Alamut Kalesi ve Tarihi

    Alamut (Farsça : الموت , ‘kartal yuvası’ anlamına gelir) İran'ın Mesudabad bölgesi yakınlarındaki Güney Hazar eyaleti Kazvin'deki Alamut bölgesinde, günümüz Tahran'ından yaklaşık 200 km (130 mil) uzaklıkta bulunan harap bir dağ kalesidir.

    MS 1090'da, günümüz İran'ında bir dağ kalesi olan Alamut Kalesi, Nizari İsmaili davasının şampiyonu Hassan-i Sabbah'ın eline geçti . 1256 yılına kadar Alamut, İran ve Suriye'ye dağılmış bir dizi stratejik kaleyi içeren Nizari İsmaili devletinin karargahı olarak işlev gördü ve her kale düşman topraklarla çevriliydi.

    Bu kalelerin en ünlüsü olan Alamut, herhangi bir askeri saldırıya karşı zaptedilemez kabul edildi ve cennet bahçeleri, kütüphanesi ve filozofların, bilim adamlarının ve ilahiyatçıların entelektüel özgürlük içinde tartışabilecekleri laboratuvarları ile efsaneleştirildi. 

    Kale, Selçuklu ve Harezm imparatorlukları da dahil olmak üzere düşmanlardan kurtuldu . 1256'da Rukn al-Din Khurshah kaleyi işgalci Moğollara teslim etti, onlar kaleyi dağıttı ve ünlü kütüphane varlıklarını yok etti. Genel olarak Moğol fetihinin Alamut'taki Nizari İsmaili varlığını ortadan kaldırdığı varsayılsa da, kale 1275'te Nizari güçleri tarafından yeniden ele geçirildi ve bu, bölgede İsmaililere verilen tahribat ve tahribatın geniş olmasına rağmen, bunun tam bir imha olmadığını gösterdi. Moğollar. Ancak kale bir kez daha ele geçirilerek Hülagü Han'ın egemenliğine girmiştir.1282'de en büyük oğlu oldu. Daha sonra, kale çeşitli yerel güçlerin elinden geçerek sadece bölgesel öneme sahipti.

    Bugün harabe halindedir, ancak tarihi önemi nedeniyle İran hükümeti tarafından bir turizm merkezi olarak geliştirilmektedir.

    Alamut kalesi, Deylem'in Justanid hükümdarı , Zeydi Şiiliğinin bir takipçisi olan Wahsūdān ibn Marzubān tarafından MS 865 civarında inşa edilmiştir.  Bir av gezisi sırasında, bir kayanın üzerinde süzülen bir kartalın tünediğine tanık oldu.  Bu konumun taktiksel avantajını fark ederek, yerliler tarafından Aluh āmū[kh]t ( اله آموت ) olarak adlandırılan, muhtemelen "Kartalın Öğretisi" veya "Yuva" anlamına gelen bir kale inşası için yeri seçti. Ceza". Bu kelimenin ebced sayısal değeri 483 olup, kalenin Hassan-ı Sabbah tarafından fethedildiği tarihtir (483 H. = 1090/91).   Alamut, MS 1090'da İsmaili şefi(misyoner) Hasan-ı Sabbah'ın kaleyegelişine kadar, Alamut döneminin başlangıcına kadar Justanid kontrolü altında kaldı . Nizari İsmaili tarihi.

Tarih

    Nizar ibn el-Mustansir'e verdiği destek nedeniyle Mısır'dan kovulmasının ardından Hassan-i Sabbah, dindaşları İsmaililerin İran'ın her yerine dağıldığını, kuzey ve doğu bölgelerinde, özellikle Daylaman'da güçlü bir varlığa sahip olduklarını keşfetti. , Horasan ve Quhistan . İran'ın İsmaililer ve diğer işgal altındaki halkları , ülkenin tarım arazilerini ikta'ya (tımarlara) bölen ve orada yaşayan vatandaşlara ağır vergiler uygulayan egemen Selçuklulara karşı ortak kızgınlık içindeydiler. Selçuklu emirleri (bağımsız hükümdarlar) genellikle yönettikleri ilçeler üzerinde tam yetki ve kontrole sahiptiler.  Bu arada, İranlı zanaatkarlar, zanaatkarlar ve alt sınıflar, Selçuklu politikalarından ve ağır vergilerden giderek daha fazla memnuniyetsiz hale geldi.  Hassan da Sünni Selçuklu yönetici sınıfının İran genelinde yaşayan Şii Müslümanlara uyguladığı siyasi ve ekonomik baskı karşısında dehşete düşmüştü . Bu bağlamda, isyanını başlatacağı güvenli bir yer arayışıyla başlayarak Selçuklulara karşı bir direniş hareketine girişti.

Alamut'un ele geçirilmesi

    MS 1090'a gelindiğinde, Selçuklu veziri Nizamülmülk , Hassan'ın tutuklanması için emir vermişti ve bu nedenle Hassan , Alamut kalesine yaklaşık 60 km uzaklıktaki kuzeydeki Kazvin kasabasında saklanarak yaşıyordu . Orada, sakinlerinin çoğunluğu Şii Müslümanların oluşturduğu verimli bir vadiyle çevrili olan ve Hassan'ın Selçuklulara karşı isyan için desteklerini kolayca toplayabildiği kaleyi ele geçirmek için planlar yaptı. Kale daha önce hiçbir zaman askeri yollarla ele geçirilmemişti ve bu nedenle Hassan titizlikle planladı. Bu sırada güvenilir yandaşlarını Alamut vadisine gönderdi ve kale çevresinde yerleşime başladı.

