Avrupalı Hrıstiyanların Bosnada Yaptıkları Müslüman Soykırımı

    Srebrenitsa soykırımı (soykırım u Srebrenici ) ya da katliam ( maskr ), Bosna-Hersek'in en doğusundaki Srebrenica şehrinde, Bosna Hersek sınırına yakın Srebrenitsa şehrinde, özellikle erkek ve erkek çocuklar olmak üzere 8.000'den fazla Boşnak'ın (Bosnalı Müslümanların) katledilmesiydi. Sırbistan. Trajedi Temmuz 1995'te gerçekleşti.

Srebrenitsa Soykırımı (11 Temmuz): Unutmayalım

    Soykırım, Sırpların bağımsız ve egemen Bosna-Hersek devletine yönelik saldırganlığının doruk noktasıydı. Saldırganlık Nisan 1992'de başladı ve Aralık 1995'te sona erdi.

    Soykırım, Sırp Cumhuriyeti'nin Bosnalı Sırp Ordusu (o zamanlar Bosna-Hersek içinde yarı ve tamamen yasadışı bir varlık) tarafından, komşu Sırbistan'dan çeşitli askeri ve paramiliter birimlerin yardımıyla işlendi. Ordu, Ratko Mladiç'in komutası altındaydı. Sırp Cumhuriyeti, Sırbistan'ın ve lideri Slobodan Milošević'in tam vesayeti altında olan Radovan Karadziç'in siyasi ve ideolojik liderliği altındaydı.

    Cinayetlerin yanı sıra, etnik temizlik sürecinin bir parçası olarak 20.000'den fazla sivil de Srebrenica yerleşim bölgesinden sınır dışı edildi. İnsanlar, geniş homojen Sırp coğrafi alanları yaratmak için sadece Srebrenica'dan değil, aynı zamanda diğer birçok Bosnalı şehir ve köyden de sınır dışı edildi ve zorla yerinden edildi. Bölgeler daha sonra Büyük Sırbistan'ın bir parçası olacaktı.

    Büyük veya Büyük Sırbistan ( Velika Srbija ) doktrini, bir Sırp milliyetçi ideolojisinin ayrılmaz bir parçasıydı. Buna göre, Sırbistan dışında kalanlar da dahil olmak üzere Sırplar için geleneksel öneme sahip tüm bölgeler ve bölgeler, büyük ve güçlü bir devlete entegre edilecekti. Bosna-Hersek'in doğuda Sırbistan ile 357 km'lik bir sınırı olduğundan ve birçok Sırp Bosna-Hersek'te ikamet ettiğinden, ülke Sırpların kutsal olmayan planlarının doğrudan hedefiydi.

    Her halükarda, Bosna'daki savaş hiçbir şekilde kelimenin geleneksel anlamıyla bir iç savaş değildi. Aksine, Bosna-Hersek'e karşı bir saldırganlık savaşıydı. Savaş, titizlikle planlanmış ve sistematik olarak yürütülen ve ağırlıklı olarak Boşnaklara karşı yardım edilen ve aynı zamanda yataklık edilen, soykırım ve etnik temizlik ile karakterize edildi.

    Srebrenitsa soykırımı 11 Temmuz 1995'te başladı ve 22 Temmuz 1995'te tamamlandı. Kurbanların cesetleri, 70'i toplu mezar olarak sınıflandırılan 150 farklı yerde bulundu. 1000'den fazla kişinin hala kayıp olduğu düşünülüyor. Her yıl yeni cesetler bulunur, mezardan çıkarılır, teşhis edilir ve uygun şekilde gömülür. Örneğin, bu yıl (2019) 33 yeni ceset bulundu ve tüm kurbanlar için bir mezarlığın bulunduğu Srebrenica Soykırımı Anma Merkezi'nde üzerlerine İslami cenaze namazı kılındı. 33 kurbandan en küçüğü 16 yaşında bir erkek çocuğu ve en yaşlısı 82 yaşında bir kadındı.

    İronik olan şu ki, Srebrenica daha Nisan 1993'te BM 819 ve 836 sayılı Kararları tarafından herhangi bir silahlı saldırıdan veya herhangi bir başka düşmanca eylemden arınmış olması gereken “silahsızlaştırılmış ve güvenli bir alan” olarak belirlenmişti. Bu "güvenli" ve "uluslararası koruma altındaki" alan - sığınak veya sığınak - "güç kullanımı da dahil olmak üzere gerekli tüm araçları" kullanan BM barışı koruma birimleri tarafından korunacaktı.

