Feminizm nedir? Feminizmin tarihi

    Feminizm , bir dizi sosyal, kültürel ve politik hareketi, teoriyi ve ahlaki felsefeyi içerir. Cinsiyet eşitsizlikleri ve kadınlar için eşit haklar ile ilgilidir. ‘Feminizm’ terimi, ütopik sosyalist Charles Fourier tarafından türetilen Fransızca ‘feminizm’ kelimesinden türemiştir ve ilk olarak 1890'larda kadınlar için eşit siyasi ve yasal haklar hareketiyle birlikte İngilizce olarak kullanılmıştır.

    Feminizm, feminist coğrafya, feminist tarih ve feminist edebiyat eleştirisi gibi çeşitli disiplinlerde çeşitli biçimler alır. Feminizm Batı toplumunun yönlerini değiştirdi. Feminist siyasi aktivistler, bireysel özerklik, siyasi haklar, sosyal özgürlük, ekonomik bağımsızlık, kürtaj ve üreme hakları, boşanma, işyeri hakları (doğum izni ve eşit ücret dahil) ve eğitim gibi konularla ilgilendiler; ve aile içi şiddete, toplumsal cinsiyet kalıp yargılarına, ayrımcılığa, cinsiyetçiliğe, nesnelleştirmeye son vermek.

    Feminizm tarihçileri, feminist düşünce ve faaliyetin üç “dalgasını” tanımladılar. İlk dalga, on dokuzuncu yüzyılda ve yirminci yüzyılın başlarında, öncelikle yasal haklar, siyasi güç ve kadınlar için oy hakkı kazanmaya odaklandı. İkincisi, 1960'larda ve 1970'lerde, kadınları kendi kişisel yaşamlarının derinlemesine politize edilmiş yönlerini anlamaya teşvik etti ve büyük ölçüde toplumda, eğitimde ve işyerinde ayrımcılığın sona ermesi gibi diğer eşitlik meseleleriyle ilgiliydi. Üçüncüsü, 1990'ların başında, ikinci dalganın algılanan başarısızlıklarına ve ikinci dalganın yarattığı inisiyatiflere ve hareketlere karşı tepkiye bir yanıt olarak ortaya çıktı. 

     Tarihinin çoğu boyunca, feminist sosyal ve politik hareketlerin çoğu lideri ve feminist teorisyenler, ağırlıklı olarak İngiltere, Fransa ve ABD'de orta sınıf beyaz kadınlardı. En azından Sojourner Truth'dan beriAncak 1851'de ABD feministlerine hitaben yaptığı konuşmada, diğer ırklardan kadınlar alternatif feminizmler önerdiler ve eski Avrupa kolonilerindeki ve Üçüncü Dünya'daki kadınlar alternatif "sömürge sonrası" ve "Üçüncü Dünya" feminizmleri önerdiler.

Feminizmin Tarihi

    Feminizm , cinsiyet eşitsizlikleri ve kadınlar için eşit haklar ile ilgili bir dizi sosyal, kültürel ve politik hareket, teori ve ahlaki felsefeyi içerir. En dar yorumuyla, kadınların hukuki ve siyasi eşitliğini sağlama çabasına atıfta bulunur; en geniş anlamıyla, kadınların erkeklere kıyasla ezildiği veya dezavantajlı olduğu ve ezilmelerinin bir şekilde gayri meşru veya haksız olduğu inancına dayanan herhangi bir teoriyi içerir.

    "Feminizm" terimi, ütopik sosyalist Charles Fourier tarafından türetilen Fransızca "feminizm" kelimesinden türemiştir ve ilk olarak 1890'larda kadınlar için eşit siyasi ve yasal haklar hareketiyle birlikte İngilizce olarak kullanılmıştır. “Feminizm” teriminin, kadınların toplumdaki geleneksel rollerini araştıran ve onlara meydan okuyan daha önceki kadınların (ve erkeklerin) düşünce ve faaliyetlerine uygun bir şekilde uygulanıp uygulanamayacağı konusunda bazı tartışmalar var.

    Çağdaş feminist tarihçiler, feminizm tarihinde üç “dalga” ayırt eder. Birinci dalga, on dokuzuncu yüzyıldan yirminci yüzyılın başlarına kadar olan ve esas olarak Suffrage hareketiyle ilgilenen feminizm hareketini ifade eder. İkinci dalga (1960'lar-1980'ler), kültürel eşitsizlikler kadar yasaların eşitsizliğiyle de ilgilendi. Feminizmin üçüncü dalgası (1990'lardan günümüze), ikinci dalganın algılanan başarısızlıklarının hem devamı hem de tepkisi olarak görülüyor. 

Birinci dalga feminizm

    Birinci dalga feminizm, Birleşik Krallık ve Amerika Birleşik Devletleri'nde on dokuzuncu yüzyıl ve yirminci yüzyılın başlarındaki bir feminist faaliyet dönemini ifade eder . Başlangıçta, eşit yasal sözleşme ve mülkiyet haklarına ve evli kadınların (ve çocuklarının) kocalar tarafından mülk evliliğine ve mülkiyetine muhalefete odaklandı. Mary Wollstonecraft tarafından 1742'de yazılan A Vindication of the Rights of Women (Kadın Haklarının Savunusu ) feminizmin tohum niteliğinde bir denemesi olarak kabul edilir. Wollstonecraft, kadınların ev içi rollerde klişeleştirilmesini, kadınları kendi başlarına birer birey olarak görmemelerini ve kızları ve kadınları akıllarını kullanmaları için eğitmemeyi protesto etti.

    Voltairine de Cleyre (1866 – 1912) ve Margaret Sanger (1879 – 1966) gibi feministler kadınların cinsel, üreme ve ekonomik hakları için kampanyalarda aktif olsalar da, on dokuzuncu yüzyılın sonunda, aktivizm öncelikle siyasi güç ve kadınların oy hakkı elde etmeye odaklandı. . Britanya'da Suffragettes , kadınların oy kullanması için kampanya yürüttü. 1918'de, 1918 tarihli Halkın Temsili Yasası kabul edildi ve 30 yaş üstü ev sahibi kadınlara oy hakkı verildi. 1928'de bu, on sekiz yaşın üzerindeki tüm kadınları kapsayacak şekilde genişletildi. 

    Amerika Birleşik Devletleri'nde bu hareketin liderleri arasında kadınların oy hakkını savunmadan önce köleliğin kaldırılması için kampanya yürüten Elizabeth Cady Stanton ve Susan B. Anthony bulunmaktadır. Diğer önemli liderler arasında Lucy Stone , Olympia Brown ve Helen Pitts vardı . Amerikan birinci dalga feminizmi, bazıları muhafazakar Hıristiyan gruplara ( Frances Willard ve The Woman's Christian Temperance Union gibi), diğerleri ise ikinci dalga feminizminin çeşitliliğini ve radikalizmini temsil eden (Stanton gibi) geniş bir geçmişe sahip kadınları içeriyordu. , Anthony, Matilda Joslyn Gage ve Stanton'ın başkanı olduğu Ulusal Kadına Oy Hakkı Derneği).