    MS 1090 yazında Hassan, Andej üzerinden dağlık bir rota üzerinde Kazvin'den Alamut'a doğru yola çıktı . Bazı destekçilerinin Gazorkhan köyündeki kalenin hemen altına yerleştiğinden veya kalenin kendisinde iş bulduklarından emin oluncaya kadar Andej'de Dehkhoda adında bir öğretmen kılığında kaldı. Hâlâ kılık değiştirmiş olan Hassan kaleye girerek askerlerinin çoğunun güvenini ve dostluğunu kazandı. Kalenin Zeydi Ali beyi Mehdi'nin dikkatini çekmemeye dikkat eden Hasan, Alamut'un önde gelen isimlerini görevine çekmeye başladı. Hatta Mehdi'nin kendi vekilinin, Hassan'ın nihayetinde kaleyi alacağı gün sadakatini göstermeyi bekleyen, Hasan'ın gizli bir destekçisi olduğu bile öne sürülmüştür.

    Mehdi yazın başlarında Kazvin'i ziyaret etti ve burada Nizam el-Mülk'ten Deyleman ilinde saklandığı söylenen Hassan'ı bulup tutuklaması için kesin emirler aldı. Alamut kalesine döndüğünde Mehdi, orada çalışan birkaç yeni hizmetçi ve muhafız fark etti. Yardımcısı, hastalığın kalenin işçilerinin çoğunu aldığını ve komşu köylerden başka işçilerin bulunmasının bir şans olduğunu açıkladı. Bu işçilerin derneklerinden endişe duyan Mehdi, vekiline İsmaililerle bağlantısı olan herkesi tutuklamasını emretti.

    Mehdi'nin şüpheleri, Hassan nihayet kalenin efendisine yaklaşıp gerçek kimliğini ortaya çıkardığında ve kalenin artık kendisine ait olduğunu ilan ettiğinde doğrulandı. Mehdi hemen muhafızları, Hasan'ı tutuklayıp kaleden çıkarmaya çağırdı, ancak onları Hasan'ın her emrini yerine getirmeye hazır buldular. Şaşırdı, kandırıldığını anladı ve kaleden özgürce çıkmasına izin verildi.  Ancak ayrılmadan önce Mehdi'ye kale için ödeme olarak 3000 altın dinarlık bir taslak verildi ve bu ödemenin tamamını yerine getiren Ra'is Muzaffar adlı İsmaili davasına hizmet eden bir Selçuklu subayı tarafından ödendi.  Alamut kalesi hiçbir şiddete başvurmadan Mehdi'den ve dolayısıyla Selçuklu kontrolünden Hassan ve yandaşları tarafından alındı.

İnşaat ve entelektüel gelişim

    Alamut artık elindeyken, Hassan hızla kompleksin tamamen yeniden tahkimatına başladı. Bir dizi depolama tesisinin duvarlarını ve yapısını güçlendiren kale, büyük çatışmalar sırasında kendi kendini idame ettiren bir kale görevi görecekti. Odaların çevreleri, kriz zamanlarında kullanılacak erzakları korumak için kireçtaşı ile kaplanmıştır. Gerçekten de Moğollar kaleyi işgal ettiğinde, Cüveynî olası bir kuşatmaya karşı koyabilecek mükemmel durumda depolanmış sayısız erzak görünce şaşırdı. 

    Daha sonra Hassan, Alamut vadisinin çevre köylerini sulama görevini üstlendi. Vadi tabanındaki arazi, arpa, buğday ve pirinç gibi kuru mahsullerin yetiştirilmesine izin veren ekilebilir araziydi. Maksimum miktarda ekilebilir araziyi kullanıma açmak için, zemin Hassan'ın yönetimi altında teraslandı. Eğimli vadi, üzerinde bol miktarda gıda yetiştirilebilecek basamaklı platformlara bölünmüştü. İhtiyaç zamanlarında, çevredeki köyler, kaleyi bol miktarda malzeme ile donatmak için iyi donanımlıydı.

    Alamut'un ünlü kütüphanesinin inşası muhtemelen Hassan'ın kaleyi ve çevresindeki vadiyi tahkim etmesinden sonra gerçekleşti. Astronomik aletleri ve nadir eser koleksiyonuyla kütüphane, İsmaililerin ev sahipliğinde aylarca ziyaret eden dünyanın dört bir yanından çeşitli dini inançlardan bilginleri ve bilim adamlarını kendine çekti.  Genel olarak İranlı İsmaililerin hem bilimsel hem de doktriner yazıları Alamut döneminin ötesine geçmedi. Arapça olarak üretmiş oldukları zengin literatüre ek olarak, İsmaili merkezinin İran'a taşınması şimdi İran İsmaili literatüründe bir artışa neden oldu. Ancak bu dönemde üretilen Nizari yazılarının büyük kısmı Moğol istilaları sırasında kayboldu veya yok edildi. Alamut'un İsmaililik üzerine teolojik eserlerinin çoğunluğu kütüphanenin yıkımı sırasında kaybolmuş olsa da, MS 1199'da Haft Bāb-i Bābā Seyyidnā başlıklı büyük anonim eseri ve Nasreddin al tarafından bir dizi risale de dahil olmak üzere birkaç önemli yazı korunmuştur. -Tusi .

