İngiliz İç Savaşları

    İngiliz İç Savaşları (1642-1651), Kralcılar ('Cavaliers') ve Parlamenterler ('Roundhead'ler') arasında şiddetli bir çatışmaya tanık oldu. Kraliyet yanlıları önce İngiltere Kralı I. Charles'ı (taht. 1625-1649) ve ardından oğlu II. Charles'ı desteklerken, nihai galipler olan Parlamenterler, monarşinin anayasal yetkilerini azaltmak ve Katolik esinli bir komplo olarak düşündükleri şeyi engellemek istediler. İngiliz Reformunu tersine çevirmek için .

    Oliver Cromwell (1599-1658) gibi isimler tarafından yönetilen Parlamento, üstün kaynaklara ve daha profesyonel bir savaş gücüne sahipti - Yeni Model Ordu - bu, Kraliyet yanlılarının İngiltere , İrlanda ve İskoçya'da savaşan üç iç savaşı nihayetinde kaybetmelerini sağladı (dolayısıyla) . 'Üç Krallığın Savaşları'nın alternatif adı). Vatana ihanetten yargılandı ve suçlu bulundu, Kral Charles idam edildi, monarşi kaldırıldı ve İngiltere, Lord Protector olarak Cromwell'in başında olduğu bir cumhuriyet ilan edildi.

Çatışmanın Nedenleri

    İngiliz İç Savaşlarının nedenleri çok ve çeşitliydi, savaş ilerledikçe değişiyordu. Gerçekten de, çatışmanın karmaşıklığı böyleydi, genellikle üç farklı aşamaya bölünür:

• Birinci İngiliz İç Savaşı (1642-1646)
• İkinci İngiliz İç Savaşı (Şubat-Ağustos 1648)
• Üçüncü İngiliz İç Savaşı veya İngiliz-İskoç Savaşı (1650-1651)

    Savaş, I. Charles'ın 1625'teki saltanatının ilk yılına kadar giden bir mücadelenin yalnızca savaşma aşamasıydı. Kral Charles'ın taviz vermemesi ve ilahi yönetme hakkına olan sarsılmaz inancı onu doğrudan ve sürekli bir çatışmaya sokmuştu. hükümette daha büyük bir rol isteyen eşit derecede güçlü iradeli Parlamento. Parlamento ayrıca, Canterbury Başpiskoposu William Laud (1573-1645) gibi Arminianlar tarafından yönetilen Anglikan Kilisesi'ndeki Katolik uygulamalarına istikrarlı bir dönüş olarak kabul ettiği şeyi de önlemek istedi. Birçok milletvekili Püritendive bunların içinde Bağımsızlar veya Cemaatçiler hakimdi. Piskoposların elinde daha az güç, Kilise'ye daha fazla katılım ve bireysel inananların vicdanlarına ve İncil'in kendi yorumlarına göre toplanan 'bağımsız' cemaatler için daha fazla özgürlük istediler .

    Milletvekillerinin çoğunluğu için amaç monarşinin kaldırılması değil, daha ziyade kralın şeytani danışmanları olarak kabul edilenlerin kaldırılması ve özellikle finansman ve vergilerin artırılması açısından Parlamento'nun onayı olmadan , yükseltmek için Gemi Parası gibi yetkilerinin bir sınırıydı. savaş gemileri için para. Bu şikayetler ve diğerleri, Parlamento tarafından 1628 tarihli Hak Dilekçesi'nde sunuldu . Öte yandan kral, Parlamento'ya ihtiyaç duymadı ve 1629-1640 yılları arasında Parlamento'yu hiç çağırmadı, bu dönem şimdi 'Kişisel Yönetim' olarak adlandırıldı. , Hak Dilekçesini reddetmesinden sonra başladı.

TÜM MİLLETVEKİLLERİ KRALA KARŞI DEĞİLDİ VE PARLAMENTODAKİ BÖLÜNME CHARLES'I ASKERİ BİR ÇÖZÜM ARAMAYA TEŞVİK ETTİ.