    Amerika Birleşik Devletleri'nde birinci dalga feminizmin, Amerika Birleşik Devletleri Anayasası'ndaki Ondokuzuncu Değişikliğin (1919) kadınlara oy kullanma hakkı vermesiyle sona erdiği düşünülmektedir.

İkinci dalga feminizm

    “İkinci dalga feminizm”, 1960'ların başında başlayan ve 1980'lerin sonlarına kadar süren bir feminist faaliyet dönemini ifade eder. Birleşik Krallık ve Amerika Birleşik Devletleri'nde yasal ve siyasi haklar arayan feminizmin önceki aşamasının bir devamıydı. İkinci dalga feminizm o zamandan beri sürekli olarak var olmuştur ve “üçüncü dalga feminizmi” olarak adlandırılan şeyle bir arada bulunmaktadır. İkinci dalga feminizm, kültürel ve politik eşitsizliklerin ayrılmaz bir şekilde bağlantılı olduğunu gördü. Hareket, kadınları kendi kişisel yaşamlarının son derece politize ve cinsiyete dayalı bir iktidar yapısının yansıması olarak anlamalarını teşvik etti. Birinci dalga feminizm oy hakkı gibi mutlak haklara odaklanırken, ikinci dalga feminizm büyük ölçüde toplumda, eğitimde ve işyerinde cinsiyet ayrımcılığına son verilmesi gibi diğer eşitlik konularıyla ilgiliydi . Carol Hanisch'in bir makalesinin başlığı olan "Kişiseldir Politiktir", ikinci dalga feminizm ve kadın kurtuluş hareketi ile eşanlamlı bir slogan haline geldi.

ABD'de kadınların kurtuluşu

    “Kadınların Kurtuluşu” terimi ilk kez 1964'te kullanıldı ve ilk kez 1966'da basıldı. 1968'de, “Kadın Kurtuluş Cephesi” terimi “Surlar”da yer almasına rağmen, “kadınların kurtuluşu” terimi, tüm kadın hareketini ifade etmek için kullanılıyor. Hiçbir yanma olmamasına rağmen, sutyenler de dahil olmak üzere bir dizi kadınsı ürün bir "Özgürlük Çöp Kutusu"na atıldı, "sütyen yakma" terimi hareketle ilişkilendirildi. 

Kadınsı Gizem

    Betty Friedan tarafından 1963'te yayınlanan Feminine Mystique, kadınların ancak çocuk doğurma ve ev işleri yoluyla tatmin bulabilecekleri fikrini eleştirdi. Friedan'ın The New York Times'daki ölüm ilanına göre, The Feminine Mystique “1963'te çağdaş kadın hareketini ateşledi ve sonuç olarak Amerika Birleşik Devletleri'nin ve dünyanın dört bir yanındaki ülkelerin sosyal dokusunu kalıcı olarak dönüştürdü” ve “genel olarak en çok bilinenlerden biri olarak kabul ediliyor. 20. yüzyılın etkili kurgusal olmayan kitapları.” Friedan, kadınların kocaları ve çocukları aracılığıyla hayatlarında kimlik ve anlam bulmalarını gerektiren yanlış bir inanç sisteminin kurbanları olduklarını öne sürdü. Böyle bir sistem, kadınların aile kimliklerini tamamen kaybetmelerine neden olmaktadır. Friedan bu sistemi özellikle İkinci Dünya Savaşı sonrası orta sınıf banliyö toplulukları arasında konumlandırdı. Amerika'nın savaş sonrası ekonomik patlamasının, ev işlerini daha az zorlaştırması beklenen yeni teknolojilerin geliştirilmesine yol açmış olmasına rağmen, genellikle kadınların çalışmasını daha az anlamlı ve değerli hale getirme sonucunun olduğuna dikkat çekti. Ayrıca Freud'un kadınların erkekleri kıskandığı teorisini de eleştirdi. Friedan'ın kitabı, kadınları geleneksel kadın rollerini sorgulamaya ve kendini gerçekleştirme arayışına teşvik etmede önemli bir rol oynadı.

Üçüncü dalga feminizm

   Üçüncü dalga feminizmin kökenleri, Gloria Anzaldua, çan kancaları, Chela Sandoval, Cherrie Moraga, Audre Lorde, Maxine Hong Kingston ve müzakere etmeye çalışan diğer siyah feministler gibi ikinci dalgaya dayanan feminist liderlerle 1980'lerin ortalarındadır. Irkla ilgili öznelliklerin değerlendirilmesi için feminist düşüncede öne çıkan bir alan.  Üçüncü dalga feminizm 1990'ların başında ikinci dalganın algılanan başarısızlıklarına ve ikinci dalganın yarattığı inisiyatiflere ve hareketlere karşı tepkiye bir yanıt olarak ortaya çıktı. Üçüncü dalga feminizmi, ikinci dalganın “ özcü ” dediği şeye meydan okumaya veya bunlardan kaçınmaya çalışır.Bu tanımların üst orta sınıf beyaz kadınların deneyimlerini aşırı vurguladığını ve alt sınıf kadınların, azınlıkların ve diğer kültürlerde yaşayan kadınların koşullarını büyük ölçüde göz ardı ettiğini iddia eden kadınlık tanımları. Toplumsal cinsiyet ve cinselliğin post-yapısalcı bir yorumu merkezidir. Üçüncü dalga feministleri genellikle "mikropolitika" üzerine odaklanır ve ikinci dalganın kadınlar için neyin iyi olup olmadığına dair paradigmasına meydan okur. 

   1991'de Anita Hill, Amerika Birleşik Devletleri Yüksek Mahkemesi'ne aday gösterilen Clarence Thomas'ı cinsel tacizle suçladı . Thomas suçlamaları reddetti ve kapsamlı tartışmaların ardından ABD Senatosu Thomas'ın lehine 52'ye 48 oy verdi. Bu davaya yanıt olarak Rebecca Walker, "Üçüncü Dalga Olmak" başlıklı bir makale yayınladı ve "Ben feminizm sonrası feminist değilim. Üçüncü dalgayım" dedi.

Çağdaş feminizm

    Çağdaş feminizm, bir dizi farklı felsefi çizgiyi içerir. Bu hareketler bazen güncel sorunlar ve bunlarla nasıl yüzleşecekleri konusunda anlaşamazlar. Yelpazenin bir tarafında, Mary Daly gibi, dramatik olarak daha az erkek olsaydı toplumun bundan fayda sağlayacağını savunan bir dizi radikal feminist var.  Christina Hoff Sommers ve Camille Paglia gibi diğer isimler kendilerini feminist olarak tanımlıyorlar, ancak hareketi erkek karşıtı önyargıyla suçluyorlar.

    Reasonable Creatures'ın yazarı Katha Pollitt veya Nadine Strossen gibi bazı feministler, feminizmi basitçe "kadınlar insandır" diye düşünürler. Cinsiyetleri birleştirmek yerine ayıran görüşler, bu yazarlar tarafından feminist olmaktan çok cinsiyetçi olarak kabul edilir. Cinsiyetler arasında, doğuştan gelen ya da olmayan, ancak göz ardı edilemeyecek önemli farklılıklar olduğuna inanan Carol Gilligan gibi farklılık feministleri arasında da tartışmalar vardır; ve cinsiyetler arasında esaslı farklılıklar olmadığına ve toplumsal rollerinin şartlanmadan kaynaklandığına inananlar. Wendy McElroy gibi bireyci feministler hakların eşitliği ile ilgilenirler ve cinsiyetçi/sınıfçı feminizm biçimlerini "toplumsal cinsiyet feminizmi" olarak eleştirirler.