    Kütüphanenin en erken kayıplarından biri, İmam Celaleddin Hasan'ın Alamut'taki liderliğinin ilk yıllarında geldi . İmam Celaleddin Hasan , İranlı İsmaililer ile daha geniş Sünni dünyası arasındaki açık ilişkilerde köprü kurma ilkelerine uygun olarak , Kazvin kasabasından bir dizi din alimini kalenin kütüphanesini ziyaret etmeye ve sapkın gördükleri kitapları yakmaya davet etti.  Ancak, Moğollar MS Aralık 1256'da kaleye çıkana kadar Moğol hükümdarı Hülagü Han'ın yönetimi altında Alamut'unkütüphane kayboldu. Cüveynî, Hülegü'nün izniyle kütüphaneyi gezdi ve kurtarmaya değer gördüğü birkaç eseri seçti, geri kalanlar yakıldı. Seçtiği öğeler arasında Kuran nüshaları, bir dizi astronomik araç ve risale ve bir dizi İsmaili eseri bulunuyordu. Bir İsmaili karşıtı olan Ata-Melik Cüveyni'nin kişisel eğilimleri, kütüphanenin doktriner eserlerinin sapkın içeriğinin tek ölçüsüydü.   Böylece, İsmaili inancının ilkeleriyle ilgili en zengin risalelerden bazıları, onun kütüphaneyi yok etmesiyle birlikte kayboldu. Juvayni, yaptığı gezi ve kale incelemesinden, Alamut'un Moğol istilalarını anlatan Tarikh-i Jahangushay-i Juvaini adlı tarihçesine dahil ettiği bir tasviri derledi.("Dünya Fatihinin Tarihi"). 

Gizlenme ve ortaya çıkma: Alamut'ta İmamat 

    MS 1124'te Hasan-ı Sabbah'ın ölümüyle Alamut kalesi artık İsmaili-Selçuklu ilişkilerinin geliştiği dai Kiya Buzurg Ummid'in komutasındaydı . Ancak bu, Buzurg Ummid'in komutasının gücünün test edilmesinden başka bir şey değildi ve sonuç olarak Selçuklular MS 1126'da İsmaili kaleleri Rudbar ve Kuhistan'a bir saldırı başlattı. Ancak bu saldırılar başarısız olduktan sonra Selçuklu sultanı Ahmed Sancar , İsmaili topraklarının bağımsızlığını tanımayı kabul etti.   Ölümünden üç gün önce Kiya Buzurg-Ummid, oğlu Muhammed ibn Kiyā'yı İsmaili İmam adına topluluğa önderlik etmesi için atadı.

Muhammad ibn Kiya Buzurg

    Buna göre Muhammed , MS 1138'de Kiya Buzurg Ummid'in yerine geçti. Onun yönetimine karşı bir miktar direniş bekleseler de, parçalanmış Selçuklular, Muhammed'in emri altında birlik içinde kalan İsmaililer arasında sürekli dayanışma ile karşılandılar.  Muhammed'in saltanatının ilk döneminde, Nizarilerin Sa'adat -kuh, Mübarek-kuh kaleleri de dahil olmak üzere Qumis ve Rudbar bölgelerinde bir dizi kaleyi ele geçirmelerini ve inşa etmelerini sağlayan düşük düzeyde bir çatışmanın devam ettiği görüldü. , ve Firuz-kuh.  Muhammed, MS 1126'da doğan oğlu Hasan 'Alā Dhīkr'īhī's-Salam'ı İmam adına topluluğa önderlik etmesi için atadı. Hasan, İsmaili doktrini ve ta'vil konusunda iyi eğitilmişti.(ezoterik yorum).

Imam Hasan ‘ala Dhikrihi al-Salam

    MS 1162'de hastalık tarafından alınan Muhammed'in yerine, o zamanlar yaklaşık otuz beş yaşında olan Hasan geçti.   İmam Hasan'ın tahta çıkışından sadece iki yıl sonra, görünüşe göre, Alamut kalesinin arazisinde kıyama (diriliş) olarak bilinen bir tören düzenlemiş ve bu tören sayesinde İmam, Nizari İsmā'īlī devletinin dışında . Cüveynî'nin polemik amaçları ve İsmaili'yi yaktığı gerçeği göz önüne alındığındaTarih hakkında çok daha güvenilir tanıklıklar sunmuş olabilecek kütüphaneler, akademisyenler onun anlatısından şüpheliydiler, ancak alternatif kaynakların yokluğu nedeniyle ona güvenmek zorunda kaldılar. Neyse ki, bu olayın tasvirleri Reşidüddin'in anlatısında da korunmakta ve MS 15. yüzyıla ait bir İsmaili kitabı olan Haft Bab-ı Ebi İshak'ta anlatılmaktadır. Ancak bunlar ya Cüveynî'ye dayanmaktadır ya da fazla ayrıntıya girmemektedir. Olaylarla ilgili hiçbir çağdaş İsmaili anlatımı günümüze ulaşmamıştır ve bilim adamlarının bu zamanın kesin ayrıntılarını asla bilemeyecekleri muhtemeldir.

    İmam Hasan 'ala zikrihi es-salam , kıyametin ilanından sadece bir buçuk yıl sonra öldü . Cüveynî'ye göre, İsmaili kalesinde Lambasar'da kayınbiraderi Hasan Namwar tarafından bıçaklandı.

Alamut tarihinin İsmaili versiyonu

    Alamut'taki imamet hakkında çok az bildiğimiz şey, bize İsmaililerin en büyük muhaliflerinden biri olan Cüveyni tarafından anlatılıyor. Sünni bir Müslüman alim olan Cüveyni, Moğol patronlarına hizmet ediyordu. O zamanlar Moğolların diğer Müslüman yöneticilere karşı kazandığı zaferleri açıkça kutlayamazken, Cüveyni'nin sapkın olarak gördüğü ve “köpekler kadar aşağılık” olarak gördüğü Nizari İsmaililere karşı Moğol zaferi, Moğol istilalarıyla ilgili çalışmasının odak noktası oldu.