    Olaylar, 1639'da bir İskoç ordusunun kuzey İngiltere'yi işgal etmesiyle, Piskopos Savaşları'nın (1639-40) başlamasıyla kriz noktasına geldi. Bu savaşçılar Covenanters olarak biliniyorlardı çünkü İskoç Presbiteryen Kilisesi'ni ve onun organizasyon başkanı Kirk'ü savunmak için bir antlaşma imzalamışlardı. Charles, 1637'de yeni bir Ortak Dua Kitabı'nı dayatmak da dahil olmak üzere, İskoçya'daki dini uygulamaları değiştirmek için pek sevilmeyen birkaç hamle yapmıştı. Krallığını savunabilecek bir ordu kurmak için Charles, Parlamento'yu geri çağırmak zorunda kaldı. Milletvekilleri bu fırsatı kralın yetkilerini sınırlamak için davalarını iletmek için kullandılar. Ancak Charles, üç hafta sonra (Nisan - Mayıs 1640) Kısa Parlamento olarak bilinen şeyi reddetti. Yine de İskoçlar gitmedi ve kralın hala paraya ihtiyacı vardı. Sonuç olarak, Kasım 1640'ta başka bir Parlamento daha çağrıldı ve bu daha başarılı oldu, o kadar ki Uzun Parlamento olarak tanındı. Sonra ikinci bir kriz geldi: İrlanda'da İngiliz-Protestan yönetimine karşı büyük bir isyan ve bu nedenle kralın yine başka bir ordu için paraya ihtiyacı vardı.

    Milletvekilleri kralın yönetimiyle ilgili şikayetlerini tekrar sunduklarında, bu sefer Büyük İtiraz'daKasım 1641'de Charles onları bir kez daha reddetti. Görünüşe göre kral taviz veremedi ve hala Parlamento'nun en yakın danışmanı Stafford Kontu Thomas Wentworth'u (1593-1641) Mayıs 1641'de yargılayıp idam etmesi konusunda kıvranıyordu. Stafford bir İrlanda ordusu getirmeye hazırlanmakla suçlanmıştı. Krala yardım etmek için İngiltere'ye gitti, ki bunun için fazla kanıt yoktu, ancak bu, egemen ile milletvekillerinin çoğu arasındaki güvensizlik atmosferinin bir belirtisiydi. Kral daha sonra Ocak 1642'de bir grup silahlı adamla Parlamento'nun kutsallığına girdiğinde ve Gösteriden en sorumlu olduğunu düşündüğü beş milletvekilini tutuklamaya çalıştığında, iki taraf arasındaki kalan kırılgan güven bağlarını tamamen parçaladı. Aralarında ateşli bir Puritan olan John Pym (1584-1643) bulunan beş adam Kralın Parlamentodaki en sesli rakibi olan, önceden uyarılmıştı ve tutuklanmak için orada değildiler. Yine de, bu aşamada bile, tüm milletvekilleri krala karşı değildi ve Parlamentodaki hükümet krizine nasıl devam edileceğine dair bölünme, Charles'ı şimdiye kadar sadece kelimelerin çatışması olan şeye askeri bir çözüm aramaya teşvik etti. Her iki taraf da kaynaklarını birleştirmeye başladı.

Savaşlar ve Kuşatmalar

    Ağustos 1642'de Charles, kraliyet ordusunun kurulduğu Nottingham'da kendini kurdu. Kraliyetçiler, Newcastle limanı ve bölgenin değerli kömürü ile İngiltere'nin güneybatısını ve kuzeyini kontrol ettiler. Parlamento Londra, Kraliyet Donanması ve güneydoğu İngiltere'yi kontrol ediyordu. İki taraf 'Şövalyeler' (Kraliyetçiler) ve 'Yuvarlak Kafalılar' (Parlamenterler) olarak tanındı. İkinci isim, saçlarını çok kısa takan bazı Püritenlerden türemiştir, ancak bu yalnızca savaşın ilk dönemleriyle ilgiliydi, gerçekte, her iki taraftaki birçok subay uzun peruklar ve abartılı giysiler giyiyordu.