Fransız feminizmi

    Fransa'da feminizm , Fransız Devrimi sırasında , Société fraternelle de l'un et l'autre sexe (Bir ve diğer Cinsiyetin Kardeş Topluluğu), Société des républicaines révolutionnaires (Devrimci Cumhuriyetçiler Derneği ) gibi çeşitli derneklerin örgütlenmesiyle ortaya çıktı. -son "e", zımnen Cumhuriyetçi Kadınlara atıfta bulunuyor) ve 200 kadın üyeyle övünüyordu. Feminist hareket, Romantik kuşağın sosyalist hareketlerinde, özellikle Parisli Saint-Simoncular arasında kendini yeniden geliştirdi.. Kadınlar özgürce yeni yaşam tarzlarını benimsediler ve çoğu zaman kamuoyunda infial uyandırdılar. Hakların eşitliğini talep ettiler ve kadınların özgürlüğünü araştıran zengin bir literatürün üretilmesine katıldılar. Charles Fourier'in Ütopyacı Sosyalist tutkular teorisi "özgür aşkı" savundu ve onun phalanstère topluluğuyla ilgili mimari modeli açıkça kadınların özgürleşmesini hesaba kattı. 1871 Paris Komünü sırasında Louise Michel, Rusya doğumlu Elisabeth Dmitrieff, Nathalie Lemel ve Renée Vivien dahil olmak üzere birkaç ünlü figür ortaya çıktı .

Simone de Beauvoir

    Felsefe , siyaset ve sosyal meseleler üzerine yazmış bir Fransız yazar ve filozof olan Simone de Beauvoir , 1949'da, kadınların ezilmesinin ayrıntılı bir analizi ve çağdaş feminizmin temel bir yolu olan İkinci Cins adlı bir inceleme yayınladı . Ahlaki bir devrimi öngören feminist bir varoluşçuluğu ortaya koydu. Bir varoluşçu olarak de Beauvoir, "varoluş özden önce gelir" ilkesini kabul etti; dolayısıyla "kişi kadın doğmaz, kadın olur." Analizi, kadınların ezilmesinin temeli olarak, özünde “Öteki” olarak Kadının toplumsal inşasına odaklandı. Kadınların tarihsel olarak sapkın ve anormal olarak kabul edildiğini ve Mary Wollstonecraft'ın bile erkeklerin, kadınların arzu etmesi gereken ideal olduğunu düşündüğünü savundu. Beauvoir'a göre bu tutum, kadınların normalden sapma ve "normalliği" taklit etmeye çalışan yabancılar olduğu algısını sürdürerek başarısını sınırladı. 

1970'lerden günümüze

    Fransız feministler, kendilerine erkek odaklı olarak entelektüel özgürlük tanıyan akılcı Aydınlanma düşüncesine saldırma ve feminizme écriture féminine (dişi veya feminen, yazı) kavramıyla yaklaşma eğilimindedir.  Helene Cixous, geleneksel yazı ve felsefenin 'fallosantrik' olduğunu savunuyor ve Luce Irigaray gibi diğer Fransız feministlerle birlikte, yıkıcı bir egzersiz olarak "bedenden yazmayı" vurguluyor. Fransa'da (ancak aslen Bulgaristan'dan ) çalışan başka bir teorisyen), semiyotik ve iğrenme üzerine çalışmaları feminist eleştiriyi etkileyen Julia Kristeva'dır. Bununla birlikte, Elizabeth Wright'a göre, "bu Fransız feministlerin hiçbiri, Anglofon dünyasında göründüğü şekliyle feminist hareketle aynı hizada değil."

Hint feminizmi

    Dünya çapında yeni bir feminizm dalgasının yükselişiyle birlikte, yeni nesil Hintli feministler ortaya çıktı. Artan sayıda yüksek eğitimli ve profesyonel Hintli kadın, siyaset, işletme ve bilimsel araştırma gibi alanlarda kamusal alana girdi. Çağdaş Hintli feministler bireysel özerklik, siyasi haklar, sosyal özgürlük, ekonomik bağımsızlık, hoşgörü, işbirliği, şiddetsizlik ve çeşitlilik, kürtaj ve üreme hakları, boşanma, eşit ücret, eğitim, doğum izni, emzirme için savaşıyorlar; ve aile içi şiddete, toplumsal cinsiyet klişelerine, ayrımcılığa, cinsiyetçiliğe, nesnelleştirmeye ve fahişeliğe son verilmesi. Medha Patkar, Madhu Kishwar ve Brinda Karat, bağımsızlık sonrası Hindistan'da kadın haklarını savunan feminist sosyal hizmet uzmanları ve politikacılardan bazıları. Edebiyatta, Amrita Pritam, Sarojini Sahoo ve Kusum Ansal, cinselliği feminizmle ilişkilendiren ve kadın haklarını savunan seçkin Hintli yazarlardır (Hint dillerinde). Rajeshwari Sunder Rajan, Leela Kasturi, Sharmila Rege, Vidyut Bhagat, feminizm lehine İngilizce yazan denemecilerden ve sosyal eleştirmenlerden bazılarıdır .

Feminist teori

   Feminist teori, feminizmin teorik veya felsefi alanlara genişletilmesidir. Kadınların rollerine ve yaşam deneyimlerine yaklaşımlar dahil olmak üzere çeşitli disiplinlerdeki çalışmaları kapsar; antropoloji ve sosyolojide feminist politika , ekonomi, kadın çalışmaları; cinsiyet Çalışmaları; feminist edebiyat eleştirisi; ve felsefe. Feminist teori, toplumsal cinsiyet eşitsizliğini anlamayı amaçlar ve toplumsal cinsiyet politikalarına, güç ilişkilerine ve cinselliğe odaklanır. Feminist teorinin çoğu, toplumsal ilişkilerin bir eleştirisini sunarken, toplumsal cinsiyet eşitsizliklerini analiz etmeye ve kadın haklarının, çıkarlarının ve sorunlarının desteklenmesine de odaklanır. Feminizmde keşfedilen temalar arasında ayrımcılık, klişeleştirme, nesneleştirme (özellikle cinsel nesneleştirme), baskı veataerkillik . 

    Elaine Showalter, feminist teorinin gelişimini birkaç aşamadan oluşan bir süreç olarak tanımlar. İlkini "feminist eleştiri" olarak adlandırıyor - burada feminist okuyucu edebi fenomenlerin arkasındaki ideolojileri inceliyor. İkinci Showalter "Jinocritics" olarak adlandırıyor - burada "kadın yaratıcılığının psikodinamiği; dilbilim ve bir kadın dili sorunu; bireysel veya kolektif kadın edebi kariyerinin [ve] edebiyat tarihinin yörüngesi dahil olmak üzere" kadın metinsel anlamın üreticisidir. " "Cinsiyet/toplumsal cinsiyet sisteminin ideolojik kaydı ve edebi etkilerinin" araştırıldığı "toplumsal cinsiyet teorisi " olarak adlandırdığı son aşamadır .kadın öznelliği için model. Ayrıca, batı dışındaki kadınların durumunu dikkate almadığı için de eleştirdi. 