    Olayların İsmaili versiyonuna göre, İmam-Halife el-Mustansir'in ölümünü takip eden yılda, Ebul Hasan Saidi adında bir kadı (hakim), yanında İmam Nizar'ı alarak Mısır'dan Alamut'a gitti . El-Hadi olarak bilinen en küçük oğlu .  İmam Hadi görünüşe göre Alamut vadisinde gizlenerek, o zamanlar baş dai olan Hassan-i Sabbah'ın koruması altında yaşıyordu.Nizari İsmaili devletinin Onu takip eden İmam Muhtadi ve İmam Kahir de genel nüfustan gizlenerek yaşıyor, ancak İsmaili hiyerarşisinin (hudûd) en yüksek rütbeli üyeleriyle temas halindeydi. Gizli imamların varlığının bu canlı ve görünür delilleri, İsmaili doktrininde hüccet (delil) olarak bilinir. İmam'ın gizlendiği dönem , Nizari İsmaili devletinin karşısındaki Alamut kalesindeki şef dai'den gelen merkezi yönlendirmeyle belirlendi . Ancak İmam Hasan alâ zikri es-selam'ın ortaya çıkmasıyla birlikte artık gizlenme (saṭr) dönemi tamamlanmıştır.

Imam Nur al-Din Muhammad

    1166'da Hasan 'ala zikri es- salam'ın yerine geçen, babası ve Alamut öncesi dönemin imamları gibi kendisini takipçilerine açıkça ilan eden İmam Nureddin Muhammed II idi. İmam Nureddin Muhammed'in kırk yıllık yönetimi altında, İmamet doktrini daha da geliştirildi ve Şii İslam geleneğine uygun olarak İmam figürüne daha fazla önem verildi.

Imam Jalal al-Din Hasan

    İran'da, Kıyamet döneminin Nizarileri, eski siyasi çabalarını büyük ölçüde göz ardı ettiler ve çevreleyen Sünni dünyasından önemli ölçüde izole oldular. Ancak II. Muhammed'in ölümü, sonraki İmam Celaleddin Hasan'ın yönetimi altında Nizariler için yeni bir çağın başlangıcı oldu. İmam Celaleddin Hasan, Horasan ve Irak'ın dört bir yanından Sünni alimleri ve hukukçuları Alamut'u ziyaret etmeye davet etti ve hatta onları kütüphaneyi incelemeye ve sakıncalı buldukları kitapları kaldırmaya davet etti.   İmam Celaleddin Hasan , yaşamı boyunca Abbasi Halifesi el-Nasır ile dostane ilişkiler sürdürdü . Bağdat Halifesi ile ittifaksadece Nizari İsmaili devletinin değil, aynı zamanda daha geniş Müslüman dünyasının öz savunması için daha fazla kaynak anlamına geliyordu. 

Imam Ala al-Din Muhammad

    1221'de ölümünden sonra, İmam Celaleddin Hasan'ın yerine oğlu Alaeddin Muhammed geçti. Henüz dokuz yaşında tahta çıkan İmam Alaeddin Muhammed, babasının Abbasi halifesi ile yakın ilişkiler kurma politikasını sürdürdü.   İmam Alaeddin Muhammed'in önderliğinde, bir imamın toplumu sürekli olarak çağın taleplerine göre yönlendirmesinin gerekliliği vurgulandı. Entelektüel hayat ve ilim, İmam Alaeddin Muhammed'in yönetimi altında gelişti. Nizari kütüphaneleri, istilacı Moğollardan kaçan Asya'nın dört bir yanından gelen bilginlerle canlandırıldı. Bu aydınlardan bazıları, Nasîrüddin Tusi dahil Alamut döneminin sonlarına doğru İsmaili düşüncesine önemli katkılarda bulunmuşlardır. Astronomi, felsefe ve teoloji konularında yazılar yazan Tûsî'nin İsmaili düşüncesine önemli katkıları arasında Hasan-ı Mahmud Kâtib ile birlikte bestelediği Ravdat et-Taslim (Teslim Cenneti) ve Seyr ve Suluk (Seyahat) sayılabilir. manevi otobiyografi. İki büyük ahlâk eserinin ardından, al-Tusi, 1256'da Moğollara teslim olana kadar Alamut kütüphanesinde İsmaili İmam'ın himayesinde okudu.

Imam Rukn al-Din Khurshah

    İmam Alaeddin Muhammed 1255'te öldürüldüğünde, Moğollar Kuhistan'daki bir dizi İsmaili kalesine çoktan saldırmışlardı. İmam Alaeddin Muhammed'in yerine, istilacı Moğollarla uzun bir dizi müzakerelere girişen ve liderliğinde Alamut kalesini Moğollara teslim eden en büyük oğlu İmam Rüknüddin Hurşah geçti.

Moğol istilası ve Nizari İsmaili devletinin çöküşü

    Moğol gücünün Batı Asya'ya yayılması, ateşli Nizari İsmaili devletini parçalamadan tamamen ele geçirilmesi imkansız olan İslam topraklarının fethine bağlıydı. İmamın merkezi gücü altında birleştirilmiş elliden fazla kaleden oluşan Nizariler, Moğol girişimine önemli bir engel teşkil ediyorlardı. Bu kaleleri peş peşe yıkma görevi, kardeşi Büyük Han Möngke'nin yönetiminde Hülegü'ye verildi . İstilacı Moğollar ancak yıkıldıktan sonra Abbasi halifesini Bağdat'tan uzaklaştırmaya ve fetihlerini batıya doğru ilerletmeye devam edebilirler.