    Bununla birlikte, "Srebrenitsa'nın Boşnak savunucuları, BM kararlarının da onayladığı gibi, büyük ölçüde askerden arındırılırken, yerleşim bölgesini çevreleyen Sırp güçleri iyi silahlanmıştı ve silahsızlandırma anlaşmasının kendilerine düşen kısmını yerine getirmeyi reddettiler." Ve mukadder gün(ler) geldiğinde, BM barış gücü birlikleri saldıran Sırp güçlerini durdurmak için neredeyse hiçbir şey yapmadı. Bunun için Srebrenica'da BM barış gücü olarak görev yapan Hollandalı askerler, takip eden katliamdan kısmen sorumlu tutuldu.

    Sonuçlar felaketti. Olaylar, Avrupa'nın II. Dünya Savaşı'ndan bu yana gördüğü en kötü organize ve devlet destekli vahşet, suç ve barbarlığı temsil ediyordu. Ancak Srebrenitsa Boşnaklarının tek “suçları” Müslüman olmaları ve Sırp etnik milliyetçilerinin köklü ve ünlü canavarlıklarına, vahşiliklerine ve ilkelliklerine engel olmalarıydı.

    11 Temmuz 2000'de, o zamanki BM Genel Sekreteri Kofi Annan, "Srebrenitsa trajedisi Birleşmiş Milletler tarihine sonsuza dek musallat olacak" diyerek acılı felaketi özetledi.

    Kasım 1995'te Uluslararası Ceza Mahkemesi yargıcı Fouad Riad, Srebrenitsa'daki dehşeti şu şekilde tanımladı: “Binlerce erkek idam edildi ve toplu mezarlara gömüldü, yüzlerce erkek diri diri gömüldü, erkekler ve kadınlar sakat bırakıldı ve katledildi, çocuklar annelerinin gözleri önünde öldürüldü. , bir dede torununun ciğerini yemek zorunda kaldı. Bunlar, insanlık tarihinin en karanlık sayfalarına yazılmış, gerçekten cehennemden sahneler.”

    Ratko Mladiç, Srebrenitsa'nın silahsız ve zararsız vatandaşlarını tuzağa düşürürken şunları söyledi: Korkma, sadece sakin ol. Önce kadınlar ve çocuklar gitsin... Sana kimse zarar veremez.”

    2001 yılında, Eski Yugoslavya Hakkındaki Uluslararası Ceza Mahkemesi (ICTY), 1995 Srebrenica katliamının soykırım olduğuna hükmetti.

    11 Temmuz, Srebrenitsa Anma Günü olarak seçilmiştir. Her yıl Gün boyunca, kurbanlar için bir haraç ödenir ve gelecek nesillere asla unutmamaları ve bu tür trajedilerin dünyanın herhangi bir yerinde ve hiç kimsenin yaşanmasına izin vermemeleri için güçlü bir mesaj gönderilir.

    Neyse ki, Bosna ve Bosna diasporasında, Boşnakların yanı sıra Bosna-Hersek ve ötesindeki diğer birçok aydın ve adanmış kişi ve grubun yorulmak bilmeyen çabaları sayesinde, Srebrenitsa soykırımının yıllık anma etkinlikleri giderek uluslararası bir olay haline geliyor. . Merkezi tören Srebrenica'nın kendisinde yapılırken, dünyanın birçok yerinde çok sayıda başka etkinlik düzenleniyor. Bu tür olaylar genellikle dini, eğitimsel, sosyal ve kültürel niteliktedir. Srebrenica'nın ve kurbanlarının mesajları kuşkusuz daha yüksek, daha net ve hepsinden önemlisi daha etkili hale geliyor.

Srebrenitsa'yı neden unutmamalıyız?

    Biz (Boşnaklar ve diğerleri) Srebrenitsa'yı unutmamalıyız. Bugünü anlayabilmemiz ve bununla başa çıkabilmemiz ve kendi geleceğimizi çizebilmemiz için geçmişten dersler çıkarılmalıdır. Değilse, başkaları bizim için yapacak. Haklı olarak söylenir ki, geçmiş olmadan ne şimdi ne de gelecek olabilir. Geçmiş temeldir, son ikisi yapıdır. Şimdiki zaman, tekrar eden bir geçmiştir ve hem şimdinin hem de geçmişin etkilerinin gelecekteki sinerjisidir. Winston Churchill'in bir keresinde dediği gibi: "Geçmişini unutan bir ulusun geleceği olmaz."

