Gerçekler ve medeniyet arasındaki ilişki 

Kıyamet Maddeyi Yücelten Bir Medeniyettir

    ‘Çöl Aslanı’ (1980) filminin sonlarına doğru, Libya'da İtalyan işgaline karşı ulusal direnişin lideri esir alınan Ömer Muhtar ile en önemli İtalyan generallerinden Rodolfo Graziani arasında aydınlatıcı bir diyalog geçer. Afrika'daki askeri kampanyaları ile ünlüdür.

    General Graziani, Umar Muhtar'a İtalyanların ait oldukları yere geri döndüklerini söyledi. Libya, eski Roma İmparatorluğu'nun bir parçasıydı ve şimdi ortaya çıkan İtalyan İmparatorluğu'nun bir parçası olmalıdır. Faşizm altındaki İtalyan emperyalizmi, en azından kısmen, Roma'nın kayıp ihtişamını geri getirmeyi amaçlıyordu. Proje kapsamında Libya geri alınacaktı.

    Graziani, Umar Muhtar'a Libya'da basılan Julius Caesar zamanından kazılan bir madeni para göstererek iddialarını haklı çıkardı. Şunu vurguladı: “İtalya'nın burada herkes kadar hakkı var. Burada yüzlerce yılımız var. Geri döndük; bu kadar. Bizi kimse inkar edemez” dedi.

    Hiç etkilenmeyen Ömer Muhtar, General'in iddialarına sakince cevap verirken, aynı zamanda hiçbir ulusun başka bir ulusu işgal etmeye hakkı olmadığını yineledi ki bu meselenin özüydü: “Ayrıca Yunan, Türk, Fenike vb. bulacaksınız. Libya'nın her yerinde kumlarımıza gömülü madeni paralar… (Sezar'ın madeni parası) ilginç bir geçmişe sahip, ancak bugün onunla çok fazla satın almaya çalışmayın. Paranız, şanınız gibi kalıcı değildir. Ama ben senin geçmişine saygı duyuyorum ve sen de bizimkine saygı duymalısın. Bizim de bir tarihimiz var, fen bilimleri, matematik, tıp… Sizin karanlık çağlarınızda öğrenmede dünyaya öncülük ettik.”

Ömer Muhtar'ın cevabı aydınlatıcı olduğu kadar şaşırtıcıydı, General'in yüzünde ve ani tepkisinde kendini gösterdi. 

    Ömer Muhtar, İslam'ın vahyedilmiş mesajının perspektifinden gerçek bir medeniyetin ve gerçekten medeni bir ulusun anlamını eve götürmek istedi. Umar Muhtar ve General Graziani'nin görünüşleri, tavırları ve bakış açıları arasındaki zıtlığın bariz olduğunu söylemek yetersiz kalır. Aslında sergilenen, 1928'de Basil Mathews ve 1992'de Samuel Huntington'ın “medeniyetler çatışması” olarak yorumladığı şeydi.

Hakikat ve medeniyet arasındaki ilişki 

    Gerçek bir uygarlık, tekrarlayan iniş çıkışlarına rağmen ölmeyen ve ölemeyecek olandır. Saldırganlık, zulüm, sömürü ve diğer herhangi bir insanlık dışı davranış biçimiyle ilişkili değildir. Arkasında yıkım izleri bırakarak, güç, gözdağı ve tehditlerle de dayatılmamalıdır.

    Üstelik gerçek bir medeniyetin elinde masum kanı olamaz. Sadece üst sınıf bir kulübe ait olmak, dışlayıcı, sömürücü ve ayrımcı olamaz. Aksine, bütünleştirici ve cömert olmaktır. Medeniyet ve insanlar arasındaki ilişki, kopuk, düzensiz ve istemsiz olmak yerine içgüdüsel, organik ve karşılıklı olmalıdır. Onlarınki bir kolaylık evliliği olamaz. 

    Ayrıca gerçek bir medeniyet, evrensel iyiliği vermekten, davet etmekten, teşvik etmekten ve kolaylaştırmaktan asla vazgeçmemektir. O medeniyetin kendi hümanizm ve pozitiflik eğilimleri nedeniyle, başka hiçbir şey değilse de, insanların içsel insanlığını ve temel haklarını korumak adına herkes tarafından arzulanmalı ve aranmalıdır.

    Medeniyet, hakikatle yakından ilgili olmalıdır, ikincisi, birincisinin sebebi ve referans noktasıdır. Gerçeğin uzun ömürlülüğü, bir uygarlığın uzun ömürlü olmasını sağlamaktır ve onun değeri, ikincisinin erdemidir. İkisi, tüm insani inisiyatiflerin ve faaliyetlerin içinde yer alacağı zorlu bir çerçeve oluşturmalıdır. Bir halkın medeniyet girişimlerinin güçlendirilmesi, çerçevenin gücü ile orantılı olacaktır.