Feminizmin Birçok Biçimi

Feminist ideolojinin birkaç alt türü yıllar içinde gelişmiştir; belli başlı alt türlerden bazıları şu şekilde sıralanmıştır:

Liberal feminizm

    Liberal feminizm, siyasi ve yasal reform yoluyla kadın ve erkek eşitliğini ileri sürer. Kadınların kendi eylemleri ve seçimleri yoluyla eşitliklerini gösterme ve sürdürme yeteneklerine odaklanan, feminizmin ve feminist kuramın bireyci bir biçimidir. Liberal feminizm, toplumsal cinsiyet eşitliğini topluma tanıtmanın başlangıç ​​zemini olarak kadın ve erkek arasındaki kişisel etkileşimlere bakar. Liberal feministlere göre, tüm kadınlar eşitliği sağlama yeteneklerini ortaya koyma yeteneğine sahiptir; dolayısıyla toplumun yapısını değiştirmeden değişimin gerçekleşmesi mümkündür. Liberal feministler için önemli olan konular arasında üreme ve kürtaj hakları, cinsel taciz, oy verme, eğitim, "eşit işe eşit ücret", uygun fiyatlı çocuk bakımı, uygun fiyatlı sağlık hizmeti,

Radikal feminizm

    Radikal feminizm, kapitalist cinsiyetçi hiyerarşiyi kadınların ezilmesinin tanımlayıcı özelliği olarak tanımlar. Radikal feministler, kadınların ancak doğası gereği baskıcı ve egemen olduğunu düşündükleri sistemi ortadan kaldırdıklarında kendilerini özgürleştirebileceklerine inanırlar. Radikal feministler, erkek temelli otorite ve güç yapılarının baskı ve eşitsizlikten sorumlu olduğunu ve sistem ve değerleri olduğu sürece toplumun önemli bir şekilde reform yapamayacağını düşünüyorlar. Radikal feminizm, kapitalizmi baskıyı sona erdirmenin önünde bir engel olarak görür. Çoğu radikal feminist, amaçlarına ulaşmak için toplumu kökten söküp yeniden inşa etmekten başka bir alternatif görmez. 

    Ayrılıkçı feminizm, kadın ve erkek arasındaki cinsel farklılıkların çözülemez olduğuna inanarak heteroseksüel ilişkileri reddeden bir radikal feminizm biçimidir. Ayrılıkçı feministler genellikle erkeklerin feminist harekete olumlu katkılarda bulunabileceğini ve iyi niyetli erkeklerin bile ataerkilliğin dinamiklerini taklit ettiğini düşünmezler . Yazar Marilyn Frye, ayrılıkçı feminizmi "erkeklerden ve erkek tarafından tanımlanan, erkek egemen olan ve erkeklerin yararına ve erkeğin bakımı için çalışan kurumlardan, ilişkilerden, rollerden ve faaliyetlerden çeşitli tür veya tarzların ayrılması" olarak tanımlar. ayrıcalık—bu ayrım, istendiğinde, kadınlar tarafından başlatılır veya sürdürülür. " 

    Günümüz feminizminin hem kendi kendini cinsiyet-pozitif ilan eden hem de sözde cinsiyet-olumsuz biçimleri, köklerini erken radikal feminizme kadar takip edebilir. Ellen Willis'in 1981 tarihli makalesi, "Lust Horizons: Kadın Hareketi Seks yanlısı mı?" "cinsiyet yanlısı feminizm" teriminin kökenidir. İçinde , örneğin Amerika Birleşik Devletleri'ndeki Meese Komisyonu duruşmaları sırasında meydana geldiği gibi, pornografi ve fahişeliğe karşı feminizmin siyasi sağla ittifak kurmasına karşı çıkıyor.

    Radikal feminizmin bir başka kolu da "Anarka-feminizm"dir (anarşist feminizm veya anarko-feminizm olarak da adlandırılır). Feminist fikirleri ve anarşist inançları birleştirir. Anarka-feministler ataerkilliği hiyerarşinin bir tezahürü olarak görürler ve ataerkilliğe karşı mücadelenin sınıf mücadelesinin ve devlete karşı anarşist mücadelenin önemli bir parçası olduğuna inanırlar .  Susan Brown gibi anarko-feministler, anarşist mücadeleyi, Brown'ın sözleriyle, "anarşizm, tüm iktidar ilişkilerine karşı çıkan bir siyaset felsefesidir, doğası gereği feministtir", feminist mücadelenin gerekli bir bileşeni olarak görürler.Wendy McElroy, feminizmi anarko-kapitalizm veya liberteryenizm ile birleştiren bir pozisyon tanımladı (bunu “feminizm” veya “bireyci feminizm” olarak tanımlıyor), kapitalizm yanlısı, devlet karşıtı bir pozisyonun eşit haklara ve kadınlar için güçlendirme. 

Bireyci feminizm

    Bireyci feministler, "bireyci feminizmi" siyasi veya toplumsal cinsiyet feminizmine karşı tanımlarlar.  Bazı bireyci feministler, hareketin köklerini klasik liberal geleneğe kadar takip eder.  Özgürlükçü bireysellik ve hem kadınların hem de erkeklerin kişisel sorumluluğu fikirleriyle yakından bağlantılıdır. Eleştirmenler, bireysel feminizmin ataerkil sistemleri güçlendirdiğine inanıyor, çünkü kadın ve erkeklerin haklarını veya siyasi çıkarlarını çatışan olarak görmüyor ve sınıf/toplumsal cinsiyet analizine dayanmıyor. Bireyci feministler, cinsiyet ayrıcalıkları da dahil olmak üzere sınıf ayrıcalıklarını ortadan kaldırmak ve bireylerin eşit haklara, yasalar önünde kendi kişi ve mülkleri üzerinde eşit bir talepte bulunmalarını sağlamak için hukuk sistemlerini değiştirmeye çalışırlar. Bireyci feminizm, kadınları kendi yaşamları üzerinde tam sorumluluk almaya teşvik eder. Ayrıca, yetişkinlerin kendi bedenleriyle yaptıkları seçimlere herhangi bir hükümet müdahalesine karşı çıkar ve bu tür bir müdahalenin zorlayıcı bir hiyerarşi yarattığını iddia eder.

Siyah feminizm

    Siyah feminizm, cinsiyetçilik ve ırkçılığın birbirinden ayrılamaz olduğunu öne sürer  . Cinsiyetçilik ve sınıf baskısının üstesinden gelmeye çalışan ancak ırkı görmezden gelen feminizm biçimleri, kadınlar da dahil olmak üzere birçok insana karşı ırksal önyargı yoluyla ayrımcılık yapabilir. Siyah feministler, siyah kadınların kurtuluşunun, ırkçılığın, cinsiyetçiliğin ve sınıf baskısının sona ermesini gerektireceğinden, tüm insanlar için özgürlük gerektirdiğini savunuyorlar. Bu hareketten çıkan teorilerden biri Alice Walker'ın kadınlık. Özellikle kadınların oy hakkı gibi sosyal değişiklikleri savunan beyaz kadınlar tarafından yönetilen erken feminist hareketlerden sonra ortaya çıktı. Bu hareketler büyük ölçüde beyaz bir orta sınıf hareketiydi ve ırkçılık ve sınıfçılığa dayalı baskıyı görmezden geldi. Alice Walker ve diğer Kadıncılar, siyah kadınların beyaz kadınlardan farklı ve daha yoğun bir baskı türü yaşadıklarına dikkat çekti.