    Çocuklar bizim mirasımız ve geleceğimiz olduğu için en çok onlar hedeflenmelidir. Düzgün yetiştirilmeleri ve yetiştirilmeleri gerekir. Aydınlanmalı ve açık fikirli olmalıdırlar. Hakikat ve adalet onların tek takıntısı ve hedefi olmalıdır. Srebrenitsa ve genel olarak Bosna'ya yönelik saldırganlık hakkındaki gerçekler, tarih kitaplarımızda ve tarih müfredatlarımızda belirgin bir şekilde yer almalıdır.

    Srebrenitsa'yı da unutmamalıyız çünkü böyle yapmak dünyanın herhangi bir yerindeki gerçek ve potansiyel bağnazlara, fanatiklere, suçlulara, kötülere ve nefret tacirlerine yanlış bir sinyal gönderecektir. Bu kesinlikle onları yapmaya istekli olduklarını hissettikleri şeyi yapma konusunda cesaretlendirecektir. İnsanların ilgisizliğinin, duyarsızlığının ve cehaletinin doğrudan kendi ellerine oynayacağını ve onlara yetkilileri ve kamuoyunu manipüle etmeye çalışmak ve suçlarından kaçmak için daha fazla hareket alanı sağlayacağını bileceklerdir.

    Yaşamın özünde, varoluşun tüm seviyelerinde iyi ve kötü arasında sürekli bir karşılaşma olduğunu kabul etmeliyiz. İnsanlar doğru dünya görüşüne sahip olmalı, pragmatik ve rasyonel olmalıdır. Onlar da doğru tarafta (yolda) olduklarını, gerektiğinde ayağa kalkıp sayılmalarını bilmeli ve kabul etmelidirler.

    Kötülüğün panzehiri, iyiliğin gerçekleşmesidir. Kötü ve iyi bir arada olamaz. İyilik dünya içindir. Bu onun özü ve varoluş nedenidir . Mutlak ve değişmezdir, oysa kötülük göreli ve geçicidir. Kötülük ancak iyinin ve onun aracılarının yokluğunda var olur. İyiliğin ve güçlerinin bol varlığı, kötülüğü ve kendi güçlerini tamamen etkisiz hale getirir. Aynı şekilde, yalnızca güçlü iyilik eksenlerinin mevcudiyeti, zayıflığa ve açık ve gizli kötülük eksenlerinden vazgeçilmesine yol açabilir.

    Her şeye rağmen birçok Sırp'ın Srebrenitsa trajedisini hala bir "kurtuluş", "kendini savunma" ve bir Sırp "kutsal savaşının" kaçınılmaz - ancak öngörülebilir ve arzu edilen - bir sonucu olarak gördüğünü hatırladığımızda bu daha da önemli hale geliyor. Müslüman komşularına karşı. 15. ve 16. yüzyılda Türklerin Bosna'yı ve diğer komşu bölgeleri fethinin intikamını aldıklarını iddia ettiler . Eski Yugoslavya Hakkındaki Uluslararası Ceza Mahkemesi (ICTY) tarafından soykırım, savaş suçları ve insanlığa karşı suçlardan suçlu bulunan ve her ikisi de ömür boyu hapis cezasına çarptırılan birçok Sırp için, Ratko Mladiç ve Radovan Karadzić hâlâ ulusal kahramanlar olarak görülüyor ve haksız yere uluslararası toplum tarafından tedavi edilmektedir.

    Bütün bunlara rağmen, Sırplar çok sayıda önde gelen uluslararası siyasi aktörden önemli destek alıyor. Öyle ki, örneğin Bosna'nın Rusya ile Batı arasında yeni bir “savaş alanı” haline geldiği sıklıkla tartışılıyor; Rusya'nın kendi çıkarları için etnik Sırplar ve Boşnaklar arasındaki gerilimi artırıyor olabileceği; ABD'li yetkililere göre Balkanlar, Rus etkisinden en çok endişe duydukları alan.

    Her halükarda, savaş sadece İslam'a ve Bosna'daki Müslümanlara karşı değil, aynı zamanda küresel bir fenomen ve “tehdit” olarak İslam'a karşıydı. Savaşın ardından, dünya çapındaki İslamofobi eğilimi yoğunlaştı ve başka bir anlayış ve operasyon düzeyine yükseltildi.