    Bu, genellikle medeniyet adına hizmet edilen şeyin barbarlığın, geri kalmışlığın ve vahşetin sofistike biçimlerinden başka bir şey olmadığı anlamına gelir. Örneğin, İtalyanlar Libya'ya en iyi ihtimalle deriye kadar uzanan medeniyet beyanlarıyla geldiler. Görünürdeki uygarlık standartlarının parıltısı hakkında övünmekten asla çekinmeyen İtalyanlar, aslında Libyalıların varoluşsal özünün derinliği ve gelişmişliği ile boy ölçüşemezdi. Dolayısıyla ülkedeki savaş, yerli uygarlık ve kültür ile istilacı bir barbarlık arasındaki açık bir çatışmaydı.

    İnsanların çabalarının ve mücadelelerinin tek odak noktası olan abartılı maddi ilerleme, açgözlülük, bencillik ve zevk arama kusurlarını bilemeyi ve ilerletmeyi amaçlar. Materyalizm sonunda bir tuzağa dönüşür. Bir uygarlığın tutkusu ve güveni için bataklık haline gelir. Tüm otantik uygarlığın yok edicisi olur. 

    O andan itibaren uygarlık bir günah aracına dönüşür. Bu şartlar altında, bir adam başka bir adam için bir kurt olarak kalır ve neyin doğru olduğunu belirleyebilir ve bu tek kriterdir. Bir uygarlığın varlık nedeni , yalnızca “öteki” farklı, savunmasız ve “çekici” olduğu için “öteki”ni fethetmek, hükmetmek ve kontrol etmek için son teknoloji bir mekanizmaya dönüşür. Bir medeniyet daha sonra engelleyici bir güce dönüşür. Tehlikeli hale gelir.

    Bir uygarlık, zayıflatma ve yok etme araçlarını güçlendirerek kendi güçsüzlüğüne ve nihai çöküşüne katkıda bulunur. Kendi ölümünü hızlandırır. Arnold Toynbee, "medeniyetler cinayetle değil intiharla ölür" sonucuna vardığında haklıydı.

    Ömer Muhtar ile General Graziani arasındaki diyaloga dönecek olursak, Roma uygarlığı örnek olsaydı tarihin nekropolüne gömülmezdi. Libya'nın Müslüman halkı ve diğer Müslümanlar için kuma gizlenip unutulmayacaktı. 

    Bu uygarlığın nimetleri hem sınırlı hem de süreksizdi ve genellikle ya zamanın ve tarihin iniş çıkışları ya da diğer uygarlık talipleri tarafından yetersizlikleri ortaya çıkar çıkmaz tarih tiyatrosundan ve uygarlık oluşturma süreçlerinden çıkarıldı. İdeal uygarlık senaryosunu izleme açısından bakıldığında, Roma uygarlığı -tıpkı Mezopotamya, Yunan, Mısır, Pers vb. muadilleri gibi- bu tür uygarlıkların yararlı katkılarını baltalamaya çalışmasa da başarısız bir deneyi temsil ediyordu. en az. 

    Romalılar kendi başarısızlıklarının kurbanı oldular. Kendi medeniyet kaderlerinin kurbanlarıydılar. Medeniyet yaratmak başka bir şey, onu yaşatmak ve ölümsüzleştirmek başka bir şey. Çoğu zaman, birincisi aldatıcı bir başarıdır, ikincisi ise neredeyse dünya dışı zorlukları nedeniyle bir fanteziye dönüştürülür. Efsanevi şeyler açısından konuşulur.

    Sanki Ömer Muhtar, Romalıların nerede olduklarını ve nereye gittiklerini medeniyet miraslarını soruyormuş gibi. Birinin neden onları tarihin sonsuz mezarlıklarının enkazından arayıp bulması gerektiğini merak etti. Eski ve süresi dolmuş medeniyetler, insanın güçlü yanları ve başarılarından ziyade savunmasızlığının ve başarısızlıklarının işaretleriydi. İnsanın ontolojik misyonunu kavramak ve gerçekleştirmek için işlerin gerçekte nasıl yapılmaması gerektiğine dair dersler içeriyorlardı.

    Bir medeniyetin niteliği, “kum”un önemsizliği ile sonlandırılamaz ve gizlenemez. Libya, Romalılardan önce geldi ve hayatta kaldı. Geldiler gittiler ama Libya ve halkı kaldı. Saf güç ve baskı fethedebilir, ancak sahip olamaz. Geçici olarak toprakları ele geçirebilirler ama sonsuza kadar kalpleri fethedemezler. İstilacı İtalyan faşistleri için duvarda yazı vardı.