    Angela Davis, Kadınlar, Irk ve Sınıf adlı kitabında ırk, cinsiyet ve sınıfın kesişimine odaklanan bir argüman oluşturan ilk kişilerden biriydi . Önde gelen feminist hukuk teorisyeni Kimberle Crenshaw, "Mapping the Margins: Intersectionality, Identity Politics and Violence Against Women of Color" adlı makalesinde Kimlik Politikasını tartışırken bu fikre bir isim verdi.

Sosyalist ve Marksist feminizmler

    Sosyalist feminizm, kadınların ezilmesini sömürü, baskı ve emek hakkındaki Marksist fikirlere bağlar. Sosyalist feministler, kadınları hem işyerinde hem de ev içi alanda eşit olmayan konumlarının bir sonucu olarak görüyorlar. Fuhuş , ev işleri, çocuk bakımı ve evlilikhepsi, kadınları ve yaptıkları önemli işleri değersizleştiren ataerkil bir sistem tarafından kadınların sömürüldüğü yollar olarak görülüyor. Sosyalist feministler enerjilerini sadece bireysel bazda değil, bir bütün olarak toplumu etkileyen geniş değişime odaklarlar. Kadınların ezilmesini, kapitalist sisteme dahil olan herkesi etkileyen daha büyük bir kalıbın parçası olarak gördükleri için, sadece erkeklerle değil, diğer tüm gruplarla birlikte çalışma gereğini görüyorlar. 

    Karl Marx , sınıf baskısı aşıldığında cinsiyet baskısının da ortadan kalkacağını öğretti. Sosyalist feministlere göre , toplumsal cinsiyet baskısını sınıf baskısının bir alt sınıfı olarak gören bu görüş naiftir ve sosyalist feministlerin çalışmalarının çoğu toplumsal cinsiyet fenomenlerini sınıf fenomenlerinden ayırmaya yöneliktir. Sosyalist feminizme katkıda bulunan bazı kişiler, geleneksel Marksist fikirleri, toplumsal cinsiyet baskısına karşı, onu daha geniş sınıf baskısı altına sokmak dışında, büyük ölçüde sessiz kaldıkları için eleştirdiler.  Diğer sosyalist feministler, özellikle iki uzun ömürlü Amerikan örgütü Radikal Kadınlar ve Özgürlük Sosyalist Partisi, Frederick Engels'in klasik Marksist yazılarına işaret ediyor ve August Bebel toplumsal cinsiyet baskısı ve sınıf sömürüsü arasındaki bağlantının güçlü bir açıklaması olarak.

    On dokuzuncu yüzyılın sonlarında ve yirminci yüzyılın başlarında hem Clara Zetkin hem de Eleanor Marx erkeklerin şeytanlaştırılmasına karşıydılar ve mümkün olduğunca çok sayıda erkek-kadın eşitsizliğinin üstesinden gelecek bir proleter devrimi desteklediler.

Post-yapısal feminizm ve postmodern feminizm

    Fransız feministleri olarak da adlandırılan post-yapısal feministler, keşfetmek ve tanımlamak için psikanaliz, dilbilim, siyaset teorisi (Marksist ve neo-Marksist teori), ırk teorisi, edebiyat teorisi ve diğer entelektüel akımlar dahil olmak üzere çeşitli epistemolojik hareketlerin içgörülerini kullanırlar. feminist kaygılarPek çok post-yapısal feminist, farklılığın kadınların ataerkil tahakküme karşı mücadelelerinde sahip oldukları en güçlü araçlardan biri olduğunu ve feminist hareketi yalnızca toplumsal cinsiyet eşitliği ile eşitlemenin, kadınları “eşitlik” olarak nitelendiren çok sayıda seçeneği reddetmek olduğunu iddia eder. " hala eril veya ataerkil bir bakış açısıyla tanımlanıyor.

    Postmodern feminizm, postmodern ve post-yapısalcı teoriyi birleştiren feminist teoriye bir yaklaşımdır . Feminizmin diğer dallarından en büyük ayrılık, cinsiyetin olduğu kadar cinsiyetin de dil aracılığıyla inşa edildiği argümanıdır. Bu argümanın en dikkate değer savunucusu, Simone de Beauvoir , Michel Foucault ve Jacques Lacan'ın çalışmalarından yararlanan ve eleştiren, 1990 tarihli Cinsiyet Belası adlı kitabında Judith Butler'dır.. Butler, önceki feminizmlerin (biyolojik) cinsiyet ile toplumsal olarak inşa edilmiş cinsiyet arasında çizdiği ayrımı eleştirir. Bunun, özcülüğe (cinsiyet tanımı için belirli niteliklerin veya özelliklerin esas olduğu kavramı) yeterli bir eleştiriye izin vermediğini söylüyor. Butler'a göre "kadınlar" ve "kadın", sınıf , etnik köken, cinsellik ve kimliğin diğer yönleriyle karmaşıklaşan, dolu kategorilerdir . Cinsiyetin performatif olduğunu öne sürüyor. Bu argüman, kadınların boyun eğmesinin tek bir nedeni olmadığı ve konuyla ilgilenmeye yönelik tek bir yaklaşımın olmadığı sonucuna götürür. 

    Bir Cyborg Manifestosu'nda Donna Haraway, geleneksel feminizm kavramlarını, özellikle de onun yakınlıktan ziyade kimliğe yaptığı vurguyu eleştirir. İkiliklerin ve geleneksel cinsiyet, feminizm ve siyasetin sınırlarının ötesine geçen postmodern bir feminizm inşa etmek için bir siborg (yapay ve doğal sistemlerin kendi kendini düzenleyen bir entegrasyonu olan bir organizma) metaforunu kullanır .Haraway'in siborgu, Oidipal anlatılardan ve Genesis gibi Hıristiyan köken doktrinlerinden kopma girişimidir . Cyborg Manifestosu'nda ,şöyle yazıyor: "Siborg, organik aile modeli üzerinde topluluk hayali kurmaz, bu sefer Oidipal proje olmadan. Siborg Cennet Bahçesi'ni tanıyamaz; o çamurdan yapılmamıştır ve toza dönmeyi hayal edemez. "

    Diğer postmodern feminist eserler , yalnızca onları orijinal inançların parodileri olarak tasvir etmek için basmakalıp kadın rollerini vurgular. Feminizmin tarihi onlar için önemli değil, tek dertleri bu konuda ne yapılacağı. Aslında feminizm tarihi bir kenara atılır ve geçmiş inançların ne kadar gülünç olduğunu daha iyi anlatmak için kullanılır. Modern feminist teori, münhasıran olmasa da ağırlıklı olarak batı orta sınıf akademisiyle ilişkili olduğu için yoğun bir şekilde eleştirilmiştir. Ana akım feminizm, çok dar odaklı ve ilgili ırk ve sınıf konularına dikkatsiz olmakla eleştirildi .