    Hülagü İran'a doğru yola çıkmadan önce , büyüyen Moğol gücünün Müslüman dünyasına yönelik tehdidi, 1238'de Avrupa hükümdarlarına başvurmak için Abbasi halifesi el-Mustansir'e katılan İsmaili İmam Alaeddin Muhammed tarafından algılandı. İngiltere ve Fransa'nın Moğollara karşı bir Hıristiyan-Müslüman İttifakı içinde birleşmesi .  (Güvenilir bir kaynak yok) Avrupalı ​​hükümdarlar bu teklifi kabul etmese de İsmaili İmam, MS 1246'da ikisi Moğolistan'daki Büyük Han Güyük'ün tahta çıkışına gittiklerinde Sünni halife ile yeniden ortaklık kurdu . Abbasi halifesinin Moğol sarayına yaptığı yolculuk için güvenilir bir kaynak bulunmamakta ve bahsi geçen kitapta da böyle bir iddia yer almamaktadır. Ortak barış ifadeleri Moğol efendisi tarafından kabul edilmedi ve kısa bir süre sonra MS 1252'de Moğollar Kuhistan'a geldi.

    İsmaililere yönelik ilk Moğol saldırısı MS 1253 Nisan'ında, Quhistani kalelerinin birçoğunun Hıristiyan Moğol generali Ket-Buqa'ya kaptırıldığı zaman geldi . Mayıs ayına kadar Moğol birlikleri, İsmaili kuvvetlerinin birkaç ay boyunca karada kaldığı Girdkuh kalesine ilerledi. Aralık ayında kale içindeki bir kolera salgını İsmaili savunmasını zayıflattı. Takviye kuvvetleri, komşu Alamut kalesinden hızla geldi ve saldıran Moğolları engelledi ve yüzlerce Ket-Buqa askerini öldürdü. Kale kurtarıldı, ancak sonraki Moğol saldırıları Tun ve Tus kasabalarınakatliamlarla sonuçlanmıştır. Moğollar, Horasan'ın karşısında zalim yasalar uyguladılar ve eyalet nüfusunun kitlesel olarak yerinden edilmesinden sorumluydular.

    MS 1256'da Tun'daki katliamlardan sonra Hülagü, İsmaili güç merkezlerini ortadan kaldırmak için Moğol seferine doğrudan katıldı. Hülagü, Tus'ta kendisi için kurulan gösterişli bir çadırdan Kuhistan'daki İsmaili valisi Nasıreddin Muhtasham'ı çağırdı ve vilayetindeki bütün kalelerin teslim edilmesini istedi. Nasireddin, boyun eğmenin ancak İmam'ın emriyle gerçekleşebileceğini ve kendisinin bir vali olarak İsmaililerin rızasını talep etmekte güçsüz olduğunu açıkladı. 

    Bu arada öldürülen İmam Alaeddin Muhammed'in yerine MS 1255'te oğlu Rukn al-Din Khurshah geçti. MS 1256'da Rukn al-Din, Moğollara boyun eğdiğini gösteren bir dizi jest başlattı. Hülagü'nün talebi üzerine Rüknüddin, itaatinin bir göstergesi olarak Alamut, Maymundiz ve Lamasar'da kuleleri ve siperleri sökme işlemine başladı. Ancak kış yaklaşırken Hülagü bu hareketleri kaleleri ele geçirmesini geciktirmek için bir araç olarak aldı ve 8 Kasım 1256'da Moğol birlikleri Maymundiz kalesini ve İmam'ın ikametgahını hızla kuşattı. Her iki taraf için de önemli kayıplarla dört günlük ön bombardımandan sonra, Moğollar doğrudan bir kuşatmaya hazırlık olarak mangonellerini kalenin etrafına topladılar. Yerde hala kar yoktu ve saldırılar devam etti ve Rukn al-Din'i kendisinin ve ailesinin güvenli geçişi karşılığında teslim olduğunu ilan etmeye zorladı.  Cüveynî tarafından bir yarlığ (hüküm) kaleme alınarak imama götürüldü. Başka bir bombardımandan sonra, Rukn al-Din 19 Kasım'da Maymundiz'den indi.

    Hülegü'nün elindeki Rüknüddin, Alamut vadisindeki bütün kalelere teslimiyet mesajını göndermek zorunda kaldı. Alamut kalesinde, Moğol Prensi Balaghai birliklerini kalenin tabanına götürdü ve Alamut komutanı Mukaddemeddin'in teslim olmasını istedi . Bir gün içinde teslim olup Büyük Kağan'a biat etmesi halinde Alamut'takilerin canlarının bağışlanacağına hükmedildi. Maymundiz isteksizdi ve İmam'ın teslimiyet mesajının gerçekten bir baskı olup olmadığını merak etti.  İmam'a itaat ederek Mukaddam ve adamları kaleden indiler ve Moğol ordusu Alamut'a girerek yıkıma başladı.  

    Maymundiz ile karşılaştırıldığında, Alamut kalesi çok daha iyi tahkim edilmişti ve Moğol ordusunun saldırılarına uzun süre dayanabilirdi. Ancak, kale nispeten küçüktü ve Moğollar tarafından kolayca kuşatıldı. Yine de İsmaililerin Alamut'taki yenilgisini belirleyen en önemli faktör, İmam'ın vadideki kaleleri teslim etme emriydi. Diğer kalelerin çoğu zaten buna uymuştu, bu nedenle sadece Mukaddam'ın direnişi kale için doğrudan bir savaşla sonuçlanmayacak, aynı zamanda İmam'ın talimatlarının açık bir şekilde ihlal edilmesiyle sonuçlanacaktı, bu da İsmaili komutanın emirlere tam itaat yeminini önemli ölçüde etkileyecekti. Cami hocası.