    Bosna savaşının öncelikle İslam'a ve Müslümanlara karşı olduğu göz önüne alındığında, savaşı yürütenlerin sadece Sırplar - ve Hırvatlar - olup olmadığı veya savaşın en büyük ve en etkili kahramanlarından bazılarını içeren belirli gizli ellerin aracı olup olmadığı merak ediliyor. dünya sahnesi. Yani Bosna'ya yönelik saldırganlık hem fiziksel hem de ideolojikti. Avrupa'da ve Batı dünyasının kalbine ya da Batı'ya yakın, çoğunluğu Müslüman (İslam) bir ülkenin oluşumunu engellemeyi amaçlaması engellenemez. Bu, her ne pahasına olursa olsun kaçınılması gereken çok tehlikeli kabul edildi, toplu katliamlar ve etnik temizlik bunlardan bazılarıydı. Bunların bir tür tali hasar olması amaçlandı.

    Her ne kadar varsayımsal görünse de, yukarıdaki önerme, özellikle Batı dünyasının saldırganlığa karşı uzun süredir devam eden genel kayıtsızlığı gibi sayısız faktör tarafından desteklenebilir; BM barış güçlerinin sahada önemli bir rol oynama konusundaki isteksizliği ve isteksizliği; İlgili tüm taraflara silah ambargosu uygulanması, ki bu, Sırpların yaptığı gibi Yugoslav Halk Ordusu'nun zengin cephaneliğinden hiçbir şey miras almadıkları ve çeşitli coğrafi konumları nedeniyle kolayca silah kaçakçılığı yapamadıkları için zayıf silahlanmış Boşnaklar için en büyük zarardı. uzun kıyıları ve büyük ölçüde elverişli coğrafyaları aracılığıyla bunu yapabilen Hırvatların aksine kısıtlamalar; Eski Yugoslavya Hakkındaki Uluslararası Ceza Mahkemesi'nin (ICTY) savaştan sonra görevlerini yerine getirmedeki yavaşlığı ve beceriksizliği (örneğin, Radovan Karadzić sadece Temmuz 2008'de ve Ratko Mladić Mayıs 2011'de, savaş sona erdikten 13 ve 16 yıl sonra tutuklandı). Eğer dünya güçleri en büyük iki savaş suçlusunu yakalayıp adalete teslim etme konusunda gerçekten ciddi olsaydı, bunu çok daha önce yaparlardı. Son olarak, savaş sona erdi ve uluslararası toplumun müdahalesiyle bir anlaşma yapıldı (empoze edildi) ancak işler Sırpların aleyhine döndüğünde ve Boşnakların -Allah korusun- savaşı belki de kazanabileceğinin göstergesi olduğunda. .

    Srebrenitsa soykırımını unutmak, gelecekte daha fazla srebrenitsanın doğmasına dolaylı olarak katılmak anlamına geleceğini söylemeye gerek yok . Gerçekten de, kötülüğün yerleşmesine ve gelişmesine izin verildiğinde, asla uyumaz. Amacımızı açıklamak için Mart 2019'da Yeni Zelanda'nın Christchurch kentindeki iki camiye düzenlenen terör saldırısından daha ileri gitmemize gerek yok. 49 masum ibadetçiyi öldüren teröristin, Sırp milliyetçilerinin şovenist ve İslamofobik ideolojisinin bir hayranı olduğuna inanılıyor. ve onların tarihi şahsiyetleri. Ateş açmadan önce savaş suçlusu Radovan Karadžić'i onurlandıran bir şarkı çaldı. Terörist, 2016 yılında Bosna-Hersek, Hırvatistan, Karadağ ve Sırbistan'ı ziyaret ederek bölgedeki tarihi savaş alanlarında durmuştu. Türkiye'yi de birkaç kez ziyaret etti.

    Ayrıca, Srebrenitsa'yı unutmamalıyız, çünkü böyle yapmak, Amerikalı siyaset bilimci Samuel P. Huntington'un önerdiği gibi, "medeniyetler çatışması"nın tanrısız hipotezine umutsuzca istenen inanca istemeden katkıda bulunacaktır. Teoriye göre, Soğuk Savaş sonrası dünyada insanların kültürel ve dini kimlikleri çatışmanın birincil kaynağı olacaktır. Gelecekteki savaşlar ülkeler arasında değil, kültürler, dinler ve değer sistemleri ile kim ve nerede olurlarsa olsunlar onların savunucuları arasında olacak.

    Örneğin, son zamanlarda, örneğin, Başkan Trump'ın sürekli İslam karşıtı ve Müslüman karşıtı söylemi, uluslararası İslamofobiyi onaylayan ve teşvik eden hiçbir şekilde yardımcı olmuyor. Açıkça “medeniyetler çatışması” kavramına abone oluyor ve bir miktar geçerlilik kazanmasını kolaylaştırıyor.