    İngiliz İç Savaşları, birçoğu küçük ölçekli olmasına rağmen, 600'den fazla muharebe ve kuşatma içeriyordu. İlk büyük çarpışma Ekim 1642'de Warwickshire'daki Edgehill Muharebesi'ndeydi. Topçular, süvariler, mızrakçılar, silahşörler ve ejderhalar 1.500 can alan kanlı bir çarpışmada birleşti. Kralın yeğeni olan Ren Palatine Kontu ve Bavyera Dükü Prens Rupert (1619-1682), kralcı süvarilere amansızca önderlik etti, ancak daha sonra düşmanın yük trenini yağmalamak için zaman ve çaba harcadı. Parlamento yedek kuvvetlerini daha iyi kullandı ve savaş , daha birçok savaş gibi, berabere bitti. Kral daha sonra Londra'ya yürüyebilirdi, ancak Banbury ve Oxford'da tereddüt etti, bu da Parlamento'ya şehri yeniden toplayıp ayağa kaldırması için zaman verdi. Milis gücü, Londra Eğitimli Gruplar. Charles daha sonra Kraliyetçi başkent yapılan Oxford'a çekildi.

    Bunu 1643'ün ilk yarısında on büyük savaş daha izledi ve ardından, Temmuz ayında, Prens Rupert önemli bir liman ve cephanelik olan başarılı Bristol Fırtınası'nda yeniden öne çıktı. Eylül 1643'teki Birinci Newbury Savaşı, savaşın en uzun savaşında her iki tarafta 15.000 erkeğin savaştığını gördü, ancak başka bir beraberlikle sona erdi. Bu arada, Gloucester (Ağustos-Eylül 1643), Hull (Eylül 1643) ve ardından York'ta (Nisan-Temmuz 1644) büyük kuşatmalar oldu.

    Parlamenterler, Aralık 1643'te İskoç Sözleşmeleri ile ittifak imzaladıklarında büyük bir destek aldılar. Bir sonraki önemli çarpışma, 45.000'den fazla adamla savaşın en büyük savaşı olan Temmuz 1644'teki Marston Moor Savaşıydı. Parlamenter güçler için büyük bir zaferle sonuçlandı. Marston Moor, yükselen yeni bir süvari komutanının becerilerine tanık oldu: Oliver Cromwell. Zafer ve York'un hemen ardından düşmesi, Parlamento'ya kuzey İngiltere'nin kontrolünü verdi ve sadece birkaç izole edilmiş, ancak yine de iyi garnizonlu kaleler hala krala sadık kaldı. Charles, İrlanda'daki bazı birlikleri serbest bırakan, ancak çok fazla olmayan, davası için isyanın sona ermesiyle en azından desteklendi.

    Daha sonra Ekim 1644'te İkinci Newbury Savaşı geldi. Üstün bir Roundhead ordusunun zafer kazanması gerektiğinde sonuç kararsızdı. Bu kaçırılan fırsat, sert suçlamalara ve Parlamentonun güçlerini daha profesyonel olarak eğitilmiş ve yönetilen bir ordu halinde yeniden düzenleme kararına yol açtı. Sonuç Yeni Model Ordu oldu. Bu arada, 1645'in başlarında Uxbridge'de iki taraf arasında müzakereler yapıldı, ancak bunlar sonuçsuz kaldı. Parlamentonun uzun talepler listesi olan Uxbridge Önermeleri, şaşırtıcı olmayan bir şekilde kral tarafından reddedildi. Her iki taraf da Newbury'den sonra ordularını yeniden bir araya getirmek için sadece zamana oynuyor olabilir.

CHARLES'IN KİŞİSEL YAZI DOLABININ ELE GEÇİRİLMESİ, HÜKÜMDARIN BARIŞ İÇİN MÜZAKERE ETMEYE HİÇ NİYETİ OLMADIĞINI ORTAYA ÇIKARDI.