Postkolonyal feminizm ve üçüncü dünya feminizmi

    1980'lerden beri feministler, feminist hareketin küresel meseleleri ( tecavüz , ensest ve fuhuş gibi) ve kültürel olarak özel meseleleri ( Afrika ve Orta Doğu'nun bazı bölgelerinde kadın sünneti ve cam tavan uygulamaları gibi) ele alması gerektiğini savundular. Toplumsal cinsiyet eşitsizliğinin ırkçılık , sömürgecilik ve sınıfçılıkla nasıl bir "egemenlik matrisi" içinde etkileşime girdiğini anlamak için gelişmiş ekonomilerde kadınların ilerlemesini engellemek) . Postkolonyal ve üçüncü dünya feministleri, bazı kültürel ve sınıf meselelerinin, gelişmekte olan ve üçüncü dünya ülkelerindeki kadınlar için öncelikli olabilecek diğer siyasi ve sosyal ihtiyaçlar bağlamında anlaşılması gerektiğini savunuyorlar.

    Postkolonyal feminizm, sömürgeciliğin cinsiyetçi tarihinden ortaya çıktı . Sömürgeci güçler, sömürgeleştirdikleri bölgelere sıklıkla Batı normlarını dayattı. 1940'larda ve 1950'lerde, Birleşmiş Milletler'in kurulmasından sonra , eski sömürgeler Batı tarafından "toplumsal ilerleme" olarak kabul edilen şeyler açısından izlendi. Gelişmekte olan dünyadaki kadınların durumu, Birleşmiş Milletler gibi kuruluşlar tarafından esasen Batı standartlarına göre izlenmekte ve değerlendirilmektedir. Bazen Batı standartlarına göre tatsız görülen kadınların üstlendiği geleneksel uygulamalar ve roller, sömürgeci güçler tarafından dayatılan toplumsal cinsiyet rollerine karşı bir isyan biçimi olarak düşünülebilir. Postkolonyal feministler bugün, Batılı sömürgeciler tarafından dayatılanlardan ziyade, kendi kültürel toplum modelleri içinde toplumsal cinsiyet baskısı ile mücadele etmek için mücadele ediyor.

    Postkolonyal feministler, kolonyal deneyime ilişkin ırksal, sınıfsal ve etnik baskıların postkolonyal toplumlarda kadınları marjinalleştirdiğini iddia ederler. Toplumsal cinsiyet baskısının ataerkilliğin birincil gücü olduğu varsayımına meydan okuyorlar. Postkolonyal feministler, Batılı kadınların modern, eğitimli ve güçlendirilmiş olarak gösterilmesine karşı, Batılı olmayan toplumların kadınlarının pasif ve sessiz kurbanlar olarak tasvir edilmesine karşı çıkıyorlar. 

   Postkolonyal feminizm, Batılı feminizm biçimlerine, özellikle radikal feminizm ve liberal feminizm ve bunların kadın deneyimini evrenselleştirmesine karşı eleştireldir. Postkolonyal feministler, kolonyalizmden etkilenen kültürlerde , iktidarın toplumsal cinsiyet çizgileri boyunca katmanlaştırıldığı sömürge öncesi bir kültürün yüceltilmesinin, cinsiyet eşitsizliğinin içsel sorunlarının kabulünü veya bunlarla uğraşmayı reddetmeyi içerebileceğini savunuyorlar. Postkolonyal feministler, hem Batı feminist düşüncesindeki evrenselleştirici eğilimlere hem de ana akım postkolonyal düşüncede toplumsal cinsiyet konularına dikkat eksikliğine tepki gösteren feministler olarak tanımlanabilir.

    Üçüncü dünya feminizmi, kendi görüşlerini edinen ve sözde üçüncü dünya ülkelerinde feminist siyasette yer alan feministler tarafından geliştirilen bir grup feminist teori olarak tanımlanmıştır  . Üçüncü dünyadan kadınlar feminist harekete dahil olmuş olsalar da, Chandra Talpade Mohanty Batı feminizmini etnik merkezli olduğu ve üçüncü dünya ülkelerinden kadınların benzersiz deneyimlerini veya üçüncü dünyaya özgü feminizmlerin varlığını dikkate almadığı gerekçesiyle eleştirir. dünya ülkeleri. Ona göre, üçüncü dünyadaki kadınlar, Batı feminizminin kadın anlayışını "içsel ırkçılık , sınıfçılık ve homofobi" üzerine temellendirdiğini düşünüyor . Bu söylem, Afrika ile güçlü bir şekilde ilişkilidir.feminizm ve postkolonyal feminizm. Gelişimi aynı zamanda siyah feminizm, kadıncılık  , "Afrika kadıncılığı"  , "annecilik"  , "Stiwanizm" , "negofeminizm" gibi kavramlarla da ilişkilidir. ] , chicana feminizmi ve "femalizm".

Ekofeminizm

    Ekofeminizm ekolojiyi feminizmle ilişkilendirir. Ekofeministler, kadınların tahakkümünü, çevrenin tahakkümüne yol açan aynı ideolojilerden kaynaklandığı görüşündeler. Erkeklerin toprağa sahip olduğu ve kontrol ettiği ataerkil sistemler, hem kadınların ezilmesinden hem de doğal çevrenin tahribatından sorumlu olarak görülüyor. İktidardaki erkekler toprağı kontrol ettikleri için, kadınların iktidardaki erkekler tarafından kendi çıkarları, başarıları ve zevkleri için sömürülmesiyle aynı anlamda, onu kendi çıkarları ve başarıları için sömürebilirler. Ekofeministler, sosyal ve ekolojik adaletsizlikleri düzeltmenin bir yolu olarak, kadınların sağlıklı bir çevre yaratmak ve çoğu kadının ailelerine sağlamak için güvendiği toprakların yıkımını sona erdirmek için çalışması gerektiğini düşünüyorlar.

    Ekofeminizm, kadınlar ve doğa arasında, ataerkil bir batı toplumu tarafından paylaşılan baskı tarihlerinden gelen bir bağlantı olduğunu savunuyor. Vandana Shiva, kadınların günlük etkileşimleri aracılığıyla çevreyle olan özel bağlarının nasıl göz ardı edildiğini açıklıyor. "Geçim ekonomilerinde, doğayla ortaklaşa zenginlik üreten ve yeniden üreten kadınlar, doğanın süreçleri hakkında bütünsel ve ekolojik bilgi konusunda kendi haklarında uzmanlar olmuştur. ihtiyaçlar [kapitalist] indirgemeci paradigma tarafından tanınmaz, çünkü doğanın birbirine bağlılığını veya kadınların yaşamlarının, çalışmalarının ve bilgilerinin zenginliğin yaratılmasıyla bağlantısını algılamakta başarısız olur.” Ekofeministler ayrıca, binlerce kilometre yol kat etmiş yiyecekleri tüketmek ve doğası gereği ekolojik yıkım gerektiren sporları ( golf ve kızak gibi) oynamak gibi Batılı yaşam tarzı seçimlerini de eleştiriyor .

    Feminist ve sosyal ekolojist Janet Biehl, ekofeminizmi kadınlar ve doğa arasındaki mistik bir bağlantıya çok fazla odaklandığı ve kadınların gerçek koşullarına yeterince odaklanmadığı için eleştirdi.