    İsmaili kalelerinin fethi Moğol'un batıya doğru siyasi ve bölgesel genişlemesi için kritik öneme sahipti. Bununla birlikte, Cüveynî tarafından "Şeytan'ın yuvasında olan sapkınlar üzerine ilahi bir ceza meselesi" olarak tasvir edilmiştir.  Cüveyni'nin Nizari İsmaili devletinin düşüşünü tasviri, İsmaili karşıtı tarihçinin dini eğilimlerini ortaya koymaktadır. Rukn al-Din, hüküm süren İsmaili kalelerini teslim olmaya ikna etme vaadiyle Moğolistan'a geldiğinde, Büyük Han Mongke artık İmam'ın işe yarayacağına inanmıyordu. Vatanına dönüş yolunda, Rukn al-Din idam edildi. Cüveynî, buna ilişkin açıklamasında, İmam'ın öldürülmesinin "onların şerriyle kirlenen dünyayı" temizlediği sonucuna varır.  Daha sonra, Kuhistan'da İsmaililer binlerce kişi tarafından büyük toplantılara katılmaya çağrıldı ve burada katledildiler. Bazıları komşu bölgelere kaçarken, İsmaili garnizonlarının ele geçirilmesinin ardından yaşanan katliamlarda can veren İsmaililerin sayısı 100.000'e yakındı.

    Ata-Malik Cüveyni'ye göre Alamut kalesine yapılan saldırı sırasında arbalet benzeri "Khitayan" yapımı kuşatma silahları kullanıldı. "Khitayan" Çince anlamına geliyordu ve 1256'da Hülagu'nun komutasında konuşlandırılan bir tür arkuballistaydı. Kaleden taşlar düştü ve çok sayıda Suikastçının cıvataları "yakıldı". Yaklaşık 2.500 adımlık bir mesafeye ateş edebilirler. Cihaz bir öküz yayı olarak tanımlandı . Ateşe verilen zift, atıştan önce silahın cıvatalarına uygulandı. Başka bir tarihçi, Juvayini'nin kaydettiği muharebe sırasında yanıklara neden olan cıvatalara bunun yerine barutun bağlanmış olabileceğini düşünüyor.

Moğol istilasından sonra

    Alamut Kalesi'nin 1256 yılındaki ilk kuşatmasıyla, bölgedeki Nizari İsmaili varlığının ortadan kalkacağı varsayılmıştır. Hasar büyük olmasına rağmen, Nizari kuvvetleri 1275'te İmam Rukn al-Din Khurshah'ın bir oğlunun liderliğinde ve Harezmşahların inişinde Kaleyi yeniden ele geçirmeyi başardı, bu da Moğol istilasının Nizari'yi tamamen yok etmediğini düşündürdü. O bölgedeki kuvvetler. Ancak Hülagü Han'ın oğlu komutasındaki Moğol kuvvetleri 1282'de Alamut'u geri alarak bu bölgedeki Nizari İsmaili egemenliğinin sonunu işaret eder.

    Bununla birlikte, Molla Şeyh Ali Gilani, on altıncı bölgenin sonuna kadar bu bölgede İsmaili faaliyetini bildirdi ve İmamların karargahlarını Anjudan'a taşımayı tercih etmesine rağmen İsmaililerin bölgede kaldığını ve katliamlardan sağ çıktıklarını öne sürdü.

    Safevi döneminde başka bir yıkım dalgasının kanıtı, 2004 yılında Hamideh Chubak liderliğindeki arkeolojik çalışmalarla bulundu. Daha fazla kanıt, kaleye başka bir Afgan saldırısı olduğunu gösteriyor.

Savunma ve askeri taktikler

    Alamut'u çevreleyen vadinin doğal coğrafi özellikleri, kalenin savunmasını büyük ölçüde güvence altına aldı. Yer seviyesinden yaklaşık 180 m yükseklikte dar bir kaya tabanının üzerinde konumlanan kale, doğrudan askeri güç tarafından alınamadı.  Doğuda, Alamut vadisi, arasından Alamut Nehri'nin aktığı Alamkuh (Süleyman'ın Tahtı) adlı dağlık bir sıra ile sınırlanmıştır. Vadinin batı girişi, 350 m yüksekliğindeki kayalıklarla korunan dar bir giriştir. Shirkuh olarak bilinen geçit, üç nehrin kesiştiği yerde bulunur: Talikan , Shahrud ve Alamut Nehri. Yılın büyük bir bölümünde, nehrin azgın suları bu girişi neredeyse ulaşılmaz hale getirdi. Karadan vadiye en yakın kasaba olan Kazvin'e ancak az gelişmiş bir katır yolu ile ulaşılabilir ve geçişlerinden kaynaklanan toz bulutları göz önüne alındığında düşmanın varlığı kolayca tespit edilebilir.