    Model Ordu'nun ilk büyük sınavı , Haziran 1645'te Northamptonshire'daki Naseby Savaşı'nda geldi. Sir Thomas Fairfax (1612-1671) tarafından yönetilen ve Cromwell'in bir kez daha süvari taktiklerindeki ustalığını göstermesiyle Yeni Model Ordu ezici bir zafer kazandı. kralın piyadesi. Kral Galler'e ve ardından İngiltere'nin en kuzeyine kaçtı. 1645'teki Bristol Kuşatması'nda kralcılar ana limanlarını kaybettiler. Birkaç savaşla, Mart 1646'da Stow-on-the-Wold Savaşı'nda zaferle sonuçlanan Birinci İngiliz İç Savaşı sona erdi. Bununla birlikte, Charles'ın Naseby'deki kişisel yazı dolabının ele geçirilmesi, hükümdarın barış için müzakere etme niyetinde olmadığını ve hatta davası için savaşmak için İrlanda'dan Katolik askerleri meşgul etmeye çalıştığını ortaya koydu.

İkinci İç Savaş

    Manchester Kontu Edward Montagu'nun sözleri(l. 1602-1671), şimdi her zamankinden daha gerçekçi görünüyordu: "Yüz kez savaşır ve onu doksan dokuz kez yenersek, yine de Kral olacak" (Hunt, 149-150). Charles pes etmeyecekti ve böylece İkinci İç Savaş başladı. 1648 yazında Pembroke Kuşatması, Maidstone Savaşı ve Colchester Kuşatması yaşandı, ancak Ağustos ayına kadar kralın serveti yeni derinliklere düşecekti. Kral İngiltere'nin kuzeyine kaçmıştı, ancak Ocak 1647'de Parlamenterlere teslim edildi. Daha sonra hapsinden kurtuldu ve savaşı oradan yönetmeye devam etmek için Wight Adası'na yerleşti. Covenanters şimdi Püriten Parlamentosu'nu Presbiteryenizm için Charles'tan daha büyük bir tehdit olarak gördüğünden, İskoçlar daha sonra müttefikleri oldular. Aralık 1647'de, kral, İngiltere'de Presbiteryen Kilisesi'ni tanıtmaya söz verdiği Nişan olarak bilinen anlaşmayı imzalamıştı. Kral, İskoçların İngiltere'nin kuzeyini işgal edeceğini ve güneydoğu İngiltere ve Galler'de isyanların çıkacağını umuyordu. Bu savaşa devam etme kararlılığı ona daha fazla taraftar kaybetti. Kral, yenilgiyi kabul etmeyen bir savaş çığırtkanı olarak görülüyordu.

    Planlanan kralcı ayaklanmalar kolayca ezildi veya tamamen önlendi. Ağustos 1648'de Preston Savaşı'nda, Oliver Cromwell liderliğindeki Yeni Model Ordu, İngiliz-İskoç kralcılarına karşı büyük bir zafer kazandı. Preston'dan sonra Cromwell, Berwick ve Carlisle'ı yeniden ele geçirdi ve Pontefract'ı alarak bu kısa ikinci savaşı sona erdirdi. Kral, Wight Adası'ndan Londra'ya getirildi, Ocak 1649'da yargılandı ve ihanetten suçlu bulunarak 30 Ocak'ta idam edildi. Monarşinin kurumları ve Lordlar Kamarası kaldırıldı ve İngiltere bir cumhuriyet oldu. Bu nedenlerle, 1649 olayları genellikle 'İngiliz Devrimi' olarak adlandırılır, ancak bazı tarihçiler orta ve alt hükümet kurumlarının büyük ölçüde aynı kalması nedeniyle aynı fikirde değildir. Önemli olan, yine de, İskoçya'da monarşinin kaldırılmamış olması, merhum Kral Charles'ın en büyük oğlunun İskoçya Kralı II. Charles olduğu yer. İç savaş henüz tam olarak bitmemişti.

Üçüncü İç Savaş

    Üçüncü savaş başladığında, Parlamentonun eli İrlanda'daki Kraliyet yanlısı güçlerin büyük bir isyanıyla uğraşmakla meşguldü. 1649 yazının sonlarında, Cromwell Yeni Model Ordunun 12.000 askerini yönetti ve isyancıları tam bir acımasızlıkla ezdi. İç savaşın bu üçüncü aşamasının bir sonraki ana çatışması, Eylül 1650'deki Dunbar Savaşı idi.