Kum tepeleri ve "uygarlık tepeleri"

    Ömer Muhtar'ın dünyanın en büyük sıcak çölü olan Sahra'nın kumu ve çölüne yaptığı göndermede bir dereceye kadar sembolizm vardı. Libya Çölü, Sahra'nın kuzeydoğu kesimidir. 

    Çöller, doğa unsurlarının etkisiyle kum taneleri bir yerde uzun süre kalmayan ve sürekli değişen ortamlar oluşturan kum tepelerinin doğal fenomenine ev sahipliği yaptığı için, medeniyetler de aynı şekilde bir ortamdan diğerine geçişi sürdürürler. gelişmesi için koşullar en elverişli olduğunu kanıtlıyor. Medeniyetlerin tek kalıcı özelliği süreksizliğidir. Kum tepelerinde olduğu gibi, “uygarlık kumullarında” da bundan sonra ne olacağı asla söylenemez. Bir uygarlığın bir sonraki gelişimini veya modelini asla tahmin edemez.

    Medeniyetlerin yükselişi ve düşüşüyle ​​ilgili bu özel kanun hakkında Kur'an, eski Mısır medeniyeti bağlamında vurgular: “Kaç tane bahçeler ve çeşmeler bıraktılar, mısır tarlaları ve asil yerler (binalar) ve güzel şeyler ( zenginlik ve rahatlık) orada sevindiler! (Sonları böyle oldu) ve onları başka bir kavme miras olarak verdik (bu şeyleri başka insanlara da mirasçı kıldık). Ne gök, ne yer onların üzerine gözyaşı dökmedi ve onlara (tekrar) mühlet de verilmedi.” (Duhan, 25-29).

    Hz. Hud'un fesat kavmi olan Ad kavminin el-Ahkaf (Kum tepeleri) olarak adlandırılmasının nedeni bu olabilir . Peygamberlerini reddetmişler ve sonuç olarak, "Allah'ın üzerlerine ardı ardına yedi gece sekiz gün empoze ettiği" (el-Hakka, 7) şiddetli ve kısır bir rüzgar içeren şiddetli bir fırtına ile cezalandırıldılar. 

    Ad halkı ve onların görünüşteki uygarlık başarıları yeryüzünden silindi. Bölgelerinin kum tepeleri gibi, onlar da doğal unsurlar tarafından “bozuldu”, “değişti” ve “yer değiştirdi”. Kuran'da Ad'a azap uğradıktan sonra, halkının içi boş hurma dalları gibi yere yığılıp yattıkları anlatılmaktadır. Konfigürasyonun yanı sıra bir koşuldan diğerine değiştirildiler. Bunun üzerine Kuran, “Öyleyse onlardan bir kalıntı görüyor musun?” diye bildiriyor. (el-Hakka, 8).

İslam medeniyeti meselesi 

    Bununla birlikte, İslam medeniyetinin durumu tamamen farklıdır. Muhammed'e (sav) vahyedilen semavi hakikatin tecellisi idi. Tamamen bu gerçeğe hizmet ediyordu. Hak amaç, İslam medeniyeti araçtı. Hak, öz ve hayat gücüydü, İslam medeniyeti taşıyıcı ve mahalliydi.

    Hak ehli, kendilerini hakikat medeniyetinin yetki alanı içinde bulurlar. Kendilerini zahmetsizce birbirleriyle ve birbirleri için tanımlarlar. Libya halkı - ve Müslüman dünyanın geri kalanı - gerçeği gönüllü olarak benimsedi, bunun üzerine İslam medeniyetini kucaklamak kendiliğinden bir eylemdi. Bunu yapmak, gerçekte, bir yan etkiydi.

    Henüz denilebilir ki, İslam'ı ve İslam medeniyetini kabul ettikten ve kabul ettikten sonra, dünyanın her yerindeki Müslümanlar, İslam ve İslam medeniyeti tarafından memnuniyetle karşılandı ve kabul edildi. Böylece sarılırlar, ikincisinin koynunda kendilerini güvende hissederler. İlişki karşılıklıdır.

    Bu nedenle, Müslümanlar diğer medeniyet geleneklerini -bazı gelenekleri daha fazla, bazılarını daha az- küçümsediklerinde, bunu kendi başlarına bu geleneklerden dolayı değil, hakikati örneklemedikleri veya onunla bağdaşmadıkları için yaparlar. Yani Müslümanlar bir medeniyet mirasını reddetmezler, bir batıl tecellisini reddederler. Onlar, noksanlık için onda noksan aramazlar, ancak kendileri ile hak arasında durabilecek zarar verme potansiyeli olan engeller ararlar ve böylece hakka tâbi olmanın ve Hakk'ın Rabbine kulluk etmenin yoluna girerler.