Feminizm sonrası

    'Post-feminizm' terimi, bazıları feminizmin artık günümüz toplumuyla ilgili olmadığını iddia eden çok çeşitli teorileri içerir. Terimin ilk kullanımlarından biri, Susan Bolotin'in 1982'de New York Times Magazine'de yayınlanan "Post-Feminist Generation Sesleri" başlıklı makalesindeydi. Bu makale, feminizmin hedefleriyle büyük ölçüde aynı fikirde olan ancak kendilerini feminist olarak tanımlamayan kadınlarla yapılan bir dizi röportaja dayanıyordu.  Post-feminizm, ikinci dalga fikirlerine meydan okuma da dahil olmak üzere önceki feminist söylemlere eleştirel bir yaklaşım getiriyor. 

    Sarah Gamble, Naomi Wolf, Katie Roiphe, Natasha Walter ve Rene Denefeld gibi feministlerin 'anti-feministler' olarak etiketlendiklerini, oysa kendilerini ikinci dalga fikirlerinden “bireyci liberal gündeme” geçiş yapan feministler olarak tanımladıklarını savunuyor. Denefeld, pornografiyi ve heteroseksüelliği baskıcı olarak gören ve aynı zamanda ikinci dalganın ataerkillik terimini "pervasız" olarak gördüğü şeyi eleştiren feministlerden uzaklaştı .Gamble, Denfeld gibi post-feministlerin "feminizme karşı muhafazakar bir "tepkinin" piyonları" olarak eleştirildiğine dikkat çekiyor. 

Feminizmi Tanımlamadaki Sorunlar

    Feminizm gibi karmaşık ve heterojen bir kavramı tanımlamanın ve sınırlandırmanın zorluklarından biri, kadınların bu terimi çeşitli anlamsal ve politik bakış açılarından reddetme derecesidir. Feminizme yakından bağlı faaliyetlerde bulunan birçok kadın, kendilerini feminist olarak görmedi. Sadece kadınların feminist olabileceği varsayılmaktadır. Bununla birlikte, feminizm bir kişinin cinsiyetine değil, cinsiyetçi baskıyı siyasi, sosyal, özel, dilsel ve diğer açılardan reddetme ve reddetme taahhütlerinde temellenir. Feminizmi bu şekilde tanımlamak, hem erkeklerin hem de kadınların feminizmi açıkça desteklediği ve aynı zamanda cinsiyetçi ideallere açıkça bağlı olduğu çağdaş gerçekliği yansıtmaktadır.Politik olarak, "feminizm" teriminin kullanımı hem etiketleme korkuları hem de doğuştan gelen kadın düşmanlığını cezbetme yeteneği nedeniyle reddedildi. Virginia Woolf , feminizmin bir simgesi olarak görülmesine rağmen, 1938'de  terimini tarihinin başlarında reddeden en önde gelen kadınlardan biriydi . Betty Friedan , 1981'de The Second Stage'de bu endişeye tekrar değindi.

Ann Taylor, Karen Offen'den sonra aşağıdaki feminist tanımını sunar:

    "Kadınların yaşadıkları deneyim ve ihtiyaçlara ilişkin kendi yorumlarının geçerliliğini " kabul eden herkes , erkeklerin bir grup olarak kadınlara karşı uyguladıkları kurumsallaşmış adaletsizliğe karşı çıkar ve çeşitli otorite yapılarına meydan okuyarak bu adaletsizliğin ortadan kaldırılmasını savunur. ya da belirli bir toplumda erkeklerin ayrıcalıklarını meşrulaştıran güç.

Bu kavramı ifade etmenin bir başka yolu, feminizmin birincil amacının androsentrik önyargıyı düzeltmek olduğudur. 

    Feminizmi tanımlamaya yönelik başka girişimler Birleşmiş Milletler tarafından yapılmıştır .  Bununla birlikte, feminizmin benzersiz özelliklerinden, güçlü ve zayıf yönlerinden biri, tanım gereği sınırlandırılmaya ısrarla meydan okumasıdır. Charlotte Witt, bunun çağdaş feminizmin "biz"in tartışmalı doğasını yansıttığını ve feminizm içinde kimliği ve kendi imajı üzerinde süregelen tartışmaların bir parçası olduğunu gözlemler... feminizmin ne olduğu ve teorik taahhütlerinin ne olması gerektiği ve temel değerlerinin neler olduğu üzerine felsefe. " Bu, Nannerl Keohane'nin "feminist teoride özcülük ve nominalizm ( inşacılık ) arasındaki sürekli salınım . "

    Bazı çağdaş kadın ve erkekler, "eşit haklar aktivisti/savunucusu", "eşitlikçi" veya benzeri cinsiyetsiz ifadeler gibi daha kapsayıcı terminoloji lehine "feminizm" teriminden uzaklaştı .

Feminizm ve Toplum

    Feminist hareket, kadınların oy hakkı da dahil olmak üzere Batı toplumunda bir dizi değişikliği etkilemiştir; boşanma davası açma hakkı ve "kusursuz" boşanma; üniversite eğitimine erişim ; ve kadınların hamilelikle ilgili bireysel kararlar alma hakkı (doğum kontrol yöntemlerine ve kürtaja erişim dahil). 

    Birleşmiş Milletler tarafından yapılan araştırmalara göre, hem ücretli istihdam hem de ücretsiz ev işleri hesaba katıldığında, ortalama olarak kadınlar erkeklerden daha fazla çalışmaktadır. Seçilmiş gelişmekte olan ülkelerin kırsal kesimlerinde, kadınlar erkeklerden ortalama yüzde 20 daha fazla veya günde 102 dakika daha fazla iş yaptı. Anket yapılan OECD ülkelerinde, kadınlar ortalama olarak erkeklerden yüzde 5 veya günde 20 dakika daha fazla iş yaptı. BM'nin Pan Pasifik Güneydoğu Asya Kadınlar Derneği'nin 2001 yılındaki Yirmi Birinci Uluslararası Konferansı'nda, "dünya genelinde kadınlar nüfusun yüzde 51'ini oluşturuyor, işin yüzde 66'sını yapıyor, gelirin yüzde 10'unu alıyor ve kendi mülkün yüzde birinden daha az." 

Dil

   Cinsiyetten bağımsız dil, insan göndergelerinin biyolojik cinsiyetine ilişkin varsayımları en aza indirmeyi amaçlayan terminolojinin kullanılmasıdır. Cinsiyetten bağımsız dil, hem cinsiyetlerin hem de cinsiyetlerin dahil edilmesini açıklığa kavuşturmayı amaçlayanlar tarafından savunulur (cinsiyet içeren dil); ve bir kategori olarak cinsiyetin nadiren dilde işaretlenmeye değer olduğunu öne sürenler tarafından (cinsiyetten bağımsız dil). Cinsiyetten bağımsız dil, bazen savunucular tarafından cinsiyetçi olmayan bir dil ve muhalifler tarafından politik olarak doğru bir dil olarak tanımlanır. 