    Nizari İsmaili devletinin askeri yaklaşımı , büyük ölçüde savunmacı bir yaklaşımdı ve stratejik olarak seçilmiş yerler, mümkün olan her yerde can kaybı olmadan çatışmadan kaçınıyor gibiydi.  Ancak Nizari İsmaili devletinin belirleyici özelliği, coğrafi olarak İran ve Suriye'ye dağılmış olmasıydı . Bu nedenle Alamut kalesi, İsmaililerin gerektiğinde güvenli bir yere çekilebileceği bölgelerdeki kalelerin bağlantı noktalarından yalnızca biriydi . Alamut'un batısında, Shahrud Vadisi'ndeki büyük Lamasar kalesi , böyle bir geri çekilmenin sadece bir örneği olarak hizmet etti. Siyasi ayaklanmaları bağlamında, İsmaili askeri varlığının çeşitli alanları isim aldı.Darü'l-hicra (sığınma yeri). Darü'l-hicret kavramı, destekçileriyle birlikte yoğun zulümden Yesrib'deki güvenli limana kaçan Hz. Muhammed'in zamanından kaynaklanmaktadır.  Böylece Fatımiler dârü'l-hicretlerini Kuzey Afrika'dabuldular. Aynı şekilde, Selçuklulara karşı isyan sırasında, birkaç kale İsmaililer için sığınma yerleri olarak hizmet etti.

    İsmaililer, dini ve siyasi hedeflerinin peşinde, Orta Çağ'da popüler olan çeşitli askeri stratejileri benimsediler . Böyle bir yöntem, önde gelen rakip şahsiyetlerin seçici olarak ortadan kaldırılması olan suikast yöntemiydi. Siyasi düşmanların cinayetleri genellikle kamusal alanlarda gerçekleştirilerek diğer olası düşmanlar için büyük bir korkutma yarattı. Tarih boyunca birçok grup, siyasi amaçlara ulaşmanın bir yolu olarak suikasta başvurmuştur. İsmaili bağlamında, bu atamalar fidâ'îler tarafından yapılmıştır.(adanmışlar) İsmaili misyonunun. Sivillerin asla hedef alınmaması bakımından benzersizlerdi. Suikastlar, ortadan kaldırılması İsmaililere karşı saldırganlığı en büyük ölçüde azaltacak olanlara ve özellikle topluluğa karşı katliamlar gerçekleştirenlere karşıydı. Gruplar arası savaştan kaynaklanan yaygın kan dökülmesi lehine genellikle tek bir suikast uygulandı. İran'da bir Nizari İsmaili devleti kurma çabasındaki ilk suikast örneği, yaygın olarak Selçuklu veziri Nizamülmülk'ün öldürülmesi olarak kabul edilir.   Sufi gibi giyinmiş bir adam tarafından gerçekleştirildiKimliği belirsizliğini koruyan vezirin bir Selçuklu mahkemesinde öldürülmesi, tam olarak fidailerin misyonlarının önemli ölçüde abartıldığı türden görünürlük açısından ayırt edicidir.  Hem Selçuklular hem de Haçlılar , hizip düşmanlarını bertaraf etmek için askeri bir araç olarak suikastı kullanırken, Alamut döneminde İslam topraklarındaki hemen hemen tüm siyasi öneme sahip cinayetler İsmaililere atfedildi,  " Suikastçılar " olarak tanınmaya başlandı .

Efsane ve folklor

    Ortaçağ döneminde , İsmaililer üzerine Batılı akademisyenler, toplumun, hasımlarını kesin olarak öldürmek üzere eğitildiğine inanılan radikal bir suikastçiler mezhebi olarak gördüğü popüler görüşe katkıda bulundu. MS 14. yüzyıla gelindiğinde, konuyla ilgili Avrupa araştırmaları, Haçlıların eserlerinin ve hikayelerinin ötesine geçmemişti. Unutulan sözcüğün kökenleri, Avrupa'da suikastçı terimi "profesyonel katil" anlamını almıştı.   1603'te Assassinler konusundaki ilk Batılı yayın, bir mahkeme görevlisi tarafından Kral IV. Henry için yazılmıştı ve esas olarak Marco Polo'nun anlatılarına dayanıyordu.(1254-1324) Yakın Doğu'ya yaptığı ziyaretlerden . Yazar, birçok Batılı seyyahın anlatılarını bir araya getirirken, Assassin teriminin etimolojisini açıklayamadı. 

    Kötü şöhretli Assassinler sonunda oryantalist bilgin Silvestre de Sacy tarafından bağlantılandırıldı. (ö.1838) tarafından 19. yüzyılda Assassin ve Assisisini varyant isimleri kullanılarak Arap esrarına bağlanmıştır. Tarihçi Ebu Şems (ö.1267) tarafından, Arapça hashishi teriminin İsmaililere ilk yazılı uygulamalarından birinin örneğini vererek, de Sacy, Batılı bilimler boyunca İsmaililere verilen adla bağlantısını gösterdi.  İronik olarak, hashishi teriminin bilinen ilk kullanımı , Fatımi Halifesi el-Amir'in Suriyeli Nizarilere yönelik aşağılayıcı referansta kullandığı MS 1122'ye kadar uzanmaktadır.Halife, grubu esrar ilacı kullanmakla suçlamadan, terimi aşağılayıcı bir şekilde kullandı. Bu etiket, İsmaili karşıtı tarihçiler tarafından Suriye ve İran'daki İsmaililere hızla uygulandı. Mecazi anlamda kullanılan haşhaş i terimi, dışlanmışlar veya ayaktakımı gibi anlamları çağrıştırıyordu.  Nizariler ile tarihçileri bu terimi benimseyip Avrupa'ya yayan Haçlılar arasındaki askeri karşılaşmalar sayesinde bu terimin yayılması daha da kolaylaştı.

