı'nın yaklaşmakta olan krallığı solmuştu. Krallık henüz gelmemişti ama aradaki dönemde, Hıristiyan imparator yeryüzünde Mesih'in yerini alacaktı. Bu nedenle imparator, hüküm sürdüğü gibi yeryüzünde Tanrı'nın aynı gücüne sahip olmalıdır. İznik Konsili'nden sonra Hıristiyan imparatorlar bir hale ve ilahi ibadetin süsleri ile tasvir edilmeye başlandı.

İznik İnancı

    Bir inanç kavramı (Latince inançtan , "inanıyorum") bir Hıristiyan yeniliğiydi. Birden fazla yerli kült olduğu için, herkesin neye inanması gerektiğini dikte eden merkezi bir otorite yoktu. Nicene Creed, imparatorun (ve lejyonlarının) gücüyle desteklenen bir inanç sistemini resmileştirdi. Bu nedenle, Creed'den herhangi bir muhalefet artık ihanetti. Nicene Creed'in İngilizce çevirisi aşağıdadır:

    Görünen ve görünmeyen her şeyin Yaratıcısı, Her Şeye Gücü Yeten Baba olan tek bir Tanrı'ya inanırız:— ve Baba'nın özünü oluşturan Tanrı'nın Oğlu, tek Rab İsa Mesih'e; Tanrı'nın Tanrısı ve Işık Işığı; gerçek Tanrı'nın gerçek Tanrısı; Baba'yla birlikte doğmadı, yapılmadı, aynı özdendi: hem gökte hem de yerde olan her şey onun tarafından yapıldı: biz insanlar için ve bizim kurtuluşumuzdan ötürü inen, bedenlenen ve insan olan kimdir? ; acı çekti, üçüncü gün tekrar dirildi ve göğe yükseldi ve dirileri ve ölüleri yargılamak için tekrar gelecek. [Biz] Kutsal Ruh'a da [inanıyoruz]. Ama kutsal Katolik ve Apostolik kilisesi, onun olmadığı bir zaman vardı ve O doğmadan önce yoktu ve O var olmayandan yaratıldı diyenleri lanetliyor, ve O'nun Baba'dan başka bir tözden veya özden olduğunu veya yaratıldığını veya değişime açık olduğunu iddia edenler. (Eusebius,Historia Ecclesiastica , Kitap VIII, Schaff, Cilt 1)'de alıntılanmıştır.

    Konseye imparator başkanlık ederken, piskoposların çoğu İnanç'ı kabul etti, ancak ikisi reddetti: Konstantin'in saray piskoposu Eusebius ve tabii ki İskenderiye'den zincire vurulmuş Arius. İkisi de sürgüne gönderildi. Bununla birlikte, bazı piskoposlar eve döndükten sonra, buna itiraz ettiler, bu yüzden uygunluğu sağlamak için daha fazla Konsey'in çağrılması gerekiyordu. Arius'un yanında yer alanlar, Karadeniz bölgesinin (Balkanlar ve Rusya) doğusuna ve kuzeyine doğru yol alarak insanları dönüştürdüler. Bu Aryanlar oldukça başarılıydı. İki rahip, Cyril ve Methodius, Doğu ve Rus Ortodoks Kiliselerinde hala kullanılan Kiril alfabesini yarattı . Roma İmparatorluğu'nun sonraki istilacılarının çoğu ( Gothlar , Vizigotlar , Vandallar ,Hunlar ) Arian Hristiyanlardı.

    Hayatının ilerleyen dönemlerinde, Konstantin görünüşe göre fikrini değiştirdi; hem Piskopos Eusebius'u hem de Arius'u sürgünden geri çağırdı ve onları Konstantinopolis'e getirdi. Kendisini ölüm döşeğinde vaftiz etmesi için Piskopos Eusebius'u seçti. Arius, gizemli koşullar altında döndükten kısa bir süre sonra öldü. Takipçileri zehirlendiğini iddia etti, ancak düşmanları bu ilahi müdahaleyi düşündü. Konstantin öldüğünde, İmparatorluk oğullarına üç parça halinde ayrıldı ve bu da genellikle komplolara ve iç savaşa yol açtı . II. Constantius'un ( MS 337-361) tahta çıkmasıyla imparatorluk bir süre bir Ariusçu Hristiyan tarafından yönetildi.

Konstantinopolis'in İlk Konseyi

    MS 381'deki İlk Konstantinopolis Konsili, Konstantinopolis'in bir Arius piskoposu seçmesinden sonra, İmparator I. Theodosius (MS 379-395) tarafından Doğu ve Batı Kiliselerini birleştirmesi için çağrıldı. Aynı zamanda, İznik Konsili'nin mukaddes ruhun rolünü netleştirmediği de kabul edildi. Konstantinopolis Konsili, Arianizmin her biçimini kınadı ve İznik İnancına daha fazla ayrıntı ekledi:

    [İsa'dan bahsetmişken]. . . ve Kutsal Ruh ve Meryem Ana tarafından enkarne edildi ve insan yapıldı; Pontius Pilatus altında bizim için çarmıha gerildi ve acı çekti ve gömüldü ve üçüncü gün kutsal yazılara göre yeniden dirildi ve göğe yükseldi ve Baba'nın sağında oturuyor. (Schaff, Cilt 14'te alıntılanmıştır)

    Bu ekstra ayrıntılar , İsa'nın insan olmadığı, sadece göründüğü yönündeki devam eden Gnostik Hıristiyan görüşlerine yanıt olarak eklendi . Artık Ruh'un işlevi de açıklığa kavuşmuştu:

    Ve Kutsal Ruh'ta, Rab ve yaşam veren, Baba'dan türeyen, Baba ve Oğul ile birlikte tapınılan ve yüceltilen, Peygamberler aracılığıyla konuşan. (Schaff, Cilt 14'te alıntılanmıştır)

    Son olarak, bazı Hıristiyanlar ilkinden sonra günahlarını gidermek için ikinci bir vaftiz istediklerinden, sonuna bir satır eklendi:

    Günahların bağışlanması için bir vaftizi kabul ediyoruz; ölülerin dirilişini ve ahiret yaşamını arıyoruz. (Schaff, Cilt 14'te alıntılanmıştır)

Filioque Tartışması ve Modern Konsept

    6. yüzyılda, bazı kiliseler Kutsal Ruh'un tanımına bir cümle ekledi: "Baba'dan ve Oğul aracılığıyla ortaya çıkan Rab ve yaşam veren" (Latince: filioque ). Doğu kiliselerinin birçoğu bunun Ruh'un gücünü azalttığını iddia etti. Nihayetinde, bu madde (ve diğer meseleler) üzerindeki tartışmalar, 1054'te Doğu Ortodoks kiliselerinin Batı Latin kiliselerinden ayrılmasını getirdi.

Modern Hıristiyanlık, Teslis kavramını şu şekilde özetler:

• Tek ebedi Tanrı'nın içindeki üç yön, Baba Tanrı, Oğul Tanrı ve Kutsal Ruh Tanrı'dır.
• Tanrı Baba, sonsuz ve yaratılmamış güç kaynağıdır.
• Tanrı Oğul (Kelime veya Logos), Tanrı'nın kendini ifade etme, yaratma ve kendini yeryüzünde tezahür ettirme konusundaki ebedi eğilimidir.
• Tanrı Ruh, Baba'yı Oğul'a bağlar ve Kilise'de ve inananların yaşamlarında kendini gösterir.