    İrlanda'dan sonra Cromwell, Yeni Model Ordu'yu İskoçya'ya götürmek için geri döndü ve burada sınırın hemen ötesindeki Dunbar onun tedarik üssü oldu. Cromwell birkaç kez Edinburgh'a saldırmaya çalıştı ama başarılı olamadı ve ardından İskoçlar Dunbar'a çekilirken işgalcileri takip etti. Cromwell kolayca tuzağa düşürülebilir ve ordusu felaketle karşı karşıya kalabilirdi, ancak İskoç birliklerinin zayıf konumu, bir kez daha üstün ağır süvarilerini zafer etkisi yaratmak için kullanabileceği anlamına geliyordu. Savaştan sonra yaklaşık 3.000 İskoç öldürüldü ve belki de 6.000 esir alındı. Edinburgh daha sonra 1650 Noel Arifesinde ele geçirildi. Kalan İskoç ordusu 1651 Eylül'ünde Worcester Savaşı'nda yenildi. Böylece İngiliz İç Savaşları sona erdi. Charles II Fransa'ya kaçtı. İngiltere'de, Oliver Cromwell sonunda Lord Protector oldu,

Savaşların Etkisi

    İngiliz İç Savaşlarının etkisi çok büyük ve uzun süreli oldu. İngiltere ve Galler'de yaklaşık her dört erkekten biri savaşa aktif olarak katıldı. Savaşmayanlar yüksek vergilere, topraklarına ve mülklerine el konulmasına, ekinlerinin yok edilmesine, savunma inşa etmek için zorunlu çalışmaya ve askerlerin getirdiği ölümcül hastalıklara katlanmak zorunda kaldılar. Kentsel alanlarda her on kişiden biri evini kaybetti. Çatışma sırasında yaklaşık 100.000 asker ve 100.000 sivil daha öldü. O zamanki nüfusun bir oranı olarak alındığında, bu ölümler Birinci Dünya Savaşı'nda (1914-1918) devam edenlerden daha fazlaydı.

    Charles I'in idamının ve hem monarşinin hem de Lordlar Kamarası'nın kaldırılmasının siyasi sonuçları, son savaştan sadece dokuz yıl sonra meydana gelen Restorasyon göz önüne alındığında kısa ömürlü görünebilir. Ancak, savaşa yol açan siyasi mücadeleler Parlamentonun yetkilerini büyük ölçüde artırdığından, siyasi manzara sonsuza dek değişti ve bunlar daha sonra kaldı. Lord Protector iken Cromwell'in Parlamento Yasaları tersine çevrildi, ancak Kral II. Charles artık kuralı Avam Kamarası ve Lordlar Kamarası ile paylaşılması gereken bir hükümdardı.

    İç Savaşlar aynı zamanda dini bir mücadeleydi. Anglikan Kilisesi, piskoposlar, dini mahkemeler ve Ortak Dua Kitabı'nın süpürülmesiyle yeniden düzenlendi. Basılı edebiyattaki patlama, insanların zihinlerini, onları yönetenlerin hem siyasette hem de dini yaşamda görev ve sorumluluklarının ne olması gerektiğini düşünmeye sevk etti. Çok sayıda dini grup doğdu, bunların bir kısmı kadınlara verildi."Savaş, ülkeyi sınıf tarafından bilgilendirilmeyen vicdanla böldü" (Morrill, 370) olarak eşit katılım hakları. Devlet ve Kilise sansürünün uygulanması imkansız hale geldiğinden, erkekler ve kadınlar tarafından basılan yeni eserlerin sayısı o kadar fazla olduğundan, daha önce hiç olmadığı kadar bir düşünce özgürlüğü atmosferi vardı. Lord Protector, kiliselerde istikrarlı bir şekilde daha radikal Püriten uygulamaları empoze etti, ancak Noel kutlamalarını yasaklamak gibi yanlış politikalar Cromwell'in popülaritesi için hiçbir şey yapmadı. Birçoğu, bu korkunç çatışma üç krallığı parçalamadan önce eski barış ve istikrar günlerine geri dönmeyi umdukları için 1660'ta monarşinin geri dönüşünü görmekten mutluydu.