    İslam medeniyeti, kaynağı ezelî, ruhu ezelî olduğu müddetçe, yok olamaz. Maddi icraatları ve tezahürleri bakımından İslam medeniyeti bir ara verebilir. Kuşkusuz, aralar uzun olabilir, ancak tünelin sonunda her zaman bir ışık parıltısı vardır. 

    İslam medeniyeti her an yeniden canlanabilir. Müslümanlar bunu biliyor. Böylece Müslümanlar, İslam medeniyetinin temellerini ve gerçek anlamını reforme etme görevlerine değil, İslam medeniyetinin ortaya çıkan ve ikincil dışavurumcu yönlerine hayat vermenin araç ve stratejilerine takıntılı hale gelirler. 

    İslam medeniyeti için verilen mücadele, onun bekası ile değil, yeniden inşası ile ilgilidir. Ve bunu yapmak için Müslümanların başkalarına veya yabancılara ihtiyacı yoktur. Kendilerine ihtiyaçları var. İstila ve sömürgecilikle mücadele ederken Müslümanlar kendi iç kusurlarıyla savaşırlar. Sömürgeciler sadece Müslümanların sömürgeleştirilmeye hazır oldukları için oradaydılar ve zayıflıkları nedeniyle Müslümanlar sömürgecileri davet etmiş ve onların kutsal olmayan planlarını gerçekleştirmelerine izin vermişlerdi. 

    Başka bir deyişle, potansiyel İslam medeniyeti uyanışları kökleri ve gövdeyi değil, dalları ve yaprakları etkiler. İslam medeniyetini canlandırmak, ne İslam'ı ne de medeniyeti değil, Müslümanları ve onların genel davranış ve düşünce modellerini ilgilendirmektedir. İslam medeniyetini diğer medeniyet yörüngelerinden ayıran da budur. 

    Sorun dışarıda değil içeride. Ayrıca sorun karanlıkla ilgili değil, ışığın olmamasıyla ilgili. Işık her zaman karanlığı, batılın hakikatini ve barbarlığın medeniyetini bertaraf etmeye mahkûmdur. Kuran'da şöyle buyrulmaktadır: "Şüphesiz Allah, bir kavim kendi içlerinde olanı değiştirmedikçe onların durumunu değiştirmez. Ve Allah, bir kavme bir kötülük dilerse, onu geri çevirecek yoktur. Onlar için O'ndan başka veli yoktur." (Ra'd, 11)

    İslam medeniyeti ölü madde değil, insanlarla ilgilidir; fanteziler hakkında değil, gerçek günlük endişeler hakkında. İslam medeniyeti bu dünyada ve ahirette başarı ile ilgilidir ve beden ve ruhun menfaatlerinin ayrı bir karışımı ile ilgilidir. Madde, ruha ikinci keman çalar.

    Cenab-ı Hakk, (Kur'ân-ı Kerîm'de yer alan) İslâmî hakikatini koruyacağını taahhüt etmişse, bu, dolaylı olarak İslâm medeniyeti kavram ve olgusunu da yok olma tehlikesine karşı muhafaza edeceği anlamına gelir. İslam'ın nurunun düşmanlarının bitmek bilmeyen çabalarına ve birçok Müslümanın zaman zaman acizliklerine rağmen Allah, "kafirler istemese de" nurunu her şeye rağmen tamamlayacağını vaat etmektedir (Saff, 8). ).   

    Doomed, maddeyi yücelten - ikonik anıtlar, boş simge yapılar ve türbeler inşa etmek, kaba güç sergilemek, her ne pahasına olursa olsun maddi zenginlik biriktirmek - örneğin insanları geliştirmeye, karakterlerini iyileştirmeye ve manevi ve ahlaki bireyi biriktirmeye odaklanmak yerine yücelten bir medeniyet hikayesidir. , birlikte kolektif, zenginlik. 

    İslam medeniyeti, ne zaman emredilen doğru yolda kalsa gelişti ve tarihin -Libya'nın çöl kumu gibi- dolup taştığı başarısız medeniyet deneylerinin bir modeline doğru meyletmeye başladığı her seferinde geriledi. 

    Tarih, bugünü teşhis etmek ve gerçekten başarılı bir geleceği planlamak için okunması, anlaşılması ve uygun şekilde ele alınması gereken açık bir kitaptır. Akıllı adamlar başkalarının hatalarından ve başarısızlıklarından öğrenir, oysa aptallar kendi başlarına yapar.