    Haşhaşilerin efsaneleri, düşmanlarını ortadan kaldırmak için sık sık hayatlarını verdikleri kamu görevleriyle ünlü Nizari fidailerin eğitimi ve öğretimiyle çok ilgiliydi. Haçlı hesaplarından gelen yanlış bilgiler ve İsmaili karşıtı tarihçilerin çalışmaları, fida'ilerin eğitimlerinin bir parçası olarak esrarla beslendiği hikayelerine katkıda bulunmuştur.  Fidailerin gerçekten Nizari liderler tarafından eğitilip eğitilmediği veya gönderildiği doğrulanmadı, ancak Wladimir Ivanow dahil bilim adamları Selçuklu veziri Nizam el-Mülk de dahil olmak üzere önemli şahsiyetlerin öldürülmesinin, toplulukta Nizarileri siyasi saldırganlıktan korumaya çalışan diğer kişilere büyük olasılıkla cesaret verici bir ivme kazandırdığını iddia ediyor.Aslında hem Selçuklular hem de Haçlılar, hizip düşmanlarını ortadan kaldırmak için askeri bir araç olarak suikastı kullandılar. Ancak Alamut döneminde, İslam topraklarındaki hemen hemen tüm siyasi öneme sahip cinayetler İsmaililere atfedildi.  Bu çağrışım o kadar şişmişti ki, Bernard Lewis gibi Oryantalist bilim adamlarının çalışmalarında İsmaililer, politik olarak aktif fidailer ile neredeyse eşitlendi.. Böylece Nizari İsmaili topluluğu, Haşhaşiler olarak bilinen radikal ve sapkın bir mezhep olarak kabul edildi. Başlangıçta, ilk olarak Suriye İsmailileri için kullanılan "yerel ve popüler bir terim" olan bu etiket, sözlü olarak Batılı tarihçilere aktarıldı ve böylece kendilerini Nizarilerin tarihlerinde buldu. 

    Fidailerin hikayeleri İsmaili karşıtı tarihçiler ve oryantalist yazarlardan derlenen Uyuşturulduktan sonra, İsmaili adananların, bu fidailerin uyanacağı çekici genç bakireler ve güzel bitkilerle dolu cennet benzeri bir bahçeye götürülecekleri söylendi. Burada "yaşlı" bir adam onlara Cennetteki yerlerine şahitlik ettiklerini ve bu bahçeye kalıcı olarak dönmek isterlerse Nizari davasına hizmet etmeleri gerektiğini anlatmıştır. Marco Polo tarafından bir araya getirilen ve Joseph von Hammer-Purgstall tarafından kabul edilen "Dağdaki Yaşlı Adam" hikayesi böyle gitti. (1774-1856), bu efsanenin yayılmasının çoğundan sorumlu olan önde gelen bir oryantalist yazar. 1930'lara kadar, Hammer-Purgstall'ın Assassin efsanelerini yeniden anlatması, Avrupa'da Nizarilerin standart hikayesi olarak hizmet etti. 

    Nizariler üzerine modern çalışmalar, Nizarilerin tarihini aydınlattı ve bunu yaparken, daha önceki popüler tarihin çoğunun yanlış olduğunu gösterdi. 1933 yılında, İmam Sultan Muhammed Şah III. Ağa Han (1877–1957) başkanlığında İslam Araştırmaları Derneği geliştirildi. Tanınmış tarihçi Wladimir Ivanow, hem bu kurumun hem de 1946 İsmaili Cemiyeti'nin merkezinde yer aldı. Bombay merkezindeydi . Bir dizi İsmaili metni kataloglayan Ivanow, modern İsmaili biliminde büyük ilerlemeler için zemin sağladı. 

    2005 yılında, arkeolog Peter Willey, daha önceki bilginlerin Suikastçı tarihlerinin yanlış folkloru tekrar ettiğini gösteren kanıtlar yayınladı. Yerleşik ezoterik doktrininden yararlanan Willey, İsmaililerin Cennet anlayışının derinden sembolik olduğunu iddia eder. Cennetin Kuran'daki tanımı doğal imgeler içerirken, Willey hiçbir Nizari fida'inin sadece güzel bir bahçede uyanarak Cennet'e tanık olduğuna ciddi olarak inanmayacağını ileri sürer.  Nizarilerin Kuran'daki Cennet tasvirine ilişkin sembolik yorumu, böyle egzotik bir bahçenin, adanmışların intihara meyilli misyonları gerçekleştirmeleri için bir motivasyon olarak kullanılmış olma ihtimaline karşı kanıt olarak hizmet eder. Ayrıca Willey, Büyük Han Mongke'nin saray mensubu Juwayni'nin Moğol istilasından hemen önce Alamut kalesini araştırdığına dikkat çekiyor. Cüveynî'nin kale hakkındaki raporlarında, sofistike depolama tesislerinin ve ünlü Alamut kütüphanesinin ayrıntılı tasvirleri vardır. Ancak bu İsmaili karşıtı gözlemci bile Alamut topraklarındaki folklorik bahçelerden hiç bahsetmiyor. Cüveynî'nin sapkın saydığı kütüphane koleksiyonundaki bazı metinleri yok ettikten sonra, özellikle uyuşturucu kullanımı ve ayartma yeri olsaydı, Nizari bahçelerine büyük önem vermesi beklenirdi. Cüveynî'nin bu tür bahçelerden hiç bahsetmediği göz önüne alındığında, Willey, bahçelerin efsaneden başka bir şey olmadığına dair sağlam bir kanıt olmadığı sonucuna varır. Alamut Kalesi'nde Willey tarafından kazılan malzemenin referans koleksiyonu British Museum'dadır .