    Srebrenitsa olayını hatırlayarak ve ondan öğrenerek, sadece Srebrenitsa'da ve Bosna ve Hersek'te (Prijedor, Fo ča , Vi ) başka yerlerde değil, tüm adaletsizlik, baskı ve insan hakları ihlallerini savunan evrensel iyiliğin küresel güçlerine katılıyoruz. š egrad, Zvornik, vb.), ancak aynı şekilde dünyanın farklı yerlerinde (Filistin, Keşmir, Rohingya, Sincan, Cezayir, Afganistan, Irak, Suriye, Yemen, vb.), en açık şekilde kınanmalı ve failleri adalete teslim edildi. Böylece gelecekte yaşanabilecek trajedilerin önlenmesine de katkıda bulunuyoruz. İyiliği emredip kötülükten sakındırmak gibi en asil İslami faaliyete katılıyoruz ( el-emr bi'l-ma'ruf ve al-nahy 'an al-münker ).

    Sadece unutmamakla kalmıyor, sınırlı kapasitemiz dahilinde hareket ediyor ve etki yaratmaya çalışıyoruz. Doğruluk, adalet, tarih ve kurbanların (şehitlerin) dökülen kanlarının sayısız sonuçları karşısında ne pişmanlık ne de suçluluk duyarak vicdanımızı rahatlatırız .

    Kur'an-ı Kerim şöyle buyurur: “Hakkı inkara şartlanmış olanlar (kâfirler ve bozguncular), birbirlerinin velisidir (ve velisidir); Siz de (mü'minler) kendi aranızda böyle yapmazsanız, yeryüzünde zulüm ve büyük bozgunculuk hüküm sürer" (Enfal, 73).

    Abdullah Yusuf Ali, bu ayeti yorumlayarak şöyle dedi: “Kötülük kötülükle eş olur. İyilerin bir araya gelmek ve sadece karşılıklı uyum içinde yaşamak için değil, aynı zamanda her zaman birbirlerini korumaya hazır olmak için daha fazla nedeni vardır. Aksi takdirde dünya, vicdansız insanların saldırısına uğrayacak ve iyiler, Allah'ın barışını tesis etme, tüm hak ve doğruluk güçlerini güçlendirme görevlerinde başarısız olacaktır."

    “Medeniyetler çatışması” yerine “medeniyetler arası diyalog” ve “dinler arası diyalog ve işbirliği” fikirleri desteklenmelidir. Bu fikirlerin ilk savunucularından biri eski İran cumhurbaşkanı Muhammed Hatemi idi. Bunu Samuel P. Huntington'ın “medeniyetler çatışması” teorisine yanıt olarak yaptı.

    Evet, farklıyız ama ortak bir geleceği inşa etmek için ortak bir zemin bulmanın önünde farklılıklarımızı bir engel olarak kullanamayız. Farklılıklarımız, insanlığımız, ortak kaderimiz ve evrensel değerlerimiz adına sahiplenmeli ve kutlanmalıdır. Sloganımız, farklılıklara değer vermenin insan etkileşimlerini büyük ölçüde zenginleştirdiğine ve geliştirdiğine inanarak “çeşitlilik içinde birlik” olmalıdır. İslam söz konusu olduğunda, hem Müslümanlardan hem de gayrimüslimlerden istediği tek şey özgürlük, adalet, açık fikirlilik ve dürüstlüktü.

    Son olarak, Srebrenitsa'yı unutmamalıyız çünkü bunu yapmak insanlık dışı ve günahtır. Bir bakıma, yine de suç ortaklığı anlamına geliyor. Ayrıca kendimizi unutmamıza da yol açabilir: kim olduğumuzu ve dünyevi amaç ve misyonumuzun ne olduğunu. Ve bu gerçekten manevi ve ahlaki bir felaket ve trajediyi, yani kişisel bir manevi ve ahlaki srebrenica'yı heceleyecek , ki buradan hiç kimse kazanan olarak çıkamayacak. Kuran'da böyle bir durum hakkında uyarıda bulunulmuştur: “Allah'ı unutup da O'nun da onlara kendilerini unutturduğu kimseler gibi olmayın. İşte onlar, azgınlar (zâlimler)lerdir” (el-Haşr, 19).

    Hatırlamalı ve harekete geçmeliyiz çünkü bunu tüm masum kurbanlara borçluyuz. Bunu vicdanımıza borçluyuz. Her şeyden önce kurbanları ıstırap ve ölümle imtihan eden ve hala hayatın iniş çıkışlarıyla sınayan Yüce Allah'a borçluyuz. Denemelerimizin ayrılmaz bir parçası, bizden önce ve bizim için gidenlerin miraslarına nasıl tepki verdiğimiz ve bunlarla nasıl başa çıktığımızdır.