Heteroseksüel ilişkiler

    Sanayi Devrimi ile başlayan ve 20. ve 20. yüzyılda hızla artan kadınların işyerine girişinin artması, toplumsal cinsiyet rollerini ve hane içindeki işbölümünü etkilemiştir. Sosyolog Arlie Russell Hochschild, The Second Shift ve The Time Bind adlı kitaplarında, iki kariyerli çiftlerde kadın ve erkeklerin ortalama olarak yaklaşık olarak eşit miktarda zaman harcadıklarına, ancak kadınların hala ev işlerine daha fazla zaman harcadıklarına dair kanıtlar sunar. 

    Batılı orta sınıfta erkeklerin çocuk bakımına ve ev içi emeğe katkılarına yönelik feminist eleştiriler, tipik olarak, ilişkinin her iki üyesi de varken kadınların bir evin ev işinin ve çocuk bakımının yarısından fazlasını yapmasının beklenmesinin adaletsiz olduğu fikri etrafında toplanır. ev dışında da çalışır. Feminizm, seçimi bir erkek partnerin finansal ve sosyal desteğine daha az bağımlı hale getirerek, kadınların hem evlilik içinde hem de dışında çocuk sahibi olma seçimlerini etkilemiştir. 

Dinlerde feminizm

    Feminist teoloji, dinlerinin geleneklerini, uygulamalarını, kutsal metinlerini ve teolojilerini feminist bir bakış açısıyla yeniden ele alan bir harekettir . Feminist teolojinin hedeflerinden bazıları, kadınların din adamları ve dini otoriteler arasındaki rolünü artırmak, erkek egemen imgeleri ve Tanrı hakkındaki dili yeniden yorumlamak , kadının kariyer ve annelik ile ilgili yerini belirlemek ve dinin kutsal metinlerinde kadın imgelerini incelemektir.

Hıristiyan feminizmi

    Hristiyan feminizmi, Hristiyanlığı ahlaki, sosyal ve liderlik açısından kadın ve erkek eşitliği açısından yorumlamaya ve anlamaya çalışan feminist teolojinin bir dalıdır. Bu eşitlik tarihsel olarak göz ardı edildiğinden, Hıristiyan feministler katkılarının Hıristiyanlığı tam olarak anlamak için gerekli olduğuna inanırlar. Hıristiyan feministler arasında standart bir inanç seti bulunmamakla birlikte, çoğu, Tanrı'nın cinsiyet gibi biyolojik olarak belirlenmiş özellikler temelinde ayrımcılık yapmadığı konusunda hemfikirdir. Başlıca sorunları, kadınların düzenlenmesi, Hıristiyan evliliğinde erkek egemenliği ve kadınların yeteneklerinin erkeklere kıyasla ahlaki yetersizlik ve yetersizlik iddialarıdır. Denge gibi konularla da ilgilenirler.anneler ve babalar arasındaki ebeveynlik ve kilisede kadınlara genel muamele.

Yahudi feminizmi

    Yahudi feminizmi , Yahudilik içindeki kadınların dini, yasal ve sosyal statüsünü iyileştirmeyi ve Yahudi kadınlar için dini deneyim ve liderlik için yeni fırsatlar yaratmayı amaçlayan bir harekettir. Feminist hareketler, farklı yaklaşımları ve başarıları ile Yahudiliğin tüm ana dallarında açıldı. Modern biçimiyle hareketin izleri Amerika Birleşik Devletleri'nde 1970'lerin başlarına kadar sürülebilir. Reform Yahudiliğinde feminizme odaklanan Judith Plaskow'a göre, bu hareketlerdeki erken dönem Yahudi feministler için ana meseleler, tamamı erkeklerden oluşan dua grubundan veya minyan'dan dışlanma, pozitif zamana bağlı mitzvot'tan muafiyetti.(reşit olma töreni) ve kadınların tanık olarak görev yapamaması ve boşanmayı başlatamaması.

İslami feminizm

    İslami feminizm, İslam'da kadının rolü ile ilgilidir. Toplumsal ve özel yaşamda cinsiyet gözetmeksizin tüm Müslümanların tam eşitliğini amaçlar . İslami feministler kadın haklarını, cinsiyet eşitliğini ve İslami çerçeveye dayalı sosyal adaleti savunurlar. Kökleri İslam'da olsa da, hareketin öncüleri seküler ve Batılı feminist söylemleri de kullandılar ve İslami feminizmin rolünü entegre bir küresel feminist hareketin parçası olarak kabul ettiler . Hareketin savunucuları, Kuran'daki köklü eşitlik öğretilerini vurgulamaya ve İslam'ın ataerkil yorumunun sorgulanmasını teşvik etmeye çalışıyorlar.daha eşit ve adil bir toplum yaratmak için Kuran (kutsal kitap), hadis ( Muhammed'in sözleri ) ve şeriat (hukuk) aracılığıyla öğretmek.

Feminist Sorunlara Bilimsel Araştırma

    Bazı doğa bilimciler ve sosyal bilimciler, bilimsel yöntemleri kullanarak feminist fikirleri ve feminist bilim biçimlerini ele aldılar.

    Bir temel bilimsel tartışma, toplumsal cinsiyete veya cinsiyete bağlı kimliklerin biyolojik oluşumuna karşı toplumsal inşa meselesini içerir. Modern feminist bilim, cinsiyetler arasındaki farklılıkların hepsinin olmasa da çoğunun biyolojik cinsiyet farklılıklarından ziyade toplumsal olarak inşa edilmiş cinsiyet kimliklerine dayandığı görüşünü inceler. Anne Fausto-Sterling'in Myths of Gender adlı kitabı , biyolojik olarak özcü bir toplumsal cinsiyet görüşünü desteklediği iddia edilen, bilimsel araştırmalarda vücut bulan varsayımları araştırıyor. The Female Brain'de Louann Brizendine, cinsiyetler arasındaki beyin farklılıklarının biyolojik bir gerçeklik olduğunu ve cinsiyete özgü işlevsel farklılıklar için önemli etkileri olduğunu savunuyor. Steven Rhoads'ın kitabıCinsiyet Farklılıklarını Ciddiye Almak, çeşitli alanlarda cinsiyete bağlı farklılıkları gösterir. 

    Carol Tavris, The Mismeasure of Woman'da (başlık Stephen Jay Gould'un The Mismeasure of Man oyunundandır), erkekler ve kadınlar arasındaki farklılıkları açıklamak için biyolojik indirgemeciliği kullanan teorilerin eleştirisinde psikoloji, sosyoloji ve analizi kullanır . Doğuştan gelen cinsiyet farklılığının kanıtlarının nesnel bir analizine dayanan bu tür teorilerin, eşitsizliği haklı çıkarmayı ve klişeleri sürdürmeyi amaçlayan kapsamlı bir hipotezden büyüdüğünü savunuyor. 

    Evelyn Fox Keller, bilim retoriğinin erkeksi bir bakış açısını yansıttığını savundu ve bilimsel nesnellik fikrini sorguladı. Primatolog Sarah Blaffer Hrdy , bununla çelişen bol miktarda açıkça mevcut kanıtın birikmesine rağmen, cinsel olmayan kadın gibi eril kökenli stereotiplerin ve teorilerin yaygınlığına dikkat çekiyor .

    Sarah Kember, evrimsel biyoloji, sosyobiyoloji, yapay zeka ve sibernetik gibi pek çok a